Я не падману: вершы, песні, балады

Наўзрыд сьмяюся — ходарам каршэнь!

Мяне, напэўна, лоўка разыгралі:

Крукі насоў і выскал да вушэй,

Як на венецыянскім карнавале!

Шчыльнее кола! Скачуць сотні пар!

Мяне хапаюць, цягнуць — віску, ляску!

Так-так, здаецца, мой нармальны твар

Чамусьці палічылі ўсе за маску.

Петарды, канфеці!.. Ды ўсё ня так!

І маскі на мяне глядзяць з дакорам.

Крычаць, што зноў я павярнуў ня ў такт,

Што ногі я адтоптваю партнёрам!

Што мне рабіць тут — высьлізнуць вугром?

Ці весяліцца з тварам таямнічым?

Магчыма, што пад маскамі зьвяроў

Бываюць чалавечыя абліччы.

У масках, парыках — ну як адзін!

Хто з казак, п'ес, а хто — зь літаратуры.

Танцуе зьлева сумны арлекін,

А справа — кат, і кожны трэці — дурань.

Цыбаты хлюст цяпер — пыхлівы цмок.

Другі — хавае твар не без апаскі.

А хто — ужо адрозьніць бы ня змог

Свой твар ад зручнай неадменнай маскі.

Я ў карагод іду і рагачу.

Але ж мне неяк неспакойна зь імі:

А што, як маска ката лаўкачу

Палюбіцца — і ён яе ня зьніме?

Ці арлекін свой смутак адшукаў

І стане песьціць сум, нібыта мары?

І што, як дурань маску блазьнюка

Забудзе на сваім нармальным твары?

Я ў тайну масак некалькіх пранік.

Упэўнены, зрабіў выснову ўдала,

Што маскі абыякавасьці ў іх

Як шчыт ад бруду, ад пляўкоў і ўдараў…