Я не падману: вершы, песні, балады

Шчырая Праўда ў прыгожых адзеньнях хадзіла,

Выбраўшы строі для ўбогіх, блажэнных калек.

Праўду грубая Хлусьня да сябе заманіла:

Хочаш, маўляў, заставайся ў мяне на начлег.

І легкаверная Праўда спакойна заснула,

Сьліну пусьціла і ціха ўсьміхалася ў снах.

Коўдру грубая Хлусьня да сябе пацягнула,

Ўпілася ў Праўду і была здаволена — страх!

І паднялася, скрывіўшы свой выскал сабачы:

Баба як баба! І што ў ёй такога глядзець?

Розьніцы ў Праўды з Хлусьнёю ніякай ня ўбачыш,

Толькі, канешне, калі іх абедзьвюх разьдзець.

Выплела спрытна з касы залацістыя стужкі,

Склала адзежу, прызнаўшы прыгодным фасон,

Грошы зьмяла, дакументы, гадзіньнік з падушкі,

Плюнула, брудна аблаяла й вылезла вон.

Толькі сьвітанкам заўважыла Праўда прапажу,

Дзіву далася, агледзеўшы ўдосталь сябе:

Хтосьці аднекуль прынёс ужо чорную сажу,

Вымазаў чыстую Праўду — нашкодзіў і зьбег.

Праўда крычала, калі ў яе камні кідалі:

«Гэта Хлусьня цяпер носіць уборы мае!..»

Двое блажэнных калек пратаколы складалі,

Бруднымі словамі гонар кранаўшы яе.

І пратаколы закончылі прыкрай тырадай,

Шчодра пабіўшы, што ледзьве падняцца змагла:

Нейкая поскудзь, маўляў, называецца Праўдай,

Ну а сама прапілася, брыда, дагала!

Праўда бажылася, сьлёзна клялася, рыдала,

Доўга блукала, хварэла і жыла ў даўгах…

Злая Хлусьня дзесь каня чыстакроўнага ўкрала

І паскакала на доўгіх і тонкіх нагах…

Нейкі дзівак і дагэтуль за Праўду ваюе.

Праўда, ў прамовах тых праўды — зусім ані-ні:

«Праўда яшчэ перамогу сваю адсьвяткуе,

Толькі зрабіўшы па прыкладзе бруднай Хлусьні!..»

Часта — нальлеш па сто семдзесят грамаў на брата,

Потым гадаеш: дзе быў, у якіх такіх снах?

Могуць разьдзець — гэта праўда! Лаві супастата!

Бач, а гадзіньнік твой носіць падлюка Хлусьня!

Бач — у штанах тваіх ходзіць падлюка Хлусьня!

Бач — на кані тваім скача падлюка Хлусьня!