Я не падману: вершы, песні, балады

Мой чорны homo ў гарнітуры шэрым —

Ён быў дырэктарам, міністрам, афіцэрам…

Як злы паяц, мяняў ён маскі, чыны,

І біў пад дых зьнянацку, без прычыны.

І, сьмеючыся, мне ламалі крылы,

А я хрыпеў — ці гэтак, можа, выў.

І зьнемагаў ад болю і бясьсільля,

Адно шаптаўшы: «Дзякуй, што жывы!»

Я верыў прымхам і шукаў прыметы —

Маўляў, міне! Цярпі! Такой бяды!

Я нават прарываўся ў кабінеты

І заракаўся: «Болей — нікуды!»

Вакол мяне клікушы галасілі:

«Грабе ў Парыж, нібыта мы ў Тамбоў!..

Такога трэба вытурыць з Расеі!

Але ж начальству, бач, не да яго…»

Пляткарылі пра дачу і зарплату,

Пра грошай процьму — па начах кую…

Я ўсё аддам — бярыце без даплаты

Трохпакаёўку — камеру маю!

Давалі мне парады, як дэкрэты,

Абняўшы мяне зьлёгку за плячук,

Мае сябры — вядомыя паэты:

«Ня трэба рыфмаваць: крычу — тарчу…»

І лопнула ва мне цярпеньня жыла!

І я са сьмерцю перайшоў на ты!

Яна даўно вакол мяне кружыла,

Пабойвалася толькі хрыпаты.

Суда ўнікаць ня маю я намераў.

Спытаюць — адкажу, які мой лёс.

Я да секунд жыцьцё сваё абмераў

І худа-бедна, ды цягнуў свой воз.

Я зразумеў, дзе лжывасьць, а дзе сьвятасьць

Даўным-даўно. І гэта — як алмаз!

Мой шлях адзін! — Другіх шукаць ня варта!

На шчасьце, ў мяне выбару няма.