Адвечная песня

Ўсясільнай рукою тварэння

Даю яму права існення,

На ўласнасць ваду і зямлю,

Душу яму такжа даю.

Пад уладай сваёй будзе меці

Як ёсць усё чыста на свеце;

Ён будзе ўсіх чыста дужэй,

Ён будзе ўсіх чыста мудрэй.

I рэкі, і долы, і горы

Яго будуць слухаць з пакорай;

Там высуша, там правядзе,

Там зрые, а там узнясе.

Лясы ён аберне на поле,

Ўсялякія ўстроіць будоўлі:

Святыні пад неба зірнуць,

Цямніцы пабелай бліснуць.

Так будзе ён царам прыроды,

Сам найдасканальшага роду,

I будзе цар гэты навек

Названне насіць — чалавек.

Яму буду я напяваці

Аб радасці, славе, багацці,

Дзе шчасця палае прасвет,

Як самага сонейка цвет.

Ён, чуючы гэтыя песні,

Не раз загалосіць балесне

I страшнай азвецца кляцьбой,

Бяссільны жыць вечна са мной.

I стане ганяцца за мною

Ён думкамі, сэрцам, душою, —

Я, песню прапеўшы, ўцяку

Ці ў поле, ці ў лес, ці ў раку.

I будзе так жыць і маліцца,

Сваёю няўдачай хваліцца

Стварэнне жыцця — чалавек,

Аж ляжа ў зямельку навек.

Во! тутка маё панаванне!

Са мной ён і ляжа, і ўстане.

Вясна, лета, восень, зіма —

Я з ім, як царыца сама.

Напрасна мяне будзе гнаці:

3 ім буду за хатай, у хаце,

I так ён зжывецца са мной,

Што стану яго я душой.

На плечы ўзвалю горб вялікі,

Абую ў лазовыя лыкі,

Як ночай, хай блудзе па дню, —

Прасветласць я выдзеру ўсю.

Мы будзем хадзіць за ім парай,

Наводзіць балесці і хмары,

Душой і хацінай трасці,

Адвечныя казкі плясці.

Хай чуе і сілен, і молад,

Як страшан і голад, і холад,

I рыне ў магільны пясок

Праз сцюжу, праз хлеба кусок.

Гэй, спраўма над ім тут хрысціны

Слязы і крыві церушынай!

Хай будзе ні мал, ні вялік,

Няхай носіць імя: Мужык.