Адвечная песня

Як жыў, як дуж, як маешся?

Ці жыці не дакучыла?

Усюды я шатаюся

I да цябе во лучыла.

Кандалікамі звонячы,

Іду к табе — ўсясільная,

На долю тваю помнячы,

Іду к табе — магільная.

Над цэлай над старонкаю

Я паняй разгасцілася;

Мой снег ляжыць пялёнкаю,

Ў мой лёд рака пакрылася.

Гуляю я з марозамі,

Гуляю я са сцюжамі,

Смяюся я над слёзамі,

I ўсіх, і ўсё я дужаю.

Кінь выгляд акалелага,

Прысядзь во на калодачцы!

Крапчэй ты свету цэлага,

Ну, што? Каб нам паходацца?

Ой, Зімка, пані ясная!

Не варта наругаціся,

Прытыкі кінь напрасныя:

3 кім тут за плечы браціся?

Я з сілаю разлучаны:

Ў палях, лугах загінута…

Няўдачамі замучаны,

Пацехамі пакінуты.

Рукою чуць пакратаю;

Не муч жа абарванага!

Пад футры йдзі багатыя,

Ў палацы мураваныя!

Сям’я мая галодная,

Хаціна мая хіліцца.

Ідзі, Зіма нягодная!

Не дуж з табою сіліцца.

Не дам ніколі веры я

Тваёй брахні ап’янчанай,

Што гора цябе мерае,

Што слёзамі ты няньчаны.

Каму ж тут хвойкі валяцца

Рукою мазалістаю?

I шуркі каму ставяцца

На пасеку на чыстую?

Ці ж хата з хвойкі зваленай

Не грэта, не пастаўлена?

Ці ж пасека не сеяна,

Сахой тваёй абнесена?

Туды, ў краі далёкія,

Як дні мінуць кароткія,

Сасоначкі высокія

Плывуць ракой-паводкаю.

Гасцінцамі, дарогамі

У горад шуркі цягнуцца,—

Не за маймі парогамі

Скарб пасечны хаваецца.

Табе жыццё, знаць, сцелецца,

Як бы сама нуда тая;

Пашлю ўдабаў мяцеліцу,

Няхай з бядой рассватае.