Адвечная песня

Ну, ламака, ну, хамула!

Ці ж стагнаць не годзе?

Што мінула, то мінула,

Болей не прыходзіць.

Пёкся, пёкся вясну, лета,

Аж толькі дзяржыся,

А цяпер спачынь за гэта

Ды павесяліся.

Трохі жонка хваравіта,

Трохі хворы дзеці,

Выпі чарку! ну і квіта!

На што там глядзеці?

Юрку варта бы да школы,

3 гора, пасылаці!

Не шлі: будзе, як ты, голы,

Хай сядзіць у хаце…

Насці трэба чаравікі,

Кажушок Сымонку,

Ну, на гэта час вялікі…

Пара ж і ў карчомку!

Што ты там бурчыш пад носам?

Скрабеш каля вуха?

I ўдаеш паглядам косым

Вялікага зуха?

«Пагуляці… да карчомкі…»

Вось дык малайчына!

А дзе лапці ў тваёй жонкі?

Дзе дровы, лучына?

Трэба новае карыта,

Каптан Зосі трэба.

Просіць фельчара Мікіта —

Ўжо не есць і хлеба.

Не табе спачыць, хамуле,

Не табе спяваці,

Не да смеху, не да гуляў,

Калі бяда ў хаце.

Вось і трапіў к вам нарэшце…

Ну рыхтуйся, братка!

Кішанёй мусіш патрэсці:

Трэба нам падаткаў.

Трэба чыншу, трэба «пені» —

Быў прыказ з павету,

Каб за тыдзень непраменне

Ўнесці дробязь гэту.

Дык спраўляйся ж і то лоўка!

Бо не жыць і ў хатцы

I з апраткай, і з кароўкай

Прыйдзецца расстацца.

Пахвалёны вам, суседзе!

Як дуж, як здароўе?

Ўжо і зімка да нас едзе —

За даўгом прыйшоў я.

Аўса бочку, чвэрць ячменю,

Са дзве чвэрці жыта

Аддаць мусіш непраменне —

Тады будзе квіта.

Ну і што? і больш нічога?..

I дакуль так будзе?

Ані сэрца, ані Бога…

Ну жыццё, ну людзі!