Адвечная песня

Вось дзе, братцы, разгуляцца!

Вось пацешыцца калі!

Хоць бярыся распраніся

Ды упрысядкі валі!

Звоняць чаркі, трашчаць скваркі,

Лопат, гоман, смех і крык.

Во! сяло дзе ходам ходзіць,

Гора дзе забыў мужык!

Гасцей поўна, усё роўна,

Як дзе сходка ці кірмаш.

Ёсць Марыся, Дамініся,

Юрка, Саўка і Тамаш.

Як належа, ў скрыпку рэжа

Наш музыка, наш Аўлас;

За ім следам, як за дзедам,

Б’е у бубен Апанас.

Трылля! трылля! вось кадрыля,

Вось лявоніха ідзе,

Валяць проста, як бы з моста,

Як ніколі, як нідзе!..

Вось забава! вось так слава

Маладому, маладой!

Усё ладам і з парадам

I пастаўлена парой.

Кругом шчыра, сала, сыраў —

Хоць ты сліну палыкай,

Тоўста, густа хлеба лустаў —

А пірог! а каравай!

Дзеўкі з твары, як бы ў жары,

Як бы сонца каснікі,

Ну, а мальцы — ліжы пальцы!

Вось яны! вось дзецюкі!

Ненарокам, бокам-скокам,

Не гулялі так даўно.

Гоп-ля! сваце, паскакаці!

Ну вяселле! ну яно!

Хто вясёлы, хоць і ў горы,

Таму слава, таму чэсць.

Чым багата, рада хата,

Не жалейце піць і есць!

Ты, сястрыца, дось смуціцца,

Уздыханне ў кут пашлі,

Еш, лябёдка, запі водкай,

Душу песняй весялі!

Кончым зараз гэты галас,

Гульня пойдзе за нішто;

Зажывём мы па-сваёму,

Як ніколі, як ніхто.

Гуляй, мілы, колькі сілы!

Не ўважай нуды маей:

Я паплачу, знамо, бачу

Чужу хату і людзей.

Чужа хатка, бацька, матка,

Сама тутка першы раз;

Ныюць грудзі, што то будзе?

Што чакае ў жыцці нас?

Рэдкі смехі і пацехі,

Часты слёзы i бяда!

Ё часіна, ё скрыпіна —

Весяліся, грамада!