Aventuroj de la brava soldato Švejk dum la mondmilito

Enkonduko

Granda epoko postulas grandajn homojn. Ekzistas nekonataj, modestaj herooj, sen gloro kaj historio de Napoleono. Analizo de iliaj karakteroj ombrus gloron eĉ de Aleksandro la Macedona. En stratoj de Prago eblas hodiaŭ renkonti ĉifonulon, kiu mem eĉ ne scias, kion li propre signifas en historio de la nova granda epoko. Li iras sian vojon modeste, ĝenas neniun kaj ankaŭ lin ne ĝenas ĵurnalistoj, kiuj petus lin pri intervjuo. Se vi lin demandus pri lia nomo, li respondus al vi tre simple kaj senpretende: “Mi estas Švejk….”

Kaj tiu silentema, modesta ĉifonulo vere estas la malnova, heroa, kuraĝa kaj brava soldato Švejk, pri kiu en iama AŭstriHungario parolis ĉiuj civitanoj de la reĝlando Bohemio kaj kies gloro ne estingiĝos eĉ en la respubliko.

Mi tre amas la bravan soldaton Švejk, kaj prezentante liajn aventurojn dum la mondmilito mi estas konvinkita, ke vi ĉiuj simpatios kun tiu modesta, senfama heroo. Li ne ekbruligis la templon de la diino en Efezo, kiel faris tion la stultulo Herostrato[1], por ke oni menciu lian nomon en gazetoj kaj lernejaj legolibroj.

Kaj tio sufiĉas.

La aŭtoro