Byłam Schizofreniczką

Rozdział II

Otrzymałam wyczekiwany list od Tadeusza. Powiedział w nim tyle, ile mógł, zachowując resztę w tajemnicy, która mogła mnie powalić. I chociaż sprawa wydawała się beznadziejną, zdecydował się na pomoc.

Zapisałam w dzienniku:

Tak, Tadeuszu, już najwyższy czas przyjąć odpowiedzialność za to, co zrobiłam.

I znowu ten sam błąd, hamuję płacz, a wyć mi się chce, hamuję, bo oni są w drugim pokoju.

Nie mogę jeszcze spalić dzienników. Tam, w nich, wszystko się kryje, część prawdy o mnie.

Nie ma losu i przypadku. Są nasze wybory.

Trzeba być odpowiedzialnym do końca, nawet za własne samobójstwo.

Twoje słowa prawdziwie uderzają o skałę, do której schowałam się w dzieciństwie i być może wydrążę niewielki otwór, poprzez który zacznę się rozszerzać.

Łzy, łzy, Tadeuszu, nareszcie prawdziwe.

Teraz mogę umrzeć lub zacząć nowe życie. Jutro, jutro podejmę decyzję.

Wybrnąłeś w tym liście, Tadeuszu. Nie powiedziałeś mi!!!

Jestem już na tym etapie, że nikt inny nie jest w stanie mi pomóc.

Może psychoza jest jedyną formą istnienia, bym w ogóle tu pozostała.

Pytanie – po co? Może i psychotycy są potrzebni. Może i ja powstanę z absurdu.

29 grudnia

Tadeuszu, chyba nie potrafię sobie pomóc. Każdy może sobie pomóc sam, lecz czy ma być w tym tak osamotniony?

Najpierw broniłam się, by nie zostać pacjentką, zamykano mnie w psychiatrykach, etykietowano, aż w końcu poddałam się i nie potrafiłam zmienić roli. I kiedy wydawało mi się, że już wiem, zadałam ostateczny cios.

Niewiele jest nadziei, niewiele nadziei daję sobie. Znowu trzymam zamiast ryknąć tupnąć, zadławić się płaczem i przemówić.

A ja miałam poczucie, że traktujesz mnie jak śmierdzące gówno. Dlatego nie byłam w stanie do Ciebie podejść. Nie mam zamiaru na nikogo zwalać odpowiedzialności. Nawet nie wiesz, jak koszmarnie czuję się za to wszystko odpowiedzialna.

Jesteś, Tadeuszu, dla mnie najważniejszą osobą, dlatego Twoje milczenie było takie okrutne.

Czasami chciałam Ci coś bez lęku opowiedzieć.

Muszę jednym ciosem miecza rozciąć pępowinę, węzły, kajdany, spętanie, opętania.

Tadeuszu, cały czas z Tobą rozmawiam.

Bezsenność. Ciężar, którym się przywaliłam, powoduje miażdżenie klatki piersiowej i brzucha, rozpłatuje czaszkę, wyłamuje kończyny.

Dławienie się rozpaczą.

To już chyba gryzienie ścian. Łamię zęby, opluwam się i wbijam paznokcie.

Noc, noc, wszędzie noc.

Jest trochę światła.

Mój Boże, jest?

Wpisywałam wszystko do dzienników, a później w prawie nie zmienionej formie wysyłałam Tadeuszowi w listach.

Listy pisałam codziennie, czasami dwa razy dziennie. Tadeusz milczał, czekał cierpliwie, aż się otworzę, aż zacznę pracować. Przeczuwał, czym może to grozić i ufał, że podczas pracy nic sobie nie zrobię, bo będę chciała dowiedzieć się prawdy, okupionej tak koszmarnym bólem istnienia. Nikt nie mógł przewidzieć, jaki krok uczynię. Mogłam skorzystać z ostatniej szansy ratowania siebie.

Podjęłam walkę, można było wyczekiwać na rezultaty.

W tym czasie Czarek przyjechał do Katowic, do Anki i powiedział jej, z jakimi problemami może się spotkać rozmawiając ze mną. Zakładali z Tadeuszem, że Anka jako jedyna osoba, która wie więcej i ma najbliższy kontakt ze mną, zechce mi pomóc i pokierować.

Tadeusz popełnił jeden błąd, zaufał Ance, która deklarowała chęć niesienia pomocy. W jej podświadomości tkwiła już tylko myśl o tym, by we mnie uderzyć. Nie chciała być ze mną, przekazała informacje wprost i wyjechała. Czy zostawia się bliskiego człowieka, wiedząc, że w każdej chwili może się zabić? Anka o tym wiedziała, poinformował ją Czarek, że mogę w niedługim czasie ponowić próbę samobójczą.

Nie chciałam, by Anka mi pomagała, wyczuwałam intuicyjnie, że jest przeciwko mnie.

Była dla mnie osobą bardzo ważną, kochałam ją prawdziwie. Zaufałam Tadeuszowi i w rezultacie opowiedziałam Ance o tym, o czym już sama wiedziałam. W przyszłości wykorzystała to przeciwko mnie. Jej nienawiść do mnie się spotęgowała, ale w tym czasie była pozornie najbliżej, odgrywała rolę wielkiej terapeutki, a każde słowo, które wypowiadała, mogło być śmiertelne.

Przetrzymałam wszystko, ile sił tak naprawdę ma człowiek, ile zabijających słów jest w stanie unieść.

Był to kolejny cud w moim istnieniu, jakby Bóg szczególnie mnie sobie upodobał. Niosłam taką wiedzę, którą kiedyś miałam ofiarować innym. Czy dlatego przeżyłam to wszystko?

W tym czasie miałam w sobie wiele uczuć złości i żalu do Tadeusza, nie rozumiałam jego motywów działania, nie rozumiałam sposobu prowadzenia akcji ratowania. Żyłam w stanie nieświadomości. Powoli zaczynałam sobie przypominać, co się naprawdę wydarzyło, zaczęłam sama przed sobą przyznawać się do tego, co uczyniłam. Każde posunięcie Tadeusza było logiczne i właściwe. Jedynie z Anką mu się nie udało, tak doskonale się przed nim zamaskowała, ukrywając prawdziwe uczucia do mnie.

Dowiedziałam się od Anki, że był to szantaż, że chciałam uderzyć w matkę. Były to dla mnie wtedy informacje niezrozumiałe, a jednocześnie raniące do granic wytrzymałości. Nie znałam jeszcze prawdy, a tu mi ją objawiano jak nagą broń, na którą mam się nadziać.

Jeżeli wydaje ci się, że kogoś kochasz i że jesteś kochany, i wierzysz w to przez 30 lat, to nagłe stwierdzenie, że to wszystko jest jedynie złudzeniem, powoduje otwarcie wrót do piekieł.

30 stycznia 1991

Dlaczego Czarek przyjechał do Katowic, by opowiedzieć Ance o wnioskach Tadeusza z pominięciem mojej osoby? Zapewne koncepcja Tadeusza była taka Anka ma wiedzieć o pewnych sprawach, bo jest blisko i w razie potrzeby ma mi pomóc sobie pomóc. Nie chcę, by to była Anka.

Tadeuszu, jak mogę uczynić dla siebie gest pozytywny, jeżeli czuje do siebie

OBRZYDZENIE.

Silni ludzie nie popełniają samobójstwa. A może właśnie tacy, którym paranoja podszeptuje, że mają boską moc.

Chodzę i wymyślam różne rzeczy, w tramwaju, przy jedzeniu, w łóżku, słuchając. „The Wall”. Inie wiem, co jest fantazją, a co realnym odczuciem. Na pewno jestem w stanie szoku, udręki, obsesji, początku rozpadu pewnej struktury.

Czy gówno można z siebie zmyć?

Już nie krwawię, zastygam w obłędzie.

Jesteś absolutnie niepoczytalna, Rosiek.

Tadeuszu, co jeszcze mogę uczynić? Uratować się.

Tak, tylko ja mogę tego dokonać.

Nadal traktuję siebie jako pacjentkę. Chcę uciec w psychozę, bo nie potrafię stanąć przed lustrem, wypowiedzieć prawdę i zacząć nowe życie.

Z tak zafajdanym sumieniem?

Czuję się jak zbrodniarz.

Pieprzone obsesje. Wyhamować rozpad, pęd do samozniszczenia, obrzydzenie do siebie.

Pozytywny gest, Tadeuszu, dla siebie, powiadasz. Nie potrafię teraz dostrzec dla siebie takiej możliwości. Może się jeszcze dobrze nie rozejrzałam, by go ujrzeć, porażona obsesjami, nie mogę go w sobie odszukać. Gdziekolwiek dotknę, to jest fajno, smród.

Nie ratowałam układu między rodzicami, ten układ mnie nie interesował, fakt, chciałam oszczędzić matkę, fingując wypadek, by mogła po mojej śmierci mieć mniej żalu do świata czy do siebie, by przetrzymała moje gwałtowne odejście. To nie ja ratowałam rodziców, zawsze chciałam, by to małżeństwo się rozpadło, kiedy jeszcze ojciec był alkoholikiem, to matka osaczała mnie miłością i nie pozwalała się dobić.

Wiem, że wyczułeś od razu, co we mnie siedzi. Kiedy mówiłeś Ance, o mnie, takie tam drobiazgi, byłam zazdrosna, że jej wszystko pokazujesz, a nawet czułam się przez was osaczona, że mnie analizujecie, a ja jestem z tego wyłączona. To z Anką, a nie ze mną mówiłeś o mnie. A ja ją wypytywałam i to we mnie rosło. I wizyta Czarka w Katowicach, a ja znowu poza tym, wyłączona. Mogę jedynie się domyślać, po co byty teraz przekazywane jej informacje, jest blisko, mogłaby mi pomóc, aleja nie chcę, by to była Anka.

Mogę dalej być pacjentem, wejść w chroniczną psychozę, i to dopiero będzie gest zamykający sprawę. Jak już wiesz, mogę wejść i w taką rolę.

1 lutego

Jak to jest, że ludzie, w których życiu chcemy coś znaczyć, przechodzą obok, wymykają się, odchodzą?

Tadeusz traktował mnie jak Zbuntowane Dziecko, któremu nic się nie mówi, nie rozmawia o istotnych sprawach, jedynie wciska się, że wszystko jest OK.

Moje obsesje powracają i trwają, trwają. Kotłują się. Jak można żyć w poniżeniu, poczuciu winy.

Utrata człowieczeństwa? Nakaz moralny. Czy mogę się z tego wyzwolić? Zostałam skrzywdzona, a to ja, ja czuję się winna.

2 lutego

Bóg nie karze samobójców.

Czy mogłabym komuś wszystko opowiedzieć, gdyby mi zapewnił całkowite poczucie bezpieczeństwa i nigdy nie wykorzystał przeciwko mnie? Czy byłabym w stanie to uczynić, nawet gdyby była taka osoba?

Jak długo boli ból?

Boże, dlaczego mnie nie zabrałeś, tutaj już nic po mnie.

Boże, daj mi siłę.

Jestem wściekła na Tadeusza, że przekazał informacje o mnie Ance.

A jednak, Tadeuszu, zabrakło mi boskiej mocy tamtego dnia, by z sobą skończyć, i wcześniej, kilka lat wcześniej, kiedy już dawno powinnam odejść.

Kurwa, pomyliłam się o 10 tabletek.

A może nie utraciłam człowieczeństwa, może jedynie straciłam boską moc i stałam się człowiekiem, słabym i marnym, lecz człowiekiem z szansą.

Boże, czy kiedyś w to uwierzę?

Dlaczego nie chcę pomocy Anki? jak silne może być pragnienie śmierci.

Popadam w chorobę sierocą. Nie mam rodziców, ani kochanka, ani przyjaciela? Ani siebie nie mam. Mój świat nie istnieje.

3 lutego

Kolejny dzień udręki. Nie udało mi się uniknąć żadnego cierpienia.

W kogo był skierowany cios?

Ojciec, który jest niczym, i brak, który jest niczym. Nie wybaczyłam nigdy gwałtu.

Jest gorzej niż źle, tragicznie. Nie ma nic i jest wszystko, co jest rozpaczą.

Pytanie. Jak to PRZETRZYMAĆ?

I to jest prawda. Obudziłam się, by dojść do prawdy. A szloch, płacz oznaczają, że jeszcze do reszty nie skamieniałam. Musiałam się aż zabić, by się narodzić. Teraz już potrafię płakać.

Teraz płacz jest płaczem, a rozpacz rozpaczą.

Codziennie pisany dziennik, zapisane strony rozpaczy, które wysyłałam w listach do Tadeusza.

Zachorowałam na grypę, co było zbawienne w skutkach, mogłam spokojnie leżeć i przysłuchiwać się sobie i snom, mogłam podjąć autoanalizę.

Miałam tylko jedną świadomość, że gdzieś w Warszawie jest człowiek, który czeka na moje listy, na moje odkrywanie siebie, i że mogę mu do końca zaufać. To wiedziałam na pewno, że Tadeusz przyjmie każdą prawdę o mnie, nawet najbardziej niesamowitą i zaskakującą.

Wierzyłam, że ma wielką siłę wewnętrzną, że to potrafi przyjąć i unieść. Wybrałam go po latach całkowitego milczenia, wybrałam go, bo prawdziwie mu zależało na tym bym wygrała swoje życie.

4 lutego

Przez trzy dni leżałam w łóżku i doszłam do prawdziwej rozpaczy, do granic prawdy. Teraz muszę dla siebie to opisać – napisać autobiografię po raz pierwszy w życiu.

Lekarz, kolega z pracy, wpisał mi we wniosku rentowym, że jestem niepoczytalna.

Tadeuszu, opowiadam sobie swoje życie od momentu, kiedy matka nie chciała moich narodzin, do momentu aktu samobójczego. Czy to wytrzymam, nie wiem. Czy to kiedyś komuś opowiem, nie wiem.

Nowa świadomość przytłaczała. Nie ułatwiała mi zdrowienia, byłam ostatecznie pogrążona we wniosku rentowym i moje szanse na powrót do społeczeństwa malały. Był to prawdziwy nóż w plecy, jeżeli kiedykolwiek chciałabym powrócić do zawodu psychologa. Mój szef i kilku kolegów z pracy nie byli w stanie przyjąć mnie z powrotem, nie byli gotowi na dalszą pracę ze mną. Byłam skażona psychozą, chorobą przewlekłą i jeszcze nie wiem czym w ich wyobrażeniach. Nie zgodziłam się na dołączenie zaświadczenia od psychiatry, nie pomogłam im docisnąć noża.

6 lutego doznałam pierwszego olśnienia i odtąd rozpoczęłam właściwą pracę nad sobą. To, co wcześniej pisałam, było jedynie obrzeżami świadomości. Mimo że wiedziałam tak wiele, nie potrafiłam sobie tego do końca uświadomić, nie przyjmowałam prawdy, którą znałam, jak nie przyjmuje wody nasycona gąbka. Broniłam się wypieraniem, zaprzeczaniem, racjonalizacją, ale choroba była nieubłagana. Sytuacja wymagała natychmiastowego rozwiązania, inaczej mogło dojść do eksplozji.

Wyładowałam całą agresję we śnie. Ale się napracowałam, zabijałam i dobijałam.

Żyję. I jest to fakt oczywisty.

Próbuję siebie ratować, bo rozpoczęłam analizę swego stanu.

Rosiek, szalone dziecko, pacjentka. Są momenty, że nieruchomieję i świat zewnętrzny, który puka do mnie, zmusza do poruszenia, to znaczy, ja się do tego zmuszam, by odpowiedzieć na jakieś pytanie, zareagować.

Byłam taka nieobecna, teraz to czuję.

Tadeuszu, jesteś mądry i dobry. Czarek nie mógł przyjechać do mnie i odjechać. Mógł poruszyć zbyt głęboko rozpacz, a ja mogłam tego nie przetrzymać. Dlatego zrobili to przez Ankę, drogą okrężną, by złagodzić cios informacyjny. Jestem w rozsypce i ładowanie we mnie zbyt wiele może jedynie doprowadzić do spustoszenia i katastrofy. Przecież Tadeusz nie może wiedzieć na odległość, ile jestem w stanie przyjąć bez nowej tragedii. Liczyli na coś innego, że Anka przyjmie to spokojniej. Nie przewidzieli, że dla Anki to też będzie za dużo, nie widzieli jej rozpaczy, kiedy umierałam. I ja niczego nie wyjaśniająca, stały jej lęk i niepewność, co jeszcze uczynię. A ja zapatrzona w swoje szaleństwo nie pomagałam jej w niczym.

Tadeuszu, Tadeuszu, co ze mną będzie? Czy wytrzymam samotność? Nie byłam przygotowana na powrót tutaj. Teraz już wiem, że tamta decyzja była ostateczna. Byłam przerażona, że mnie odratowano.

Ojciec mnie zdradził. Ojciec, który chciał mego przyjścia na świat, popadł w alkoholizm i wyzywał mnie, 14-letnią, od kurwy. Znieruchomiałam na przyjazny gest ze strony mężczyzny.

Byłam wtedy czysta, ból byt nie do wytrzymania. Zabijałam go w sobie bezsensownym buntem, alkoholem, narkotykami, autoagresją. Kłamstwo rodziło kłamstwo, aż przyszedł gwałt, który był dopełnieniem.

Nigdy nikomu o tym nie powiedziałam. Nie, powiedziałam Ewie, lekceważąco, że to dawno i już nieważne. To ona nauczyła mnie z powrotem nie bać się dotyku mężczyzny i ona, na koniec, z powrotem to zniszczyła, byłam tylko kolejną jej ofiarą.

Usiłowałam to odbudować, weszłam w świat mężczyzn, w karate, gdzie jedynym dotykiem było kopnięcie czy cios ręką. Już się tego nie bałam. Wtedy przestałam się bać ciała drugiego człowieka.

To milczenie ojca było wobec mnie takie okrutne. Nigdy mnie nie przeprosił. Nie jesteś moim ojcem, Tadeuszu, nie jesteś. To ojciec traktował mnie jak śmierdzące gówno.

Po sześciu dniach ciężkiej pracy autoanalitycznej zdjęłam z Tadeusza projekcję ojca. Teraz zrozumiałam, dlaczego milczałam wobec niego przez trzy lata naszej znajomości. Widziałam w nim „niemego” ojca, który jest surowy i ocenia, któremu nie mogę zaufać, bo mnie „skrzywdził".

Tadeusz pierwszy do mnie przemówił i mogłam mu odpowiedzieć. Odczułam ogromną ulgę, że nie jest moim „ojcem”, stał się przyjacielem, wobec którego mogłam się obnażyć, opowiedzieć życie na tyle, na ile pamiętałam, i w jakim momencie prawdy o sobie byłam.

Pierwszy krok, chyba najtrudniejszy, został zrobiony. Oto zwierzałam się prawdziwemu przyjacielowi, który chciał mnie wysłuchać, nie potępiał i radami podprowadzał na właściwe tory. W gąszczu ścieżek do nieświadomości mogłam zgubić się całkowicie, lecz on czuwał i wiedział, że odnalazłam furtkę do swego wnętrza.

7 lutego przyjechała do mnie Kasia, jedyna osoba, z którą nie zerwałam kontaktu listowego i zrobiłam pierwszy pozytywny gest wobec siebie – ofiarowałam się w przyjaźni, opowiedziałam jej w skrócie, co się ze mną działo przez ostatnie miesiące. Nie opowiedziałam historii mego życia, dla mnie samej była ona mglista.

Wyznałam prawdę o schizofrenii, skamienieniu, bezmiłości, przegranej rodzinie, kiedy dziecko nie jest superdzieckiem i nie może spełniać oczekiwań rodziców i żyć według ich wyobrażeń.

Demon śmierci podstępnie czuwał.

9 lutego

Boże, jaka byłam okrutna wobec siebie. Jeszcze sobie nie ufam. Nadal stanowię dla siebie zbyt wielkie zagrożenie, lecz być może…

Projektuję na pewnych mężczyzn gwałciciela. Czego od nich oczekuję? Przytulenia zamiast skrzywdzenia.

Wolałam umrzeć. Jak teraz unieść prawdę? Jak siebie teraz unieść?

Dzisiaj nie czuję ulgi. Dzisiaj ponownie czuję przerażenie, bo znowu dotknęłam prawdy i moja rozpacz się pogłębiła.

Tadeuszu, co ze mną będzie?

Jak to wytrzymać? Czy wyznanie prawdy wystarczy, by wejść w życie? Nie. Potrzeba to wszystko przewartościować. Czy zdążę, czy dam sobie szansę?

Jak ja to zrobiłam, że zniszczyłam siebie, tak, właśnie tak, po prostu zniszczyłam siebie.

10 lutego

Tadeuszu, miałam sen. Jeździłam konno po lesie, ścigana przez tajemniczego mężczyznę o bardzo silnej władzy, chcącego mnie skrzywdzić – gwałciciela? Wszystkie ścieżki urywały się w gąszczu, a ja znalazłam się w pułapce, w małej skrzyni. Jak niewolnica. Nadal jestem zniewolona, nadal czuję się jak w pułapce.

We śnie pomagał mi przez chwilę brat, który mnie opuścił, zostawił w lesie.

Kiedy byłam mała, nie chciałam być dziewczynką, weszłam w męskość, bo to mój brat był wybrany przez matkę, on był jej wyczekiwanym dzieckiem, nie ja. Chciałam zająć miejsce brata, nie wystarczyła mi miłość ojca. A potem ojciec zaczął pić i już nikt mnie nie kochał, a do tego zdradził mnie przekleństwami, moralnym znęcaniem się. Obcy mężczyzna dopełnił gwałtu, brutalnego gwałtu seksualnego. A ja skamieniałam do końca. Ile projekcji było później.

Tadeusz i Czarek byli dla mnie ojcem i synem, czyli moim ojcem i bratem.

Jestem skrajnie wyczerpana. W ciągu 10 dni doszłam do zarodka samej siebie i być może się rozwinę, narodzę, urosnę. Jeżeli po drodze nie dokonam aborcji. Nie wiem, czy moja matka chciała mnie usunąć, nie pozwalał jej na to, na poziomie świadomym, nakaz religijno -moralny. Nie wiem, co czuła, co myślała.

Wiem, że mnie nie chciała. Teraz ja muszę siebie chcieć, by się narodzić.

To rodzice zapędzili mnie do pułapki – gwałtu.

Czy dokonam aborcji, czy wyrzucę z siebie całą resztę?

Oto, Boże, moje poczęcie, co z tym uczynię?

To początek, Boże, co dalej, co jest we mnie dalej pomiędzy aborcją, gwałtem, a ostatnią sceną bezmiłości, kiedy raniono mnie do końca i ostatecznie?

I na koniec ta psychopatka, przy której zaczęłam silniej odczuwać potrzebę czułości, zaczęłam przełamywać lęk przed ciałem człowieka. Za kawałek czułości pozwalałam sobie na utratę człowieczeństwa, na spełnienie aktu zniszczenia przez ponowny „gwałt”, tym razem przez mężczyznę i kobietę.

Boże, nie, a jednak stało się.

11 lutego

Tadeuszu, „gwałciciel” okazał się w końcu łagodny, ciepły i czuły. Projektowałam na męża Ewy, Adama – gwałciciela, po tamtym okrutnym i niszczącym gwałcie szukałam mężczyzny, który to odwróci.

Byłam dla Ewy kochankiem, a z jej mężem – rywalami, dopóki nie stałam się kochanką Adama na chwilę w tamten wieczór. Ona chciała tego, uczestniczyła, domagała się. Chciała kochać się z obu kochankami naraz, projektowała na mnie mężczyznę. Chciała się z nami kochać, by mnie poniżyć. Mnie – dawnego kochanka, bym odeszła. Już jej nie byłam potrzebna, mogła mnie zniszczyć do końca.

Tadeuszu, czy ja to wytrzymam?

Z Adama zdjęłam projekcję gwałciciela, z matki projekcję chęci zniszczenia mnie, czyli samozniszczenia. Co muszę zdjąć z ojca? Nałóg? Milczenie – ojciec milczał wobec mnie, a ja milczałam wobec innych.

Kim była Ewa? Moim cieniem, zgwałcona przez dziadka. Kim jeszcze była? Teraz tego nie rozwiążę.

Jednak przed samą śmiercią odzyskuje się świadomość. Odzyskałam ją na moment i zdziwiona stwierdziłam w myślach, że nie oddycham. W rzeczywistości byłam bez oddechu. I zapytałam Boga, dlaczego jeszcze żyję, zamiast zapytać, dlaczego umieram, a Bóg mi powiedział – masz wracać. A mnie było tam tak dobrze, nie chciałam zdrowieć, chciałam iść za światłem, którego poszukiwałam przez całe życie. Wiem, jak się umiera. Kiedy się wchodzi w stan śmierci klinicznej, jest pięknie, jest spokojnie, no właśnie spokojnie, nareszcie bez udręki duszy.

W końcu skrzywdziła mnie kobieta, najpierw matka, a na koniec Ewa.

Zniszczył mnie mój cień – 11.02.91, godz. 20.49!!!

12 lutego

Boże, ja po prostu chciałam umrzeć. W ostatnim akcie świadomości, kiedy na chwilę odzyskałam wewnętrzna świadomość, modliłam się do Boga, by to był koniec. Zaraz potem podłączono mnie do respiratora.

Ja dokonałam aborcji na sobie, Tadeuszu!

Udało mi się dojść do początku prawdy o sobie. Była ona wciąż niewyobrażalna, nie do przyjęcia. Zapisywałam wszystko w dzienniku, całą analizę krok po kroku, kiedy z minuty na minutę odkrywałam siebie i swoje wnętrze, kiedy prawda wychodziła z każdej szczeliny podświadomości, kiedyś tak mocno wypieranej. Objawiałam się sama dla siebie i stałam listy do Tadeusza, a on przyjmował wszystko i czekał na następne. Już wiedział, że idę właściwą drogą.

Zajęta analizą nie pojmowałam, że ona mnie dotyczy, wyglądało to tak, jakbym pisała o kimś zupełnie innym. Tylko w ten sposób mogłam na razie przyjąć prawdę. Jeszcze mi się nie uwewnętrzniała. Stała obok jak książka literacka, którą pisałam. Byłam w niej jedynie postacią literacką, jakąś tam Basią, którą analizuje inna Basia – psycholog. Gdybym nie była psychologiem, nie potrafiłabym tego dokonać. Widocznie tak miało być.

13 lutego

Aborcji siebie dokonałam na ginekologii!!! Zabiłam siebie na ginekologii. Boże, jak to się wszystko układa.

Tadeuszu, zrobiłam straszną rzecz wobec Ciebie. Walnęłam w Ciebie moim samobójstwem i jednocześnie z deklaracją milczenia. Wybacz mi to.

Boże, świadomość rozświetla się z każdą minutą.

Moje drzewo, które namalowałam przed aborcją – samobójstwem, kula ognista w korzeniach, rozszczepiająca drzewo – schizofrenia od początku istnienia! Śmierć od początku istnienia!

Chciałam to drzewo przestać Tadeuszowi, ale wtedy był „moim ojcem”.

Spośród trzech możliwych dróg, Tadeuszu: samorozwoju, samobójstwa, schizofrenii, wybrałam dwie – samobójstwo i schizofrenię. I ostatecznie, w psychozie, popełniłam samobójstwo.

Dlaczego tak się stało?

Byłam swoją matką i ojcem, i bratem, i nie było mnie. Mój cień mnie zniszczył, bo nie chciałam się z nim zintegrować, broniłam się przed nim zaciekle. I była to walka na śmierć i życie. I wzięłam z matki aborcję siebie, zamiast wybrać życie dane mi od ojca. Żyłam w piekle, wszystko robiłam, by się unicestwić, dlatego nie mogłam sobie poradzić z narkomanią, mimo że byłam w abstynencji, miałam „duszę narkomana", zależną od gestu matki, która jednym cięciem skalpela mogła mnie zniszczyć. I tak ja wycinałam siebie po kawałku, wyrostek, migdały, wreszcie jajniki, a kiedy nie udało mi się dobić ani operacjami, ani narkotykami, ani alkoholem, więc zrobiłam to ostatecznie.

Milczenie tak okrutne wobec siebie, tak jak ojciec milczał wobec mnie, a kiedy się odzywał, dopełniał aktu zniszczenia moralnego.

Gwałt, kiedy miałam 16 lat, chodziłam z chłopakami, miałam szansę stać się kobietą, lecz po gwałcie wszystko się we mnie zamknęło.

Wybacz, Czytelniku, pewien chaos w zapisie, pragnę wiernie odtworzyć krok po kroku etapy mego przebudzenia, jakże cennego, bez terapeutów, bez leków. Wszystko stało się dzięki poruszeniu podświadomości i mojej w końcu gotowości pracy nad sobą.

Powoli odkrywałam prawdę, oddzielałam od kłamstwa, od zafałszowania mechanizmami obronnymi. Pragnę wiernie w tekście odtworzyć autoanalizę. Dzień po dniu dowiadywałam się nowych rzeczy o moim życiu, przecież przeżytym, tylko zapomnianym.

Ewa miała wielu kochanków, a ja pozornie radziłam sobie z seksem i brakiem miłości. Akceptowałam, kiedy miała kochanka, nie była taka agresywna wobec mnie, nie raniła mocniej, jej tendencje do niszczenia mężczyzn słabły. I w końcu dwa lata temu, w sierpniu, spotkałyśmy się w łóżku. Nie był to akt homoseksualny. Nadal pragnę mężczyzny jako partnera, pragnę miłości mężczyzny i pragnę kochać.

Zostałyśmy kochankami na miesiąc. Już wtedy chciałam się zabić, jednak miałam przed sobą obóz higieny psychicznej i mówiłam sobie – może tam się uratuję. Jak było na obozie, wiesz, zrobiłeś wszystko, by mnie podnieść, wyczułeś, że jestem na skraju przepaści.

Po obozie powróciłam do mego cienia – Ewy, dręczyła mnie swoją agresją, chociaż czasami potrafiłam się obronić.

Wśród wielu kochanków znalazła męża – moją projekcję gwałciciela, mego animusa. Chyba podświadomie chciałam zająć jej miejsce, chciałam jego ciepła i czułości. I to wszystko stało się tamtej nocy. Zostałam „zgwałcona” ponownie, lecz bez tamtego okrucieństwa. Ewa doprowadziła do tej sytuacji, a ja się poddałam. Broniłam się przed tym, lecz Ewa nalegała, on był gotowy i poszliśmy do łóżka.

Rano chciałam się powiesić, było to miejsce święte dla mnie, domek babci, która mnie kochała.

Zbrukałam je.

Byłam opętana przez Animusa – gwałciciela i przez 16 lat szukałam go po to, by przekonać samą siebie, że mężczyzna nie jest okrutny. Gwałt byt bardzo brutalny, jedynie, czego nie zrobił gwałciciel, to nie zabił mnie na koniec.

Tym samym byłam przez całe życie okrutna wobec siebie, to było we mnie z Animusa.

Wszystko się połączyło – aborcja emocjonalna matki, animus – niszczyciel olus, ojciec znęcający się moralnie, i obojętny brat.

Ewa zaczęła niszczyć innych, ja niszczyłam siebie.

Czuję ulgę i ból. Jak unieść taką prawdę?

Miałam prorocze sny, topiłam się w gnojówce w domku babci, i tak się stało w rzeczywistości, w tym miejscu.

Na tym polega schizofrenia, jest się swoim ojcem i matką jednocześnie.

Tadeuszu, szukałam ciepła w mężczyźnie, a ona się mściła.

Ewa niszczyła mnie w każdym geście, ruchu, obdarzając czułością zadawała ból, raniła uśmiechem, poniżała w każdej sytuacji bezbronności.

14 lutego

Śnił mi się obóz koncentracyjny – mam ogromne poczucie bezradności, znowu element zagłady przez innych.

Kiedy byłyśmy kochankami, ja byłam kolejnym mężczyzną, na którym trzeba było dokonać aktu zemsty.

Czuję taką ulgę, przerażenie i ból. I poczucie winy, które mnie rozdeptuje.

Tak, tak było. Boże, jaka jestem udręczona. Jak to opanować, doszłam doprawdy i nie czuję ulgi.

Wiedziałam o wszystkim od dawna, a dopiero teraz sobie to uświadomiłam.

Boże, czyja to wytrzymam. Teraz kiedy tyle wiem, nie pozwól mi siebie unicestwić.

Nie, Panie, nie jestem gotowa. Teraz czas na miłość, proszę.

Tego dnia obudziłam się o trzeciej nad ranem w stanie skrajnego napięcia psychicznego i pytałam siebie, dlaczego śnię obóz koncentracyjny, dlaczego stale widzę zagładę, eksterminację. Pytałam siebie, skąd takie przeżycia, przecież nie było mnie w tamtych czasach, kiedy istniały obozy zagłady.

Bruno Bettelheim w swoim eseju o schizofrenii wyjaśnia ten stan rzeczy. Obóz koncentracyjny miał na celu zdezintegrowanie osobowości. Istnieją analogie między tą sytuacją a okolicznościami, które leżą u podłoża cierpień osoby psychotycznej. Ocalenie z obozu to ponowne zintegrowanie osobowości.

Wiąże się to z nieprawidłową więzią z matką od urodzenia. Jest to reakcja na sytuację całkowitej bezsilności, druzgocący wpływ na osobę, która była na nią absolutnie nie przygotowana, niemożność wyzwolenia się z niej, prawdopodobieństwo, że nigdy się nie skończy, a będzie to trwać do końca życia. Jest to fakt, że życie było w każdej chwili zagrożone, wreszcie to, że było się bezbronnym.

Skrajne doświadczenia prowadzą do radykalnych zmian w strukturze osobowości. Pojawiają się tendencje samobójcze, niemożność jedzenia, katatonia, depresja, urojenia prześladowcze, utrata pamięci. Więźniowie z obozów reagowali w sposób schizofrenopodobny.

Dziecko schizofreniczne czuje się i żyje dokładnie tak, jak więzień obozu koncentracyjnego, czuje się pozbawione nadziei i zdane na łaskę irracjonalnych i destruktywnych sił.

W takich okolicznościach ego nie jest w stanie uchronić osobowości przed niszczącym oddziaływaniem świata zewnętrznego – nie ocenia adekwatnie rzeczywistości, ani nie przewiduje przyszłości. Dla rozwoju schizofrenii dziecięcej wystarczy, by małe dziecko było przekonane, że jego życiem rządzą bezwzględne, irracjonalne moce, które mają totalną kontrolę nad jego egzystencją i dla których egzystencja nie przedstawia żadnych wartości.

Tak więc psychologicznym źródłem schizofrenii dziecięcej jest subiektywne poczucie dziecka, że żyje stale w sytuacji skrajnej, że jest całkowicie bezsilne wobec śmiertelnych zagrożeń, na łasce bezwzględnych mocy, pozbawione jakiejkolwiek więzi osobistej, przynoszącej mu zaspokojenie jego potrzeb.

Nie mogąc unieść ciężaru tego poranka, kiedy we mnie objawił się obóz koncentracyjny i poczucie totalnego zagrożenia, zadzwoniłam do Tadeusza o siódmej rano.

Rano zadzwoniłam do Tadeusza. Jeszcze nie otrzymał najważniejszych listów, lecz czuję, że idę do przodu.

I stało się.

Powiedział, że jeżeli jeszcze czuję się winna, to znaczy, że się nie narodziłam.

I Boże, w poczekalni u dentysty, półtorej godziny później, narodziłam się.

Od razu wysłałam kartkę do Tadeusza: Nie czuję się winna. Ostatnim i pierwszym poczuciem winy było to, że się urodziłam, że żyję. Tadeuszu, przegryzłam ścianę – macicę. Urodziłam się 14 lutego 1991 o godz. 8.24.

Boże, ja cały czas żyłam w potępieniu siebie za to, że żyję. Jestem. Amen.

Tadeuszu, czuję ogromną ulgę, radość i brak tego, który by mnie przytulił, nie ojca, nie kochanka, lecz przyjaciela, by byt blisko.

We wrześniu 90 roku pisałam „Kokainę" i misternie przygotowywałam się do śmierci.

Motyw powieści – jest to wyznanie dziewczyny, której śmierć daje miesiąc świadomości czasu.

Dziewczyna woli umrzeć niż pokochać, jest w ostatnim stadium kokainizmu – psychozie.

Opisałam mój cień.

I teraz rodzi się we mnie pytanie, dlaczego musiałam aż umrzeć, by się narodzić.

A może to pytanie o potęgę Boga, Basiu?

Dzisiejszy sen o obozie koncentracyjnym pokazał, że jeszcze tkwi we mnie poczucie winy.

To genialne. To niepojęte, to wspaniałe.

Pytanie – dlaczego tak? Skazano mnie, a ja poszłam w to nieświadomie.

I wykonałam za nich wyrok.

Wydawało mi się, że zakończyłam podstawową część analizy mego życia, że odkryłam najważniejszy jego aspekt. I tak było, nie przeczuwałam, co to za sobą niesie.

Od początku mego istnienia żyłam w panicznym poczuciu winy, że istnieję, że się narodziłam, wydrukowanym mi przez matkę, od chwili narodzin, a może nawet od momentu poczęcia w łonie. A później wszystko było już tylko konsekwencją, obwiniałam się o wszystko, co się zdarzyło pomiędzy rodzicami, za wszystko, co sama uczyniłam nieświadomie.

Jaka szczęśliwa byłam przez następne dni, biegałam po mieście, tańczyłam w pokoju, śpiewałam. Sądziłam, że już nic nie może mi zagrażać, przecież przyjęłam swój poród i widmo śmierci odsunęło się raz na zawsze, aż do jakiegoś naturalnego końca w dalekiej przyszłości.

Nigdy wcześniej nie byłam taka szczęśliwa w życiu, nigdy potem.

Już świadomie miałam poczucie pewnej wiedzy, chodziło tu o koncepcję Carla Gustava

Junga, na której opierałam się w autoanalizie. Wiedza ta nie dawała mi spokoju, przeczuwałam, że coś jeszcze istotnego dzieje się wewnątrz, coś nieuchronnego, czemu muszę się przyznać, wyjść naprzeciw, bo inaczej zostanę zmiażdżona.

Zniszczenie „ja” powoduje psychozę. Opierałam się na koncepcji cienia – personifikacji nieświadomości indywidualnej, sumy zaniedbanych i stłumionych, nie zrealizowanych właściwości psychicznych.

Zadaniem rozwoju ego jest optymalne uwolnienie się od jaźni i zachłannych mocy nieświadomości zbiorowej, to jest zdobycie pełnej autonomii i rozszerzenie pola świadomości.

Nieświadomość indywidualna jest tłumiona przez ego. Druga połowa życia może stać się osamotniona i niepewna, jeżeli nie nastąpi adaptacja do świata wewnętrznego.

Nieświadomość zbiorowa to dziedzictwo duchowe rozwoju ludzkości, obejmuje z jednej strony sferę popędową, a z drugiej sferę archetypów. Archetypy mają jasną i ciemną stronę, przejawiającą się w formie symboli lub personifikacji. Archetypy powstają w sytuacjach granicznych, niebezpiecznych, trudności nie do pokonania; jest to stosunek między płciami (ja – ojciec), potęga dobra i zła (diabeł – Chrystus), narodziny i śmierć (próby samobójcze i zmartwychwstanie).

Nie przewidywałam w połowie lutego 1991 roku, w jaki sposób wykorzystam tę wiedzę do wyzwolenia siebie z choroby.

Obudzenie archetypów i zintegrowanie ich ze świadomością oznacza wyrwanie jednostki z izolacji i włączenie w proces kosmiczny. Archetypy są ostatecznym kryterium zdrowia i choroby, dobra i zła. Symbol to podstawowy język archetypów. Symbole są zawsze tworem nieświadomości.

Cień kolektywny obejmuje zło kolektywne, to jest popędową naturę człowieka – symbol diabła, czarownicy.

Własny cień spotykamy w formie projekcji na osoby tej samej płci. Integracja z cieniem następuje, kiedy wycofujemy się z projekcji na innych ludzi.

Drugi etap to spotkanie z obrazem własnej duszy – animą/animusem. Są to projekcje na osoby płci przeciwnej. Swego partnera wybieramy tak, że reprezentuje on nieświadomy aspekt naszej własnej psychiki.

Jung dawał możliwość wyjścia z psychozy poprzez duchowe odrodzenie dzięki kryzysom psychicznym, które wywołują przebudzenie duchowe – nadświadomość.

Cień to głównie ciemne strony charakteru, mają naturę emocjonalną, mogą wywołać coś w rodzaju obsesji czy opętania.

Skutkiem projekcji jest wyizolowanie osoby ze środowiska, jest to oparte na iluzji. Wprowadzają człowieka w stan autoerotyczny czy autystyczny, który powoduje, że widzi on świat poprzez pryzmat własnych marzeń i nie jest zdolny poznać go naprawdę. Każdy jest źródłem swojej tragedii poprzez projekcje.

Zło absolutne jest doświadczeniem rzadkim i wstrząsającym. Udało mi się go uniknąć w ostatniej chwili, ale do tego dojdę nieco później.

Animus to stosunek córki do ojca i syna do matki. Kiedy ego nie przezwycięża animusa, znajduje się pod wpływem odpowiadającym obrazowi ojca. Kiedy ego nie przezwycięża animy, pada ofiarą złudzenia – staje się nadczłowiekiem, półbogiem.

Opętanie przez archetypy zmienia człowieka w postać kolektywną, rodzaj maski: diabeł, szatan, zło absolutne, płomień piekielny.

Istnieje możliwość, że człowiek nie utożsami się z osobowością maniczną – taką, która jest w posiadaniu szczególnej władzy, natomiast nada jej konkretny kształt pozaświatowego

,,Ojca w niebiosach” z atrybutem absolutności i nieświadomość uzyska absolutną przewagę.

Tu na ziemi pozostanie bezwartościowy człowiek.

Chrystus stał się archetypem, postacią kolektywną. Ma atrybuty życia bohatera – nieprawdopodobne pochodzenie, boski ojciec, narażone na niebezpieczeństwo narodziny, ratunek w ostatniej chwili, przedwczesna dojrzałość, przezwyciężenie matki i śmierć, cudowne czyny, tragiczny, wczesny koniec, symboliczne znaczenie rodzaju śmierci, pośmiertne oddziaływanie.

Chrystus urzeczywistnił ideę jaźni, nie ma ciemnej strony natury, jest bez grzechu. Lecz bez zintegrowania zła nie ma całości. Pasja Chrystusa oznacza cierpienie Boga spowodowane nieprawidłowością świata i ciemności tkwiące w człowieku. Kiedy człowiek wkracza w nieświadomość, wchodzi w sferę boską. Tam bierze udział w cierpieniu Boga.

Im bardziej człowiek jest oddzielony od nieświadomości, tym potężniejsze postacie przeciwstawiają się jego świadomości – albo w formie postaci boskich lub częściej w formie stanów opętania. Emocje tworzą cień, stają się niezależne od naszej woli.

Istotą diabła jest nienawiść do Boga, a Bóg pozwala na ową nienawiść. Diabeł jest postacią autonomiczną, nie można go poddać władzy boskiej, bo nie mógłby być przeciwnikiem Chrystusa.

Taka była moja wiedza o świecie psychozy, której jeszcze nie potrafiłam odnieść do siebie, lecz już istniała i pobudzała te piętra nieświadomości, które mogły przynieść albo zagładę, albo wyzwolenie.

Nie przeczuwałam w najśmielszych fantazjach, co się jeszcze wydarzy, do jakiej krainy dotrę po to, by odnaleźć swój cień, animusa i animę, ojca, matkę i wreszcie siebie, ego, które uległo rozbiciu, a teraz miało szansę na powstanie.

Jak ulepić coś, co zostało rozniesione w pył, doskonale przytłoczone archetypami, obsesjami, opętaniem?

15 lutego

Otworzyły się we mnie wszystkie zasklepione otwory i teraz potrafię ofiarowywać i przyjmować.

Tadeuszu, tak dobrze mi się z Tobą rozmawia. Nareszcie, nareszcie łzy radości.

Wiesz, jaką miałam mimo wszystko wolę życia? Zaczęłam chodzić na drugi dzień po przebudzeniu, gdy lekarze przewidywali, że to potrwa miesiąc, jeżeli w ogóle będę chodzić.

Teraz jestem kobietą, a nie chłopcem, nie identyfikuje się z ojcem, moim bratem, nie chowam się przed brutalnością mężczyzn męskim stylem życia. Nie potrzebuję już zamaskowania.

Oto Barbara Rosiek.

Nie ma lęku?

Tego dnia odwiedziła mnie Anka i posłuchałam Tadeusza i opowiedziałam jej swoje życie.

Żałuję, że to uczyniłam, ale to Tadeusz jej ufał i schowałam głęboko własne obawy. Udała, że przyjęła moją prawdę, że nic się między nami nie zmieniło.

Dwa razy Tadeusz pomylił się co do Anki i dwa razy mogło mnie to kosztować życie. Anka deklarowała przyjaźń i pogodzenie się z moją prawdą, ja wyczytałam z jej twarzy przerażenie, które nie wynikało z troski o mnie. Byłam potrzebna, kiedy interpretowałam jej rysunki, kiedy wskazywałam drogę. Kiedy potrzebowałam wsparcia, Anka cały czas zawalała sprawę. Jej życiorys był dla niej najważniejszy, inni się nie liczyli. Kiedy we wrześniu, przed samobójstwem, powiedziałam jej, że się sypię, poklepała mnie po ramieniu i powiedziała – poradzisz sobie. Wracała właśnie ze spotkania z Tadeuszem, który pokazał jej, jak mnie wesprzeć lecz tego nie uczyniła, zapatrzona egoistycznie w swoje problemy. Oszukała mnie deklarując bliskość, oszukała mnie po to, by w przyszłości mocniej uderzyć.

18 lutego

Miałam halucynację, że się rozrastam, moje ciało zaczęło się powiększać, najpierw rozrastał się mózg, prawie mnie opływał, potem tułów, aż po paluchy stóp.

Wyjście z psychozy, nie wierzyłam, że jest to możliwe. Wiedziałeś, Tadeuszu, co się ze mną dzieje i nie można było nic zrobić.

Moje drzewo dwa lata temu na obozie, rozsypujące się, rozpadające, chore w projekcji słownej, a na rysunku już w połowie rozszczepione.

Boże, czy dałeś mi aż tyle sił, by się dobić, a teraz, by się wyleczyć. Nie, to pierwsze to zła moc. Teraz zebrałam w sobie wszystkie siły, by je przeciwstawić tym niszczycielskim, i to mi się udało: Bo gdyby się nie udało, dopełniłabym aktu zniszczenia siebie.

Teraz dopiero wiem wszystko o schizofrenii, Tadeuszu. Dla tych, co wokoło, maskowałam się intelektem. Dopieprzyłam Tobie – „ojcu”, wysyłając Ci pierwszy list teraz – popatrz, oto się zabiłam i rób sobie z tym, co chcesz. Bo zdrada jest najtrudniejsza do wybaczenia.

Miałam sen – śniło mi się, że chronię się przed społeczeństwem, które skazuje mnie na schizofrenię.

Byłam w tej rodzinie ofiarą i Bogiem. Psychiatrzy byli matkami. A ginekolog była ostatnią projekcją matki, z rąk której miałam zginąć.

Piękna psychoza. Byłam schizofreniczką, to niepojęte. Rzeczywiście, później w psychozach już tylko tabletka i depta „matka” – psychiatra lub „ojciec”.

Kiedy nie ma miłości – jest śmierć.

Nie wierzyłam, że można wyjść ze schizofrenii, bo nie sądziłam do końca, że jestem chora.

I dawałam sobie boskie prawo poczucia kontroli.

Posłałam Ci tę moją schizofrenie, pracę magisterską, i trzymałeś ją i czekaliśmy. Ty czekałeś, a ja pięknie w to wchodziłam. Po szpitalu krążyłam koło poradni zdrowia psychicznego i czułam, że jest to jakieś gówno, w które chcę znowu się władować. I sama, w pokoju, w czterech ścianach podjęłam straszliwą walkę o życie. W królestwie nie z tego świata, w szklanej kuli. Z Twoją pomocną dłonią -początek to Twój list, który już wszystko we mnie rozpieprzył, ale tak, bym mogła się jeszcze ratować.

W lutym nad ranem ponownie się zapętliłam i telefon rozpaczy i nadziei do Ciebie. Twoje jedno zdanie – jeżeli czujesz się winna, to się nie narodziłaś. I narodziłam się półtorej godziny później. W ten telefon do Ciebie włożyłam wszystko. Drugi raz doszłam do kresu, lecz teraz nie dałam się.

Jaka potężna może być sita bezmiłości. Jaką potęgą jest miłość i prawda. Dobrze, że jest jeszcze Bóg, który po prostu czuwa.

Tadeuszu, Tadeuszu, Tadeuszu.