Dekalog dobrego Dextera

17

O dwunastej trzydzieści Deborah wytropiła mnie w moim ustroniu w laboratorium kryminalistycznym i rzuciła na biurko kasetę z taśmą. Podniosłem na nią wzrok; nie wyglądała na szczęśliwą, ale to nie nowość.

— Z mojej automatycznej sekretarki w domu — powiedziała. — Posłuchaj.

Uniosłem wieczko w moim odtwarzaczu i wsunąłem taśmę, którą cisnęła Deb. Nacisnąłem klawisz „play”; taśma głośno bipnęła, a potem usłyszałem nieznany mi głos.

— Sierżant, hm, Morgan. Zgadza się? Tu mówi Dan Burdett, z hm… Kyle Chutsky mówił, że powinienem do pani zadzwonić. Już wylądowałem, jestem na lotnisku i zatelefonuję do pani w sprawie spotkania, kiedy dojadę do hotelu, który mieści się… — Rozległ się szelest i rozmówca najwyraźniej odsunął komórkę od ust, gdyż jego głos zrobił się słabszy. — Co? Och, hej, to miło. W porządku, dziękuję. — Jego głos znów przybrał na sile. — Właśnie spotkałem waszego kierowcę. Dziękuję, że kogoś podesłaliście. W porządku, zadzwonię z hotelu.

Deborah sięgnęła nad biurkiem i wyłączyła magnetofon.

— Nikogo nie wysyłałam na lotnisko! — wrzasnęła. — Kapitan Matthews też jest pewien, że nikogo nie wysyłał. Dexter, czy ty wysyłałeś kogoś?

— W mojej limuzynie zabrakło benzyny — powiedziałem.

— No to dupa blada! — rozzłościła się na dobre, a ja musiałem się zgodzić z jej analizą.

— Tak czy siak — powiedziałem — przynajmniej wiemy, jaki dobry jest ten następca Kyle’a.

Deborah opadła na składane krzesło przy biurku.

— Cholera — zaklęła. — A Kyle jest… — Przygryzła wargę i nie dokończyła zdania.

— Mówiłaś już o tym kapitanowi Matthewsowi? — zapytałem. Pokręciła głową. — Cóż, będzie musiał do nich zadzwonić. Niech przyślą kogoś innego.

— Jasne, świetnie. Przyślą kogoś innego, komu może uda się dojść do punktu odbioru bagażu. Cholera, Dexter.

— Musimy im powiedzieć, Debs — powiedziałem. — Przy okazji, kto to są ci oni? Czy Kyle mówił ci, dla kogo pracuje?

Westchnęła.

— Nie. Żartował, że pracuje dla OGA, ale nie wyjaśnił mi, dlaczego to takie śmieszne.

— Hm, kimkolwiek są, powinni wiedzieć. — Wyciągnąłem kasetę z odtwarzacza i położyłem przed nią, na biurku. — Muszą coś z tym zrobić.

Deborah nie ruszała się przez chwilę.

— Skąd mam to przeczucie, że już coś z tym zrobili, a tym czymś był Burdett? — zapytała. Potem zabrała taśmę i wyszła z mojego gabinetu.

Trawiłem lunch i popijałem kawę, jedząc ogromne ciastko z wiórkami czekoladowymi, kiedy przyszło wezwanie, żeby zgłosić się na miejsce zabójstwa w rejonie Miami Shores. Z Angelem niespokrewnionym pojechaliśmy na miejsce, gdzie znaleziono ciało — w skorupie rozwalonego i remontowanego domku nad kanałem. Roboty zostały tymczasowo wstrzymane, gdyż właściciel i przedsiębiorca budowlany wzajemnie się pozwali do sądu. Dwóch nastolatków na wagarach zakradło się do domku i znalazło ciało. Trup leżał na grubym plastiku, na stosie sklejki ułożonym na dwóch kozłach do piłowania drewna. Ktoś wziął piłę mechaniczną i elegancko odciął głowę, nogi i ramiona. Całość zostawiono w takim stanie, z kadłubem pośrodku i kawałami ciała leżącymi po prostu o kilka centymetrów od niego.

I chociaż Mroczny Pasażer chichotał i szeptał mi do ucha urocze, mroczne banialuki, złożyłem to na karb czystej zawiści i przystąpiłem do pracy. Było tam, oczywiście, mnóstwo rozchlapanej krwi, miałem więc nad czym się trudzić. Była nadal bardzo świeża, prawdopodobnie spędziłbym radośnie wydajny dzionek, wykrywając i analizując, gdybym nie usłyszał przypadkiem, jak umundurowany funkcjonariusz, który zjawił się tu pierwszy, rozmawia z detektywem.

— Portfel leżał w tym miejscu, tuż obok ciała — powiedział funkcjonariusz Snyder. — Ma wirginijskie prawo jazdy na nazwisko Daniel Chester Burdett.

— Proszę, proszę — zwróciłem się do szczęśliwie gaworzącego głosu na tylnym siedzeniu mojego mózgu. — To z pewnością wiele wyjaśni, prawda? Znów popatrzyłem na ciało. Chociaż głowa i kończyny zostały usunięte szybko i po barbarzyńsku, to w całym układzie odnalazłem jakąś znajomą elegancję, a Mroczny Pasażer chichotał radośnie na znak zgody. Między tułowiem a każdą z części ciała odstęp był tak precyzyjny, jakby go odmierzono, a cała prezentacja została tak zaaranżowana, jak na lekcję anatomii. Kość biodrowa odłączona była od kości nogi.

— W radiowozie mam tych dwóch chłopaków, którzy to odkryli — powiedział Snyder do detektywa. Odwróciłem się i spojrzałem na nich, zastanawiając się, jak im oznajmić moje nowiny. Oczywiście, mogłem się mylić, ale…

— Skurkowaniec — usłyszałem, jak ktoś zamruczał. Obejrzałem się w miejsce, gdzie kucał Angel bez krewnych. Znów za pomocą szczypczyków podnosił kawałeczek papieru. Stanąłem za nim i zerknąłem mu przez ramię.

Wyraźnym, pajęczym charakterem ktoś napisał: POGUE i przekreślił to prostą linią.

— Co to jest pogne? — zapytał Angel. — Jego nazwisko?

— To ktoś, kto siedzi za biurkiem i wydaje rozkazy prawdziwym żołnierzom — powiedziałem.

Popatrzył na mnie.

— Skąd to wiesz? — zapytał.

— Oglądam mnóstwo filmów — odparłem.

— Angel znów spojrzał na papier.

— Myślę, że charakter pisma jest ten sam — rzekł.

— Jak przy tamtym — powiedziałem.

— Tym, którego nigdy nie było — stwierdził. — Wiem, byłem tam.

— Wyprostowałem się i nabrałem powietrza, myśląc, jak miło mieć rację.

— Ten też nigdy nie istniał — dodałem i podszedłem do funkcjonariusza Snydera gawędzącego z detektywem.

Detektyw, o którym mowa, był mężczyzną w kształcie gruszki i nosił nazwisko Coulter. Popijał z wielkiej butelki mountain dew i patrzył na kanał przebiegający za podwórkiem.

— Jak pan myśli, za ile poszłoby takie miejsce jak to? — zapytał Snydera. — Nad takim kanałem, półtora kilometra od zatoki, hę? Może jakie pół miliona? Więcej?

— Przepraszam pana, detektywie — przerwałem mu. — Chyba mamy tutaj sytuację. — Zawsze chciałem to powiedzieć, ale nie wyglądało, żebym zrobił wrażenie na Coulterze.

— Sytuację. Oglądał pan Falę zbrodni czy co?

— Burdett to agent federalny — wyjaśniłem. — Musi pan natychmiast zadzwonić do kapitana Matthewsa i powiedzieć mu.

— Muszę! — rzekł Coulter.

— To jest związane z czymś, czego nie wolno nam się tykać — odparłem. — Przylecieli z Waszyngtonu i powiedzieli kapitanowi, żeby się od tego odsunął.

Coulter upił łyk z butli.

— I kapitan się wycofał?

— Jak królik do nory — oznajmiłem.

Coulter odwrócił się i popatrzył na ciało Burdetta.

— Federalny — powtórzył. Upił jeszcze łyk, gapiąc się na odciętą głowę i kończyny. Potem pokręcił głową. — Te chłopaki zawsze rozlatują się na części pod naciskiem. — Wyjrzał przez okno i wyciągnął telefon komórkowy.

Deborah przybyła na miejsce w chwili, gdy Angel bez krewnych wkładał swoją walizkę z przyborami do furgonetki, czyli na trzy minuty przed kapitanem Matthewsem. Nie chcę przez to powiedzieć, że jestem krytycznie nastawiony do kapitana. Szczerze mówiąc, Debs nie musiała obsikać się perfumami, a on tak, poprawienie węzła krawata też musiało zająć mu chwilę. Tuż za Matthewsem nadjechał samochód, który znałem jak własny; rdzawoczerwony taurus prowadzony przez sierżanta Doakesa.

— Witajcie, witajcie, cała banda jest tutaj — powiedziałem radośnie. Funkcjonariusz Snyder popatrzył na mnie, jakbym proponował wspólne tańce na golasa, ale Coulter tylko wepchnął palec wskazujący w wylot butelki z napojem i dyndając nią, poszedł na spotkanie kapitana.

Deborah obejrzała miejsce z zewnątrz i nakazała partnerowi Snydera przesunąć taśmę policyjną trochę do tyłu. Zanim zwróciła się do mnie, żeby porozmawiać, doszedłem do zadziwiającego wniosku. Zacząłem o tym myśleć, traktując to jako ćwiczenie w ironicznych fantazjach, ale powstało z tego coś, czemu nie mogłem zaprzeczyć, choćbym nie wiem jak próbował. Podszedłem do kosztownego okna Coultera i wyjrzałem. Oparłem się o ścianę i z bliska przyjrzałem się pomysłowi. Z jakiegoś powodu Mroczny Pasażer uznał go za zabawny i zaczął szeptać potworny kontrapunkt. I w końcu, czując się tak, jakbym sprzedawał sekrety nuklearne talibom, zrozumiałem, że to jedyne, co możemy zrobić.

— Deborah — powiedziałem, kiedy podeszła do okna, przy którym stałem — kawaleria tym razem nie nadjedzie w porę.

— Nie pieprz, Sherlocku — rzekła.

— Jest nas za mało.

Odsunęła loczek z twarzy i ciężko westchnęła.

— A nie mówiłam?

— Ale nie zrobiłaś kolejnego kroku, siostrzyczko. Ponieważ jest nas za mało, potrzebujemy pomocy, kogoś, kto wie coś o tym…

— Na litość Boską, Dexter! My karmimy takimi ludźmi tego faceta!

— A to znaczy, że ostatnim kandydatem w tej chwili jest sierżant Doakes — wyjaśniłem.

Nie byłoby chyba uczciwe, gdybym powiedział, że oniemiała. Ale rzeczywiście patrzyła na mnie z otwartymi ustami, zanim odwróciła się, żeby popatrzyć na Doakesa, który stał przy ciele Burdetta i rozmawiał z kapitanem Matthewsem.

— Sierżant Doakes — powtórzyłem. — Wcześniej sierżant Doakes z sił specjalnych. Służba w odkomenderowaniu, w Salwadorze.

Znów spojrzała na mnie, a potem ponownie na Doakesa.

— Deborah — powiedziałem — jeśli chcemy znaleźć Kyle’a, musimy dowiedzieć się więcej. Musimy znać nazwiska z listy Kyle’a i musimy wiedzieć, jaka to była grupa i dlaczego to wszystko się dzieje. A Doakes jest jedyną osobą, która może mieć na ten temat jakieś pojęcie.

— Doakes pragnie twojej śmierci — stwierdziła.

— Nie ma idealnych warunków w robocie terenowej — odparłem, siląc się na jak najlepszy uśmiech radosnej wytrwałości. — I myślę, że zależy mu na zakończeniu sprawy nie mniej niż Kyle’owi.

— Chyba nie aż tak bardzo jak Kyle’owi — powiedziała Deborah. — I nie tak bardzo jak mnie.

— A zatem — przyznałem — wygląda na to, że nie masz wyboru.

Deborah, z jakiegoś powodu, nadal nie wydawała się przekonana.

— Kapitan Matthews nie będzie chciał poświęcać Doakesa dla tej sprawy. Będziemy musieli z nim porozmawiać.

Wskazałem na kapitana, który konferował z Doakesem.

— Oto i on — rzekłem.

Deborah przez chwilę zagryzała wargę, zanim się odezwała.

— Cholera. To może zadziałać.

— Nie widzę innej możliwości.

Znów westchnęła, a potem, jakby ktoś nacisnął klawisz, z zaciśniętą szczęką podeszła do Matthewsa i Doakesa. Poszedłem w ślad za nią, próbując z całych sił wtopić się w nagie ściany, żeby Doakes nie mógł rzucić się na mnie, aby wyrwać mi serce.

— Panie kapitanie — powiedziała Deborah — musimy się tym aktywnie zająć.

Mimo że „aktywnie” było jednym z jego ulubionych słów, Matthews popatrzył na nią, jakby była karaluchem w sałacie.

— Jeśli coś musimy — rzekł — to powiedzieć tym… ludziom… w Waszyngtonie, żeby przysłali kogoś kompetentnego do załatwienia sprawy.

Deborah pokazała na Burdetta.

— Przysłali jego — powiedziała.

Matthews zerknął na ciało i w zamyśleniu wydął wargi.

— Co pani proponuje?

— Mamy kilka śladów — powiedziała, kiwając w moją stronę głową. Naprawdę żałowałem, że to zrobiła, gdyż Matthews odwrócił się w moją stronę, a co gorsza, to samo zrobił Doakes. Jeśli ten wyraz twarzy głodnego psa był jakąś wskazówką, to jego uczucia do mnie najwyraźniej nie złagodniały.

— Co pan ma z tym wspólnego? — zapytał Matthews.

— Zapewnia wsparcie kryminalistyczne — wyjaśniła Deborah, a ja skromnie przytaknąłem.

— Cholera — zaklął Doakes.

— Występuje tu czynnik czasu — powiedziała Deborah. — Musimy znaleźć tego typa, zanim… zanim pojawi się więcej takich rzeczy. Nie możemy wiecznie trzymać tego pod przykrywką.

— Sądzę, że termin „podnoszenie wrzawy w mediach” mógłby być odpowiedni — podpowiedziałem, zawsze skłonny do niesienia pomocy. Matthews spojrzał na mnie wściekle.

— Znam ogólne plany Kyle’a… Chutsky’ego — kontynuowała Deborah. — Ale nie mogę się nimi posłużyć, bo nie dysponuję szczegółowymi informacjami dotyczącymi podstaw tej sytuacji. — Wystawiła podbródek w stronę Doakesa. — Sierżant Doakes wie coś więcej o tej sprawie.

Doakes wydawał się zaskoczony, ale widać było, że rzadko ćwiczył ten wyraz twarzy. Zanim zdążył się odezwać, Deborah brnęła dalej.

— Uważam, że we troje złapiemy tego faceta, zanim przyleci tu kolejny federalny, żeby zaczynać wszystko od początku.

— Cholera — powtórzył Doakes. — Chcesz, żebym pracował… z nim? — Nie musiał pokazywać palcem, żeby wszyscy wiedzieli, że chodzi o mnie, ale i tak to zrobił, wystawiając muskularny palec wskazujący w stronę mojej twarzy.

— Tak, chcę — powiedziała Deborah. Kapitan Matthews przygryzał wargę. Wyglądał na niezdecydowanego.

Doakes znowu powtórzył:

— Cholera. — Miałem nadzieję, że zdoła poprawić swoje zdolności konwersacyjne, skoro mamy razem pracować.

— Mówił pan, że wie coś o tym. — Matthews zwrócił się w stronę Doakesa, a sierżant niechętnie przeniósł wzrok ze mnie na kapitana.

— Aha — potaknął.

— Z pańskiej, hm… z wojska — kontynuował Matthews. Jakoś specjalnie nie przerażała go mina Doakesa wyrażająca rozdrażnienie i wściekłość, ale może taki już był obyczaj dowodzącego.

— Aha — powtórzył Doakes.

Kapitan Matthews zmarszczył brwi, robiąc wszystko, żeby przybrać najbardziej przekonującą minę człowieka czynu podejmującego decyzję. Tymczasem my robiliśmy wszystko, żeby opanować gęsią skórkę.

— Morgan — powiedział wreszcie Matthews. Popatrzył na Debs i przerwał. Furgonetka z napisem: WIADOMOŚCI z AKCJI na boku zatrzymała się przed domkiem i zaczęli z niej wysiadać ludzie.

— Cholera — mruknął Matthews. Spojrzał na ciało, potem na Doakesa. — Zrobi pan to, sierżancie?

— Nie spodoba im się to w Waszyngtonie — odparł Doakes. — Mnie się też za bardzo nie podoba.

— Zaczynam tracić zainteresowanie tym, co im się podoba w Waszyngtonie — stwierdził Matthews. — Mamy własne problemy. Poradzi sobie pan z tym?

Doakes popatrzył na mnie. Próbowałem wyglądać poważnie i gorliwie, ale on tylko pokiwał głową.

— Tak — zgodził się. — Poradzę sobie.

Matthews klepnął go po ramieniu.

— Porządny gość — powiedział i pospiesznie wyszedł, żeby porozmawiać z ekipą telewizyjną.

Doakes nadal patrzył na mnie. Odwzajemniłem spojrzenie.

— Niech pan tylko pomyśli: będzie panu znacznie łatwiej mnie śledzić — powiedziałem.

— Jak to się skończy — rzekł. — Tylko ty i ja.

— Ale dopiero, jak się skończy — odparłem, a on w końcu skinął głową. Tylko raz.

— No to na razie.