Gwiazdy jak pył

15. Dziura w przestrzeni

Tedor Rizzett obejrzał się, słysząc, jak Biron wchodzi do kabiny pilota. Choć włosy starszego oficera już posiwiały, jego ciało nadal kipiało energią. Twarz miał szeroką, rumianą i uśmiechniętą.

Jednym krokiem pokonał odległość, dzielącą go od młodzieńca i z radością pochwycił jego dłoń.

— Na gwiazdy! — wykrzyknął. — Nawet gdybyś mi nie powiedział i tak poznałbym, że jesteś synem starego rządcy. Zupełnie jakbym widział go przed sobą!

— Chciałbym, aby tu teraz był — stwierdził poważnym tonem Biron.

Uśmiech Rizzetta zniknął.

— Tak jak i my wszyscy, bez wyjątku. Nazywam się Ted Rizzett — przedstawił się. — Jestem pułkownikiem oficjalnych wojsk linganejskich, ale w naszej grze nie używamy tytułów. Nawet do autarchy zwracamy się „proszę pana”. — Jego twarz przybrała ponury wyraz. — Na Lingane nie mamy szlachty ani nawet rządców. Mam nadzieję, że zostanie mi darowane, jeśli czasem zapomnę właściwego zwrotu.

Biron wzruszył ramionami.

— Kogo to obchodzi? Jak sam powiedziałeś, w naszej grze nie liczą się tytuły. Ale co z naczepą? O ile pamiętam, to z tobą miałem wszystko omówić.

Zerknął w drugi koniec pomieszczenia. Gillbret siedział w fotelu i przysłuchiwał się rozmowie. Artemizja stała zwrócona do nich plecami, jej smukłe jasne palce wystukiwały skomplikowany rytm na konsoli komputera. Głos Rizzetta wyrwał Birona z zamyślenia.

Linganejczyk rozejrzał się uważnie po kabinie.

— Pierwszy raz oglądam tyrannejski statek od środka. Niespecjalnie mi się podoba. Śluza awaryjna jest na rufie, tak? A wyloty silników okrążają korpus w połowie jego długości?

— Zgadza się.

— Doskonale. Nie będzie więc żadnych problemów. Niektóre statki starego typu mają wyloty silników na rufie i naczepy trzeba mocować pod kątem. Trudno wtedy dopasować grawitację, a o możliwości manewrowej w atmosferze lepiej nie mówić.

— Jak długo to potrwa, Rizzett?

— Niedługo. A jak duża ma być naczepa?

— Największa, jaką dysponujecie.

— Super de luxe? Jasne. Rozkaz autarchy jest dla nas święty. Możemy podłączyć taką, która jest praktycznie samodzielnym, statkiem kosmicznym. Ma nawet silniki wspomagające.

— Może są tam też kwatery mieszkalne?

— Dla panny Hinriad? Z pewnością lepsze niż to, czym dysponujecie tutaj… — urwał gwałtownie.

Na dźwięk swego nazwiska Artemizja omiotła ich lodowatym spojrzeniem i wolno wypłynęła z kabiny. Rizzett odprowadził ją wzrokiem.

— Chyba nie powinienem był nazywać ją panną Hinriad.

— Nie, nie, to nic. Nie zwracaj na nią uwagi. O czym mówiłeś?

— Och, o naczepie. Są tam co najmniej dwa spore pokoje, prysznic. Do tego normalna garderoba. Rozwiązania hydrauliczne jak na dużym liniowcu. Będzie jej wygodnie.

— Świetnie. Potrzebujemy żywności i wody.

— Oczywiście. Zbiornik wody wystarczy na dwa miesiące, gdybyście chcieli zainstalować na pokładzie basen — na krócej. Dostaniecie też mrożone połcie mięsa. Teraz jecie tyrannejskie koncentraty?

Biron skinął głową i Rizzett skrzywił się z obrzydzeniem.

— Smakują zupełnie jak trociny, prawda? Co jeszcze?

— Zapas ubrań dla pani Artemizji.

Czoło Rizzetta przecięła głęboka zmarszczka.

— Tak, oczywiście. Ale to już ona…

— Nie. Podamy wam wymiary, a wy dostarczycie stroje wedle aktualnie obowiązującej mody.

Pułkownik roześmiał się i potrząsnął głową.

— To jej się nie spodoba, rządco. Nie będzie zadowolona ze strojów, których sama nie wybrała. Nawet jeśli będą to te same modele, które podobałyby się jej, gdyby decydowała sama. Nie żartuję. Miałem już do czynienia z damami.

— Wiem, że masz rację, Rizzett, ale będzie tak, jak powiedziałem.

— W porządku, ale proszę pamiętać, że ostrzegałem. W razie czego — nie na mnie będzie się wściekać. Co jeszcze?

— Drobiazgi. Zupełne drobiazgi. Zapas detergentów. Och, i kosmetyki, perfumy — wszystko, czego używają kobiety. Szczegóły omówimy później. Na razie zajmijmy się samą naczepą.

Teraz Gillbret bez słowa opuścił kabinę. Biron spojrzał za nim i poczuł, jak zaciska mu się szczęka. Hinriadzi! Oboje Hinriadzi. Cóż można na to poradzić? On i ona — oboje Hinriadzi.

— Rzecz jasna, pan Hinriad i ja również potrzebujemy ubrań. Nic specjalnego, nie mamy żadnych wymagań — powiedział głośno.

— Dobrze. Czy mogę skorzystać z waszego radia? Lepiej pozostanę na pokładzie, póki nie poczynimy wszystkich przygotowań.

Biron czekał, aż pierwsze rozkazy popłyną w eter. Wtedy Rizzett odwrócił się w fotelu i stwierdził:

— Nie mogę się przyzwyczaić do twego widoku, do tego, jak się poruszasz, chodzisz, mówisz. Tak bardzo jesteś do niego podobny. Rządca często o tobie opowiadał. Chodziłeś do szkoły na Ziemi, prawda?

— Owszem. Gdyby sprawy potoczyły się inaczej, ponad tydzień temu odebrałbym dyplom.

Rizzett wyglądał, jakby coś nie dawało mu spokoju.

— Posłuchaj, co do tego, w jaki sposób znalazłeś się na Rhodii. Nie powinieneś mieć nam tego za złe. Nam też się to nie podobało. Między nami mówiąc, niektórym chłopcom bardzo się to nie podobało. Oczywiście autarcha nie zasięgał naszej opinii, jak zwykle zresztą. Szczerze mówiąc, w tym przypadku sporo ryzykował. Część z nas — nie będę wymieniał nazwisk — zastanawiała się nawet, czy nie powinniśmy zatrzymać twojego liniowca i wyciągnąć cię z niego. Rzecz jasna, byłoby to najgorsze z możliwych rozwiązań. Mogliśmy jednak posunąć się nawet do tego, gdyby nie to, iż po szczegółowej analizie doszliśmy do wniosku, że autarcha najlepiej wie, po robi.

— Przyjemnie wzbudzać podobne zaufanie.

— Znamy go. Nie da się zaprzeczyć, że tu — postukał się w czoło — ma nieźle poukładane. Czasem nikt nie wie, czemu autarcha wybiera akurat dany kurs. Ale zawsze okazuje się, że było to właściwe posunięcie. Przynajmniej dotąd zawsze udawało mu się przechytrzyć Tyrannejczyków. Wszyscy inni przegrywali, wcześniej czy później.

— Na przykład mój ojciec.

— Nie o nim myślałem, ale w pewnym sensie masz rację. Nawet rządca wpadł wreszcie w ich sidła. Ale był też zupełnie inny niż autarcha. Jego myśli biegły zawsze prostym szlakiem. Nigdy nie uciekał się do nieczystych zagrań. Szanował każdego, nawet najprostszego człowieka. I to właśnie najbardziej w nim ceniliśmy. Wszystkich traktowa! jednakowo.

Mimo iż doszedłem do stopnia pułkownika, urodziłem się prostym człowiekiem. Mój ojciec był zwykłym hutnikiem. A jednak twój ojciec traktował mnie jak równego sobie. I nie odnosiło się to jedynie do oficerów. Kiedy spotkał na korytarzu pomocnika inżyniera, podchodził do niego i zamieniał z nim kilka miłych słów. Przez resztę dnia pomocnik czuł się jak naczelny inżynier planety. Było w nim coś takiego…

Nie żeby był miękki. Jeśli ktoś zasłużył na naganę, dostawał ją, ale nic ponadto. Każdy dostawał to, na co zasłużył, i na tym się kończyło. Taki był twój ojciec.

Natomiast autarcha jest zupełnie inny. To sam mózg. Nie sposób się do niego zbliżyć, nieważne, kim się jest. Jest, na przykład, zupełnie pozbawiony poczucia humoru. Z nim nie mógłbym rozmawiać tak, jak rozmawiam teraz z tobą. Teraz po prostu mówię. Jestem odprężony, nie zastanawiam się nad każdym słowem. Z nim trzeba wyrażać się precyzyjnie, bez żadnych zbędnych ozdobników. I pamiętać o właściwych zwrotach, inaczej, stwierdzi, że się zapominasz. Ale cóż, autarcha to autarcha.

— Muszę się z tobą zgodzić, jeśli chodzi o umysł autarchy — odrzekł Biron. — Wiedziałeś, że drogą dedukcji doszedł to tego, iż to ja muszę być na tym statku? Zanim tu dotarł?

— Naprawdę? Nie mieliśmy pojęcia. To właśnie to, o co mi chodziło. Wybrał się na pokład tyrannejskiego krążownika — sam. Dla nas wyglądało to na samobójstwo. Nie byliśmy zachwyceni. Założyliśmy jednak, że autarcha wie, co robi — i słusznie. Mógł nam powiedzieć, że najprawdopodobniej ty jesteś na tym statku. Na pewno wiedział, że wieść o ucieczce syna rządcy uradowałaby wszystkich. Ale milczał. To typowe dla niego.

Artemizja przysiadła w kabinie na najniższej koi. Musiała się skulić, by krawędź wyższego łóżka nie wpijała się jej w kark. Niewiele ją to jednak obchodziło.

Odruchowo wycierała dłonie o spódnicę. Czuła się brudna, lepka i bardzo zmęczona.

Miała dosyć wycierania twarzy i rąk wilgotnymi chusteczkami, noszenia przez tydzień tego samego ubrania, włosów, zwisających w tłustych strąkach.

Nagle zerwała się na równe nogi, gotowa uskoczyć w bok. Nie chcę go widzieć, nie spojrzę na niego.

Okazało się jednak, ze intruzem był Gillbret. Artemizja opadła na łóżko.

— Witaj, stryju.

Gillbret usiadł naprzeciw niej. Przez chwilę jego pociągła twarz wyrażała niepokój, potem jednak pomarszczył ją uśmiech.

— Ja też uważam, że tydzień na tym statku to nic zabawnego. Miałem nadzieję, że mnie pocieszysz.

— Stryju, nie próbuj używać wobec mnie swoich psychologicznych sztuczek — odparła. — Jeśli sądzisz, że zdołasz wymanewrować mnie tak, bym poczuła się za ciebie odpowiedzialna, to się mylisz. Prędzej rzucę się na ciebie.

— Jeśli przez to poczujesz się lepiej…

— Ostrzegam cię raz jeszcze. Jeśli nadstawisz rękę do ciosu, nie zawaham się. A jeśli powtórzysz: „Czy dzięki temu poczułaś się lepiej?”, zrobię to jeszcze raz.

— Od razu widać, że pokłóciłaś się z Bironem. O co?

— Nie widzę powodów, aby o tym dyskutować. Po prostu zostaw mnie samą. — I po chwili milczenia: — On uważa, że ojciec zrobił to, o co go oskarżył autarcha. Nienawidzę go za to!

— Ojca?

— Nie! Tego głupiego, dziecinnego, uroczystego durnia!

— Zapewne chodzi o Birona. Świetnie. Nienawidzisz go. Co prawda na moje kawalerskie oko nienawiść, która sprawia, że siedzisz tu i płaczesz, wygląda raczej jak wybuch miłości.

— Stryju? Czy on naprawdę mógłby zrobić coś podobnego?

— Biron? Co takiego miałby zrobić?

— Nie! Ojciec. Czy mógłby tak postąpić? Zdradzić rządcę? Gillbret zamyślił się. Jego oczy były poważne, niemal smutne.

— Nie wiem — zerknął na nią z ukosa. — W końcu wydał Birona Tyrannejczykom.

— Bo wiedział, że to pułapka — odrzekła z ogniem. — I tak było. Ten okropny autarcha wszystko zaplanował. Sam to powiedział. Tyrannejczycy wiedzieli, kim jest Biron, i specjalnie wysłali go do ojca. Musiał tak postąpić. To powinno być jasne dla każdego.

— Nawet jeśli przyjmiemy, że masz rację — znów rzucił jej j ukradkowe spojrzenie — próbował przekonać cię do mało zabawnego małżeństwa. Jeśli Hinrik zdobył się na coś takiego… |

Artemizja przerwała mu. |

— Tu także nie miał innego wyjścia.

— Moja droga, jeśli zamierzasz usprawiedliwiać każdy akt uległości wobec Tyrannejczyków jako coś, co musiał zrobić, to skąd wiesz, że nie musiał poinformować ich o działalności rządcy?

— Jestem pewna, że nie zrobiłby tego. Nie znasz ojca tak dobrze jak ja. On nienawidzi Tyrannejczyków. Naprawdę. Wiem o tym. Nie kiwnąłby palcem, aby im pomóc. Przyznaję, że się ich boi i nie śmie otwarcie im się sprzeciwić, lecz gdyby mógł tego uniknąć, nigdy by im nie pomógł.

— A skąd wiesz, że mógł tego uniknąć?

Ona jednak potrząsnęła gwałtownie głową, aż zmierzwione włosy spadły jej na twarz. Częściowo ukryły też łzy.

Gillbret przyglądał jej się przez chwilę, po czym bezradnie rozłożył ręce i wyszedł.

Naczepę podłączono do Bezlitosnego wąziutkim korytarzem, wychodzącym ze śluzy awaryjnej na rufie statku. Była kilkakrotnie większa niż tyrannejski krążownik, który w zestawieniu z nią wyglądał wręcz humorystycznie.

Podczas ostatniej inspekcji do Birona dołączył autarcha.

— Czy potrzebujecie jeszcze czegoś? — spytał.

— Nie. Sądzę, że będzie nam tu wygodnie.

— To dobrze. Przy okazji, Rizzett mówi, że pani Artemizja niezbyt dobrze się czuje, a przynajmniej tak wygląda. Jeśli wymaga opieki medycznej, rozsądniej byłoby przenieść ją na mój statek.

— Pani Artemizja czuje się zupełnie dobrze — oznajmił krótko Biron.

— Skoro tak mówisz. Czy będziecie gotowi do drogi w ciągu dwunastu godzin?

— Nawet dwóch, jeśli sobie życzysz.

Biron przeszedł korytarzykiem (musiał się lekko schylić) do właściwego Bezlitosnego.

— Masz tam osobny apartament, Artemizjo — oznajmił wyważonym, beznamiętnym tonem. — Większość czasu i tak będę spędzał tutaj.

Ona zaś odparła zimno:

— Nie przeszkadza mi pan, rządco. Zupełnie nie interesuje mnie, gdzie pan przebywa.

Nagle statki odpaliły i po wykonaniu zaledwie jednego skoku znalazły się na skraju Mgławicy. Odczekały parę godzin, podczas gdy na statku Jontiego dokonywano ostatecznych obliczeń. Wewnątrz Mgławicy nawigacja odbywać się będzie praktycznie na ślepo.

Biron ponurym wzrokiem wpatrzył się w ekran. Tam nic nie było! Połowę gwiezdnej sfery zasłaniała nieprzenikniona czerń, której nie rozpraszała nawet jedna jaśniejsza iskierka. Po raz pierwszy uświadomił sobie, jak ciepłe i przyjazne są gwiazdy, jak bardzo wypełniają kosmos.

— To zupełnie jakby wpaść w dziurę w przestrzeni — mruknął do Gillbreta.

I wtedy statek ponownie skoczył, wprost w Mgławicę.

Niemal w tym samym momencie Simok Aratap, komisarz Wielkiego Chana, dowodzący dziesięcioma uzbrojonymi krążownikami, wysłuchawszy słów swojego nawigatora, powiedział:

— To nieważne. Ruszajcie za nimi.

I o niecały rok świetlny od miejsca, gdzie Bezlitosny zanurzył się w Mgławicę, tyrannejskie statki uczyniły to samo.