Hálfdanar saga Eysteinssonar

3. Eysteinn felldi Hergeir konung

Eysteinn konungr er nú kominn fyrir Aldeigjuborg með her sinn. Hergeirr konungr var fáliðaðr fyrir. Eysteinn konungr gekk at borginni með liði sínu. Hergeirr konungr varði vel ok drengiliga, en þó var hann eigi við bardaga búinn, ok urðu þær málalyktir, at Hergeirr konungr fell ok mestr hluti liðs hans. En þegar konungr var fallinn, bauð Eysteinn konungr grið öllum þeim, sem eptir váru. Gafst þá upp bardaginn, ok gengu þeir til griða, sem eptir váru. Lét konungr þá hreinsa borgina. Síðan lét hann leiða drottningu fyrir sik, en hún var í hörðu skapi.

Konungr horfði á hana um stund ok mælti síðan: «Várkunn er þat,» sagði hann, «at þér liggi í miklu rúmi þau tíðendi, sem hér hafa orðit öll saman, en bætr liggja til alls, ok vil ek nú vera þér í bónda stað, ok er eigi vanfenginn maðr á mót honum, því at hann var gamall.»

«Engi lýti váru honum at elli sinni,» sagði drottning, «en þat uggir mik, hvárt ek verð þeim trú, sem hann hefir drepit.»

«Nú er um tvá kosti,» sagði konungr, «sá annarr, at ek mun taka þik frillutaki, ok helzt þat slíka stund sem auðit verðr; hinn annarr, at þú gifzt mér ok gef ríkit allt í mitt vald, ok skal ek gera þinn sóma mikinn, ok óttumst ek eigi, at svik þín muni mér at bana verða, þá ek skal deyja.»

Drottning mælti: «Þat mun sannast it fornkveðna, at hörð verða óyndisórræðin, ok mun ek þann kjósa at eiga þik.»

Konungr segir sér þat nær skapi. Síðan var þetta mál til lykta snúit, ok tókust þessi ráð, ok er allt seinna en segir.