I wstali z martwych…

XXI

Nie wiadomo, jak Julia to załatwiła, ale już nazajutrz Aleksandra wprowadziła się do domku w ogrodzie. Marek i Mateusz pomogli jej przenieść rzeczy. Aleksandra odprężyła się, zajęta urządzaniem nowego mieszkania. Marek, który bacznie obserwował fale smutku przepływające przez jej twarz i tak łatwo dostrzegalne dla znawcy zmiany, cieszył się, że teraz te fale się cofają, chociaż dobrze wiedział, że takie odpływy mogą być krótkotrwałe. Ale i taka chwila wystarczyła Aleksandrze, by zaproponować im nazywanie jej Lex i przejście na ty.

Łukasz, który zwijał dywan, żeby przenieść go do siebie, mamrotał pod nosem, że obecne zmiany na froncie stawały się coraz bardziej skomplikowane i zaskakujące – front zachodni załamał się w tragicznych okolicznościach, opuszczony przez jedną z ważniejszych sił i zdany wyłącznie na chwiejnego małżonka, gdy tymczasem front wschodni, i tak już wzmocniony przejściem Mateusza do „beczki”, zyskał na sile dzięki nowym sojusznikom – matce i dziecku. Ci nowi sojusznicy, mający pierwotnie stanąć po stronie frontu zachodniego, przez pewien czas przebywali w strefie neutralnej, a teraz wymknęli się do okopów Wschodu.

– Czy to ta piekielna Wielka Wojna tak cię ogłupiła – zapytał Marek – czy może bredzisz, bo przykro ci, że Aleksandra się wyprowadza?

– Nie bredzę – obruszył się Łukasz – tylko zwijam dywan i komentuję ostatnie wydarzenia. Lex – prosiła, żeby tak ją nazywać – chciała się stąd wynieść, ale ostatecznie znajdzie się o dwa kroki. O dwa kroki od wuja Piotra, o dwa kroki od epicentrum dramatu. O co jej chodzi? Jeśli rzecz jasna – dodał, wstając z dywanem przerzuconym przez ramię – to nie ty kryjesz się za operacją Dom na Wschodzie.

– Po co miałbym to robić? – zapytał Marek, przechodząc nagle do defensywy.

– Żeby mieć ją na oku albo może pod ręką, to już twoja sprawa. Osobiście skłaniam się do drugiej możliwości. W każdym razie – gratuluję. To była wyjątkowo udana akcja.

– Łukasz, drażnisz mnie.

– Dlaczego? Ona ci się podoba i wyobraź sobie, że to widać. Uważaj, bo znowu nabijesz sobie guza. Zaczynasz zapominać, że utknęliśmy w gównie. A ten, kto wdepnął w gówno, nie może się pośliznąć, żeby nie upaść. Musi stawiać krok po kroku, ostrożnie, czasami prawie na czworakach. A już na pewno nie może pędzić jak szalony. To nie znaczy, że moim zdaniem rozrywki są niepotrzebne biedakom, którzy tkwią w błotnistych okopach. Przeciwnie. Ale Lex jest zbyt ładna, wrażliwa i za inteligentna, żeby traktować ją jak zabawkę na krótko. Nie da ci rozrywki, ryzykujesz tylko, że ją pokochasz. A to już katastrofa, Marku, prawdziwa katastrofa.

– Jaka katastrofa, ogłupiały żołnierzyku?

– Katastrofa, durniu śniący o rycerskiej miłości, ponieważ tak samo jak ja domyślasz się, że Lex i jej mały raz już zostali porzuceni. W każdym razie stało się coś w tym rodzaju. Dlatego, mój wielki panie bez siodła i rumaka, wmawiasz sobie, że jej serce jest puste i można je zdobyć. Pozwól, że ci powiem, że bardzo się mylisz.

– Posłuchaj uważnie, kretynie z okopów. O pustce w sercu wiem znacznie więcej niż ty. I zapewniam cię, że pustka zajmuje więcej miejsca niż pełnia.

– Taka przenikliwość zadziwia u kogoś, kto przesiaduje na tyłach – zauważył Łukasz. – Nie jesteś taki głupi, Marku.

– Dziwi cię to?

– Wcale. Zebrałem już informacje.

– Krótko mówiąc – dodał Marek – nie ulokowałem Aleksandry w tym domku, żeby móc się na nią rzucić. Nawet jeśli zrobiła na mnie wrażenie. Ale na kim by go nie zrobiła?

– Na Mateuszu – odparł Łukasz, unosząc palec. – Mateusz jest pod wrażeniem pięknej i dzielnej Julii.

– A ty?

– Już ci powiedziałem, że poruszam się wolno i ostrożnie. Obserwuję i komentuję. Na razie to wszystko.

– Kłamiesz.

– Być może. Przyznaję, że nie jestem całkowicie wyzuty z uczuć. Aleksandrze zaproponowałem na przykład, żeby na jakiś czas zabrała ten dywan do domku, jeśli chce. Odpowiedziała, że gwiżdże na dywan.

– Wcale się nie dziwię. Ma większe problemy niż twój dywan, pomijając nawet pustkę. A jeśli chcesz wiedzieć, dlaczego zależy mi, żeby była blisko nas, to zrozum, że po prostu nie podoba mi się tok myślenia inspektora Leguenneca. I mojego wuja. Ci dwaj wybrali się na połów. Lex została wezwana na kolejne przesłuchanie pojutrze rano. Lepiej, żebyśmy byli w pobliżu, na wszelki wypadek.

– Szlachetny rycerz? Tak, Marku? Choćby bez konia. A jeśli Leguennec nie do końca się myli? Pomyślałeś o tym?

– Oczywiście.

– Wniosek?

– Nęka mnie to. Chciałbym zrozumieć kilka spraw.

– Sądzisz, że ci się uda?

Marek wzruszył ramionami.

– Dlaczego nie? Prosiłem, żeby odwiedziła nas, kiedy już się urządzi. Kryje się za tym zdradziecki plan zadania jej paru pytań o te niepokojące mnie sprawy.

– Plan brawurowy i podstępny, ale ofensywa może mieć ciekawy przebieg. Mogę przy tym być?

– Pod jednym warunkiem, wetknij kwiat do lufy karabinu i milcz.

– Jeżeli to cię uspokoi, zgoda – odparł Łukasz.