Рэкі, як людзі,
сьпяшаюцца да акіяну —
сваёй нірваны.
Неразлучнымі
толькі пакінуў нам Буда
Жыцьцё і Сьмерць.
Бічую, бы Ксэркс,
мора за разьбітыя
мае караблі.
— У будучыню
ды на раскрышаных крылах? —
сьмяецца сьлімак.
Быццам той алень,
што згубіў панты,
бягу і падаю.
Набыў ракаўку.
Цяпер я — не самотны.
Гавару з морам.
Над Фудзіямай —
драконы бліскавіцаў.
Цьвіце сакура.
Пацеркі пэрлаў —
сьлёзы асірацелых
рыбацкіх удоў.