Круглы год. Хоку беларускiх паэтаў

Рэкі, як людзі,

сьпяшаюцца да акіяну —

сваёй нірваны.

Неразлучнымі

толькі пакінуў нам Буда

Жыцьцё і Сьмерць.

Бічую, бы Ксэркс,

мора за разьбітыя

мае караблі.

— У будучыню

ды на раскрышаных крылах? —

сьмяецца сьлімак.

Быццам той алень,

што згубіў панты,

бягу і падаю.

Набыў ракаўку.

Цяпер я — не самотны.

Гавару з морам.

Над Фудзіямай —

драконы бліскавіцаў.

Цьвіце сакура.

Пацеркі пэрлаў —

сьлёзы асірацелых

рыбацкіх удоў.