Круглы год. Хоку беларускiх паэтаў

Кропля падае

на лілёвы цёмны лёд

і плыве ў вясну.

Ціха, сьнег ідзе,

Толькі каляндар сказаў —

надыйшла вясна.

Вясновым ранкам

паліць у парку сьмецьце

малады салдат.

Чорная ліпа,

спавітая слатою,

чакае цяпла.

Вежы аблокаў

над каменнай гарою

заружавелі.

Раніца ў шыбу

ціха пастукалася…

Пара над кавай.

Блакітны ранак,

апрану ўсё новае

у гонар вясны.

Першы дзень вясны,

трэба ўмывацца сьнегам

з самай раніцы.

Ранак, варэльня,

горка-салодкі водар —

кубачак кавы.

Лапкі ядлоўца

і пралескі на стале

ў шкляначцы з вадой.

Капеж, дворнікі

на даху рыдлёўкамі

сякуць ледзяшы.

Хваёвы водар,

кедравая ігліца

блішчыць на сонцы.

Стаю на вежы

з выбітымі шыбамі,

над нашым сьветам.

Над могілкамі

хмары плывуць няспынна.

Сыходзяць сьнягі.

Шукаюць вочы

сярод жоўтых аблокаў

дарогі, птушак.

Дастаю штодня

водар сьвежай газэты

з паштовай скрыні.

За вакном сьнег.

Кубачак гарачай кавы

гатую сабе.

Сонечны ранак,

жаўтавокая котка

выйшла з пад'езду.

Ранак, парк стары,

узьлятаюць галубы —

ледзь чутны ветрык.

Паралеляграм

сонечны на шпалерах,

вясновы ранак.

Адчыніў дзьверы —

скразьняк прынёс духмянасьць

травы і бэзу.

Шэрую траву

вецер цёплы і сухі

на асфальт прынёс.

Шчыліны ў плоце —

пасечанае сьвятло

ляжыць на зямлі.

Сонца, капяжы,

але калюгі ўначы

павымярзалі.

Еду ў трамваі,

паўпустым і халодным,

на кніжны кірмаш.

Блакітна-шэры

кавалак тынкоўкі

разломліваю.

Парушыначка

трапіла ў вока маё —

вокамгненны боль.

З кнігаю ў руцэ

наведваю кавярню,

накрапвае дождж.

Першы дзень, калі

лёду няма на ганку.

Сьціхлі капяжы.

Сонечны настрой

па вільготным пяску

разьліваецца.

Надыходзіць час

занесьці на сьметнік

зімовыя боты.

Вецер. Груд. Вясна.

Як вуркочуць галубы

слухаў і маўчаў.

Шэра-жоўты сьнег

плямамі ў полі ляжыць,

вецер гоніць пыл.

Шалахнуўся куст,

зашчабятала птушка…

Ізноў цішыня.

Побач з дарогай

доўгія, нежывыя

трубы ляжалі.

Сухое дрэва.

Прыляцелі вераб'і —

пошчак, мітусьня.

Сіні аўтобус

спыніўся й павітаўся

з жоўтым дзьмухаўцом.

Кветачку набыў,

а каму падараваць

так і не знайшоў.

Пасыпаўся дождж:

на інжыры вераб'і

зашчабяталі.

Ідуць насустрач

людзі, хаваючы твары

ад ветру і дажджу.

Шклянка на стале.

У празрыста-шэры цень

муха запаўзла.

Ціха, сьпіць дачка

ў пакоі, а за вакном

дробны дождж ідзе.

Каля бардзюраў,

на асфальце растаюць

кавалкі лёду.

Быкі на бойні:

чорныя сьлёзы ў вачах,

цяжкі дух крыві.

Старое дрэва

пяшчотныя лісточкі

паўпрыгожылі.

Ружовы камень

на зялёнай траве…

Шукаю словы.

Сухая трава

ціха шэпча пад ветрам

песьню пра лета.

Чорная каза

жоўтым вокам зіркае

на гаспадара.

Зь берага камень

спаўзае ў ваду вельмі —

вельмі павольна.

Каляровае

паветра Эстоніі

пахне трэскамі.

Дарога ў полі,

фурманка, стары чалавек,

кола скрыгоча.

Мэтрапалітэн,

у чаканьні цягніка

разглядваю столь.

Гутарка дзяцей,

хутка і мая дачка

гаварыць пачне.

Зь лёгкім сумам

трываю галаўны боль,

вясновы ветрык.

Самотны груган

нізкую аблачынку

зачапіў крылом.

Сьпілаваны сук

на сухі асфальт упаў —

безнадзейны хруст.

Вечар, парк стары,

шоргат старэчых крокаў,

азіраюся.

Перакулены

сьвет у калюзе жыве…

Шпурляю камень.

Качкі і кірлі

лунаюць над вадою

цёмнай Сьвіслачы

У пясочніцы

алавяны салдацік

пад дажджом заснуў.

Дзе схавалася

за вясновай смугой

маё юнацтва?

Сшытак бэзавы

набыў, а што запісаць

і ня ведаю.

Вечар. Мястэчка.

Каля кожнай хаты

сьлівы красуюць.

Маленькі пакой,

фотаздымкі на сьцяне —

твары знаёмых.

Набліжаюцца

хмурынка і маладзік,

аддаляюцца.

Атрутны водар

магноліі напоўніў

маёвую ноч.

Малады ліхтар,

ты, напэўна, першы з нас

павітаесься.

Рэдзенькі блакіт

і празрыстая поўня

над даляглядам.

Кардыяграма

на стужцы папяровай,

доўгай, бясконцай…

Гартаю кнігу,

не чытаю, а гляджу

рэпрадукцыі.

Навальніца, дождж,

плачуць-плачуць ліхтары

сьветлымі сьлязьмі.

Гляджу на поўню

праз агеньчык запалкі —

маленечкая.

Жаданьне заснуць?

Не! Жаданьне прачнуцца

і не засынаць.

Дом над вадою…

О, колькі сноў вяртае

мяне ў гэты дом.

Ты не гавары,

што ня хочаш спаць зусім

і ня любіш сон…

Наліваецца

лякам цёплым, залатым

ліст магноліі.

Сёньня чуйна спаў,

слухаў празь няпэўны сон

шолах дажджавы.

Знайшоў у лесе,

зьбіраючы суніцы,

драўляны гузік.

Залаты трысьнёг

сее кропелькі расы

ў сінюю ваду.

Выпаўзла жабка

з-пад вільготных камянёў

муху ўпаляваць.

Гладыёлусы,

захутаныя ў марлю,

едуць на кірмаш.

На суседзкі плот

верабей пераляцеў

зь яблыні маёй.

Невялікі сад,

маладзіца босая

яблык-штрыфель есьць.

У калянадзе

прыемна схавацца —

сонечны ранак.

Высокая столь,

блакітныя шпалеры,

сіні матылёк.

У маім двары

сітаўка блакітная

скача па пяску.

Рукі кабеты

над дзіцячай калыскаю,

чалавечы сьвет.

Бруіцца вецер —

засыпаючы сьляды —

пясок бруіцца.

Каля дзяржбанку

на пыльным тратуары

знайшоў капейку.

Па рудой сьцяне

жучок паціху паўзе,

лета ажыло.

Белае неба,

а ў ім шэры матылёк

уздымаецца.

На яркім сонцы

крухмальныя карункі

фіранак сьнежных.

Пыльныя пальмы

высахлымі лістамі

ледзь-ледзь варушаць.

Белакрылая

кветка вэнтылятара

на вакне расьце.

Кавярня ў вежы,

музыка, млявасьць, кава.

Шэры, спакойны дзень.

Уздоўж прыбою,

бязгучна, па каменьні

ляціць цень кірлі.

Паласатая

яшчарка са сьцяжыны

ўцякае ў траву.

Які вялікі

ліст! Ня знойдзецца кнігі

такі засушыць.

Колькі матылькоў

віецца над чаромхай

каля альтанкі.

Высокі комін,

аблокі доўгія плывуць,

талінскі вецер.

Дапамагаю

выпаўзьці з-пад лісточка

божай кароўцы.

У белым небе,

о, як высока, як шмат

зялёных шышак.

На веях маіх

зьнікае сонечны пыл,

вецер у хмарах.

Сьпёка, на дварэ

селі курыцы купацца

у гарачы пыл.

Басанож іду,

чорна-сіняя сьцежка,

сьціхае конік.

Стручок гароху

зялёнаю рыбкаю

высьлізнуў з рукі.

Жонка і дачка

сьпяць у цёплай цішыні,

жнівеньскі спакой.

Рэчка ратуе

ад сьпёкі, ад горычы

і ад маркоты.

Цячэ, шапоча

жвір скрозь пальцы… У руцэ

застаўся камень.

Пыл на паліто,

каля жалезнай брамы

чакаю брата.

Іржавы ліхтар

сьпіць пад дажджом у парку,

стоячы сьмірна.

Рукі, рыдлёўка,

дождж, дзёран, жвір, камяні…

Моўчкі працую.

Дожджык перастаў,

а вада яшчэ цурчыць

з вадасьцёчных труб.

Вулка вузкая,

патыхае вільгацьцю

стогадовы брук.

Кубачак кавы,

белы цукровы кубік,

сухія кветкі.

У трубах рэха

павялічвае памер…

Сэнс непарушны.

З вачэй цяжарнай

жанчыны паглядаюць

дзьве розныя душы.

Цэлы Божы дзень

цяжкая гарачыня —

горад змучыўся.

Абараняйце,

чорныя акуляры,

хворае вока.

Стома, здранцьвеньне,

на скронях гарачы пот,

не варушуся.

Не здымаючы

ахоўных акуляраў,

разьвітваюся.

Чапіў анучу,

спалохаў шалахвоста —

няма спакою.

У зеляніне

аранжавыя зоры —

кветкі гарбуза.

Каханка плача,

хавае твар за букет

гладыёлусаў.

Лісток сьціскаю —

зялёны, тапалёвы,

гаркаваты сок.

Зусім няблага

ляжаць і доўга думаць

пра сьпелы агрэст.

Успамінаю

дзедаў каменны ганак —

трэснуты жорнаў.

Сонечны вечар,

пылам і галубамі

пахне гарышча.

Ля плыткай вады

цёплай ліпеньскай рэчкі

па пяску іду.

З далані на далонь

перакідаў каменьчык

і слухаў хвалі.

Вецер незнарок

перагарнуў старонку

маленькай кнігі.

Карункі шуму

на жвір шпурляе хваля

і цягне назад.

Са жмені ў жменю

няспынна і марудна

сыплецца жарства.

Залацістая

на вялікай паніве

рыбіна ляжыць.

У рудым збанку

блакітнае малако,

парожні кубак.

Стол. Відэлец. Нож.

Памідоры. Агуркі.

Шклянка, сок. Гладыш.

Астудзіў сьпіну

сьвежы, цёплы вятрыска —

безумоўна, кайф.

Куст ядлаўцовы

пад маціцовым небам —

вечны вандроўнік.

Вечар, піск стрыжоў

пранізьлівы, трапяткі

над цёмным дваром.

Золата крыжоў

плыве над купаламі

чужога храма.

Вільня, ціхі двор,

пад шэраю сьцяною

папараць расьце.

Хлопчык-акрабат

на чырвоным дыване

стомлены сядзіць.

Стогадовы дом,

і каля яго цьвітуць

гладыёлусы.

Кацяня дайшло

да вакна ў стары падвал

і схавалася.

Шэра-жоўтае

менскае нізкае неба

кратаю рукой.

Чорнае неба,

маўклівае чаканьне

ў аэрапорце.

Сыботні вечар,

зьбіраю зь нізкай ліпы

цьвет на гарбату.

Ціха паклікаў

круглалісты званочак

мяне ў дзяцінства.

Іду дахаты,

салодкі ліповы дух

супакойвае.

Пад алешынай,

у завоіне маўчыць

мяккая вада.

Гарачы вецер

па зялёнай дарозе

коціць жоўты ліст.

Квадра, парк стары,

пахне скошанай травой

малады туман.

Ноч, прыслухаўся —

стракочуць гадзіньнікі;

ці то конікі…

Па-над сасною

поўні жоўты дыск плыве

на хмарах сініх.

Падае зьнічка

за далёкі чорны лес;

забыў жаданьні.

Плывуць аблокі

у ласкавай цеплыні,

месячная ноч.

Успамінаю

далёкае каханьне

пад платанамі.

Чужы, чорны дом.

Бясконцы глухі паркан.

Бразнула клямка.

Джаз разгойдвае

карабельны рэстаран…

Ці наадварот?

Кураць і танчаць

маладзіцы п'яныя.

Весела глядзець.

Цёмная поўня

шэпты кляновых шатаў

слухае ў цемры.

Прытаіліся,

як пачвары марскія,

на пяску карчы.

Вугаль на зубах,

печанае бульбы смак,

салёны дымок.

Залаты агонь,

моўчкі з братам сядзелі,

блакітны попел.

Гудзеньне мора.

Моцны, пякучы вецер.

Чорная вада.

Бездапаможны

матылёк на шыбе

шукае выйсьце.

Дзьверы на гаўбец

адчыніў, а мой сябра,

месяц, не прыйшоў.

Гарадзкая ноч,

шчыльная гарачыня,

кропелькі зорак.

Не памылюся —

назваўшы запальнічку

любімай кветкай.

Ціхі шум машын.

Ноч. Гадзіньнік. Я і ты.

Цёпла. Споры дождж.

Патушы сьвятло,

чуеш — бьецца-бьецца ў шкло

шэры матылёк.

Срэбная хмара

стала побач з поўняю,

вецер стаміўся.

Шчупака сасьніў.

Не, не жывога, на —

маляванага.

Прачынаюся,

пью халодную ваду

і засынаю.

У сінім садзе

цяжарная жанчына

сьпелы яблык есьць.

Халодны вецер,

празрыстае паветра,

аголены сад.

Сьліва на стале,

побач востры нож ляжыць;

зараз сьліву зьем.

Дворнік пад вакном,

ён мяце-мяце асфальт,

ён бліжэй-бліжэй.

Як непрыемна

вільготную адзежу

раніцай надзець.

Гуляю з дачкой

пад жоўтымі ліпамі

старога сквэра.

Ральля, груганы,

гара пад нізкім небам,

салодкі вецер.

Аса на шыбе —

дзынкнае пажаданьне

вярнуць свабоду.

Ляснула шыба,

шкло блішчыць на падлозе,

стаю басанож.

Чырвань рабіны

ў зеляніне дваровай,

вось спаткаў восень.

Вербы па рацэ

пасылаюць у нябыт

сумныя лісты.

Туманны ранак,

над сівою рэчкаю

лунаюць кірлі.

Сонны смоўж паўзе

па падасінавіку

маладзенькаму.

Чародка сітавак

пабудзіла ціўканьнем

навакольны лес.

Шэрая зямля,

скача жвавы верабей,

жоўтая трава.

Падасінавік —

згубленая шапачка

чорнага дзятла.

Дзеці зьбіраюць

каштаны на асфальце,

халодны ветрык.

Дзіця ў касьцёле

слухае арган. Вітраж

чырвоны зьзяе.

У Койданаве

сады спавівае дым —

паляць бульбоўнік.

Лёгенькі лісток

да мяне ляціць-ляціць

шэрым матыльком.

Жоўтыя ліпы,

знаёмая вуліца,

чужыя людзі.

Сіні кіпарыс,

калі паглядзець праз дождж,

робіцца вышэй.

Праз кастрычнік

іду пад каштанамі

і па каштанах.

Скляпеньні, крокі,

водгульле, палёт-лісток

сухі лунае.

Шоргат шэрых хваль

доўга слухаю адзін.

Дух марской травы.

Жорсткі хвалялом,

насьцярожанае мора,

шурпаты вецер.

Глядзіць сланечнік,

нахіліўшы галаву,

на ранішні сьнег.

Пад белым небам

у сухой траве заснуў

руды сабака.

Лялька ў калюзе,

нерухомыя вочы

глядзяць з-пад вады.

Кідае лісты

ў фантанчык зь лебедзем

стогадовы клён.

Ціха падае

лісьце з паркавых клёнаў,

падае ціха.

Вецер у сьпіну.

Коціцца сухі лісток,

а за ім другі.

Вяртацца мушу,

вяртаньне будзе хуткім…

Ізноў дарога.

Гаворым з братам

пад цёмнымі букамі,

палім няспынна.

На ціхай вадзе

дзікія качкі сядзяць,

хуткі цень кірлі.

Зачапілася

за гатычны кіпарыс

хмарка горная.

Пад ляскоўкаю

нечакана знайшоўся

салодкі яблык.

Я забіў жучка,

А спытай мяне — нашто?

І не адкажу.

Палахлівае

лісьце паляць у парку,

полымя й вецер.

Восеньскі кантраст —

на бліскучым блакіце

жоўта-цёмны клён.

Парк прапах дымам.

На гурбе чорных лісьцяў

танчыць агеньчык.

Чорная вада

у калюжыне стаіць,

а над ёю — я.

На рэчку хадзіў

паглядзець, ці замерзла,

чакаю зімы.

Чужы завулак —

тут нават чырвань цэглы

цяпла ня мае.

Холад восені,

у вясну ляціць-ляціць

матылёк сухі.

Ты мяне суцеш,

доўгая дарога да

шэрага неба.

Лілея ў шклянцы,

дух яблыкаў-антонаў,

сьлёзы каханкі.

Нашто блукаю

і каго шукаю тут,

сярод туманаў?

Памажыце мне

каханую забыць, кля —

новыя лісты.

Сланечнік высах,

ледзь чутны водар мёду

застаўся ў лістах.

Несупынны дождж,

як дзіця, спадзяюся

на заўтрашні дзень.

Рукі нямога,

чырвоныя на дажджы,

хутка гавораць.

На камень-валун

сеў самотны вандроўнік,

халодны вечар.

Легкаважны дым

не магу ніяк схапіць

за блакітны хвост.

Як непрыкметна

на вагоннай падлозе

сьлед высыхае.

Сьпяць дарожнікі,

лыжка ў шклянцы на стале

ўсё зьвініць-зьвініць.

Так дрыжыць вагон,

што ніводнай літары

роўна не пішу.

Стаміўся ехаць,

нарэшце, той прыпынак,

дзе ўсе сыходзяць.

Чаму ж вы, пташкі,

ня зьведалі адзіноты

па-над зямлёю?

Агарнулі лес

восеньскія халады,

вогнішча кладу.

Колькі каштанаў

прынёс дадому й расклаў

у кніжнай шафе.

Паўночны вецер,

дождж, шэрая дарога,

ноч, валацуга.

За галінамі

чорна-сінімі плыве

белы маладзік.

Восеньскі ўспамін —

на вясковых могілках

пахіліўся крыж.

Сталёвы вецер,

коціцца па асфальце

звон кансароўкі.

Ліхтар, прыпынак,

высачэзная постаць

пад парасонам.

Не дае заснуць

скразьняк у электрычцы,

бязбожны холад.

Поўнач у мэтро,

мармуровая сьцяна

слухае мяне.

Жаданьне — заснуць,

не патушыўшы сьвятла,

глыбокая ноч.

Спаць і толькі спаць,

больш нічога не хачу;

не магу заснуць.

Дзьверы зачыніў,

а ў пакоі скразьнякі

не пазьнікалі.

Халодны пакой,

ціўканьне гадзіньніка

не дае заснуць.

Дзе падзеўся ты,

ясна-белы маладзік?

Не кладуся спаць.

Вадкая цемра,

уздыхнула машына,

вуркоча матор.

Нізкая вярба

ўсё кранае на вадзе

адлюстраваньне.

Ноччу падаў сьнег,

а нараніцу растаў —

цёплая зямля.

У чаўне вада,

на вадзе — срэбра поўні

і тонкі лёдзік.

Вельмі многа сплю,

дык чаму цалюткі дзень

пазяхаецца?

Далёка ў небе,

марозным сінім ранкам

сканала зорка.

Квітнее сьліва.

О, не-не — падалося…

Навокал шэрань.

Дробныя зоры

востра міргалі, золкасьць,

час разьвітаньня.

Стары чалавек

спытаў у вялікай гары:

— Ці гэта зноў сьнег?

Цёмны шэры ліст

падае на першы сьнег,

нахіляюся.

У вакно гляджу,

на стале астывае

шклянка малака.

Над таполямі

шэра-маціцовае

неба студзеня.

Сонны настрой —

вуркоча рэпрадуктар,

слоў не разабраць.

Гляджу на шэрань

і не магу пакінуць

занятак марны.

Мокрая далонь —

бо на ёй дадому нёс

першы цёплы сьнег.

Марозны ранак,

двухгадовая дачка

шукае поўню.

Падняўшы з долу,

павесіў на галіну

дзіцячы шалік.

Ціха, сьняжынкі

на паркавыя вазы

апускаюцца.

Надпіс на сьнезе,

вецер схапіў і панёс

белую думку.

Белая шыба;

сонечны, марозны дзень

толькі пачаўся.

Шэрань на слупах.

Не спыняецца цягнік

ля вясковых хат.

Сваім холадам

бела-блакітны аркуш

запалохвае.

Парэзаў палец,

выціраю цёмную кроў

зь белага стала.

Згадаю вясну —

сьнег і лёд на імгненьне

зазелянеюць.

На ўчарнелы парк

зноў зімовыя дажджы

сеюцца штодня.

За нізкім плотам

цяпла й вясны чакае

гарод пад сьнегам.

Апякаюць твар

вецер і сьнежаньскі дождж,

лёд на паліто.

Цаліком іду,

сорак дзён парожняя

дзедава хата.

Пануе шэрасьць —

на местачковым пляцы

туман адліжны.

Засьнежаны сквэр,

сабачы брэх над рэчкай

разьлягаецца.

Качар на хвалях

вузкай балотнай рэчкі,

сьнег на берагах.

Пяро на сьнезе

кінула чорная птушка,

каму, як ня мне?

Так па-японску —

празь белыя жалюзі

глядзець на зіму.

За вакном ляціць

вечарова-чорны сьнег

праз маю душу.

На зялёны лёд

бела-жоўты цяжкі сьнег

падае праз дождж.

Вечар, ліхтары

над пустой дарогаю

нахіліліся.

Шафа зь люстэркам,

там сьпяць пах нафталіну

і зімовы дух.

Мяккі сьнег ляціць;

раптам шэры матылёк

у памяці ўзьнік.

Брудны шэры сьнег

вечаровае сонца

пазалаціла.

Чужы чалавек

прапанаваў зь ім выпіць

моцнай гарбаты.

Навокал сьнегу —

ні прайсьці, ні праехаць —

насыпаў люты.

Цьвярозы мароз,

за лесам вежавы кран,

лілёвы вечар.

З дачкой на руках

дамоў, на пяты паверх,

падымаюся.

Чорная кава

астыла канчаткова,

нарэшце — крокі.

Сьвятло зьбіраю,

каб асьвятляць сьвет сноў

зімовай ноччу.

Надакучвае

пасылаць падарункі

самому сабе.

Чорны тэлефон,

як скарбонка, прыхаваў

галасы сяброў.

На адпачынку

раніцай люблю згадаць

каляровы сон.

Дваццаць год прайшло,

а ракавіна тоіць

галасы мора.

Колькі радасьці

яны раней дарылі —

лісты каханкі.

Чалавечы лёс.

Не хапае нават слоў,

што ні гавары.

Зараз я сябе

у люстэрку не пазнаў…

Зрэшты, ну і што.

Добрая душа —

ён і зь дзецьмі гаварыў,

як з дарослымі.

Гартаю кнігу,

у гармідары літар

зьяўляецца сэнс.

Нараджаемся,

паабяцаўшы Богу

хутка памерці.

Самы лепшы верш

запішу на газэце

й шпурну ў сьметніцу.

Верш на паштоўцы

запісваю алоўкам,

а потым тушшу.

Чытае хлопчык

гучна, па складах, мой верш,

ніякаватасьць.

Бяз дай патрэбы

на аловак насадзіў

катушку нітак.

Некалі ў мяне

плястмасавы чалавек

у скарбонцы жыў.

Кроплі чарніла

ўпалі на чысты стол —

зорнае неба.

Ломкі лябірынт

падлічвае памылкі

лягічных крокаў.

І паміж сяброў

не магу пазбавіцца

адзінотнасьці.

У прорву часу

ляцяць нашыя крокі…

Рэха, успамін.

Пыл, пясок, жвір,

жарства, камяні, груды,

горы, сьнег, неба…

Накіроўваю

ў падземны пераход

свае пакуты.

Аб кант коміну

разьбіваецца погляд

на рэчаіснасьць.

Пазабаўляцца б

з такім прывабна-сінім

электрадротам.

Мэтазгоднасьці

ўказальнік блакітны

не вызначае.

Адваротная

пэрспэктыва дарогі

сыходзіцца ў сэрцы.

Памыляюся,

за павелічальным шклом

той жа самы сьвет?

Хто табе сказаў,

што мінулае маё

не належыць мне?

А ці трэба па —

мятаць, які зараз дзень,

можа, ведаеш?

Брат мой гаварыў:

— О, які ён салодкі,

водар атруты…

Непераможны,

як дух безнадзейнасьці,

смак самагубства.

Сустракаюцца

не зусім падобныя

і сярод блізьнят.

Так яно лепей, —

калі ніхто ня прыйдзе.

Крокі пад вакном…

Два гадзіньнікі

і ніводзін не ідзе.

Як гэта добра.

У бясконцай чарнаце

бразнуў клямкаю

нечаканы госьць.

Сталёвы месяц,

жалезабэтонны мост,

срэбная вада.

Лютаўская ноч,

мароз; а мурын ідзе

без капелюша.

Не магу заснуць.

Напішу пра галалёд —

астуджу душу.

Каляровы сон

завітаў сярод зімы —

з кветкамі вяргінь.

Ноч глыбокая.

Перачытваю наноў

Іса і Басё.

Не магу заснуць.

Слухаю далёкі гуд

аэрадрому.

Ці не вар'яцтва —

марыць пра бессьмяротнасьць

лютаўскай ноччу?

Лётае вецер,

страсае зоры на сьнег,

рыпяць таполі.

Ідзе гадзіньнік.

А куды? Невядома.

Спыню маятнік.