Круглы год. Хоку беларускiх паэтаў

Утульны дворык…

Першыя кроплі дажджу —

пахне асфальтам.

Сад занядбаны,

дол у пялёстках вішань.

Ветраны вечар.

Прачнуўся ўранку.

Млосна. Смага. Горкі пах.

Стол непрыбраны.

Разгарну дзёньнік…

Дзень адышоў у нябыт,

бы кропля ў пясок.

Іржэўнік жорсткі,

як зваротны шлях пакут.

Нудны краявід.

Ідзём далёка…

Хто падкажа, дзе канец

гэтага шляху?

Мо застануцца

нікім не пачутыя

словы і думкі?

Пакой паўзмрочны.

Лунае цюль фіранкі.

Вільготны вецер.

Стаю ў лоджыі.

Скончыўся цыганскі дождж,

рыпіць фрамуга.

Бярозавы гай.

Смак гаркавых лісточкаў.

Важкі хрушч гудзе.

Патушыў сьвятло

І пачуў — сьнег падае.

Ноч па-над краем.

Валошку згледзеў

і рады той сустрэчы

ў чужой старонцы.

На сэрцы ўцешна:

з-за хмар зірнула сонца

імглістым ранкам.

Апала вішня —

і ў шарую гадзіну

дзень абярнуўся.

Зьнікае ў цемры

ды зноў пад лямпіёнам

кажан крыляе.

«Добрая душа», —

пачуў пра свайго сябра.

Ціхая радасьць.

Пралескі сумна

палетак аглядаюць

ля руін Крэва.

Нат і хвіліны

спакою не зазнала

маці ў самоце.

Імжысты ранак…

Зноўку пішу краявід

на пустым пляжы.

Сьвяты — хвіліны,

калі адчуваю:

праца ўдаецца

Сёньняшні сум,

Нібы шэрань, што ранкам

Кладзецца ў двары.

За каласочак

Схапіўся для падтрымкі

Ў хвіліну расстаньня.

Паліклініка…

У стомленых паглядах —

цяжар чаканьня.

О немаўлятка,

што табе прысьнілася?

Аж здрыганулася…