Міраслаў Шайбак

* * *

Куды ж ты вядзеш,

сьлед, пакінуты на сьнезе

вялікім зьверам?

* * *

Якія ж людзі

дробныя на бязьмежным

зімовым полі…

* * *

Месяц-павучок

тчэ павуту з галінак.

Зімовы сквэрык.

* * *

Запісаў словы

на сьнезе, няхай гінуць

пад промнямі цяпла.

* * *

З радыятарам

павітаўся ў пад'езьдзе.

Лютаўскі вечар.

* * *

Завеі, сьнегам

не засыпайце ўночы

нашыя брамы.

* * *

Прыемна глядзець,

як на чорнай паніве

смажыцца бульба.

* * *

Зімовая ноч.

Пад песьні прыёмніка

выпіў гарбаты.

* * *

Цыгарэтны дым:

у паветры паплылі

шэрыя кветкі.

* * *

Пэўна, учора

глядзеў на сьнег — ды раптам

каткі на вербах.

* * *

Бясконца б ехаў

у кодабе машыны

празь вясновы лес.

* * *

Перабіраю

каменьчыкі ружанца —

прыемны холад.

* * *

Кусты чаромхі.

Чырвань на белых кветках —

колер сьвітанку.

* * *

Стромкі завулак.

Жвір рыпіць пад нагамі.

Імжа… Дзень… Цяжка…

* * *

Правёў рукою

па сьвежай атынкоўцы,

прыемны холад.

* * *

Жучок-прусачок,

нашто так сьпяшаесься

схавацца хутчэй?

* * *

Кусты парэчкі.

Колькі ягад тут! Побач

восы вядуцца.

* * *

Над канюшынай

цяжка гудзе чорны чмель,

шмат працы яму.

* * *

Пад грушай старой

лёг жаўнер, скінуў боты,

вочы заплюшчыў.

* * *

Хто мне падкажа

гэтай кветачкі назву?

Слухаю вецер.

* * *

Гнілая дошка.

Колькі дзірачак у ёй

шашаль натачыў!

* * *

Ці ведае ён,

камень на дне рэчкі,

летнюю сьпёку?

* * *

Жнівеньскі вецер.

У анучы на плоце

вырасьлі крылы.

* * *

Чорны матылёк.

Што шукае ён? Можа,

чорную кветку?

* * *

Сьцяжынка ў полі.

Конікі суха зьвіняць

на цёплым пяску.

* * *

Куды ж, таполі,

вы пайшлі чарадою,

уздоўж дарогі?

* * *

Верабей ляціць,

не схаваецца ў траве

белы матылёк.

* * *

Летнім вечарам

кожны ліхтар над шашой

кліча матылькоў.

* * *

Вецер. Возера.

Ціха чоўн пусты плыве.

Сонца садзіцца.

* * *

Запаліў сьвятло:

напалоханая мыш

зьнікла ў шчыліне.

* * *

Жоўтае лісьце

вецер на ганак прынёс.

Як пераступіць?

* * *

Дрэвы ў тумане?

Не, гэта паляць лісьце

восеньскім ранкам.

* * *

Лапкі елачак

мне ворагамі сталі.

Зьбіраю грыбы.

* * *

Восень. Сухую

галінку не пазнаеш

на дрэве жывым.

* * *

Не вылучаюся,

я — звычайны праходжы.

Іду пад дажджом.

* * *

А дзе ж схавацца

павучку-вандроўніку?

Восеньскі дожджык.

* * *

Тапалёвы ліст

у восеньскай бязважкасьці

паплыў да зямлі.

* * *

Да маёй нагі

прытуліўся сабака.

Не спыняйся, дождж!

* * *

Шукаю ўначы

на хвалях эфіру

родную мову.

* * *

Ля кніжнай шафы

разьбіраю паперы,

раптам — верш Басё.

* * *

Ня маю ў жыцьці

нічога, хіба ў сшытку

некалькі вершаў.

* * *

Як цяжка знайсьці

словы, і гэта мая

родная мова.

* * *

Лапкамі елак

свой пакой упрыгожыў,

сьвяточны настрой.

* * *

Бяз сэнсу жыву,

учора і так штодня.

Холад раніцы.

* * *

Адчыніў дзьверы:

варушыцца на сходах

мой цень зламаны.

* * *

Замерзла ноччу

вірлівая крынічка,

белая нуда.

* * *

Доўгі, доўгі дзень.

Сёньня мне ліст ад маці

павінен прыйсьці.

* * *

Ад брата сёньня

паштоўку прынесьлі мне.

Чакаю вясну.

* * *

Узяў фуфайку,

успомніў нябожчыка,

дзеда Валодзю.

* * *

На першым сьнезе

сьмецьце — кінула восень

лісьце зь бярэзін.

* * *

Грукнулі дзьверы.

Дзіцячая калыска.

Халодны пад'езд.

* * *

Скокнуў верабей:

толькі сьнегу камякі

сыплюцца з галін.

* * *

Белая нуда.

Толькі недзе пад сьнегам

схавалася мыш.

* * *

Зімовы вечар.

З запісною кніжкаю

сяджу ў куточку.

* * *

Печку адчыніў:

пасівелі вугалькі,

попел варушу.

* * *

У качагарцы

прытуліўся да печкі —

прыемна, цёпла.

* * *

Сыпле дробны сьнег.

Побач даўно ўжо няма

блізкага сябра.

* * *

На сьнезе пісаў

хоку сёньня — не дарма

існую ў жыцьці.

* * *

Зімовы вечар.

Між небам і зямлёю

сьвятло мястэчка.

* * *

Зімовы вечар.

Цыгарка праходжага

і тая зьнікла.

* * *

Маці на кухні,

пах смажанага сала —

вайсковы ўспамін.

* * *

Трымаю ката,

ціха сэрца тахкае,

мяккае цяпло.

* * *

Прачнуўся ноччу.

Па калідоры хаджу.

Бясконцая ноч.

* * *

Казарма. Ліхтар.

Чакаю мінулага.

Цяжкі ўспамін.

* * *

Сьвяточная ноч,

грукае ў шыбу маю

толькі вятрыска.

* * *

Устаўшы рана,

выпіў з хлебам гарбаты,

палю цыгарку.

* * *

Між роснай травы

дзьмухавей захістаўся.

Халодны ранак.

* * *

У сонечны дзень

нерухомае неба

раньняй вясною.

* * *

Жорсткая трава.

Яшчэ трымае холад

зямля вясною.

* * *

Ледзь дакрануўся

да дзьмухавея — адчуў —

вецер над полем.

* * *

Зярністы пясок,

ён не трымае доўга,

нават лужыны.

* * *

На бярэзінах

дробнае лісьце дрыжыць.

Майскія сьвяты.

* * *

Доўга дзівіўся:

рэшткі сьнегу на полі

склалі малюнак…

* * *

Кавалкі неба

хмарай разарваныя.

Блакітны вецер.

* * *

Неба сьпявае?

Ці за сонцам схаваўся

маленькі жаўрук?

* * *

Змокшы пад дажджом,

хаваюся пад брамай.

Сумны сакавік.

* * *

У качагарку

спусьціўся, але печка

ўжо не гарыць.

* * *

Спаць так кладуся:

лёгкі вецер Радзімы

хай прысьніцца мне.

* * *

Спаць не кладуся,

доўга гартаю кнігі.

Прыемная ноч.

* * *

Сьвятло маланкі.

Месяц за хмарамі зьнік

так незаўважна.

* * *

Сёньня ноччу ў сьне

ізноў бачыў Радзіму.

Сумны прачнуўся.

* * *

Так хочацца спаць!

Раніцы прамень у твар,

прачынаюся.

* * *

Чарга ў лякарні

няўтульнае крэсла…

Прыемны скразьняк.

* * *

Галінка вярбы.

Дакрануўся, і зьніклі

кропелькі расы.

* * *

Апранаюся.

З хлебам выпіў гарбаты.

Ранак прачнуўся.

* * *

Дзень нараджэньня.

Апрануў вайсковы фрэнч.

Халодны жнівень.

* * *

Ядлаўцовы куст

на пясчаным узгорку.

Чэрвеньскі ранак.

* * *

Кавалак хлеба.

Муха над вухам зьвініць.

Кубак малака.

* * *

Выйшаў з кватэры,

толькі рэха вітае

мяне на сходах.

* * *

За будынкамі

стракатаю хмараю

зьніклі галубы.

* * *

Сінія груды

на поўначы Чэхіі

ў сонечны дзень.

* * *

Руды сабака

брэша за весьніцамі…

Няўжо я чужы?

* * *

Як моцна дрэва

за глебу трымаецца…

Зрываю кветку.

* * *

Ценем фіранкі

крэсьліць паперу вецер,

складае свой верш.

* * *

Руіны мура,

ізноў ты стаў валуном,

камень на груду.

* * *

Фарбую сьцяну.

Ці знойдзе шэры павук

сваю шчылінку?

* * *

Ядлаўцовы куст

выкінулі на пясок

хвалі верасу.

* * *

Засохла дрэва.

І жукі-дрывасекі

тут завяліся.

* * *

Сена варушу.

Нават у летніх травах

схавана восень.

* * *

Добрая душа,

падары цыгарэтку,

запалім разам.

* * *

Павуком пабег

чырвона-чорны камбайн

у жоўтым жыце.

* * *

Ляжу пад дрэвам,

а ў галаве ні думкі,

адпачываю.

* * *

Ядлаўцовы куст,

ці чалавек на грудзе

махнуў рукою?

* * *

Залаты жучок

раптам мільгануў і зьнік —

вецер у траве.

* * *

Ты не сумуеш

Па ветру над возерам,

жучок-плывунец?

* * *

Кветку не кранай,

бо загудзе на цябе

раззлаваны чмель.

* * *

Здароў, землякі!

На слупе пры дарозе

рэжу слова «Менск».

* * *

Гарбаты жучок,

на плячах сваіх схаваў

лёгкія крылы.

* * *

Прылёг на зямлю.

Адкінуўшы рыдлёўку,

адпачываю.

* * *

Заварушыўся

каля берага чарот,

выпаўзла жаба.

* * *

Да дому прынёс

на адзежы кастрыцу.

Хораша ў лесе.

* * *

Пакінуты дом,

ці будуецца новы?

Шарая гадзіна.

* * *

Стомлены працай.

Прыемны холад вады.

Доўга мыюся.

* * *

Чыркнуў запалкай.

Вастракрылы матылёк

сьвеціцца ў цемры.

* * *

Грукнулі дзьверы.

Пацягнула скразьняком…

Прачнуўся ноччу.

* * *

Жнівеньскі месяц

праглынулі аблокі.

Халодная ноч.

* * *

Старога сябра

галава пасівела.

Месяца сьвятло.

* * *

Ляжаў і слухаў,

вось крокі праходжага

далей і далей.

* * *

Чыркнуў запалкай.

Вецер, не тушы ўначы

крылы полымя.

* * *

Што мне трэба ўзяць?

Яблык у кішэнь паклаў.

Холад раніцы.

* * *

Пасьля хваробы

выйшаў на двор прайсьціся.

Халодны вецер.

* * *

Колькі кастрыцы!

На белым грыбе сьлімак

адпачывае.

* * *

Затрапятаўся

блакітны вітраж — вецер

крануў галіны.

* * *

Сябра-верабей,

ты прыляціш да мяне

сумнай раніцай.

* * *

Аловак схаваў.

Толькі вецер варушыць

лісты паперы.

* * *

Яблыня-дзічка,

ты ізноў нарадзіла

толькі ападкі.

* * *

Што за хмарамі?

Можа, і там, па небе

сыпле дробны дождж?

* * *

Жоўтае лісьце,

дробныя хвалі нясуць.

Холад лужыны.

* * *

Зробіць смачнымі

яблыкі з антонаўкі

халодны вецер.

* * *

Лясныя сьцежкі,

размыты доўгім дажджом,

верасень ідзе.

* * *

Хавайся хутчэй,

вадамер. Бачыш, лісьце

жоўтае плыве.

* * *

Сухое лісьце.

Вецер зжоўклай газэты

старонкі панёс.

* * *

Конік засьпяваў

у пажаўцелай траве.

Сёньня так сумна.

* * *

Кошык з грыбамі

панёс чалавек — сьціхлі

конікі ў траве.

* * *

Ад каго схаваў

жоўтае лісьце вецер

пад агароджай?

* * *

Праз мокрае шкло

паглядзі на праходжых,

што шпарка ідуць.

* * *

Ніхто ня ўбачыў,

я спыніўся ў натоўпе,

стаю пад дажджом.

* * *

Грак над ворывам,

паляцеў уздоўж груда,

крыкнуўшы ветру.

* * *

У белай місе,

нібы вока восені,

чырвоны яблык.

* * *

Камарык зьвініць?

Ці сухую галінку

гайдае вецер?

* * *

На хвалях ракі

алешыны ліст паплыў…

Дзе ён спыніцца?

* * *

Шэпча аб нечым

мне мурзатая грубка.

Восеньскі вечар.

* * *

Чарку гарэлкі

наліў і выпіў адзін.

Ня маю сябра.

* * *

Хто з нас больш сумны?

Гэты дождж параўнаю

са сваім жыцьцём.

* * *

Запалі ліхтар.

Кроплі дажджу прачнуцца

на маім вакне.

* * *

У цёмным кутку

пачапельнік драўляны.

Мокры капялюш.

* * *

Комін фабрыкі.

У лужыне мазута.

Мокрыя боты.

* * *

Шклянка ля крыжа

на вясковых могілках

зьбірае лісьце.

* * *

Хто гэтай ноччу

наведае ліхтары?

Холад верасьня.

* * *

Доўга пью каву,

аб жыцьці разважаю.

На вуліцы дождж.

* * *

Каля вогнішча,

змокшы наскрозь пад дажджом,

прысеў адпачыць.

* * *

У маім доме

лістападаўскі вецер

зачыніў дзьверы.

* * *

Зорнае неба.

Доўгімі зрабіў цені

высокі ліхтар.

* * *

Месяц не ўзыйшоў.

Ліхтары ўздоўж дарогі —

маё сузор'е.

* * *

Сёньня здалося —

не вярнуцца ніколі

мне да Радзімы.

* * *

П'е чарку адзін,

бо на Радзіме сваёй

ня мае сябра.

* * *

На мапу гляджу:

вось родныя мясьціны,

так недалёка.

* * *

Шкляначку кавы

купіў і сьпяшаюся

дадому, зварыць.

* * *

Час адпачынку,

і кожны нешта сваё

ўспамінае.

* * *

Брата б убачыць,

яго руку паціснуць,

хоць на імгненьне.

* * *

Цыгарка ў руцэ,

зьбіў попел, і агеньчык

быццам прачнуўся.

* * *

Шэра-чорны цень

у жыцьці пакідаю —

свой фотаздымак.

* * *

Змоўкла радыё,

тэлевізара сьвятло

гасьне на вачах.

Загрузка...