Круглы год. Хоку беларускiх паэтаў

За шклом вэранды,

у цемры шолах бэзу;

ліпеньская ноч.

Праз дожджык бачу

шэрую вільгаць муроў.

Восеньскі горад.

Спыніўся цягнік.

Насупраць твары людзей.

Ізноў дарога.

На дне фантана

голуб дзяўбе жоўты ліст.

Восеньскі ранак.

Паліць лістоту

сумны маўклівы дворнік.

Хлебны пах клёну.

Чакаю гасьцей.

Халодны гузік званка

хто першы кране?

Вышэй за дамы

павырасталі дрэвы,

што мы садзілі.

Сягоньня дзеці

не знайшлі яблыкаў

у старым садзе.

Над старой студняй

я адпусьціў каменьчык.

Чаканьне ўсплёску.

Прайшлі машыны,

шум сьцішыўся і зьнік.

Гарачы вецер.

Як доўга ехаў

праз гарады, празь вёскі

адной дарогай.

Сьвятло маланкі:

зьнік у вільготнай цемры

нерухомы лес.

Спяшаюся. Над

горадам нацягнуты

лук маладзіка.

Драўляны мост. Мір.

Ідзе стрыножаны конь —

рыпяць масьніцы.

Зімнае неба.

З трэскам падае на дол

празрысты яблык.

Вось і прыехаў

у бела-шэры горад;

мо хто сустрэне?

Адчыніў вакно:

гукі аўтамабіляў,

халодны вецер…

Адзін у хаце,

запаліў цыгарэту,

робіцца цёпла.