Las Ma Wiele Oczu

ROZDZIAŁ VIII

Ten późny obiad był dla Irsy koszmarem. Edna i jej córka kompletnie ją ignorowały. Kiedy zwracały się do Rustana, to na ogół z czymś w rodzaju: „Jutro, kiedy znowu będziesz sam, zrobimy to i to”. Michael nie był aż tak nieuprzejmy, ale w jego oczach Irsa nie była w stanie dostrzec ciepła, kiedy się do niej uśmiechał. Wstała od stołu z głębokim westchnieniem ulgi.

Podczas gdy wszyscy zostali w salonie z drinkami w rękach, Irsa wróciła do pokoju Rustana, by przesłuchać taśmy.

Z początku słuchała trochę rozkojarzona jego niepewnego głosu, starającego się wypowiadać jakieś myśli. Nie było to dobre, czuło się amatorstwo, brak doświadczenia i w ogóle tekst nie angażował słuchacza. W przeciwieństwie do wielu pisarzy Rustan nie używał własnej osoby jako modelu głównego bohatera powieści, on sam zamierzał najwyraźniej stać jakby z boku.

Nie minęło jednak piętnaście minut, gdy Irsa zauważyła, że siedzi napięta i skupiona, wsłuchana w tekst. Po trochę niezdarnym wstępie Rustan odnalazł własny rytm, znacznie rzadsze były też teraz przerwy i poprawki.

Całość stawała się coraz ciekawsza; ciepła, pełna zrozumienia dla ludzi opowieść. Ujawniała przy tym, choć on sam pewnie o tym nie wiedział, człowieka Rustana Garpa, głęboko myślącą, przerażoną samotną istotę.

Irsa słuchała jak zaczarowana. Czas płynął, a ona zmieniała taśmy i zapomniała o całym otaczającym ją świecie. W powieści zawarta też była historia miłosna. Wymyślona przez marzyciela, nierealna historia, która naruszała styl powieści. Rustan egzystował tak bardzo na uboczu życia, że o sprawach erotycznych nie wiedział więcej niż dwunastolatek. Te partie powieści rozgrywały się w jakiejś wyidealizowanej scenerii, kochankowie odrzucali wszystkie nadarzające się okazje jakiegokolwiek fizycznego zbliżenia, nie mówiąc już o pójściu do łóżka.

Surowe wychowanie ojca!

Rustan bał się wspominać o seksie.

Poza tymi płyciznami była to znakomita powieść, pogłębiona psychologicznie, a zarazem niezwykle wciągająca.

Gdyby Irsa odważyła się wprowadzić Rustana trochę bardziej w życie, to może i te słabsze partie nabrałyby rumieńców.

Próbowała się uśmiechnąć na myśl o tym, ale uśmiech zamarł jej na wargach. Irsa czuła, że policzki jej płoną, a serce wali jak młotem.

Nie, nie powinna nawet o tym myśleć. Zawsze była przeciwko wyrachowanemu, zimnemu seksowi. Dla niej w tych sprawach istniało wszystko albo nic, albo obie strony zaangażują się całym sercem ze wszystkimi uczuciami, albo nic z tego.

Wątek miłosny w powieści na razie się skończył i teraz Irsa słuchała dyskusji dwóch starszych mężczyzn, którzy świadomie izolowali się od świata. Nie zauważyła, że drzwi się otworzyły i do pokoju wszedł Rustan. Dopiero kiedy cień jego postaci padł na stół, podniosła wzrok i wyłączyła magnetofon.

– Bałem się, czy nie zasnęłaś – powiedział niepewnie, skrępowany.

– Zasnęłam? – wyjąkała ze łzami w oczach. – To jest fantastyczne, cudowne, musisz to zaraz wysłać do jakiegoś wydawnictwa!

– Tak myślisz? – zapytał z twarzą rozjaśnioną od wielkiej radości.

– Naprawdę! Rustan, to jest bardzo piękne! Musisz tylko poprawie początek, napisać go jeszcze raz. Bo szczerze mówiąc, początek jest dosyć słaby. Zresztą mnie się zdaje, że on nie jest specjalnie potrzebny. Czy nie mógłbyś od razu zacząć od akcji? A poza tym powinieneś… Nie, przecież ja wiem tak niewiele.

– Oczywiście, że wiesz! Co chciałaś powiedzieć? Chodziłem tam na dole niecierpliwie jak tygrys w klatce, ale nie chciałem ci przeszkadzać. Ale w końcu nie wytrzymałem, musiałem się dowiedzieć, co ty o tym myślisz. No, powiedz to, co zaczęłaś!

– Czy oni się w końcu zdecydują…?

Rustan zarumienił się aż po korzonki włosów.

– Wiem, co masz na myśli. Nie, ja sobie myślałem, że najlepiej będzie, jeśli ona po prostu zniknie.

Irsa kiwała głową.

– Muszę wysłuchać wszystkiego do końca, zanim wypowiem się o całości. A poza tym wiesz przecież, że nie jestem krytykiem literackim ani nie mam doświadczenia w czytaniu rękopisów. Po prostu strasznie mi się ta książka podoba. Myślę, że mógłbyś wysłać do wydawnictwa taśmę, ale jeśli chcesz, to ja to przepiszę.

– Nie chciałbym cię tak obciążać.

– Wolałbyś, żeby to zrobił kto inny…?

– Nie, nie! – zaprotestował gwałtownie. – Gdybyś rzeczywiście chciała mi to przepisać, byłbym ci szczerze wdzięczny.

Irsa czuła się dumna, że okazuje jej tyle zaufania, patrzyła na Rustana z niekłamanym podziwem i cieszyła się, że może to robić tak otwarcie, a on o niczym nie wie. Z każdą mijającą minutą coraz bardziej lubiła jego twarz i całą postać. Ale on, jakby dostrzegając jej spojrzenie, zaczął się cicho śmiać sam do siebie. Był to śmiech szczęśliwy, co Irsę bardzo wzruszyło.

Rustan w ogóle śmiał się rzadko, ale Irsa podejrzewała, że odznacza się on wielkim poczuciem humoru, choć ukrywa to za pozornie taką surową zawsze miną. Czasem zdawało jej się, że przestał się śmiać bardzo dawno temu, jakby jego radość życia została stłumiona przez lata systematycznie stosowanego terroru. Jakim sposobem człowiek traktowany w ten sposób mógłby jeszcze zachować zdolność głośnego śmiechu?

Siedzieli tak długo i rozmawiali o jego powieści, dyskutowali, co należałoby zrobić z jej początkiem, Irsa jednak już nie wypowiadała się na temat miłosnego stosunku pomiędzy dwojgiem głównych bohaterów.

Zrobił to Rustan.

– Ja… Ja wiem, że sceny miłosne są marne – westchnął. Zresztą ja… nie uważam już, że w każdej książce powinna się znajdować wyrafinowana erotyka…

Rany boskie, znowu te jego staromodne wyrażenia! Ale szczerze mówiąc, Irsa bardzo je lubiła. Wzruszały ją, a poza tym ileż mówiły o Rustanie!

On ciągnął dalej:

– Ale właśnie w tym miejscu, kiedy spotykają się po takiej długiej przerwie, byłoby sprawą naturalną, gdyby…

– Bez wątpienia – potwierdziła Irsa, która właśnie tak od początku uważała.

– Tylko że ja nie wiem, jak się to powinno opisać… Ja w ogóle tak mało w tej dziedzinie wiem…

Irsa zdławiła uśmiech. Zrobiła się płomiennie czerwona i tak była skrępowana, że nie potrafiła wykrztusić z siebie słowa.

– Jak myślisz, jak powinienem to opisać? – dopytywał się Rustan.

– Nie, no wiesz… Ja nie mogę pisać fragmentów twojej książki, bo przestałaby być twoja.

– No tak, to jasne.

Irsa brnęła dalej:

– Ale czy rzeczywiście potrzeba aż tyle doświadczenia by pisać o seksie? Czy to w gruncie rzeczy nie chodzi o sprawy uczuć? Musiałeś przecież wyobrażać sobie, że trzymasz w ramionach ukochaną kobietę, prawda? Musiałeś za tym tęsknić…

– Oczywiście! – wykrzyknął tak głośno, że sam się przeraził. – Tęsknię za tobą od pierwszej chwili, kiedy się spotkaliśmy…

Umilkł spłoszony.

– Zapomnij o tym, Irso – podjął po chwili. – Nie chciałem cię niepokoić,

– Wcale mnie nie przestraszyłeś – powiedziała na pozór lekko, próbując zagłuszyć bicie swego serca. Wstała. – Ale twoja matka ma rację, my się przecież wcale nie znamy. Mógłbyś bardzo szybko tego żałować. A ja nie chcę być po raz kolejny porzucona. Nie zniosłabym tego. W każdym razie nie teraz.

Ujął jej twarz w dłonie. Oczy lśniły gorączkowo, nikt by nie uwierzył, że są martwe.

– Naprawdę się nie znamy, Irso?

Roześmiała się nerwowo, bo dotyk jego rąk wywoływał w niej drżenie.

– Trzy dni, Rustan! To naprawdę nic.

– Trzy niebywale intensywne dni, nie zapominaj o tym!

– Nie zapominam. O tym właśnie myślę.

– I nigdy nie zostaniesz porzucona.

– Tego nie da się przewidzieć – westchnęła smutnie.

– Gdybyś chciała ze mną zostać, nie tęskniłbym dłużej do światła. Ale nie mogę cię o to prosić.

Zanim zdążyła cokolwiek odpowiedzieć, on ujął jej dłonie, pochylił się nad nimi, a potem uklęknął przed nią. Był to niezwykle piękny, taki czysty gest, a jednocześnie pocałunek, który złożył na jej dłoniach, wydał się Irsie pełen jakiejś gorączkowej zmysłowości.

– Rustan – szepnęła łagodnie.

Niewielu mężczyzn mogłoby zrobić coś takiego i nie narazić się na śmieszność, natomiast on zachowywał się jak najbardziej naturalnie. Jak Lancelot lub Galahad, którzy klękali przed swoimi wybrankami, lub jak rycerz. Rustan urodził się chyba w niewłaściwym stuleciu.

Wszystko to trwało zaledwie kilka sekund. Rustan wstał, a Irsa starała się opanować słabość, jaka ogarnęła jej ciało.

– Zaczekajmy z takimi decyzjami – poprosiła cicho. – Najlepiej, żebym teraz wróciła do swojego pokoju. Pokażesz mi jutro wyspę?

Odprowadził ją do wyjścia z szerokim uśmiechem.

– Dziękuję ci za te słowa, Irso. Z radością pokażę ci każde drzewo, każdy kamień, każdy piękny widok nad jeziorem!

– Oj! – jęknęła zaskoczona. – Nie zapomniałam, oczywiście, że jesteś niewidomy, ale tutaj to zupełnie naturalne prosić cię o coś takiego. Po prostu się nad tym nie zastanawiam i nie przychodzi mi do głowy, że dla ciebie mogłoby to być trudne, poruszasz się tutaj tak swobodnie.

– Irso, jesteś moim błogosławieństwem!

Powiedzieli sobie „dobranoc” i Rustan zamknął za sobą drzwi. Irsa była jednak zbyt wzburzona, żeby tak od razu pójść spać. Przeszła się trochę długim korytarzem do balkonowego okna prowadzącego na obszerny taras. Wyszła na zewnątrz i przyglądała się fińskiemu pejzażowi trwającemu w bezruchu w ten piękny wiosenny wieczór. Było rzeczywiście pięknie, taki spokój w powietrzu, dwa łabędzie pływały po jeziorze, gdzieś w oddali czasem krzyknął jakiś nocny ptak, a na drugim brzegu widać było światła pobliskiego miasteczka. Będę to zawsze pamiętać, pomyślała Irsa. Zawsze będę pamiętać wszystko, co otacza Rustana, który tutaj jest u siebie…

Ciszę wieczoru zakłóciły dochodzące z dołu głosy. Edna i Veronika rozmawiały gdzieś na zewnątrz, prawdopodobnie na tarasie niższego piętra. Irsa cofnęła się pod ścianę.

Teraz mówiła Edna:

– Znowu dzisiaj dzwonili z tego przeklętego związku niewidomych. Zawracają głowę, że Rustan powinien mieć psa. Oczywiście powiedziałam, że nie ma mowy! Nie chcę mieć tu wszędzie brudu i bakterii! Kto by utrzymał porządek mając w domu psa? Wystarczy już ten bałagan, który Rustan wokół siebie robi. Veronika, ja sobie nie życzę tych twoich uwodzicielskich gestów w stosunku do niego! – dodała ostrym tonem. – Powinnaś być bardziej ostrożna!

– Ostrożna? – syknęła Veronika. – Od ilu już lat muszę być ostrożna? Owinę go sobie wokół małego palca, bylebyś tylko powiedziała, że jestem adoptowana.

– Jeszcze nie – zaprotestowała Edna. – Na to jeszcze za wcześnie!

– Niedługo będzie za późno, mówię ci to teraz, kiedy ta wywłoka tu za nim przyjechała. Rustan to kompletny idiota, a ja nie mogę przecież nic zrobić, dopóki on myśli, że jestem jego siostrą.

– To się na nic nie zda, nie będziemy tu urządzać żadnych skandali. A zresztą, ja naprawdę nie rozumiem, po co ci on.

– Mamo, ale on jest rycerski niczym jakiś Galahad! Czy ty nie rozumiesz, jakie to podniecające? – chichotała Veronika.

Galahad! Dokładnie to samo pomyślała przed chwilą Irsa. I nagle się przestraszyła. Gdyby Rustan się dowiedział, że Veronika jest tylko jego przybraną siostrą, że została adoptowana, to ona, Irsa, na pewno nie miałaby już u niego żadnych szans w porównaniu z tą pięknością.

Tamte dwie na dole zaczęły rozmawiać o czymś innym i teraz Irsa już całkiem poważnie nastawiła uszu.

– …Kompletnie nie mogę zrozumieć, co się z Rustanem działo w Szwecji i w Norwegii – powiedziała Edna. – To naprawdę niepojęte!

– Rzeczywiście! Ktoś go ścigał, chciał go zabić, ale dlaczego?

Obie panie zniknęły w mieszkaniu. Irsa zmarszczyła brwi. Nie wiedziała, co tamte sobie myślą, ale z pewnością nie rozumiały sprawy dokładnie tak samo jak ona i Rustan, i Viljo.

Powtarzała sobie w myśli słowa tamtych kobiet i wciąż nie mogła znaleźć odpowiedzi na natrętne pytanie: w co, u licha, wmieszał się Rustan?

Kiedy już się nareszcie położyła, długo jeszcze rozmyślała nad jego losem. Rzeczywiście od czasu, kiedy spotkała tego agresywnego, nieprzyjemnego człowieka pod skalnym urwiskiem, Rustan bardzo się zmienił, złagodniał, dzisiejszego wieczora bardzo już przypominał tamtego Rustana, którego nie tak dawno zobaczyła na fotografii. Młodego, ufnego, sympatycznego chłopca.

Ale taki był tylko wobec niej. Irsa wiedziała, że to rodzina uczyniła go podejrzliwym i pełnym rezerwy.

Jak więc mogli go zrozumieć?

Myśli Irsy krążyły niespokojnie. Mózg był zbyt pobudzony, by mogła spać.

Wydarzenia ostatnich dni przesuwały się jej przed oczyma, krążyły w kółko i w kółko…

Nagle usiadła na posłaniu.

Jakaś myśl, być może nieważna, ale właśnie teraz wydała się najważniejsza…

– Rustan! – zawołała.

Widocznie krzyknęła dość głośno, bo on natychmiast odpowiedział po tamtej stronie ściany. Pewnie zresztą też nie mógł usnąć.

– Rustan, przyszedł mi do głowy pewien pomysł. Jest tak niezwykły, że…

– Co ty mówisz?

Zawahała się na chwilę.

– Wyjdź na korytarz!

To był teren neutralny. Znakomicie pasował do rzeczowych tematów, jakie mieli przedyskutować.

Rustan wyszedł pierwszy. Korytarz pogrążony był w mroku, lecz jemu to nie przeszkadzało, teraz Irsa niepewnie szła do przodu. Podszedł i ujął ją za rękę, bo słyszał, jak się potyka i przytrzymuje ściany.

– Tutaj jestem – powiedział cicho. – Moglibyśmy wejść do mnie, ale to i tak nic nie pomoże, bo zabrali klucz od moich drzwi. Edna i Veronika uwielbiają wpaść znienacka, żeby się przekonać, „czy mi czegoś nie potrzeba”.

Te słowa sprawiły, że Irsa poczuła się źle. Veronika w jego pokoju? Ale to przecież ona dopiero co mówiła, że Rustan jest niewinny jak Galahad, a on sam nigdy nie zrobił nic, co by temu określeniu przeczyło, więc niepokój Irsy był z pewnością nieuzasadniony.

– Co takiego? Nie możesz się zamknąć na klucz, nawet gdybyś chciał?

– Oni twierdzą, że coś może mi się stać, a wtedy muszą mieć do mnie dostęp. Ale co takiego mogłoby mi się przytrafić, naprawdę nie wiem.

– Przecież to nieludzkie!

– Ech, mają chyba jak najlepsze intencje!

No nie wiem, pomyślała Irsa złośliwie, ale nie dodała już nic więcej. Na korytarzu panował chłód i Rustan stał tak blisko niej, że czuła dotyk szlafroka frotte, który narzucił na piżamę. Przez cały czas trzymał rękę na jej ramieniu.

– I co to takiego przyszło ci do głowy? – zapytał.

– Ech, nic, to wszystko bez sensu. Ale powiedz mi, czy to nie dziwne, że twoja rodzina, która nie spuszcza z ciebie oczu i nieustannie cię strzeże jak małego dziecka, nagle pozwala ci samemu podróżować do Szwecji? A co gorsza w towarzystwie najzupełniej obcego człowieka. Nie sprawdzając przedtem niczego.

Rustan zastanawiał się.

– No cóż – powiedział z wolna. – Miałem przecież być operowany. To oczywiste, że wszyscy chcieli, bym jechał.

– Właśnie dlatego, że to był taki ważny moment, powinni byli z tobą jechać, wspierać cię.

– Edna była rekonwalescentką.

– Po ataku woreczka żółciowego, wielkie rzeczy! Przecież nie leżała w szpitalu?

Na parterze trzasnęły jakieś drzwi. Rustan przygarnął Irsę mocniej.

– Chodź – szepnął. – Wejdziemy do ciebie.

Zatrzymali się natychmiast za drzwiami. Irsa oparła się o futrynę.

– Tak, masz rację – podjął Rustan przerwany wątek. – Edna była w domu. Ona zawsze jest w domu. Ja myślę, że ona mogła mieć… Wyglądała na dosyć niezadowoloną z tego, że Viljo załatwił wszystko poza nią. Mam na myśli operację. Mówiła potem, że chciała też uczestniczyć w radości z tego, że mi pomogą. Michael nie mógł ze mną jechać, bo miał tę konferencję czy kongres, czy co to tam było.

– Niewidomy brat powinien być dla niego ważniejszy, A Veronika?

Wstrzymała dech, ale Rustan w ogóle nie zareagował na to imię.

– Ona dzień przedtem wyjechała na urlop. A szczerze ci powiem, że bardzo się ucieszyłem mogąc jechać sam. Nie tęskniłem za żadnym z nich.

W pokoju zrobiło się teraz bardzo gorąco. Ciężkie, niemal gęste powietrze, chociaż okna były uchylone. A może to gorąco płynęło z niej samej. Z tego, że znajdowała się tak blisko Rustana. Nie, już wiedziała, co to jest. Źródłem gorącej, niemal trudnej do zniesienia atmosfery był ten jakiś magnetyzm, który między nią a Rustanem narastał od dosyć dawna. Irsa czuła, że każdy nerw w jej ciele drga, że serce tłucze się jak szalone, a oddech staje się coraz bardziej przyspieszony. Starała się głęboko wciągać powietrze, żeby odzyskać kontrolę nad sobą.

Trochę trwało, zanim Rustan odpowiedział.

– To bardzo surowa ocena – rzekł bardzo spokojnie.

– Owszem – przyznała. – Nie powinnam była tego mówić. To przecież twoja rodzina. A poza tym przed chwilą słyszałam, jak Edna z Veroniką rozmawiały o twojej przygodzie, i z ich słów wynikało, że naprawdę niczego nie rozumieją. One nie wiedziały, że ja słyszę. Przepraszam, to głupie z mojej strony tak mówić.

On jednak zaczął się zastanawiać nad słowami Irsy. Światło wpadające przez okno kładło się na jego twarzy i Irsa dostrzegała, że dręczy go jakiś niepokój. Spontanicznie, jak to ona, uniosła rękę i delikatnie pogłaskała go po włosach.

– To tylko taka przypadkowa myśl – szepnęła. – Nie dręcz się tym.

W zadumie ujął jej dłoń i zaczął całować koniuszki palców. Gorący dreszcz przeniknął Irsę od stóp do głów.

– Ale gdyby tak było, jak mówisz, to nie rozumiem dalszego ciągu – powiedział. – Dlaczego Hans został zamordowany?

– Nie, ja też tego nie rozumiem. Rustan, myślę, że powinieneś teraz pójść spać.

Mimo woli zbliżyli się do siebie. On położył obie dłonie na jej ramionach.

– Nigdy jeszcze nie całowałem żadnej dziewczyny – szepnął jej do ucha. – Pozwoliłabyś mi?

– Nie wiem – bąknęła. – Nie zapominaj, że ja też mam uczucia.

– To znaczy nie chcesz?

– Chcę, i na tym właśnie polega mój problem.

Jego policzek dotykał policzka Irsy. Czuła, że Rustan się uśmiecha.

– Pragnąłbym tylko wiedzieć, jak to jest. Nic więcej. Będę bardzo delikatny.

Irsa po prostu nie miała odwagi oddychać. Leciutko odwróciła ku niemu twarz na znak, że się zgadza.

Dotykał rękami jej policzków i włosów, wstrzymując dech, jakby otrzymał obiecany, jakiś od dawna wytęskniony dar. Przez moment zdawało się, że odwaga go opuściła, że zrezygnuje, i Irsa poczuła w sercu bolesny skurcz rozczarowania. Wtedy on ujął oburącz jej głowę i przysunął do siebie. Irsa zamknęła oczy. W tej sytuacji powinniśmy być sobie równi, pomyślała z uśmiechem.

Drgnęła, kiedy poczuła jego usta na swoich wargach. Pocałunek był nieskończenie delikatny, bardzo czuły, ale pod nim kryło się nieprzebrane morze skrywanych uczuć.

O Boże drogi, prosiła Irsa. Te uczucia chcę mieć. Nie pozwól, żeby się dostały Veronice. Może ona jest tego bardziej warta, ale, Boże najdroższy, życie nie będzie miało dla mnie żadnego sensu, jeśli nie będzie przy mnie Rustana. Na zawsze! Połączonego ze mną szczerym i pełnym ciepła związkiem!

Nagle przestraszyła się. Nie przypuszczała przedtem, że drzemią w niej aż takie emocje.

Rustan odsunął się z niemal niedosłyszalnym, leciutkim westchnieniem. Irsa wiedziała, że on musi wyczuwać, jak bardzo jest podniecona.

– Muszę ci coś powiedzieć – szepnęła z największą niechęcią. Wiedziała jednak, że powinna wszystko wyjaśnić, nie może ukrywać niczego. – Veronika nie jest twoją przyrodnią siostrą. Ona została adoptowana. Tak, że ty…

– Myślisz, że o tym nie wiem? – odpowiedział ze śmiechem. – Wiem, i to od bardzo dawna. Widzisz, oni zapominają, że ja mam znakomity słuch.

– Wiedziałeś o czymś takim?

– Oczywiście, Edna i Veronika często się kłóciły właśnie o to, czy mi powiedzieć, czy nie.

– Ale kiedy ona cię obejmowała, to miałeś minę pełną obrzydzenia. Myślałam, że to dlatego, że siostra tak się zachowuje…

– Miałem, oczywiście, bo jej nie cierpię. Czy ty myślisz, że ja tęskniłem za jakąkolwiek dziewczyną, że było mi wszystko jedno, kto to? Ja chcę ciebie, Irsa. Bo to ty jesteś taką dziewczyną, o jakiej marzyłem. Czy to tak trudno zrozumieć?

Serce nadal waliło jej jak młotem. Tak obojętnie jak tylko mogła zapytała:

– No słuchaj, a ten telefon od kuratora… Chodziło o to, żeby cię wyciągnąć z kraju, o ile dobrze zrozumieliśmy. Ale skąd ten telefon mógł być? Przecież Viljo, który nie jest jeszcze lekarzem, nie mógł ci sam wypisać skierowania na operację wprost do Szpitala Karolińskiego w Sztokholmie.

Rustan zmarszczył brwi. Najwyraźniej nie chciał teraz myśleć o takich sprawach.

– Viljo zawsze w takich sprawach zwraca się do lekarza rejonowego. U niego też zasięga rady w przypadku, kiedy sam jest niepewny, co robić. Szczerze mówiąc, dokładnie nie wiem, jak to wszystko zostało załatwione. Viljo się wszystkim zajmował.

– Masz zaufanie do tego lekarza rejonowego?

– Do doktora Leino? Mam. To starszy człowiek.

– Starszy człowiek, powiadasz. To niedobrze. Rustan – rzekła stanowczo, próbując odsunąć jego ręce dotykające jej pleców pod cienką nocną koszulą. – Czy ty masz tu w mieście kogoś, komu naprawdę ufasz?

Ręce Rustana zastygły w bezruchu.

– Viljo? – zapytał.

Nie, Viljo ze swoim surowym osądem Rustana nie.

– Jego tutaj nie ma. To musi być ktoś inny.

Choć nie widziała jego twarzy w mroku, czuła, że te pytania sprawiają mu przykrość.

– Nie ma nikogo, kto byłby tylko moim przyjacielem. Oni odsunęli ode mnie wszystkich, Irsa! Chyba że…

– Tak, kogo masz na myśli?

– Miałem kiedyś kilku kolegów. Ale to było bardzo dawno temu…

– No, no – ponaglała. – Na przykład ci, którzy byli obecni przy wybuchu.

Wargi Rustana przesuwały się po jej szyi. Największym wysiłkiem woli wrócił do tematu. Na Irsę jego bliskość również działała tak silnie, że kręciło jej się w głowie i nie była w stanie się skoncentrować.

– Było nas czterech, zwykle razem spędzaliśmy czas. Dwóch z nich później stąd wyjechało. Ale… Tak, jeden wciąż tu mieszka. Zdaje mi się, że został policjantem, chociaż nie spotkałem go co najmniej z dziesięć lat. Edna nie była nim zachwycona, za dużo palił, co szkodziło jej firankom, tak mu w każdym razie powiedziała, wspomniała też coś przy tym o prostej rodzinie, tak czy owak więcej się nie pojawił.

– Jak on się nazywa?

– Armas Vuori. Ale on mnie nie pamięta, jestem pewien.

– Tego nie możesz wiedzieć.

Wargi Rustana stawały się coraz bardziej niecierpliwe, coraz gorętsze. Irsa powoli zapominała o rozmowie, czuła, że ulega.

– Dlaczego pytasz o to wszystko? – szepnął jeszcze Rustan, prowadząc ją równocześnie w stronę łóżka. Usiadła na krawędzi.

– Myślę, że powinniśmy zrezygnować z wycieczki po wyspie jutro rano. Powinnam pojechać do miasta i porozmawiać z lekarzem. Przede wszystkim z nim.

– Jadę z tobą.

– Na to liczyłam.

Teraz już Rustan nie potrafił mówić dalej o tych wszystkich w tej chwili najzupełniej nieistotnych rzeczach. Irsa czuła, że drży on na całym ciele. Ogarnęła ją słodka słabość, kiedy jego wargi szukały jej ust. Kiedy ją w końcu puścił, roześmiała się z cicha, nie mogąc się pozbyć zawrotu głowy, jakby była pijana.

Opuszki jego palców przesuwały się wolno po jej twarzy.

– Tak bardzo cię lubię, Irsa.

– I ja ciebie – wykrztusiła zdławionym głosem.

– Ty… powiedziałaś kiedyś, że niewielu było mężczyzn, z którymi miałabyś ochotę pójść do łóżka.

– Tak, rzeczywiście, nie było takich wielu.

Roześmiał się krótko.

– A teraz poszłaś do łóżka ze mną.

Przestraszona stwierdziła, że już żadne z nich nie siedzi na brzeżku jak przedtem.

– Nie da się zaprzeczyć – westchnęła. – Ale jest różnica…

– Naprawdę? – roześmiał się znowu z… ze smutkiem chyba.

– Oczywiście, że jest różnica. Tamci nic właściwie dla mnie nie znaczyli. W każdym razie nic w porównaniu z tym teraz.

Rustan odetchnął uszczęśliwiony.

– To dobrze, bo byłem już trochę zazdrosny.

Ręka Rustana delikatnie pieściła jej biodro. Bardzo gorąca ręka, niemal parzyła jej skórę, Irsa nie miała odwagi się poruszyć. Leżała absolutnie bez ruchu.

– Oni mnie nie lubią – szepnęła po chwili zgnębiona. – Twoja rodzina.

– Oni nie lubią nikogo, kto ma jakikolwiek kontakt ze mną.

– Ale to okropne! Naprawdę chciałabym być akceptowana.

Bliskość Rustana, niechęć jego rodziny, wszystko, co się wydarzyło w ciągu ostatnich dni, wydało jej się nagle strasznie trudne do zniesienia i wybuchnęła rozpaczliwym szlochem. Całkiem nieoczekiwanie również dla samej siebie.

– Ależ, Irso, droga, kochana przyjaciółko – bąkał nieszczęśliwy. – Czy moja obecność… Czy ja cię męczę?

– To rzeczywiście najgłupszy moment na to, żeby zacząć beczeć – pociągała nosem. – Nie, Rustan, nie męczysz mnie. Bądź tak dobry i zostań ze mną. Jesteś mi potrzebny, tak strasznie cię potrzebuję! Tak strasznie!

Ucieszyły go jej słowa. Dodały mu odwagi, pozwoliły uwolnić się od nadmiaru nieśmiałości wobec niej. Irsa ocierała łzy i nagle roześmiała się cichutko jakby skrępowana. Doskonale wiedziała, że Rustan wyczuwa jej tęsknotę, i bardzo ją to cieszyło. Bo jego tęsknota była i większa, i bardziej długotrwała, i przeżywana w całkowitej samotności. Irsę zaś lubił od samego początku, wiedziała o tym.

I wtedy poczuła jego usta na swoich wargach w pocałunku zupełnie innym niż poprzednie. Irsa zamknęła oczy i poddała się ogarniającemu ją pożądaniu. Miała bardzo wiele do dania i dała Rustanowi całe swoje kobiece ciepło, łagodność, cierpliwość i wyrozumiałość, a później intensywną, płonącą zmysłowość.

Rustan okazał się naprawdę rycerski, troskliwy i czuły, ale tylko do pewnych granic. Później było tak, jakby stracił poczucie czasu i przestrzeni, jakby cały świat to była tylko Irsa i jego tęsknota za nią.