Мах і Шэбестава вандруюць па свеце

6. Пра тое, як Мах і Шэбестава пабывалі з Джанатанам у Галівудзе

Калі аднойчы Мах з Шэбеставай засталіся ў спадарыні Кадрножкавай на лецішчы, каб на выходных паплёскацца з Джанатанам у басейне, спадар Бэдрна прыйшоў усталяваць на коміне тэлевізійную антэну, і, прымацоўваючы яе, ён зверху крычаў: «Паслухайце, спадарыня Кадрножкава, ваша страха ў жахлівым стане, з ёй трэба нешта рабіць», — але спадарыня Кадрножкава толькі рукой махнула: «Нічога новага вы мне не сказалі, спадар Бэдрна, я гэта даўно ведаю, але ж дзе на тую страху грошай узяць, вы ж самі ведаеце, колькі яна каштуе», — а затым быў абед, і ўсе елі смажаную бульбу з індыком, якога спадарыня Кадрножкава спякла адмыслова дзеля спадара Бэдрны; Мах з Шэбеставай хацелі даць трохі той смакаты і Джанатану, але спадарыня Кадрножкава сказала, што індыка для сабакі шкада, таму дастаткова і касцей, на што Джанатан прыняў пакрыўджаны выгляд і дэманстратыўна пайшоў плёскацца ў басейн.

Але абед працягваўся, і спадар Бэдрна сказаў: «Спадарыня Кадрножкава, калі б ваш Джанатан умеў гаварыць, ён бы вам на новую страху зарабіў як раз плюнуць: уявіце сабе, на інтэрнэце вісіць абвестка, што адна кінакампанія ў Галівудзе прапаноўвае процьму грошай за сабаку, які б здолеў іграць у кіно і пры гэтым размаўляць па-ангельску», — а калі спадарыня Кадрножкава падзівілася, што гэта за бязглуздзіца, спадар Бэдрна пачаў распавядаць, што гэта мае быць небывалая кінасенсацыя, што галоўны герой — нейкі сабака Арнольд, які закахаўся ў сабачую дзяўчыну Джулію, што той сабака іграў Джуліі на гітары і спяваў ёй песні датуль, пакуль яна ў яго не закахалася, яны ўжо нават хацелі пабрацца, але тут Джулію выкралі гангстары і схавалі яе высока ў гарах, аднак Арнольд узлез на тую гару, пару тых гангстараў застрэліў, а потым яны з Джуліяй уцяклі адтуль на шрубалёце; спадарыня Кадрножкава ўрэшце сказала: «Зноў зробяць кіно, якое глядзець немагчыма, гэта ж жах, што за гідоцце здымаюць у той Амерыцы», — і пайшла ў кухню па дэсерт, а Мах з Шэбеставай пераглянуліся, і калі яны засталіся адны, Мах сказаў: «Паслухай, Шэбестава, у мяне выдатная ідэя», — а Шэбестава сказала: «Мах, ты будзеш здзіўлены, але ў мяне таксама», — і яны ўсё абмеркавалі і пагадзіліся, што з дапамогай слухаўкі Джанатан з той роляй, магчыма, справіцца, ва ўсякім разе паспрабаваць, безумоўна, варта, і яны дамовіліся, што ўвечары абавязкова злётаюць з ім у Галівуд.

А потым у іх са слухаўкай была досыць працяглая размова, яны ёй сказалі, што гэтым разам у іх вельмі складанае жаданне, што Джанатан павінен будзе не толькі ўмець гаварыць, прычым як па-чэшску, так і па-ангельску, але таксама іграць на гітары, спяваць, страляць і нават кіраваць шрубалётам, але слухаўка сказала: «Чаму ж не», — і паабяцала, што зробіць усё як трэба.

І сапраўды, у той момант Джанатан загаварыў, як па-чэшску, так і па-ангельску, затым ён паспрабаваў заспяваць, і атрымалася вельмі няблага, але калі Шэбестава пачала яму тлумачыць, у чым, уласна кажучы, справа, ён прыняў знуджаны выгляд і абвясціў, што нейкія здымкі ў Галівудзе яго зусім не цікавяць, а на выходных ён хоча плёскацца ў басейне, аднак пасля таго, як Мах з Шэбеставай з паўгадзіны яго пераконвалі, ён сказаў: «Ну добра», — але за гэта, маўляў, ён хоча печанага індыка з бульбай, а не нейкія там косці ці шыю, прычым індыка абавязкова цэлага і толькі для сябе, і Мах з Шэбеставай яму гэта ўрачыста паабяцалі, потым яны пачакалі, пакуль спадарыня Кадрножкава даглядзіць тэлевізійны серыял і засне, знялі са сцяны гітару, якая там вісела проста як аздоба, і зніклі.

У Галівудзе была раніца, сонейка свяціла, як свеціць там заўжды, Мах і Шэбестава азіраліся вакол, горад ім падабаўся, хіба што яны не ведалі, да каго звярнуцца, але падумалі: «Нехта нас ды заўважыць», — і селі на ходнік, а Джанатан стаў на заднія лапы і пачаў іграць на гітары і спяваць па-ангельску «Жоўтую падводную лодку»; праз хвілю вакол іх утварыўся сапраўдны натоўп, людзі крычалі: «Не можа быць, гэты сабака сапраўды спявае», — і кідалі Джанатану пад ногі грошы, але раптам да іх пад'ехала машына, з яе выйшаў невысокі лысы чалавек, сказаў, што яго зваць Біл Барнэс і што ён будзе іхнім агентам, затым параіў Шэбеставай сабраць тую кучу грошай, што ляжала на ходніку, пасадзіў дзяцей з сабакам у машыну, і ў імгненне вока яны паўсталі перад двума спадарамі, якія збіраліся здымаць фільм пра закаханых сабак, адзін з тых спадароў быў вельмі тоўсты — гэта быў прадусар, другі, наадварот, хударлявы — гэта быў рэжысёр, і Біл Барнэс сказаў ім: «Так, спадарства, вось вам сабака, якога вы шукаеце, ён умее гаварыць, умее спяваць, увогуле ўмее ўсё, што вам трэба, і калі вы прымеце мае фінансавыя ўмовы, ён будзе ў вашым поўным распараджэнні», — тыя спадары пацерлі сабе рукі і сказалі: «Цудоўна, бяром», — і зараз жа патэлефанавалі той сабачай дзяўчыне, якая мелася іграць Джулію, але ж у тое імгненне азваўся Джанатан і сказаў: «Адзін момант, шаноўныя, пакуль я не атрымаю смажанай бульбы, а да яе цэлага печанага індыка, іграць не буду», — і Мах з Шэбеставай мусілі тым людзям расказаць, што паабяцалі Джанатану дома, той тоўсты прадусар, на шчасце, толькі пасмяяўся, сказаўшы: «Няма праблемаў», і паслаў у найбліжэйшы рэстаран па печанага індыка з бульбай; Мах і Шэбестава пажадалі Джанатану смачна есці, і ён узяўся за тую смакату з вялікім энтузіязмам, старанна ўмінаў белае мяса, соп і аблізваўся ажно за вушыма, а калі таго індыка злопаў, сказаў, што гэта было цудоўна, бо здзейснілася ягоная мара, а Мах адказаў: «Цані гэта, сябра, наўрад ці калі паўторыцца нешта падобнае».

А між тым паўсюль ужо панаваў неапісальны хаос: шукалі актораў, якія мусілі іграць гангстараў, шукалі шрубалёт, у студыі ўсталёўвалі штучную скалу, па якой меў лезці Арнольд, каб вызваліць з палону Джулію, да Джанатана прыйшлі два інструктары, каб навучыць яго страляць з аўтамата і кіраваць шрубалётам; Джанатан з усім спраўляўся на выдатна, таму рэжысёр, які пры гэтым прысутнічаў, яго пахваліў і сказаў яму, што ў яго надзвычайны талент, а фільм гэты зробіцца хітом, якіх яшчэ не бывала, і ўсе атрымаюць па Оскару; затым рэжысёр пляснуў у далоні і сказаў: «Так, пачынаем», — пасля чаго камеру і пражэктары падвезлі да штучнай скалы, Джанатан атрымаў загад лезці наверх, спачатку проста так, дзеля спробы, а калі ў яго ўсё атрымалася проста цудоўна і аператар быў задаволены, рэжысёр сказаў: «Камера гатовая, цішыня, калі ласка, пачынаем па-сапраўднаму».

Але якраз у той момант усё вельмі прыкра ўскладнілася, бо перад студыяй спынілася машына, з яе выйшла дама, абвешаная рознымі бразготкамі, за ёй выскачыў белы пудзель з вялізным ружовым бантам, а за ім — два целаахоўнікі, якія з таго пудзеля не зводзілі вачэй; высветлілася, што гэта тая сабачая дзяўчына, якая мае іграць Джулію; насамрэч яе звалі Элеанора, у яе была падкручаная поўсць і налакаваныя кіпці, а салодкую парфуму ад яе было чуваць метраў за дзесяць, і яшчэ яна была неверагодна напышлівая; рэжысёр падвёў да яе Джанатана, каб яны пазнаёміліся, але тая Элеанора нават не падала яму лапкі, наадварот, яна сказала: «Фу, гэты сабака смярдзіць», — і нос прыкрыла насоўкай; гэта, вядома, была бязглуздзіца: Джанатан не мог смярдзець, бо ўсю суботу купаўся ў басейне; вядома ж, ён пакрыўдзіўся, адвёў Маха з Шэбеставай убок і сказаў ім, што з гэтай напышлівай цацай ні ў якім фільме здымацца не будзе і што зараз жа хоча дадому, а рэжысёр выпадкова гэта пачуў, ён пачаў рваць на сабе валасы і ламаць рукі, а потым маланкай пабег да спадара Барнэса і тоўстага прадусара, і яны ўсе разам пачалі ўпрошваць Джанатана дзеля бога апамятацца і не губіць фільм, які будзе сусветнай сенсацыяй; тоўсты прадусар перад Джанатанам нават укленчыў і сказаў, што ён гатовы выканаць любое ягонае жаданне, што заўгодна на свеце, пасля чаго Джанатан задумаўся і сказаў: «Ну добра, я здымуся з гэтай надушанай цыпай, але найперш хачу яшчэ аднаго цэлага індыка з бульбай».

І ўсе трое мужчын ускочылі і самі пабеглі ў рэстаран па наступнага індыка, толькі Мах з Шэбеставай засталіся з Джанатанам, яны выглядалі заклапочанымі і казалі: «Дзеля бога, Джанатан, табе будзе блага, такое пераяданне страшэнна нездаровае», — але Джанатан адно махнуў лапай: «Здаровае-нездаровае, такая нагода з'есці двух індыкоў зараз мне ў жыцці больш не выпадзе», — і калі потым другога індыка паставілі перад ім, ён узяўся за яго з надзвычайным запалам, чвякаў і крактаў, вочы ў яго лезлі з арбітаў, а рэжысёр над ім стаяў і казаў: «Джанатан, паспяшайся, вось-вось надыдзе вечар, а мне б сёння хацелася яшчэ сёе-тое зняць», — і калі Джанатан зморана адпаў ад талеркі, той зноўку адвёў яго да скалы, але ж Джанатан пралез ледзьве метр, упаў уніз, як мех з бульбай, і больш не падняўся, ён соп, як паравоз, сказаў, што гадзінку падрэмле, заплюшчыў вочы і захроп, а няшчасны рэжысёр зразумеў, што зараз з Джанатана ўжо толку не будзе, таму прыкрыў яго плашчом і сказаў: «Спадарства, абвяшчаецца перапынак, праз гадзіну працягнем».

Але ж ужо сапраўды быў вечар, Мах зірнуў на гадзіннік і сказаў: «Шэбестава, нам ужо час вяртацца, у нас вось-вось будзе раніца, спадарыня Кадрножкава прачнецца, не знойдзе нас і будзе бяда», — на што Шэбестава адказала: «Шкада, што тут усё давядзецца кінуць, але нічога не зробіш, добра яшчэ, што Джанатан зарабіў прыстойныя грошы сваімі спевамі на вуліцы», — і яны папрасілі слухаўку вярнуць іх назад, таму, калі рэжысёр праз гадзіну падняў свой плашч, Джанатана пад ім ужо не было.

А на лецішчы была цудоўная нядзельная раніца, спадарыня Кадрножкава якраз прачнулася, на тумбачцы ляжала куча грошай, каля ложка стаялі Мах, Шэбестава і Джанатан з надзьмутым жыватом, спадарыня Кадрножкава паказала на тыя грошы і спытала: «Што гэта значыць, адкуль тут гэтыя грошы?» — але Мах з Шэбеставай толькі ўсміхаліся і паціскалі плячыма, хіба Джанатан хацеў пра ўсё распавесці і сказаць спадарыні Кадрножкавай, што гэта грошы на новую страху, але тут небарака зразумеў, што зноў развучыўся гаварыць.