Moreta: pani smoków z Pern

Rozdział I

— Sh’gall pojechał załatwiać inne sprawy Weyru — po raz trzeci powiedziała Moreta do Nesso i zaczęła rozluźniać przepoconą, poplamioną olejem tunikę, żeby dać jej do zrozumienia, że to już koniec rozmowy.

Powinien dotrzymać ci towarzystwa na Zgromadzeniu w Ruacie, tym się powinien przede wszystkim zająć. — Nawet będąc w świetnym humorze Nesso mówiła jęczącym tonem, a w tej chwili Ochmistrzynię Weyru przepełniała uraza i czuła się oburzona, że Władczyni ją lekceważy. Jej głos drażnił Moretę jak zgrzyt piłki do kości.

— Sh’gall widział się wczoraj z Alessanem. Zgromadzenie to nie czas na omawianie poważnych spraw. — Moreta podniosła się, usiłując zakończyć tę rozmowę, na którą w ogóle nie chciała się zgodzić, Nesso może tak bez końca wywlekać zarzuty, rzeczywiste lub wyimaginowane, przeciw Sh’gallowi. Moreta często musiała ich godzić i tłumaczyć jedno przed drugim. Koniecznie chciała zatrzymać przy sobie Nesso, ponieważ pomimo wszystkich wad była ona niezmiernie sprawną i pracowitą Ochmistrzynią. — Muszę się wykąpać, Nesso, bo spóźnię się do Ruathy.

— Wiem, że przygotowałaś dobrą kolację dla wszystkich, którzy tu zostają. K’lon już teraz wyzdrowieje, kiedy gorączka zaczęła mu opadać. Berchar będzie do niego zaglądał. Zostaw go w spokoju.

Moreta spojrzała ostrzegawczo na Nesso dla podkreślenia wagi swoich słów. Nesso miała okropny zwyczaj wtrącania się do wszystkiego, kiedy Władczyni była nieobecna.

— A teraz zmykaj, Nesso. Masz wystarczająco dużo roboty, a ja marzę o tym, żeby się wreszcie umyć. — Mówiąc to, Moreta lekko popchnęła Nesso w kierunku wyjścia z sypialni.

— Sh’gall powinien był z tobą pojechać. Powinien był… — mruczała Nesso, kiedy Moreta odchylała barwną zasłonę w drzwiach. Umilkła dopiero wtedy, kiedy zbliżyła się do śpiącej smoczej królowej.

Ociężała od jaj złocista smoczyca Orlith drzemała nadal, nieświadoma, że mija ją Nesso. Cała wspaniale lśniła od oleju, który Moreta wtarła jej w skórę w czasie porannych przygotowań do Zgromadzenia w Ruacie. Ułożyła się na swoim kamiennym posłaniu tak, żeby zachować ten połysk. Moreta właśnie szła do upragnionej kąpieli, kiedy poproszono ją, żeby zbadała K’lona. W ten sposób spóźniła się na rozmowę z Leri, a chciała mieć pewność, że stara Władczyni ma wszystko, czego jej będzie trzeba tego dnia. Z rąk Nesso Leri nie chciała przyjąć żadnej pomocy.

Okazało się, że rozmowy z Nesso nie da się uniknąć. Ochmistrzyni słyszała, że Sh’gall i Moreta poróżnili się, skutkiem czego Przywódca Weyru oddalił się w swoim codziennym ubraniu, zamiast wystroić się na Zgromadzenie. Moreta musiała także uspokoić Nesso, że K’lon nie zapadł na żadną złośliwą gorączkę, która może rozszerzyć się szybko na cały Weyr na trzy dni zaledwie przed Opadem.

Moreta zrzuciła z siebie ubranie. Powinna już od dłuższego czasu być na Zgromadzeniu i odbyć obowiązkową wymianę grzeczności przed wyścigami.

— Orlith! — zawołała łagodnym głosem. — Wstawaj, ty moja złota piękności. Niedługo odlatujemy do Ruathy na Dzień Zgromadzenia.

— Czy w Ruacie jest jeszcze słońce? — zapytała z nadzieją Orlith.

— Powinno być. Trał poleciał na poranny patrol — powiedziała Moreta i otworzyła skrzynię na ubrania. Wydostała nową suknię, całą w stonowanych ciepłych brązach i złocie, w kolorach, które podkreślały urodę oczu Morety. — A wiesz, jakie wyczucie pogody ma Trał.

Smoczyca zadudniła z satysfakcją i przeciągnęła się.

— Nie tarzaj się teraz za dużo — powiedziała Moreta.

— Wiem. Nie mogę stracić połysku — przytaknęła Orlith. — Nie pobrudzę się, dopóki nie dolecimy do Ruathy. A potem będę się wygrzewać na słońcu. Jak mi się zrobi zbyt gorąco, popływam w Jeziorze Ruathy.

— Czy to będzie rozsądne, najmilsza, przecież zaraz masz składać jaja? To jezioro jest takie zimne. — Moretę przeszedł dreszcz na samo wspomnienie jego zasilanych przez śniegi wód.

— Nic nie szkodzi — odpowiedziała stanowczo Orlith.

Przygotowawszy swoje świąteczne szaty, Moreta udała się do pokoju kąpielowego. Chwyciła garść pachnącego piasku i weszła do sadzawki, której powierzchnia lekko parowała. Stojąc po pas w wodzie, nacierała piaskiem ciało, aż skóra zaczęła ją szczypać. Zanurzyła się na moment, wychynęła na powierzchnię, pochyliła głowę, a jej krótkie włosy rozsypały się wachlarzem po wodzie. Podpłynęła do brzegu i sięgnęła po następną porcję piasku, który wtarła sobie w skórę na głowie i we włosy.

Dużo czasu zajmuje ci doprowadzenie się czystości, chociaż wcale nie jesteś taka wielka — zauważyła Orlith, która teraz, kiedy już nie spała, zaczynała się trochę niecierpliwić.

Być może nie, ale za to ty jesteś zbyt duża, by cię kąpać i smarować oliwką.

— Zawsze to mówisz.

— Ty też.

Przekomarzały się tak z wielką miłością i pełnym zrozumieniem. Królowa i Moreta stanowiły parę już od niemal dwudziestu lat, chociaż dopiero poprzedniej zimy zostały pierwszą parą Weyru Fort, kiedy Holth Leri nie wzniosła się do godowego lotu.

Moreta wymyła głowę i przygładziła palcami włosy, żeby krótka fryzura ułożyła się w naturalne fale. W czasie Opadu Nici nosiła skórzaną czapkę, i włosy tak się jej przetłuszczały, że trzeba było obciąć długie, jasne warkocze, z których była bardzo dumna jako dziewczyna. Kiedy zakończy się to Przejście, będzie mogła znów zapuścić włosy.

Kiedy zakończy się to Przejście… Moreta przerwała wkładanie czystej koszulki. Przecież to Przejście zakończy się za osiem Obrotów. Nie, za siedem, jeżeli uznać, że ćwierć tego Obrotu już minęło. Moreta surowo skarciła się za taki optymizm. Minęło zaledwie siedemdziesiąt dni tego Obrotu. A więc osiem Obrotów. Za osiem Obrotów nie będzie już musiała latać z Orlith na wyprawy przeciw Niciom. Czerwona Gwiazda znajdzie się zbyt daleko, by niszczyć perneński kontynent. Jeźdźcy smoków nie będą musieli wznosić się do lotu, bo żadne Nici nie zamglą już nieba.

„Czy Nici po prostu się kończą — zastanawiała się Moreta, wsuwając stopy w miękkie, brązowe buty — jak nagła letnia burza? Czy może będą kapać coraz rzadziej, jak zimowy deszcz?”

Przydałby im się jakiś deszcz. A jeszcze lepszy byłby śnieg. Albo porządny ostry mróz. Mróz był zawsze sojusznikiem Weyrów.

Włożyła sukienkę, wygładziła ją na swoich zbyt szerokich ramionach, na jędrnych piersiach, wzdłuż szczupłej talii i pośladków, spłaszczonych od długich godzin jeżdżenia okrakiem. Suknia kryła jej silnie umięśnione uda. Moreta często odczuwała do nich niechęć, ale one również stanowiły efekt jazdy na smoku przez dwadzieścia Obrotów. Przywilej latania na królowej wart był tego.

Naprawdę żałowała, że Sh’gall nie zdecydował się z nią pojechać. Nie znała nowego Lorda Warowni Ruatha, Alessana. Wyobrażała sobie, że musi to być długonogi młodzieniec o jasnozielonych oczach, kontrastujących ze smagłą twarzą i kręconymi, czarnymi włosami. Wiedziała, że zawsze trzymał się o krok za starym Lordem Warowni, swoim ojcem. Lord Leef był gospodarzem surowym, chociaż sprawiedliwym, po którym Weyr mógł spodziewać się wypełnienia wszystkich tradycyjnych zobowiązań i daniny spłaconej do ostatniej krzty; właśnie takiego człowieka Weyr i Pern potrzebowały jako przywódcy kwitnącej Warowni. Ruathańskich tradycji zawsze gorliwie przestrzegano, a wielu ludzi z tego rodu naznaczało królowe i spiżowe smoki.

Żaden z licznych synów, których spłodził Lord Leef, nie wiedział, kto zostanie wyznaczony na jego następcę. Lord Leef całą tę gromadę trzymał w garści, zapobiegając niesnaskom. Pomimo Opadów Nici i innych niebezpieczeństw związanych z Przejściem, udało mu się wbudować kilka nowych warowni w strome zbocza dolin Ruathy, żeby mieli gdzie mieszkać jego najbardziej wartościowi synowie i ich rodziny. Rozbudowa Warowni była częścią jego różnorodnych planów dotyczących utrzymania porządku w krainie. W planach uwzględniał i koniec Przejścia, i spokojną sukcesję. Moreta nie miała mu za złe takiej zapobiegliwości, chociaż Sh’gall i inni smoczy jeźdźcy martwili się stałym rozrostem populacji warowni. Sześciu Weyrom, dwudziestu trzem setkom smoków, niełatwo było w czasie tego Przejścia nie dopuszczać Nici na pola uprawne. Toczyły się rozmowy o założeniu nowego Weyru podczas Przerwy. Jednak to już nie będzie jej problem.

Moreta założyła na szyję złotą, wysadzaną zielonymi kamieniami opaskę, a na ręce ciężkie bransolety. Alessan to pewnie ten jasnooki mężczyzna, którego często widywała pod koniec Opadu z ekipami obsługującymi miotacze płomieni. Zawsze zachowywał się poprawnie, spokojnie, ale na każdym kroku wyczuwało się jego obecność. Za żadne skarby świata Moreta nie potrafiła przypomnieć sobie pozostałych dziewięciu synów Lorda Leefa, chociaż wszyscy mieli silne rysy, odziedziczone po ojcu, a nie po matkach.

Dzisiejszemu Zgromadzeniu po raz pierwszy miał przewodniczyć Alessan, z początkiem Obrotu zatwierdzony przez Konklawe Lordów Warowni na zaszczytnym stanowisku Lorda Ruathy. Dni wypoczynku, dni wolne od Nici i piękna pogoda nieczęsto się ze sobą zbiegały.

— Ponieważ są dwa Zgromadzenia, ja wezmę udział w Istańskim — oznajmił jej Sh’gall tego ranka. — Powiedziałem tak wczoraj Alessanowi i nie sprawiło mu to przykrości. — Sh’gall parsknął pogardliwie. — Będzie tam u niego tłum ludzi, więc powinnaś się dobrze bawić. — Sh’gall nie pochwalał tego, że Moreta tak pasjonuje się wyścigami; od czasu lotu godowego Orlith z Kadithem niekiedy razem uczestniczyli w Zgromadzeniach, ale wtedy nie potrafiła cieszyć się tym sportem. — Marzę o słońcu, rybach, skorupiakach. Lord Fitatric zawsze przygotowuje znakomite uczty. Mogę tylko wyrazić nadzieję, że równie dobrze spędzisz czas w Ruacie.

— Nigdy dotąd nie narzekałam na ruathańską gościnność. W głosie Sh’galla było coś, co powodowało, że czuła się zmuszona bronić tej Warowni. Sh’gall odczuwał nabożną cześć wobec Lorda Leefa, ale nie odnosiło się to do nowego, młodego Lorda. Moreta nie zawsze zgadzała się z pochopnymi opiniami Sh’galla, więc postanowiła, że zaczeka i sama wyrobi sobie zdanie o Alessanie.

— Poza tym obiecałem, że podrzucę Lorda Ratoshigana do Isty. Nie zależy mu na tym, żeby być w Ruacie. Za to ma ochotę zobaczyć to osobliwe, nieznane zwierzę, które zostanie wystawione na pokaz w Iście.

— Co to takiego?

— Myślałem, że coś o tym wiesz. — Z tonu Sh’galla można było wnioskować, że powinna wiedzieć, o czym mówi. — Marynarze z Morskiej Warowni w Igenie znaleźli to zwierzę, jak dryfowało z Wielkim Prądem. Uczepiło się drzewa, które unosiło się na wodzie. Nigdy nie widzieli czegoś takiego i zabrali je do Mistrza Hodowcy do Keroonu.

„Aha — pomyślała Moreta — to dlatego powinnam była wiedzieć”. Nie miała pojęcia, czemu Sh’gall zakładał, że wie o wszystkim, co dzieje się w jej rodzinnej warowni. Już dziesięć Obrotów temu zaangażowała się ostatecznie i z pełnym oddaniem w sprawy Weyru Fort.

— To jakiś gatunek wielkiego kota — dodał Sh’gall. — Prawdopodobnie coś, co pozostawiono na Południowym Kontynencie. Całkiem dzika bestia. Mądrzej byłoby zostawić takie zwierzę w spokoju.

— Mamy takie mnóstwo węży tunelowych, że przydałby się nam jakiś głodny dziki kot. Psy nie są wystarczająco szybkie.

Sh’gall rzucił na nią ponure spojrzenie i sztywno wyszedł z Weyru. Ta niespodziewana reakcja zirytowała Moretę. Nie po raz pierwszy żałowała, że to Kadith dogonił Orlith w locie godowym. Potem powiedziała sobie stanowczo, że stary L’mal uważał Sh’galla za jednego z najzdolniejszych przywódców skrzydła. Aż do końca Przejścia niezbędny był im taki człowiek. Wszyscy myśleli, że L’mal dotrwa do końca Przejścia, dlatego też wszyscy go opłakiwali, gdy zachorował i umarł. Moreta zawsze lubiła L’mala, a Leri miała o nim bardzo wysokie mniemanie. Nie był to dobry moment na przejmowanie Przywództwa Wyru i Sh’gall cierpiał, że porównywano go ze starszym, bardziej doświadczonym L’malem. Czas nauczy go tolerancji i pokory.

Kiedy Moreta narzucała futrzaną pelerynkę na ramiona, zadźwięczały jej bransolety. Były one podarunkiem od starego Lorda Leefa za to, że prześcignęła Nici opadające nad ulubionymi drzewami owocowymi Lorda, lecąc tak nisko, że narażała Orlith na niebezpieczeństwo. Wspomagana przez zręczne manewry Orlith Moreta spopieliła Nici miotaczem płomieni. Była wtedy bardzo młodziutka, dopiero co przeniesiono ją do Weyru Fort z Isty, i chciała dowieść swoim nowym współmieszkańcom, jaka Orlith jest zwinna i sprytna. Teraz nie podjęłaby takiego ryzyka, wcale zresztą nie dlatego, że pamiętała wściekłość w oczach L’mala, ówczesnego Przywódcy Weyru, kiedy wymyślał jej za brak rozwagi. Ciągle jeszcze czuła wstyd i wyrzuty sumienia, ale bransolety dobrze wyglądały przy tej nowej sukni.

— Czy my w ogóle polecimy na to Zgromadzenie? — zapytała tęsknie Orlith.

— Tak, polecimy — odparła Moreta, potrząsając głową, żeby pozbyć się takich refleksji.

Będzie się dobrze bawiła na tym Zgromadzeniu, bo Warownia Ruatha jest wesoła, kolorowa, zdominowana przez młodych przyjaciół Alessana. Sh’gall twierdzi, że wciąż jeszcze przepełnia ich radość z odniesionego sukcesu. Musiał przypominać Alessanowi, że Nici są stale groźne i że jako Lord Warowni musi przede wszystkim wypełnić swoje obowiązki, zanim odda się zabawie.

— Może to i lepiej, że Sh’gall zdecydował się udać do Isty… i zabrać ze sobą Lorda Radoshigana — powiedziała Moreta, przekonując równocześnie samą siebie.

— Mają obydwaj z Kadithem sporo do roboty — zauważyła Orlith, wychodząc za swoją jeźdżczynią z weyru.

Orlith zatrzymała się na półce skalnej i obrzuciła spojrzeniem Nieckę Weyru. Większość nasłonecznionych półek skalnych, które zwykle zajmowały smoki, była pusta.

— Wszyscy polecieli? — zapytała zaskoczona Orlith wyciągając szyję, żeby zobaczyć zacienione zachodnie półki.

— Przecież odbywają się dwa Zgromadzenia. Mam nadzieję, że nie spóźnimy się na wyścigi.

Orlith zamrugała swoimi wielkimi oczami.

— Ty bawisz się na nich równie dobrze jak ja i miewasz dużo lepszy widok ze wzgórz ogniowych. Nie martw się, przecież ja jeżdżę tylko na tobie.

Ułagodzona Orlith przycupnęła, ustawiając przednią łapę tak, żeby Moreta zdołała wspiąć się na swoje miejsce pomiędzy dwoma ostatnimi wyrostkami grzebienia na jej barkach. Moreta ułożyła równo spódnicę i otuliła się opończą. Nie istniało takie ubranie, które mogłoby ochronić ją przed zmarznięciem w straszliwym, absolutnym zimnie przestworzy, ale ten lot potrwa tylko kilka oddechów.

Orlith zeskoczyła z półki. Chociaż ciężarna, nie była leniwa, i znalazłszy się w powietrzu niemal natychmiast zrobiła użytek ze swoich skrzydeł. Stara królowa, Holth, zatrąbiła na pożegnanie; smok wartownik rozłożył skrzydła, zasłaniając Gwiezdne Kamienie na szczycie. Jeździec na warcie wyciągnął rękę w geście pozdrowienia.

Orlith złapała wiatr płynący wzdłuż podłużnej Niecki, krateru wygasłego wulkanu, który był domem dla Weyru. Dawno, dawno temu obsunęła się ziemia ze zboczy i przedarła się przez południowo-wschodnią część Weyru do jeziora. Kamieniarze oczyścili jezioro i podparli skraj obrywu masywnym murem, ale nie dało się oczyścić utraconych jaskiń i weyrów, ani przywrócić symetrii Niecki.

— Przeprowadzasz inspekcję swego Weyru, królowo? — zapytała Moreta niespiesznie szybującej Orlith.

— Z wysokości widzi się wiele szczegółów we właściwym porządku.

Morecie zwiało śmiech z ust i musiała mocno złapać się za uprząż. Niespodziewane obserwacje Orlith stale ją zaskakiwały. Z drugiej strony, kiedy Morecie potrzebna była porada, Orlith odpowiadała, że nie rozumie żadnego jeźdźca poza Moretą. Można było jednak liczyć na to, że królowa w ogólny sposób omówi sprawy Weyru, albo morale skrzydeł bojowych, dostarczy informacji o Kadicie, smoku Przywódcy Weyru. Nie była już taka otwarta, gdy chodziło o samego Sh’galla. Po dwudziestu Obrotach ich symbiotycznego współżycia Morecie tyle samo mówiły uniki królowej, co jej szczere komentarze. Bycie jeźdźcem królowej nigdy nie było łatwe. Bycie Władczynią Weyru, jak to jej nieraz mówiła Leri, podwajało zaszczyty i zagrożenia. Trzeba polubić i dobre, i złe strony tego życia i nie nadużywać fellisowego soku.

Moreta wyobraziła sobie ogniowe wzgórza Warowni Ruatha, z ich wyrazistym układem rynien ogniowych, boi świetlnych i wschodnim szańcem wartowników.

— Lećmy teraz do Ruathy — powiedziała do Orlith i zacięła zęby w oczekiwaniu na zimno „pomiędzy”.

Czarne, czarniejsze, najczarniejsze; zimniejsze od zlodowaceń. Gdzie jest „pomiędzy”, kiedy Życiu została jedynie Para kruchych smoczych skrzydeł.

Moreta powtarzała słowa starej pieśni, jak gdyby stanowiły talizman chroniący przed tą przeraźliwie zimną podróżą. Ruatha znajdowała się niedaleko Weyr Fortu i wkrótce ogrzały je ciepłe promienie słońca, oświetlającego ruathańskie wzgórza ogniowe pod nimi. Kiedy Orlith pojawiła się w powietrzu, zastępy smoków wylegujących się na szczycie skalistego urwiska pozdrowiły ją. Orlith poczuła radość, że spotkała się z takim życzliwym przyjęciem. Smoki bardzo rzadko spotykały się dla przyjemności. Przyczyną były Nici. Już niedługo, za osiem Obrotów…

Kiedy królowa szybowała w dół, Moreta rozpoznała kilka smoków z innych Weyrów po wzorach, jakie na ich ciałach i skrzydłach tworzyły blizny.

— Spiżowe z Telgaru i Dalekich Rubieży — zakomunikowała jej Orlith. — Ale Benden już odleciał. Powinnyśmy były przylecieć wcześniej.

W jej głosie zadźwięczała nuta żałości, jako że Orlith odczuwała szczególną sympatię do bendeńskiego spiżowego smoka, Tuzutha.

— Przepraszam, najmilsza, ale tyle miałam roboty. Orlith prychnęła. Moreta poczuła, jak napinają się mięśnie smoczycy. Orlith zaczęła zataczać kręgi, opuszczając się w stronę wzgórz ogniowych. W oczekiwaniu na lądowanie Moreta uchwyciła się mocniej rzemieni uprzęży. Orlith przeleciała nad wzgórzami, kierując się nad drogę zatłoczoną straganami i kłębiącą się ciżbą ludzi, wesoło poubieranych z okazji Zgromadzenia. Nagle Moreta zdała sobie sprawę, że Orlith ma zamiar wylądować na pustym placu do tańców, otoczonym pierścieniem słupów pod lampy, stołów na koziołkach i ław.

— Nie zapominam, że jesteśmy teraz najstarsze rangą — powiedziała skromnie Orlith — i że ta Warownia powinna oddać hołd Władczyni Weyr Fortu.

Wylądowała z wielką precyzją na placu do tańców, unosząc wysoko swoje szerokie skrzydła, żeby nie spowodować nadmiernego wiatru. Chorągiewki na słupach gwałtownie zatrzepotały, ale z samego placu, wymiecionego już do twardej ziemi, niewiele się podniosło kurzu.

— Wspaniale, moja najmilsza — powiedziała Moreta, z uczuciem drapiąc swojego wierzchowca po grzebieniu na grzbiecie.

Rzuciła okiem na imponujące urwisko Warowni Ruatha, zwieńczone szeregami wygrzewających się na słońcu smoków. W nie zakrytych okiennicami oknach Warowni widać było chorągiewki i barwnie tkane makaty. Na dziedziniec wystawiono stoły i krzesła, żeby dostojni goście mogli przypatrywać się kramom i placowi do tańców. Moreta rzuciła okiem w drugą stronę, gdzie na płaskim terenie miały odbywać się wyścigi. Daleko po prawej stronie zobaczyła rzędy boksów. Nie było jeszcze jaskrawo pomalowanych tyk startowych, a więc nie straciła żadnego wyścigu.

Wszyscy zebrani na Zgromadzeniu ludzie oderwali się od tego, co aktualnie robili, żeby przyglądać się, jak ląduje Orlith. Teraz wśród przyglądających się nastąpiło poruszenie i ludzie rozstąpili się, żeby przepuścić jakiegoś mężczyznę.

— Widzisz? Zbliża się Lord Warowni — powiedziała Orlith. Moreta przerzuciła prawą nogę nad karkiem Orlith, obciągnęła spódnicę i przygotowała się do zsiadania. Potem rzuciła okiem na mężczyznę, który się do nich zbliżał. Z trudem rozpoznawała te rysy twarzy, które pasowały do jej wspomnień o jasnookim synu Lorda Leefa. Barczysty mężczyzna szedł wyprostowany pewnym, długim krokiem.

Nagle się zatrzymał i złożył ukłon Orlith, która w odpowiedzi na jego powitanie skłoniła głowę. Potem podszedł szybko, żeby pomóc Morecie zsiąść, bacznie jej się przy tym przypatrując.

Jasnozielone oczy, niezwykłe u człowieka o tak śniadej cerze, pochwyciły jej spojrzenie. Jego wzrok był oficjalny i bezosobowy. Chwycił ją w pasie i zsadził z łapy Orlith. Skłonił się, a Moreta mimo woli zauważyła, że jego bujna czupryna była świeżo ostrzyżona i ładnie uczesana.

— Witaj w Warowni Ruatha, Władczyni Weyru. Zaczynałem się już obawiać, że nie zjawicie się z Orlith. — Mówił tenorem, zaskakującym u mężczyzny tak wysokiego i postawnego.

— Przywożę przeprosiny od Przywódcy Weyru.

— Przekazał mi je już wczoraj. Gdybyś i ty się nie zjawiła, ja i Ruatha przyjęlibyśmy to ze smutkiem. Orlith ma wspaniały kolor — dodał, a w jego głosie niespodzianie pojawiło się ciepło jak na królową tak bliską składania jaj.

Moreta zaskoczona była tym oficjalnym przyjęciem. Królowa zamrugała oczami o tęczowych odcieniach, najwidoczniej czując to samo. Moreta nie spodziewała się, żeby młody człowiek umiał wysławiać się tak gładko. Lord Leef dobrze wyszkolił swojego następcę. Poza tym Moreta zawsze była gotowa porozmawiać o Orlith.

— Cieszy się wspaniałym zdrowiem i zawsze ma taki niezwykły odcień.

Ponieważ jej odpowiedź nie była zgodna z konwenansami, Alessan zawahał się.

— Niektóre smoczyce są tak jasne, że wydają się bardziej żółte niż złote, podczas gdy inne są tak ciemne, że mogłyby iść w zawody ze spiżowymi smokami Ale ona — Moreta otwarcie spojrzała na swoją królową — nie ma klasycznego odcienia.

Alessan zaśmiał się.

— Czy odcień ma jakiekolwiek znaczenie?

— Dla mnie nie. Wcale by mi to nie przeszkadzało, gdyby Orlith była zielonozłota. Ona jest moją królową, a ja jestem jej jeźdźcem. — Zerknęła na Alessana, zastanawiając się, czy z niej nie kpi. Jednakże w jego zielonych oczach z maleńkimi brązowymi plamkami wokół źrenicy widniało tylko uprzejme zainteresowanie.

Alessan uśmiechnął się.

— I jest najstarsza rangą w Weyrze Fort.

— Podobnie jak ty w Ruacie. — Czuła się nieco speszona, ponieważ pomimo tych niewinnych i ceremonialnych zdań wyczuwała w tym, co mówił, jakiś podtekst. Czy Sh’gall rozmawiał o swojej Władczyni Weyru z Lordem Warowni?

— Co ty na to, Orlith?

— Wzgórze ogniowe jest ciepłe w pełnym słońcu — odpowiedziała wymijająco smoczyca, odwracając ku niej głowę. Jej wielofasetowe oczy zabarwiał błękit pragnienia.

— No to leć, najmilsza. — Moreta z miłością klepnęła Orlith po barku, a potem z Alessanem u boku ruszyła w stronę drogi. Kiedy doszli na skraj placu, Orlith skoczyła, unosząc się nad ziemię przy pierwszym machnięciu szerokich skrzydeł. Smoczyca wzbiła się w powietrze w kierunku pionowego urwiska Ruathy pod bardzo małym kątem. Kiedy przelatywała zaledwie tuż nad kramami, Moreta usłyszała okrzyki przerażenia. Alessan zdrętwiał.

— Czy ty aby na pewno wiesz, co robisz, kochana? — zapytała Moreta spokojnie, ale stanowczo. — Jesteś nieco zbyt ociężała od jaj na takie figle.

— Pokazuję im, jakie talenty ma ich królowa. Nikomu to nie zaszkodzi.

Orlith precyzyjnie oceniła kąt lotu, chociaż Morecie, z miejsca, gdzie stała, wydawało się, że przednimi łapami zawadzi o skraj urwiska. Jednakże Orlith w łatwością przeleciała nad urwiskiem i przechyliwszy się zakręciła prawie na czubku skrzydła. Usadowiła się niemal nad głównym wejściem do Warowni, w miejscu zwolnionym przez inne smoki. Potem złożyła skrzydła na grzbiet, przycupnęła i umieściła trójkątną głowę na przednich łapach.

„Ekshibicjonistka” — pomyślała o niej Moreta i rzekła głośno:

— Teraz jest już jej wygodnie, Lordzie Alessanie.

— Słyszałem już, że Orlith znana jest z tego, iż lata o włos nad przeszkodami.

Spojrzał na biżuterię Morety.

A więc młody Lord wiedział o podarunku starego Lorda.

— Przydaje się to w czasie Opadu Nici.

— Teraz jesteśmy na Zgromadzeniu — powiedział Alessan głosem Lorda Warowni.

— A gdzież można lepiej pochwalić się zręcznością, umiejętnościami i urodą? — Moreta gestem wskazała wesoło przybrane kramy i barwne tuniki oraz suknie tłumu. Wysunęła rękę spod jego ramienia, częściowo po to, żeby okazać swoją irytację na jego krytykę, a częściowo, żeby rozluźnić opończę. Chłód przestworzy zastąpiło teraz ciepło popołudniowego słońca. — Chodźmy, Lordzie Alessanie — znowu go wzięła pod rękę — gdy jako Lord Ruathy poprowadzisz swe pierwsze Zgromadzenie, nie chciałabym słyszeć nieżyczliwych słów o mojej pierwszej wycieczce od czasu zimowej równonocy.

Doszli do drogi i kramów, w których ludzie oglądali towary i targowali się. Moreta uśmiechnęła się do Lorda Alessana, stanowczo postanawiając, że będzie się dobrze bawiła. Patrzył na nią, mrugając oczami i lekko ściągając ciemne brwi. Potem twarz jego rozjaśniła się w uśmiechu, wciąż jeszcze powściągliwym, ale znacznie bardziej szczerym niż wcześniejsza ceremonialna sztywność.

— Obawiam się, że nie posiadam żadnej z cnót mojej matki, pani Moreto.

— A za to wszystkie przywary ojca?

— Mój zacny ojciec Leef nie miał żadnych przywar — odpowiedział Alessan, a jego oczy rozbłysły wesoło, co przekonało Moretę, że ma on przynajmniej odrobinę tego poczucia humoru, co jego rodzic.

— Wyścigi jeszcze się nie zaczęły? Alessan bacznie spojrzał na nią.

— Nie, jeszcze nie. Czekaliśmy na spóźnionych przybyszów.

— W pobliżu boksów zebrał się spory tłum. Ile ma być gonitw? zapytała Moreta i pomyślała: „Czyżby nie pochwalał wyścigów?”

— Zaplanowano dziesięć gonitw, ale zgłoszeń było mniej, niż się spodziewałem. Czy lubisz wyścigi, pani Moreto?

— Pochodzę z Keroony, gdzie hoduje się biegusy, Lordzie Alessanie, i nigdy nie straciłam zainteresowania dla tego rodzaju sportu.

— A wiec wiesz, na co stawiać?

— Lordzie Alessanie — powiedziała lekkim tonem — Nigdy na nic nie stawiam. Wystarcza mi radość z obserwacji dobrze prowadzonej gonitwy. — W jego zachowaniu wciąż znać było niepewność, więc zmieniła temat. — Mam wrażenie, że minęłyśmy się z gośćmi ze wschodu.

— Bendeńska Władczyni i Przywódca Weyru dopiero co nas opuścili. — Oczy Alessana zalśniły dumą, że podejmował takich dostojnych gości.

— Miałam nadzieję, że z nimi porozmawiam. — Żal Morety był szczery, ale odczuwała również ulgę. Przywódcom Bendenu podobnie jak jej samej nie podobało się zafascynowanie Orlith Tuzuthem, spiżowym smokiem Bendenu. Takie miedzy weyrowe zainteresowania popierano u młodych królowych, ale nie u seniorek. — Czy przyleciał także Lord Warowni Benden?

— Tak. — W głosie Alessana wyczuwało się radość. — Odbyliśmy z Lordem Shadderem króciutką, ale bardzo sympatyczną rozmowę. Nieczęsto zdarza się, żeby wschód i zachód mogły się spotkać. Czy znasz Lorda Shaddera?

— Poznałam go, kiedy byłam w Weyrze Ista. — Moreta odpowiedziała Alessanowi z uśmiechem, bo Shadder z Bendenu był niewątpliwie najbardziej popularnym Lordem Warowni na Pernie. Jego serdeczność i troska zawsze robiły takie wrażenie, jak gdyby płynęły prosto z serca. Westchnęła. — Naprawdę żałuję, że nie mogłam przylecieć wcześniej. Kto jeszcze jest tutaj?

Twarz Alessana na moment spochmurniała.

— W tej chwili — powiedział żywo — gospodarze i Mistrzowie Cechów z Ruathy, Fortu, Gromu, Nabolu, Tilleku i Dalekich Rubieży. Przebyli kawał drogi, ale wszyscy wydają się zadowoleni, że utrzymała się ciepła pogoda. — Rzucił okiem na zatłoczone kramy, podziwiając, jak kwitnie handel — Lord Warowni Tillek może przybędzie później z Przywódcą Weyru Dalekich Rubieży. Lord Tolocamp nadjechał godzinę temu i przebiera się.

Współczując Alessanowi, Moreta uśmiechnęła się do niego. Lord Tolocamp był energicznym, porywczym mężczyzną, który mówił to, co myśli, i wyrażał swoją opinię na każdy temat, jak gdyby był ekspertem od wszystkiego. Ponieważ nie miał za grosz poczucia humoru, rozmowa z nim często stawała się niezręczna i nudna. Moreta wołała unikać jego towarzystwa, kiedy tylko było to możliwe. Ponieważ jednak była teraz najstarszą rangą Władczynią Weyru, mniej miała wymówek, żeby tak postępować.

— A ile jego pań przybyło razem z nim?

— Pięć — odpowiedział Alessan obojętnym głosem. — Moja matka, pani Oma, zawsze cieszy się z odwiedzin pani Pendry.

Moreta z trudem powstrzymując śmiech odwróciła twarz. Cały Pern wiedział, że Pani Pendra zamierza wydać jedną ze swoich licznych córek, siostrzenic czy kuzynek za Alessana. Młoda żona Alessana, Suriana, tragicznie zmarła poprzedniego Obrotu po upadku. Lord Leef nie nalegał wtedy na swojego syna, żeby zawarł następne małżeństwo, z którego to faktu wielu łudzi wyciągało wniosek, ze nie Alessan zostanie jego następcą. Ponieważ dziewczęta Fortu były równie zaradne jak brzydkie, Moreta uważała, że nie mają szans, ale Alessan będzie się musiał wkrótce ożenić, jeżeli to jego ród ma objąć spuściznę.

— Czy byłoby to po myśli Władczyni Weyr Fort, gdyby Lord Ruathy pojął za żonę pannę z Warowni Fort? — Głos Alessana był zimny i twardy.

— Niewątpliwie stać cię na coś lepszego — odparła Moreta i roześmiała się. — Przepraszam. Nie jest to temat do żartów, ale nie masz pojęcia jak brzmiał twój głos.

— A jak brzmiał? — Oczy Alessana błysnęły.

— Jak głos człowieka, którego siłą pchają w kierunku, w którym nie życzy sobie podróżować. To twoje pierwsze Zgromadzenie. Ty też powinieneś się dobrze bawić.

— Czy pomożesz mi? — zapytał z figlarnym wyrazem twarzy.

— Jak?

— Jesteś moją Władczynią Weyru. — Twarz jego spoważniała. Ponieważ Sh’gall ci nie towarzyszy, ja muszę być twoim partnerem.

— Sumienie nie pozwala mi zajmować ci tyle czasu. — Mówiąc to, Moreta zdała sobie sprawę, że chętnie by to właśnie zrobiła.

— A może jednak trochę zajmiesz? — Jego głos nie pasował do błyszczących oczu i szerokiego uśmiechu. — Wiem, co do mnie należy, ale…

— Będą tu dziewczęta z całego…

— Tak, przeprowadzono dla mnie Poszukiwania.

— A czegóż innego spodziewałeś się, Lordzie Alessanie, kiedy jesteś taką dobrą partią?

— Suriana polubiła mnie takiego, jakim byłem — powiedział Alessan niewesołym głosem. — Kiedy aranżowano tamten związek, nie miałem żadnych wielkich nadziei na przyszłość.

A więc to dlatego pozwolono mu odprawić żałobę i odroczyć drugie małżeństwo. Moreta nie przypuszczała, że starego Lorda Leefa stać było aż na tyle współczucia.

— Miałeś więcej szczęścia niż inni ludzie — powiedziała, czując dziwną zazdrość. Kiedy już Naznaczyła królową, jej osobisty wybór przestał już się liczyć. Kiedy Naznaczyła Orlith, ich miłość wynagradzała jej wiele; w porównaniu z tym bladła miłość do drugiego człowieka.

— Byłem boleśnie świadom mojego szczęścia. — To spokojne zdanie Alessana nie tylko kryło w sobie poczucie straty, ale i świadomość, że musi wywiązać się z obowiązków wobec swojego nowego stanowiska. Moreta nie rozumiała, czemu Sh’gall poczuł do tego człowieka antypatię.

Szli pomiędzy uczestnikami Zgromadzenia, mijali kramy. Moreta głęboko wdychała aromat pachnącego przyprawami gulaszu i słodkich ciastek z owocami, woń dobrze wyprawionych skór, gryzący zapach z budki szklarzy, mieszaninę zapachów perfum i ziół, ludzkiego i zwierzęcego potu. Napawała się miłą atmosferą, która przenikała tu wszystko.

— Przyjmuję twoje towarzystwo w granicach zasad przyzwoitości. Pod warunkiem, że lubisz wyścigi i tańce.

— W tej kolejności?

— Ponieważ najpierw są wyścigi.

— Doceniam twoją uprzejmość, o Władczyni Weyru! — powiedział z pewną kpiną.

— Czy przybyli już harfiarze?

— Wczoraj… — Alessan skrzywił się.

— Tylko by jedli, prawda?

— I gadali. Jednakże plac do tańców będzie pełny aż do świtu, po tym, jak zaszczyciła go twoja królowa. Sam nasz jowialny Mistrz Harfiarz obiecał, że swoją obecnością uczci nasze Zgromadzenie.

Moreta zmarszczyła brwi na ten następny podtekst w wypowiedzi Alessana. Czyżby nie lubił Tirone’a? Mistrz Harfiarz był zwalistym, serdecznym mężczyzną o mocnym basowym głosie, dominującym nad tymi, z którymi śpiewał. Uwielbiał ballady i wzruszające sagi, w których najlepiej mógł się popisać swoimi zdolnościami, ale była to jego jedyna próżność i Moreta nigdy nie uważała jej za przywarę. Sama dopiero od niedawna była Władczynią Weyru, nie widywała go tak często w roli Mistrza Harfiarza Pernu jak Alessan. Nie chciała zrazić do siebie Tirone’a.

— On ma piękny głos — powiedziała dyplomatycznie. — Czy przybędzie Mistrz Capiam?

— Chyba tak.

Z wyjątkiem Lorda Shaddera Alessan najwyraźniej nie podzielał żadnego z jej upodobań co do przywódców Pernu. Nigdy dotąd nie słyszała, żeby ktoś nie lubił Mistrza Uzdrowiciela Capiama. Czyżby Alessan winił go za to, że nie uleczył złamanego kręgosłupa jego żony?

— Czy tego typu wyczyny nie zaszkodzą Orlith w tym okresie, Moreto? — zapytał Lord Tolocamp, zbliżając się do nich szybkim krokiem. Musiał śledzić którędy szli, żeby się z nimi spotkać.

— Powinna złożyć jaja dopiero za dziesięć dni. — Moreta zesztywniała, zirytowało ją zarówno pytanie, jak i pytający.

— Orlith lata z wielką precyzją — powiedział Alessan — co Ruatha wysoko sobie ceni.

Lord Tolocamp przystanął, odkaszlnął, za późno zakrywając usta, i najwidoczniej nie zrozumiał, do czego odnosi się aluzja Alessana.

— Ona zachowuje się wprost bezwstydnie — powiedziała Moreta — kiedy tylko może popisać się przed kimś nowym. I nigdy nawet jeszcze się nie skaleczyła.

— Tak, no cóż… Alessanie, chciałbym, żebyś poznał moje córki.

— W tej chwili, Lordzie Tolocampie, muszę towarzyszyć Władczyni Weyru, jako że nie ma tu Sh’galla. Twoje córki — Alessan obejrzał się na młode kobiety, które rozmawiały z jednym z jego podwładnych — chyba dobrze się bawią.

Lord Tolocamp nie mógł ukryć rozdrażnienia.

— Kieliszek wina, Moreto? Proszę, tedy. — Alessan stanowczo odprowadził ją od Lorda Tolocampa, który stał zaskoczony ich nagłym odejściem.

— Tym jego uwagom nigdy nie będzie końca — powiedziała Moreta.

— No, to utopimy swoje smutki w bendeńskim białym winie, które kazałem ochłodzić. — Dał znak słudze, żeby nalał do kieliszka.

— Bendeńskie białe? Uwielbiam je.

— A ja sobie myślałem, że wolisz wino z Tilleku. Moreta skrzywiła się.

— Mam obowiązek udawać, że przepadam za winami z Tilleku.

— Dla mnie są zbyt cierpkie.

— To prawda, ale Tillek składa Weyr Fortowi daninę w swoich winach. A dużo jest łatwiej zgadzać się z Lordem Diatisem, niż się z nim sprzeczać.

Alessan roześmiał się.

Kiedy sługa wrócił z dwoma pięknie grawerowanymi czarkami i małym bukłakiem wina, Moreta kątem oka dostrzegła Lorda Tolocampa i panią Pendrę oraz panią Omę, prowadzących córki w ich kierunku. W tym momencie stentorowy głos ogłosił rozpoczęcie wyścigów biegusów.

— Widzę, że nie uda nam się uniknąć pani Pendry. Gdzie możemy się schronić? — zapytała Moreta, ale Alessan wpatrywał się w tor wyścigowy.

— Koniecznie chcę obejrzeć pierwszy bieg. Jeżeli się pospieszymy. Wskazał na drogę wijącą się w kierunku płaskiego terenu wyścigów.

— Nie uda nam się umknąć przed nimi, chyba że zawołalibyśmy Orlith na pomoc. Jednak ona śpi. — Moreta zauważyła rusztowanie, otaczające mur, który budowano właśnie na południowym skraju dziedzińca. — A czemu by nie wejść tam na górę?

— Świetnie, przecież nie masz lęku wysokości! — Alessan wziął ją za rękę i poprowadził przez tłum.

Ludzie rozstąpili się, żeby przepuścić Lorda Warowni i Władczynię Weyru. Alessan przełożył bukłak do drugiej ręki i zgrabnie wskoczył na mur. Potem uklęknął, gestem pokazując jej, by podała mu obydwie czarki.

Przez moment Moreta zawahała się. L’mal często strofował ją, mówiąc, że powinna zachowywać się godnie Władczyni Weyru, zwłaszcza poza terenem Weyru, gdzie gospodarze, rzemieślnicy i harfiarze mogli przyglądać się jej i krytykować. Przypomniała sobie zuchwałe popisy Orlith. I na nią działała urocza atmosfera Zgromadzenia, dająca wytchnienie po całym Obrocie żmudnych obowiązków. Wyścigi, bendeńskie wino, a później będą tańce… Moreta, Władczyni Weyr Fort, miała zamiar dobrze się zabawić.

— Pospiesz się — powiedział Alessan. — Stoją już na starcie. Moreta odwróciła się do najbliższego smoczego jeźdźca pod murem.

— Podsadź mnie, R’limeaku, dobrze?

— Moreto!

— Och, przestań się gorszyć. Chcę zobaczyć początek wyścigów. — Podciągnęła spódnicę. — Tylko uważaj, R’limeaku, nie chciałabym rozbić nosa o kamienie.

R’limeak podsadził ją po chwili wahania. Gdyby nie podtrzymały jej mocne ręce Alessana, byłaby się ześliznęła.

— Ależ on ma zgorszoną minę! — Alessan zaśmiał się, a jego zielone oczy skrzyły się radośnie.

— Błękitni jeźdźcy są strasznie pruderyjni! — Wzięła swoje wino od Alessana. — Cóż za wspaniały widok! — Ponieważ wyścigi jeszcze się nie zaczęły, odwróciła się powoli i zaczęła napawać się widokiem. Ziemia opadała w dół od stóp ściany skalnej, gdzie znajdowały się ruathańskie zabudowania. Moreta patrzyła ponad dachami udekorowanych kramów, rzuciła okiem na pusty plac taneczny, spojrzała dalej na pola, ogrodzone murem sady po obu stronach, a potem na zbocze opadające stopniowo do rzeki, mającej swoje źródła w Lodowym Jeziorze wśród gór. To prawda, że sady były nagie, pola zbrązowiałe od mrozów, które przyszły w tym Obrocie, ale bezchmurne niebo miało żywą, zielonkawoniebieską barwę, a powietrze było ciepłe. Obdarzona długowzrocznością Moreta zobaczyła, że jeszcze trzech opieszałych wyścigowców zamierza dołączyć do startujących.

— Ruatha wygląda dziś tak wesoło — powiedziała. — Zwykle, kiedy tutaj jestem, wszystkie okiennice są zamknięte w celu ochrony przed Nićmi, a w zasięgu wzroku nie ma ani żadnego człowieka, ani zwierzęcia. Dzisiaj jest całkiem inaczej.

— Z nami często można tu mile spędzić czas — powiedział Alessan. Oczy miał utkwione w to, co się działo przy tykach startowych. — Ruathę uważa się za jedną z najlepiej położonych Warowni. Fort jest być może starszy, ale nie zaplanowano go tak dobrze.

— Harfiarze uczą nas, że Warownię zbudowano jako tymczasowe schronienie po Przeprawie.

— Marne czternaście setek Obrotów prowizorki. Podczas gdy my w Ruacie zawsze wszystko planowaliśmy. Mamy nawet specjalne kwatery dla odwiedzających nas entuzjastów wyścigów.

Moreta szeroko się do niego uśmiechnęła. Zdawała sobie sprawę, że w podnieceniu przed zbliżającą się gonitwą przeskakują z tematu na temat.

— Spójrz! Wreszcie się ustawili!

Powiew wiatru rozwiał kurz. Zobaczyła, jak opada biała flaga i aż wstrzymała oddech, gdy zwierzęta rzuciły się do przodu.

— Czy to sprint? — zapytała, próbując rozpoznać lidera w masie kiwających się głów, podrygujących ciał i migających nóg.

W ciasnocie nie dało się rozpoznać ani koloru kapeluszy dżokejów, ani koloru bardeli.

— Zgodnie ze zwyczajem zaczyna się od sprintu — powiedział z roztargnieniem Alessan, osłaniając ręką oczy, żeby lepiej widzieć.

— Jaki świetny jest ten tor. Przysięgłabym, że lider nosi kolory Ruathy!

— Mam taką nadzieję! — wykrzyknął Alessan z podnieceniem. Gdzieś w pobliżu rozległy się wiwaty.

— Fort nie rezygnuje tak szybko! — powiedziała Moreta, kiedy drugi jeździec oddzielił się od grupy.

— Żeby tylko wytrzymał! — Słowa Alessana brzmiały na wpół jak groźba, a na wpół jak błaganie.

— Wytrzyma! — Spokojna pewność Morety spowodowała, że Alessan zerknął na nią niedowierzająco. Po chwili pierwszy jeździec minął tyczkę. — Wytrzymał!

— Czy jesteś pewna?

— Bez wątpienia. Z tego miejsca widać tyczki w jednej Unii. Jesteś zwycięzcą! Sam wyhodowałeś tego biegusa?

— Tak, sam. A więc wygrał? — Wydawało się, że potrzebuje potwierdzenia sukcesu.

Nie ma co do tego wątpliwości. O dobre dwie długości. Znam się na wyścigach. A wiec za twojego zwycięzcę! — Uniosła swój puchar.

— Za mojego zwycięzcę! — powiedział, a jego oczy błyszczały triumfalnie.

— Pójdę z tobą na metę — zaproponowała zauważając, że sprinterzy zatrzymują się wreszcie na ściernisku.

— Chętnie będę cieszyć się tą chwilą w twoim towarzystwie powiedział Alessan i dodał z szerokim uśmiechem: — Tam jest Dag, mój pasterz. To jest w równym stopniu jego zwycięstwo, co moje. Nie wypada jednak, żeby Lord Warowni cieszył się tak z powodu zwykłego zwycięstwa w sprincie.

— Chyba to nie jest twój pierwszy zwycięzca?

— Szczerze mówiąc, pierwszy. — Rozkazującym gestem kazał jednemu słudze podać więcej wina. — Osiem Obrotów temu Lord Leef wyznaczył mi za zadanie wyhodowanie biegusów o pewnych szczególnych cechach. — W głosie Alessana wciąż jeszcze czuć było zdenerwowanie. — Hodowla należy do perneńskiej tradycji.

— Osiem Obrotów temu? — Moreta obrzuciła Alessana przeciągłym spojrzeniem. — Jeżeli hodowałeś je od tak dawna, chyba nie może to być twój pierwszy zwycięzca?

— A jednak tak jest. Lord Leef życzył sobie, żeby moje zwierzęta miały wielką wytrzymałość w zaprzęgu na długich trasach i mało zużywały paszy.

— Mniej zwierząt, mniej paszy, a więcej pracy? — Bardzo pasowało to do starego Lorda. — I z tej hodowli wyszedł ci wyścigowy sprinter?

— W sposób niezamierzony. Ten zwycięzca pochodzi z wybrakowanej odmiany: żylastej, wytrzymałej, ale drobnej, o cienkich kościach. Niewiele jedzą, a energii starcza im na bardzo krótki dystans. Na odległość powyżej dziewięćdziesięciu długości smoka nie nadają się. Pozwól im jednak odpocząć pół godziny, a powtórzą zwycięski bieg. I są długowieczne. To Dag zauważył ich zdolności do sprintu.

— Oczywiście nie mogłeś urządzać im wyścigów za życia twojego ojca. — Moreta zaśmiała się z tego szachrajstwa Alessana.

— Raczej nie — uśmiechnął się Alessan.

— Wyobrażam sobie, że twoja dzisiejsza wygrana będzie bardzo wysoka.

— Spodziewam się. Zbyt długo troszczyliśmy się o to nędzne stworzenie w oczekiwaniu na taką właśnie okazję.

— Moje najszczersze gratulacje, Lordzie Alessanie! — Moreta podniosła do góry swój świeżo napełniony puchar. — Za przechytrzenie Lorda Leefa i za wygranie pierwszego wyścigu na twoim pierwszym Zgromadzeniu. Nie tylko jesteś przebiegły, stanowisz zagrożenie dla amatorów wyścigów.

— Gdybym wiedział, że jesteś taką entuzjastką wyścigów, byłbym ci podszepnął…

— Ja obserwuję, ale nie gram. Czy wystawisz go do wyścigów na następnym Zgromadzeniu w Forcie?

— Biorąc pod uwagę jego talent, mógłbym wystawić go w ostatnim sprincie jeszcze dzisiaj i mieć pewność, że wygra, ale to nie byłoby w porządku. — Błysk w jego oczach pozwalał sądzić, że gdyby nie był Lordem Warowni, niczym takim by się nie krępował. — I tak większość ludzi uzna, że to tylko fuks. Wystawię go jednak na wszystkich Zgromadzeniach, na które będziemy się mogli dostać. Lubię wygrywać.

Jego otwartość zaskoczyła ją.

— Czy twój ojciec nie wiedział, w co ty się wdałeś? Wydawało mi się, że miał pod ścisłą kontrolą wszystko, co dzieje się w jego Warowni, i na całym zachodzie.

Alessan obrzucił ją przeciągłym, twardym spojrzeniem.

— A wiesz, wcale nie byłbym zaskoczony, gdyby rzeczywiście to odkrył. Dag i ja podjęliśmy różne nadzwyczajne środki ostrożności. Zdawało nam się, że zatarliśmy za sobą wszelkie ślady, że nikt nas nie nakryje. Nie uwierzyłabyś, jak daleko się posunęliśmy… ale niewykluczone, że masz rację. Stary Lord mógł wiedzieć.

— Przypuszczam, że nie wyznaczyłby cię na swojego następcę wyłącznie na podstawie twoich osiągnięć jako hodowcy. Co ty jeszcze zmalowałeś?

Alessan puścił do niej oko.

— O pani, Weyr ma prawo żądać ode mnie usług, nie tajemnic.

— Jedną z nich właśnie odkryłam. Czy mam… — Moreta przerwała, zdając sobie nagle sprawę, że R’limeak pilnie śledzi ich wesołą rozmowę. A czemu nie miałaby śmiać się na Zgromadzeniu? Spiorunowała R’limeaka wzrokiem i błękitny jeździec odwrócił oczy.

Zauważywszy zmianę jej wyrazu twarzy, Alessan rozejrzał się dookoła i zaklął półgłosem.

— Nawet na tym murze znajdujemy się na oczach całego Zgromadzenia! — powiedział kwaśno. Zaklął znowu, widząc, jak Lord Tolocamp i jego kobiety zdecydowanie zmierzają w tym kierunku.

— Na Odłamki Skorup! — powiedziała Moreta. — Nie dopuszczę, żeby paplanina i zaloty zepsuły nam wyścigi. Popatrz, równie dobrze będziemy widzieli stamtąd! — Wskazała na niewielkie wzniesienie na polu. Zebrała w garść spódnicę i zaczęła ostrożnie schodzić w dół po stosie kamieni przygotowanych do budowy. — A nie zapomnij zabrać tego bukłaka z winem.

— Uważaj, bo kark sobie skręcisz! — zawołał Alessan i pośpiesznie ruszył za nią, zanim ktokolwiek zorientował się w ich zamiarach.

Spod stóp Morety i Alessana usuwały się kamienie, ale szczęśliwie doszli do drogi, skręcili za kramy i skierowali się otwartym polem na wzniesienie. Kiedy Moreta poczuła, że jej szerokiej spódnicy czepiają się rzepy, podwinęła ją wyżej.

— Nie masz cienia przyzwoitości.

To jest Zgromadzenie, to nie jakaś przypadkowa wyprawa.

— Ale jak jesteś ubrana? — Chwycił ją za łokieć, kiedy się potknęła. — To nie jest sukienka do biegania po polach. No, jesteśmy. — Zatrzymał się gwałtownie. — Oto niczym nie skrępowany widok na start i metę. Pozwól, że napełnię twój puchar.

— Proszę bardzo.

— I czemu ja nie wiedziałem, że Władczyni Weyru tak lubi wyścigi, że porzuci dla nich frontowy dziedziniec i jego rozkosze?

— Byłam na wszystkich Zgromadzeniach w Ruacie przez ostatnie dziesięć Obrotów…

— Ale tam, na górze. — Gestem wskazał w tył, na dziedziniec.

— Oczywiście, jak mi przystało na tym stanowisku. L’mal nie lubił, kiedy włóczyłam się miedzy boksami.

— A ja na ogół byłem właśnie tam.

— Ucząc się hodować biegusy?

— Ależ oczywiście. Miałem zadbać o ich wytrzymałość, a nie szybkość. Na Zgromadzeniach zaś pomagałem naszemu zarządcy wyścigów, Normanowi.

Moreta ponownie uniosła puchar.

— Zdrowie człowieka, który wytrwał i wygrał wyścig. Alessan uśmiechnął się, widząc jej przenikliwość. Oczy ich spotkały się. Moreta poczuła, jak rośnie jej sympatia do tego nowego Lorda Warowni, i to nie tylko z powodu ich wspólnego zainteresowania wyścigami. Miał niespodziewane pomysły, wcale nie w stylu Lordów Warowni, jeżeli porównać go z Tolocampem, Ratoshiganem czy Diatisem. Dobrze się z nim bawiła, miał wspaniałe poczucie humoru; jeżeli równie dobrze tańczył, to niewykluczone, że zatrzyma go przy sobie na cały wieczór.

Kiedy podniosła oczy, odrywając wzrok od jasnozielonego, zniewalającego spojrzenia Alessana, zobaczyła, że w powietrzu pojawiły się jeszcze dwa smoki. Potem opuściła wzrok i zaczęła podziwiać Orlith, która przycupnęła w przytulnym miejscu tuż nad głównym wejściem do Warowni, i pomyślała, jak wspaniale złota skóra Orlith podkreśla piękno makat w oknach na piętrze. Zażenowana uświadomiła sobie, że Alessan jej się przygląda.

— Mam już takie przyzwyczajenie — powiedziała z nieśmiałym wzruszeniem ramion.

— Chyba po dwudziestu Obrotach partnerstwa…

— Czy przyzwyczaiłeś się już, że jesteś Lordem Warowni Ruatha?

— Jeszcze nie. Byłem tylko… — Alessan urwał, patrząc jej w twarz. — Nawet po dwudziestu Obrotach?

— Och, popatrz! Flaga na następny wyścig! — Odwróciła jego uwagę. Ktoś, kto nie był smoczym jeźdźcem, nie pojmie nigdy, jakie są to więzy. Naznaczenie było istnym cudem. Bardzo osobistym cudem.