Ognie niebios

Prolog Sypią się pierwsze skry

Siedząca za szerokim stołem Elaida do Avriny a’Roihan nieobecnym ruchem musnęła palcami długą stułę z siedmioma pasami otaczającą jej ramiona, stułę Zasiadającej na Tronie Amyrlin. Wielu uznałoby ją za skończoną piękność, przynajmniej na pierwszy rzut oka, ale przy powtórnym spojrzeniu wychodziła na jaw pewna surowość rysów na pozbawionej śladów upływu lat twarzy. Dzisiaj gościło na niej coś jeszcze — odległy gniew w ciemnych oczach. Gdyby tylko ktoś był w stanie go dostrzec.

Ledwie słuchała kobiet siedzących przed nią na stołkach. Ich suknie pyszniły się wszelkimi kolorami, od bieli po ciemną czerwień, uszyte z jedwabiu i wełny w zależności od tego, co każdej z nich dyktował własny smak, jednak wszystkie prócz jednej nosiły swe ceremonialne szale, zdobione Białym Płomieniem Tar Valon, umieszczonym centralnie na plecach; kolorowe frędzle znamionowały przynależność do ich Ajah, jakby to było oficjalne posiedzenie Komnaty Wieży. Omawiały raporty i plotki dotyczące wydarzeń dziejących się w dalekim świecie, starając się odsiać fakty od zmyśleń, usiłując podjąć decyzje określające przyszłe działania Wieży, ale rzadko obdarzały choćby przelotnym spojrzeniem kobietę siedzącą za stołem, kobietę, której przysięgały posłuszeństwo. Nie zwracały należytej uwagi na Elaidę. Nie docierało do nich, co jest naprawdę ważne. A może nawet docierało, ale obawiały się nawet o tym napomknąć.

— Na pewno coś się dzieje w Shienarze. — To powiedziała Danelle, szczupła, chwilami jakby całkowicie pogrążona w marzeniach, jedyna Brązowa spośród obecnych sióstr. Żółte i Zielone również miały tu tylko po jednej przedstawicielce i wcale im się to specjalnie nie podobało. Brakowało Błękitnych. Wielkie niebieskie oczy Danelle przepełniało skupienie; nie zauważona smużka atramentu plamiła jej policzek, a ciemnoszara wełniana suknia była zmięta. — Doszły mnie słuchy o utarczkach zbrojnych. Nie z trollokami i nie z Aielami, chociaż częstotliwość rajdów dokonywanych zza Przełęczy Niamh jakby się nasiliła. Między samymi Shienaranami. To dość niezwykłe dla Ziem Granicznych. Oni rzadko walczą ze sobą.

— Wybrali właściwy moment, jeżeli zamierzają rozpętać u siebie wojnę domową — chłodno zauważyła Alviarin. Smukła i wysoka, cała w białych jedwabiach, jedyna, która nie miała na sobie szala. Stuła Strażniczki otaczająca jej ramiona również była biała, wskazując, że wyniesiono ją do tej godności z Białych Ajah. Nie zaś z czerwonych, byłych Ajah Elaidy, jak nakazywała tradycja. Białe były zawsze chłodne. — Trolloki zachowują się, jakby wymarły. Cały Ugór zdaje się wystarczająco spokojny, aby strzec go mogli dwaj pasterze i nowicjuszka.

Kościste palce Teslyn poprawiły dokumenty spoczywające na jej podołku, ale nie spojrzała nawet na nie. Jedna z czterech obecnych w komnacie Czerwonych sióstr — a było ich więcej niźli pozostałych Ajah — pod względem surowości ustępowała jedynie Elaidzie, choć nikt nigdy nie uznałby jej za piękność.

— Byłoby lepiej może, gdyby nie panował tam tak przemożny spokój — powiedziała Teslyn z silnym illiańskim akcentem. — Otrzymałam wiadomość dzisiejszego ranka, że Marszałek-Generał Saldaei powiódł armię w pole. Nie w kierunku Ugoru, ale w przeciwną stronę. Na południowy wschód. Nigdy by tak nie postąpił, gdyby Ugór nie zdawał się całkowicie uśpiony.

— A więc wieści o Mazrimie Taimie zaczynają się rozchodzić. — Alviarin równie dobrze mogłaby dyskutować o pogodzie lub o cenie dywanów, zamiast o potencjalnej katastrofie. Wiele wysiłku włożono w pojmanie Taima, jeszcze więcej w zatajenie jego ucieczki. Nic dobrego nie wyniknie dla Wieży, jeśli świat dowie się, że nie potrafiły poradzić sobie z fałszywym Smokiem, i to po tym, jak go już schwytały. — Wygląda na to, że królowa Tenobia albo Davram Bashere, ewentualnie oboje naraz, doszli do wniosku, iż nie można nam zaufać, że znowu sobie z nim poradzimy.

Na wzmiankę o Taimie zapadła martwa cisza. Ten mężczyzna potrafił przenosić — prowadzono go już do Tar Valon, gdzie miał zostać poskromiony, odcięty na zawsze od Jedynej Mocy, kiedy udało mu się zbiec — choć nie to zasznurowało im usta. Niegdyś istnienie mężczyzny zdolnego do przenoszenia Jedynej Mocy objęte było najściślejszą tajemnicą; ściganie takich mężczyzn było głównym powodem istnienia Czerwonych Ajah, pozostałe zaś pomagały im w tym, jak tylko mogły. Jednak wszystkie prawie kobiety siedzące przy stole poruszyły się nerwowo na stołkach, unikając wzroku pozostałych, ponieważ wzmianka o Taimie doprowadziła je niebezpiecznie blisko tematu, o którym nie chciały mówić głośno. Nawet Elaida poczuła ściskanie żołądka.

Alviarin najwyraźniej nie miała takich oporów. Kącik jej ust lekko zadrżał, wykrzywiając ich linię, co mogło oznaczać zarówno uśmiech, jak i grymas pogardy.

— Podwoję nasze wysiłki mające na celu schwytanie Taima. I proponuję, aby oddelegować siostrę, która by doradzała Tenobii. Kogoś nawykłego do przezwyciężania tępego uporu, jakim charakteryzuje się ta młoda kobieta.

Pozostałe pośpiesznie starały się wypełnić niewygodną ciszę, która zapadła przed chwilą.

Joline poprawiła na szczupłych ramionach swój szal o zielonych frędzlach i uśmiechnęła się, chociaż był to uśmiech nieco wymuszony.

— Tak. Ona potrzebuje Aes Sedai u swego boku. Kogoś, kto da sobie radę z Bashere. On ma zdecydowanie nadmierny wpływ na Tenobię. Trzeba skłonić go, by wycofał swoją armię, tam gdzie jest jej miejsce, na wypadek przebudzenia się Ugoru.

Rozchylenie szala odsłoniło jakby za głęboki dekolt, bladozielona suknia była obcisła, trochę nazbyt ściśle przylegała do ciała. I uśmiechała się za często, jak na gust Elaidy. Szczególnie do mężczyzn. Zielone zawsze takie były.

— Ostatnią rzeczą, jakiej teraz potrzebujemy, jest armia ruszająca w pole — powiedziała szybko Shemerin, Żółta siostra. Była kobietą pulchną, której nigdy nie udawało się zachować zewnętrznego opanowania Aes Sedai. Jej oczy zawsze otaczały zmarszczki znamionujące niepokój, ostatnimi czasy coraz głębsze.

— I kogoś do Shienaru — dodała Javindhra, kolejna Czerwona. Pomimo gładkich policzków jej kwadratowa twarz sprawiała wrażenie dostatecznie twardej, by można było wbijać z jej pomocą gwoździe. W głosie pobrzmiewały ochrypłe tony. — Nie podobają mi się tego rodzaju kłopoty na Ziemiach Granicznych. Ostatnią rzeczą, jakiej nam potrzeba, jest osłabienie Shienaru do tego stopnia, by hordy trolloków mogły się wyrwać na świat.

— Być może. — Alviarin pokiwała głową, zastanawiając się. — Ale przecież mamy swoje agentki w Shienarze... Mają je... bez wątpienia... Czerwone, a zapewne również i pozostałe?... — Cztery Czerwone siostry pokiwały nieznacznie głowami, z niechęcią; poza nimi żadna nie wykonała najmniejszego gestu. — W razie czego one nas ostrzegą, jeśli te drobne utarczki zaczną przekształcać się w coś, czym powinnyśmy się przejmować.

Było tajemnicą, znaną niemal powszechnie, że wszystkie Ajah, oprócz Białych, poświęcających się wyłącznie logice i filozofii, miały szpiegów infiltrujących w różnym stopniu wszystkie nacje, chociaż siatkę Żółtych uznawano za godną pożałowania. Po prostu nie było niczego w kwestii chorób i Uzdrawiania, czego mogłyby się nauczyć od tych, którzy nie potrafili przenosić. Poza tym niektóre siostry miały również swoich własnych agentów, choć przypuszczalnie strzegły ich jeszcze bardziej zazdrośnie aniżeli Ajah swoich szpiegów. Błękitne miały najszerzej rozbudowane siatki, zarówno osobiste, jak i będące w dyspozycji całej Ajah.

— A zatem, jeśli chodzi o Tenobię i Davrama Bashere — ciągnęła dalej Alviarin — zgadzamy się, że musi zająć się nimi któraś z sióstr?

Prawie nie czekała na potakujące skinienia głów.

— Dobrze. To mamy załatwione. Najlepsza będzie Memara; nie dopuści do żadnych nonsensownych działań ze strony Tenobii, a jednocześnie nigdy nie da jej poznać, że to ona trzyma smycz. Teraz kolejna kwestia. Czy któraś otrzymała może świeże wieści z Arad Doman lub Tarabonu? Jeżeli czegoś tam wkrótce nie zrobimy, może się okazać, że Pedron Niall oraz jego Białe Płaszcze zajęły cały teren od Bandar Eban po Wybrzeże Cienia. Evanellin, masz coś?

Arad Doman i Tarabon rozdzierała wojna domowa, działy się tam rzeczy straszne. Jakikolwiek porządek na tych terenach przestał istnieć. Elaida była zaskoczona, że w ogóle poruszyły ten temat.

— Tylko plotki — odrzekła Szara siostra. Jej jedwabna suknia, dostosowana odcieniem do koloru frędzli szala, była znakomicie skrojona, z głębokim wycięciem na plecach. Elaida często myślała, że ta kobieta powinna zostać Zieloną, tak absorbowały ją wygląd i stroje. — Na tych nieszczęsnych ziemiach niemalże wszyscy to uchodźcy, włączając w to tych, którzy mogliby przesyłać wieści. Panarch Amathera rzekomo gdzieś zniknęła i wydaje się, że jakaś Aes Sedai mogła być wmieszana...

Dłonie Elaidy zacisnęły się na krawędziach stuły. Na jej twarzy nie odbiło się żadne z targających nią uczuć, choć w oczach zapłonął ogień. Kwestia armii saldaeańskiej została wyczerpana. Przynajmniej Memara należała do Czerwonych; to ją zaskoczyło. Ale one nigdy nie pytały jej o zdanie. Załatwione. Zaskakujące domniemanie, że za zniknięciem Panarch stała jakaś Aes Sedai — jeśli nie była to jeszcze jedna z nieprawdopodobnych opowieści, które spływały z zachodniego wybrzeża — nie chciało opuścić umysłu Elaidy: Aes Sedai rozproszyły się wszędzie, od Oceanu Aryth po Grzbiet Świata, a Błękitne przecież mogły się posunąć do wszystkiego. Nie minęły jeszcze dwa miesiące od czasu, gdy wszystkie uklękły, by złożyć hołd i przysiąc wierność — jej jako ucieleśnieniu Białej Wieży — a teraz podejmują decyzje, nawet nie spoglądając w jej stronę.

Gabinet Amyrlin znajdował się jedynie kilka poziomów powyżej stóp Białej Wieży, a jednak to pomieszczenie stanowiło jej serce w takim samym sensie, jak sama Wieża, barwy pobielałej kości, była sercem Tar Valon, wielkiego miasta na wyspie, kołysanej wodami rzeki Erinin. Samo zaś Tar Valon było, a przynajmniej powinno być, sercem świata. Wnętrze komnaty opowiadało historię władzy dzierżonej kolejno przez wiele następujących po sobie kobiet, które ją zajmowały — posadzka z polerowanego czerwonego kamienia z Gór Mgły, wysoki kominek ze złotego marmuru z Kandori, ściany wyłożone bladym, osobliwie pręgowanym drewnem, cudownie rzeźbionym w postacie nieznanych ptaków i zwierząt sprzed ponad tysiąca lat. Ozdobnym kamieniem lśniącym niczym perła obramowano wysokie sklepione łukami okna, wychodzące na balkon, pod którym rozpościerał się prywatny ogród Amyrlin; kamieniem, do którego podobny znaleziono jedynie w ruinach bezimiennego miasta, pochłoniętego przez Morze Sztormów podczas Pęknięcia Świata. Komnata ucieleśniająca potęgę samych Amyrlin, które sprawiały, że trony tańczyły na ich wezwanie od blisko trzech tysięcy lat. A one nawet nie spytały o jej opinię.

Te uchybienia zdarzały się nazbyt często. Co gorsza — a z pewnością było to najbardziej gorzkie ze wszystkiego — uzurpowały sobie prawo do posiadania autorytetu, i to na dodatek zupełnie machinalnie. Wiedziały, w jaki sposób zdobyła stułę, rozumiały dobrze, że to dzięki ich pomocy mogła otoczyć nią swe ramiona. Sama o tym wiedziała aż za dobrze. Jednak posuwały się zbyt daleko. Wkrótce będzie musiała coś z tym zrobić. Ale jeszcze nie teraz.

Ona też wycisnęła swoje piętno na tym pomieszczeniu, przynajmniej starała się o to, na ile tylko mogła; stół do pisania bogato rzeźbiony w potrójne pierścienie, masywne krzesło inkrustowane odrobionym w kości słoniowej Płomieniem Tar Valon, zawieszonym ponad jej ciemnymi włosami niczym wielka śnieżna łza. Trzy szkatułki z altarańskiej emalii rozstawione na stole w równych odległościach — jedna z nich mieściła najwspanialsze egzemplarze jej kolekcji miniatur. W białej wazie, na prostym postumencie stojącym pod ścianą, stały czerwone róże, wypełniając pomieszczenie słodką wonią. Od czasu jej wyniesienia nie spadła ani kropla deszczu, ale dysponując Mocą, można było w każdej chwili mieć świeże kwiaty; a ona zawsze uwielbiała kwiaty. Tak łatwo było je pielęgnować i wydobywać z nich piękno.

Dwa obrazy wisiały na ścianie; lekko unosząc głowę, mogła je łatwo dojrzeć z miejsca, w którym zwykła siadać. Pozostałe unikały patrzenia w ich stronę; spośród kobiet odwiedzających jej gabinet jedynie Alviarin spoglądała na nie choćby przelotnie.

— Czy są jakieś wieści o Elayne? — nieśmiało zapytała Andaya. Zwiewna, podobna do ptaka, niska kobieta, pozornie nieśmiała, druga z Szarych sióstr obecnych w towarzystwie, zdecydowanie nie wyglądała na zdolną mediatorkę, choć w istocie była jedną z najlepszych. W jej akcencie wciąż jeszcze się słyszało leciutkie ślady wymowy z Tarabonu. — Albo o Galadzie? Jeżeli Morgase dowie się, że gdzieś nam zginął jej pasierb, może znowu zacząć nas pytać o losy swej córki, tak? A jeśli dowie się, że nie upilnowałyśmy Dziedziczki Tronu, Andor może się okazać dla nas równie niedostępny jak Amadicia.

Kilka kobiet potrząsnęło głowami — nie miały żadnych informacji, Javindhra zaś powiedziała:

— Czerwona siostra jest na miejscu w Królewskim Pałacu. Niedawno wyniesiona, tak więc trudno będzie rozpoznać w niej Aes Sedai. — Miała na myśli fakt, że twarz tamtej nie była jeszcze naznaczona piętnem braku upływu lat związanym z długim używaniem Mocy. Ktoś, kto próbowałby odgadnąć wiek kobiet zgromadzonych w gabinecie, mógłby mieć kłopoty ze zmieszczeniem się w dwudziestoletniej granicy błędu, a w wielu przypadkach zapewne pomyliłby się nawet dwukrotnie. — Jest dobrze wykształcona, zdecydowana, całkiem silna i nadto jest dobrą obserwatorką. Morgase zaś zajęta jest wysuwaniem swych roszczeń do tronu Cairhien.

Kilka kobiet nerwowo poruszyło się na swych stołkach, a jakby zdając sobie sprawę, iż oto znalazła się niebezpiecznie blisko pewnych ryzykownych kwestii, Javindhra pośpiesznie ciągnęła dalej:

— Ponadto jej uwagę wydaje się również absorbować jej nowy kochanek, lord Gaebril, choć w odmienny zupełnie sposób. — Jej cienkie usta zacisnęły się w prawie niewidoczną kreskę. — Ona całkowicie oszalała na punkcie tego mężczyzny.

— To on ją nakłania do mieszania się w sprawy Cairhien — oznajmiła Alviarin. — Sytuacja tam jest prawie równie zła jak w Tarabonie i Arad Doman; niemalże wszystkie domy walczą o Tron Słońca, a głód nęka cały kraj. Morgase zaprowadzi porządek, ale dużo czasu zabierze jej zdobycie tronu. Dopóki jednak to nie nastąpi, nie będzie miała dość sił, by kłopotać się pozostałymi sprawami, nawet losem Dziedziczki Tronu. A ja zleciłam jednej z urzędniczek, by wysyłała okazjonalne listy, nieźle bowiem potrafi naśladować charakter pisma Elayne. Morgase powinno to wystarczyć, dopóki ponownie nie odzyskamy nad nią odpowiedniej kontroli.

— Przynajmniej jej syn wciąż pozostaje w naszych rękach. — Jolin uśmiechnęła się.

— O Gawynie trudno powiedzieć, że pozostaje w czyichkolwiek rękach — ostro wtrąciła Teslyn. — Ci jego Młodzi wdają się w potyczki z Białymi Płaszczami po obu stronach rzeki. On w równym stopniu zachowuje się wedle własnego uznania, co słucha naszych wskazań.

— Zostanie przywołany do porządku — powiedziała Alviarin. Elaida zaczynała powoli nienawidzić tego jej niewzruszonego, chłodnego opanowania.

— Jeśli już mówimy o Białych Płaszczach — wtrąciła Danelle — wygląda na to, że Pedron Niall prowadzi potajemne negocjacje, starając się przekonać Altarę oraz Murandy do scedowania części swych ziem na rzecz Illian, aby tym samym powstrzymać Radę Dziewięciu od inwazji na nie.

Uspokojone przebiegiem dotychczasowej rozmowy, kobiety siedzące po drugiej stronie stołu zaczęły trajkotać, starając się wydedukować, czy aby negocjacje Lorda Kapitana Komandora nie doprowadzą przypadkiem do nadmiernego zwiększenia wpływów Synów Światłości. Może należało przeszkodzić w rozmowach, aby na koniec Wieża mogła wkroczyć i sprawić, by przywódcę Synów zastąpiono bardziej spolegliwym kandydatem.

Elaida zacisnęła usta. Wielokrotnie w przeszłości zdarzało się, że Wieża była zmuszona postępować niezwykle ostrożnie — zbyt wielu lękało się ich, zbyt wielu im nie ufało — ale one same nigdy nie bały się niczego i nikogo. A jednak teraz w ich sercach zagościł strach.

Uniosła wzrok i spojrzała na wiszące na ścianie obrazy. Jeden składał się z trzech drewnianych paneli ilustrujących historię Bonwhin, ostatniej Czerwonej, która została tysiąc lat temu wyniesiona do godności Zasiadającej na Tronie Amyrlin i z powodu której od tego czasu żadna z Czerwonych nie nosiła stuły. Dopóki nie nastała Elaida. Bonwhin, wysoka i dumna, rozkazująca Aes Sedai w czasach, gdy próbowały manipulować Arturem Hawkwingiem; Bonwhin, wyzywająca, na białych murach Tar Valon, obleganego przez siły Hawkwinga; i Bonwhin na kolanach, poniżona przed Komnatą Wieży, kiedy zdarły z niej stułę i odebrały laskę Amyrlin za to, że o mało nie doprowadziła do zguby Wieży.

Wiele zastanawiało się, dlaczego Elaida wydobyła ten tryptyk z magazynu, gdzie spoczywał, pokrywając się kurzem; wrażliwe ucho Elaidy potrafiło wyłapać poszeptywania, nawet jeśli żadna nie mówiła nic głośno. Nie rozumiały, że należy stale przypominać o cenie, jaką się płaci za porażkę.

Drugi malunek, kopia rysunku jakiegoś ulicznego artysty z dalekiego zachodu, powstał współcześnie. To dzieło wywoływało jeszcze więcej niepokoju u patrzących na nie Aes Sedai. Dwaj mężczyźni, dzierżąc w dłoniach błyskawice, walczyli ze sobą pośród chmur, pozornie na niebie. Pierwszy o gorejącej twarzy, drugi — wysoki i młody, z czupryną rudawych włosów. To właśnie ów młodzieniec był przedmiotem wszystkich obaw, na jego widok nawet Elaida zaciskała zęby. Sama jednak nie była pewna, czy z gniewu, czy raczej po to, by powstrzymać ich szczękanie. Ale strach można i należy opanować. Najważniejsze to panować nad sobą.

— Skończyłyśmy więc — oznajmiła Alviarin, unosząc się zgrabnie ze swego stołka. Pozostałe poszły za jej przykładem, poprawiając szale i suknie, przygotowywały się do opuszczenia komnaty. — W ciągu trzech dni spodziewam się...

— Czy pozwoliłam wam odejść, moje córki?

To były pierwsze słowa, jakie padły z ust Elaidy od czasu, gdy pozwoliła im usiąść. Spojrzały na nią zaskoczone. Zaskoczone! Niektóre cofnęły się do swoich miejsc, ale bez nadmiernego pośpiechu. I bez słowa przeprosin. Zbyt długo już na to pozwalała.

— Ponieważ już stoicie, pozostaniecie w takiej pozycji, dopóki nie skończę.

Przez moment te, które już siadały, zamarły skonsternowane, nie bardzo wiedząc, co uczynić, ona zaś poczekała. aż z ociąganiem podniosły się na powrót i mówiła dalej:

— Nie usłyszałam najmniejszej wzmianki o poszukiwaniach tej kobiety i jej towarzyszek.

Nie musiała wymieniać nazwiska tej kobiety, nazwiska jej poprzedniczki. Wiedziały, o kim mówi, a Elaidzie z każdym dniem coraz trudniej było nawet w myślach wspominać imię byłej Amyrlin. Wszystkie jej aktualne problemy — literalnie wszystkie! — były z przyczyny kobiety.

— To niełatwa sprawa — oznajmiła Alviarin gładko — same przecież rozsiewałyśmy pogłoski, że została stracona. — Ta kobieta miała chyba lód w żyłach; Elaida twardo spoglądała jej w oczy, póki tamta nie dodała z ociąganiem: — Matko — ale nazbyt spokojnie, wręcz niedbale.

Spojrzenie Elaidy prześlizgnęło się po pozostałych, w tonie jej głosu zadźwięczała stal.

— Joline, ty kierujesz poszukiwaniami oraz śledztwem dotyczącym okoliczności jej ucieczki. W obu kwestiach nie słyszałam dotąd nic prócz skarg na trudności. Być może całodniowa kara zwiększy twoją pilność, córko. Zapisz wszystko, co uznasz za stosowne, i prześlij do mojego gabinetu. Jeżeli okaże się to... mniej niż zadowalające, potroję karę.

Z satysfakcją stwierdziła, że wiecznie obecny uśmiech Joline zniknął. Otworzyła usta, potem zamknęła je na powrót pod wpływem miażdżącego spojrzenia Elaidy. Na koniec skłoniła się nisko.

— Jak rozkażesz, Matko. — Słowa były zdławione, skromność wymuszona, ale to musiało wystarczyć. Na razie.

— A co ze staraniami, aby doprowadzić do powrotu tych, które uciekły?

Jeśli to w ogóle możliwe, ton głosu Elaidy stał się jeszcze twardszy. Powrót tych Aes Sedai, które uciekły po usunięciu tamtej kobiety, oznaczał ponowną obecność Błękitnych w Wieży. Nigdy nie była pewna, czy może ufać Błękitnym. A teraz nie wiedziała nawet, czy kiedykolwiek potrafi zmusić się do zaufania tym, które uciekły, zamiast uczcić jej wyniesienie. Jednak Wieża musi na powrót stać się całością.

Za rozwiązanie tego problemu odpowiedzialna była Javindhra.

— Niestety, w tej sprawie również występują znaczne trudności. — Rysy jej twarzy były równie surowe jak zawsze, ale szybko oblizała wargi, widząc burzę, która przemknęła bezgłośnie przez twarz Elaidy. — Matko.

Elaida potrząsnęła głową.

— Nie chcę słyszeć o trudnościach, córko. Jutro przedstawisz mi listę wszystkich twoich osiągnięć, uwzględniającą środki, których użyłaś, aby świat nie dowiedział się o rozłamie w Wieży. — To była najważniejsza sprawa; Wieża miała nową Amyrlin, ale świat musiał ją nadal postrzegać jako zjednoczoną i silną jak zawsze. — Jeżeli brak ci czasu na wykonanie pracy, którą ci zleciłam, to być może powinnaś zrezygnować z funkcji przedstawicielki Czerwonych w Komnacie. Zastanowię się nad tym.

— To nie będzie konieczne, Matko — pośpiesznie wyjaśniła kobieta o surowej twarzy. — Dostarczę na jutro żądany raport. Przekonana jestem, że wkrótce wiele zacznie wracać.

Elaida nie była tego taka pewna, niezależnie od tego, jak bardzo jej na tym zależało — Wieża musi być silna, musi! — ale przynajmniej osiągnęła swój cel. W oczach wszystkich kobiet z wyjątkiem Alviarin odbijał się teraz pełen zatroskania namysł. Skoro Elaida potrafiła skarcić jedną ze swych byłych Ajah, a jeszcze bardziej zdecydowanie przywołać do porządku Zieloną, która była z nią od pierwszego dnia, to być może wszystkie popełniły błąd, traktując ją jako zwyczajną figurantkę. Prawda, to one wyniosły ją na Tron Amyrlin, ale przecież ona teraz już nią była. Parę dodatkowych przykładów w ciągu najbliższych kilku dni i sprawa zostanie załatwiona. Jeśli okaże się to konieczne, zmusi wszystkie obecne tutaj kobiety do odprawiania pokuty, dopóki nie będą błagać o łaskę.

— Taireniańscy żołnierze są w Cairhien, andorańscy zresztą również — ciągnęła dalej, ignorując spuszczone oczy tamtych. — Żołnierzy taireniańskich wysłał człowiek, który zajął Kamień Łzy.

Shemerin załamała swe pulchne dłonie, Teslyn zaś aż zesztywniała. Jedynie twarz Alviarin pozostała nieporuszona niczym powierzchnia zamarzniętego stawu. Elaida wyrzuciła naprzód dłoń i wskazała wizerunek dwu mężczyzn walczących błyskawicami.

— Spójrzcie na to. Spójrzcie! Albo zmuszę was wszystkie, co do jednej, byście na łokciach i kolanach szorowały posadzki! Jeżeli nie macie na tyle nawet zimnej krwi, by patrzeć na obrazek, na jaką będzie was stać odwagę, gdy przyjdzie stawić czoło temu, co nadchodzi? Tchórze są bezużyteczni dla Wieży!

Powoli uniosły spojrzenia, przestępując nerwowo z nogi na nogę niczym nieśmiałe dziewczęta, nie zaś pełne Aes Sedai. Tylko Alviarin zwyczajnie patrzyła w stronę, którą wskazała Elaida, i tylko ona wyglądała na spokojną. Shemerin wykręcała sobie palce, w jej oczach naprawdę zakręciły się łzy. Koniecznie coś trzeba zrobić z Shemerin.

— Rand al’Thor. Mężczyzna, który potrafi przenosić. — Słowa te padły z ust Elaidy niczym trzaśnięcie bicza. Na ich dźwięk ona również poczuła wielką kulę rosnącą w jej żołądku, aż zaczęła się obawiać, że zwymiotuje. W jakiś sposób udało jej się jednak zachować kamienną twarz i ciągnęła dalej, wypluwając słowa niczym kamienie z procy. — Człowiek skazany na to, by oszaleć i siać spustoszenie dzikimi eksplozjami Mocy, zanim wreszcie umrze. I to jeszcze nie wszystko. Z jego powodu Arad Doman oraz Tarabon, a także wszystkie ziemie położone między nimi, pogrążyły się w pożodze rebelii. Jeżeli nawet wojna i głód w Cairhien nie obciążają z całą pewnością jego, to bez wątpienia on właśnie rozpętał wielką wojnę miedzy Łzą a Andorem, podczas gdy Wieży potrzebny jest pokój! W Ghealdan jakiś szalony Shienaranin głosi jego imię wobec tłumów tak wielkich, że nawet armia Alliandre nie jest w stanie ich rozproszyć. Oto największe niebezpieczeństwo, przed jakim dotąd stanęła Wieża, oto największa groźba, jaka kiedykolwiek zawisła naci światem, a wy nie potraficie się zmusić, by o nim rozmawiać? Nie możecie nawet spojrzeć na jego wizerunek?

Odpowiedziało jej milczenie. Wszystkie z wyjątkiem Alviarin spoglądały na nią w taki sposób, jakby języki przymarzły im do podniebień. Kiedy zaś przeniosły wzrok na młodego mężczyznę przedstawionego na obrazie, wyglądały niczym ptaki zahipnotyzowane spojrzeniem węża.

— Rand al’Thor.

Imię to skaziło wargi Elaidy goryczą. Miała już kiedyś tego młodzieńca wyglądającego tak niewinnie, miała go w swych rękach. I nie zrozumiała, kim jest. Jej poprzedniczka wiedziała — wiedziała, Światłość chyba tylko jedna ma pojęcie, od jak dawna, i wypuściła go na wolność. Ta kobieta przed ucieczką przyznała się do wielu rzeczy; poddana wytężonemu śledztwu powiedziała jej o sprawach, w które Elaida wręcz nie potrafiła uwierzyć — jeżeli Przeklęci naprawdę wyrwali się na wolność, wszystko mogło już być stracone — ale jednak w jakiś sposób udało jej się zataić niektóre odpowiedzi. A potem uciekła, zanim zdążyły ją poddać powtórnemu przesłuchaniu. Ta kobieta i Moiraine. Ta kobieta, a także Błękitne wiedziały przez cały czas. Elaida zapragnęła mieć je obie z powrotem w Wieży. Zdradziłyby wówczas wszystko, co wiedziały, do końca. Błagałyby na kolanach o śmierć, zanim by z nimi nie skończyła.

Zmusiła się, by kontynuować, chociaż słowa zamierały jej w gardle.

— Rand al’Thor jest Smokiem Odrodzonym, córki. — Pod Shemerin ugięły się kolana, ciężko opadła na posadzkę. Niektóre z pozostałych zdawały się również tego bliskie. Wzrok Elaidy smagał je biczem pogardy. — Nie może być w tej kwestii najmniejszych wątpliwości. Jest tym, którego zapowiedziano w Proroctwach. Czarny wyswobadza się ze. swego więzienia, nadchodzi Ostatnia Bitwa, a Smok Odrodzony musi wziąć w niej udział i stawić mu czoło, albo świat jest skazany na pożogę i rozpad, po kres obrotów Koła. A on znajduje się poza czyjąkolwiek kontrolą, córki. Nie wiemy, gdzie jest. Znamy tylko miejsca, gdzie go nie ma. Nie ma go w Łzie. Nie ma go tutaj, w Wieży, gdzie byłby bezpiecznie osłonięty przed kontaktem ze Źródłem, jak to być powinno. On sprowadzi na świat tajfun zniszczenia, trzeba go przed tym powstrzymać, jeśli mamy mieć choćby cień nadziei, że przeżyje do czasu nadejścia Tarmon Gai’don. Musimy go schwytać i dopilnować, by stanął do Ostatniej Bitwy. A może któraś z was wierzy, że z własnej woli pójdzie na swą przepowiedzianą śmierć, aby zbawić świat? Mężczyzna, który w chwili obecnej stoi zapewne już na krawędzi szaleństwa? Musimy mieć nad nim kontrolę!

— Matko — zaczęła Alviarin tym swoim irytującym, wypranym z emocji tonem, ale Elaida przerwała jej gniewnym spojrzeniem.

— Pochwycenie Randa al’Thora jest kwestią nieporównywalnie ważniejszą niż jakieś potyczki w Shienarze albo przyczyny spokoju w Ugorze, znacznie ważniejszą niźli odnalezienie Elayne i Galada, ważniejszą nawet niż Mazrim Taim. Znajdźcie go. Znajdźcie! Kiedy następnym razem się spotkamy, każda z was będzie gotowa ze szczegółami opowiedzieć mi, czego dokonała, aby tak się stało. Teraz możecie już odejść, moje córki.

Kolejne niepewne ukłony, ciche mamrotania:

— Jak rozkażesz, Matko — i wyszły, nieomal biegnąc; Joline pomogła wstać słaniającej się Shemerin. Przykład Żółtej siostry będzie stanowił znakomitą nauczkę dla pozostałych; nie ma innego wyjścia, trzeba z nimi tak postępować, by potem żadna nie załamała się w krytycznej chwili; sama zaś Shemerin okazała się zbyt słaba, by ją dopuszczać do posiedzeń tej rady. A tej radzie nie będzie już oczywiście wolno się zbierać, Komnata Wieży usłyszy jej słowa i wszystkie siostry osłupieją.

Wszystkie oprócz Alviarin wyszły.

Kiedy drzwi zamknęły się za ostatnią, dwie kobiety przez dłuższą chwilę w całkowitym milczeniu mierzyły się wzrokiem. Atviarin była tą pierwszą, tą najpierwszą, która poznała i zaakceptowała zarzuty przeciwko poprzedniczce Elaidy. I zdawała sobie doskonale sprawę, dlaczego nosi stułę Opiekunki, która należała się jednej z Czerwonych. Czerwone Ajah jednogłośnie poparły Elaidę, ale Białe nie, a bez szczerego poparcia Białych wiele innych również, mogłoby nie pójść za nimi, i wówczas Elaida nie zasiadałaby na Tronie Amyrlin, ale znajdowała się w celi. Oczywiście tylko w tym przypadku, gdyby pozostałości jej głowy wieńczącej ostrze piki nie stały się zabawką kruków. Alviarin nie dawała się onieśmielić równie łatwo jak pozostałe. Jeśli w ogóle dawała się onieśmielić. W tej niezachwianej pewności, z jaką Alviarin patrzyła jej w oczy, można było wyczytać nieprzyjemną prawdę, że spotykają się jak równa z równą.

Rozległo się pukanie do drzwi, bardzo głośne na tle tej ciszy.

— Wejść! — warknęła Elaida.

Jedna z Przyjętych, blada szczupła dziewczyna, weszła z wahaniem do pomieszczenia i natychmiast wykonała ukłon tak głęboki, że jej biała suknia obrzeżona lamówką w siedmiu kolorach rozlała się na posadzce niczym kałuża. Rozszerzone błękitne oczy i sposób, w jaki wbijała spojrzenie w podłogę, świadczyły, że wyczuła nastroje panujące w komnacie kobiet. W miejscu, z którego Aes Sedai wychodziły roztrzęsione, na Przyjętą czekało naprawdę wielkie niebezpieczeństwo.

— M-Matko, Pan F-Fain jest tutaj. Powiedział, że chciałaś się spotkać z nim o tej porze. — Dziewczyna zachwiała się i omal nie upadła od przejmującego ją strachu.

— A więc każ mu wejść, zamiast trzymać za drzwiami — warknęła Elaida, mimo iż obdarłaby ją żywcem ze skóry, gdyby wpuściła go bez prośby o pozwolenie. Gniew, który skrywała przed Alviarin — nigdy nie przyznałaby się przed sobą, że boi się go tamtej okazać — ten sam gniew wezbrał w niej teraz.

— A jeśli nie potrafisz się nauczyć porządnie mówić, być może kuchnie okażą się bardziej stosownym dla ciebie miejscem niźli przedsionek gabinetu Amyrlin. No co? Zrobisz wreszcie, co ci kazano? Ruszaj się, dziewczyno! I powiedz Mistrzyni Nowicjuszek, ma cię nauczyć skwapliwego wypełniania rozkazów.

Dziewczyna wyskrzeczała coś, być może stosowną odpowiedź, po czym wymknęła się z pomieszczenia.

Elaida opanowała się z wysiłkiem. Nie dbała w najmniejszej mierze o to, czy Silviana, nowa Mistrzyni Nowicjuszek, stłucze dziewczynę do nieprzytomności, czy zleci jej dodatkową lekturę. Ledwie dostrzegała nowicjuszki czy Przyjęte, chyba że stawały jej na drodze, a dbała o nie w jeszcze mniejszym stopniu. To Alviarin chciałaby widzieć poniżaną i ciśniętą na kolana.

Na razie jednak musiała się zająć Fainem. Przyłożyła palec do ust. Kościsty mały człowieczek z ogromnym nosem, który pojawił się w Wieży przed zaledwie kilkoma dniami, brudny, odziany w świetne niegdyś szaty, zresztą zbyt duże na niego, arogancki i płaszczący się na przemian, z miejsca zaczął się starać o posłuchanie u Amyrlin. Wyjąwszy tych, którzy służyli w Wieży, mężczyźni przebywali w niej zasadniczo tylko wówczas, gdy doprowadzano ich przemocą albo znajdowali się w wielkiej potrzebie, ale żaden z nich nie prosiłby o audiencję u Amyrlin. Głupiec do pewnego stopnia, prawdopodobnie na poły szalony: utrzymywał, że pochodzi z Lugardu w Murandy, ale w jego mowie odzywały się rozmaite akcenty, czasami przechodził od jednego do drugiego w środku zdania. A jednak doszła do wniosku, że może się przydać.

Alviarin wciąż patrzyła na nią, pogrążona w chłodnym samozadowoleniu, w jej oczach zaś zastygły nie wypowiedziane pytania, które z pewnością chciała zadać w związku z Fainem. Twarz Elaidy stwardniała. Miała nieomal ochotę sięgnąć po saidara, kobiecą połowę Prawdziwego Źródła, aby użyć Mocy i nauczyć tamtą, gdzie jest jej prawdziwe miejsce w ramach hierarchii Wieży. Ale to nie był właściwy sposób. Alviarin mogłaby nawet stawić opór, a walka na podobieństwo stajennej dziewki nie była żadną metodą zamanifestowania autorytetu Amyrlin. Jednak Alviarin nauczy się jeszcze być jej posłuszną, tak jak nauczą się tego pozostałe. Pierwszym krokiem będzie pozostawienie jej w niewiedzy odnośnie do tego Faina czy jak też tam brzmiało jego prawdziwe nazwisko.

Padan Fain wyrzucił ze swych myśli obraz rozdygotanej młodej Przyjętej, ledwie przekroczył próg gabinetu Amyrlin; wyglądała na smaczny kąsek, lubił, jak takie dziewczątka trzepotały w jego dłoniach niczym małe ptaszki, ale teraz trzeba było się skupić na znacznie ważniejszych sprawach. Ocierając zwilgotniałe od potu dłonie, skłonił głowę, odpowiednio skromnie, ale oczekujące go dwie kobiety z początku zdawały się zupełnie nie dostrzegać jego obecności, ich spojrzenia dalej krzyżowały się ze sobą. Niemalże mógł wyciągnąć dłoń i poczuć dotykiem zastygłe między nimi napięcie. Całą Białą Wieżę oplatało napięcie i podziały. Tym lepiej. Napięcie można skierować w odpowiednią stronę, podziały wykorzystać, jeśli trzeba.

Zdziwił się, że na Tronie Amyrlin zasiada Elaida. Ale dzięki temu sytuacja była bardziej sprzyjająca, niźli oczekiwał. Pod wieloma względami nie dorównywała siłą, jak słyszał, kobiecie, która przed nią nosiła stułę. Twardsza, tak, bardziej okrutna, ale równocześnie bardziej krucha. Znacznie trudniejsza do nakłonienia, ale łatwiejsza do złamania. Jeśli któraś z tych możliwości okaże się konieczna. Ale przecież dla niego jedna Aes Sedai, nawet Amyrlin, nie różniła się niczym od drugiej. Wszystkie były głupie. Głupie i niebezpieczne, jednakże czasami się przydawały.

Wreszcie zdały sobie sprawę z jego obecności, Amyrlin lekko zmarszczyła brwi, wyraz twarzy Opiekunki Kronik nie zmienił się ani na jotę.

— Możesz już iść, córko — twardym głosem poleciła Elaida, kładąc nacisk na słowo „już”.

Tak, tak. Napięcia, szczeliny w potędze. Szczeliny, w których można posiać ziarna. Fain ledwie się powstrzymał od wybuchu śmiechu.

Alviarin zawahała się, zanim wykonała jeden z ukłonów. Kiedy wychodziła z pomieszczenia, jej spojrzenie prześlizgnęło się po jego postaci — całkowicie pozbawione wyrazu, choć niepokojące. Skulił się odruchowo, jakby w obronnym geście; jego dolna warga zadrżała w połowicznym wilczym grymasie, skierowanym ku jej szczupłym plecom. Ogarnęło go przelotne wrażenie, tylko na moment, że ona wie na jego temat zbyt dużo, nie potrafiłby jednak powiedzieć, skąd się ono wzięło. Ta jej chłodna twarz, zimne oczy, które nigdy nie zmieniały wyrazu. A on pragnął zobaczyć w nich jakąś zmianę. Strach. Agonię. Błaganie. Niemalże zaśmiał się na samą myśl. Przecież to bez sensu. Nie mogła nic wiedzieć. Odrobina cierpliwości, a poradzi sobie i z nią, i z tym niewzruszonym spojrzeniem jej oczu.

Wieża w swych skarbcach posiadała rzeczy warte tej odrobiny cierpliwości. Był tu Róg Valere, osławiony Róg, mający wezwać z grobów martwych bohaterów na czas Ostatniej Bitwy. Nawet większość Aes Sedai nie miała o tym pojęcia, jednak on potrafił odkrywać tajemnice. Sztylet był tutaj. Czuł jego zew nawet w miejscu, w którym się teraz znajdował. Mógł trafić doń z zamkniętymi oczami. Był jego, był jego częścią, skradziony i ukryty przez Aes Sedai. Sztylet zastąpi mu to wszystko, co utracił. Nie miał pojęcia w jaki sposób, ale pewien był, że tak się stanie. Zastąpi utracone Aridhol. Zbyt niebezpiecznie byłoby wracać do Aridhol, mógłby znowu zostać uwięziony. Zadrżał. Tak długo był uwięziony. Już nigdy więcej.

Oczywiście, nikt już nie używał nazwy Aridhol, teraz mówiono Shadar Logoth. Gdzie Oczekuje Cień. Stosowna nazwa. Tak wiele się zmieniło. Nawet on sam. Padan Fain. Mordeth. Ordeith. Czasami nie miał żadnej pewności, które imię tak naprawdę do niego należy, kim jest w rzeczywistości. Jedna rzecz była pewna. Nie był tym, za kogo go uważano. Ci, którzy wierzyli, że go znają, srodze się mylili. Teraz był przemieniony. Miał w sobie siłę, przewyższającą inne moce. Na koniec wszyscy się o tym przekonają.

Wzdrygnął się, zdawszy sobie sprawę, że Amyrlin coś powiedziała. Pogrzebał gorączkowo w pamięci i odnalazł jej słowa.

— Tak, Matko, ten kaftan dobrze mi służy. — Przesunął dłonią po czarnym aksamicie, aby pokazać, jak bardzo jest zeń zadowolony; jakby ubiór miał jakiekolwiek znaczenie. — To dobry kaftan. Uprzejmie ci dziękuję, Matko.

Przygotowany odcierpieć jej kolejne starania, by poczuł się swobodniej, gotów był nawet przyklęknąć i pocałować jej pierścień, ale tym razem przeszła wprost do sedna.

— Powiedz mi coś więcej z tego, co wiesz o Rundzie al’Thorze, panie Fain.

Wzrok Faina powędrował do obrazu przedstawiającego dwóch mężczyzn; jego plecy wyprostowały się, gdy mu się przypatrywał. Portret al’Thora szarpał strunę w jego sercu z równą siłą, jakby tamten stanął przed nim we własnej osobie; w żyłach zawrzała wściekłość i nienawiść. To z powodu tego młodzieńca cierpiał ból, którego nie pomieściła pamięć, ból, którego nie chciał pamiętać, który zadawał mu gorsze cierpienia niźli zwykły ból. Został połamany i sklejony na nowo, a wszystko przez al’Thora. Oczywiście, powtórne odtworzenie wyposażyło go w narzędzia zemsty, ale nie o to przecież chodziło. Stracił zdolność widzenia, pragnienie zniszczenia al’Thora przesłoniło mu świat.

Odwrócił się z powrotem do Amyrlin, nie zdając sobie sprawy, że przybrał równie władczą postawę, i spojrzał jej prosto w oczy.

— Rand al’Thor jest nieszczery i przebiegły, nie dba o nikogo ani o nic, oprócz swej mocy.

Głupia kobieta.

— Nie da się nigdy przewidzieć, co on zrobi.

Gdyby tylko mógł dostać go w swe ręce...

— Trudno go kontrolować... bardzo trudno... ale wierzę, że można to osiągnąć. Najpierw musisz uwiązać na sznurku jedną z tych nielicznych osób, którym ufa...

Jeśli ona da mu al’Thora, ta może nawet pozostawi ją przy życiu, kiedy wreszcie odejdzie. Mimo że to Aes Sedai.

W samej koszuli, rozwalony niedbale w złoconym fotelu, z jedną obutą nogą przewieszoną przez wyścielana poręcz, Rahvin uśmiechał się do kobiety stojącej przy kominku i powtarzającej to, co jej kazał. Jej wielkie, piwne oczy przesłaniała szklista mgiełka. Młoda kobieta, śliczna nawet w tych prostych szarych wełnach, które włożyła jako przebranie; ale nie to wszak interesowało go w niej najbardziej.

Najlżejszy podmuch wiatru nie wnikał do wnętrza przez wysokie okna komnaty. Pot spływał strugami po twarzy kobiety, kiedy jej usta się poruszały, perlił się też na wąskiej twarzy drugiego mężczyzny znajdującego się w pomieszczeniu. Pomimo znakomitego kaftana z czerwonego jedwabiu ze złotym haftem, mężczyzna ów prężył się niczym służący, którym zresztą w pewien sposób był, nawet jeśli, w przeciwieństwie do kobiety, poszedł na służbę z własnej woli. Oczywiście w tej chwili nic nie widział i nie słyszał.

Rahvin delikatnie operował strumieniami Ducha, którymi oplótł tę dwójkę. Nie było potrzeby marnowania wartościowych sług.

Rzecz jasna, on się nie pocił. Nie pozwoliłby, aby przewlekły upał lata musnął choćby jego skórę. Był wysokim mężczyzną, potężnie zbudowanym, smagłolicym i przystojnym mimo pasm siwizny na skroniach. W postępowaniu z tą kobietą stosowanie przymusu nie nastręczało najmniejszych trudności.

Grymas przeciął jego twarz. Nie zawsze tak było. Niektórzy — naprawdę niewielu — mieli jaźnie tak silne, że ich umysły, choćby nieświadomie, wciąż poszukiwały szczelin, którymi mogłyby się wydostać na wolność. Jego pech polegał na tym, że wciąż potrzebował takich ludzi. Z kobietą można było sobie poradzić, ale wciąż poszukiwała drogi ucieczki, nie wiedząc nawet, że została uwięziona. Ostatecznie wszak, ona również, przestanie być potrzebna, wtedy zdecyduje, czy pozwoli jej odejść własną drogą, czy pozbędzie się jej w sposób nieco bardziej definitywny. Oba wyjścia nastręczały określone niebezpieczeństwa. Oczywiście, jemu nic nie było w stanie zagrozić, ale z natury był człowiekiem ostrożnym, skrupulatnym. Małe niebezpieczeństwa potrafią się potęgować, jeśli się na nie nie zwraca uwagi, a on zawsze mierzył podejmowane ryzyko miarą swej ostrożności. Zabić ją czy zatrzymać?

Z zamyślenia wyrwała go pauza w potoku słów kobiety.

— Kiedy opuścisz to miejsce — oznajmił jej — zapomnisz, że tu byłaś. Pamiętać będziesz tylko swój codzienny poranny spacer.

Przytaknęła gorliwie, a on lekko tak poluzował pasma Ducha, by mogły same wyparować z jej umysłu niedługo po tym, jak znajdzie się na ulicy. Powtarzające się zastosowanie przymusu za każdym razem wzmagało gotowość do posłuszeństwa, nawet jeśli się jej bezpośrednio nie wykorzystywało, ale zawsze istniało niebezpieczeństwo, że ktoś to wszystko wykryje.

Kiedy z nią skończył, uwolnił również umysł Elgara. Lord Elgar. Pomniejszy szlachcic, ale wierny swym przysięgom. Ten nerwowo oblizał wąskie wargi i spojrzał na kobietę. a potem natychmiast przykląkł przed Rahvinem. Przyjaciele Ciemności — Sprzymierzeńcy Ciemności, jak ich nazywano obecnie — zaczynali się już uczyć powoli, jak ściśle będzie się od nich wymagać dotrzymania złożonych przysiąg, teraz, kiedy Rahvin i pozostali byli znowu wolni.

— Wyprowadź ją dyskretnie na ulicę — powiedział Rahvin. — I zostaw tam. Nikt nie może jej zobaczyć.

— Będzie tak, jak rozkazałeś, Wielki Panie — powiedział Elgar, kłaniając się, ugiąwszy kolano.

Potem podniósł się i idąc tyłem, wycofał się sprzed oblicza Rahvina, nie przestając się kłaniać i ciągnąc kobietę za ramię. Szła potulnie, oczywiście, jej oczy wciąż były zamglone.

— Jedna z twoich ślicznotek do zabawy? — zapytał kobiecy głos, kiedy rzeźbione drzwi zamknęły się za tamtą dwójką. — Ale doprawdy, czy musisz ubierać je w taki sposób?

Objął saidina i pozwolił, by wypełniła go Moc, skaza męskiej połowy Prawdziwego Źródła wgryzła się bezsilnie w barierę jego zobowiązań i przysiąg, więzi łączących go z potęgą, którą uznawał za większą niźli Światłość, a nawet Stwórca.

Pośrodku komnaty, ponad złotoczerwonym kobiercem unosiła się brama, przejście do jakiegoś innego miejsca. Pochwycił przelotny obraz komnaty o ścianach wyłożonych śnieżnobiałym jedwabiem, zanim brama zniknęła, pozostawiając tylko kobietę, odzianą w biel i spiętą w talii paskiem splecionym ze srebra. Leciutki dreszcz, który przebiegł po jego skórze, niczym odległe tchnienie chłodu, upewnił go, że kobieta przeniosła Moc. Szczupła t wysoka, była równie piękna jak on przystojny, w twarzy otoczonej kaskadą spływających na ramiona włosów — z wpiętymi w nie ozdobami w kształcie półksiężyców i gwiazd — lśniły ciemne oczy. Na jej widok większości mężczyzn zapewne zaschłoby w ustach.

— Co chcesz osiągnąć, podkradając się do mnie znienacka, Lanfear? — zapytał szorstko. Nie rozluźnił kontaktu ze Źródłem, miast tego zajął się przygotowaniem kilku nieprzyjemnych niespodzianek, na wszelki wypadek. — Jeżeli chcesz, ze mną porozmawiać, wyślij posłańca, a ja zdecyduję, kiedy i gdzie. I czy w ogóle.

Lanfear uśmiechnęła się swoim słodkim, zdradzieckim uśmiechem.

— Zawsze byłeś świnią, Rahvin, ale rzadko głupcem. Ta kobieta jest Aes Sedai. Co się stanie, jeśli zrozumieją, że ją straciły? Czy zawsze wysyłasz heroldów, aby wszem wobec oznajmiali miejsce twego pobytu?

— Przenoszenie? — warknął. — Ona nie jest dość silna, by ją wypuszczać na dwór bez opiekunki. Niedouczone dzieci nazywają Aes Sedai, podczas gdy jedna połowa tego, co wiedzą, to sztuczki samouków, druga zaś ledwie dotyka powierzchni prawdziwej wiedzy.

— Czy nadal byś tak szydził, gdyby trzynaścioro tych niedouczonych dzieci otoczyło cię kręgiem?

Chłodne szyderstwo w jej głosie ukłuło go niczym żądło osy, ale nie dał niczego po sobie poznać.

— Powziąłem stosowne środki ostrożności, Lanfear. Ona nie jest jedną z moich „ślicznotek do zabawy”, jak je nazywasz, lecz lokalną agentką Wieży. Donosi dokładnie to, co ja chcę, i robi to chętnie. Te, które służą Wybranym w Wieży, powiedziały mi, gdzie ją znajdę. — Wkrótce nadejdzie dzień, gdy świat porzuci miano Przeklętych i uklęknie przed Wybranymi. Tak zostało przyobiecane, już bardzo dawno temu. — Dlaczego tutaj przyszłaś, Lanfear? Z pewnością nie z prośbą o pomoc dla bezbronnej niewiasty.

Wzruszyła tylko ramionami.

— Jeżeli o mnie chodzi, możesz igrać ze swoimi zabawkami, jak ci się żywnie podoba. Trudno posądzać cię o nadmierną gościnność, Rahvin, a więc wybaczysz mi, jeśli... — Srebrny dzban uniósł się. z małego stoliczka przy łóżku Rahvina i przechylił, aby wlać nieco ciemnego wina do kutego, złotego pucharu. Kiedy dzban spoczął na poprzednim miejscu, puchar popłynął w powietrzu ku dłoni Lanfear. Oczywiście, nie poczuł nic prócz leciutkiego dreszczu na skórze, nie widział żadnych strumieni; to mu się nigdy nie podobało. Fakt, że ona była zdolna spostrzec równie niewiele z jego splotów, oznaczał jego zdaniem tylko nieznaczną równowagę.

— Dlaczego? — zapytał ponownie.

Spokojnie wypiła łyk wina, zanim odpowiedziała.

— Ponieważ nas unikasz, pojawi się tutaj kilkoro Wybranych. Ja przybyłam pierwsza, abyś nie uznał tego za atak.

— Pozostali? Jakiś wasz nowy plan? Jaki mogę mieć pożytek z cudzych planów? — Nagle zaśmiał się głębokim, dźwięcznym śmiechem. — A więc to jednak nie żaden atak? Ty byś nigdy nie zaatakowała otwarcie, prawda? Być może nie jesteś taka paskudna jak Moghedien, zawsze jednak preferowałaś flanki i tyły. Tym razem zaufam ci na tyle, by cię wysłuchać. Zwłaszcza że mam cię na oku.

Kto zaufałby Lanfear do tego stopnia, by pozwolić jej stanąć za swymi plecami, już przez to zasługiwał na nóż, który mogłaby mu wbić w plecy. Nawet gdy się jej nie spuszczało z oczu, nie była szczególnie godna zaufania; choćby dlatego, że jej nastroje były aż nadto zmienne.

— Kto jeszcze ma uczestniczyć w tym spotkaniu?

Tym razem ostrzeżenie było zupełnie wyraźne — dzieło mężczyzny — kiedy otworzyła się kolejna brama, ukazując marmurowe łuki wychodzące na szerokie kamienne balkony, a za nimi mewy kołujące i krzyczące na bezchmurnym błękitnym niebie. Na koniec w przejściu pojawił się człowiek, przeszedł przez nie, a ono zamknęło się za nim.

Sammael był mocno zbudowany, wręcz masywny, sprawiał wrażenie roślejszego, niźli był w rzeczywistości, poruszał się szybkim, energicznym krokiem, zdradzając porywcze usposobienie. Błękitnooki, złotowłosy, z brodą przystrzyżoną w idealny prostokąt, zapewne wyróżniałby się jako mężczyzna niezwykle przystojny, gdyby nie ukośna blizna w poprzek twarzy, jakby ktoś go smagnął rozgrzanym do czerwoności pogrzebaczem od nasady włosów aż do szczęki. Mógł kazać ją usunąć, kiedy tylko się pojawiła, ile to już lat temu, ale postanowił tego nie czynić.

Połączony z saidinem równie mocno jak Rahvin — stojąc tak blisko, Rahvin mógł to wyczuć, wprawdzie niejasno, ale jednak — Sammael zmierzył go zmęczonym wzrokiem.

— Spodziewałem się dziewek służebnych i tancerek, Rahvin. Czyżby znużyły cię wreszcie takie rozrywki, po tych wszystkich latach?

Lanfear zaśmiała się, nie odrywając ust od pucharu.

— Czy ktoś wspominał rozrywki?

Rahvin nawet nie zauważył, jak otworzyła się trzecia brama, za którą można było dostrzec wielką komnatę pełną basenów i wysmukłych kolumn, nagich niemalże akrobatów i służących mających na sobie jeszcze skromniejszą odzież. Siedział wśród nich ponury, wychudły starzec w zmiętym kaftanie, zupełnie do nich nie pasujący. W ślad za nowo przybyłą, kroczyło dwoje służących w przejrzystych skrawkach materii, dobrze umięśniony mężczyzna, trzymający kutą w złocie tacę i piękna, lubieżna kobieta niepewnie nalewająca wino z rżniętego w krysztale dzbana do stosownego kielicha stojącego na tacy. Nie dato się dostrzec niczego więcej, bo brama zamigotała i znikła.

W każdym innym towarzystwie, w którym nie byłoby Lanfear, Graendel zostałaby uznana za kobietę oszałamiająco piękną, bujną i dojrzałą. Odziana była w bardzo obcisłą suknię z zielonego jedwabiu. Na piersiach kołysał się rubin wielkości kurzego jaja, długie włosy barwy słońca zdobił diadem również wysadzany rubinami. Przy Lanfear była jednak tylko zwyczajną pulchną ślicznotką. Jeśli nawet martwiło ją to nie chciane porównanie, jej pełen rozbawienia uśmiech nie zdradzał tego.

Złote bransolety zadźwięczały, kiedy pomachała upierścienioną dłonią, dając znak stojącej za nią dziewczynie, która szybko wsunęła puchar w jej dłoń z przymilnym uśmiechem.

— A więc — powiedziała wesoło. — Niemalże połowa Wybranych, przynajmniej z tych, którzy przeżyli, w jednym miejscu. I nikt nie próbuje nikogo zabić. Któż by się czegoś takiego spodziewał, zwłaszcza że Wielki Władca Ciemności jeszcze nie wrócił. Ishamael nas powstrzymał, byśmy nie rzucili się sobie do gardeł, ale to...

— Zawsze mówisz tak otwarcie w obecności swoich służących? — krzywiąc się, zapytał Sammael.

Graendal zamrugała i obejrzała się na swoją świtę, jakby zupełnie o niej zapomniała.

— Oni niczego nie zdradzą. Wielbią mnie. Nieprawdaż, moi drodzy? — Dwójka służących padła na kolana, eksplodując potokami żarliwych zapewnień o swej miłości. To była prawdziwe, naprawdę ją kochali. Teraz. Po chwili zmarszczyła lekko brwi, a służący zamarli, z ustami rozwartymi w pół słowa. — Mogliby tak ciągnąć w nieskończoność. Ale rzeczywiście nie powinni nam przeszkadzać, nieprawdaż?

Rahvin potrząsnął głową, zastanawiając się, kim są ci dwoje. Piękno fizyczne nie wystarczało, by dostać się do służby u Graendal, trzeba również było posiadać władzę lub pozycję w świecie. Były lord na lokaja, dama jako kąpielowa; na tym polegał gust Graendal. Zachcianki swoją drogą, ale to było już marnotrawstwo. Ta para mogła się jeszcze przydać, gdyby odpowiednio nimi manipulować, jednak przymus, jaki zastosowała wobec nich Graendal, z pewnością nie pozwoliłby już im stać się niczym więcej niźli elementem dekoracji. W postępowaniu tej kobiety nie było żadnej finezji.

— Czy mam oczekiwać kolejnych, Lanfear? — jęknął. — Przekonałaś już Demandreda, by przestał uważać się za spadkobiercę Wielkiego Władcy?

— Wątpię, by starczyło mu na to arogancji — odrzekła spokojnie Lanfear. — Mógł sam zobaczyć, dokąd zaprowadziło to Ishamaela. Ale o to właśnie chodzi. Kwestia, którą podniosła Graendal. Kiedyś było nas trzynaścioro nieśmiertelnych. Obecnie czterej nie żyją, a jeden zdradził. Nasza czwórka stanowi komplet uczestników dzisiejszego zebrania i to powinno wystarczyć.

— Jesteś pewna, że Asmodean przeszedł na drugą stronę? — dopytywał się Sammael. — Nigdy przedtem nie miał dość odwagi na podjęcie ryzyka. Skąd znalazł w sobie tyle determinacji, by przyłączyć się do przegranej sprawy?

Przelotny uśmiech Lanfear był pełen rozbawienia.

— Miał dość odwagi, by zastawić pułapkę, która wyniosłaby go ponad resztę. A kiedy stanął przed wyborem, śmierć lub przegrana sprawa, zdobył się jednak na odwagę i dokonał wyboru.

— I zyskał tym odrobinę czasu, założę się. — Grymas nadał naznaczonej blizną twarzy Sammaela jeszcze bardziej zgryźliwy wyraz. — Jeżeli znajdowałaś się wystarczająco blisko niego, co można wnioskować stąd, iż tak doskonale jesteś poinformowana, to dlaczego pozwoliłaś mu żyć? Mogłaś go zabić, zanim by w ogóle się zorientował, na co się zanosi.

— Nie jestem tak prędka do zabijania jak ty. Śmierć jest ostateczna, nie ma od niej odwrotu, a przecież zazwyczaj istnieją inne, przynoszące więcej korzyści sposoby. A poza tym nie mam ochoty ryzykować frontalnego ataku przeciw przeważającym siłom.

— Czy on jest naprawdę aż tak silny? — szybko zapytał Rahvin. — Ten Rand al’Thor. Czy byłby zdolny pokonać cię w bezpośrednim starciu?

Co wcale nie znaczyło, by on lub Sammael nie mogliby tego dokonać, choć z pewnością Graendal natychmiast połączyłaby się z Lanfear, gdyby któryś z nich spróbował. Jeśli już o to chodzi, obie kobiety zapewne były w tej chwili do granic wypełnione Mocą, gotowe do ataku przy najlżejszym choćby podejrzeniu, iż ze strony któregoś z mężczyzn może coś im grozić. Obie lub tylko jedna. Ale ten wieśniak? Niedouczony pasterz! Niedouczony, chyba że Asmodean bardzo stara się wkupić w jego łaski.

— On jest odrodzonym Lewsem Therinem Telamonem — powiedziała Lanfear lekko — a Lews Therin był równie silny jak my.

Sammael roztargnionym gestem potarł bliznę przecinającą jego twarz; była dziełem właśnie Lewsa Therina. Trzy tysiące lat temu, więcej nawet, na długo przed Pęknięciem Świata, zanim uwięziony został Wielki Władca, zanim tyle się przecież zdarzyło. Ale Sammael nigdy nie zapomniał.

— Cóż — wtrąciła Graendal — może przejdziemy wreszcie do omówienia toga, po co się tutaj zebraliśmy.

Rahvin poczuł nieprzyjemne drgnienie w głębi sera. Dwójka służących wciąż trwała nieruchomo — albo raczej nie wciąż, lecz znowu. Sammael mruczał coś w swą brodę.

— Jeżeli ten Rand al’Thor jest naprawdę odrodzonym Lewsem Therinem Telamanem — ciągnęła dalej Graendal, sadowiąc się na plecach mężczyzny, który teraz stał na czworakach — zaskoczona jestem, że nie chciałaś zaciągnąć go do swego łoża, Lanfear. Ale czy byłoby to takie proste? O ile dobrze pamiętam, to Lews Therin wodził cię za nos, a nie odwrotnie. Wywoływał u ciebie napady dzikiej wściekłości. Wysyłał cię po wino, jeśli można tak powiedzieć.

Postawiła puchar na tacy, trzymanej nieruchomo przez klęczącą kobietę, która najwyraźniej bała się nawet odetchnąć.

— Byłaś nim tak opętana, że rozciągnęłabyś się u jego stóp, gdyby tylko powiedział „dywanik”.

Ciemne oczy Lanfear zalśniły na moment, ale błyskawicznie odzyskała panowanie nad sobą.

— Może to Lews Therin odrodzony, ale nie Lews Therin we własnej osobie.

— Skąd wiesz? — zapytała Graendal, uśmiechając się, jakby to wszystka było tylko żartem. — Wielu wierzy, że każdy się rodzi i odradza wraz z obrotami Koła; może tak jest, ale nawet jeśli coś takiego już się kiedyś zdarzyło, to nic mi o tym nie wiadomo. Człowiek odrodzony zgodnie z proroctwem. Któż wie, czym on jest?

Lanfear uśmiechnęła się lekceważąco.

— Obserwowałam go z bliska. Nie wygląda na kogoś więcej niźli zwykłego pasterza, wciąż bezgranicznie naiwnego. — Spoważniała. — Ale teraz ma Asmodeana, chociaż mocno osłabionego. A przed Asmodeanem w walce z nim zginęło czterech Wybranych.

— Pozwólmy mu usuwać martwe drewno — burknął Sammael. Splótł strumienie Powietrza, aby przenieść krzesło ponad dywanem, po czym rozparł się w nim, skrzyżowawszy nogi w kostkach; jedno ramię przełożył przez niskie, rzeźbione oparcie. Głupcem okazałby się ten, kto by uwierzył, że on pozwolił sobie na rozluźnienie i dekoncentrację; Sammael zawsze lubił wprowadzać w błąd swoich wrogów, którzy sądzili, że mogą wziąć go z zaskoczenia. — Zostanie dla nas więcej w Dniu Powrotu. A może ty uważasz, że on zwycięży w Tarmon Gai’don, Lanfear? Nawet jeśli wzmocni Asmodeana, tym razem nie ma przy nim Stu Towarzyszy. Nieważne, czy Asmodean mu pomoże; Wielki Władca zgasi go niczym świecę.

Zjeżył się na widok pogardliwego spojrzenia, którym obrzuciła go Lanfear.

— Ilu z nas pozostanie przy życiu, kiedy Wielki Władca wreszcie się uwolni? Czterech już odeszło. Czy następny będziesz ty, Sammaelu? Mogłoby ci się to spodobać. Mógłbyś wreszcie pozbyć się tej blizny, gdybyś go pokonał. Ale, zapomniałam. Ile razy dotrzymałeś mu pola podczas Wojny o Moc? Czy choć raz zwyciężyłeś? Jakoś sobie nie przypominam. — Nie przerywając, na moment zwróciła się w stronę Graendal i teraz adresowała swe słowa do niej. — Albo możesz to być ty. Z jakichś powodów on waha się przed krzywdzeniem kobiet, ale tobie nie będzie nawet dany wybór Asmodeana. Od kamienia nie nauczyłby się więcej niż od ciebie. Chyba że zatrzyma cię jako ulubione zwierzę. To byłoby dla ciebie coś nowego, nieprawdaż? Zamiast decydować, który z twoich ulubieńców przynosi ci najwięcej zadowolenia, musiałbyś się nauczyć, jak zadowalać innych.

Twarz Graendal ściągnęła się, a Rahvin poczynił przygotowania do postawienia osłony na wypadek, gdyby obie kobiety miały się rzucić na siebie, na najlżejszy bodaj syk płomienia stosu gotów był natychmiast do Podróżowania. Poczuł, że Sammael sięga po Moc, wyczuł różnicę w jego splotach — Sammael zapewne określiłby to jako zdobywanie wstępnej przewagi taktycznej — i pochylił się, by schwycić tamtego za ramię. Sammael gniewnie strząsnął jego dłoń, ale tymczasem moment minął. Dwie kobiety patrzyły teraz na nich zamiast na siebie. Żadna nie widziała, co zdarzyło się przez chwilą, coś jednak najwyraźniej musiało zajść między Rahvinem i Sammaelem, toteż podejrzliwość rozpaliła im oczy.

— Chciałbym usłyszeć, co Lanfear ma do powiedzenia. — Nie spojrzał na Sammaela, ale słowa przeznaczone były dla niego. — Musi być w tym coś więcej niźli tylko idiotyczna próba nastraszenia nas.

— Ależ o to właśnie chodzi, odrobina strachu nikomu jeszcze nie zaszkodziła. — Ciemne oczy Lanfear wciąż lśniły podejrzliwością, jednak jej głos był czysty niczym niezmącona woda. — Ishamael próbował zdobyć nad nim kontrolę i przegrał, pod koniec próbował już go tylko zabić i także przegrał. Ishamael usiłował sterroryzować go i przestraszyć, a takie sposoby są nieskuteczne wobec Randa al’Thora.

— Ishamael był już prawie zupełnie szalony — wymruczał Sammael — niemalże przestał być człowiekiem.

— To my jesteśmy ludźmi? — Graendal uniosła brew. — Zwykłymi ludźmi? Z pewnością jesteśmy czymś więcej. To jest człowiek.

Pogładziła palcami policzek klęczącej obok kobiety.

— Powinno powstać jakieś nowe słowo, które by nas określało.

— Czymkolwiek jesteśmy — powiedziała Lanfear — nie powiedzie nam się tam, gdzie zawiódł Ishamael.

Pochyliła się lekko do przodu, jakby chciała siłą wtłoczyć im te słowa do głów. Lanfear rzadko zdradzała oznaki napięcia. Dlaczego więc teraz?

— Dlaczego tylko nas czworo? — zapytał Rahvin. To drugie „dlaczego” musiało na razie zaczekać.

— A po co więcej? — odpowiedziała pytaniem Lanfear. — Jeżeli uda nam się podarować Wielkiemu Władcy rzuconego na kolana Smoka Odrodzonego, to po cóż dzielić honor... i nagrody... na mniejsze części niźli to konieczne? A być może on okaże się użyteczny... jak to sformułowałeś, Sammaelu?... w usuwaniu martwego drewna.

Taką odpowiedź Rahvin potrafił zrozumieć. Oczywiście nie ufał jej w najmniejszym stopniu, podobnie jak całej reszcie, ale wiedział, co to jest ambicja. Wybrani spiskowali przeciwko sobie, walcząc o lepszą pozycję aż do dnia, kiedy Lews Therin. uwięził ich, pieczętując więzienie Wielkiego Władcy. I zaczęli znowu, gdy tylko wydostali się na wolność. Chciał tylko zdobyć pewność, że spisek Lanfear nie zakłóci jego własnych planów.

— Mów dalej — poprosił.

— Po pierwsze, ktoś jeszcze stara się zdobyć nad nim kontrolę. Być może po to, by go zabić. Podejrzewam Moghedien albo Demandreda. Moghedien zawsze starała się działać w cieniu, Demandred zaś nienawidził Lewsa Therina. — Sammael uśmiechnął się, czy też może skrzywił, ale jego nienawiść była doprawdy czymś zupełnie bladym wobec uczuć Demandreda, choć powody ku niej miał znacznie lepiej ugruntowane.

— Skąd wiesz, że to nie ktoś z zebranych tutaj? — zapytała bez namysłu Graendal.

W uśmiechu Lanfear błysnęło równie wiele zębów, jak w niedawnym uśmiechu tamtej, ale było w nim równie mało ciepła.

— Ponieważ tylko wy troje postanowiliście wykuć dla siebie nisze i zabezpieczyć swoją władzę, podczas gdy reszta usiłuje się wzajemnie wymordować. Są też inne powody. Powiedziałam wam, że będę pilnowała Randa al’Thora.

Prawdą było to, co o nich powiedziała. Sam Rahvin przedkładał dyplomację i subtelne pociąganie za sznurki ponad otwarte starcie, chociaż nie zawahałby się przed nim, gdyby zaistniała taka potrzeba. Sammael zawsze opierał się na armii i dążył do podbojów; nie zbliżyłby się do Lewsa Therina, nawet odrodzonego pod postacią pasterza, gdyby nie był pewien zwycięstwa. Graendal również preferowała metodę podbojów, chociaż jej sposoby nie uwzględniały żołnierzy; pomimo zaabsorbowania swoimi zabawkami, za każdym razem stawiała właściwy krok. Otwarcie, by zyskać pewność, jak pozostali Wybrani przyjęli jej sukcesy, ale nigdy nie posuwała się za daleko.

— Wiecie, że mogę go obserwować, sama pozostając niedostrzeżona — kontynuowała Lanfear — ale wy musicie trzymać się z daleka, bo inaczej zostaniecie wykryci. Musimy go odciągnąć...

Graendal pochyliła się naprzód, zainteresowana, Sammael zaś przytakiwał, w miarę jak ciągnęła dalej. Rahvin powstrzymywał się na razie od jakichkolwiek sądów. To mogło przynieść niezłe rezultaty. A jeśli nie... Jeśli nie, dostrzegał już kilka innych sposobów ukształtowania biegu wydarzeń tak, aby działały na jego korzyść. A to mogło już przynieść bardzo dobre efekty.