Прыгоды памаўзлівай Рыскі

ЯК РЫСКА БАРСІКА РАТАВАЛА

За свой даверлівы, хоць і памаўзлівы характар Рыска стала любіміцай усёй сям’і. З ёй забаўляліся не толькі Надзейка, але і Сяргей, і нават тата з мамай.

І пестуном яна была адмысловым. Бывала, залезе на рукі да Надзейкі і лашчыццца, мурлыкае, трэцца пыскай аб нос, дугой выгінае спіну, трубой настаўляе хвост. А то пачне вылізваць Надзейчыны шчокі, лоб, вочы, нібыта тая і не мылася зусім…

Адным словам, жыла Рыска, як у Бога за пазухай. Разам з усімі снедала і вячэрала, п’ючы са свайго сподачка смачнае малако. Разам глядзела тэлевізар, асабліва вячэрнюю “Калыханку”.

Разам з Надзейкай хадзіла на вуліцу.

Побач з Надзейчыным ложкам клалася спаць на сваім мяккім дыванку і мурлыкала дзяўчынцы свае чароўныя каціныя казкі…

І вось аднойчы ў кватэры з’явілася яшчэ адно кацяня. Яго знайшоў у пад’ездзе Сяргей – брыдкага, худога, злосна натапыранага. За гэтую натапыранасць і назвалі яго Барсікам.

Спачатку Барсіка вымылі ў ванне, старанна вычасалі, а пасля накармілі, яму ж на галодны зуб усё было смачна.

На першым часе ён завалодаў нават большай увагай, чым Рыска. Ёй гэта не спадабалася і яна старалася адпомсціць Барсіку за гэткую любоў да яго. Рыска рабіла ўсё, каб нашкодзіць Барсіку: то турзане яго за хвост, то адапхне ад сподачка з малаком, то падрапае лапкай пыску.

Барсік хоць і трымаў вуха востра, але ад гэткай агрэсіўнасці не схаваешся нават пад ложкам.

Надзейчын тата некалькі разоў сварыўся на Рыску за такую яе непрыязнасць. Але ёй у той час было хоць кол на галаве чашы. Рыска яшчэ больш злавалася і ўсяляк дакучала Барсіку.

Аднойчы яна так напалохала яго, што ён куляй заляцеў на стол, стукнуўся там у круглы акварыум і разам з ім грымнуўся на падлогу. Рыбкі рассыпаліся па паркеце, а кавалкі шкла парэзалі Барсіку пярэднюю лапку.

Рыска спалохалася і разгубілася. Добра, што ў пакоі аказаўся Сяргей. Ён хуценька змазаў ранку ёдам, перавязаў марляй.

Калі дамоў вярнуўся Надзейчын тата, ён сказаў, што Барсіка трэба адвезці да доктара.

Разам паехалі Сяргей і Надзейка. Узялі з сабой і Рыску.

У лякарні нават сцены і падлога моцна пахлі вадяр’янкай і рознымі лякарствамі.

Нейкі дзядзька ў дзіўным блакітным халаце ўважліва агледзеў Барсіка, пахваліў Сяргея за своечасовую першую дапамогу. Пасля ён узяў доўгую шкляную цэўку з вострай іголкай на канцы і ўкалоў ёй у лапку Барсіка.

Ад нечаканасці і болю Барсік моцна і жаласліва замяўкаў, на ягоным носіку ажно кропелькі поту выступілі.

Рыска падумала: “Няўжо гэты доктар нічога не петрыць?”

Ёй стала так шкада Барсіка, што яна вырвалася з Надзейчыных рук, кінулася на дзядзьку ў блакітным халаце, учапілася сваімі кіпцікамі ў жоўтыя пальчаткі з непрыемным пахам гумы і парвала іх.

Надзейчын тата ўзяў Рыску на рукі, спачатку пагладзіў яе, каб супакоіць, а пасля паківаў пальцам:

Ты што гэта вытвараеш? Няможна так. Злосць да дабра не даводзіць…

Нічога, нічога, супакоіў доктар. – Гэта яна свайго браціка бараніла. Але не бойся, звярнуўся ён да Рыскі. – Ад укола яму блага не будзе. Наадварот, коцік нічым не захварэе і хутчэй паправіцца.

І праўда – неўзабаве ранка загаілася, Барсік пачаў свабодна гуляць па пакоі, нават на вуліцу выходзіў.

А Рыска ніколі больш не шкодзіла Барсіку. Калі на вуліцы хто-небудзь хацеў пакрыўдзіць яго, Рыска натапырвала вусы, грозна вуркатала і злосна пазірала на крыўдзіцеля, гатовая кінуцца на яго.

Бач ты, якая абаронца, казаў крыўдзіцель і адступаўся ад Барсіка.