Прыгоды памаўзлівай Рыскі

РЫСКА-МОДНІЦА

Свавольствы памаўзлівай Рыскі не мелі супынку. Часам яна выдумляла гэткія забавы, выкідвала такія каленцы, што ў дарослых ад смеху ажно жываты балелі, а Барсік спалохана хаваўся пад ложак…

Аднойчы Надзейка пайшла ў садзік і забылася зачыніць вечка піяніна. А Рысцы толькі тое і трэба, бо ў яе ўжо даўно свярбелі кіпцікі, а душа прасіла песень.

Рыска падвысіла круглае чорнае крэселка і пачала асцярожна націскаць то на белыя, то на чорныя клавішы.

Слабыя і бязладныя гукі пачуліся ў пакоі. Тады Рыска мацней застукала па бела-чорных дошчачках, пад якімі хаваліся гэтыя дзіўныя гукі. Яна так разышлася, што неўзабаве ўвесь пакой ператварыўся ў вялізную музычную шкатулку.

Але Рысчыны лапкі былі кароткія. Тады яна ўскочыла на піяніна і давай насіцца па ім, грукаючы па клавішах усімі чатырма лапкамі. Ад моцы гукаў ажно трасліся сцены, трымцелі фіранкі на вокнах і люстры пад столлю, калаціўся і бразгаў посуд на кухні.

Бедны Барсік заскочыў на Надзейчын ложак і схаваўся пад падушкай. Але і там не было спасу.

А Рыска ад паўнаты пачуццяў пачала яшчэ і спяваць. Грукат і шум стаяў у пакоі неверагодны.

Што было б далей невядома. Але тут раптам не вытрымала і грукнула-закрылася вечка піяніна, ледзь не прышчаміўшы пушысты Рысчын хвосцік. А ёй – дай Бог ногі…

Неяк па тэлевізары паказвалі новыя моды. Рыска захоплена пазірала на элегантныя ўборы стройных дзяўчат. І так ёй захацелася пакрасавацца самой, што назаўтра яна не выцерпела і пачала ладзіць свой уласны паказ моды.

Рыска паадчыняла шафы і прыскрынкі, падаставала бліскучыя ўпрыгожанні і параскідала іх у Надзейчыным пакоі. Спачатку яна доўга любавалася на гэтыя бліскоткі, перабірала лапкамі пацеркі, завушніцы, качала па падлозе пярсцёнкі.

Пасля пачала ўпрыгожвацца. Перш за ўсё падпілавала-пачысціла кіпцікі. Затым памалявала іх бліскучым лакам, але чамусьці кожны кіпцік новым колерам.

На лапкі адзела пярсцёнкі. Да вушэй прышпіліла па дзве пары завушніц. Але іх было так многа, што давялося прыстроіць дзе папала.

На шыю накруціла ажно чатыры ніткі маністаў.

На кончык віхлястага хваста прычапіла маленькі званочак.

Аднак упрыгожванняў заставалася яшчэ шмат…

Неўзабаве Рыска нагадвала навагоднюю ёлку – гэтулькі бліскучых цацак вісела на ёй.

Затым яна пачала размалёўваць сябе, як часам рабіла гэта Надзейчына мама. Рыска ўселася перад люстэркам, паадкручвала ўсе памады, паадчыняла розныя пудэлкі, трубачкі, пеналы, прызначэння якіх нават не ведала. А пасля пачала ўсё гэта выпрабоўваць на сабе.

Падмалявала вейкі чорнай густой тушшу, падвяла бровы, падфарбавала вочы, лоб, павекі, нават носік. Па-заліхвацку падкруціла вусы і выбеліла іх нейкай невядомай вадкасцю.

Ад такой неверагоднай гамы колераў котка стала не падобнай сама на сябе.

Барсік, які за гэтым Рысчыным фарбаваннем-маляваннем назіраў з-пад ложка, трывожна заенчыў. Рыска толькі пагардліва зірнула на яго і прамовіла:

Чаго ты енчыш? Хіба не бачыў, як упрыгожваюць сябе сапраўдныя дзяўчаты?

Але ж ты падобная зараз на папуаса з дзікіх джунгляў…

Сам ты папуас, пакрыўджана перабіла яго Рыска і працягвала фарбаванне.

Пасля пачала выбіраць сабе мантыю. Яна прымярала розныя сурвэткі, шалікі, хусцінкі, пакуль не спынілася на яркай квяцістай кашаміравай хустцы.

Рыска накінула яе на плечы, два ражкі зачапіла за кіпцікі пярэдніх лапак, доўгім шлейфам распусціўшы па падлозе кутасы …

На завяршэнне выліла на сябе паўбутэлечкі дарагіх духоў і – модніца гатовая!

Калі дамоў вярнуліся Надзейка з мамай і Сяргей, іх сустрэў Барсік.

Увага, увага! – пачаў ён. – Зараз будзе светапрастаўленне альбо канец свету… Ой, выбачайце, коткапрадстаўленне альбо канец старой моды… Не, зноў заблытаўся. Зараз наша Рыска пакажа вам новую кіску… Ой, не новыя моды. Прашу, звярнуўся ён да Рыскі і прытворна гучна запляскаў лапкамі.

Дзверы Надзейчынага пакоя адчыніліся і адтуль паказалася…

Надзейка з мамай спачатку не зразумелі, хто ж паказаўся ў дзвярным праёме.

З высока ўзнятай размаляванай і ўвешанай рознымі бразготкамі галавой на дыбачках з пакоя выйшла Рыска. Яна горда прайшлася па падлозе, крутнулася ля Надзейкі так, што ўся ажно зазвінела. Яе квяцістая хустка-мантыя разгарнулася сапраўдным рыцарскім плашчом.

У дадатак Рыска зычным голасам зацягнула:

Абчаплялася я ўся лапушынай…

Гучны рогат заглушыў яе песню, звонкім рэхам разнёсся па кватэры і нават выкуліўся за дзверы.

Рыска імгненна сціхла, пасля пакрыўджана страсянулася. Упрыгожанні з бразгатаннем рассыпаліся па падлозе, пазакочваліся пад ложак, пад канапу.

Яна скінула мантыю і скрушліва паплялася на свой дыванок.

Не крыўдуй, Рыска, супакойвала яе Надзейка. – Ты сапраўдная модніца. Нават лепшая за тэлевізійных! І мы з табой яшчэ пакажам, дзе ракі зімуюць…

Не хачу я вашых ракаў, пакрыўджана прамармытала Рыска і абаранкам скруцілася на сваім дыванку.