След ваўкалака

Раздзел пяты

Чалавек ідзе туды, куды кладзецца дарога. Мала праходзіць за сваё кароткае жыццё чалавек, які б ён ні быў хутканогі. Ён падобны на муху, што садзіцца на гарачы ад сонца полаг шатра, поўзае па ім, і, пэўна, уяўляецца ёй гэты полаг бясконцым сусветам. I не разумее дурная муха, што, апроч полага, ёсць бязмежны стэп, а за стэпам снежнагаловыя страшныя горы, а за імі — акіян. Чалавек ідзе і памірае ў дарозе, пакідаючы пасля сябе маўклівы курган. А народ спяшаецца далей. Куды ж ідзе народ? Што гоніць яго да напятай цецівы небасхілу? Сакавітая густая трава для авечак і коней? Глыбокія, поўныя сцюдзёнай вады калодзежы? А можа, цені продкаў? Яны падобныя на хмары, такія ж зменлівыя, загадкавыя, у вечным руху, ніколі не ведаеш — гнеў ці ласка вырвецца з таемных глыбінь. Куды ж ідзе народ куманаў? Так думаў хан Гіргень. Ягоная вежа [Вежа —стаянка] была над вузкай стэпавай рачулкай. Чынгул. Спёкай поўнілася шэрае неба. Людзям і жывёле не хапала вады.

Траву коні і авечкі аб'елі да самай зямлі. Худыя вярблюды, заплюшчыўшы вочы, стаялі, як здані, каля сцёртых дзіравых шатроў.

«Не шанцуе маёй ардзе, — спустошана і ляніва думаў хан. — Я ўжо стары, цярпліва зношваю сваё цела, хутка памру. Што ж тады будзе з куманамі? За Дняпром і Варасколам Русь у гарадах сядзіць. Аднакроўцы Шаруканіды ціснуць з поўначы і з усходу. У іх лепшыя лучнікі і лепшыя коні. Што для іх стары Гіргень? Прыйдуць і праглынуць, як кавалак печанага мяса, маю аслабелую арду. I ніхто не абароніць Гіргеня. Чорнае ў мяне жыццё, як стэп пасля пажару. А Шаруканіды ў вялікую моц увайшлі. Ёсць у іх гарады — Шарукань і Сугроў. Багатью гарады, хоць Шаруканіды пальцам не паварушылі, каб іх збудаваць сярод стэпу. Ад сарматаў, ад старадаўняга народа, кажуць людзі, засталіся гэтыя гарады. А што маю я? Пусты стэп з яшчаркамі і дрофамі, бязводную раку. I скрозь — гранітныя жылы, што востра вытыркаюцца з зямлі. Коні з вярблюдамі б'юць капыты аб непатрэбны граніт. Гора мне, старому Гіргеню».

Але тут позірк хана слізгануў па беласнежным шатры, у якім жыла ягоная любімая маладая жонка Агюль. Ханша якраз прачнулася і капрызным голасам паклікала да сябе рабыню-печанежку. Рабыня са срэбнага збана пачала мыць ёй ногі. Потым на кожны палец нагі (якія прыгожыя ў ханшы пальчыкі!) надзела залатыя пярсцёнкі з каштоўнымі камянямі. Гіргень глядзеў на жонку, і кроў пачынала хутчэй і гарачэй бегаць па жылах. Жанчына заўсёды малодзіць мужчыну. Гледзячы на прыгажуню, самы стары і самы цвёрдаскуры весялее і мякчэе, робіцца юнаком, у якога наперадзе безліч дзён, як ікры ў пладавітай рачной рыбы.

— Як табе спалася, Агюль? — лагодным голасам спытаў хан.

— Дрэнна, — адказала ханша.

— Чаму?

— Таму што рэдка бачу свайго мужа і ўладара.

— Шмат у мяне клопатаў, Агюль, — падышоў, пагладзіў жонку па шчацэ Гіргень, і рабыня-печанежка, як чорная вужака, маўкліва адпаўзла ўбок. — Але ніхто не забараняе табе кожную ноч бачыць свайго мужа ўва сне.

— Сёння ўва сне я бачыла, як пачырванеў ад крыві Чынгул і людзі Шаруканідаў зганялі ў адзін гурт нашых авечак і вярблюдаў, а мяне... Паслухай, мой хан, што яны зрабілі са мной, — Агюль чорна-вішнёвымі вачамі пранізліва глянула на Гіргеня. — Мяне конюх Шаруканідаў, злы агідны чалавек з чырвоным носам, схапіў за валасы і кінуў цераз сядло.

— Што ты кажаш, Агюль? — спалохаўся, адразу як бы змізарнеў стары хан. — Не зробяць яны гэтага, ніколі не зробяць. Яны — куманы, такія, як і мы, і не ўзнімуць шаблю на свой народ. Ды і як яны змогуць на мяне напасці? Я ўбачу, пачую і павяду сваю арду на раку Вараскол, прасіць у Русі дапамогі. Папіў бы крыві камар, каб навучыўся лётаць бясшумна, а Шаруканіды не ўмеюць нападаць ціха.

Гіргень расхваляваўся, забегаў каля маладой жонкі. Ад бязводзіцы і бястраўя даўно пакутавалі ягонью статкі і ягоныя людзі. Шаруканіды выцеснілі аслабленую арду ў сухі камяністы стэп, а зараз, калі верыць сну Агюль, хочуць схапіць Гіргеня за горла. А сны ў Агюль заўсёды праўдзяцца. «Дапамажы мне, Бог куманаў, — лямантаваў у думках стары Гіргень. — Я загадаю насыпаць у твой гонар вялізны курган і на самым версе кургана, там, дзе лётаюць арлы і маланкі, пастаўлю каменнага ідала. Я зарэжу для цябе лепшых бараноў». Як ніколі хацелася яму зараз быць актыўным, дзейным, ды вельмі мала стрэл было ў тулах ягоных лучнікаў. I ўсё-ткі нешта трэба рабіць. Усё можна страціць, але толькі не Агюль. Хан хуценька пайшоў у свой шацёр, крэкчучы, дастаў з прасторнай скураной торбы кубак-курыльніцу, якую выменяў на палонных русаў у арабскіх купцоў. Формаю сваёю гэты цудоўны кубак напамінаў «дрэва жыцця», на вастрыі накрыўкі распускалася залатая кветачка. Яшчэ прыгажэй быў заморскі кубак усярэдзіне — на чарнёным срэбры спляталіся выявы быка, арла, ільва і грыфона. 3 дна кубка ўздымаўся залаты цыліндр, на яго пярэднімі лапамі абапіраўся залаты леў з агатавымі вачамі.

— Вазьмі, мая птушачка, сабе на ўцеху, — сказаў Гіргень. Агюль схапіла кубак, прыціснула да грудзей, смуглыя шчокі паружавелі. Яна любіла багатыя падарункі.

— О, мой уладар, — прашаптала яна. Зараз, як дзіця, да самага вечара будзе яна гуляць з кубкам, цалаваць яго, гаварыць кубку пяшчотныя словы. Хан з любасцю глядзеў на красуню. Сэрца напаўнялася мёдам і п'янкім кумысам.

— Пачашы мне пяткі, — гладзячы кубак, загадала ханша рабыні і, калі тая на імгненне спазнілася выканаць загад, ударыла яе пяшчотнай ножкай, дзе на кожным пальчыку ззяў залаты пярсцёнак, у твар.

Гіргень, адразу павесялеўшы, ускочыў на свайго любімага каня, борзда выехаў на ўзлобак, адкуль добра бачылася ўсё наваколле. Ён нарадзіўся ў стэпе, жыў у ім усё жыццё і нічога лепшага, прыгажэйшага не было на свеце для старога хана. Пойма Чынгула зарасла нізкімі вербамі, ракітамі, ясакарнікам. Гэта быў не лес, а лясок. Асабліва ярка, сакавіта выглядаў ён вясною. Русічы, а яны любяць лес так, як Гіргень любіць стэп, называюць гэткія зараснікі блакітным лесам, у адрозненне ад чарналесся і чырваналесся. Не надта ўжо благое жыццё, калі ёсць стэп і ёсць у ім кавыль, праўда, лядашчы, і хаваюцца ў кавылі суслікі, байбакі, дрофы. А яшчэ ёсць кумыс, пітво багоў, і любімая прыгожая маладая Агюль.

«Не саступлю Шаруканідам», — рашуча і злосна падумаў Гіргень. I зноў на самоце пачаў ён мроіць пра бясконцасць зямных дарог, пра зменлівасць чалавечага лёсу. Колькі народаў прайшло, пракацілася па гэтым стэпе! Скіфы, хазары, угры, торкі, печанегі... Спаленая сонцам стэпавая зямля хавае іхнія магілы. Ён, Гіргень, таксама некалі памрэ. Душа паляціць на неба, а косці, якія калісьці поўніліся яраснай сілай, застануцца на зямлі, у зямлі. Стары хан узняў правую руку, сухую, загарэлую да сіняватай чарнаты, доўга глядзеў на яе. Некалі гэтая рука зробіцца прахам, шэрым бяссільным пяском. Але сёння яна яшчэ можа моцна трымаць бізун, шаблю, кубак з кумысам. «Не саступлю Шаруканідам», — скрыгатнуў зубамі Гіргень. Са злосцю і адчаем падумалася яму, што, калі не вытрымае, не дасць адпор, не захавае сваю ўладу і сваю арду, бясслаўе, здзек і зняважлівая кара чакаюць яго. Павязуць яго, як нікчэмнага раба, у горад Шарукань, і там, дубянеючы ад страху і ад холаду, будзе сядзець ён у смярдзючай яме, чакаючы, пакуль старэйшы з Шаруканідаў успомніць пра Гіргеня і загадае прывалакчы палоннага ў свой шацёр. 3 ротам, поўным сухога пылу, стане Гіргень на калені перад Шаруканам, пацалуе зямлю між ягоных ступакоў, назаве ненавіснага ворага сонцам, прахалодай сваіх вачэй і вымушаны будзе старэчымі сваімі зубамі грызці з вялікага пальца на правай назе ў Шарукана пазногаць. Ужо адрошчвае, гадуе Шарукан гэты агідны пазногаць. Значыць, трэба як мага хутчэй дзейнічаць. Слязьмі не зальеш агонь. Трэба апярэдзіць Шарукана, падмануць. Шарукан не ўсясільны. Насіў арол, панясуць і арла.

Гіргень вярнуўся ў сваю вежу, паклікаў да сябе старэйшага сына Аклана і, калі той увайшоў у шацёр, сказаў:

— Ты моцнарукі і смелавокі. Я хачу, каб на схіле маіх дзён ты бьіў ханам, каб цябе ўсе слухаліся, баяліся і паважалі. На схіле маіх дзён я буду піць кумыс, вучыць тваіх сыноў страляць з лука, а ты будзеш ахоўваць маю старасць.

Аклан у знак згоды пакланіўся бацьку. Голас у Гіргеня пазванчэў.

— Едзь ў Кіеў да вялікага рускага хана Ізяслава і скажы яму, скажы так, каб не пачула чужое вуха, што я, мудры Гіргень, хан прыморскай куманскай арды, ці палавецкай, як называюць нас русы, хачу прывесці мой народ пад ягоную бацькоўскую руку. Мы будзем союзнікамі Кіеву, гэтаксама, як торкі, берандзеі, чорныя клабукі. Шабля Гіргеня не ведае, што такое слова «здрада». Я буду верна служыць са сваёй ардой вялікаму хаііу русаў.

— Значыць, мы пакінем свой стэп? — ціха спытаў Аклан, і, падалося, сум быў у ягоным голасе.

— На правым беразе Дняпра багатыя стэпы. Там шмат вады і травы, — строга зірнуў на сына Гіргень. — Шарукан пабаіцца хадзіць на правы бераг.

Сын з вернымі целаахоўнікамі памчаўся ў Кіеў, павёз вялікаму князю Ізяславу залаты паходны кубак, які носяць, прывязаўшы да пояса. На дне кубка былі выдрапаны дзве паралельныя лініі — родавы знак прыморскіх куманаў.

Гіргень, застаўшыся адзін, загадаў прывесці да шатра паляўнічага пардуса [Пардус — гепард]. Два служкі на доўгім ланцугу ледзьве прыцягаулі мускулістую светла-рудую кошку. Пардус грозна шчоўкаў зубамі, шыпеў.

— Вось ты які, — задумліва сказаў Гіргень. — Усё не хочаш скарыцца. Але скарышся, голад і агонь змусяць цябе.

Пардус, выгнуўшы дугою спіну, шалёна глядзеў на старога хана іскрыстымі залёнымі вачамі. Ланцуг упіваўся яму ў шыю.

— Ты самы хуткі між звяроў, я самы мудры між людзей, — прамовіў хан, і служкі нізка схілілі галовы, зацмокалі языкамі ў знак згоды.

— Я падару цябе вялікаму кіеўскаму хану, — пачаў асцярожна падыходзіць да звера Гіргень. — Русы любяць сакалінае паляванне, любяць гончых псоў, але яны не ведаюць нястомных пардусаў і вельмі ўзрадуюцца. I хан Ізяслаў дасць шмат хлеба і мяса маёй ардзе.

Раптам пардус рэзка рвануўся, аж, падалося, хруснула ягоная шыя. Адзін са служкаў не ўтрымаўся на нагах, упаў. Пардус леваю лапаю наводліў ударыў хана па шчацэ. Кроў заліла падбароддзе. Гіргень ад нечаканасці ўскрыкнуў, схапіўся за шчаку і сеў на траву. Пабялелыя ад страху служкі звалілі звера, адзін біў яго канцом ланцуга, другі наступіў пардусу на хвост, учапіўся рукамі ў вушы.

— Ты, як я, — нарэшце сказаў пардусу Гіргень. — Волю любіш. Але не ўсё жывое варта волі. Арол, хан птушак, і той, бывае, сядзіць у няволі, а ты, агідная дурная кошка, асмеліўся праліць чалавечую кроў, ханскую кроў. Завядзіце яго ў клетку і сем дзён не давайце есці, ваду давайце праз дзень. Голад і смага — самыя лепшыя настаўнікі.

— Твае словы, як залатыя яблыкі на срэбным падносе, — пакланіўшыся, умільна глянуў на хана служка, той, што ўпаў. Але Гіргень нават не зірнуў на яго.

— А гэтага недарэку, — сказаў ён другому служку пасушэлым голасам, — прывяжы ланцугом да клеткі, дзе будзе сядзець пардус. I сем дзён патрымай на ланцугу. Няхай пардус лапай яму перад носам памахае.

Служкі бухнуліся на калені. Хан, як і заўсёды, казаў мудра, і словы ягоныя былі вастрэй шаблі.

Уначы арда паліла вогнішчы. Вельмі позна клаліся спаць, калі ўжо ногі не трымалі, а стары Гіргень некалькі сутак запар наогул вока не змружыў. Клапатліва глядзеў, ці заснула Агюль, ці ёсць побач з ёй верная рабыня, потым ішоў на абрывісты бераг Чыргула, садзіўся там, глядзеў на срэбнае ззянне ракі, на цёмнае глухое неба. Вечнае шэсце зорак бачылася яму. Куды плывуць гэтыя камячкі нязгаснага святла? Што яны хочуць сказаць стэпу, людзям, Гіргеню?

«Пайду на Русь, — думаў стары хан. — Яна багатая, яна засыпана срэбрам, як снегам. Там знойдзецца корм і прытулак мне і маёй ардзе. Не хачу быць пад пятой у Шарукана, аблізваць, як галодны пёс, ягоныя катлы і кубкі. На Русі я застануся самім сабой, таму што я чужы ддя яе душой і словам, а Шаруканіды, адзінакроўныя браты, ператвораць мяне ў дурнога барана, якіх тысячы ў іхніх незлічоных статках. Не хачу быць бараном, хачу арлом лётаць».

Ён разумеў, што нядоўга засталося яму бачыць траву і піць кумыс, і спяшаўся захаваць для будучага жыцця свой народ. Будуць прыморскія куманы, будзе нехта сіняй стэпавай ноччу спяваць ля вогнішча песню пра яго, мудрага хана Гіргеня. Хутчэй бы вяртаўся з Кіева Аклан, і можна скручваць шатры, здымацца з месца. Ад Іціля да Дуная раскінуўся велізарны стэп, а яму, Гіргеню, няма ў гэтым стэпе ні пядзі зацішнай зямлі.

У лютую гарачыню, калі здавалася, вось-вось закіпіць вада ў Чынгуле, дазорца з кургана ўбачыў у стэпе чорныя кропкі.

— Хан, — закрычаў дазорца, — нашы паслы з Русіедуць!

Гіргень, хвалюючыся, ускочыў на каня, узляцеў на курган.

— Чаму іх шэсць? — спытаўся ён у дазорцы. — Разам з Акланам іх было сямёра.

Дазорца маўчаў. Пот цёк па ягоных смуглых шчоках. I Гіргень зразумеў, што зараз павінна здарыцца непапраўнае. А верхавыя набліжаліся, ужо чуўся гуд капытоў. Коні нагамі і жыватамі разрывалі стэпавую траву, што густа ўстала пасля дажджу, які чатыры дні назад паслала неба. Вось верхавыя побач з курганам, вось прыпыняюць коней, звальваюцца з сёдлаў.

— Дзе Аклан? — ціха запытаўся Гіргень.

Старшы верхавы, стоячы на каленях, падаў хану цяжкі бурдзюк [Бурдзюк — скураны мяшок] і палахліва прыпаў ілбом да самай зямлі. Хан ускрыкнуў, укусіў сябе за руку, ударыў верхавога бізуном.

— Ты прывёз мне галаву майго сына?!

— Так, мудры хан, — прашаптаў пасол і адчуў, як чорнае крыло смерці апускаецца яму на плечы.

— Палахлівы байбак! — пабялеў ад гневу Гіргень. — Я даверыў табе жыццё маладога хана, а ты прывёз ханскую галаву! Чаму не твая галава ў гэтым бурдзюку?!

— Людзі Шаруканідаў падпільнавалі нас у тым месцы, дзе рака Арэль уліваецца ў Дняпро. Там ёсць вялікі востраў. Яны, як начныя совы, напалі на нас. Маладога хана забілі, а нас сем сутак трымалі ў пячоры, якую завалілі камянямі. Шаруканіды ўсёй сілаю ідуць на Кіеў, — ужо болын спакойным голасам адказаў старшы пасол. Ён зразумеў, што ад смерці яму на гэты раз не адкруціцца, а смерці куманы не баяліся.

Пргень загадаў адсекчы ўсім паслам галовы, адсекчы галовы іхнім коням. Потым пахавалі Аклана. Выкапалі ў стэпе глыбокую яму, вакол яе паклалі тушы забітых коней. У пойме Чынгула нарэзалі доўгія лусты дзірвану і вакол ямы зрабілі трайны вал з трыма праходамі. Усё гэта збудаванне акружаў роў глыбінёй у паўтары сажні. Галава Аклана была павернута на ўсход, адкуль выплывае цёплае сонца куманаў. У магілу паклалі шаблю, тры нажы, кальчугу, шчыт, калчан з лукам, пазалочаны шлем і шэсць шаўковых кафтанаў, а таксама два залатыя пярсцёнкі з каштоўнымі сінімі і зялёнымі камянямі, тры парчовыя паясы са срэбнымі спражкамі. Над усім гэтым насыпалі жалобны курган, і адразу Гіргень ударыў жалезнай булдавешкай у паходны кацёл — даў сігнал ардзе здымацца з месца. Заржалі коні, зараўлі вярблюды, заплакалі дзеці, і толькі курган моўчкі глядзеў на гэту мітусню, на людзей, якія адыходзілі, каб ужо ніколі не вярнуцца да яго. Гіргень, хоць і быў сумны, цвёрда сядзеў у сядле, з гордасцю пазіраючы на сваіх коннікаў. На галовах у куманаў былі нізкія шлемы, начэрненыя смалой, каб не блішчалі на сонцы. Карычнева-рыжыя кафтаны ладна аблягалі мускулістыя фігуры, і толькі спіна ў кожнага верхавога здавалася гарбатай — гэта тырчаў лук і тул са стрэламі. На самім Гіргеню ззяла кальчуга з тоўстых кляпаных кольцаў. Акрамя яе стары хан надзеў падкальчужны кафтан, скураныя штаны з нашытымі спераду жалезнымі палосамі, вастраносыя боты з чырвонага саф'яну.

Рухаліся левабярэжжам Дняпра. Тут яшчэ вялікі кіеўскі князь Уладзімір на ўсіх стэпавых рачулках будаваў крэпасці, каб стрымаць пастаянны бязлітасны напор вандроўных орд. На ўсім стэпавым парубежжы Русь насыпала земляныя валы, рабіла засекі з дрэў, ставіла сігнальныя вышкі. На левабярэжжы стэп ляжаў амаль да самага Чарнігава. Ажно чатыры абарончыя лініі вымушаны былі зрабіць русічы. У вусці ракі Сулы яны збудавалі крэпасць-гавань Воінь, куды ў час небяспекі маглі схавацца лоддзі з Дняпра. Па ўсёй Суле густа стаялі крэпасці — па 15—20 попрышчаў адна ад адной. Калі ж стэпнякі прарывалі першую лінію абароны, а ім гэта часта ўдавалася, на рацэ Трубеж іхні ўдар прымаў буйнейшы горад Русі Пераяслаў. 3 левага берага Дняпра да Кіева ваяўнічыя орды маглі падабрацца толькі перайшоўшы брод каля Віцічава і даліну ракі Стугны. Але і тут іх чакалі магутныя крэпасці. Над бродам узвышалася крэпасць з дубовымі сценамі і сігнальнай вежай на вяршыні гары. У час небяспекі на вежы, адкуль простым вокам быў відзён Кіеў, запальвалі велізарны касцёр. 3 поўдня да Кіева падступаў густы сасновы бор. Тут вялікі князь Уладзімір зрабіў апошнюю абарончую лінію, у якую ўваходзілі крэпасці Трыполле, Васілёў і Белград, злучаныя між сабой землянымі валамі.

Гіргень добра ведаў пра ўсё гэта, бо неаднойчы ўдзельнічаў у крывавых набегах. Упершыню ён ішоў з мірам на Русь, ішоў, каб уваткнуць шаблю ў зямлю. Нават у ягонай ардзе гэта не ўсім даспадобы, ужо не кажучы пра Шаруканідаў, але ён цвёрда рашыў стаць братанічам вялікага кіеўскага князя Ізяслава. Годзе попелу і слёз.

Дрэнная прыкмета чакала хана. Ягоны конь пярэдняй левай нагою пацэліў у норку сусліка, зламаў косць. Бедалагу каня прырэзалі, а Гіргень адчуў, як адразу насцярожылася арда, цень пабег па людскіх тварах. Але хан спрытна ўскочыў на новага каня, рашуча пакіраваў туды, дзе неўзабаве чакалася рака Вараскол. Жыццё — гэта такая дарога, па якой кожны павінен ісці сам. Стары Гіргень добра засвоіў такую муцрасць.

— Сам памрэш і нас павядзеш у змрок, — з адчаем і лютай злосцю крыкнуў адзін з лепшых коннікаў арды Калатан. Ён быў малады і звонкагалосы.

— Што з табой, Калатан? — нетаропка павярнуў галаву Гіргень. — Няўжо ты думаеш, што стары хан звар'яцеў і жадае смерці свайму народу?

— Так, ты звар'яцеў, хан! — смела, не апускаючы вочы долу, выгукнуў Калатан. Уся арда пачула гэтыя словы. — Ты звар'яцеў, бо вядзеш нас у Кіеў, да нашых ворагаў, — пабляднеўшы, казаў далей Калатан. — Хіба можа раздольны стэп сябраваць з узаранай нівай? Хіба можа вольны арол піць ваду з той крыніцы, што бусел ці верабей? Ты хочаш ланцугамі прыкаваць нас да аднаго месца, але яшчэ дзяды нашых дзядоў і прадзеды нашых прадзедаў абралі сваёй радзімай стэп і вольную дарогу.

— 3 Кіевам сябруюць торкі, і печанегі, і берандзеі, і кавуі, і шмат якія народы, — перапыніў Калатана Гіргень. — I яны, як табе вядома, не памерлі. У Кіева моцная рука, і не па звярыным законе ён жыве, а па чалавечым. Рускай праўдай называецца гэты закон. Нас, прыморскіх куманаў, ціснуць з усіх бакоў, адбіраюць ваду і пашы, у жанчын арды няма ў грудзях малака, каб карміць дзяцей. Я вяду свой народ у Кіеў, каб ён знайшоў там прытулак і мір. Хіба гэта дрэнна, хіба гэта смерць, Калатан, знайсці для ўсяго свайго народа прытулак і мір?

— Не слухайце яго, вольныя куманы! — выхапіў шаблю Калатан. — Не слухайце гэтага сляпога чалавека! Дыханне ягонае толькі ў ноздрах ягоных, і ён не чуе, як шуміць у стэпе вецер вечнасці!

Іскры поту гарэлі на шчоках у Калатана. У смуглым кулаку ён сціскаў эфес шаблі, і нават гэты кулак (заўважыў Гіргень) быў мокры ад поту. «Баіцца і пацее ад страху», — падумаў стары хан.

— Шкадую я цябе, Калатан, — уздыхнуў Пргень. — Ты такі малады, моцны, прыгожы, але памрэш рана, дужа рана. Не насіць табе сівой барады.

Пры гэтых словах Калатан пабялеў, шабля ў руцэ задрыжала. Ён азірнуўся на арду, пэўна, там былі ягоныя аднамыснікі, ды ніхто з іх не падаў ні знаку, ні голасу, чакалі, што будзе далей, і Калатан, шалеючы ад бяссілля і нянавісці, сказаў:

— Ты хітры, як змей, Гіргень. Але нават ты не можаш бачыць наперад людскі лёс. У цябе не сямёра вачэй.

— Не сямёра, — згадзіўся стары хан. — Толькі я ўпэўнены, што неўзабаве твая шыя зломіцца. Ведаеш, як ломіцца сухі бадыльнік?

— Мая шыя цвёрдая, — рашуча выдыхнуў Калатан. — I рукі ў мяне цвёрдыя.

— А ханская шапка, якую ты так прагнеш надзець, вельмі цяжкая, і яна зломіць табе шыю,— усміхнуўся Гіргень.

— Не палохай! — закрьгааў Калатан. — Босага мяне на лёд не ўзгоніш!

У гневе ў яго быў надзіва непрыгожы твар. Морда нейкага звера ўбачылася ўсім.

— Ты хочаш весці арду, — міралюбна сказаў Гіргень. — У твае гады і я хацеў. I кожны мужчына, калі толькі ён мужчына, марыць стаць ханам. Але для гэтага трэба быць мацнейшым, разумнейшым і адважнейшым. Ты кажаш, што ў мяне не сямёра вачэй, і ты ўпэўнены, што тыя вочы, якія я маю, старыя і сляпыя. Давай страляць з лукаў. Хто патрапіць у цэль, той і хан.

Арда зашумела, захвалявалася. Ніхто не чакаў ад старога Гіргеня такой прапановы. Сябрукі Калатана, схаваўшыся ў натоўпе, крычалі адтуль, праўда, змяніўшы свае галасы:

— Згаджайся, Калатан! У цябе вочы, як у беркута! Ты пераможаш сляпога Гіргеня!

Калатан заружавеўся ад радасці. Нарэшце наступіў ягоны міг! Зараз уся арда ўбачыць, які ён спрытны і вастравокі. Калатан рэзкім рыўком выцягауў з-за спіны лук, намацаў рукою апярэнне стралы. Сэрца калацілася ў грудзях.

— Будзем страляць у конскі чэрап. Аднясіце чэрап у стэп на тры сотні крокаў, — сказаў Гіргень. — Чыя страла трапіць у чэрап або ляжа бліжэй да яго, той і перамог. Пачынай. Ты павінен страляць першы, бо стаць ханам хочаш ты.

Малюсенькай бела-жоўтай кропкаю ледзьве бачыўся ў зялёным разліве стэпавай травы чэрап. Калатан, затойваючы дыханне, нацягнуў дрогкую цеціву, пальцамі ног націснуў на страмёны, прыўзняўся з сядла, папрасіў у думках удачы ва ўсіх стэпавых багоў. Страла свіснула, паляцела. Следам за ёю, не, не следам, а на яе вострай дзюбе, паляцела душа Калатана.

Гіргень усміхнуўся, потым сцёр з твару ўсмешку, узяў у рукі лук. Бяскроўная нітачка ханскіх вуснаў бачылася ўсім, хто быў непадалёку. Гіргень лёгка спусціў цеціву, кінуў стралу ўверх, на сонца.

Усе ўзнялі галовы, і пякучае сонца ўдарыла ў вочы, выбіваючы цёплыя слёзы. У яркім блакіце ляцела ханская страла. Верхавыя, хвошчучы коней плёткамі, рынуліся ў стэп. Калатан хацеў памчацца разам з усімі, але ўбачыў, як нетаропка і паважна заторквае лук за спіну Гіргень, і прытрымаў каня. Яны паехалі побач, стары хан і ягоны малады вораг. А верхавыя ўжо даляцелі да чэрапа, ужо саскочылі з коней.

— Ханская страла! — пачулася адтуль. — Ханская страла перамагла!

Калатан уздрыгнуў прыкусіў губу. Гіргень усміхаўся.

Страла старога Гіргеня ўпілася ў конскі чэрап, крыху вышэй дзіркі, дзе калісьці было вока. Страла Калатана ляжала ў траве крокі за чатыры ад чэрапа. На Калатана шкада было глядзець. Ён калаціўся, як у ліхаманцы. Дзікая ўсмешка крывіла рот. Ён саскочыў з каня, упаў тварам у калючыя сцябліны.

— Слава хану Гіргеню! — крычала арда.

— Вось бачыш, Калатан, — спакойна, смакуючы словы, сказаў Гіргень. — Бог абраў мяне, накіраваў маю стралу туды, куды трэба было. Значыць, я хан па Божаму праву. А ты вучыся страляць з лука. Можа, да сівой барады і навучышся.

Ад такой страшэннай прылюднай абразы Калатан змярцвеў здавалася, ператварыўся ў шэры стэпавы камень. Ён гатовы быў забіць сам сябе, вырваць свае вочы, каб не бачылі яны людскіх насмешлівых твараў. Бяссільна ляжаў ён у траве, па целе прабягалі сутаргі, і не было ім спыну, як не было спыну тупому неадчэпнаму болю, што абклаў з усіх бакоў сэрца.

Ласкі пяшчотнай Агюль былі ўзнагародаю Гіргеню.

— Ты сапраўдны хан, — шаптала Агюль. — А гэтага Калатана, гэтага пса, які асмеліўся ўзняць супраць цябе голас, загадай забіць. Не, хай ён жыве, але прышлі яго да мяне — будзе збіраць косці ля майго шатра.

— Прышлю, — млява бубніў у адказ Гіргень. — Агюль, зорка мая...

Толькі назаўтра Калатана не знайшлі ў ардзе. Знік, растаў, як ранішняя раса. Вырашылі, што з вялікага гора або кінуўся ў стэпавае возера (шмат іх ляжала па дарозе), або сканаў дзе-небудзь у глухатраўі. Стары шкурадзёр з племені печанегаў, які яшчэ за людской памяццю прыбіўся да арды і закопваў трупы дохлых жывёл, расказаў Гіргеню, што бачыў Калатана. Той сядзеў у траве, заўважыў шкурадзёра, нешта хацеў крыкнуць, хацеў даць нейкі знак рукою, але не паспеў, увесь пасінеў, зморшчыўся, змізарнеў ростам і раптам ператварыўся ў сусліка і шмыгнуў у нару з-пад ног шкурадзёра. Пры такой навіне Агюль пабляднела, ёй зрабілася вельмі сумна.

Між тым арда ўсё далей і далей ішла на поўнач. Перавалілі цераз раку Снапарод, набліжаліся да Ерэлі, якую русы завуць Вуглом. Спякота даймала людзей і жывёлу, нямелі ногі ў страмёнах, а Гіргень усё не даваў перадыху, усё гааў свой народ наперад. Трывога апошнім часам грызла ягоную душу. Здаецца, усё было вакол звыклае, надзейнае — і верная Агюль, і верныя супляменнікі, і шырокі стэп, і дрогкія зоркі ў начных нябёсах, а ён змрачнеў, хмурыўся, падазрона прыслухоўваўся да нечага. Часам заміраў, седзячы ў сядле, ухапіўшыся правай рукою за сваю сівую рэдкую бараду. Збоку здавалася, што стары хан хоча па валасіне выдзерці яе. Нават здавалася, што ён спіць у сядде, бо немагчыма старому целу цярпець такую задуху, такую цяжкую бясконцую дарогу, калі нават маладыя ехалі з чырвонымі ад стомленасці вачамі і соль плавілася ў іх на спінах. Рыпеў пясок пад капытамі ў каня. Рыпеў лук за плячамі. Рыпелі кібіткі, у якіх ехалі жанчыны і дзеці. Здавалася, рыпела гарачае неба. Адзінай уцехаю быў вечар, калі кацілася за небасхіл круглае чырвонае сонца, спадала спёка, мякчэлі галасы людзей і жывёлы. Тады Гіргень паварочваў каня да беласнежнага шатра, у якім яго чакала Агюль. Там былі прахалода і каханне. Ён злазіў з каня. Сядло, нагрэтае за дзень сонцам, апякала руку.

— Выпі кумысу, мой хан, — сказала Агюль, калі ён, як заўсёды, прыйшоў да яе. Ён пачаў піць гаркаватае пітво, неадрыўна пазіраючы на яе.

— Ад кумысу добры спакойны сон, — усміхнулася Агюль і раптам спыталася. — А што, калі Калатан жывы, не памёр?

— Табе яшчэ помніцца гэты чарвяк? — здзівіўся Гіргень. — Ён памёр, бо, пасля таго як ён прайграў мне, сапраўдны куман не павінен жыць. Але, калі б адбыўся цуд і ён зноў з'явіўся б у нашым стэпе, я адрэзаў бы яму вушы. Яны ў Калатана занадта доўгія.

Гіргень засмяяўся, задаволены жартам і сабой, і раптам адчуў, як няўлоўна пахіснулася пад ім зямля. Ён сядзеў на кашме, побач была Аполь, кумыс прыемна ахалоджваў рот, але трывога ўспыхнула ў сэрцы, ды такая, што пацямнела ўваччу. Яму падалося, што ён зараз памрэ.

— Што з табою, уладар? — ціха спыталася Агюль. Вочы ў яе былі бліскучыя, вялікія. Такія вочы, як халодная рачная вада ў спёку.

— У мяне чамусьці закружылася галава, — разгублена сказаў Гіргень. Ён прыклаў далонь да лба.

— Ты стаміўся... Ляж, паспі, — супакоіла старога хана Агюль.

— Не... Гэта не тое... Не тое, — прыслухоўваючыся да самога сябе, да глыбіняў сваёй душы, павольна прагаварыў Гіргень. Потым ён рыўком паклаў руку на круглы мяккі шіячук Агюль, задыхаючыся, запытаўся:

— Ты кахаеш мяне?

Зноў страх, як гаой з раны, выліўся з сэрца, затапіў кожную клетачку цела. Хан адчуў, што ў яго спыняецца дыханне. Рукі і ногі зрабіліся бязважкімі, быццам пяро стэпавай птушкі. У роце перасохла, нібы кінулі туды гарачага пяску. Агюль маўчала, уважліва гледзячы на старога Пргеня.

— Што ты зрабіла са мной? — пра ўсё здагадаўшыся, усё зразумеўшы, выгукнуў Гіргень, але толькі слабы шэпт вырваўся з грудзей.

— Спі, хан, — строга сказала Агюль.

— Ты ўліла ў кумыс атруту. Ты... якую я так кахаў... Скажы, Агюль, што гэта не так... Скажы, і я дарую... Не маўчы...

Але Агюль маўчала, загадкава пазіраючы ў твар хану. Ён адчуваў, як нямее, халадзее нутро, бяссільна скрыгатаў зубамі, дарэмна спрабуючы ўзняць галаву, цвёрда і гнеўна глянуць на каварную падманшчыцу. Ён добра ведаў, што яна заўсёды баялася ягонага позірку ва ўпор. Ды галава хілілася на Ірудзі. I раптам такая стома, такая тупая абыякавасць наваліліся на хана, што ён салодка пазяхнуў, сказаў: «Буду спаць», лёг на кашму і заснуў.

— Спі, хан, — прашаптала Агюль. Яна доўга сядзела ў цемры, прыслухоўваючыся да ягонага дыхання, баючыся, што соннае зелле акажацца слабым і хан, перамогшы сон, схопіцца за шаблю. Але хан моцна спаў, свістаў носам, быццам суслік. Тады Агюль прутка ўскочыла на ногі, шчоўкнула пальцамі, выклікаючы рабыню, і калі тая, чорная, бязмоўная, схілілася перад ёй, спытала:

— Ці гарыць на Гарбатым кургане касцёр?

— Гарыць, упрыгожанне нябёсаў, — лісліва адказала рабыня.

Агюль выбегла з шатра. Касцёр, як чырвонае пранізлівае вока, глянуў з глухога змроку.

— Доўга ж ты спіш, хан Гіргень, — пачулася аднекуль зверху, Гіргеню падалося — з воблака, залатога і яркага, якое праплывала над ім. Ува сне ён бачыў сябе ў спякотна васільковым небе. Разам з Агюль ён сядзеў на маленькім іскрыстым воблачку, лунаў над бязмежнасцю стэпаў. Побач, унізе, уверсе, з бакоў бясшумна плылі белыя бухматыя воблакі. Холадам веяла ад іх. I вось з вялікага верхняга воблака пачуўся гэты нечаканы голас. Гіргень, пяшчотна абдымаючы левай рукой Агюль, правую руку працягнуў да воблака, каб падклікаць, падвабіць яго да сябе. Так у вясновым стэпе з вялізнага авечага гурту ён выклікаў даверлівых белых баранчыкаў. Ды раптам воблака выпусціла жалезную дзюбу і балюча ўдарыла ёю па руцэ. Гром-смех пракаціўся па нябёсах. Стары хан з вялікаю напругаю расплюшчыў склееныя сном павекі і ўбачыў над сабой Шарукана. Побач, злосна і пераможна ўсміхаючыся, стаяў Калатан.

— Уставай, бяззубы вярблюд, — загадаў Шарукан.

Гіргень павольна ўзняўся на ногі, пахіснуўся. Каменьчык болю, цяжкі, вастрабокі, перакочваўся ў галаве. Усё яшчэ хацелася спаць, але ён зразумеў, што гэта быў апошні ягоны зямны сон, што неўзабаве, магчыма, праз некалькі імгненняў, ён засне навекі. Страху не было. Ён шукаў вачамі Агюль. У шатры тоўпіліся шмат людзей, але Агюль між імі ён не ўбачыў.

— Ты хацеў завесці вольных куманаў у Кіеў, парадніцца з русамі, — жорстка ўсміхаючыся, сказаў Шарукан. — Ці не звар'яцеў ты?

— Я разумнейшы за цябе, — з годнасцю вымавіў Гіргень.

— Як жа ты дадумаўся да такога? Калі ты разумнейшы за ўсіх, як ты мог нашых стэпавых багоў раўняць з кіеўскім богам? Хіба можна на небе спыніць воблака? Ты ж у сваёй старэчай слепаце захацеў, каб мы, уладары стэпаў і хутканогіх коней, спыніліся на ўзбочыне дарогі, пачалі калупацца ў зямлі. Ёсць народы-грыбы, якія растуць на адным месцы. Гэта — русы, рамеі, ляхі... Але прыходзіць нехта, мудры і магутны, зразае грыб і пячэ яго на агні. Гэта мы — куманы. Такімі зрабіла нас неба. Вечны рух, вечны паход. Што знойдзецца лепшае на зямлі? Нічога няма.

Шарукан гаварыў натхнёна. Затаіўшы дыханне, яго слухалі ўсе, хто быў у шатры, слухалі і згодна ківалі галовамі:

— Так... Так... Справядліва кажа мудры Шарукан.

А хан Гіргень у перадсмяротнай тузе думаў пра Агюль. Здрадзіла, апаіла сонным зеллем, навяла ворагаў... Ды чамусьці не было гаеву на сэрцы. Ён і зараз кахаў чарнавокую прыгажуню і, калі б убачыў яе, не змог бы сказаць злое слова, толькі б глянуў з журбрю. I ўспомніўся хану цяжкі сон. Бачылася яму аднойчы ўва сне, што душыць яго чорная гадзюка. Абвілася кальцом, дыхнуць не дае. У жаху, у халодным поце прачнуўся ён тады, аж гэта Аполь абняла яго за шыю і цалуе.

— Аддай мне Гіргеня, — папрасіў у хана Шарукана Калатан. Але той быццам не пачуў Калатана, казаў Гіргеню:

— Ля чужога агаю не сагрэешся. Ты ж забыўся пра гэта, Гіргень.

I раптам прапанаваў палоннаму:

— Ты адважны, мудры. Цябе паважае народ куманаў. Давай з'яднаем нашы сілы, ударым па Кіеве, спалім горад русаў, і будзе ў нас шмат срэбра і рабоў.

Усе чакалі, што адкажа стары Гіргень.

— Мінулае не паправіш, — пасля некаторага роздуму прамовіў Гіргень. — Заўсёды мы з табой варагавалі, дык застанемся ж ворагамі да самай маёй смерці. Лоўка ты мяне ўзяў, як птушку ў гняздзе. Навука старому дурню, але няма калі вучыцца — паміраць трэба. А табе адно скажу: не ідзі з вайной на русаў, бо і сваю галаву згубіш і народ з-за цябе прападзе. Такое маё слова.

Гіргень апусціў сівую галаву, змоўк. Шарукан уважліва паглядзеў на яго, зморшчыўся, кашлянуў у загарэлы кулак.

— Аддай мне Гіргеня, — зноў папрасіў Калатан. — Я з яго жыўцом скуру спушчу.

— Не аддам, — гнеўна сказаў хан Шарукан. — Куманы будуць судзіць старога асла.

Арда, зліўшыся з войскам Шарукана, рушыла ў стэп, каб адтуль, сабраўшы грозную сілу, наваліцца на Юеў. Расталі за небасхілам апошнія кібіткі. Цішыня затрымцела наўкол. 3 норкі асцярожна вытыркнуў галоўку суслік, зірнуў туды-сюды, асмялеў, вылез на паверхню і застыў на кургане, як слупок. Раптам незразумелыя гукі пачуліся яму. Суслік на ўсялякі выпадак нырнуў кумільгом у норку, потым, счакаўшы, зноў высунуў цікаўную мордачку, якая была запэцкана пяском. На суседнім кургане паміралі двое — стары чалавек і дзіўны звер. Такіх звяроў ніколі не сустракаў суслік у родным стэпе. Чалавек і звер былі прывязаны адзін насупраць другога да доўгіх, убітых у сухую зямлю шастоў. Нехта зламаў ім хрыбетнікі, і яны каналі. Вось іхнія глухія стогны і пачуў суслік. Ён трошкі павагаўся, зноў выбраўся з норкі, бо чалавек і звер былі бездапаможныя, зусім нястрашныя. Мухі заляпілі морду зверу, лезлі ў вочы, вушы, і звер час ад часу пагрозна вішчаў. Але калі ён адкрываў для свайго слабога віску рот, мухі роем ляцелі яму ў пашчу, і ён давіўся, екатаў. Слёзы ззялі на вачах у невядомага звера.

Гіргень, скамянеўшы ад дзікага болю, ад гарачыні і лютых мух, з найвялікшай напругаю адкрыў вочы, убачыў пакуты няшчаснага пардуса. «Хоць бы звера пашкадавалі, — падумалася яму. — Хіба звер віновен?» Потым ён убачыў сусліка, шэры палахлівы слупок. «Падбяжы бліжэй, — у думках умольваў ён звярка. — Свісні, праспявай мне на развітанне песню стэпаў». Але суслік маўчаў, а праз нейкі міг разануў вушы і сэрца перадсмяротны віск пардуса. «Бывай, — развітаўся з ім Гіргень. — Я чалавек, і таму павінен даўжэй жьіць і даўжэй пакутаваць, чым ты, звер». Ён памёр праз ноч, на світанні...

Зноў Стэп ішоў на Ніву, Кібітка на Хату, Аркан на Плуг. Усё дняпроўскае левабярэжжа заслаў едкі дым. Полаўцы вялікімі коннымі масамі напалі знянацку. На поўнач ад ракі Вараскол, дзе спрадвеку стаяць селішчы русічаў, рассекла белы дзень на чорнае ашмоцце крывавая шабля. Смерды з сем'ямі ратаваліся хто як мог. Да Кіева або да Рымава ці Пераяслава бегчы было далёка, і людзі, як стэпавыя дрофы, разам са сваімі дзецьмі зашываліся ў траву. Але на ўзмыленым кані ўзвіваўся над схованкаю полавец, і мужчын чакала шабля, а жанчын і дзяцей — аркан. Некаторыя беглі да стэпавых рачулак, лезлі ў чарот, у ваду, толькі нідзе не было збавення. У імгненне рабілася попелам тое, што чалавек цяжкой працаю здабываў усё сваё жыццё. Палонных жанчын і дзяцей зганялі, як жывёлу, у статкі. Потым самых прыгожых дзяўчат пачыналі гвалціць на вачах ва ўсіх. Дзяўчат не хапала, і прапахлыя потам, дымам і крывёю стэпнякі гвалцілі жанчын навідавоку ў іхніх дзяцей. Жонкі полаўцаў цярпліва чакалі ва ўмоўленых месцах у стэпе палон, дзялілі новых рабынь і малалетніх рабоў, нагружалі іх, як вярблюдаў ці коней, дабром, гналі да сваіх вежаў. Калі ж па той ці іншай прьгаыне нельга было забраць з сабою згвалчаных дзяўчат і жанчын, полаўцы іх адразу ж забівалі, бо некаторыя маглі ў будучым зацяжарыць, пусціць на белы свет дзяцей, а закон стэпаў не дазваляе, каб сярод чужога народа жылі людзі, целам і душою падобныя на полаўцаў.

Усе парубежныя гарадкі-крэпасці русічаў былі ўзяты ў аблогу. Без вады і ежы, пад градам палавецкіх стрэл і камянёў мужна адбіваліся нешматлікія іхнія гарнізоны. 3 наваколля пад ахову земляных валаў і дубовых забаролаў збегліся тысячы людзей. Плакалідзеці. Галасілі жанчыны. Некаторью з жанчын, гледзячы зверху на раз'юшанае мора стэпнякоў, што вось-вось павінна было хлынуць у пашчапаныя, зламаныя брамы, не вытрымлівалі, пачыналі істэрычна смяяцца, распускалі валасы, здзіралі з сябе адзенне і голыя скакалі з валаў проста ў рукі полаўцаў.

Вестку аб тым, што Стэп зноў пайшоў на Кіеў, прынёс вялікаму князю Ізяславу ваявода Каснячка. Ізяслаў, седзячы ў ціхай святліцы, разам з сынам Святаполкам чытаў стары рамейскі пергамен. Лагода была на душы. Чыталі «Пчалу» — словы і думкі з Евангелля, словы святых айцоў, словы славутых любамудраў.

— Як каню ржанне, і псу гаўканне, і валу мычанне, і барсу рычанне дадзена, і гэта іхняя прыкмета, так і чалавеку слова, і гэта прыкмета ягоная, і сіла ягоная, і зброя, апірышча і агароджа, — раздумліва чытаў цёмна-русы Святаполк. Ізяслаў пагладзіў яго па галаве, прамовіў:

— Мудра сказана, сын.

— А вось што пішуць рамеі пра маўчанне і тайну, — чытаў далей Святаполк. — Калі Сакрата спыталі, хто тайну можа захаваць, ён адказаў: «Той, хто гарачы вугаль утрымаць на языку здолее». Калі ж нехта злаваўся, што ў яго, Сакрата, пагана смярдзіць з рота, Сакрат сказаў: «Мноства тайнаў згніло ў горле маім».

Святаполк хацеў чытаць яшчэ, але ў гэты час увайшоў усхваляваны Каснячка, і па ягоных вачах, па разгубленым твары Ізяслаў зразумеў, што здарылася нешта дужа непрыемнае.

— Адпачні, сын мой, — асцярожна адсунуў ён убок пергамен. Незадаволены Святаполк хуценька выйшаў са святліцы, і вялікі князь, шкадуючы, што які ўжо раз не ўдалося пабыць з сынам, раздражнёна спытаў у ваяводы:

— Што ты скажаш мне?

— Полаўцы перайшлі раку Вараскол, — выдыхнуў Каснячка. Загарэлым вялізным кулаком ён змахнуў з броваў пот.

— Зноў, — зморшчыўшыся, пабляднеўшы, сказаў вялікі князь.

— Зноў, — як рэха, паўтарыў ваявода.

Нейкае імгненне яны маўчалі. Ізяслаў прыпамінаў рэкі, якія ўпадалі ў левае плячо Дняпра: Вараскол, Псёл, Сула... Стэпнякі ўжо, напэўна, падкочваюцца да Псёла. Ён быццам убачыў імклівую чорную хмару конніцы. Недзе там гараць весі і парубежныя крэпасці, чарназём чырванее ад крыві. «Ненажэрная саранча», — падумаў вялікі князь.

— У Кіеве пра гэта ведаюць? — асцярожна спытаў ён.

— Падол кіпіць, як мурашнік, у які ўваткнулі галавешку, — сказаў ваявода.

Ізяслаў зірнуў на яго, хацеў раззлавацца, гнеўным словам укалоць Каснячку, але стрымаўся. Адной вяроўкаю звязаны яны і зараз, калі смяртэльная навала пагражае Кіеву, павінны быць шшчо ў плячо, стрэмя ў стрэмя.

— Кліч старшых баяр, хто не ў сваіх вотчынах, на сені, — сказаў ён Каснячку. Той моўчкі выйшаў. Вялікі князь абхапіў твар гарачымі рукамі, задумаўся. Не шанцуе яму апошнім часам. Бяда б'е з усіх бакоў. «Ты да жыцця з дабром, а яно да цябе рабром», — успомнілася яму. Няўжо Русь і Кіеў рухнуць пад ударамі Стэпу? Няўжо давядзецца паўтарыць лёс караля саксаў Гарольда? Два сонцавароты назад нарманы пераплылі мора, ушчэнт разбілі войска саксаў каля Гастынгса і падзялілі іх між сабою, як рабочую жывёлу. Няўжо нейкі ап'янелы ад крыві хан зробіць сваім рабом княжыча Святаполка, пацягне на аркане ў стэп? Ізяслаў аж застагнаў, аж заскрыгатаў зубамі ад такіх думак. «А ці радуецца полацкі князь Усяслаў гэтаму нашэсцю? — раптам падумаў ён. — Пэўна ж, ужо даведаўся ці хутка даведаецца ў порубе пра новую бяду Кіева». Вялікую сілу над душамі шмат каго з кіян мае полацкі князь. Ходзяць людзі да яго поруба, гавораць з ім, і не забароніш, бо назавуць мсцівым чалавекам, а такіх ніхто не любіць — ні смерды, ні баяры. У малачасным зямным жыцці трэба мець надзейнае апірышча. Апірышча ж гэта — хрысціянская вера і хрысціянскі люд. Каб захаваць уладу і дзяржаву для сябе і для сваіх сыноў, неабходна іншы раз і перад галыцьбой з Падола княжую шапку ў пыл скінуць. Магутная дзяржава Русь, увесь Божы свет ведае пра яе, але нават у дубовым камлі бываюць трэшчыны. А што чакае дзяржаву праз сонцаварот, праз два? Раптам вялікаму князю ўспомнілася нядаўняе паляванне. 3 баярамі і з чэляддзю насіўся ён тады на легканогім кані па аксамітных лугах і павуцінных барах. Шмат важнецкай дзічыны звалілі, шмат мяса, поўсці і рогу займелі. Ды пад вечар неўпрыкмет адбіўся вялікі князь ад шумнага натоўпу лоўчых і застаўся адзін у нейкім змрочным хваёвым гусцяжы. Далёка-далёка екаталі сабакі. Шэры павук марудна калыхаўся на сваёй павуціне. Наўкол былі бязлюддзе і безгалоссе. Ён саскочьіў з каня, сеў на зваленае бурай дрэва. Карэнні, як велізарныя скукарэчаныя пальцы лесавіка, пагрозна вытыркаліся з вільготнага цёмнага долу. Адразу кінулася ў вочы, што ўся зямля наўкол як бы ўзараная, уздзёртая. Мох, трава, ігліца, маладыя кволыя хвойкі — усё было скручана ў адзін клубок. Ён, Ізяслаў, уважліва кінуў позірк туды-сюды і заўважыў непадалёку мёртвага тура. Толькі рэбры, капыты, рагаты чэрап і шматкі цёмна-рудой поўсці засталіся ад ляснога ўладара. Пэўна, нехта моцна параніў звера, і тур прыбег сюды, знясілеў, упаў і, ужо канаючы, поўзаў, круціўся ў хвойнічку, жыватом выворваў мяккую лясную зямлю. Вялікі князь падышоў бліжэй. Нешта гуло ў цёмных пукатых рэбрах, і раптам агідны рой сініх мух вырваўся адтуль, узвіўся ўверх. Ізяслаў аж адхіснуўся, закрыў вочы рукою. Той, што быў калісьці самой сілаю і самой ярасцю, не мог шавяльнуць хвастом, ляжаў грудком нерухомых мёртвых касцей. I кіеўскаму князю падумалася тады, што вось так, безгалоса і бездапаможна, будзе ляжаць некалі ягоная дзяржава, а гудлівыя мухі ўявіліся яму паганцамі-пяруннікамі, якія раз'ядаюць знутры гэтую дзяржаву. . .

На сенях Ізяслава ўжо чакалі баяры. Вялікі князь строга зірнуў на іх, сеў. Баяры, усхвалявана перагаворваючыся, расселіся на дубовых лавах.

— Чулі? Ведаеце? — спытаў Ізяслаў.

— Ведаем, — адказаў Чудзін.

— Што ж рабіць будзем, баяры?

Вялікі князь адчуў, што голас ягоны нечакана ўздрыгнуў. Зрабілася прыкра ад сваёй слабасці. Ён злосна ўдарыў рукою па касцяным падлакотніку крэсла, аж пальцы забалелі. Баяры глядзелі на Ізяслава і маўчалі. Гэта здзівіла яго. Гаваруны, пустабрэхі, а тут ні слоўца, быццам раты гарачым воскам залілі.

— Садзі на коней дружыну, князь Ізяслаў, і вядзі насустрач бязбожнікам, — рашуча сказаў ваявода Каснячка. — Пяткі ў іх крывыя, каб Русь пад сваю шаблю ўзяць.

Нарэшце прарэзаўся голас і ў баяр.

— Да братоў сваіх, да князёў Святаслава і Усевалада шлі ганцоў.

— Пашлі ганца ў Ляхі да родзіча свайго караля Баляслава.

— Ворагі з ваяводам Тордам няхай таксама ідуць на полаўцаў.

«А самі вы, відно, не вельмі хочаце пад палавецкія стрэлы брушыну падставіць», — гняўліва падумаў Ізяслаў. Ён рэзка ўстаў, сказаў, цвёрда і ўладна:

— Русь у агні. Іскры далятаюць да стольнага Кіева. Будзем бараніць сваю зямлю. У паход, баяры.

Князь Усевалад чакаў з дружынаю ў Пераяслаўлі, прыспешваў вялікага князя, бо полаўцы ўжо наваліліся на ягоную вотчыну сваімі пярэднімі атрадамі. Праз дзень-два павінен быў падысці з Чарнігава Святаслаў. Ад кіеўскіх прыстаней да пераяслаўскіх воднай дарогаю 120 вёрстаў, а па сухому, берагам Дняпра, усяго 80. Раніцою выбраўшыся з Юева, можна на добрым кані да ночы заехаць у Пераяслаў. Але, вядома ж, гэта можна зрабіць, калі едзеш адзін. Вялізная ж аграмадзіна войска рухаецца павольней, яе стрымлівае абоз.

Увесь дзень вялікі князь правёў у зборах. Дружыннікі вастрылі мячы, коп'і, баявыя сякеры, правяралі конскую збрую, нашывалі таўсцейшыя слаі бычынай скуры на шчыты, змазвалі свіным салам і барсуковым тлушчам кальчугі. Надворныя чалядзіны і халопы напаўнялі свежай вадой дубовыя кадоўбцы, бо войская дарога вяла ў спякотны стэп, а там без вады — смерць. На вазы клалі тушы дзікоў і ласёў, груды сухіх дроў, амфары з віном і мёдам, горы вастрадзюбых стрэл, цяжкія металічныя шчыты ў рост чалавека. Зялейнікі неслі са сваіх таемных сховаў снапкі траў, грыб-трут, дымам якога глушаць боль, чысты мох, тонкую бяросту і кужэльнае палатно, каб закручваць свежыя раны. Ран чакалася шмат, бо полаўцы спрадвеку мелі бязлітасныя кіпцюры і зубы — трапныя лукі і стрэлы.

На адзін з вазоў уладкоўваўся ігумен Пячэрскага манастыра Феадосій з двума інакамі. Святыя брацці везлі з сабою вялікую выяву Хрыста і крыж, які павінен быў засланіць кіеўскае войска ад зброі бязбожных агаран. Яны спявалі святыя псалмы, крэслілі Божы крыж над кожным, хто падыходзіў да воза. Ізяслаў таксама падышоў, спытаў у Феадосія:

— Ці ўдалы будзе паход, святы ойча? Ігумен прасветлена зірнуў на яго, шырока перахрысціўся.

— Жонкам галава мужы, а мужам — князі, а князям — Бог. На Бога спадзявайся, вялікі князь. Учора інаку Фёдару відзенне было. Інак зерне меліць на жорнах у сваёй пячорцы, уначы меліць, бо такі зарок Богу даў. I вось калі ён круціў жорны, калі ўжо дайшоў да поўнай знямогі і хацеў апаласнуць твар вадою, на сцяне ў пячорцы раптам святло ўспыхнула. Незямное святло. Інак стаў на калені, пачаў маліцца і Божы голас пачуў. Сказаў Хрыстос: «Кап'ём сваім я паб'ю ворагаў». I палымянае светлае-светлае кап'ё праплыло над галавой у Фёдара. Добры гэта знак, вялікі князь Ізяслаў. Ты пераможаш паганых.

— Абвясціць усёй дружыне аб гэтым! — радасна крыкнуў Ізяслаў. Неўзабаве ўсе ведалі аб начным відзенні пячэрскага інака. Баяры і малодшая дружына адразу павесялелі, заўсміхаліся, пачалі хрысціцца. Добрая вестка даляцела да стругаў на Дняпры, у якіх плылі воі-пешнікі. Гуд Іпчаслівых галасоў пачуўся адтуль. Ды пад'ехаў на кані баярын Чудзін, ціха сказаў Ізяславу, бліскаючы льдзістымі вачамі:

— Вялікі князь, ты шукаеш ворага спераду, але чаму ты пакінуў ворага за сваёй спінай?

— Пра што ты кажаш, баярын? — не зразумеў Ізяслаў.

— Я кажу пра полацкага князя Усяслава. Яго трэба забіць.

Ізяслаў уважліва глянуў на Чудзіна, спытаў:

— А з княжычамі Барысам і Расціславам што рабіць будзем?

— Трэба, каб і яны крывёй абмыліся, памерлі, — цвёрда вымавіў Чудзін.

— Але я не хачу, каб народ назваў мяне Святаполкам Акаянным, — сказаў вялікі князь і нажыліўся, пацямнеў тварам. Халодна зрабілася яму, аж плячамі варухнуў.

— А хто скажа ці падумае, што іх забіў ты? — не адступаў Чудзін. — Яны могуць аддаць Богу душу тады, калі ты пайшоў у паход, калі цябе не было ў Кіеве. Яны могуць памерці ад выпадковага пажару...

— Ад пажару? — перапытаў Ізяслаў.

— Так. Неба гарачае, бярвенні ў порубе сухія... А кіеўскія кавалі і залатары спраўна раздзімаюць свае горны... Можа выкаціцца вугольчык...

— За што ты так не любіш Усяслава? — перапыніў Чудзіна вялікі князь.

— Ты і сам яго не любіш, — спакойна адказаў баярын. — Усяслаў — злая небяспечная сіла. На яго моляцца халопы і смерды. Ягонае імя крывёй пішуць на сваіх лясных капішчах паганцы-пяруннікі. Ён — хворы зуб у здаровым роце. Вырві атрутны зуб, калі не хочаш, каб рухнула дзяржава, каб было ссечана дрэва, якое пасадзіў твой мудры бацька.

— Вернемся з паходу і тады... — усхвалявана пачаў быў Ізяслаў.

— Не, — не даў яму дагаварыць Чудзін. — Толькі зараз. Ваявода Каснячка ўжо знайшоў надзейных людзей. Яны чакаюць велікакняжага слова.

— Добра, — ціха вымавіў Ізяслаў.

Ішлі правабярэжжам Дняпра. Разам з княжай дружынай у паход рушыла нешматлікае гарадское апалчэнне кіян. Каля Пераяслава па Зарубінскім бродзе пераправіліся на левы бераг. Тут ужо чакаў князь Усевалад. Браты прынародна тройчы пацалаваліся, а потым схаваліся ад старонніх вачэй у шацёр. Адтуль вялікі князь выйшаў задумлівы, ціхмяны, маўкліва сеў на каня, у суправаджэнні рынды Цімафея паехаў у вечаровы стэп. Усё войска з трывогаю глядзела яму ўслед. Калі ён знік у змроку, князь Усевалад загадаў свайму баярыну Тугалуку з сотняю верхавых ехаць следам, бо ў стэпе ўжо маглі быць палавецкія перадавыя дазоры.

Незразумелы сум ужо трэці дзень тачыў вялікага князя. Горка і няўтульна было яму пад срэбрадымнымі воблакамі, што ляцелі над пустынным стэпам. Думалася аб смерці, аб слязах княгіні Гертруды. А яшчэ ж сядміцу назад было так светла на душы, з усёй сям'ёю ў княжай багата прыбранай лоддзі ён шіыў па Дняпры, ззяла высокае неба, сонца праменным кругам бегла ў кашлатых надрэчных лясах, здавалася, залатая птушка звівае ў дрэвах гняздо. Куды ж знікла радасць? Якой сцяжынай пайшла з сэрца весялосць? Ён ужо заўважыў, даўно заўважыў, што чалавечая душа ў зямным сваім жыцці вельмі часта зусім рознымі, зусім непадобнымі вачамі глядзіць вакол сябе. То нястрымна радуецца чалавек жыццю, аж захлынаецца ім, гатоў скочыць пад веснавую хмару, гатоў з коранем вырваць пушчанскі дуб. То раптам дрыжыкі заначуюць у душы, усяго чалавек баіцца, баіцца свайго голасу і свайго кашлю, рукі і ногі слаба служаць яму, страх смерці спальвае нутро — прачнецца чалавек уначы на мяккім цёплым одры, у сваім сямейным гняздзе, побач соладка дыхаюць сонныя дзеці, а думаецца яму чамусьці пра тое, што некалі ён памрэ, будзе ляжаць у халоднай зімовай зямлі і ў ягоным чэрапе, там, дзе месціцца жывы гарачы мозц будзе камянець круглячок лёду. I тады чалавека раздражняе ўсё: і нечы смех, і колкае святло, і асабліва дагледжаныя вясёлыя твары жанчын, бо жанчыны холяць, песцяць сваё цела, а хіба разумна штодзённа, штохвілінна песціць і даглядаць будучы тлен, заўтрашні попел? Бывае ж і так, што ў некім одуме жыве душа, як бы да нечага прымерваючыся, усё прапускаючы праз сябе. Тады даспадобы чалавеку і шапаткі восеньскі дожджык, і Ірымучы крыгаход, і лютая жнівеньская спёка, і нават смерці не баіцца ў такія імгненні чалавек, бо ніхто, акрамя Бога, не ведае, дзе мяжа між смерцю і жыццём. Па свайму вобліку зрабіў Бог чалавека, цэнтрам усяго зямнога жыцця зрабіў, гаспадаром жывога, але ў імгненні прасветленасці, вастрыні духоўнага зроку раптам прыходзіць, палохаючы сваёй грахоўнасцю, думка: а чаму чалавек цэнтр жыцця? А можа, трава, звычайная лугавая трава цэнтр усёй сусветнай гармоніі і ўсяго розуму, можа, яна паслала чалавека на гэты свет у разведку, як сонца пасылае прамень, і чалавек створаны толькі для таго, каб прыйсці ў белы свет, паглядзець на яго, а потым памерці і, вярнуўшыся ў зямлю, расказаць траве аб усім, што бачыў.

Ізяслаў, халадзеючы ад такіх думак, злез з каня, стаў на калені, пачаў адчайна маліцца. «Божа, не рабі мяне разумнейшым за іншых, — прасіў ён. — Не хачу я, баюся думаць пра такое. Я ж ведаю, што дужа разумных і гордых ты караеш вар'яцтвам».

Рында Цімафей таксама ўпаў каленьмі ў траву. Ён думаў, што вялікі князь малітваю просіць у Бога перамогі над полаўцамі. Яны страсна маліліся, князь і ягоны целаахоўнік, а змрок гусцеў над стэпам, коні цярпліва чакалі гаспадароў і пачалі нервавацца, потым пачалі ржаць.

Праз тры дні падышоў са сваёй дружынаю і з чарнігаўскім апалчэннем Святаслаў. Яраславічы, сабраўшыся разам, выпілі з баярамі добрага віна, пачалі раіцца, што рабіць далей. Адны з іх прапаноўвалі неадкладна ісці ўперад, каб з усяго маху ўдарыць па полаўцах. Больш асцярожныя казалі, што трэба спачатку агледзецца, паслаць у стэп разведку, бо невядома, з якою сілаю ідуць Шаруканіды на Кіеў. Пачуўшы такое, ігумен Феадосій пачырванеў ад гневу, крыкнуў:

— Агаране натыкаюць на шаблю дзяцей-млекасосцаў і смажаць іх! Хто хоча чакаць, пакуль згараць на агні хрысціянскія дзеці?!

Князі і баяры адразу змоўклі. Усе глядзелі на Феадосія. Ён сказаў рэзка і ўладарна:

— Пакляніцеся святым крыжам, пакляніцеся крывавымі цвікамі, якія ўпіваліся ў Хрыстову плоць, што ўсе вы, як адзін, зараз жа пойдзеце насустрач агаранам і знішчыце іх.

Вялікі князь, князі Святаслаў і Усевалад, старшыя баяры пакляліся на крыжы. Ігумен Феадосій задаволена прамовіў:

— А смерці не бойцеся. Смерць як сонца — вачамі на яе не глянеш.

На рацэ Трубеж спешна рабілі наплаўны мост, звязваючы лодкі, кладучы на іх дошкі і лясіны. Прадчуванне хуткага бою, ад якога ажно ломіць у грудзях, аднолькава хвалявала і старога, сечанага шаблямі ваяводу Каснячку, і маладзенькага воя. Ізяслаў з братамі ў гэты час маліліся аб перамозе ў каменным храме Узнясення крыжа. Горад Пераяслаў стаіць на сутоку рэчак Альты і Трубяжа, і, молячыся, князі ні на міг не забывалі пра Альцкае поле, страшнае поле, на якім Святаполк Акаянны забіў свайго брата Барыса. Не хацелася Ізяславу скрыжоўваць меч з полаўцамі на гэтым полі, бо невымерна цяжка будзе рукам і нагам хрысціянскім там, дзе пралілася нявінная кроў. Зямля, палітая такой крывёю, няўмольна прыцягвае да сябе, і які ты ні асілак, упадзеш ад вялікай стомы, і голай рукой возьме цябе вораг. Вялікі князь прыспешваў ваяводу Каснячку і дружыну, гааў іх за Трубеж, далей ад гэтага праклятага поля.

Паўднёвей Трубяжа сутыкнуліся з палавецкай конніцай. Стэпнякоў ішло тысяч сем-восем. Коні ў іх былі самай рознай масці, і ажно запярэсціла ўваччу. Адна конная лавіна ўдарыла ў другую, загрымела жалеза, пакаціліся збітыя з галоў шлемы, захрабусцелі скураныя і драўляныя шчыты. Полаўцы з пранізлівым гікам секлі крывымі шаблямі, кідалі арканы. У бліжнім баі ім ніяк не ўдавалася выкарыстаць сваю галоўную страшную зброю — лук. Іхнія коні, што перад гэтым скублі толькі рэдкую, выпаленую сонцам траву, разляталіся ў бакі перад шыракагрудымі коньмі русічаў, адкормленымі аўсом і ячменем. Кіяне, пераяслаўцы і чарнігаўцы білі стэпнякоў цяжкімі вострымі коп'ямі, крышылі мячамі. Полаўцы не вытрымалі тараннага ўдару, пакаціліся назад. Воблака рыжага пылу ўзмахнулася над стэпам. Коні, страціўшы сваіх гаспадароў, з дзікім іржаннем несліся ў пыльную імглу. Адусюль чуліся стогны і пракляцці тых, каму не пашанцавала, хто быў выбіты з сядла і ўжо канаў, абліты крывёй і потам. Пераяслаўцы, якім асабліва моцна дапякалі апошнім часам полаўцы, гналіся за імі ў стэп, секлі без літасці. Вялікі князь загадаў трубіць у трубы, астудзіць гарачыя галовы і вярнуць іх назад, бо некаторыя гатовы былі імчацца на край стэпу, каб вынішчыць усе палавецкія улусы.

Але гэта быў толькі пачатак страшнай бітвы. Русічы япгаэ не ведалі, што сутыкнуліся толькі з часцінкай велізарнай арды. Шарукану ўдалося ўзняць увесь Стэп, і ўвесь Стэп, да апошняга чалавека і каня, лука і калчана, ішоў на Кіеў, ішоў, каб наесціся хлеба і гарачага тлустага мяса, напіцца салодкага віна, зжаць тое, што не сеяў, узяць тое, што не клаў. Глытаючы пыл, абліваючыся горкім потам, Стэп шырокай чорнай ракой цёк туды, дзе была прахалода казачна багатых палацаў, дзе жылі прыгожыя белацелыя жанчыны, якіх можна было зрабіць пакорлівымі рабынямі.

— Трэба ісці да палавецкіх вежаў, — горача сказаў Ізяславу Святаслаў.

— Адпачнём і пойдзем, — лагодна усміхнуўся брату вялікі князь. — Воі стаміліся, і першая дружына яшчэ плыве на лоддзях з Кіева.

— Трэба біць параненага вепра там, дзе ён жыве, — упарта настойваў Святаслаў. Але чарнігаўскага князя не паслухалі, нават Феадосій Пячэрскі быў не супраць таго, каб напроціў ночы вярнуцца назад за раку Трубеж.

Святаслаў пачарнеў ад злосці і, выганяючы гэту злосць з нутра, стукнуў свайго каня кулаком паміж вушэй, крыкнуў:

— Шавяліся, аўсяныя зубы!

Бедны конь аж спатыкнуўся.

Ізяслаў, сцешаны перамогай, разагрэты боем, толькі на паўночным беразе Трубяжа ўспомніў пра Альцкае поле. Яно слалася перад ім, па-восеньску пустое, зацятае ў суровым маўчанні. I вялікі князь падумаў, і падумаў нявесела, што ўжо восень, холад коціцца да чалавечага жытла, грукае ветрам у дзверы. Людзі б'юцца, грызуцца між сабой, дзеляць зямлю і ўладу, срэбра і жанчын, а прырода як бы збоку назірае за імі, не забываючыся ў адведзены час пакрыць восеньскай чырванню лясы, затуманіць лугі і рэкі, сыпануць мяккім белым снегам на чорнае глухое поле. Усё ў божых руках: і рух зоркі ў небе, і кожны ўздрыг чалавечай душы.

Пад'ехаў Святаслаў. У яго былі налітыя холадам вочы. Ні слова не мовіў старэйшаму брату, вялікаму князю, пакіраваўся да сваіх чарнігаўцаў.

— Будзем разбіваць шатры, станавіцца на начлег, — міралюбіва сказаў услед яму Ізяслаў.

Неба пачало чарнець. Злавесныя жоўта-агністыя хмары ярка вылучаліся ў гэтай трывожнай чарнечы. Густым туманам заліваўся стэп. Людзі і коні згубіліся ў імгле. «Чалавек чалавека павінен і ў тумане шукаць», — раптам падумаў Ізяслаў, і яму захацелася знайсці братоў, пагаварыць з імі, пасядзець каля вогнішча. Ён крутануў каня туды-сюды, праехаў па лагеры, але не сустрэў ні Святаслава, ні Усевалада, цяжка спусціўся з сядда на зямлю, стомлена пайшоў да свайго паходнага шатра.

Полаўцы наваліліся ноччу. Дзесяткі тысяч коннікаў амаль бясшумна пераправіліся цераз Трубеж, ударылі знянацку. Вастравокія лучнікі ва ўпор білі па шатрах. Вогненныя хмары стрэл (да кожнай стралы была прывязана змочаная нафтай сухая чарацінка) паляцелі на русічаў. Хто не знайшоў смерці ад стралы, таго ўзяў бурлівы агонь. Гарэлі шатры, гарэлі вазы.

«Альцкае поле», — у роспачы падумаў Ізяслаў, гняўліва выхопліваючы меч. Баярын, які падвёў яму каня, упаў каля князевых ног. Палавецкая страла шчоўкнула у кадык.

— Сафія і Русь! — закрычаў вялікі князь і ўдарыў мячом стэпняка. Той пакаціўся клубком, прарэзліва заенчыў

— Сафія і Русь! — даляцела са змроку. Там мітусіліся людзі, іржалі, як плакалі, коні, метал глуха стукаўся аб метал. Разгаралася лютая начная сеча.

Ужо трашчалі косці, лопаліся шчыты, выкочваліся з вачніц вочы. Хто біў мячом, хто кап'ём, хто кулаком у цвёрдай скураной пальчатцы. Ужо хапалі адзін аднаго за горла, кароткім запоршневым нажом цалялі ў мяккі жывот, выпускаючы кішкі. Нават упаўшы з каня, русіч адразу ж кідаўся на ворага, уплішчваў яго ў пясок. А зверху падалі людзі, падалі яшчэ і яшчэ...

Хан Шарукан, зразумеўшы, што ў бліжнім рукапашным баі ён страціць лепшых сваіх коннікаў, загадаў адарвацца ад праціўніка і расстраляць яго з лукаў. Засіпелі дудкі, загрукалі бубны. Полаўцы, хто змог, імгаенна адхлынулі на край поля, пачалі біць з лукаў у цемру. Тысячы стрэл несліся над Альцкім полем.

Да вялікага князя прарываўся з часткай пераяслаўскай дружыны Усевалад, шчасліва-зморана выдыхнуў:

— Ты жывы, брат! А дзе Святаслаў?

— Там, — паказаў мячом Ізяслаў у цемру. Яны з'ядналі сілы, ударылі па цэнтры палавецкага войска, рассеклі яго, трацячы многіх і многіх вояў. «Альцкае поле, — думаў, б'ючы мячом Ізяслаў. — Праклятае крывавае поле. Тут брат забіў брата. Няўжо ты станеш магілай для мяне і для маёй дружыны?» Яму не хацелася паміраць. Сёння, зараз, у яго быў такі стан душы, калі востра хацелася жыць. У небе пракалоліся першыя світальныя зоркі, а бой усё грымеў, звінеў, ляскатаў, крычаў, захлынаўся перадсмяротным хрыпам. Ізяславу і Усеваладу ўдалося прасекчы сабе дарогу ў палавецкай сцяне. Яны вырваліся ў вольны стэп, з нешматлікім атрадам ацалелых пераяслаўцаў і кіян памчаліся да Дняпра. «Толькі не палон», — думаў Ізяслаў, прыгінаючыся да конскай шыі, няшчадна падганяючы каня. 3 боку ад сябе ён убачыў ігумена Феадосія. Святы ойча імчаўся на кані, трымаючы ў левай руцэ вялікі залачоны крыж. Ігумен быў у доўгай чорнай хламідзе, басанож. Цёмна-русую бараду распушваў вецер. Яны зірнулі адзін на аднаго.

— Ці далёка, князь, едзеш?! — выгукнуў ігумен, выгукнуў, падалося, з насмешкаю.

— Да Кіева, святы ойча. Як і ты, — адказаў Ізяслаў і адвярнуўся.

Трэба было як мага хутчэй адрывацца ад пагоні, бо полаўцы на плячах у адступаючых з лёту маглі ўварвацца ў Кіеў. Дамчаліся да Дняпра, у простых рыбалоўных чаўнах пераплылі на правы бок. Усіх коней давялося кінуць. Ваявода Каснячка хацеў прырэзаць іх, каб не дасталіся Шарукану, але Ізяслаў не дазволіў — пашкадаваў, ды і часу не было. Коні ржалі ўслед.

— Няўжо Святаслаў загінуў? — з трывогаю і жалобаю зірнуў на вялікага князя Усевалад. Ён любіў братоў, і думка, што аднаго з іх ужо няма ў жывых, агнём пякла дупіу.

— Памолімся, — толькі і сказаў Ізяслаў. Вялікі князь раптам адчуў такую слабасць і млоснасць, што паваліўся на дно лодкі. 3 ноздраў хлынула кроў.

— Што з табою, брат?! — адчайна крыкнуў Усевалад. Ваявода Каснячка ўжо стаяў на каленях каля вялікага князя, зачэрпваў шлемам з Дняпра ваду, пырскаў на лоб і шчокі. 3 усіх прысутных, бадай, адзін ваявода ўсё яшчэ жыў адгрымелым боем, астатнія стараліся хутчэй забыцца пра яго, як забываюць жахлівы недарэчны сон.

«Стапталі дружыну стэпнякі, — думаў ваявода. — Шчытамі дружына засланілася ад стрэл, але Шарукан пусціў здзічэлых коней. Па шасцёра ў рад загадаў звязаць коней і кожнаму каню ўваткнуць у вуха тлеючы жмут кавыля».

Крыўдна было Каснячку, бо якраз гэтай ноччу прысніўся яму сон, які, мяркуючы па ўсім, прадвяшчаў русічам перамогу. Бачылася ўва сне ваяводу, быццам прыбег са стэпу вогненнавокі белы жарабок, голасна заржаў, паглядзеў разумнымі, як чалавечымі, вачамі, стукнуў ярасна капытом, і там, дзе капыт зямлю параніў, крынічка забулькатала. «Папі вады, ваявода», — сказаў белы жарабок і знік, як не было яго.

— Агаране — гэта Божая кара, — казаў у суседнім чоўне ігумен Феадосій, казаў так, каб чулі ўсе, хто, уцякаючы з Альцкага поля, плыў па рацэ. — Караюць нябёсы Кіеў за мяккасць нашу да паганцаў-пяруннікаў, за слабую веру нашу.

Ізяслаў, як ні стараліся, не ачуняў. Патаемна прывезлі яго ў Кіеў на княжы двор, і толькі там рамейскія лекары вярнулі яму дыханне і памяць. Вялікі князь адразу загадаў сабраць бліжэйшых баяр.

— Што ў горадзе? — з ліхаманкавым бляскам у вачах спытаў ён.

— Мут і крык на Падоле, — адказалі баяры. — Падыходзяць з Альты разбітыя палкі. Адзін вой прынёс у Кіеў сваю адсечаную руку і ўсім паказвае. Бабы галосяць. Як звяры, з усіх бакоў сцякаюцца халопы і смерды. Твой брат Святаслаў шчасліва дабег да Чарнігава і адтуль шле табе праклёны.

— Праклёны шле? — зморшчыўся Ізяслаў і заўважыў, як у малодшага брата Усевалада радасна заззялі вочы.

— Святаслаў жывы! — усклікнуў Усевалад. — Слава Усявышняму! Слава Хрысту!

Ён горача перахрысціўся. «I гэта мае браты, — з халоднай скрухаю падумаў вялікі князь. — Адзін праклінае мяне, а другі радуецца, што мой праклёншчык цэлы і здаровы дабраўся да свайго змяінага гнязда». Ізяслаў між многіх у святліцы заўважыў раптам баярына Чудзіна.

— Дзе твой брат? — запытаў Ізяслаў у яго.

— Брат? — здзівіўся Чудзін нечаканаму пытанню. — Ён тут, — і махнуў рукою: — Тукы, ідзі сюды.

Падышоў баярын Тукы, з годнасцю пакланіўся вялікаму князю. «Яны падобныя, як дзве стралы ў калчане ў полаўца. I думкі ў іх падобныя, — глядзеў на белавалосых братоў Ізяслаў. — Я не сумняваюся, што думкі іхнія падобныя».

— Што б ты хацеў мне параіць, баярын? — мякка спытаў ён у Чудзіна.

— Забі Усяслава, — адразу пачаў Чудзін, і Тукы згодна кіўнуў галавой. — Каля ягонага поруба збіраюцца таці і вераломцы. Ты шмат што страціш, калі сёння ж не заб'еш полацкага князя.

— Ваўкалака трэба знішчыць, — сказаў Тукы.

— Чуў? — спытаў у ваяводы Каснячкі Ізяслаў. Той варухнуў сіваватымі тоўстымі бровамі, і гэта азначала, што ён усё зразумеў, і полацкі князь жывым з поруба не выйдзе. У гэты час на княжым двары пачуўся гуд людскіх галасоў, прарэзлівыя крыкі. Баяры пераглянуліся між сабою. Каснячка падбег да акна.

— Што там? — спытаўся Ізяслаў. Замест адказу ваявода расчыніў акно. Вялікі князь паклаў дзясніцу на срэбную рукаяць мяча, хуткімі крокамі падышоў да акна, глянуў зверху ўніз. Чалавечае мора ўбачыў ён. Сотні людзей. Злыя гарачыя твары.

— Чаго прыйшлі, кіяне? — міралюбна, але з дрогкасцю ў словах спытаў ён у гэтага мора.

— Коней дай! Мячоў дай! — закрычалі знізу.

«Падножны пыл, трава, — з агідаю падумаў пра крыкуноў вялікі князь. — Не ведаюць, з якога боку ўзлезці на войскага каня, а дзяруць глотку». Але ён змусіў сабе ўсміхнуцца, бо надта неспакойна рабілася на двары, падыходзілі ўсё новыя, яшчэ болей раз'юшаныя натоўпы.

— Чаму ўцёк з Альцкага поля?! — крычалі чарнарукія рамеснікі, карабелыдчыкі, нейкія жанчыны ў лахманах. — Чаму полаўцам дарогу на Кіеў адкрыў?!

— Богу відней, — паспрабаваў улагодзіць асабліва раз'ятраных Ізяслаў. — Даў Бог паражэнне, дасць і перамогу. Маліцеся, кіяне, і Хрыстос не пакіне ў бядзе Русь.

Ды яму не далі дагаварыць, пагрозна залямантавалі, заверашчалі:

— Палахлівы пёс!

— Лежабока!

— Ты нашых дзяцей голымі на снег пусціш!

Не паспеў вялікі князь пракаўтнуць такія злыя здзеклівыя абразы, як нехта знізу шпурнуў у яго вялізную рэпу. Рэпа ўдарылася ў алавяны пераплёт акна. Халодным сокам Ізяславу абпырскала шчокі. Ён адхіснуўся, закалаціўся ўсім целам. Гнеў і страх бушавалі ў душы.

— Ваявода! — закрычаў вялікі князь. Але Каснячкі на сенях ужо не было. «Збег, — здагадаўся Ізяслаў, і ад такой здагадкі зашчымела сэрца. — Што ж будзе са мной і з маёй сям'ёю?» Ён ведаў ласку і дабрыню кіян, але і добра ведаў, які шалёны гнеў днюе і начуе на Падоле. «Усе косці мае разбяруць», — з жахам падумаў вялікі князь, і тут позірк ягоны натрапіў на Феадосія.

— Што рабіць, святы ойча? — ірвануўся да яго Ізяслаў.

На пытанне Феадосій адказаў пытаннем:

— Якая карысць чалавеку, калі ён заваюе ўвесь свет, але згубіць душу сваю? Выйдзі, князь, са святой іконаю на двор, мірным словам улагодзь крыклівых, бацькоўскім позіркам сунімі злых.

— На які двор? — сярдзіта зірнуў на ігумена баярын Чудзін. — Няўжо ты не бачыш, святы ойча, што там збегліся галаўнікі і таці. Едзь, вялікі князь, у сваё сяло Берастова, а адтуль шлі ганцоў да ляшскага караля Баляслава.

— Я паеду ў Берастова, — адразу згадзіўся Ізяслаў. Ён захінуўся ў плашч, апусціў галаву, стараючыся ні на кога не глядзець, хутка пакрочыў да выхада. Тым часам на княжым двары ўжо пралілася першая кроў. Аб'явіўся на двары ў суправаджэнні вялізнага натоўпу вой, які прывёз з Альцкага поля сваю адсечаную руку. Ён усім яе паказваў і крычаў:

— Глядзіце, кіяне, на пакуту маю, на кроў маю! Полаўцы ўжо за Дняпром! Яны нікога не пашкадуюць!

Усе з жахам глядзелі на мёртвую пачарнелую руку, і натоўп аж завыў, рынуўшыся да княжых сяней:

— Дай коней і мячоў! Самі абаронім сябе!

Дзецкія з дружыны Ізяслава хацелі стрымаць гэты ярасны напор, перагарадзілі ўзыход, лесвіцу, што вяла на другі ярус палаца, на сені. Але іх стапталі, знявечылі, шпурнулі пашкуматаныя трупы ўніз, на халодны пясок. Сотні людзей уварваліся на сені. Усе шукалі Ізяслава, але яго нідзе не было. Шукалі ваяводу Каснячку, ды той таксама знік. Тады ў вялікім шаленстве пачалі зрываць са сцен, крышыць аб падлогу, таптаць нагамі срэбныя падсвечнікі, старадаўнія кальчугі, шлемы і шчыты. Вывалаклі са схованкі княжых кухараў, паставілі на калені, білі па шчоках, а потым надзелі ім на галовы катлы.

— Сам уцёк, а нас пакінуў! — крычаў злюцелы ад злосці натоўп. Жанчыны хапалі з падлогі рэшткі падсвечнікаў, разбівалі імі вокны. Мужчыны ламалі дубовыя лавы, сталы. Скінулі драўляныя аскабалкі ў велізарную кучу, падпалілі, і густы агонь, змешаны з дымам, растапырыў ва ўсе бакі свае драпежныя крылы. Некаторыя з жанчын, пабраўшыся за рукі, пачалі танцаваць каля гэтага кастра, і ўсё ж болынасць людзей, убачыўшы, адчуўшы Ірозны агонь там, дзе зусім нядаўна было чалавечае жытло, адразу сцішыліся, як бы сцяліся. Але гнеў браў сваё, і зноў стогалоса і страшна завыў натоўп:

— Дзе ваявода Каснячка?! Гэта ён паклаў на Альце ўсю дружыну! Смерць яму!

Адразу ж каля тысячы чалавек, узброіўшыся ўсім, што трапіла ў руку, рынуліся туды, дзе жыў Каснячка. Яго б разарвалі на шматкі, але прадбачлівы ваявода не сустрэў натоўпу. I тут людзі, большасць людзей, пачалі задумвацца, і думкі іхнія былі не дужа вясёлыя. Ніхто, ні Хрыстос, ні князь, не адмяняў заўтрашні дзень, гэты дзень абавязкова наступіць, і ў тым заўтрашнім дні будзе разбураны спалены палац, будуць мёртвыя дзецкія з велікакняжай дружыны. Непапраўнае здарылася, яго не абыдзеш, не забудзешся пра яго, бо зямля не вяртае крыві, а неба не вяртае дыму пажараў. Да гэтага часу людзі былі натоўпам, які крышыў, паліў, руйнаваў, помсціў, бег, абганяючы свой крык, у якога былі рукі, ногі, сэрца, ды раптам аказалася, што маецца галава, і гэтая галава, працверазеўшы, супакоіўшыся, моцна задумалася: што рабіць далей? Невядома, хто назваў першы імя полацкага князя Усяслава, некаторыя пазней успаміналі, што імя гэта выгукнуў невысокі тоўсценькі, юркі чалавечак з вялікай лысінаю, які ўвесь час круціўся на велікакняжым двары разам з сінявокім русавалосым і дзябёлым дзецюком.

— Князя Усяслава вызвалім з поруба! — прарэзліва закрычаў чалавечак. — Князь Усяслаў абароніць нас!

— Малайчына, Ядрэйка, — усміхнуўся чалавечку русавалосы дзяцюк і таксама крыкнуў: — Вызвалім Усяслава Полацкага.

Народ нібы чакаў гэтага крыку. Загрымела, пакацілася наўкол:

— Волю князю Усяславу!

— Чарадзей заступіцца за нас!

I ўжо ўсім было ясна, што трэба рабіць. Людзі пабеглі да поруба. Штурхалі адзін аднаго, спатыкаліся, беглі. Як вогненная бліскавіца, як гарачае жалеза падае з навальнічнага неба, так упала ў натоўп гэтае слова, гэтае імя: Усяслаў. Ён сам пакутнік, ён зразумее людскую пакуту, абароніць, навучыць.

— Усяслаў! Усяслаў!

Цяжкі голас натоўпу не ўздымаўся над зямлёй, а як бы каціўся па зямной паверхні, змятаючы ўсё, што траплялася насустрач.

— Усяслаў! Усяслаў!

Ён абароніць, бо ведае таямніцы старых часоў і старых багоў, бо харобры, як леў, бо можа ператварацца ў ранішні туман, у воблака.

— Усяслаў!

У гэты самы час ля поруба кіпела гарачая сеча. Ваявода Каснячка, аказваецца, не быў палахліўцам. Узяўшы верных дружыннікаў, узяўшы баяр Чудзіна і Тукы, ён з велікакняжага палаца накіраваўся проста да поруба, каб забіць полацкага князя і ягоных сыноў. Ён цвёрда быў перакананы, што, ударыўшы мячом па выі князя-чараўніка, рассячэ агідную павуціну мяцяжу і ўсе смерды і халопы адразу ж разбягуцца па сваіх шчылінах. Агаліўшы меч, ваявода борзда падышоў да поруба, задыхана крыкнуў:

— Усяслаў!

— Я, — пачулася з поруба, з-пад зямлі.

— Падыдзі да акна!

Павісла маўчанне. Хакалі ратамі разагрэтыя дружыннікі. Тоўсты белавалосы Тукы, моршчачыся, выціраў з мяккіх шчокаў пот.

— Лепш ты прыйдзі да мяне, Каснячка, — нарэшце даляцела з поруба. — Я князь, а ты халоп, хоць і носіш ваяводскую барвяніцу.

— Я заб'ю цябе, полацкі ваўкалак! — шалёна выгукнуў Каснячка.

— Ідзі сюды і забі, — спакойна адказаў Усяслаў. — Ідзі, калі маеш лішняе вока і лішняе сэрца. I ў гэта імгненне пачуўся баявы кліч:

— Рубон!

Так, добра ведаў Каснячка, крьгааць толькі палачане. Сотні маладых ярасных глотак дружна крыкнулі гэта слова, і невядомы атрад напаў знянацку на ваяводу і ягоных людзей. Амаль адразу ж упаў баярын Тукы. Меч рассек яго ад левай ключыцы да правага падпашша. Чудзін стаў над трупам брата, разгублена махаў баявой сякерай. Твар яго быў белы ад страху. На Чудзіна ўжо імчаўся вершнік, абвіты доўгай бліскучай кальчугай, з чырвоным шчытом у руцэ.

— Ты хацеў забіць полацкага князя і ягоных нявінных сыноў, — грозна сказаў вершнік. — Полацкая зямля помсціць табе за гэта.

Вялізнай жалезнай булавой ён ударыў Чудзіна ў скронь, а сам крыкнуў:

— Князь Усяслаў! Пачакай яшчэ трошкі, і мы вызвалім цябе!

— Гэта ты, Раман? — глуха данеслася з поруба. Голас у полацкага князя дрыжаў ад нецярпення і хвалявання.

— Я! — радасна адказаў вершнік.

Сеча зрабілася яшчэ мацнейшаю. Ваявода Каснячка пачуў словы Рамана і словы Усяслава, зразумеў, з якім ворагам сустрэўся. Літасці чакаць не выпадала, і ваявода закрычаў у перадсмяротнай тузе:

— Аспіды! Васіліскі! Пярэварацені праклятыя! Усіх вас пасяку!

Ён зваліў мячом двух ці трох палачан, але і сам атрымаў жорсткі ўдар кап'ём у левы бок, выпусціў зброю, заціснуў рукамі гарачую рану. Зямля паплыла перад вачамі, кроў паплыла між пальцамі. «Карачун мне», — млява падумаў ваявода і чырвонымі ад крыві рукамі пераламаў кап'ё, што ўпілося ў ягоную плоць. Дрэва на зломе было, як сыр, як косць.

Людзі ваяводы, убачыўшы, што Каснячка рухнуў з каня, на міг аслупянелі, бо ваявода заўсёды здаваўся ім несмяротным, а потым рынуліся хто куды. Але мячы ў палачан былі доўгія, а жыццё чалавечае кароткае, як дзіцячы пальчык.

I ў гэты час нібы мора выйшла, выкацілася з берагоў — тысячы кіян прыбеглі да поруба.

— Волю Усяславу! — грымнуў натоўп.

Раман, Белавалод з Ядрэйкам, яшчэ некалькі чалавек схапілі сякеры, з ліхаманкавай хуткасцю пачалі па бервяну раскочваць, разбіваць поруб. Трэскі сыпаліся наўкол. Пот выядаў вочы. Нецярпенне натоўпу расло. Некаторыя станавіліся на калені, хрысціліся, цалавалі пясок. Жанчыны, хоць іх было няшмат, галасілі, у позірках іхніх ззяла страшнае незямное святло. Усе чакалі, што вось-вось ударыць гром, узаўецца агонь і дым і з вогненнага яркага слупа выйдзе нехта незвычайны, непадобны на іншых, прыгожы і жахлівы гэтай сваёй непадобнасцю. Заміралі сэрцы. Пякучыя мурашкі поўзалі па скуры.

— Хутчэй! — пачаў прыспешваць Рамана і ягоных памагатых натоўп. У людзей калаціліся рукі, гарошыны слёз накочваліся на шчокі. Да поруба, да чорнай глыбокай ямы, у якую ён паступова ператварыўся, прыпаўзлі аднекуль калекі: бязногія і бязрукія, з велізарнымі гарбамі, сляпыя...

— Дай святла! — крычалі яны. — Вярні сілу! Выратуй!

Адзін з невідушчых учапіўся Белавалоду ў нагу, цалаваў яе і прыгаворваў:

— Я, як і ты, хачу стаць ваўкалакам, бегаць па лясах. Запалі святло хоць у адным маім воку.

— Я не Усяслаў, — ушчэнт разгубіўся, не ведаў, што рабіць, Белавалод. — Князь зараз выйдзе з поруба.

Смерды ж і халопы, рукадзельныя людзі і купцы з Падола крычалі:

— Дай хлеба!

— Дай справядлівы княжы суд!

— Згані полаўцаў з нашых ніў!

— Вярні з рабства дзяцей і жонак!

Чалавечы гуд і лямант рос. Так расце над небасхілам навальнічная хмара. Ужо сусед не чуў суседа. Ужо быў усюды адзіны крык, адзіны стогн:

— А-а-а...

I вось усе ўпалі на калені. I, вылезшы з поруба, стаў над змярцвелым народам бледнатвары шэравокі чалавек, стаў, як промільг маланкі, як удар грому, тройчы пакланіўся, ціха сказаў:

— Дзякуй вам, кіяне, што сыноў маіх выпусцілі з-пад зямлі пад сіняе неба...

Якія сны бачыліся Усяславу ў восеньскім лесе

Разам з сынамі я выйшаў з падзямелля. Сыны плакалі, убачыўшы сонца. Народ крычаў здравіцу, стаяў на каленях. Цёплым восеньскім ветрыкам ударыла ў твар, пайшла кругам галава. Я сказаў:

— Дзякуй вам, кіяне, што сыноў маіх выпусцілі з-пад зямлі пад сіняе неба.

Потым я ўбачыў трупы. Мноства трупаў. Іх яшчэ не паспелі падабраць. Колькі мёртвых чалавечых целаў бачыў я за сваё жыццё, і вось зноў яны перада мной. Мяне падхапілі пад рукі, старшы дружыннік Раман аддаў мне свой меч. Лязо было ў крыві. Мяне паставілі на шчыт, узнялі над натоўпам, панеслі на велікакняжы двор. Усё гэта здавалася сном, але быў крык народа, узбуджаныя людскія твары, воблакі над Кіевам. Проста над сабой я заўважыў раптам невялікую чараду буслоў. Разразаючы стылае неба моцнымі крыламі, ляцелі гордыя прыгожью птушкі ў вырай, да гарачага сонца. Я раней думаў, што буслы ляцяць толькі ноччу і толькі парамі, а тут — чарада. Некалькі дзён назад гэтыя птушкі маглі бачыць луг над ракою Палатою.

Крык народа ўзмацніўся. Сыны Барыс і Расціслаў спалохана і шчасліва глядзелі на мяне знізу. Я ўсміхнуўся ім. «Толькі не пахіснуцца, не ўпасці», — загадваўя сам сабе, бо ногі аслабеліўпорубе. Шчыт быў вялікі, полацкі, і гэта надавала сілу. Я нібы стаяў на зямной цвердзі каля полацкай Сафіі.

— Слаўся, вялікі кіеўскі князь! — закрычаў народ. Ударылі ў царкоўныя званы. Заспявалі святыя псалмы.

3 поруба — на сонца, з рабоў — у вялікія князі! Шмат праглынуў я ў сваім жыцці горкага і салодкага, але нават ддя мяне гэта было занадта.

— Абарані! — крычаў тысячароты натоўп.

Лёс узняў мяне, першага з Рагвалодавічаў, на такую асляпляльную вяршыню. Я стаяў, моўчкі глядзеў на людзей. Раптам зноў з'явіліся ў небе буслы, быццам рабілі круг нада мною, быццам хацелі некуды паклікаць. У густым шуме плошчы я, здавалася, чуў шолах іхніх крылаў.

— Раман! — паклікаў я старшага дружынніка.

— Што, вялікі князь? — аддана зірнуў ён знізу, падтрымліваючы плячом шчыт.

— Хопіць. Апускайце шчыт. Хачу на зямлю.

Я пайшоў у апусцелы велікакняжы палац. Ізяслаў, калі верыць чуткам, уцёк у сяло Берастова, а з сяла пабег да караля ляхаў Баляслава. Ён уцякаў так хутка, што амаль нічога не паспеў узяць з сабой. Вялікае багацце бачыў я наўкол. Усё было маё. Я, што ў цёмным порубе мог трымаць у жменьцы толькі сухую павуціну, толькі пясок, апускаў руку па самае плячо ў скрыні з жэмчугам і срэбрам. Чаляднікі і халопы, якія не пабеглі разам з Ізяславам, упалі ніцма перада мною. Зараз я быў іхнім вялікім князем, іхнім богам.

— Раман! — сказаў я свайму вернаму вою. — Прынясі манаскую адзежу...

Ён адразу недзе знайшоў, прынёс грубы чорны плашч, які прыкрываў усё цела з галавою.

— Пайшлі, — сказаў я, апрануўшы плашч. Ён пакорна пашыбаваў за мною. Ён ні словам, ні рухам не выдаў свайго здзіўлення. Меч вісеў у яго на поясе, і я ведаў, што гэты полацкі меч усюды абароніць мяне.

Я ішоў, бег з Кіева ў лес. Мне патрэбна было ўпасці галавой у лясную траву, закрыць далонямі вушы, застацца на самоце. У вялізным горадзе быў крык, гвалт. На Падоле і на Гары яшчэ звінела баявое жалеза, цякла кроў. У некаторых месцах бушавалі пажары. Барыс з Расціславам засталіся ў палацы, і Барыс, я не сумняваўся, ужо наляцеў недзе, як раз'ятраны певень, на прыгожых чалядзінак. Вялікі пост у порубе надзяліў яго незвычайнай мужчынскай сілаю.

Лес, як збавенне, узяў мяне ў свае зялёныя абдымкі. Дрэвы і хмызнякі, птушкі і мурашы, мухі і павукі — усё жыло! На ўтульных палянках зямля была заліта цёплым жоўгым сонечным святлом. Я знайшоў лясное азерца, скінуў з сябе апратку, увайшоў у блакіт вады і паплыў. Я адчуваў сябе рыбінай, вольнай і шчаслівай. Вада ўжо была халаднаватая, ледзяныя іголачкі калолі скуру, але я наўмысна шукаў халаднейшыя мясціны, плаваў і ныраў там, дзе білі з дна крыніцы. Мне патрэбен быў холад, каб супакоіць душу. Я вылез на бераг, і верны Раман старанна расцёр маю спіну і ногі акрайкам шурпатай калянай тканіны. Горача пабегла, запульсавала пад скураю кроў. Мячом Раман насек ліповага і кляновага вецця, зрабіў з яго ложа. Я апрануўся, лёц заплюшчыў вочы, сказаў дружынніку:

— Пакінь мяне аднаго, але будзь непадалёку.

Ён бясшумна знік. Я застаўся адзін. Толькі зямля, неба, вада і агонь, што чуйна драмаў у камянях, у жалезе і воблаках, засталіся са мною. Наўкол быў лес, куды сякера з сахой не хадзілі. Я ляжаў і чуў шум дрэў, чуў гул каранёў пад зямлёю. «Хутка зіма, — ціха перагаворваліся карані між сабою. — Хутка снег і мароз упадуць на лес. Шчыльней сціснемся, браты, і нам будзе цёпла спаць да вясны». «Яшчэ будуць навальніцы, — гаварылі дрэвы над маёй галавою, — яшчэ будуць такія страшныя навальніцы! Некага з нас бязлітасны нябесны агонь расшчэпіць ад макаўкі да карэння. Будзе грымець, калаціцца неба, і нават дзікія звяры ў жаху будуць шукаць чалавека, пастуха, будуць ціснуцца да ягоных статкаў».

Я разумеў галасы ўсяго жьівога. I было так радасна, так добра ляжаць на зялёным пахкім вецці, слухаць зямлю і неба. Шум птушыных крылаў даляцеў да мяне. Пад воблакамі зноў плылі буслы. Не ўзнімаючы галаву, не адкрываючы вачэй, бачыў я іх. Мае любімыя птушкі, птушкі маёй радзімы былі нада мною, са мною. Я ўспрмніў Полацк, бурлівую Палату, сіняе неба над зялёным лугам. Чалавек, як птушка, таксама ўцякаў некалі ад зімы на поўдзень, плыў па рэках да цёплага мора. Але потым зачапіўся за сваю зямлю, прарос у ёй, быццам дубовы жолуд, каб у самую лютую сцюжу навекі застацца разам з ёю.

Я засынаў. Мне патрэбен быў гэты сон, сон-успамін і сон-надзея. У велікакняжым палацы чакала мяне вялікая ўлада, мяне чакалі баяры і смерды, ворагі і сябры, княгіня Крутаслава з сынамі, гарэў Кіеў, полаўцы падкочваліся да ягоных сцен, а я засынаў, засынаў...

Была цёплая зямля, і на гэтай зямлі расло дрэва, а на самым ягоным версе — была буслянка. Аднойчы прыйшоў чалавек, светла-русы, кашчавы, з вачамі, як шэрая восеньская вада, ссек у дрэва вярхушку, зацягнуў, умасціў між галінамі старое драўлянае кола, якое ад'ездзіла свой век. Тое кола пахла сухім дарожным пылам, гноем. Але залопаў чысты вясенні дожджык, адмыў кола. Сонца глянула з-за хмар залатым цёплым вокам, высушыла яго.

Было гняздо. Дзве прыгожыя птушкі. Ён і Яна, летучы над разамлелай вясенняй зямлёй, убачылі дрэва і кола на ім.

Птушкі былі буйныя, белапёрыя, толькі канцы крылляў адлівалі чарніной. Сонца гарэла на чырвоных дзюбах, на доўгіх цёмна-чырвоных нагах. У птушак, як і ў людзей, як і ва ўсяго жывога, бывае каханне. Яны пакахаліся пад высокімі воблакамі і на зялёных звонкатраўных лугах. Цёплыя белыя яйкі пакаціліся ў гняздо. Птушкі, змяняючы адно аднаго, цярпліва сядзелі на гняздзе. Халодны дождж і нават снег падаў на цёплыя спіны буслоў...

Адкуль я гэта ўсё памятаю? Не ведаю. Толькі мне здаецца, што я быў нязграбным палахлівым бусляняткам, якое чэрвеньскай роснай раніцай нарадзілася ў гэтым гняздзе. Мяне магло не быць, бо маці моцнай дзюбаю раптам выкаціла адно яйка на самы край гнязда, кінула на цвёрдую страшную зямлю. Навошта яна гэта зрабіла? У тым жа яйку пад цёплай шкарлупінай была яе плоць. Напэўна, жывыя аддавалі даніну небыццю.

Было неба. А ў мяне былі маладыя мяккія крылы, якія штодня цвярдзелі, наліваліся кіпучай сілай. I я паляцеў. Над хаткай светла-русага чалавека. Над ягоным полем, дзе вятры ламалі жыта. Над шырокай ракой, над высокай белай царквой, якую будавалі людзі.

Было неба палахлівых начных кажаноў, неба крыклівых вераб'ёў, неба траскучых сарок і ненаедных варон. Было неба буслоў. I недзе было неба ваяўнічых арлоў. Птушкі ад птушак, як і людзі ад людзей, былі аддзелены страхам.

— Чаму ты не арол?! — крыкнула мне аднойчы з лугавой травы нейкая казюрка.

— Мне падабаецца быць буслом, — з годнасцю адказаў я.

— Арлоў малююць на сваіх сцягах зямныя ўладары. Арлоў носяць на шчытах і каронах, — зноў піскнула казюрка. Я не даслухаў яе, паляцеў пад воблака. Мне падабалася быць міралюбным і моцнакрылым буслом.

Між тым халадзела неба, жаўцеў лес. I мне пачала сніцца далёкая цёплая краіна, хоць я ніколі не бачыў яе. Іам было сіняе мора з безліччу скалістых астраўкоў. Мора злавесна раўло ўначы, але раніцою аціхаў вецер, знікаў туман, і сонца шчодра залівала астраўкі. Цёмнаскурыя людзі, жанчыны і мужчыны, весела выбягалі з хатак, пакрытых не светлаза-латой саломай, як у чалавека, што жыў ля маёй буслянкі, а велізарнымі зялёнымі лісцямі нейкага дрэва. Яны спявалі, танцавалі, палілі вогнішчы, і зусім побач, у цёплым травяністым балоце, хадзілі буслы, мноства буслоў.

Мы паляцелі на поўдзень, туды, дзе ў срэбна-пенным моры пад гарачым сонцам ляжалі ўтульныя шчаслівыя астраўкі. Чалавек са скрухай глянуў на нас, перахрысціўся. Выбег на двор ягоны сынок, нешта крыкнуў услед, махнуў тонкай бледнай рукой. I мне зрабілася так сумна: ці ўбачу я іх?

Усё цяжэйшаю рабілася дарога. Я на сабе адчуў і зразумеў, што ёсць неба бясконцых чорных воблакаў, неба маланак і жахлівых ураганаў. Некаторыя з маіх сяброў знясілена падалі ўніз. Вецер ламаў іх крыллі. Град выбіваў вочы.

Мы ляцелі і ўначы, бо важак, стары мудры бусел, мой прапрадзед, умеў чытаць зорную кніжку неба. Да зорак, здавалася, было так блізка, можна было зачапіцца за іх крылом.

Сонная зямля была пад намі. У глухой маўклівай цемры спалі звяры ў норах, мурашкі ў мурашніках, людзі ў гарадах і весях. Толькі мы, буслы, ляцелі. Да скону я буду помніць ледзь чутны свіст крылляў, белыя льдзіны хмар у сіне-чорным высокім небе, жывыя і іскрыстыя вуголлі зорак.

Проста ў палёце я засынаў, і тады браты па чарадзе, тыя, што не спалі, клапатліва і асцярожна давалі мне месца ўсярэдзіне чарады. Я спаў, але не спалі мае крыллі, уздымаліся і апускаліся, уздымаліся і апускаліся, апіраючыся аб неба.

Потым нешта ўздрыгвала, шчоўкала ўва мне, са слабым трэскам раздзіралася цёмная плёнка сну, я зноў бачыў неба, зоркі, суседзяў-буслоў і асцярожна выкіроўваўся на самы край чарады, дзе гуў начны вецер. Бусел, што стаміўся, займаў маё месца.

Усё новыя бусліныя чароды прыбіваліся да нас. Неўзабаве чакалася мора, і ўсе буслы гуртаваліся ў адну велізарную чараду, каб лягчэй было адолець парывісты марскі вецер. Ужо ляцелі тысячы буслоў, бела-чырвона-чорнае воблака.

I тут з'явіліся першыя арлы. Я ніколі не бачыў арлоў і з вялікай цікавасцю глядзеў на іх.

— Мы — каралі птушак! — пагрозліва і хрыпла закрычаў-заклекатаў іхні важак. — Дайце нам дарогу! Пацясніцеся ўбок, балотнае племя!

Наша чарада ўзяла трошкі лявей, хоць маладыя буслы, і я ў іх ліку, дрыжалі ад гаеву і абурэння. Мы ўжо ляцелі над морам, далёка ад берага, і трэба было ашчаджаць сілы, бо не сядзеш на віхурную марскую хвалю.

— Гэта наша неба і наша мора! — зноў закрычаў арліны важак.

— Неба створана для ўсіх, у каго ёсць крылы, — спакойна і разважна адказаў наш важак. — У небе хопіць месца арлам і буслам, усім птушкам.

— Замоўкні, жабаед! — ярасна шчоўкнуў дзюбаю, трасянуў вострымі крывымі кіпцюрамі арол. — Неба належыць толькі арлам! Толькі нам! Нездарма зямныя ўладары, імператары і каралі арлоў і нашых бяскрылых родзічаў ільвоў носяць на сваіх сцягах. Скажы — хто дзе бачыў на якім сцягу ці на якім гербе палахлівага дурнога бусла?

Ён зарагатаў, і разам з ім зарагаталі ўсе арлы. Іх станавілася ўсё больш і больш, яны вылётвалі з-за хмар, яны акружылі з усіх бакоў нашу чараду.

— Будзем некалі і мы на сцягах, — горда ўсміхнуўся наш важак. — Людзі паразумнеюць і замест драпежных дзюб і кіпцюроў уславяць мудрую развагу, мірны розум, а тваіх нашчадкаў, прабач мне, скінуць са сцягоў, як абскубаных нікчэмных курыц.

— Што?! — раз'юшана растапырыў сталёвае пер'е арол. Ён з усяго маху ўдарыў дзюбаю нашага важака, той адказаў ударам на ўдар, і пачалася вялікая бітва. Арлы, упэўненыя ў сваёй перамозе, не раздумваючы, рынуліся на бусліную чараду, гатовыя раздзерці нас на крывавае ашмоцце, але адразу ж некалькі з іх каменем рухнула ў мора. Яны не чакалі такога, закрычалі, зашыпелі ад ярасці, жоўта-шэрыя вочы зрабіліся чырвонымі, пер'е ўзвілося дыбком. Пад намі было мора, уверсе — плоскае неба, усё наўкол запаўняў парывісты нястомны вецер. Гэты вецер ламаў наш баявы строй, раскідваў нас у бакі. Арлам таксама было нялёгка, нават цяжэй, чым нам, бо яны загадзя лічылі сябе пераможцамі, а тут давялося абараняцца ад магутных удараў, аблівацца ўласнай крывёю. Усё часцей з роспачным хрыпам, склаўшы крылы, валіліся яны ўніз, а там чакала іх мора, а на моры астраўкі, скалы, камяні — цвёрды зямны касцяк. Буслы паміралі моўчкі, толькі адзін, маладзенькі, што ляцеў у свой першы вырай, закінуў назад галаву, самотна заклекатаў у перадсмяротнай тузе. Велізарная рана-яміна злавесна чырванелася ў яго на грудзях, пер'е разам з мясам было вырвана арлінай дзюбай.

Позна ўвечары скончыўся бой. Знясіленыя, упалі мы на астраўкі, побач, на суседніх скалах і камянях, астуджвалі пад усплёскамі ветру свае крывавыя раны арлы.

— Добра, — толькі і сказаў наш важак і глянуў на мяне адзіным ацалелым вокам. — Ты не клянеш неба, што нарадзіўся буслом?

— Не, — пакутуючы ад болю, выдыхнуў я. У мяне было надломлена левае крыло, і я з жахам думаў, што болей не ўзлячу.

— Не, — адказаў я зноў. А праз ноч, раніцою, закіпела яшчэ болын ярасная бітва. Я ўсё-ткі ўзляцеў. Падалі ў мора буслы і арлы дзесяткамі, сотнямі...

— Вы не клянеце неба, што нарадзіліся бусламі?! — крыкнуў важак.

— Не! — дружна адказалі буслы, старью і маладыя.

На трэці дзень арлы не вытрымалі. Спачатку, сарамліва і вінавата азіраючыся, уцякалі нямногія, а потым уся парадзелая, пашкуматаная чарада раптоўна развярнулася і, з апошніх сіл махаючы крыламі, паляцела туды, дзе ў густым тумане шчарбаціліся высокія горы.

— Мы перамаглі! — радасна крыкнуў важак. I адразу ж нешта зламалася ўсярэдзіне, і я рухнуў уніз, у страшнае мора, бо неба ўжо не трымала мяне. Свістаў вецер, круціліся ўваччу хвалі і скалы, а я ў адзін міг успомніў дрэва на зялёнай роднай зямлі, гняздо, хатку ля падножжа дрэва, светла-русага ціхага чалавека і ягонага сынка. «Ці вернешся, бусел?» — даляцеў аднекуль голас хлопчыка, шчаслівы і адначасна спалоханы. А потым была чырвоная цемра, сталёвая цемра, і ў глыбіні гэтай цемры, пакуты і самоты падала, падала бязважкае птушынае пяро...

Халодны восеньскі ліст упаў мне на лоб, і я прачнуўся і ўбачыў, што непадалёку ад мяне стаяць двое, стары і юнак. Яны былі сінявокія і доўгавалосыя, у белых кужэльных кашулях, у мяккіх ліповых лапцях. Юнак сціскаў у руцэ дубіну, выламаную у дубовага кораня і абсмаленую на вогнішчы. Стары быў з пустымі рукамі, праз правы плячук у яго была перакінута рысіная шкура. Яны глядзелі на мяне ва ўпор, і асабліва цяжкі і ўладны позірк быў у старога. Сваім неадрыўным позіркам ён быццам выварочваў, ламаў усё маё нутро. «Мячэтнік» [Мячэтнік — чалавек, які валодае гіпнозам], — адразу здагадаўся я. Уздрыгнула, закалацілася ў халоднай тузе сэрца, але я, лежачы на сваёй лісцвяной падсцілцы, упіўся пальцамі рук у зямлю, неймаверным намаганнем прымусіў сябе не заплюшчваць вочы, ударыў сваім пранізлівым позіркам па твары старога, па ягоных вачах. Калі б я хоць на міг адвёў вочы ці, не вытрымаўшы, заплюшчыў павекі, мая б душа адразу аслабела і зрабілася б рабыняй старога мячэтніка. Я ведаў гэта і, вока ў вока, глядзеў на яго. Здавалася, скрыжаваліся ў небе дзве маланкі. Стары здагадаўся, што мне вядома таямніца такога позірку, пабляднеў, прыкусіў жоўтымі зубамі сухую губу. Нарэшце ў яго затрымцелі калені, пакрыўся потам лоб, і я зразумеў, што мая сіла мацнейшая за ягоную сілу. Стары мячэтнік глуха ўздыхнуў, як бы хацеў нешта крыкнуць, закашляўся і пачаў церці вочы кулаком.

— Ты хто? — спытаў ён у мяне аслабелым голасам. — Кашчэй [Кашчэй — раб]?

— Князь, — адказаў я.

Яны абодва дужа здзівіліся. Іх можна было зразумець — не кожны дзень і не кожнаму сустракаецца князь, які спіць у лесе на голай зямлі.

— Дзе ж твае залатыя палаты, князь, дзе дружына? — прамовіў нарэшце стары.

— А вунь мая дружына, — усміхнуўся я, паказваючы на Рамана, які сядзеў пад сасною, сціскаючы ў руцэ меч, апусціўшы галаву на калені. — Разбудзі яго.

— У твайго воя душа мякчэйшая, чым у цябе, — ён адразу скарыўся майму воку.

Стары мячэтнік падышоў да Рамана, паклаў яму сухую ладонь на лоб, нешта сказаў. Той павольна расплюшчыў вочы, няўцямна зірнуў наўкол, потым адным рыўком ускочыў на ногі. Твар быў разгублены і чырвоны ад злосці.

— Паршывы пяруннік! Засяку! — шалеючы крыкнуў ён, але я спыніў яго ўзмахам рукі. Раман дапамагаў мне апранацца і прасіў:

— Князь Усяслаў Брачыславіч! Дазволь чырвоную вадзіцу пусціць з гэтага чмутніка. 3 выгляду чарвяк чарвяком, а як ён мяне на зямлю паклаў! Падышоў, глянуў савіным вокам, і душа ў мяне з цела выцекла, рукі-ногі адняліся.

— Дык ты полацкі князь Усяслаў? — аж уздрыгнуў стары.

— I вялікі кіеўскі, — сказаў я.

Пры гэтых маіх словах малады спадарожнік старога мячэтніка пагрозна бліснуў вачыма, узняў страшную дубіну. Але Раман, якому так хацелася хоць нечым загладзіць сваю віну, кальнуў яму ў жывот вастрыём мяча. Дубіна апусцілася.

— Цябе ж маглі забіць у лесе, — здзіўлена прамовіў стары. — Ведаеш, колькі ў цябе ворагаў?

— Гэта і вожык ведае, — засмяяўся я.

— Аты спаў... Ляжаў з заплюшчанымі вачамі...

— Глядзім вачамі, бачым душой. Пачуўшы такія мае словы, стары мячэтнік пабляднеў і, нейкі міг павагаўшыся, сказаў:

— Ты ведаеш, хто я? Белакрас. А гэта сын мой — Лют.

Ён быў упэўнены, што я адчуў ягонае імя, і не памыліўся. Неаднойчы падыходзілі да майго поруба асцярожныя маўклівыя людзі, што пахлі глухім лесам і дымам. Яны шапталі, нібы трызнілі: «Белакрас... Белакрас...»

— Ты ваявода паганскага войска, — сказаў я.

— У мяне шмат людзей, — горача загаварыў Белакрас. — У мяне людзей, як лісцяў у гэтым лесе, як хваль у Дняпры. Мы гатовы памерці за нашых старых багоў, але не аддаць іх на глум і здзек мярзотным рамеям і іхнім кіеўскім падвывалам. Вялікі Род і Пярун ахоўваюць нас. Мы возьмем Кіеў, зруйнуем Сафію і на яе месцы паставім Вялікага Рода.

— Ці не позна, ваявода? — ціха прамовіў я. Мне чамусьці было шкада старога мячэтніка. Ён быў сівы, як лясная халодная трава, пакрытая туманам.

Белакрас глуха ўскрыкнуў. Так у цемры крычаць начныя птушкі. Потым ён разам са сваім сынам стаў перада мной на калені, пачаў прасіць:

— Вялікі князь, выгані са свайго сэрца Хрыста. Мы ведаем, што ў Полацку ты шкадаваў веру дзядоў-прадзедаў. Выкінь з нашай зямлі рамейскую веру, як мярзотную балотную жабу. Зрабіўшы гэта, ты праславішся навекі і пасля смерці сваёй будзеш стаяць на курганах над сінімі рэкамі разам з Родам і Перуном. Самыя прыгожыя дзяўчаты будуць абвіваць чало тваё вянкамі. Разам з імем маці будучыя дзеці-млекасосцы будуць паўтараць тваё імя. Войска наша стаіць у пушчы на рацэ Дзясне. Дай толькі знак...

— Устань, — сказаў я. Але Белакрас і Лют стаялі на каленях.

— Разумееш, — пакутліва шукаў я словы, — багі самі прыходзяць... I самі адыходзяць... Любы зямны ўладар, будзь у яго лоб з самага чыстага золата, бяссільны перад гэтым. Былі ў рамеяў імператары-іконаборцы, але дзе яны сёння? Быў у Рыме імператар Юліян Адступнік, які, узяўшы ўладу, аб'явіў сябе паганцам. Дзе ён сёння?

— Ты баішся! — гнеўна ўскрыкнуў Белакрас і прутка ўскочыў на ногі. Ягоны сын ускочыў следам за ім. — Ты баішся за сваю ўладу, за срэбра, якое будзеш мераць кадоўбцамі, за тлустае мяса, якое будзеш жэрці!

— Што сіпіш, як гад у разоры?! — раззлаваўся ў сваю чаргу мой дружыннік Раман. — Шмат вас, дурных і валасатых, а вялікі князь адзін.

Але Белакрас не слухаў яго. У шаленстве і ў ярасці ён то крычаў, то шаптаў:

— Ідзе на людзей вялізная ноч! Крывавы кастаглод будзе на зямлі... Меч увап'ецца ў мяккую шыю... Дзе вера дзядоў? Дзе Род з Перуном? Чаму не абароняць нас? А мне ж давалі знак нябёсы, давалі! На свае вочы я бачыў, як зляцела з неба маланка, страла Перунова, уваткнулася ў зямлю пад старым дубам і пахіствалася, пахіствалася. Так трава хістаецца пад ветрам...

Ён сеў на зямлю, абшчапіў галаву рукамі, потым зноў ускочыў на ногі, прарэзліва закрычаў:

— Выходзьце са сваіх сховаў, цені! Выпаўзайце з нор, беспрытульныя і апляваныя, нікому не патрэбныя і растаптаныя!

I адразу ажыў лес. Тое, што я ўбачыў, можна было палічыць сном. Напачатку мне здалося, што гэта дрэвы пераходзяць з месца на месца. Варушыліся, уздрыгвалі галіны, рухаліся кусты, ііплі ў незразумелым карагодзе пнікарагі з вострымі растапыранымі ў бакі каранямі, ласіныя рогі, аскаленыя мядзведжыя і ваўчыныя пашчы... Прыгледзеўшыся ўважлівей, я зразумеў, што гэта людзі, мноства людзей, жанчыны і мужчыны, малыя дзеці. Яны былі паўголыя, аплеценыя лясной травой і мохам, абвешаныя жалудамі і лісцямі, галінамі дрэў. Некаторыя былі ў звярыных шкурах. На некаторых, згарнуўшыся клубком вакол шыі, драмалі вужы і гадзюкі. Яны, прытанцоўваючы, падыходзілі ўсё бліжэй і глухімі, шурпатымі, як дубовая кара, галасамі спявалі песню:

Раман, што стаяў побач са мною, пабляднеў ад страху, пазіраў то на мяне, то на незвычайны карагод, які павольна набліжаўся да нас. Некалькі імгненняў назад лес быў ціхі, пустынны, і ўсе гэтыя людзі, здавалася, выйшлі з чэрава зямлі.

Усяго чатыры словы былі ў песні, як чатыры куты ў старой спарахнелай хаце. Я бачыў суровыя нахмураныя твары з копаццю ад вогнішчаў, бліскучыя вочы, худыя грудзі, тонкія, але чэпкія рукі. Усе былі басанож. Некаторыя трымалі ў руках дубіны, рогвіцы, коп'і. Я ўжо чуў іхняе дыханне.

— Стойце! — крыкнуў Белакрас, і ўсе спыніліся, і перарвалася нітка песні. Паганскі ваявода ўзяў нож, які вісеў у яго на скураным раменьчыку на грудзях, моўчкі пачаў рэзаць вільготны хваёвы лапнік, склаў яго ў кучачку, пакрышыў туды чырвоных мухамораў, разрэзаў на кавалкі чорную гадзюку, што падала яму жанчына, потым выбіў з крэменю іскру.

— Слухайце! — закрычаў ён зноў. — Усяго дзве рукі, і дзве нагі, і адна галава, і адно сэрца ў чалавека, якога вы бачыце перад сабой! У яго шэрыя вочы, як неба над намі!

— Ён падобны на нас, — выдыхнулі жанчыны.

— Але гэты чалавек — вялікі кіеўскі князь!

— А-а-а! — залямантаваў натоўп. — Забіць князя! Выкалаць яму вочы! Аддзерці рукі і ногі! Княжыя емцы і вірнікі забралі ўсё! Мы ядзім траву! Нашы дзеці жывуць у норах, як звяры!

— Слухайце! — перакрыў усе галасы Белакрас. — Ён прыйшоў у гэты лес, і мы прыйшлі сюды. Сам Род звёў нашы дарогі! Род нічога не робіць дарэмна. Багам трэба было, каб мы сустрэліся. Дык уславім жа не князя, а ваўкалака, які прыбег да нас!

— Ваўкалак! — закрычалі ўсе. — Ваўкалак! Будзь з намі, сын лясоў!

Дзве жанчыны, абвешаныя лісцямі і птушынымі пер'ямі, узялі мяне пад рукі, падвялі да тонкага струменьчыка дыму, які выплываў з цяпельца. Дым быў дурманна-горкі.

Мноства людскіх твараў бачыў я наўкол сябе. Гэта, здавалася, былі не людзі, а бледныя блуклівыя цені, што ўстаюць уначы над глухімі балотнымі пусткамі, над забытымі ляснымі магіламі. Яны спальваюць сваіх мёртвых на вогнішчах, яны вераць Роду і Перуну, сядзяць у лясах, як совы ў забруджаных душіах. Але ў лясах і рэках не хапае ежы для ўсіх, і тады яны велізарнымі натоўпамі, трымаючы над сабою высушаных лютым голадам немаўлят, падступаюць да баярскіх сядзіб, да пагостаў і гарадоў. Тады льецца кроў, бушуе агонь, трашчаць дубовыя забаролы, чалавечыя косці. Іх перамагаюць, зноў заганяюць у дрыгву, пушчу, у цемру. Яны — як начныя светлякі ў гнілых дрэвах, як месячныя промні на халоднай балотнай вадзе.

— Заб'ем князя, — сказаў бацьку Лют, — і ягонай крывёй змажам нашы баявыя шчыты.

— Не,— рашуча прамовіў Белакрас, — Род не даруе нам. Адпусцім князя ў Кіеў. Хай помніць пра нас у залатых палатах, у радасці і сытасці. Я, сын мой, бачу ягоны лёс. Доўга ён будзе жыць і дрўга княжыць, сваім вострым мячом праславіць Кіеў і Полацк не ў адной сечы, але памрэ няшчасным.

«А ў чым чалавечае шчасце, вяшчун?» — хацеў крыкнуць я, ды змоўчаў, бо ведаў, што ніхто не зможа даць адказ.

Нас адпусцілі. Белакрас з Лютам павялі паганцаў, і неўзабаве ні голасу чалавечага, ні шолаху лісцянога не стала чутно. Рыжы восеньскі лес глядзеў на мяне.

— Князь, — асцярожна напомніў Раман, — трэба спяшацца ў Кіеў.

— Пойдзем, — адразу згадзіўся я. «Хай вада вернецца ў зямлю» — гучала ўва мне. I яшчэ я ўспомніў свой сон, успомніў буслоў, крывавы бой з арламі, цяжкую перамогу... Што зычыць мне гэты сон? Добра ці дрэнна быць буслом? Арлы захапілі неба, але неба, як і зямля, створана для ўсіх.

У горадзе стаяў вялікі крык. На Падоле казалі, што палавецкія дазоры ўжо бачылі перад Залатой брамай. Купцы хавалі сваё срэбра. Мацеркі хавалі маладых дачок. У палацы, як мне здалося, ніхто нават не заўважыў знікнення вялікага князя. Бязладна мітусілася дваровая чэлядзь. Натоўп рукадзельных людзей і смердаў у незвычайнай ярасці крышыў клеці, павалушы, амбары. Я ледзьве адшукаў сыноў. Барыс ужо быў п'яны, сядзеў у велікакняжым крэсле. На ягоных каленях заліваліся смехам дзве ружовашчокія прыгожыя маладухі. Я, нібы хлапчука, схапіў Барыса за вуха. Маладухі анямелі ад жаху, потым рынуліся ў дзверы.

Расціслава я ўбачыў у княжай малітоўні. Ён стаяў на каленях перад абразамі. Вузкія плечы ўздрыгвалі.

— Бацька! — кінуўся ён да мяне. — Бяжым адсюль! Уцякайма!

— Што з табою, сын? — спытаў я, падхапіўшы яго, бо ён амаль упаў мне на рукі.

— Стэп ідзе! Таці паляць горад! Уцякайма ў Полацк! Нас тут ніхто не любіць!

Расціслаў заплакаў. Але я быў спакойны. Нездарма адразу пасля поруба я рвануўся ў лес, у траву, у цішыню... Душа адмылася ад бруду рабства, восеньскі лес разбудзіў яе. Я верыў сабе, верыў у сваю ўдачу.

— Ілядзі, — падвёў я сына да акна, — што ты там бачыш?

— Бегаюць людзі. Шмат людзей, — усё яшчэ ўсхліпваючы, глянуў на княжы двор Расціслаў.

— Кіяне выратавалі вас, мяне, а я выратую іх! — выгукнуў я. — Заўтра ж мы ідзём насустрач полаўцам.

— Але ў цябе няма вояў. Што ты можаш зрабіць?

— Мая сіла — яны. А яшчэ я паклічу з лесу паганцаў.

— Ты паклічаш паганцаў, каб яны абаранялі Хрыста? — здзівіўся Расціслаў і выцер кулаком вочы. — Але ж Хрыстовы служкі выгналі гэтых самых паганцаў у глухмень, у дзікую пушчу.

— Яны будуць абараняць не Хрыста, а сваю зямлю, — цвёрда сказаў я..