След ваўкалака

Раздзел сёмы

«Дзе я? Што са мною?» — у роспачы падумаў Белавалод і пачаў спалохана лэпаць наўкол сябе рукамі. Было адчуванне, што праваліўся ён пад глухі лёд, у чорную калюча-халодную ваду. Ужо не хапае паветра ў грудзях, чырвоныя бліскаўкі раздзіраюць вочы, а выйсця няма — галава б'ецца аб лёд, пальцы натыкаюцца на шурпатую цвёрдую скарынку, ад якой нямее цела. «Не выберуся... Не выплыву...» — рэзаў нутро страх. Нідзе не было ніякай зачэпіны. Рукі зноў каўзануліся па лёдзе. Падумалася аб дрэвах-тапляках, што ляжаць на чорным рачным дне, аб скамянелых сонных рыбах. Але рыбы вясною ажывуць, кругляк цёплага сонца заззяе ім праз тоўшчу вады, а чалавечая шіоць зробіцца тленам, ператворыцца ў бура-зялёную слізь, якая наліпае на падводныя карагі і камяні. I раптам Белавалод у густым змроку перад сабою ўбачыў малюсенькую вострую кропачку святла. Ён ірвануўся да яе, ударыўся аб нешта і расплюшчыў вочы.

— Уставай, — нецярпліва сказаў яму Лют, які сядзеў побач. — Дужа ж ты доўга, браце, на тым свеце гасцюеш.

— Дзе я? — спытаў Белавалод.

— У княжым сяле Берастове. Усёй раццю сюды мы прыйшлі. А ты першы раз глянуў разумным вокам з таго часу, як стукнуў цябе даўбавешкай падольскі бондар.

— Калі ж гэта было? — ніяк не мог прыпомніць Белавалод.

— Чатыры дні назад.

— Чатыры дні я ляжу калодаю? — жахнуўся Белавалод.

— Не я ж, — здавалася, пакрыўдзіўся Лют. — Клікаў ты нейкага Ядрэйку-рыбалова, я нават людзей пасылаў у велікакняжы палац даведацца пра яго.

— А чаму ў палац? Хіба Ядрэйка князь?

— Таму пасылаў, што ўсе людзі з Полацка, Менска, Друцка круцявда каля князя Усяслава, свайго земляка. Усе, акрамя цябе, бо ты які ўжо дзень кісляком ляжыш, — раззлаваўся Лют. — Але няма Ядрэйкі. Кажуць, разам з палачанамі ці ў Пераяслаў, ці яшчэ куды пайшоў.

Слухаючы ягоныя сярдзітыя словы, Белавалод абедзвюма рукамі трымаўся за лоб, павольна вадзіў у бакі галавою, быццам хацеў такім чынам выгнаць з галавы боль. Трохі адпусціла, і ён адразу ж устаў на ногі, спытаў у Люта:

— А пра баярышню Кацеру нічога невядома табе і тваім людзям?

— Нічога, — глуха сказаў Лют. — Голад у Берастове. Бацька пайшоў да баяр брашна прасіць. Яшчэ ўчора пайшоў.

Толькі зараз убачыў Белавалод, якой невымернай пакутаю напоўнены вочы юнага паганца.

— Я не пускаў яго, — ледзь не плакаў Лют. — Хіба дадуць хоць крошку хлеба галоднаму баярыне-нажэрцы? Але бацька як звар'яцеў. Я прывёў, крычаў ён, у Берастова раць, я сам лепш памру, а накармлю людзей, а калі не знайду ніякай спажывы, калі пачнуць канаць з галадухі дзеці, вазьму востры нож і буду карміць іх сваім старэчым мясам.

— А чаму вы не пайшлі да вялікага князя? — спытаў Белавалод.

— Усяслаў не стыкаецца ні ў палацы, ні ў Кіеве, супраць стэпнякоў ваюе. Няўжо ў Полацкай зямлі ўсе такія няўседы?

— Ваяўнічы ў нас князь, — ціха сказаў Белавалод. — «Бяда робіць князя», — гавораць нашы смерды. А ўсё таму, што пасяліў Бог крывічоў і дрыгавічоў на шырокай зямной дарозе, як яблыню пасадзіў. Кожны, хто ідзе, хоча сарваць чырвоны яблык, ломячы галіны.

— Ты верыш у Хрыста? — раптам, перабіўшы Белавалода, спытаў Лют і паглядзеў яму неадрыўным позіркам проста ў вочы, здавалася, на дно душы глянуў. Белавалод разгубіўся ад такога нечаканага пытання, а Лют, не даўшы адказаць, сурова і цвёрда прамовіў: — Я веру ў Перуна, бога маіх прашчураў. Але калі бацька вернецца, калі ён вернецца жывы і здаровы, калі яму дадуць хлеб, я — клянуся Перуном, Белавалод! — схілю галаву перад Хрыстом.

Шчокі ў паганца запалымнелі, ён прагна перарывіста дыхаў, быццам не хапала паветра. «Які ён прыгожы, — раптам падумаў Белавалод. — Вялікае гора ці вялікае шчасце чакаюць яго, бо ўжо нейкім агнём падсвечаны твар, нейкае светлае воблака наплывае на сінія вочы. Агонь палае ў яго ўнутры, але такі агонь не можа гарэць бясконца».

— Чуеш крыкі? — схапіў Белавалода за руку Лют і балюча сціснуў яе. — Гэта бацька вярнуўся!

Ён адпіхнуў Белавалода, нібы той перашкаджаў яму, стрымгалоў выбег на вуліцу. Белавалод заспяшаўся як мог следам. Невясёлае відовішча ўбачылі яны. Двое з чатырох паганцаў, якія ўчора пайшлі з ваяводам Белакрасам да баярына Супруна, стаялі пасярод шумнага натоўпу, абдзёртыя, змардаваныя, казалі направа і налева:

— Вялікае алканне [Алканне —голад] чакае нас. Баяры не далі хлеба. Гора ўсім нам. Прыйдзіце, птушкі нябесныя, напіцеся крыві чалавечай.

— Дзе ваявода? — падбег да іх Лют.

— Ваявода Белакрас вісіць на браме ў баярына Супруна, — адказалі яму. — Вогненную віцу вайны нясуць нам баяры. Неўзабаве іхняя раць будзе тут. Гора нам.

— Бацька... — толькі і выдыхнуў Лют.

На княжае сяло Берастова, дзе ўмацаваліся паганцы, з усіх бакоў рухалася вялікая сіла. Былі ў ёй вершнікі і пешцы, баярскія цівуны і халопы. Вёў пераёмнікаў і ўсю тацьбу з Падола Грышка. Нават варага Торда, таксама паганца, улешчылі, падгаварылі браць Берастова. «Знішчым гадзючы клубок, і нябесная ласка сьвдзе на нас», — лётала, вілося між тымі, хто ішоў у наступ. Ігумен Феадосій адразу ж вярнуўся на пячэрскую гару і з усёй чарнарызай браццяй дзень і ноч тварыў святое набажэнства, чакаў добрых вестак.

Княжае сяло рыхтавалася да аблогі. Калісьці пасля кіеўскага тлуму ездзіў сюды адпачываць сам Уладзімір Святы. Праўда, тады яго яшчэ не называлі Святым і дзвесце наложніц сустракалі вялікага князя ў раскошным берастоўскім палацы. Потым збудавалі тут царкву Апосталаў, у якой пачынаў сваё славутае ўзыходжанне на вяршыню царкоўнай улады Іларыён, першы кіеўскі мітрапаліт. У берастоўскім палацы Уладзімір і памёр, і баяры, загарнуўшы ягонае цела ў дываны, не праз дзверы вынеслі яго з апачывальні, а ўначы ламалі сцяну, каб нябожчык не знайшоў назад дарогу, заблудзіўся.

Лют меў пад сваёю рукой каля дзвюх тысяч чалавек. Як лісу ў нары, абклалі яго ў Берастове. Даведаўшыся пра чорнае злачынства баяр, пра смерць бацькі, малады паганец нібы звар'яцеў — уласнаручна падпаліў царкву святых Апосталаў і, не зажадаўшы ўцякаць з княжага сяла, пачаў рыхтавацца да сечы. Перш-наперш паганцы аблілі вадою земляны вал, і на марозе ён пакрыўся бліскучым слізкім лёдам. Дарослыя і дзеці збіралі, дзе толькі можна было, камяні, бярвенні. Збройнікі вастрылі коп'і, мячы, нашывалі на шчыты новыя слаі туравай скуры, выкоўвалі наканечнікі для стрэл.

«Мы сёддамі закідаем нячысцікаў», — пахваляліся баярскія вершнікі, але, убачыўшы высокі слізкі вал, прыціхлі, злезлі з коней. Давялося чакаць амаль паўдня, пакуль прывязуць з абозам штурмавыя лесвіцы і жалезныя бусакі, каб было чым чапляцца за лёд. «Сафія і Русь!» — крыкнула баярская раць і бадзёра палезла на вал, бо ўсе казалі, што толькі жменька здзічэлых лесуноў абараняе Берастова. «Пярун!» — крыкнулі ў адказ паганцы, і ўніз паляцелі камяні, бярвенні, загадзя падрыхтаваныя ледзяныя глыбы. Жанчыны з дзецьмі няспынна ляпілі новыя снегавыя шары, аблівалі іх вадою, каб камянелі на марозе. Стрэлы пакуль што ашчаджалі, бо не так шмат іх было, а страла, выпушчаная з лука, не вяртаецца назад, як і чалавечае слова.

Баярская раць адхлынула, пакінуўшы некалькі дзесяткаў забітых. Пераемніку Грышку, які ўжо амаль узлез на вяршыню вала, кап'ё ўдарыла ў горла, і ён замоўк навекі. А перад гэтым, падахвочваючы сваіх не дужа адважных сябрукоў, Грышка махаў жалезнай булавою і крьгааў: «Гайда ў княжы палац! Там антыхрысты закапалі катлы, поўныя срэбра і заморскіх дарагіх камянёў!»

Белавалод біўся на вале поруч з Лютам. Далі яму сякеру, што прыхоплівалася да рукі скураной пятлёй, і ён ударамі сякеры сустракаў тых, што пішчом лезлі на вал. Аднаго ці двух зваліў з лесвіцы. Лют, як і заўсёды, быў узброены сваёй магутнай дубінай.

Белавалоду не хапала сіл, бо моцна ў свой час ляснуў па галаве падольскі бондар, але, сціснуўшы зубы, ён цяжка махаў сякераю. Хрысціянін разам з паганцамі біўся не супраць полаўцаў, а супраць хрысціян. Яшчэ некалькі сядміц назад палічыў бы гэта Белавалод святатацтвам, самым жахлівым грахом, але некалькі сядміц назад не было ў ягоным жыцці Люта, не было ранішняга блакітнага возера, у якім купаўся вадзянік, не было пакутнай смерці ваяводы Белакраса, што сканаў з-за баярскага вераломства. Было такое адчуванне, быццам з'явіліся ў яго новыя вочы і вушы, новае сэрца. I гэтае новае сэрца кожным сваім гарачым штуршком любіла Люта, які ўжо два разы засланіў яго, Белавалода, ад смерці, любіла лясных людзей. Гэтых людзей аб'явілі дзікімі звярамі за тое, што яны не захацелі здрадзіць сваім продкам. Дык няўжо ж анёлы тыя, якія плюнулі на магілы прашчураў, пабеглі ад іх за абяцанкаю вечнага жыцця?

Між тым бой толькі набіраў сілу. Усё новыя падмацаванні ішлі да баярскай раці, а лік паганцаў змяншаўся — хто падаў ад стралы ці кап'я, а хто — былі і такія, зразумеўшы нявыкрутку свайго становішча, скакаў цераз абгарэлыя забаролы, прасіў літасці. Лют уласнаручна забіў двух перабежчыкаў, ды нічога не мог зрабіць. Баяры ўнізе чакалі маладушных, не чынілі ім зла, зганялі ў купы і дзялілі між сабой будучую чэлядзь, гаворачы: «Бог працу любіць». Балюча было глядзець на такое, і Лют скрыгатаў зубамі ад злосці. Неўзабаве яго параніла — страла ўпілася ў левы плячук. Ён выцягнуў стралу, загадаў знайсці ў княжым палацы стары пергамен. Калі нарэшце прынеслі пергамен, малады паганец напісаў на ім скрываўленай стралою: «Па калена ў крыві стаім у Берастове. Ратуй нас, вялікі князь». Выклікаўшы свайго самага надзейнага чалавека, Лют сказаў, моршчачыся ад болю:

— Два ці тры дні мы яшчэ пратрымаемся, а потым — капец усім нам. Парвуць нас на дробныя кавалкі баяры, бо мы да апошняга не выпускалі з рукі меч. Горка мне, што гіне справа бацькі майго, але так хоча Пярун. Дзікі лес і голае поле пакінуць нам на гэтай зямлі. Каты-заплечнікі будуць выразаць рамяні з нашых спін. Прашу цябе — скокні цераз забаролы, як гэта робяць здрадцы, падмані баяр, а там — ці вужом зрабіся, ці крэчатам узляці ў неба, але перадай вялікаму князю Усяславу ў Кіеве мой пергамен. Нашы жыцці — у тваёй руцэ.

Ён тройчы моцна пацалаваў ганца. Той схаваў пергамен пад драцяной кальчугаю, падышоў туды, дзе вал быў ніжэйшы, кінуў прэч ад сябе, каб бачылі ўнізе баяры, кап'ё, пакаціўся проста ў рукі ворагам.

— Яшчэ адзін збег! — з вялікай злосцю закрычалі паганцы. Нехта пусціў услед стралу, але, на шчасце, не патрапіў.

Ноч апускалася на Берастова. Марозік пачаў шчыкаць жывых. Мёртвыя ж ляжалі на голым снезе, разбітыя шлемы скаціліся з галоў, звалшіся абгарэлыя аблавушкі, але цёпла і спакойна было галовам на белай падушцы снегу.

Аціхаў бой. I за валам і ўнізе каля вала ўспыхнулі вогнішчы. Добра было глядзець на мірны агонь, які нікога не кусаў, не пёк, які проста гарэў. 3 мутнага неба сыпаўся сухі снег. Белавалод, накрыўшыся кажухом, сядзеў каля вогнішча непадалёку ад Люта. Паганец, абапёршыся абедзвюма рукамі на баявую дубіну, неадрыўна глядзеў на агонь. Касмылі жоўтага агаю то ўзвіваліся, то ападалі ўніз, і ад гэтага на твары ў Люта ўвесь час бегалі, рухаліся цені. Твар яго то мякчэў, рабіўся амаль дзіцячым, бездапаможным, то наліваўся суровасцю, і тады завастраліся скулы, чорныя плямы-яміны бачыліся замест вачэй.

Белавалод успамінаў Менск, Ульяніцу, Ядрэйку. Было сумна, але сум быў не надта востры, не раніў, як раняць чалавека гарачае жалеза або аскабалак шкла. Мяккасць была ў суме, блакітная цішыня.

«Мне добра тут, — гледзячы на маўклівага Люта, думаў Белавалод. — Паміж самай грымучай бітвы можа апускацца на сэрца лагода і цішыня. Раней бы я не паверыў у такое. Але чаму ж мне добра тут і я нават не баюся, ці толькі крышачку баюся, заўтрашняй раніцы і сечы, дзе мяне могуць забіць? Не ведаю. Ды я прайду разам з гэтымі людзьмі, разам з Лютам да самага скону, бо я паверыў у іхні боль, іхнюю надзею. Дзе добрыя людзі, там і вера мая».

Уначы прысніўся Белавалоду сінявокі срэбнавалосы анёл. Зусім маленькі, сядзеў анёльчык на воблаку, сумна пазіраў удалячынь і плакаў. «Чаго ты плачаш?» — запытаў Белавалод. «Я плачу таму, што ты пайшоў за Перуном, не ўперад пайшоў, а назад», — адказаў анёл, і раптам жахлівыя іклы праклюнуліся з мяккага пяшчотнага роціка, тварык са снежна-белага зрабіўся агідна пунсовым, крывавым. Анёл, нібы каршун, кінуўся з воблака на Белавалода, ударыў ікламі ў левую шчаку. У вялікім жаху Белавалод прахапіўся, няўцямна глянуў вакол сябе. Плыла глухая снежная ноч. Патухлі вогнішчы. Рэдкія чырвона-залатыя жарынкі мільгалі з сівога попелу. Лют стаяў побач, наструнена прыслухоўваючыся да цішыні. Белавалод лэпнуў далонню па левай шчацэ. Аказваецца, заснуўшы, ён прыпаў шчакою да шурпатага сукаватага бервяна забаролаў.

Назаўтра прыехаў у баярскую раць чорнабароды гучнагалосы іерэй, пачаў хрысціць паганцаў-перабежчыкаў. Высеклі ў лёдзе рачулкі, што цякла непадалёку, палонку-купель, неафіты станавіліся каля яе на калені, святар чэрпаў ваду маленькім срэбным кубачкам, кожнаму ж ліў на галаву. Потым усім навахрышчаным далі белую нацельную кашулю, медны крыжык і адзін дынарый [Дынарый — грошы, якія паступалі ў той час на Русь з Заходняй Еўропы]. Скончылася набажэнства, і зноў пачаўся штурм.

— Спакойна жывецца за божым шчытом, — спяваў магутным голасам недзе ўнізе іерэй, і ягоныя словы прарываліся праз шум бою, неадчэпна лезлі ў вушы. Нельга было схавацца ад гэтых слоў. Лют бачыў, як апускаюцца рукі ў паплечнікаў, халаднеюць твары.

Яшчэ адна вялікая група абаронцаў Берастова здалася ў палон. Дзень-два, і растане паганская раць, як растае пад бязлітаснымі промнямі сонца халодны сакавіцкі снег. Што тады чакае яго, Люта? Пэўна ж, не будзе яму іерэй пырскаць вадой на галаву са срэбнага кубачка, а схопіць баярская чэлядзь за рукі, за ногі і кіне под тоўсты лёд — плавай там, паганец, да новай вясны.

Белавалрд бачыў, як хмурыцца, кусае губы Лют. Асабліва невыносна зрабілася яму, калі служкі баярына Супруна на доўгім бярозавым шасце паказалі ўсяму паганскаму войску галаву ваяводы Белакраса. Мёртвая галава, ашчэрыўшы ў смяротнай тузе зубы, павольна праплыла перад забароламі. Так праплывае ў начным небе ветах, каб схавацца за чорныя хмары. Лют заплакаў у адчаі і бяссіллі.

— Не плач, — падышоў да яго Белавалод. — Хіба выратуеш плачам сябе і нас?

Лют бліскучым слёзным вокам зірнуў на Белавалода, рукавом кажуха выцер твар. Зноў загрымеў бой.

Усе ўжо забыліся пра ганца, які скокнуў з пергаменам у гушчу баярскай раці, каб занесці гэты пергамен вялікаму князю Усяславу. Пэўна, напароўся бедалага на нечае кап'ё або здрадзіў, як і многія, і, прыняўшы хрышчэнне, глядзіць зараз з баярскага абозу на дым і агонь, што ўзвіваюцца над Берастовам. Але ганец аказаўся моцным гартаваным арэшкам, пракаціўся праз шчыльнае баярскае войска. Пад вечар, калі ўжо стамляўся, аціхаў чарговы наступ, нехта здзіўлена і радасна крыкнуў:

— Вялікі князь Усяслаў!

Усе, хто пачуў гэты крык (а пачулі яго і абаронцы Берастова, і баярскія ратнікі), апусцілі мячы і коп'і, лукі і дубіны, павярнулі галовы ў бок шырокага снежнага поля, якое ляжала паміж Берастовам і Кіевам. Чорная вастразубая сцяна лесу аточвала яго. Усе думалі ўбачыць грозную дружыну, людскую бурлівую раку, а ўбачылі невялікі лубяны вазок, запрэжаны паркай коней, ды дзесятак вершнікаў у доўгіх плашчах. На поўны рост узвышаўся ў вазку вялікі князь, кіраваў коньмі. На сумётах, на ямках вазок падкідвала, і Усяслаў пагойдваўся, хістаўся, але цвёрда стаяў на нагах. Скарынка лёду ззяла на светла-русай барадзе. На вялікім князю быў чырвоны кажух, шыты сухім золатам, замест гузікаў — зіхоткія каштоўныя камяні. Шырокі меч у стрэбных похвах вісеў на левым сцягне.

— Ваўкалак прыбег, — прашалясцела між баярамі, але моцным голасам абразу не сказаў ніхто — раптоўны страх аслабіў калені і рукі.

— Спыніцеся! — пад'ехаўшы да залітага крывёй вала, выцягнуў меч з похваў, махнуў ім Усяслаў. — Разыдзіцеся з мірам!

— Вязаць яго трэба, — шаптаў пасінелымі губамі Супрун, бегаючы між баяр. — Калі яшчэ такое шчасце надарыцца? Мяшок на галаву — і пад лёд.

Ён жоўтымі зубамі грыз доўгі вус, але ахвотнікаў кінуцца на вялікага князя, зваліць яго ў снег не знайшлося. Незразумелая сіла струменілася ва ўсе бакі ад Усяслава, і сіла гэтая была вышэй, мацней сляпой злосці.

— Пярэварацень, ваўкалак, — захліпваючыся ад нянавісці, шаптаў Супрун.

— Святы ойча, — павярнуўся да іерэя Усяслаў, — не там, дзе трэба, ваюе твой крыж. Зноў востраць шаблі стэпнякі. Шарукан, як ненасытны крыважэрны гад, зноў выпаўзае з нары.

Бледны іерэй моўчкі слухаў вялікага князя, толькі доўгія пальцы рук мітусліва бегалі па залатым нагрудным крыжы.

Нечаканае з'яўленне Усяслава, ягоныя рашучыя словы, ягоны меч і пранізлівыя вочы выратавалі паганцаў ад непазбежнай смерці. Баярская раць зняла аблогу, адышла ад Берастова. Пры ўсёй нянавісці баяры не адважыліся ўзняць дзясніцу на вялікага князя, бо іхняя раць, прынамсі, большасць з іхняй раці, магла парваць іх на шматкі. Ды самае галоўнае было ў тым, што Усяслаў прывёз шчодры выкуп за паганцаў — пяцьсот грыўняў з велікакняжай казны.

— Дзе твая дружына, вялікі князь? — адразу ж, як толькі яны сустрэліся вока на вока, спытаў Лют і часта засоп носам, што азначала абурэнне і гнеў. — Позна ж ты прыйшоў.

— Чаму позна? — спакойна глянуў на яго Усяслаў. — Радуйся. Я выратаваў цябе і тваіх людзей. Каб не я, павалаклі б цябе на чамбуры [Чамбур — повад, за які прывязваюць коней].

— Адзін прыехаў, — яшчэ болей падліў гневу ў свае словы Лют. — Навошта ты нам адзін? Баяры бацьку майму галаву адцялі. Чаму не наваліўся ўсёй сілаю на баяр? Памятаеш, як дапамогі ў нас у пушчы прасіў, кляўся?

— Полацкія князі ніколі не былі клятваадступнікамі, — з годнасцю сказаў Усяслаў. — I не караць я хачу, а мірыць. Мірыць хрысціян з паганцамі, баяр са смердамі. Над усёй дзяржаваю палавецкая шабля занесена, а вы грызіцё адзін аднаму глоткі. Апамятайцеся!

— Хочаш мірыць лісу з зайцам? — крыва ўсміхнуўся Лют. — Толькі лапкі ад зайца застануцца.

— Жывуць, не выводзяцца і ліса, і заяц, — строга прамовіў Усяслаў. — Павінны быць і князі і рабы. Нельга без такога, як нельга пчалінай сям'і быць без маткі. Я дам вам зямлю. Караніцеся ў ёй, працуйце на ёй.

— Не трэба нам тваёй зямлі, бо скрозь яна крывавая. Мы пойдзем на Прыпяць-раку, — цвёрда адказаў Лют.

Яны стаялі адзін насупраць другога — князь і смерд. Хмурылася неба. Вецер вялізнымі жменямі кідаў у твары снег. Цямнела наваколле. Хутка на зямлю павінна была апусціць крылы чорная ноч, калі ў норы, у дуплы, у хаты зашываецца ўсё жывое, калі з лясоў выходзяць ваўкі-канарэзы.

Назаўтра Лют павёў сваіх людзей з Берастова. Пайшлі моўчкі, павесіўшы на спіны шчыты, каб не ўдарыла ззаду раптоўная варожая страла. Нават дзеці не плакалі. Толькі снег з цяжкім хрустам асядаў пад сотнямі ног. На памінальных вогнішчах спалілі ўсіх сваіх мёртвых і з трывогаю і сумам пазіралі на неба. Там, у недасяжнай вышыні, яшчэ плавалі клубкі густога чорнага дыму.

Лют баяўся засады і пагоні, хацеў як мага хутчэй вывесці раць з-пад Берастова. Два разы ён загадваў запальваць вогнішчы, але нават рук не пагрэлі каля іх — адразу ж праз імглу, праз часты снег крочылі далей. Вогнііпчы заставаліся ззаду, самотна гарэлі ў цемры, і вока баярскага выведніка пераконвалася, што здарожаныя, стомленыя паганцы адпачываюць.

Белавалод ішоў разам з усімі. Вяртання назад не было. У густым ельніку, упэўніўшыся, што нікога побач няма, ён зняў з шыі нацельны бронзавы крыжык, павесіў на калючую зялёную лапку, а сам, не азіраючыся, пайшоў, а потым пабег за паганскай раццю. Ён зрабіўся такім, як усе.

Нарэшце пасля цяжкай знясільваючай дарогі прыйшлі на сваю ранейшую стаянку, адкуль калісьці паклікаў іх Усяслаў у паход супраць полаўцаў. Буданы былі засыпаны снегам. Усюды гаспадарылі дзікі — успаролі лычамі амаль увесь пляц. Трох лычкуноў, падхлябістых, ікластых, засталі знянацку. Лют шыбнуў кап'ё, яно, праляцеўшы сажняў дзесяць, упілося ў калматы цёплы бок. Дзік завішчаў ад болю, рынуўся ў буралом, але неўзабаве ў сеседнім балотцы зняможана лёг на купіну. Усе вельмі ўзрадаваліся нечаканай здабычы.

Параіўшыся са старэйшымі, Лют рашыў да вясны пераседзець у пушчы, а з першым зялёным лісцем, з першым громам ісці на Прыпяць, далей ад баярскіх і княжых вачэй. Расклалі вогаішчы. Пачалі ачышчаць ад снегу, ладзіць буданы. Зямля была яшчэ даволі мяккая, і ў ёй капалі глыбокія ямы.

— На Прыпяці паставім хаты, — падахвочваючы людзей, казаў Лют.

Белавалод, шукаючы сабе прытулак, зайшоў у невялікі буданок. I ўздрыгнуў ад нечаканасці. Невядомы шыракатвары чалавек насцярожана глядзеў на яго з паўзмроку. Чалавек стаяў прытаіўшыся каля сцяны і, здалося, гатоў быў скокнуць, ударыць кулаком. Белавалод адхіснуўся назад, але, прыгледзеўшыся, здагадаўся, што ніякі гэта не чалавек, а палавецкі ідал, якога паганцы прыцягнулі са стэпу. Праўду кажуць людзі: кажух ляжыць, а дурань дрыжыць. Белавалод вельмі ўзрадаваўся яму, быццам гэта быў даўні добры знаёмец, з якім нямала з'елі солі за адным сталом. Ён сеў насупраць ідала на сплецены з акамянелых сукоў яловы кругляк, сказаў:

— Вось мы і сустрэліся, браце. А ты думаў, што не вярнуся я, што карачун мне будзе ў Берастове? Мог і я ўжо ляжаць на памінальным вогнішчы, мог зрабіцца чорным попелам, ды пашанцавала мне, павяло жыццё па схоўнай дарозе. Бяздомнікі мы з табою. Ты ж, пэўна, думаў, што ніколі не пакінеш свой стэп, свой курган, а, глядзі, як павярнулася — прыцягнулі ў пушчу, і нават ніхто не ведае, якое ў цябе імя, і замест яснага сонца бачыш лясныя пудлівыя цені. Але чакай — я дам табе новы назоў. Ты будзеш Перуном, богам лясных людзей.

Белавалод ускочыў на ногі — так спадабалася яму гэтая раптоўная думка. Ён ведае, што яму рабіць! Ён верне жыццё маўкліваму палавецкаму ідалу, бо так даўно просяць рукі любімай забытай працы. Ніякі ён не вой, а творца, залатар, заўсёды быў ім, і хоць няма ні срэбра, ні золата, ні медзі ў гэтай паганскай пушчы, ён высеча з каменю, з цвёрдага чырванаватага пясчаніку Перуна, каб стаяў старадаўні бог-грамавік на лясной паляне. У Перуна будзе грозны чырвоны твар, быццам перакочваюцца па ім успышкі маланак. Дождж будзе хвастаць з нябёсаў, будзе раўці вецер, ды Шрун, зроблены рукамі Белавалода, ніколі не заплюшчыць вачэй.

Назаўтра ж Белавалод папрасіў Люта, каб дапамог малады паганскі ваявода адшукаць дзе-небудзь малаток і жалезнае рубіла, скрэблы. Даведаўшыся, для чаго патрэбен такі струмант свайму новаму сябру, Лют радасна заўсміхаўся, толькі і сказаў:

— Добра.

Для работы яму далі вялікую цёплую зямлянку, засланую звярынымі шкурамі. Туды ж перацягнулі ідала. Белавалод лёгенька стукаў малатком, старанна дзёр шурпаты камень скраблом. Ён так захапіўся, што нават не выходзіў са сваёй зямлянкі. Бушавала ў пушчы завіруха, засыпаючы ледзь не па самае вецце дрэвы, трашчаў мароз-ядрэц, камянелі ў струхнелых пнях клубкі вужоў і гадзюк, жудасна вылі ў марознай дымнай імгле ваўкі, а Белавалод не чуў і не бачыў усяго гэтага. Ягоную зямлянку замяло сыпкім снегам, толькі кволая сцяжынка, як непрыкметны ручаёк, вілася да яе — па загаду Люта два разы ў дзень прыносілі ежу, пітво і дровы. Белавалод з раніцы напальваў невялікую печ-каменку, еў што-небудзь і зноў браўся за малаток, за рубіла і скрэблы. Ва ўсім гэтым была найвялікшая асалода. Здавалася, ён нанава нарадзіўся на свет, бо надзіва пільным і відушчым быў зрок, цвёрдай і дакладнай рука, уражлівай і мяккай душа. Стаміўшыся, ён клаўся на звярыныя шкуры, а маўклівы ідал стаяў побач. Гарэла тоўстая вітая свечка, уваткнутая ў доўгі тураў рог, слаба патрэсквалі вугалі ў камянцы. Плямы жоўтага варухлівага святла асцярожна клаліся на ідала. Здавалася, ён зараз ажыве, задыхае, падыдзе да Белавалода, нахіліцца над ім і нешта скажа. Адчуванне, што ідал неўзабаве павінен ажыць, было настолькі моцным, вострым, што Белавалод не вытрымліваў і раз-пораз кідаў на яго імгненныя выпрабавальныя позіркі. Калісьці ў далёкім дзяцінстве ў Менску залатар Дзяніс расказаў маленькаму Белавалоду, што ў кожнага чалавека ёсць свой анёл-ахоўнік, які з першага і да апошняга чалавечага кроку ў зямным жыцці неадлучна знаходзіцца побач. «Як убачыць майго анёла? — пытаўся ўражаны Белавалод. — Які ён?» Дзяніс нічога не мог сказаць на гэты конт, казаў толькі адно: «Маліся». Але ж так хацелася ўбачыць незвычайнае! Анёл, калі верыць Дзянісу, а Дзяніс заўсёды казаў праўду, дзень і ноч знаходзіцца побач з ім, Белавалодам. Калі ж ён ніяк не трапляецца на вока, значыць, анёл гэты ўвесь час знаходзіцца за спінаю ў Белавалода, нібы крылы ў птушкі. I вось маленькі унот, ідучы па сцежцы дзе-небудзь ля Свіслачы, раптоўна азіраўся вельмі рэзка, вельмі хутка, каб вока ў вока сутыкнуцца са сваім анёлам-ахоўнікам. Але нідзе нікога не было — пэўна, анёл адразу ж, як віхурны светлы вецер, узлётваў пад воблакі. Толькі зялёная трава і жоўтыя кветкі слаба гойдаліся ў бакі, нібы кранула іх нечае празрыстае бясшумнае крыло.

Калі аціхла лютаўская мяцеліца, прынёс у зямлянку ежу і пітво маленькі драбнатвары чалавечак. 3 пачцівасцю і страхам глянуў на ідала, зморшчыў у пакутлівым роздуме лобік, спытаў:

— А чаму ты да нас, чалавеча, прыйшоў? Хіба дрэнна табе было жыць у Бога за пазухай?

— Дрэнна, — толькі і адказаў Белавалод. Не спадабаўся яму гэты бледналобы — на твары ціхмянасць, пакора, а вочкі прагныя, пільныя і нерухомыя, як дзве кроплі бурай балотнай вады.

Пакрысе стэпавы ідал ператвараўся ў паганскага бога. Пагрозна глядзелі з-пад крылатых броваў пранізлівыя вочы, правая рука трымала пук маланак, прыціскаючы іх да грудзей. Нос, які раней быў шырокі і плоскі, зрабіўся тонкім, наздраватым, з гарбінкаю. Ва ўсёй паставе Перуна адчуваліся веліч і сіла.

Чым далей ішла работа, тым болей слабеў Белавалод. Усю зіму не вылазіў са сваёй зямлянкі, і аднойчы пачалося такое кружэнне ў галаве, так заскакалі зялёныя іскры ўваччу, што ён вымушаны быў ухапіцца за крук у сцяне, каб не ўпасці. Трэба было выбірацца на свежае паветра. 3 цяжкасцю дайшоў ён непаслухмянымі нагамі да нізкіх дзвярэй, хацеў адчыніць іх, але не змог. Тады ён націснуў плечуком, ды дзверы не паддаваліся — пэўна, за ноч іх замяло снегам. Белавалод стаў на калені, наваліўся ўсім целам, пачаў тачыцца ў шчыліну. Абадраўшы рукі, знясілеўшы, выпаўз ён нарэшце на падворак. У пушчы быў яркі сонечны дзень. Снег нясцерпна зіхцеў. Дрэвы пацямнелі карою, у іхнім вецці чуўся няўлоўны шум. Значыць, хутка вясна. Вось у капытку, які пакінула ўначы на снезе пуддівая лёгкая сарна, блішчаць гарошыны вады.

Белавалод прытуліўся плячамі да сасны, заплюшчыў вочы. Магутаае дрэва, яшчэ паўсоннае, вялаватае пасля доўгай зімы, ледзь прыкметна калыхалася. Гэта цяплела, набірала вясновы разгон густая кроў-жывіца, якая заледзянела ад жорсткага марозу, але з кожным новым днём ажывала, тоненькімі нітачкамі-струменьчыкамі цякла па халодных жылах дрэва.

Раптам непадалёку ў пушчы Белавалод убачыў купку людзей. Гэта былі не паганцы, бо паганцаў, іхняе адзенне, звычкі, нават хаду ён ужо добра ведаў. Ішлі мужчыны, чалавек пятнаццаць — дваццаць. Наперадзе, трымаючы ў руцэ абструганы кій, борздка крочыў худы чарнявы чалавек з доўгімі тонкімі вусамі. Не заўважаючы Белавалода, незнаёмцы ішлі проста на тое дрэва, ля якога ён стаяў. «Гнеўны! — аж прысеў Белавалод. Камячок снегу ад рэзкага руху ўпаў на шыю, апёк холадам. Адразу ўспомніліся лес над Свіслаччу, рахманы, падзямелле, насцярожанае сапучае дыханне ў апраметнай цемры. «Зноў затлуміў людзям галовы і вядзе за сабою новых рабоў. А ад баярышні Кацеры, напэўна, збег».

Яны сутыкнуліся позіркамі. Гнеўны спыніўся, на твары ўспыхнула здзіўленне і адразу згасла.

— Зноў ты, — сказаў Гнеўны.

— Я, — ціха прамовіў Белавалод і ўпіўся палыдамі ў сасновую кару, каб не ўпасці. — Зноў, Яфрэм, душа твая звярынай поўсцю ўзялася. Адпусці людзей. Няхай вяртаюцца назад.

Гнеўны кінуў вачамі ва ўсе бакі і, не заўважыўшы для сябе ніякай небяспекі, павольна ўзняў кій.

— Змоўкні, а няйначай я праламлю табе скронь. Потым загадаў сваім спадарожнікам:

— Прывяжыце яго бічоўкай да сасны, а самі пойдзем далей.

Кусаючы ад бяссілля губы, Белавалод казаў будучым рахманам, якія старанна выконвалі загад Гнеўнага:

— Не ідзіце за гэтым зверам. Ён высмакча з вас усе сокі. Вяртайцеся дамоў.

— 3 мяне ўжо баярын Анісім усё, што толькі можна, высмактаў, — роўным голасам прамовіў адзін з тых, што вязалі Белавалода. — Нічога я ўжо пасля баярскай ласкі не баюся. Кожны выбірае, хлопча, што яму болей па губе.

Гнеўны стаяў побач, усміхаўся. Белавалод хацеў крыкнуць, паклікаць на дапамогу паганцаў — пэўна б, прыбег Лют. Але глянуў на абсівераныя бяскроўныя твары тых, што ішлі за Гнеўным, убачыў іхнія змучаныя вочы і апусціў галаву.

Нарэшце прычакаўся доўгажаданы дзень, калі Перуна пад воклічы паганцаў выцягнулі на белы свет з цеснай зямлянкі, паставілі на ўзгорку, ля якога шумела лясная рачулка. У лесе, у зацішных месцах, яшчэ ляжалі зажоры, брудна-шэрыя снягі, насычаныя полай вадой. Цёмныя слаістыя хмары шкуматаў вецер. Вадзяны пыл сеяўся з неба. I раптам грымнула ўверсе. Здавалася, нехта адваліў, зрушыў з месца цяжкі камень. Жоўтае святло пабегла па хмарах. Паганцы ўпалі на калені. Толькі Белавалод застаўся стаяць, стаяў з непакрытай галавою, і пасма русых валасоў білася ў вочы, закрывала іх. Гэткі ранні гром, гром на голы лес, абяцаў пустыя засекі і галодныя жываты, але быў добрым знакам таго, што неба ўбачыла новага ідала і ён спадабаўся небу.

— Дык гэта ж наш Лют, — раптам у звонкай пасля грому цішыні прашаптаў бледналобы паганец.

Усе ўздрыгнулі. Усе паглядзелі на Люта, потым на Перуна..

Ламаўся на рэках лёд. Грымела на Дняпры каля Кіева. Грымела на Прыпяці і на Дзясне. Чорныя вільготныя хмары, сеючы мокры снег і дождж, праляталі над пушчамі і лугамі, над гарадамі і весямі. Часам вецер уздзіраў край агромністай хмары, і такі нечаканы, такі яркі блакіт адкрываўся воку, так зазыўна клікала да сябе свежае вясновае неба, аж вусцішна рабілася.

Ужо не першую ноч не спалася Усяславу ў велікакняжацкім палацы. Са свечкаю ў руках павольна хадзіў ён са святліцы ў святліцу, з пакоя ў пакой і думаў, думаў... Ён зразумеў, што ў Кіеве яму не ўтрымацца. Ўсе былі супраць яго: Ізяслаў і ляхі, баяры і святары, подаўцы і хрысціяне, смерды і паганцы. Яго нават дзівіла, што так шмат завялося ворагаў, як блох у бяздомнага сабакі. Здаецца ж, усё рабіў, каб залячыць болькі стольнага Кіева і кіян: жыта раздаваў з велікакняжацкіх жытніц, прагнаў цівуноў-ліхаімцаў і ўстанавіў княжы суд, выкупіў у Корсуні ў рамеяў сем тысяч палонных русічаў, даў палёгку паганцам-пяруннікам, каб прымірыць іх з хрысціянамі. Старанна склейваў, збіраў па дробнаму кавалачку шкляны сасуд, але толькі на імгненне адрывалася ад сасуда рука, і ён адразу ж рассыпаўся ў друз.

Дрэнныя весткі прывозілі здарожанью ганцы з Ноўгарада і Пераяслава. Барыс у Ноўгарадзе так і не змог паладзіць з вечам, з баярамі. Выгналі яго з дзяцінца, ён сеў у Гарадзішчы на Волхаве і кожны дзень канчаў тым, што п'яным вокам глядзеў на апусцелае дно чарговай амфары з рамейскім віном. Пасаднік Раман у Пераяславе сцугляў горад жалезнай рукой, але няспынна, не даючы ні дня перадыху, ціснуць са стэпаў полаўцы, і ўжо данеслі верныя людзі — параніла пасадніка ў выю палавецкая страла.

Калі яшчэ ляжаў у стэпе тоўсты шчыльны снег, Усяслаў паставіў палову сваёй дружыны і варагаў Торда на лыжы, сам злез з каня і таксама стаў на лыжы і гэтай сілаю нечакана ўдарыў па вежах Шарукана. Шмат пярэпалаху нарабілі, шмат узялі дарагіх апонаў, жэмчугу і срэбра, вялікі палон прыгналі ў Кіеў, але хрыбетнік хану так і не зламалі.

Патаемна ад усіх прыходзіў ноччу ў велікакняжацкі палац рамей Тарханіёт. Зноў клікаў русічаў на вайну з сельджукамі, абяцаючы залатыя горы, але Усяслаў адмовіўся, цвёрда сказаў, што свой меч і сваё кап'ё за край зямлі кіеўскай не панясе. Праглынуў ліслівы рамей крыўду, пакінуў вялікаму князю срэбную чашу з мілісарыямі, а назаўтра прыслаў да велікакняжацкага стала заморскіх салодкіх пладоў, у якіх кожнае зярнятка бачылася ўсярэдзіне, бо былі нібы шкляныя. Не ўтрываў кухарчук-малалетак, адкусіў кавалачак і са страшным хрыпеннем зваліўся на паддогу, твар пачарнеў, як сажа. Даў загад Усяслаў знайсці крывавага таця і, злупіўшы з яго ўсю скуру, кінуць у дзяжу з соллю, але Тарханіёт, як скрозь зямлю праваліўся. Замест яго прывалаклі грыдні тоўстага безвалосага і безгалосага чалавечка, з тых, што за попрышча абыходзяць жанчын. Чалавечак назваўся Арсеніем, упаў на калені перад Усяславам, і мокрыя тоўстыя губы запоўзалі па князевай руцэ. Усяслаў з агідаю вырваў з ягоных рук сваю руку, загадаў грыдням біць рамея кіямі, а потым выпусціць — хай ідзе куды хоча.

I яшчэ адзін дужа нечаканы госць аб'явіўся ў Кіеве. Нунцый [Нунцый — дыпламатычны прадстаўнік, пасол Рымскага Папы] Папы Рымскага Грыгорыя. Быў ён прыгожы, высокі, трымаў у смуглых руках ружанец, пацеркі для якога былі вытачаны з костачак маслінаў, а прывезлі тьы масліны паломнікі са святой Палесціны. Ехаў нунцый у Кіеў праз ляшскую зямлю, бачыў у Кракаве рашучага Ізяслава. У былога вялікага князя, відно па ўсім, скончылася, прайшла зімовая спячка, і ён збіраў палкі, склікаў наёмнікаў, каб рушыць на Русь, як толькі падсохнуць дарогі. «Вада закіпіць у крыніцах, як я прыйду», — гразіўся, па словах нунцыя, Ізяслаў.

— Я не палахлівы, — сказаў, частуючы госця, Усяслаў. — Поле і меч вырашаць, хто з нас вялікі князь. А за каго вы, фразі ? [Фразі — так называлі на старадаўняй Русі італьянцаў]

Ад адказу на такое пытанне прыгожы нунцый увільнуў, прамовіў, сціпла ўзняўшы ўгору вочы:

— Самью спелыя яблыкі застаюцца птушкам. Яны іх раздзёўбваюць, і салодкі сок цячэ на зямлю.

Ён чорнымі вільготна-яркімі вачамі паглядзеў на Усяслава.

— Я — кіслы яблык, — усміхнуўшыся, сказаў Усяслаў. — Нават горкі. I ведаеш, святы ойча, чаму? Зямля, якая мяне нарадзіла, дала мне такі смак.

— Суровая зямля, — нахмурыўся нунцый.

— Суровая, — згадзіўся Усяслаў. — Але добрая. Добрая, як маці, што калісьці спявала калыханку. Дык за каго ж станеце вы, фразі?

— Я не буду падманваць, вялікі князь, — успыхнуў нунцый. — Мы станем за караля ляхаў Баляслава і за ягонага саюзніка Ізяслава. Чаму? Таму што ляхі — верныя дзеці рымскай апостальскай царквы, а Кіеў, як і твой Полацк, вялікі князь, паверыў вучэнню візантыйскіх ілжэпастыраў. Шкада, што папа Леў Дзевяты аказаўся дрэнным стырнавым, дазволіў разламацца на дзве часткі хрысціянскаму караблю.

Ён пільна паглядзеў у вочы Усяславу.

— Ды мы ў Рыме чулі, што ты, вялікі князь, шукаеш сваю веру. Не візантыйскую, не рымскую, а сваю. Праўда гэта?

— Доўгія ж вушы ў Рыма, — суха ўсміхнуўся Усяслаў. — Аж да Кіева дацягауліся.

— Калі гэта так, — вёў сваё нунцый, — пакайся ў смяротных грахах, дзённа і ношчна малі Хрыста, каб дараваў табе. Усё ў гэтым і ў нябесным жыцці вызначана раз і назаўсёды.

— Але прыйшоў Магамет і не перад Хрыстом укленчыў, а ў аравійскіх пясках знайшоў свайго алаха, — сказаў Усяслаў.

— Ілжэвучэнне, — шырока перахрысціўся нунцый. — Ілжэвучэнне. Ды не будзем пра гэта. Святыя рымскія кардыналы, а я верны іхні служка, загадалі сказаць табе, што са сваёй вышыні яны бачаць не толькі Баляслава Ляшскага, але і Усяслава Кіеўскага і Полацкага. Прывяжы Кіеў да рымскай калясніцы і з рук самога Папы, намесніка Бога на зямлі, атрымаеш каралеўскую карону.

Нунцый устаў з-за стала. Устаў і вялікі князь.

— Што ж перадаць святому прастолу? — то бляднеў, то чырванеў нунцый.

— Юеў не конь — яго не прывяжаш, — сказаў Усяслаў.

Вочы ў нунцыя звузіліся.

— Memento mori, князь. Помні аб смерці.

— Memento vivere. Помні, што жывеш, — ціха, але цвёрда прамовіў Усяслаў.

Нунцый адразу ж паехаў з Кіева. Зноў быў усмешлівы, прыгожы. На развітанне Усяслаў падараваў яму тры вазы воску. На светла-жоўтых камянях было напісана: «Се тавар Божы».

Сплываў лёд у мора. Крыгі несліся па Дняпры і знікалі, як іх не было. Трывожны вецер гладзіў зямлю. 3 пупышак на дрэвах дзе-нідзе выломваліся зялёныя кіпцюрыкі лісцяў Самыя смелыя птушкі даўно ўжо праляцелі на поўнач. «Дзе буслы? — непакоіўся Усяслаў і ўсё часцей глядзеў на неба. — Яны прылятаюць, калі ўскрываюцца Дзвіна з Палатой. Значыць, у Полацку яшчэ лёд і снег». Яму раптам падумалася, што жорсткая бура ў гэты самы час выломвае буслам крылы над морам, кідае птушак на вострыя камяні, у кіпучыя хвалі. Ён аж заплюшчыў вочы.

Віжы-саглядатаі данеслі, што Баляслаў з Ізяславам, ведучы вялікую сілу, ужо ступілі цвёрдай нагою на кіеўскую зямлю. 3 імі ідзе Ізяславаў сын Мсціслаў, той, што сядзеў у Полацку. Гэтую вестку сустрэў Усяслаў з палёгкаюл з патаемнай радасцю. Нарэшце ўсё вырашыцца. Ён адчуваў, што ягоная княжая ўлада ў Кіеве меншыцца і меншыцца. Так растае, меншыцца ў бурлівай вадзе крохкая вясновая крыга.

Кіяне сталі на веча. Усяслаў кланяўся ва ўсе бакі шумнагалосаму яраснаму людству, але казаў мала, слухаў, што кажуць іншыя. Дамовіліся на вечы збіраць гарадское апалчэнне, ісці ў Белгародскую крэпасць, што прыкрывала Кіеў з захаду, каб жалезам сустрэць там Ізяслава і ляхаў. Вялікі гнеў быў супраць Ізяслава — чужынцаў вядзе на родную зямлю, у сваю вотчыну.

3 Пераяслава з дружынай прыйшоў у Кіеў Раман. Выя, параненая палавецкай стралой, распухла, зрабілася, як бервяно. Ён не мог паварушыць галавою і, калі злазіў на велікакняжым двары з каня, калі павольна ўзыходзіў на сені, у вачах была пакута.

— Даруй, вялікі князь, што не магу табе пакланіцца. Выя, кадукяе бяры, не гнецца, — разгублена сказаў Усяславу.

Усяслаў абняў вернага дружынніка, усміхнуўся.

— Выя што? Была б разумная галава на шыі. А дзе твая жонка, маладая ды прыгожая?

— Халоп у Кацеры памёр, Сцяпан, з якім яна ад бацькі свайго ў Кіеў прыехала. На адпяванні Кацера.

Пра полаўцаў, пра стэп не гаварылі. Адзін вярэд для душы, дый толькі. Зноў гуртуе Шарукан стэпнякоў, пазірае са сваіх вежаў на ІСіеў, прымерваецца, з якога боку ўдарыць.

— Як ехалі сюды, чараду буслоў у небе бачылі, — раптам сказаў Раман. Чаму ён сказаў пра такое? Чаму ўспомніў пра буслоў, калі, здавалася, рушыліся неба і зямля. Усяслаў уздрыгнуў, пільна паглядзеў на дружынніка. Няўжо ў розных людзей бываюць аднолькавыя сны?

— На Рубон паляцелі, — прамовіў у радасным здзіўленні і ў нейкім трывожным одуме.

— На Рубон, — кіўнуў галавою Раман.

Абодва змоўклі, але адчулі і зразумелі тое, што хавалася за гэтай, здавалася б, выпадковай гаворкай, ляжала глыбей слоў.

Гарадское апалчэнне рушыла на Белгарад. Ішлі кіяне весела, шумна, падбадзёрваючы сябе крыкамі, свістам, грукатаннем паходных бубнаў. Толькі і чулася:

— Абрэжам Ізяславу бараду!

— Палонных ляхаў, як авечак, прыгонім на Падол!

Але, калі больш уважліва прыгледзецца, ваяўнічасці ў позірках было мала. Проста пахваляўся сусед перад суседам, Дзям'ян перад Іванам. Ішлі на сечу і не хацелі яе, бо цёпла, зелена было на зямлі, бо перад гэтым тлустым пшанічным бліном сустрэлі вясну і сонца, карагоды вадзілі, бярозу завівалі. Хіба можна было паміраць, калі травіца сакаўная лезла, пёрла з чарназёму, калі птушыны вэрхал быў на азёрах і балотах і велізарныя рыбіны, ап'янелыя ад кахання, кідалі ў празрыстыя прахалодныя рачныя струмені гарачую ікру?

Раманавы людзі і болыная частка велікакняжацкай дружыны таксама пайшлі ў Белгарад. Усяслаў амаль адзін застаўся ў апусцелым палацы. Толькі некалькі целаахоўнікаў, некалькі кухараў пакінуў каля сябе. Усю ноч гарэла акно ў ягонай святліцы. Шмат бы срэбра аддалі і кіеўскія баяры і віжы-лазутчыкі Ізяслава, якія ўжо аб'явіліся ў горадзе, каб даведацца, што робіцца за гэтым акном, і, пэўна б, здзівіліся, калі б убачылі, што вялікі князь у белай нацельнай каіпулі сядзіць за дубовым сталом і чытае старыя пергамены. Па дзве-тры сядміцы не вылазіў Усяслаў з паходнага сядла, меч не паспяваў адстуджваць, адшароўваць ад арожай крыві, а тут сядзеў мірны, лагоднавокі, уталопіўшыся ў казюкі-літары. Тыя бясконцыя літары паўзлі па бясконцых старонках чырвонай, карычневай або чорнай саранчою, і не было ім спыну. «Звар'яцеў пярэварацень», — радасна сказалі б ворагі, убачыўшы такое, і плюнулі б, і расцёрлі б нагою тое месца на пяску або паддозе, куды плюнулі.

Адной ноччу, асабліва трывожнай і вятрыстай, калі цяжка дыхаў неспакойны Дняпро, калі палац быў напоўнены густым змрокам, дзверы святліцы, у якой чытаў пергамены Усяслаў, раптоўна расчыніліся, і цераз парог рынуліся на князя тры чалавекі ў чорных плашчах, у мяшках з прарэзінамі для вачэй на галовах.

— Смерць ваўкалаку! — крыкнулі яны, узвіўшы мячы.

Усяслаў рэзка азірнуўся, убачыў, як з перарэзаным чырвоным горлам курчыцца на парозе рында-целаахоўнік. Смерць была побач. Усяслаў скокнуў на стол і ўдарам нагі ў падбароддзе сустрэў аднаго і адразу ж, не раздумваючы, другога таця. Яны рухнулі на падлогу. Трэці, што ўварваўся ў святліцу за імі, на нейкі міг замарудзіў секануць мячом. Усяслаў схапіў яго за горла, паклікаў варту. Усё ў ім трымцела. Ён глядзеў, як вяжуць рынды бічоўкамі начных налётчыкаў, і кулаком выціраў густы пот на бровах. Потым падышоў да аднаго, сарваў мяшок у яго з галавы і анямеў ад здзіўлення — чарнец Мяфодзій, былы сядзельнічы Ярун, стаяў перад ім.

— Лёгкі ж ты яшчэ на нагу, Ярун, — сеўшы за стол, сказаў Усяслаў. — У адзін скок ля майго загрыўка апынуўся. А вось рука падвяла, падвяла...

Рэзка звёў чорныя бровы, спытаў са злосцю:

— Чаму смерці маёй хочаш? Адказвай, шалудзівы пёс!

Мяфодзій маўчаў. Залівала шчокі бледнасць, галава хілілася на правы плячук. Нарэшце сказаў, павольна і разгублена, з цяжкасцю вымаўляючы словы:

— Не бярэ цябе смерць.

— Не бярэ, — згадзіўся Усяслаў. — А вось тваіх сябрукоў — я нават не ведаю, хто яны, — смерць возьме яіпчэ да ўзыходу сонца.

I загадаў рындам:

— Гэтых дваіх цягніце ў катавальню. Дапытаць, не шкадуючы агню і жалеза, і адцяць галовы.

Адзін з налётчыкаў адразу ж закрычаў Мяфодзію:

— Ратуй нас! Ты ж кляўся на крыжы, што твая белая кроў абароніць ад княжых вояў. Ратуй!

— Карай і мяне, — глуха сказаў князю Мяфодзій.

— Святым пакутнікам хочаш стаць? — пранізліва глянуў на свайго былога настаўніка Усяслаў. — Занадта вялікі гонар. Памрэш, як мітульга, начны матылёк, і следу ад цябе не застанецца.

— Ваўкалак, — завыў у смяротнай тузе Мяфодзій. — Памру я, але памрэш і ты. Далёка бачу я, далёка. Агні хрысціянства гараць на зямлі, святая вера ўваходзіць у кожную душу, а вы, нікчэмныя паганцы, начныя совы, канаеце ў пушчах і балотах.

Пры гэтых ягоных словах Усяслаў раптам звонка засмяяўся. Потым упрытык падышоў да Мяфодзія, сказаў:

— Не веру ніводнай тваёй слязе і ніводнаму твайму слову. Ты мяняеш веры, як заяц узімку мяняе поўсць, як птушкі мяняюць пяро. Я прыдумаў табе кару страшнейшую, чым гарачае жалеза і ледзяная вада. Цябе павязуць у Полацк — памятаеш яшчэ наш Полацк? Цябе прывязуць на возера Валовае. Там ёсць капішча. На капішчы — Пярун. Яго дасталі з вады, з глею. Ты будзеш маліцца Перуну, богу тваіх продкаў.

— Не! — закрычаў Мяфодзій. — Не!

— Ты будзеш маліцца, — ціха сказаў Усяслаў. — Табе дадуць хлеб і мяса, дадуць — колькі з'ясі. Ты ж любіш смачна паесці, я ведаю. Я не мог памірыць Хрыста з Перуном, бо нельга вярнуць маланку, якая асвятляе ўчарашняе неба. Іх памірыш ты. Памірыш сваёй малітваю.

— Не! — зноў закрычаў Мяфодзій.

— У цябе будзе для гэтага шмат дзён і вельмі многа хлеба і мяса.

— Ваўкалак, — у бяссільным гневе прашаптаў пабялелы Мяфодзій, але ён болей не існаваў для Усяслава.

— Сядлайце коней, — загадаў вялікі князь. — Я еду ў Белгарад, еду да сваёй дружыны.

Ён імчаўся праз ноч, праз маўклівую сінюю цемру. Чалавек дваццаць вершнікаў імчаліся за ім. Вецер змёў з неба хмары, і адкрылася бясконцае блакітнае поле з безліччу зорак — залатых нязгасных вачэй. Неба глядзела ўніз, глядзела на прыціхлую зямлю, на морак глухіх лясоў, на чорныя люстраныя азёры, на бяздонныя балоты, на пясчаныя выспы, што тырчалі між гэтых балотаў. Усюды панаваў сон. Ён заплюшчваў вочы, затыкаў вушы, расслабляў рукі, і цяжкі меч валіўся з учэпістай жорсткай далоні на траву, у якой спалі чмялі і казюркі. Сэрца чалавека і сэрца звера ў абдымках усемагутнай ночы рабіліся цёплым слабым камячком, які нямоцнымі штуршкамі гнаў па жылах кроў. Спаў чалавек. Спаў мозг — князь цела, але жахлівымі прывідамі поўніўся гэты сон. I чалавек пачынаў крычаць, стагнаць, лэпаў рукою наўкол сябе, шукаючы меч або кап'ё. «Куды імчацца гэтыя вершнікі? — думала неба, гледзячы на Усяслава і ягоных людзей. — Няўжо для сваёй мурашынай мітусні ім не хапае дня? Няўжо ёсць нешта лепшае, чым сон, спачатку зямны, часовы і кароткі, а потым вечны?»

Усяслаў імчаўся праз вецер. Ён з малалецтва любіў яго, любіў нябачнага крылатага асілка, які празрыстым халодным кулаком так можа стукнуць у грудзі, што займае дых.

Войска палачан стаяла асобна ад гарадскога апалчэння, каля сцен Белгарада. Раман загадаў абнесці месца стаянкі плятнём, увабіць вострыя коллі. Квола гарэлі змарнелыя за ноч вогаішчы. Раман не спаў, прытрымаў стрэмя вялікаму князю, калі той саскокваў з каня на зямлю.

— Будзі ўсіх, — сказаў Усяслаў. Неўзабаве агромністая маса людзей, пацепваючыся ад ранішняй свежасці, гатова была слухаць вялікага князя. Ціхенька ржалі коні. Датлявалі вогнішчы.

— Я даўно хацеў пагаварыць з вамі, воі мае, — моцным голасам выгукнуў Усяслаў, і яго пачулі ўсе ад першага найлепшага дружынніка да апошняга замурзанага канявода. — Заўтра ці паслязаўтра тут будуць Ізяслаў з ляхам Баляславам. Пацячэ кроў. Хруснуць шчыты. Пакоцяцца галовы. Заўсёды шукаў я гарачую сечу, але гэтай сечы не хачу.

Ён паглядзеў на неба, і ўсе паглядзелі следам заім.

— Птушкі ляцяць у свае гнёзды. Рэкі ўваходзяць у берагі, — пасля маўчання, якое здалося занадта доўгім, зноў загаварыў Усяслаў. — Падумайце, што лепш: Радзіма або ўлада? Падумайце, якой сцяжынаю пайсці: праліваць не чужую нам кроў або вярнуцца на Палату і Свіслач, абняць жонку з дзецьмі? Я не хачу сечы таму, што мы паб'ём адзін аднаго, Ізяслаў і я, а па нашых касцях у Кіеў увойдзе хан Шарукан. Воі мае! Вам уручаю сваю славу і свой лёс. Хай будзе так: я зараз да кожнага падыду, кожнаму гляну ў вочы і кожны з вас скажа мне толькі адно слова «Кіеў», калі хоча застацца, і слова «Рубон», калі не хоча бітвы, а жадае вярнуцца дамоў.

Усхваляваны гуд пакаціўся між воямі. Так прачынаецца перад навальніцаю густы непарушны лес. Усяслаў пачаў абыход войска.

— Рубон! — ляцела яму насустрач.

— Рубон!

— Рубон!

Ён падышоў да Ядрэйкі.

— Рубон, — хуценька сказаў рыбалоў і не быў бы Ядрэйкам, каб не дадаў: — Чым за морам мёд піць, лепш са Свіслачы вадзіцу. Пабяжым, князь, дадому. Чаго табе не хапае? У іх — Дняпро. У цябе — Дзвіна. У іх — Сафія. I ў цябе — Сафія.

Усяслаў усміхнуўся гаваркому рыбалову, а Раман пагразіў Ядрэйку кулаком.

Толькі некалькі чалавек сказалі: «Кіеў». Усяслаў пакланіўся войску, прамовіў дрогкім голасам:

— Я ведаў ваш адказ. Шмат бітваў чакае нас наперадзе, і мы не баімся іх, але заўтрашняй бітвы не будзе. Падайце мне мой меч!

Два грыдні-збраяносцы хуценька прынеслі, адтарочыўшы ад зменнага князевага каня, доўгі прамы меч. Усяслаў пацалаваў яго, узвіў над галавой.

— Клянуся імем, якое нашу, — заўсёды і ўсюды думаў я пра Полацкую зямлю, пра Дзвіну і Друць, пра Ушачу і Свіслач. Калі яшчэ нашы дзяды-прадзеды сысункамі папярок лаўкі ляжалі, вялікую славу мела наша зямля і заўсёды будзе яе мець. Недарма сядзелі мы ў Кіеве — свой родны Полацк мацавалі. Пакланіцеся ж гэтаму мячу, які павядзе нас дадому!

I адбылося пакланенне мячу. Тысячы людзей апусціліся на калені.

Потым князь загадаў паклікаць двух кіян, якія прыйшлі да сябрукоў ды так і заначавалі пасля добрага пачастунку ў палачан, аддаў ім загадзя падрыхтаваны пергамен, строга наказаўшы:

— Заўтра ж занясіце яго мужам-кіянам.

«Мужы-кіяне, — было напісана ў пергамене, — дзякуй вам, што сыноў маіх і мяне выбавілі на белы свет з цёмнага поруба. Да скону буду памятаць пра гэта. Не хачу крыві і бягу ў Полацк. Люблю Кіеў, але Полацк люблю болей».

Адразу ж войска рушыла на поўнач. Сіняя цемра праглынула ўсіх.

— Конь дадому бяжыць хутчэй, — весела сказау Ядрэйка, ды ніхто не азваўся на ягоны голас. Ішлі І ехалі моўчкі, пільна ўзіраючыся ў туманную імглу. Хто думаў пра маці, хто пра жонку, хто ўсшшшаў тонкую дзіцячую руку, якая ляжала калісьці на ягоным плячы..

Светлай вясновай раніцай у Полацку над Палатой пачулі шчаслівы крык ваўкалака...

Князь Усяслаў яркай зоркай прамчаўся па трывожным небасхіле адзінаццатага стагоддзя. Пры ім Полацкае княства дасягнула сваёй найвышэйшай магутнасці.

Не ўсё ўдалося яму зрабіць. Ён не здолеў аб'яднаць у адну дзяржаву землі крывічоў, не змог памірыць паганцаў з хрысціянамі. Ход гісторыі, яе дыялектыка аказаліся, вядома ж, куды мацнейшымі за ягоны моцны і харобры меч. Але ён застаўся ў народных былінах. Народ запомніў — а народ запамінае навечна — адважнага рашучага Усяслава Чарадзея. «Слова аб палку Ігаравым» зрабіла яго несмяротным.

Розны лёс быў наканаваны князевым сынам. Чуллівы і мяккасардэчны Расціслаў, на вялікі жаль, бясследна згубіўся ў цемрадзі часу. Барыс жа ўдала ваяваў супраць яцвягаў, заклаў у 1102 годзе горад Барысаў, пакінуў нашчадкам сваё імя на славутых «Барысавых камянях», адзін з якіх і сёння можна ўбачыць у Полацку каля Сафіі.

Белавалод з Лютам зніклі, як расталі, у дрымучых лясах над ракой Прыпяццю. Ядрэйка ніяк не мог паверыць, што малады залатар добраахвотна пайшоў з паганцамі. «Сілай павялі, укралі, аплялі лазой і крапівой», — пераканана казаў Ядрэйка.

Кацера з Раманам вярнуліся ў Полацк і жылі ў каханні і згодзе яшчэ доўгія гады. Баярын Аляксей памёр, але не дараваў гордай дачцэ яе нечуванае непаслухмянства.

Ядрэйка, вядома ж, вярнуўся на Свіслач, дзе цярпліва чакалі яго жонка, дзеці, шчупакі і плоткі. 3 усім Усяслававым войскам прыйшоў ён у Полацк, добра пагуляў там дзве сядміцы, там жа сустрэў кума Васіля, менскага сырамятніка. Купілі яны коніка, фурманку і паехалі праз лясы ў свой Менск. Ужо каля Свіслачы, змучанью дарогай, не вытрымалі і заснулі. Сівы конік пакруціў галавою, пафыркаў, асцярожна разам з фурманкаю ўвайшоў на водмелі ў рачную ваду. Ядрэйка прачнуўся ад холаду, убачыў начную блакітную ваду, убачыў наўкол сябе адлюстроўкі яркіх зорак у вадзе, пачаў церці кулакамі вочы, потым спуджана трасянуў кума за плячук:

— Васіль! Васіль! Прачніся! Ці не на неба мы заехалі?