Tajemnica Nerwowego Lwa

ROZDZIAŁ 17. Jupiter wyjaśnia

Zatelefonowali do agencji “Wynajmij auto i w drogę” i tu przynajmniej dopisało im szczęście. Worthington był wolny i gotów do ponownej wyprawy do parku-dżungli. W oczekiwaniu na jego przybycie, chłopcy przekąsili coś niecoś na prędce w kuchni cioci Matyldy.

– Dobra, Jupe – powiedział Bob, sadowiąc się na tylnym siedzeniu rolls-royce – najwyższy czas, żebyś nam wyjaśnił, co się dzieje.

– To bardzo proste – odparł Jupe. – Bracia Hall przemycają diamenty w żelaznych prętach.

– Gorzej ci, Jupe? – odezwał się Pete. – Mówisz o takich prętach jak ten, który znalazłem na składowisku złomu?

Jupe skinął głową.

– Ależ to było lite żelazo. Jak można w czymś takim szmuglować diamenty?

– W takim nie można. Można natomiast w wydrążonym pręcie. Pamiętasz, jak byłem zaskoczony, gdy podałeś mi znaleziony pręt? Otóż był o wiele cięższy od tego, który znalazłem w parku-dżungli, i od tego, który wziąłem wcześniej z ciężarówki wujka. Był o tyle cięższy, że nagle wszystko mi zaskoczyło.

Wiedziałem w tym momencie, że do moich rąk trafiły wydrążone pręty z klatek. Wiedziałem też, że pręty i klatki, które przywiózł wujek Tytus, musiały być kupione na składowisku obok parku. Tam Jim Hall wyrzucił klatkę George'a i prawdopodobnie inne klatki również.

– Ale skąd wiedziałeś, że te twoje pręty zawierają diamenty? – zapytał Bob.

– Nie byłem pewien, dopóki nie dowiedziałem się, że to Jim Hall kupił od wujka Tytusa klatki. Nigdy by nie przyszedł po nie, gdyby diamenty nie były wciąż w nich ukryte. Co za pech. Miałem już te pręty i straciłem je. Jednego tylko wciąż nie wiem. Dlaczego Hall czekał tak długo.

Pete miał jednak pewne wątpliwości.

– Coś mi tu nie gra. Jeśli Hall wiedział, że w klatkach są diamenty, dlaczego w ogóle wyrzucał te klatki?

– Być może palił mu się grunt pod nogami – powiedział Jupe. – Nie mógł przecież dopuścić, żeby je wytropiono na terenie jego posiadłości. Może uważał, że będą sobie bezpiecznie leżały na tym rumowisku za płotem i pozbiera je potem kawałek po kawałku. Ale wymieszały się z innym żelastwem i tak je kupił mój wujek.

– To prawdopodobne – odezwał się Bob. – Pan Hall mógł spytać właściciela składowiska, co się z nimi stało, i tak trafić do twego składu, Olsen i Dobbsie też muszą wiedzieć o prętach. Właśnie sobie przypomniałem, że przecież Olsen, kiedy przyszedł do składu, najpierw pytał o pręty. Pamiętasz?

Jupe skinął głową.

– Zastanawiam się, czy któryś z nich był tajemniczym klientem – dodał Bob.

– Tajemniczy klient? – zapytał Pete.

– No ten, co kupił całą stertę sztab i prętów od pani Jones, w czasie gdy byliśmy z pierwszą wizytą w parku-dżungli. Mogły wśród nich być także pręty z diamentami.

– Nie-e – skrzywił się Pete. – Wszystkie były okropnie ciężkie. Nie zapominaj, że ja to targałem. Były też za długie jak na pręty z klatek. Przynajmniej z tych, jakie kiedykolwiek widziałem.

– Zgdzam się z Pete'em – powiedział Jupe. – Zresztą nie ma znaczenia, kto te pręty kupił. Prawdopodobnie ktoś zupełnie przypadkowy, ale nawet gdyby to był Hall czy Olsen, to i tak nie znaleźli w nich diamentów. W przeciwnym razie nie przyszliby ponownie.

– Aha, Jupe – przypomniał sobie nagle Pete. – Skąd się mógł tam wziąć ten pręt, który wczoraj znalazłeś.

– Mógł się obluzować i wypaść, gdy Jim Hall wyrzucał klatkę. Chciałbym wiedzieć, ile klatek wchodzi tu w grę. Wiemy już, czego szukać, nie wiemy tylko, ile tego jest.

– Wszystkie te pręty wyglądają jednakowo – zauważył Bob. – Jak możesz powiedzieć, który jest który? Kiedy przywieziono klatki i wszystkie pręty były na swoim miejscu, skąd Jim Hall mógł wiedzieć, które zawierają diamenty?

Jupe uśmiechnął się tajemniczo.

– Jest na to sposób.

Bob i Pete popatrzyli na niego kwaśno. Wiedzieli z doświadczenia, że Jupiter zawsze zostawia sobie jeden nie wyjawiony sekret do samego końca.

– Wciąż, nie wyjaśniliśmy tajemnicy, dla której nas wezwano – powiedział Bob. – Dlaczego lew pana Halla stał się nerwowy? I kto stale wypuszcza zwierzęta? Przecież, gdyby zdarzył się wypadek, Hall straciłby wszystko.

– Musimy dotrzeć po nitce do kłębka, a znajdziemy na te pytania odpowiedź – odparł Jupe. – Jest możliwe, że sam Hall wypuścił George'a dla odwrócenia uwagi od swojej działalności. Mógł także ułatwić ucieczkę gorylowi i udawać, że go szuka. Przypomnijcie sobie tylko, jak szybko znalazł się wtedy na właściwym miejscu.

– Przywożąc ze sobą Dawsona ze strzelbą – dodał Pete. – O to nie miałbym do niego pretensji. Uratował nam życie!

– A dzisiejsze zajście? – zapytał Bob. – Jim Hall był na planie filmowym z George'em. Czy mógł wykraść się nie zauważony i wypuścić panterę? Dawson powiedział, że uciekła z jego winy. Czyżby krył Halla?

– To możliwe – powiedział Jupe w zamyśleniu. – Może Dawson jest zorientowany w poczynaniach Jima Halla i stara się go osłonić. Zawsze się zjawia, gdy jest potrzebny. Zupełnie jakby zdawał sobie sprawę, co się dzieje, i chciał uprzedzić przypuszczalny wypadek.

Rolls-royce wjeżdżał już do parku-dżungli.

– Proszę się zatrzymać u stóp wzgórza, Worthington – powiedział Jupe. – Myślę, że nie powinniśmy zbyt ostentacyjnie zjawiać się w domu Halla.

Chłopcy wspinali się piechotą na wzgórze. W pobliżu cichego, białego domu przystanęli nasłuchując.

– Najmniejszego odgłosu – szepnął Pete.

– Może znalazł już diamenty i zwiał?

Jupe wydął usta.

– Tak czy siak wchodzimy tam. Jesteśmy winni wyjaśnienie Mike'owi.

Z tym zgodzili się wszyscy. Jupe ruszył naprzód, ale zaraz zatrzymał się znowu.

– Co? – szepnął Bob.

– Zdawało mi się, że coś usłyszałem – odparł Jupe. – Może lepiej pójść najpierw na polanę obok domu i sprawdzić, co z klatkami. A gdy dotarli na miejsce, powiedział:

– Wygląda spokojnie. Nie widzę…

W tym momencie coś ciężkiego opadło na jego głowę. Nie tylko jego. To samo spotkało stojących obok Pete'a i Boba. Mimo walki, nie mogli wyrwać się niespodziewanym napastnikom. Silne ręce owinęły ich czymś, co stłumiło okrzyki. Unoszono ich gdzieś, bezsilnych, w zupełnych ciemnościach.