Чорныя геральды

ЧОРНЫЯ ГЕРАЛЬДЫ

Жыццё нас б’е, ды так... Аж я не разумею!

Б’е, як у злосці Бог, нібы ад тых удараў

пакутаў хвалі ўюць сабе гняздо надзеі

на беразе душы... Ці я не разумею!

Іх шал, удараў тых... ратаяў злых барознаў

на тварах з лютасці, на карках, што не ўдзерці.

Ці гэта жарабкі атылаў дубалобых,

Геральды чорныя, ганцы ад пані Смерці.

Як ад Хрыста ў душы зрываюцца ў прадонні

ад веры найсвятой — ёй Лёс жадае кары.

Трэск бохана, які згарае дымна ў печы,

пакуль выцягваем, нагадваюць удары.

А чалавек... Жабрак! Адводзіць моўчкі вочы,

бы на плячы руку адчуўшы перад сконам;

адводзіць, як вар’ят, і ўсё, што нёс пакутна,

мялее лужынай у позірку ягоным.

Жыццё нас б’е, ды так... Ажно не разумею!