Я не падману: вершы, песні, балады

Ня сплю я, ды прарочы сон мне сьніцца…

Пілюлі п'ю, — магчыма, так засну?..

Ды колькі я ўжо сьліны горкай праглынуў! —

Інстанцыі, чыноўнікі-рупліўцы

Мне аб'явілі жорсткую вайну —

За тое, што спакой я ўзварухнуў,

Што хрыпам я краіну скалануў,

Каб даказаць, што ў коле я ня сьпіца,

За тое, што карціць мне, што ня сьпіцца,

Што ў перадачах іхніх заграніца

Дае маю блатную даўніну

І лічыць абавязкам павініцца:

— Даруйце, што бяз згоды… — Ну і ну!

За што яшчэ? За жоначку-вясну?

Маўляў, ня мог на нашай ажаніцца!

Маўляў, упарта лезу ў чужыну

І надта ж не хачу на дно зваліцца!

Што песьню напісаў, і не адну,

Пра тое, як мы колісь білі фрыца,

І пра байца, які на дзот валіўся,

А сам — ні сном ні духам пра вайну!

Крычаць, што скраў я месяца сьпіну

І шчэ што ўкрасьці я не праміну, —

І небыліцу даганяе небыліца.

Ня сьпіцца мне… Ну, як жа тут ня сьпіцца?!

Не! Не сап'юся! Рукі працягну

І завяшчаньне крыжам ахіну,

І не забуду сам перахрысьціцца,

І песьню напішу, ды не адну,

І ў песьні той кагосьці пракляну,

Ды ў пояс не забуду пакланіцца

Ўсім, хто пісаў, каб я ня сьмеў зваліцца!

Хай чаша горкая, — я іх не падману!