Гары Потэр і Таемны Пакой

— РАЗДЗЕЛ XIV — Карнэліюс Фадж

Гары, Рон і Герміёна даўно ведалі, што за Хагрыдом водзіцца адзін грашок - хваравітая любасць да вялізных і небяспечных істот. Чаго каштаваў дракон, якога Хагрыд летась спрабаваў выгадаваць у сваёй бярвеністай хатцы, або гіганцкі трохгаловы сабака, які атрымаў любаснае імя "Флуфі". Можна было не сумнявацца ў тым, што і ў юныя гады Хагрыд валодаў тымі жа якасцямі і, пазнаўшы аб існаванні ў замку монстра, пайшоў бы на ўсё, абы ўбачыць яго хоць крайком вока. Хагрыд, хутчэй за ўсё, пашкадаваў бы пачвару, якая сядзела пад замком і вырашыў бы даць яму магчымасць расцерці шматлікія ногі; перад разумовым позіркам у Гары паўстаў такі малюначак: трынаццацігадовы Хагрыд спрабуе надзець на монстра нашыйнік з ланцужком. Сапраўды таксама Гары быў упэўнены, што ні ў трынаццаць гадоў, ні зараз, Хагрыд не быў здольны кагось забіць.

Гары амаль што шкадаваў, што знайшоў спосаб зносін з дзённікам Рэдла. Рон з Герміёнай зноў і зноў прымушалі яго распавядаць аб убачаным; яго ўжо нудзіла ад гэтых пераказванняў і ад бясконцых абмеркаванняў, якія за імі йшлі.

- Рэдл напэўна схапіў не таго, каго трэба, - сказала Герміёна. - І наогул, можа быць, на людзей нападаў зусім іншы монстар...

- У нас тут што, монстрапарк? - сумна спытаў Рон.

- Але мы заўсёды ведалі, што Хагрыда выключылі, - няшчасным голасам вымавіў Гары. - А напады, мабыць, спыніліся пасля таго, як яго выкінулі з школы. У адваротным выпадку, Рэдлу не далі бы прыза.

Рон паспрабаваў змяніць пласцінку.

- А Рэдл і напраўду падобны на Персі... Ну, хто яго прымушаў данасіць на Хагрыда?

- Але ж пачвара кагосьці забіла, Рон, - нагадала Герміёна.

- А Рэдлу трэба было вяртацца ў маглаўскі дзіцячы дом, - дадаў Гары. - Я не магу вінаваціць яго за тое, што ён жадаў застацца ў школе...

- А ты ж сустрэўся з Хагрыдам на Цямрэчным завулку, памятаеш, Гары?

- Ён купляў сродак ад пажадлівых смоўжняў! - выпаліў Гары.

Усе трое замоўклі. Пасля працяглай паўзы Герміёна адважылася задаць непакоіўшае усіх далікатнае пытанне:

- Як вы думаеце, можа, варта спытаць аб гэтым самога Хагрыда?

- Ага, нанесці яму прыемны візіт, - з'едліва сказаў Рон. - Прывет, Хагрыд. Скажы, ты калі-небудзь выпускаў у замку на волю каго-небудзь шалёнага і касматага?

Урэшце рэшт было вырашанае нічога не казаць Хагрыду, калі толькі не адбудзецца яшчэ адзін напад, і, паколькі дні праходзілі за днямі, а бесцялеснага голасу больш не было чуваць, хлопцы сталі спадзявацца, што ім ніколі не прыйдзецца пытаць брамніка, завошта яго выключылі з школы. Прайшло ўжо амаль чатыры месяца з тых часоў, як Скамянелі Джасцін і Амаль Безгаловы Нік, і грамадская думка была такая, што той хто нападаў, хто бы ён ні быў, выдаліўся назаўжды. Піўзу нарэшце надакучыла яго песенька "Ах, Потэр-бруднотар", Эрні Макміллан аднойчы на гербалогіі цалкам ветліва папытаў Гары перадаць яму вядро з паганкамі, а ў сакавіку ў цяпліцы нумар тры мандраганяткі закацілі шумную, разудалую вечарынку. Прафесар Спроўт была па-за сябе ад шчасця.

- Як толькі яны пачнуць лазіць адзін аднаму ў чыгуны, гэта будзе азначаць, што яны канчаткова паспелі, - радасна паведаміла яна Гары. - І тады мы зможам ажывіць нашых бедных пацярпелых.

Падчас велікодных вакацыяў у другакласнікаў з'явілася новая тэма для разважанняў. Настаў час выбіраць прадметы для вывучэння ў трэцім класе. Герміёна, у адрозненне ад шматлікіх, падышла да гэтага пытання са ўсёй сур'ёзнасцю.

- Гэта паўплывае на ўсё наша далейшае жыццё! - заявіла яна Гары і Рону, у той час як усе яны ўважліва вывучалі спіс прадметаў і прастаўлялі галачкі.

- Я жадаю толькі аднаго - кінуць зеллеварэнне, - сказаў Гары.

- Нельга, - змрочна буркнуў Рон. - Усе старыя прадметы застаюцца, а то я бы адмовіўся займацца абаронай ад сіл зла.

- Але ж гэта такі важны прадмет!

- Толькі не з такім настаўнікам, як Локхард, - сказаў Рон. - Мяне асабіста ён навучыў аднаму, як выпускаць эльфіек з клеткі.

Нэвіл Лонгбатам атрымоўваў шматлікія лісты ад сваякоў, прычым кожны раіў нешта сваё. Ушчэнт заблытаўшыся і занепакоены, Нэвіл вадзіл носам па спісе, высунуўшы язык, і пытаў навакольных, што, па іх меркаванню, цяжэй: арыфмантыка або вывучэнне старажытных рун. Дын Томас, які, як і Гары, вырас сярод маглаў, вырашыў пытанне наступным чынам. Ён зачыніў вочы і ткнуў чароўнай палачкай у спіс, пасля чаго запісаўся на тыя прадметы, якія яна паказала. Герміёна ні ў каго рады не пытала, проста запісалася на ўсё.

Гары толькі крыва ўсміхнуўся, калі ўявіў сабе, як бы ён абмяркоўваў сваю далейшую чароўную кар'еру з дзядзькоў Вернанам і цёткай Петуніей. Пры ўсім пры тым, у яго не тое каб зусім не было настаўнікаў: Персі Уізлі з задавальненнем падзяліўся з ім досведам.

- Усё залежыць ад таго, чым ты жадаеш заняцца, Гары, - вымавіў ён. - Ніколі не рана падумаць аб будучыні, так што я рэкамендаваў бы табе вылучыць вяшчунства. Потым, наконт маглазнаўства ходзяць гутаркі, што гэта, для дурняў, але маё асабістае меркаванне такое, што трэба мець вельмі выразныя паданні аб нечароўным свеце, асабліва, калі ты збіраешся працаваць у цесным кантакце з ім - паглядзі на майго бацьку, ён выбраў справу з магламі. Мой брат Чарлі заўсёды кахаў праводзіць час на прыродзе, таму ён вылучыў сыход за чароўнымі істотамі. Трэба выкарыстаць свае моцныя бакі, Гары.

Аднак, адзінае, у чым Гары сапраўды быў добры, так гэта ў квідытче. Скончылася тым, што ён вылучыў тыя жа самыя прадметы, што і Рон, разважыўшы так: калі ён апынецца ў іх поўнай бездар’ю, то, прынамсі, побач з ім будзе хтосьці, хто зможа дапамагчы.

У наступным квідытчным матчы "Грыфіндор" гуляў супраць "Хафлпафа ". Вуд настаяў, каб каманда трэніравалася штодзень пасля вячэры, і ў Гары, апроч квідытча і Хатніх заданняў, зусім ні на што не заставалася часу. Тым не менш, трэніроўкі сталі не такімі складанымі, і ўжо, прынамсі, не такімі мокрымі, таму ўвечар перад суботнім матчам Гары накіроўваўся ў Грыфіндорскую спальню, каб пакласці на месца мятлу, з прыемным адчуваннем, што шанцы "Грыфіндора" атрымаць кубак школы вельмі і вельмі высокія.

Але яго добры настрой не падоўжылася доўга. На вяршыні лесвіцы, вядучай у спальню, ён выявіў Нэвіля, блізкага да роспачу.

- Гары... я не ведаю, хто гэта зрабіў... я толькі што ўвайшоў...

Са страхам гледзячы на Гары, Нэвіл расхінуў дзверы.

Паўсюль былі раскіданыя рэчы з Гарынага куфара. Мантыя валялася разарваная. Прасціны былі сарваныя з ложка, і ўсе скрыні тумбачкі высунутыя, а іх змесціва расшвыряна па матрацы.

Расчыніўшы рот, Гары павольна падышоў да ложка па старонках, выдраным з "Турнэ з тролямі". Нэвіл дапамог заслаць бялізну. Увайшлі Рон, Дын і Шэймас. Дын гучна вылаяўся.

- Хто гэта тут усё раскідаў, а, Гары?

- Паняцці не маю, - адказаў засмучаны хлопчык. Рон у гэты час даследаваў раскіданую вопратку. Усе кішэні былі вывернутыя вонкі.

- Хтосьці нешта шукаў, - сказаў Рон. - Паглядзі, нічога не знікла?

Гары стаў падбіраць рэчы і кідаць іх у куфар. І толькі тады, калі ён адправіў на месца апошнюю з Локхардаўскіх кніг, да яго раптам дайшло:

- Дзённік Рэдла знік!

- Што?!

Гары матнуў галавой у бок дзвярэй, і яны з Ронам вышлі. Яны паспешна спусціліся ў агульную гасціную і селі побач з Герміёной, якая чытала "Адаптаваныя старажытныя руны".

Пазнаўшы навіны, Герміёна жахнулася.

- Але ж... толькі хтосьці з "Грыфіндора" мог выкрасці... ніхто больш не ведае пароля...

- Цалкам дакладна, - пацвердзіў Гары.

Прачнуўшыся на наступны дзень, яны ўбачылі, што на вуліцы асляпляльна ярка ззяе сонца і дзьме найсвежы ветрык.

- Ідэальныя ўмовы для квідытча! - радасна паведаміў Вуд за Грыфіндорскім сталом, нагружаючы амлетам талеркі гульцоў сваёй каманды. - Гары, давай-ка сюды, табе трэба як след падсілкавацца.

Гары ўважліва вывучаў тых, хто сядзеў за сталом свайго каледжа, гадаючы, ці не сядзіць новы ўладальнік дзённіка Рэдла прама ў яго перад носам. Герміёна настойліва раіла паведаміць аб крадзяжы, але Гары такая думка не падабалася. Тады яму бы прыйшлося распавесці настаўнікам аб дзённіку ўсе падрабязнасці, а бо невядома, колькі чалавек з іх ведае, завошта Хагрыд быў выключаны пяцьдзесят гадоў таму. Гары не жадаў зноў выцягваць на святло гэтую цёмную гісторыю.

Ён выйшаў з Вялікай залы разам з Роном і Герміёнай з намерам падняцца ў спальню і ўзяць квідытчную форму, і тут яшчэ адна сур'ёзная турбота папоўніла сабою растучы спіс Гарыных клопатаў. Ледзь ён паставіў нагу на прыступку мармуровай лесвіцы, як зноў пачуў...

- ...дай усадзіцца... разарваць... гэтым разам забіваць...

Ён загарлапаніў. Рон і Герміёна ў жаху адскочылі.

- Зноў голас! - выклікнуў Гары, аглядаючыся праз плячо. - Я толькі што чуў... А вы?

Рон, з акругліўшыміся вачымі, моўчкі патрос галавой. Герміёна, паміж тым, задуменна прыклала далонь да ілба.

- Гары - мне падаецца, я зразумела! Мне трэба ў бібліятэку!

І яна памчалася ўверх па лесвіцы.

- Што яшчэ яна зразумела? - безуважліва прамовіў Гары, па-ранейшаму азіраясь па баках у спробе высвятліць, адкуль мог раздавацца голас.

- Не ведаю, што, але відавочна значна больш, чым я, - сказаў Рон, які працягваў трэсці галавой.

- А у бібліятэку-та ёй навошта?

- Герміёна заўсёды ходзіць у бібліятэку, - паціснуў плечамі Рон. - У яе правіла: не ведаеш, што рабіць - ідзі ў бібліятэку.

Гары стаяў у нерашучасці і прыслухваўся, ці не раздасца зноў голас, але тут народ пачаў выходзіць з Вялікай залы. Усё гучна размаўлялі, накіроўваючыся да выхаду - навучэнцы ішлі глядзець гульню.

- Табе пара, - сказаў Рон. - Ужо амаль адзінаццаць - матч...

Гары кінуўся ў Грыфіндорскую вежу, схапіў "Німбус 2000" і ўліўся ў натоўп, які ішоў праз двор да поля, але думкамі ён усё яшчэ заставаўся ў замку, побач з бесцялесным голасам. Апранаючыся ў квідытчную форму, ён суцяшаў сябе тым, што ў замку нікога няма, усё на вуліцы.

Абедзве каманды вышлі на поле пад аглушальныя апладысменты. Олівер Вуд для размінкі абляцеў вакол кольцаў; мадам Хуч выпусціла мячы. Хафлпафцы, у чорна-жоўтай форме, стаялі кружком і ў апошні раз абмяркоўвалі тактыку сённяшняй гульні.

Гары як раз збіраўся сесці на мятлу, калі прафесар МакГонагал паўкрокам, полубегам, з'явілася на поле. У руках у яе быў вялізны малінавы мегафон.

Сэрца ў Гары так і звалілася.

- Матч адмяняецца, - абвясціла прафесар МакГонагал у мегафон да адмовы забітым трыбунам. Панесліся незадаволеныя ляманты. Олівер Вуд, з звар'яцелым выглядам, прызямліўся і пабег да прафесара МакГонагал, забыўшы слезці з мятлы.

- Але, прафесар, - крычаў ён. - Мы павінны гуляць... кубак... "Грыфіндор"...

Прафесар МакГонагал не звярнула на яго ніякай увагі і працягвала крычаць у мегафон:

- Усе вучні павінны неадкладна вярнуцца ў агульныя гасціныя сваіх каледжаў! Там яны атрымаюць дадатковую інфармацыю ад завучэй! Як мага хутчэй, паспяшаецеся!

Потым яна апусціла мегафон і паманіла Гары да сабе.

- Потэр, табе, я думаю, лепш пайсці са мной...

Не разумеючы, з якой, уласна, нагоды яго падазраюць гэтым разам, Гары ўбачыў, як ад незадаволенага натоўпу аддзяліўся Рон; ён збег па кірунку да іх, а яны ўжо накіроўваліся ў замак. Да здзіўлення Гары, прафесар МакГонагал не пярэчыла.

- Так, мабыць, табе таксама лепш пайсці з намі, Уізлі...

Некаторыя праходзячыя паблізу хлопцаў выяўлялі незадаволенасць з нагоды адмены матчу; іншыя маўчалі, але выглядалі спалоханымі. Гары з Ронам прайшлі ўслед за прафесарам МакГонагал у замак і ўверх па мармуровай лесвіцы. Але гэтым разам іх вялі не ў нейкі кабінет.

- Для вас гэта будзе шок, - папярэдзіла прафесар МакГонагал нечакана мякка, калі яны падышлі да бальнічнага аддзялення. - Адбылся яшчэ адзін напад... падвойны напад.

Унутранасці ў Гары выканалі жудаснае сальта. Прафесар МакГонагал расхінула дзверы, і яны з Ронам прайшлі ўнутр.

Мадам Помфры стаяла схіліўшыся над доўгавалосай кучаравай дзяўчынкай з пятага класа. Гары пазнаў гэтай дзяўчынку - яна была з "Равенкла", гэта ў яе яны пыталі дарогу ў агульную гасціную "Слізэрына". А на суседнім ложку...

- Герміёна! - праенчыў Рон.

Герміёна ляжала абсалютна нерухома, гледзячы ў столь шклянымі вачамі.

- Іх выявілі поруч бібліятэкі, - паведаміла прафесар МакГонагал. - Мабыць, у вас няма ніякіх тлумачэнняў? Поруч іх на падлозе было знойдзена вось гэта...

Яна паказала маленькае, круглае люстэрка.

Гары з Ронам адмоўна пагушкалі галовамі, не адрываючы ўзрушаных поглядаў ад Герміёны.

- Я праводжу вас у Грыфіндорскую вежу, - сказала прафесар МакГонагал забітым голасам, - мне ў любым выпадку трэба выступіць перад вучнямі.

- Усе вучні павінны вяртацца ў агульныя гасціныя сваіх каледжаў да шасці гадзінам вечара. Пасля гэтага ніхто не павінен выходзіць. У класы, а таксама ў туалет, вас будуць суправаджаць настаўнікі. Квідытчныя трэніроўкі і матчы часова адмяняюцца. Таксама забараняецца правядзенне любых мерапрыемстваў у вячэрні час.

Грыфіндорцы, набіўшыеся ў агульную гасціную, слухалі прафесара МакГонагал, не выдаючы ні гуку. Яна скруціла скрутак з тэкстам аб'явы і вымавіла здушаным голасам:

- Наўрадці трэба дадаваць, што я рэдка пачувалася настолькі занепакоенай. Вельмі верагодна, што школу зачыняць аж да пайманні злачынца, адказнага за ўсе гэтыя напады. Я пераканаўча прашу тых з вас, хто можа даць хоць нейкую інфармацыю па гэтай падставе, зрабіць крок наперад.

Потым яна з некаторай няёмкасцю перабралася праз адтуліну за партрэтам. Грыфіндорцы адразу жа нястрымна пачалі абмяркоўваць здарэнне.

- Значыць, так: мінус двое Грыфіндорцаў, не лічачы Грыфіндорскага прывіда, адна з "Равенкла" і адзін з "Хафлпафа ", - палічыў па пальцах прыяцель ці Двайнят Джордан, - Цікава, чаму нікому з настаўнікаў не прыходзіць у галаву, што ўсё Слізэрынцы цэлыя? Хіба не відавочна, што ўсё зло ідзе з "Слізэрына"? Нашчадак Слізэрына, монстар таксама Слізэрынскі - чаму бы ім папросту не разагнаць гэты каледж? - прагукаў ён пад ухваляльныя ківы і разрозненыя апладысменты.

Персі Уізлі сядзеў у крэсле каля Лі Джордана, аднак, на гэты раз чамусьці не спяшаўся выказаць сваё меркаванне. Ён быў бледны і разгублены.

- Персі у шоку, - паціху шапнуў Джордж на вуха Гары. - Гэтая дзяўчынка з "Равенкла", Пенелопа Крысталлуотэр, яна - стараста. Мне падаецца, Персі не чакаў, што монстар асмеліцца напасці на старасту.

Але Гары слухаў паловай вуха. Ён не мог пазбавіцца ад пераследуючай яго выявы Герміёны, якая нерухома, як статуя, ляжыць на бальнічным ложку. І, апроч усяго іншага, калі злачынца неўзабаве не зловяць, то яму маецца правесці невядома колькі часу ў Дурслі. Том Рэдл выдаў Хагрыда з-за таго, што не мог вынесці думкі аб знаходжанні ў дзіцячым доме. Гары выдатна яго разумеў.

- Што жа нам рабіць? - гэтым разам у вуха шаптаў голас Рона. - Як ты думаеш, яны падазраюць Хагрыда?

- Трэба пайсці і паразмаўляць з ім, - вырашыў Гары. - Я не думаю, што гэтым разам вінаваты ён, але, калі ў мінулы раз монстра выпусціў Хагрыд, то ён павінен ведаць, як патрапіць у Таемны Пакой, а гэта ўжо сёе-тое.

- Але МакГонагал сказала, каб мы нікуды не выходзілі з вежы, толькі на заняткі...

- Падаецца, - сказаў Гары вельмі-вельмі ціха, - настаў час дастаць татаў плашч.

У спадчыну ад бацькі Гары дасталася адна-адзіная рэч: доўгі серабрысты плашч-нябачнік. Гэты плашч даваў ім з Ронам шанец таемна, каб ніхто не пазнаў, вылучыцца з замка і наведаць Хагрыда. Хлопцы ў звычайны час адправіліся ў ложак, пачакалі, пакуль Нэвіл, Дын і Шэймас перастануць абмяркоўваць Таемны Пакой і нарэшце заснуць, затым усталі, зноў апрануліся і атуліліся плашчом.

У падарожжы па змрочным, цёмным замку не было нічога прыемнага. Пры гэтым Гары, які і раней выбіраўся з Грыфіндорской вежы па начах, ніколі яшчэ не сустракаў падчас сваіх блуканняў такой колькасці народу. Выкладчыкі, старасты, прывіды парамі дзяжурылі ў калідорах, зорка аглядаючыся па баках - ці няма чаго падазронага. Плашч-нябачнік не хаваў гукаў, і Гары з Ронам перажылі некалькі прыкрых імгненняў, калі Рон ударыў вялікі палец на назе літаральна ў некалькіх метрах ад таго месца, дзе на пасту стаяў прафесар Снэйп. Да шчасця, Снэйп чхнуў амаль адначасова з тым, як Рон вылаяўся. Словам, хлопчыкі выпрабавалі вялізнае палягчэнне, калі нарэшце дабраліся да дубовых дзвярэй і неўзаметку выслізнулі вонкі.

Ноч была ясная, зорная. Яны пахутчэй пабеглі насустрач асветленым акенцам халупы, дзе жыў Хагрыд. Плашч яны знялі ў самога ганку.

Праз секунду пасля таго, як яны пастукалі, Хагрыд расхінуў дзверы. Хлопчыкі апынуліся тварам да твару з накіраванай на іх стралой - Хагрыд стаяў з арбалетам. Нямецкі дог Фанг гучна брахаў за спіной у гаспадара.

- Ой, - сказаў Хагрыд, апускаючы зброю і здзіўлена гледзячы на госцяў. - Чаго вы тут забылі?

- А гэта навошта? - уваходзячы ў дом, у сваю чаргу спытаў Гары і паказаў на арбалет.

- Так, глупства... ні навошта, - проворчал Хагрыд. - Чакаю які-каго... усё роўна... садзіцеся... гарбаты згатую...

Было відаць, што ён з цяжкасцю аддае сабе справаздачу ў тым, што робіць. Ён ледзь не заліў агонь у агмені, праліў туды ваду, і тут жа неасцярожным рухам рукі збіў са стала заварачны імбрычак.

- Што з табой, Хагрыд? - спытаў Гары. - Ты ведаеш пра Герміёну?

- Ага, ведаю, чуў, - адказаў Хагрыд злёгку вагаючымся голасам.

Хагрыд стала зіркаў на дзверы. Ён наліў хлопчыкам па вялізнай кружцы кіпеню (пакуначкі з гарбатай пакласці забыў) і як раз выкладваў на талерку цвёрдыя лусты фруктовага пірага, калі раздаўся патрабавальны стук у дзверы.

Хагрыд выпусціў пірог. Гары з Роном абмяняліся панічным поглядам, затым адным рухам накінулі на сябе плашч-нябачнік і адпаўзлі ў кут. Хагрыд упэўніўся, што хлопцаў не відаць і яшчэ раз расхінуў дзверы.

- Добры вечар, Хагрыд.

Прыйшоў Дамблдор з сур'ёзным, амаль суровым выразам твару. Следам за ім увайшоў чалавек вельмі дзіўнага выгляду.

У незнаёмца былі сівыя ўскудлачаныя валасы і заклапочаны выраз твару. Апрануты ён быў у непрыдатныя адно да аднаго вопраткі: гарнітур у палоску, малінавы гальштук, доўгую чорную мантыю і пурпурныя востраносыя боты. Падпахай ён трымаў кацялок колеру ліпы.

- Гэта татаў начальнік! - вытхнуўся Рон. - Карнэліюс Фадж, міністр магіі!

Гары пхнуў Рона ў бок, каб той замоўк.

Хагрыд спалатнеў і пакрыўся потам. Ён паваліўся на крэсла і паглядзеў спачатку на Дамблдора, потым на Карнэліюса Фаджа.

- Дрэнныя справы, Хагрыд, - прамовіў Фадж адрывіста, - вельмі дрэнныя. Прыйшлося прыехаць. Чатыры нападу на магланароджаных. Справа зайшло занадта далёка. Міністэрства змушанае прымаць меры.

- Я невінаваты, - пралапатаў Хагрыд, умольна гледзячы на Дамблдора, - вы ж ведаеце, я невінаваты, прафесар Дамблдор, сэр...

- Я жадаў бы давесці да вашай звесткі, Карнэліюс, што я цалкам і цалкам давяраю Хагрыду, - нахмурыўся Дамблдор, гледзячы на Фаджа.

- Паслухайце, Альбус, - ніякавата прамовіў Фадж, - мінулае Хагрыда працуе супраць яго. Міністэрства змушанае дзейнічаць - да нас паступілі сігналы ад чальцоў кіравання школы...

- Я яшчэ раз паўтараю, Карнэліюс, што адхіленне Хагрыда не дасць ні найменшага выніку, - сказаў Дамблдор. У яго блакітных вачах гарэў такі агонь, якога Гары яшчэ ніколі ў іх не бачыў.

- Паглядзіце на справу з майго боку, - прамармытаў Фадж, круцячы ў руках кацялок, - Я знаходжуся пад вялікім ціскам. Трэба, каб людзі бачылі, што я прымаю меры. Калі высвятліцца, што гэта не Хагрыд, то ён проста вернецца ў школу, і ніякіх пытанняў да яго больш не паўстане. Але я абавязаны забраць яго. Абавязаны. Калі бы я не павінен быў выконваць свае абавязкі...

- Забраць мяне? - спытаў Хагрыд. Ён дрыжаў з галавы да ног. - Куды забраць?

- Зусім ненадоўга, - адказаў Фадж, пазбягаючы погляду Хагрыда. - Гэтае не пакаранне, Хагрыд, хутчэй мера засцярогі. Калі зловяць кагосьці іншага, то цябе адразу жа адпусцяць з належнымі выбачэннямі...

- Не ў Аскабан? - хрыпла праенчыў Хагрыд.

Раней чым Фадж паспеў адказаць, зноў раздаўся гучны стук у дзверы.

Дамблдор адкрыў. Гэтым разам Гары атрымаў локцем у бок; ён выдаў амаль што чутны выкрык.

Містэр Люцыюс Малфой упэўнена ўвайшоў у халупу, захутаны ў доўгую чорную дарожную мантыю. На твары яго гуляла халодная, здаволеная ўсмешка. Фанг завыў.

- Ужо тут, Фадж, - ухваляльна кіўнуў галавой ён, - малайчына, малайчына...

- Табе чаго тут? - люта ўскінуўся Хагрыд. - Прэч з майго дому!

- Дарагі вы мой, прашу, паверце, я не выпрабоўваю ні найменшага задавальнення ад знаходжання ў вашым - ммм - вы завеце гэта домам? - прамовіў Люцыюс Малфой, акідвая пагардлівым позіркам маленькую халупу. - Проста я прыбыў у школу, і мне паведамілі, што я магу знайсці дырэктара тут.

- І чаго жа вы ад мяне жадаеце, Люцыюс? - спытаў Дамблдор. Ён казаў ветліва, але ў блакітных вачах па-ранейшаму шугаў агонь.

- Жудасная вестка, Дамблдор, - гультаявата расцягваючы словы, сказаў Малфой і дастаў доўгі пергаментны скрутак, - але кіраванне школы лічыць, што надышоў час, калі вы павінны адступіць у бок. Вось загад аб адхіленні - з дванаццаццю подпісамі. Баюся, нам усім падаецца, што вы страцілі нюх. Колькі сёння адбылося нападаў? Яшчэ два? Такімі тэмпамі, у "Хогвартсе" зусім не застанецца магланароджаных, а ў сувязі з тым што мы ўсе ведаем, якая гэта будзе незаменная страта, не ці так?

- Паслухайце, Люцыюс, - занепакоіўся Фадж. - Адхіліць Дамблдора - не, не - гэта апошняя рэч, якая нам патрэбна ў гэты момант...

- Прызначэнне - або адхіленне - дырэктара заўсёды з'яўлялася прэрагатывай кіравання, Фадж, - роўным голасам сказаў містэр Малфой. - І, паколькі ў Дамблдора не атрымоўваецца спыніць маньяка...

- Паслухайце, Малфой, калі ў Дамблдора не атрымалася, - настойліва вымавіў Фадж, над верхняй губой у яго выступіў пот, - то, я жадаю сказаць, каму тады атрымаецца?

- Аб гэтым мы паклапоцімся, - з агіднай усмешкай адказаў містэр Малфой. - Але дванаццаць чальцоў кіравання прагаласавала за...

Хагрыд ускочыў на ногі і змёў сваёй кашлатай галавой павуціну з столі.

- А колькім ты пагражаў, шантажаваў, каб яны пагадзіліся, а, Малфой? - прароў ён.

- Дарагі Хагрыд, гэты ваш несуцішны тэмперамент, ці ведаеце, аднойчы давядзе вас да бяды, - абыякава прамовіў містэр Малфой. - І ўжо ва ўсялякім разе я бы не раіў вам крычаць падобным чынам на ахоўнікаў Аскабана. Ім гэта зусім не спадабаецца.

- Нельга чапаць Дамблдора! - заекатаў Хагрыд. Нямецкі дог Фанг сціснуўся і заскуголіў у сваім кошыку. - Забярэце яго, так ні адзін маглёныш не выжыве! Будуць яшчэ забойства!

- Супакойся, Хагрыд, - строга загадаў Дамблдор і паглядзеў на Люцыюса Малфоя.

- Калі кіраванне настойвае на маім адхіленні, Люцыюс, я, зразумела, адыйду ў бок...

- Але... - заікнуўся Фадж.

- Не! - завыў Хагрыд.

Дамблдор не адводзіў сваіх блакітных вачэй ад халодных сталёвых вачэй Люцыюса Малфоя.

- Аднак, - працягваў Дамблдор, прамаўляючы словы павольна і паасобна, каб ніхто нічога не прапусціў, - я сапраўды пакіну гэтую школу толькі тады, калі тут не застанецца аніводнаго адданага мне чалавека. Акрамя таго, у сценах "Хогвартса" тыя, каму патрэбна дапамога, заўсёды змогуць знайсці яе.

Нейкую дзель секунды Гары быў амаль упэўнены, што Дамблдор кінуў вокамгненны погляд у кут, дзе стаялі яны з Роном.

- Як файна, - кінуў Малфой, кланяясь. - Нам усім будзе бракаваць вашага - ммм - у вышэйшай ступені своеасаблівага метаду вядзення спраў, Альбус. Мне застаецца толькі выказаць надзею, што ваш паслядоўнік здолее прадухіліць любыя - як там? - забойства.

Ён расхінуў дзверы халупы перад Дамблдорам і з паклонам праводзіў яго. Фадж, па-ранейшаму ніякавата перабіраўшы у руках поля кацялка, чакаў, пакуль Хагрыд выйдзе наперадзе яго, але Хагрыд не рухаўся. Волат зрабіў глыбокі ўдых і, дбайна падбіраючы словы, сказаў у прастору:

- Калі хто жадае чаго высвятліць, так яму трэба ісці за павукамі. Яны вывядуць куды трэба! Вось чаго я скажу.

Фадж утаропіўся на яго ў найпоўным здзіўленні.

- Усё, іду, - сказаў Хагрыд, накідваючы на плечы кратовае футра. Але, ужо амаль на парозе, ён зноў спыніўся і зноў гучна сказаў у прастору: - і камусьці прыйдзецца карміць Фанга, пакуль мяне няма.

Дзверы з грукатам зачынілася, і Рон вылез з-пад плашча.

- Ну мы і ўляпаліся, - хрыпла заявіў ён. - Дамблдора няма. Школу вось-вось зачыняць. Вось убачыш, заўтра зноў пачнуцца напады.

Фанг завыў і стаў скрыгатацца ў зачыненыя дзверы.