Пан Тадэвуш, або Апошні наезд у Літве

О годзе той, як памятны ты ў нашым краі!

Цябе завуць дагэтуль годам ураджаю

І годам войнаў, і дагэтуль людзі баюць

Пра слаўны год і песні пра яго спяваюць.

Даўно ты быў прадказаны нябесным цудам

І звесткай папярэджаны глухой між людам.

На сэрцы літвіноў напала ў весну гэту

І прадчуванне, нібы прад сканчэннем свету,

І сумна-радаснае нейкае чаканне

I быдла ў полі першы раз вясною ранняй,

Хоць і заморанае голадам, худое,

На рунь[56] не бегла, а лянівай грамадою

Паклалася, ўдыхаючы раллі пах свежы,

Раўло і перажоўвала астаткі ежы.

Сяляне, цягнучыся на палі з плугамі,

Не цешацца вясной ні полем, ні лугамі

Стрымоўваюць валоў і коней з бараною

І ўсё цікавяцца заходняй стараною,

Як быццам цуду выглядаючы якога.

На птушкі з выраю глядзяць усе з трывогай.

Вярнуўся бусел на гняздо і на світанні

Раскінуў крыллі белыя — вясны сцяг ранні.

За ім крыклівым статкам, дружнай грамадою

Ляцелі ластаўкі, кружылі над вадою

І мерзлае балота на дамкі насілі.

Вальдшнэпаў вечарам шуршэлі ў лесе крыллі,

І статкі дзікіх гусак неба пакідалі

І зморана і гулка на папас сядалі,

І дзесьці ў хмарах чуўся покліч жураўліны.

Начныя старажы ў такія вось хвіліны

Пытаюць здзіўлена: што птушак так трывожыць

І што іх гэткі ранні пералёт варожыць?

А вось і статкі новыя; як гурт сінічак,

Шпакоў і снегіроў, заззялі маляўніча

На стройньк шапках кутасы, сцяжкі на піках.

Вось коннікі! Здзіўляе зброя, форма, лік іх!

Палкі, як талы снег вясною, нечакана

Плывуць дарогамі няспынна, нестрымана.

З лясоў чарнеюць шапкі, штык ільсніцца важкі,

Паўзуць пяхоты незлічонае мурашкі.

Усе на поўнач! Быццам вырай пакідалі[57]

За птушкамі і людзі, паляцеўшы ў далі,

Нібы іх гнаў інстынкт у гэты край нязнаны

Гарматы, людзі, коні цераз змрок, туманы

Плывуць, а неба палымнее ад пажараў,

Дрыжыць зямля ад перуноў і ад цяжараў.

Вайна! вайна! Літва кутка таго не мела,

Дзе б гул яе не трапіў. Там, дзе зелянела

Густэча пушчаў, дзе мужык амаль ніколі

Граніц лясоў не парушаў, не быў на полі;

Не знаў другіх, апроч віхуры, ў небе зыкаў,

А на зямлі, апроч звярыны рыкаў,

Гасцей не бачыў, акрамя ваўкоў і дзікаў,

Заўважыў полымя на небе, дым кудлаты.

У пушчы грукат — там ядро з якойсь гарматы,

Зблудзіўшы, ў лес апала. І зубр барадаты,

Стрывожаны сукоў і пнёў трашчаннем жудкім,

Сарваўся з моху, ўздыбіў грыву рухам хуткім

І на пярэднія прыўзняўся мігам ногі,

Ўстрасае барадой ад дзіву і трывогі

І пазірае ў лом на бляскі папялішча.

А там граната круціцца, гудзе і свішча,

І з гукам рвецца, як пярун. І зубр баіцца

Ў жыцці мо першы раз і ў глуш бяжыць забіцца.

«Дзе бітва? у якім баку?» — хлапцы пытаюць

І зброю рвуць, жанчыны рукі узнімаюць.

Усе у перамогу вераць, са слязамі

Крычаць: «З Напалеонам Бог, а Напалеон з намі!»

О ты, вясна! так памятная ў нашым краю,

Вядомая вясна вайны! Вясна ўраджаю!

Якой жа ты была чароўнай і кіпучай,

Травою, збожжам, кветкамі, людзьмі бліскучай,

Багатаю здарэннямі, надзеяў поўнай!

Цябе я помню марай соннаю цудоўнай!

Народжаны ў няволі, скуты з год дзіцячых,

Адну вясну ў жыцці я гэтакую бачыў.

Двор Сапліцаў быў каля самае дарогі,

Якой вялі свае палкі да перамогі

Князь Юзаф і Вестфаліі кароль Геронім.

Занята ўжо Літва ад Гродна аж па Слонім,

І вось кароль даў войску тры дні адпачынку.

Ды польскія салдаты нават на хвілінку

Спыніцца не хацелі, ўголас наракалі,

Што з войскам царскім іх схапіцца не пускалі

Непадалёк раскінуў князь свой штаб асноўны,

А ў Сапліцове войска з сорак тысяч поўных,

I са штабамі сталі генерал Дамброўскі,

Князевіч, Малахоўскі, Гедрайць і Грабоўскі.

Было не рана, як прыйшлі, дык дзе папала,

У замку, у двары, кватэрай войска стала.

Расстаўлены ўжо варты, выданы загады,

Дык кожны, маршам стомлены, прылегчы рады

Ўначы заціхла ў замку, на двары, на полі,

І толькі цені патрулёў снуюць паволі.

Часамі ўзблісне вогнішча там-сям у змроку

І пільнай варты поклічы чуваць здалёку.

Спаў гаспадар і камандзіры, і салдаты.

І толькі Войскі сном салодкім не абняты,

Бо Войскі думае бяседу заўтра справіць,

Якой жадае дом Сапліцы ўвек праславіць,

Бяседу, вартую гасцей даўно чаканых

І сэрцу мілых, так здалёку пазбіраных,

Якая вінна і сямейным святам стацца,

Бо заўтра аж тры пары будуць заручацца.

А генерал Дамброўскі праявіў жаданне

Абед мець польскі.

Хоць і час ужо не ранні,

Ды з Войскім жвава аж пяць кухараў кухмарыць

З двароў суседніх. Вось у кухні гаспадарыць

Сягоння ён, і ён адказны за ўсе стравы,

На ім каўпак, фартух. Стары рухавы

Трымае бітку, каб гнаць бруд ёй усялякі,

Які так хціва налятае на прысмакі,

Другой рукою акуляры ускладае

I, з-пад палы дастаўшы кнігу, раскладае.

Завецца кніга тая «Кухар дасканалы»[58],

А ў ёй дакладна спісаны ўсе спецыялы

Сталоў у Польшчы. Раз у Рыме граф з Тэнчына

Па ёй гасцей прымаў такім раскошным чынам,

Што гэта нават папу Урбана здзівіла[59].

Пасля па ёй таксама ў князя Радзівіла

Прымалі ў Несвіжы манарха Станіслава.

Там гэтакі быў баль, якога слава

Ў Літве паўсюль й цяпер жыве ў сялянскай казцы.

Што вычытае Войскі, па яго указцы

У момант кухары умелыя рыхтуюць.

Кіпіць работа, пяцьдзесят нажоў шаткуюць.

А кухцікі уюцца, нібы чэрці ў пекле:

Той дровы носіць, той гаршкі, там штосьці секлі,

Лілі ў катлы і на патэльні; дым клубіцца,

Бо нехта з мехам-паддувалам мітусіцца.

А Войскі, каб у печы полымя не згасла,

Сказаў узліць на дровы топленага масла

(Дазволен гэткі збытак у багатым дому).

Пільнуюць кухцікі агню, забыўшы стому,

Другія на ражнах пякуць кускі дзічыны —

Казляціны, аленіны або ласіны.

Там птушкі скубленай уецца пух лятучы,

Ляжаць курэй, гусей, глушцоў, цяцерак кучы.

Курэй было не многа, бо ад той выправы,

Якую ў час наезду Сак зрабіў крывавы

На птушнікі, з былога Зосі валадарства

Не засталося птушкі нават на лякарства,

І не паспела птаства вырасціць нанова

Багатае курмі калісьці Сапліцова.

І так вялікі мяса маецца дастатак,

Сабранага ў двары і звезенага з ятак,

І з лесу, і з суседства, і адкуль трапляла.

Сказаў бы, малака ад птушак не хапала.

Дзве рэчы ў тым банкеце вінны спалучацца

З загаду панскага: дастатак і мастацтва.

Ўзыходзіў ясны дзень святой Мадонны кветнай

Цудоўнаю бясконца раніцаю летняй,

Дзе неба чыстае над соннаю зямлёю

Вісела сінім морам, поўным супакою.

Зор колькі свеціць, як жамчужыны, няярка,

А збоку адзінокая праходзіць хмарка

I, летучы, ў блакіце крылле акунае,

Якое нам анёла ўраз напамінае

Таго, што, на зямлі малітвай прытрыманы,

Спяшаецца цяпер у свой палац туманны.

Ужо на дне нябёсаў перлы зор здрабнелі

І згаслі. Вось чало нябёс яснее ў белі

І правы бок яго ляжыць на мяккіх ценях,

А левы ружавее ў сонечных праменнях,

І круг, нібы павека, ўзносіцца шырока,

А там бялок віднее дзесьці ў цэнтры вока

І зрэнка-радуга. А вось прамень узбліснуў,

Па небе кругльм дзённае святло праціснуў

І ў белай хмарцы залатой стралой павіснуў.

На гэты стрэл — дня знак — агнёў пук цэлы рвецца,

Крыжуецца на небе, ясным светам льецца,

І вока сонца ўсходзіць. Зразу сонна, быццам

Стараючыся жмурыцца ці прыпыніцца,

Ў сем колераў гарыць, і неба раз за разам

Крывавіцца ў рубін, залоціцца тапазам,

Яснее і крышталам свеціцца празрыстым,

Пасля агнём гарыць, блішчыць брыльянтам чыстым

I ўрэшце ззяе зоркай велічнай бясконца —

Вось так самотнае ішло па небе сонца.

Народ літоўскі сёння зрання мітусіцца,

Сабраўшыся з вакольных сёл каля капліцы,

Як быццам для якога цуду аб’яўлення.

Сабраліся сяляне часткай для малення,

А часткаю таму, што ўсіх цікавасць брала

Пабачыць войска, афіцэраў, генералаў —

Тых слаўных камандзіраў нашых легіёнаў.

Якіх народ любіў і памятаў імёны,

Якіх блуканні, бітвы, страты і ўсе справы

Былі евангеллем літоўскім, кнігай славы.

Снуюць вакол салдаты, ходзяць афіцэры;

Народ ледзь можа даць вачам уласным веры,

Што бачыць землякоў у вопратцы вайсковай,

Узброеных і з польскай выпраўкай і мовай.

Ішла імша. Не змесціць дробная капліца

Усіх, дык большасць звонку грамадой цясніцца,

Глядзяць на дзверы ўсе, адкрыты ўсе галовы,

І волас літвіноў жаўтавы ці сталёвы

Залоціцца, як быццам жыта на палетку.

Галоўкі баб, дзяўчат цвітуць між імі зрэдку,

Прыбраныя ў шматфарбных каснікоў палосы,

Ў жывыя кветкі, паўплятаныя у косы,

І так мігцяць, бы ў збожжы васількі, куколі.

Натоўп шматколерны ўкрывае густа поле,

І на званочак серабрысты, гаманлівы

Галовы гнуцца, як ад ветру колас нівы.

Сялянкі сёння к Багародзіцы алтару

Нясуць снапочкі свежых зёлак на ахвяру.

Усё прыбрана кветкамі, дык зеляніцца

Алтар, абраз, а нават ганак і званіца.

А калі ранні ветрык, дзьмухнуўшы з усходу,

Вянкі сарве і кіне на натоўп народу,

То льюцца вокал пахі ладана і мёду.

Пасля імшы ў касцёле і пасля казання

З’явіўся правадыр народнага сабрання —

Пан Падкаморы, выбраны на пору гэту

Маршалкам дэлегацыі ўсяго павету[60].

Быў ён у жупане, скрозь золатам расшытым,

І ў кунтушы з махром ядвабным. Пояс літы

Блішчэў над шабляй з рукаяткай лускаватай,

Пад шыяй ззяў брыльянт на зашчапцы багатай.

Канфедэратка белая, на ёй пук цэлы

Прыгожых рэдкасных чубоў ад чаплі белай.

(А гэткі кутасок чапляюць толькі ў свята,

Бо пёрку кожнаму цана не менш дуката.)

Вось так прыбраны, стаў на ўзгорку ля касцёла,

Салдаты і сяляне сціснуліся ў кола,

А ён прамовіў:

«Аб’явіў нам ксёндз з амбоны,

Што кесар дараваў, па прыкладу Кароны,

Свабоду Княжаству Літоўскаму. Вы чулі,

Што ўлады новую работу разгарнулі,

Агульны сейм збярэцца хутка ўжо ў сталіцы.

Я толькі коратка хацеў бы запыніцца

На справе, што датычыцца сям’і Сапліцаў,

Паноў тутэйшых.

Мы не будзем адракацца,

Вядома ўсім, што некалі рабіў пан Яцак

Калі яго грахі ўся ведае акруга,

То трэба расказаць і пра яго заслугі:

Прысутныя тут нашых войскаў генералы

Прывезлі ў адрас Яцка многія пахвалы.

Пан Яцак не памёр (як гаварылі) ў Рыме,

Але змяніў жыццё сваё і стан, і імя,

І акупіў усе свае старыя віны

Жыццём святым і працай на карысць Айчыны.

Пад Гогэнліндэн[61], калі Рышпанс паўразбіты

Збіраўся адступаць за радаю ўсёй світы,

Не ведаючы, што надходзіць дапамога,

Ён, Яцак-Робак, небяспечнаю дарогай

Прынёс пісьмо Князевіча да генерала,

Што наша войска тыл варожы акружала.

Пасля ў Іспаніі, дзе польскія уланы

Гор Самасеры бралі пункт умацаваны,

Пры Казетульскім, ён быў ранены два разы!

А потым пераносіў тайныя наказы

У розныя краіны. Выпаўняў заданні

У тайных таварыствах, уздымаў паўстанні.

А потым дома зноў, дзе працы той не кінуў,

Рыхтуючы паўстанне, у наездзе згінуў.

Калі дайшла пра гэта звестка да Варшавы,

Было ўжо там вядома, што для Яцка славы

Ад кесара яму прыслалі ўзнагароду:

Адзнаку Легіі за працу для народу.

Вось гэта беручы цяпер на ўвагу,

Я тут, рэпрэзентуючы сабой павагу

Улады ваяводскай, гэтым аб’яўляю,

Што ласкай кесара і службаю для краю

Пан Яцак пляму змыў. Зноў будзе і ў пашане

Яго імя, і побач слаўных, чэсных стане.

Дык хто цяпер кране нябожчыка папрокам

За віны даўнія, пакрыгыя ўжо змрокам,

Той панясе належную яму пакуту —

Gravis notae maculae, што па Статуту

Прадбачыцца на ўсіх, нягледзячы на станы.

І кожны можа быць за гэта пакараны,

Бо зараз маем роўнасць, і параграф трэці

Усіх датычыць, што прашу мець на прыкмеце.

І гэтыя, цяпер прыведзеныя факты

Запішуцца, і возны прачытае акты.

А што прыйшла запозна к Яцку ўзнагарода,

Дык гэта чэсці Яцкавай не перашкода.

Калі грудзей яго ўпрыгожыць мы не можам,

Дык ордэн гэты зараз на магілу ўзложым.

Тры дні вісець тут будзе, а пасля ў капліцы,

Як дар для Маці Божай, будзе залаціцца».

Сказаўшы гэта, выняў ордэн з пакрывала,

І вось на надмагільным крыжыку заззяла

Кукарда, сшытая са стужачкі чырвонай,

І белы зорны крыж пад залатой каронай.

А зоркі супроць сонца так зазіхацелі,

Нібы героя славу несці ў свет хацелі.

Народ тым часам на калені станавіцца,

Каб за ўпакой душы героя памаліцца.

Суддзя чаргой сялян і шляхту — ўсіх дазвання

У Сапліцова запрашае на гулянне.

А два старыя ўселіся на прызбе дома

З паўгарцамі мядку ліповага, вядома,

І ў сад глядзяць, туды, дзе паміж кветак маку

Стаяў улан прыгожы у бліскучым чаку,

Прыбраным бляхай залацістаю і пер’ем;

А побач вочкі сінія к яму з давер’ем

Дзяўчына прыўзняла ў зялёнай, быццам з руты,

Сукенцы. Над травой паненак гурт самкнуты —

Збіраюць кветкі, адварочваюць галовы

Ад маладых, каб ім не перабіць размовы.

Старыя мёд п’юць, табакеркаю ліповай

Частуюцца і забаўляюцца размовай.

«Так, так, Пратазаньку ты мой», — сказаў Гервазы

«Так, так, Гервазаньку ты мой», — сказаў Пратазы

«Ды так, так», — згодна паўтарылі са тры разы

З кіўкамі галавы. Урэшце мовіў Возны:

«Што спрэчка наша скончана ўжо, бачыць кожны.

Я помню прыкладаў такіх з жыцця не мала,

Дзе часта горшых на’т эксцэсаў шмат бывала,

А інтэрцыза ўвесь закончыла той клопат.

Вось так з Барздабагатымі згадзіўся Лопат,

Крапштулі з Купсцямі і Путрамэнт з Піктурнам,

З Адынцамі Міцкевіч, а з Квілецкім Турна.

Што тут казаць! У Польшчы горшыя замешкі

З Былі з Літвой, чым у Сапліцаў і Гарэшкі,

А мудра каралева ўладзіла Ядвіга,

Што без судоў закончылася ўся інтрыга.

Някепска, калі ёсць паненкі або ўдовы

Для замужжа, дык кампраміс раз-два гатовы.

Найгоршая цяжба з духоўнымі бывае

Каталікамі, ці радство перашкаджае

І загародкі для жаніцьбы утварае.

Таму вось ляхі з русамі здаўна нязгодны,

Што продкаў мелі Леха з Русам — браццяў родных.

Адтуль у нас працэсаў столькі месца мела

З тэўтонцамі, пакуль не выйграў наш Ягелла.

Так справа доўгімі цягнулася гадамі

Між Рымшам і дамініканскімі ксяндзамі,

Пакуль не выйграў syndyk манастырскі Дымша,

Адтуль і прыказка: Бог большы, чым пан Рымша,

А я дабаўлю: мёд шмат лепшы за Сцізорык».

І піў да Ключніка паўгарцам раз каторы.

«I праўда, праўда! — Ключнік адказаў з пачуццем

Лёс дзіўны Польшчы і Літвы. Яны ў пакуце

I ў шчасці так жылі, як з жонкай муж — сям’ёю!

Бог лучыць, а чорт рве, бог тое, чорт другое!

Ах, брат Пратазанька! Ізноў вось вочы нашы

Убачылі сваіх! Ізноў Караніяшы

Прыйшлі да нас! Я знаю іх — народ заўзяты,

З іх, помню, ёмкія былі канфедэраты!

Каб мой пан Стольнік дачакаўся гэткай хвілі!

Ах, Яцак! Яцак! — ды мы зноў загаласілі?

Калі Літва з Каронай зноўку аб’яднаны,

То гэтым беды ўсе забыты, пахаваны».

«I дзіўна, — тут сказаў Пратазы, — што аб Зосі,

Мінулым летам быў цікавы знак, бы з неба!»

«Яе зваць паннай Зосяй, — мовіў Ключнік, — трэба,

Бо, мабыць, вырасла яна даўно з дзяўчатка

Ды ўнучка ж Стольніка яна, арыстакратка».

«Дык вось, — канчаў Пратазы, — гэты знак прарочы

Пра лёс яе, на ўласныя я бачыў вочы.

Мінулым летам раз сядзела чэлядзь наша

Вось тут, аж бачьш: бух! зваліліся з паддашша

Два вераб’і ў змаганні, два самцы старыя.

Адзін, відаць, малодшы з цёмна-шэрай шыяй,

Другі быў з чорнай. Б’юцца, разгарнуўшы крыллі,

Качаюцца, ажно зарыліся ўжо ў пыле.

Глядзім, аж слугі між сабою зашапталі

І чорнага Гарэшкам так, у жарт назвалі,

А шэрага Сапліцам, і як ён быў гарою,

Крычаць: „Гарэшка— трус! Сапліцы ў нас — героі!“

Як ападаў, крычалі: „Панаддай, Сапліца,

Бо сорам шляхціцу прад багачом скарыцца!“

Смяёмся і чакаем, хто каго з іх зможа.

Аж раптам Зося к рыцарам, што так варожа

Таўкліся, падбягае, ручкай іх прыкрыла,

А тыя біліся ўсё, аж фурчэлі крылы —

Такая злосць была у гэткім дробным ліху.

Тут бабы і давай шаптаць з сабой паціху,

Што суджана, відаць, каб праз дзяўчыну гэту

Змірыліся дзве знатныя сям’і павету.

I, бачу, спраўдзіліся бабскія варожкі,

Хоць пра Тадэвуша не думалі ні трошкі

Тады, а больш пра Графа».

Ключнік жа на гэта:

«Дзівосна як на свеце ў тайны ўсё адзета!

Скажу і я вашэці штось. Мо менш цудоўна

Было, чым з птушкамі, ды дзіўна невымоўна.

Ты знаеш, што Сапліцаў я без дай прычыны

Гатоў быў нішчыць, а да гэтага хлапчыны

Я адчуваў бязмерную любоў заўсёды.

Калі ён біўся з кім яшчэ ў малыя годы,

Заўсёды верх браў. Я яго, пад замка мурам

Сустрэўшы, падстракаў да розных авантураў.

Ці амялы з дубоў нарваць, ці з хвоі свежых

Набраць вароніх яек, ён без адгаворкі

Рабіў. Відаць, што пад шчаслівай светам зоркі

Прыйшоў на свет, я думаў, шкода, што Сапліца

Хто ж знаў, што суджана яму так ажаніцца,

Стаць мужам панны Зофіі, маім быць панам!»

Тут змоўклі, справам дзівяцца неспадзяваным,

І толькі зрэдку чуюцца ўсё тыя ж фразы:

«Так, так, мой пан Гервазы», «Гэтак, пан Пратазы».

Над прызбай той у кухні вокны ўсе раскрыты,

З іх пара, быццам дым, узносіцца ў блакіты,

А з тых дымоў, як беленькая галубіца,

Мільгнула светлая кухмайстара шляфмыца,

І Войскі праз акно па-над старых галовы

Нагнуўся тварам, моўчкі слухаў іх размовы.

Урэшце ім падаў дзве філіжанкі, сподак

З бісквітамі і мовіў: «Хоць мядок салодак,

Ды закусіце і гісторыі цікавай

Паслухайце, што ледзь не сталася крывавай,

Калі ў Налібацкіх лясах за даўніх часаў

Падвёў пан Рэйтан штуку князю фон Дынасаў.

Ледзь ён жыццём не заплаціў за гэту звадку.

Я іх змірыў, а як — пачну казаць спарадку».

Ды повесць Войскага тут кухары спынілі,

Пытаючы, ці так сервіз распалажылі.

Пайшоў пан Войскі, а старыя зноў ля мёду

Глядзелі моўчкі, задуменна ў бок гароду,

Дзе стройны той улан стаяў з прыгожай дзевай

Улан руку яе узяў рукою левай

(Бо правая рука была забінтавана)

І словы гэткія казаў усхвалявана:

«Зафія, трэ’, каб ты нічога не ўкрывала

I, перш чым пабяромся, шчыра адказала.

Нічога, што калісьці ты была гатова

Даць слова мне. Я не прыняў у той час слова,

Не мог застацца я пры вымушаным слове.

Тады я вельмі мала жыў у Сапліцове,

І ў той час я не смеў чакаць таго ні мала,

Каб ты мяне вось так адразу пакахала:

Не фанфарон я, а хацеў заслугай, Зося,

Любоў тваю здабыць, хоць бы й чакаць прыйшлося.

Цяпер жа ты ізноў мне слова паўтарыла:

За што мяне ты гэткай ласкай надарыла?

А мо выходзіш за мяне ты не з кахання,

А толькі з дзядзькі слоў ці з цёткі намаўляння.

Але жаніцьба, Зося, справа немалая,

Парайся з сэрцам, хоць мо хто і намаўляе.

Пагроз не слухай дзядзькі, не зважай на цёцю.

Калі ж не па сваёй выходзіш мо ахвоце,

Тады заручыны на іншы час адложым,

Няма куда спяшацца, пачакаць мы можам,

Тым больш, што атрымаў я ўчора назначэнне

Ў інструктары, тут буду весці абвучэнне

Салдат, пакуль мае не выгаяцца раны.

Дык як, каханая?»

І Зося твар румяны

К яму ўзняла і стала гаварыць нясмела:

«Не помню, як яно тады ўсё стацца мела,

Ды ўсе казалі мне, што замуж трэба

За вас, а я заўсёды згодна з воляй неба

I са старэйшых воляй». Апусціўшы вочы,

Прамовіла: «Калі вы, помніце, той ночы,

Як ксёндз памёр у буру, двор наш пакідалі,

Заўважыла, што вы нас моцна шкадавалі,

Аж слёзы мелі у вачах. Скажу вам смела,

Што тыя слёзы помніла я й пэўнасць мела,

Што любіце мяне, і мне душа балела,

А ў час малітвы вы ў маім стаялі зроку

З бліскучымі вялікімі слязамі ў воку.

Пасля мяне Падкамарына ў Вільню брала

На зіму, але я там вельмі сумавала

Па Сапліцове і па тым сваім пакоі,

Дзе ў нас спатканне дзіўнае было такое

І дзе мы развіталіся. Вось так памалу

У сэрцы нешта, як расада, прарастала

Усю зіму; хоць не казала я нікому,

Ды вельмі сумавала і па гэтым дому,

І па пакойчыку, і нешта мне шаптала,

Што тут вас зноў убачу, — вось і прычакала.

Вас маючы ўсё ў думках, часта імя ваша

Я паўтарала, дык таварыства ўсё наша

Мяне ўвесь час лічыла ў Вільні закаханай.

Дык вось, калі кахаю, то, напэўна, пана».

Адчуў Тадэвуш немалую асалоду

З тых слоў, і пад руку пайшлі яны з гароду

Ў напрамку да пакойчыка малога,

Дзе пражываў Тадэвуш год таму ўжо многа.

У той пакой жаночы пара падалася,

Дзе жыў Тадэвуш некалі ў дзяцінства часе.

Цяпер там Рэент быў у новенькім убранні

І памагаў збірацца сэрца свайго пані,

Падносячы пярсцёнкі, скрыначкі, падушкі,

Флаконы, ланцужкі, то парашкі, то мушкі,

Ды на нявесту пазіраў з трыумфам, рады.

А маладая, скончыўшы ўціраць памады,

І пекнасць перад люстрам пільна правярала.

Дзве пакаёўкі шчыпчыкамі спрытна, ўдала

Падкручваюць астылыя ўжо кос пярцёнкі,

Другія, ўкленчыўшы, працуюць ля фальбонкі

Калі так Рэент ля нявесты мітусіўся,

Ў акно пастукаў кухарчук: «Шарак з’явіўся.

Пракраўшыся з лазы вялізарнага куста,

Праз луг матнуўся ў сад тым бокам, дзе капуста,

Ды там сядзіць. Не цяжка ўзяць яго ні трошкі,

Калі хартоў паставіць пасярод дарожкі».

Бяжыць Асэсар, цягне Сокала ў бок саду,

І Рэент выбег, ён імчыцца з Кусым ззаду.

Паставіў Войскі іх з сабакамі ля плоту,

Сам з біткаю у сад пайшоў. Ля павароту

Дарожкі свіснуў, пляснуў — звера так трывожыў.

А кожны з цкавачоў зрок пільна насцярожыў,

Паказвае сабакам сцежку перад стартам

I цмокае сцішка. Глядзяць харты упарта,

Насы наставілі, дрыжаць нецерпяліва,

Як быццам дзве стралы адна дзяржыць цяціва.

Тут Войскі крыкнуў: «Вычга-га!» Заяц — скок з-за плоту

На луг, харты — за ім, і ў той жа момант, з лёту

Сакол і Кусы зайца разам ухапілі,

Зляцеўшы з двух бакоў, як быццам птушкі крыллі,

І зубы, быццам кіпцюры, убілі ў плечы.

А заяц выдаў нейкі голас чалавечы,

Жалосны! Цкавачы бягуць: ляжыць без духу,

І ўжо харты кудлачаць шэрсць яго на бруху.

Сабак адводзяць, гладзяць. Войскі ў гэтым часе,

Дастаўшы нож, што ля папругі целяпаўся,

Абрэзаў зайцу лапы і сказаў: «Па праву

Харты аднолькавую заслужылі славу.

Іх роўная дасужасць, роўная і праца —

Палац быў варты Паца, а пан Пац палаца.

Яны ў вас роўныя, адзін другога варты,

Дык ваша спрэчка скончана ўжо не на жарты.

А я, што вамі запрашаны быў у суддзі,

Даю свой прыгавор: няхай пачуюць людзі,

Што выйгралі абодва, фанты не прайграны,

Дык падпішыце згоду». Тут усхвалявана

Абодва цкавачы у ветлівым паклоне

І ў шчырай радасці паціснулі далоні.

Пан Рэент мовіў: «Я стаўляў каня з нарадам,

Даў подпіс, нашым земскім сцверджаны урадам,

Што аддаю суддзі пярсцёнак мой прыгожы.

Фант, стаўлены ў заклад, забраны быць не можа.

Прашу, няхай жа персцень той пан Войскі прыме

I ўласнае на ім загад дасць выбіць імя,

А не, дык герб Грачэхаў — што больш да спадобы.

Рубін жа ў золаце адзінаццатай пробы!

Каня сягоння ў армію ўзялі уланы.

А той камплект пры мне, ён быццам маляваны,

Выгодны і трывалы, зроблены, як цацка.

Сядло па модзе ці турэцкай, ці казацкай,

Багата ўбранае ў каштоўныя каменні,

Падушачка з рубронту пушыцца ў сядзенні.

А як, ускочыўшы, у стрэмя ўставіш ножку,

Дык ты між куль сядзіш, нібыта ў ложку.

А як галопам пусціш (тутка пан Балеста,

Які, як ведама, ахвотнік быў да жэстаў,

Расставіў ногі, бы ў страмёнах падымаўся,

Пасля галоп паказваючы, ў такт ківаўся),

А як галопам скочыць, дык чапрак іскрыцца,

І проста золата пачне з каня валіцца,

Бо і табэнкі золатам панабіваны,

І пазалота на страмёнах серабраных.

На рамянях ад муштука і на аброці

Бялеюць ракавін кружкі, а колцы ў пазалоце.

Нагруднік ззяе месяцам, як герб Лялівы,

Накшталт маладзіка. Камплект той асаблівы

Здабыты у баі (здаецца) Падгаецкім

На нейкім знакамітым шляхціцы турэцкім,

Прыміце, пан Асэсар, ў знак маёй пашаны».

Тады Асэсар, вельмі рад і ўсхваляваны,

Сказаў: «Нашыйнікі цудоўныя я ставіў,

Якімі князь Сангушка колісь мяне ўславіў:

Яшчур і золата на іх — глядзець ахвота,

Пры іх ядвабны павадок. Яго работа —

Цудоўная, а ў ім каштоўны камень свеціць.

Я думаў, можа, ў спадчыне пяроймуць дзеці,

Напэўна ж буду мець дзяцей, бо вось жанюся.

Таму, пан Рэент, я таксама спадзяюся,

Што вы аброжкі прымеце з тае нагоды,

Што спрэчка наша, ўжо трываючая годы,

Нарэшце скончана так добра, ганарова

Для нас абодвух. Згода хай цвіце нанова!»

Пайшлі дамоў, каб чым хутчэй даць знаць наўкола,

Што спрэчка скончана за Кусага й Сакола.

Казалі, быццам Войскі зайца маладога

Хаваў пры доме ў клетцы ў таямніцы строгай,

Пасля ў гарод пусціў, каб лёгкаю здабычай

Змірыць двух цкавачоў. Зрабіў так таямніча,

Што аніхто не здагадаўся з Сапліцова.

Праз колькі год шапнуў пра гэта кухар слова,

Каб звесці Рэента з Асэсарам нанова,

Але дарма стараўся ў гэткім злым намеры:

Адрокся Войскі, дык не далі кухце веры.

Ужо сабраныя ў замковай пышнай залі,

Чакаючы бяседы, госці размаўлялі,

А тут Суддзя ў мундзіры ўрадавым заходзіць

І за сабой Тадэвуша і Зосю ўводзіць.

Паклон аддаў Тадэвуш леваю рукою

Гасцям і афіцэрам, што былі ў пакоі,

А Зося сарамліва вочкі апусціла

І прывітальны рэверанс гасцям зрабіла

(Прыгожа так, як цётка гэтага жадае).

На галаве вянок, бо Зося — маладая.

Яна была ў той самай вопратцы прыгожай,

Ў якой насіла ўранні зелле Маці Божай.

І зараз для гасцей снапок травы нажала.

Адной рукой прысутным кветкі раздавала,

Другой на галаве трымала серп бліскучы.

Бяруць героі кветкі, збіўшыся да кучы,

Цалуюць ёй руку, яна зноў чырванела.

Аж генерал Князевіч, падхапіўшы смела

І па-бацькоўску у чало пацалаваўшы,

На стол паставіў Зосю, перш высока ўзняўшы.

А ўсе ў далоні пляскалі, крычалі «брава»,

Захопленыя прыгажосцю і паставай,

А асабліва вопраткай яе народнай.

Бо ім, жаўнерам, што даўно з краіны роднай

Пайшлі ў чужыну ў войны, бітвы і паходы,

Былі надзвычай дарагімі люду моды —

Яны ж напаміналі маладыя годы,

Даўнейшае каханне. Дык усе глядзелі

На Зосю, аж у многіх слёзы заблішчэлі.

Дык просяць, каб яна ўзняла нямнога вочы,

Каб павярнулася. Хоць твар гарыць дзявочы,

Пакручваецца, з сэрцам поўным неспакою

І засланіўшы вочкі ясныя рукою.

Тадэвуш вельмі рады, ажно цёр далоні.

Ці Зосі ўрадзіў хто адзецца так сягоння,

Ці падказаў інстынкт (дзяўчына адгадае

Заўсёды, што ёй лепш да твару прыпадае),

Сказаць даволі, што, хоць Талімэнай зрання

Яна была аблаяна за гэта ўбранне,

Адмовілася з плачам ад сукенкі моднай

І гэтак засталася ў вопратцы народнай.

Спаднічку мела беленькую пад кароткай

Зялёнаю сукенкай з яснаю абводкай.

Зялёны быў гарсет, прыгожа вышываны

І стужкамі ружовымі зашнураваны,

Дык грудзі выглядалі, як бутоны кветак.

З плячэй рукаўкі белыя свяцілі гэтак,

Як крыллі матыля, стрыманага ў разгоне.

Ружовы каснічок сціскаў іх ля далоні,

А шыя сціснута прыгожай белай блузкай,

Каўнер якой абшыгы стужачкаю вузкай.

У вушках завушнічкі з костачак ад вішні,

Якімі Сак Дабрынскі даў быў доказ лішні

Сваіх пачуццяў к Зосі (Сак на іх умелы

Вырэзваў спраўна сэрцы, ўздзетыя на стрэлы).

На шыі павісаюць два шнуркі бурштыну,

На галаве ляжыць вяночак з размарыну.

Ад косаў стужкі Зося кінула на плечы,

А над чалом у светлай валасоў густэчы

Свяціўся серп крывы, травой адшліфаваны,

Як ясны маладзік па-над чалом Дыяны.

Усе ў далоні плешчуць, хваляць. З афіцэраў

Адзін дастаў porteftuille, запоўнены паперай,

Расклаў, змачыў у вуснах алавік і значыў

Ім штось, на Зосю гледзечы. Суддзя пабачыў

Прылады, мастака па іх пазнаў самога,

Хоць за той час яго змянілі вельмі многа

Палкоўніка адзнакі і мундзір уланскі,

І вусікі з бародкай на манер іспанскі.

Суддзя сказаў: «Вітаю вас, яснавяльможны

Пан Граф. І ў патранташы носіце дарожны

Прыбор для малявання!» (Бо пан Граф быў гэта.

Хоць толькі ў войску быў з мінулага ён лета,

Але за тое, што уланскі полк паставіў

За ўласны кошт і ўжо ў баях сябе праславіў,

Ён атрымаў палкоўніка сягоння званне.

Суддзя пачаў складаць яму павіншаванне,

Ды Граф маўчаў — яго займала маляванне.

Тут маладых з’явілася другая пара.

Асэсар, што нядаўна царскім быў жандарам,

Цяпер напалеонаўскай служыў уладзе.

І хоць і дня на новай не прабыў пасадзе,

Ужо насіў мундзір такі, як у палякаў,

Цягнуў крывую шаблю і у шпоры «звякаў».

Паважна побач крочыла яго каханка —

Прыбраная прыгожа Тэкла Грачашанка,

Бо ўжо даўно Асэсар Талімэну кінуў

I, каб какеткі боль сардэчны не пакінуў,

Свае пачуцці на Вайшчанку перакінуў.

Яна мо пражыла гадоў каля паўвеку,

Ды гаспадарлівай была і чалавеку

Пасагу ўносіла, апроч уласнай вёскі

І ад Суддзі ў гатоўцы значны дар сяброўскі.

А трэцяй пары ўсё няма, дык раз каторы

Суддзя шле слуг, каб там хутчэй канчалі зборы.

Вяртаюцца: няма ў пакоі маладога,

Пярсцёнка дзесь шукае, бо, як гнаў касога,

На лузе мо згубіў, а Рэентава дама

Яшчэ рыхтуецца. Хоць там прыладаў крама

І хоць спяшаецца з дзяўчатамі ад рання,

Усё ніяк не можа скончыць прыбірання.

Гатова будзе ля чацвертай мо гадзіны.