Пан Тадэвуш, або Апошні наезд у Літве

Вярнуўся Граф, але прытрымваў верхавога

І на гарод глядзеў. Там не было нікога,

Ды вось яму здалося, быццам у акенцы

Ізноў мільгнула штосьці ў беленькай сукенцы,

І нешта лёгкае зляцела ў зеляніну

I, прашмыгнуўшы цераз грады, праз хвіліну

Паміж зялёнымі свяцілася гуркамі,

Як свеціць промень сонца, трапіўшы часамі,

З-за хмар на крэмень палявы ў заранай скібе

Ці ззяе між травы ў вады маленькай шыбе.

Граф злез з каня, адправіў слуг, што сталі ззаду,

А сам пачаў крадком скіроўвацца ў бок саду.

Знайшоў дзіру ў паркане і не без напору

Праціснуўся ў гарод, як воўк які ў абору.

Няшчасцем закрануў куст агрэсту сухога.

Гароднічка спужалася, і хоць нічога

Вакол сябе не ўбачыла, ды ў момант вока

Ускочыла і апынулася далёка.

А Граф між шчаўя конскага, паміж павою

Праз лапушыную густэчу поўз травою,

Скакаў, як жаба, і, падкраўшыся ўжо блізка,

Заўважыў від цудоўны ў ясных сонца бліках.

Раслі ў той палавіне саду вішні зрэдку,

А паміж імі мешанка на ўсім палетку:

Пшаніца, кукуруза, боб, ячмень вусаты,

Гарошак, проса, кветкі, рад кустоў пукатых

Гародчык гэты зрыхтавала ахмістрыня,

Калісьці слаўная ў акрузе гаспадыня,

Какошніцкая, з дому Ендыкавічанка,

Для свойскіх птушак. Гэта вось дзялянка —

Адкрыцце цэлае. Той спосаб беззаганны

Спярша быў толькі ёй самою скарыстаны

І найбліжэйшымі сяброўкамі ў сакрэце,

Аж покуль каляндар не раструбіў па свеце

Пра «Спосаб супроць шулякоў, або Сакрэты

Гадоўлі свойскай птушкі» — пра гародчык гэты.

Дык вось ледзь толькі певень, вартаўнік кашлаты,

На месцы стаўшы з дзюбаю ўгару паднятай

І грабяністы чуб звярнуўшы трохі бокам,

Каб тым лягчэй нацэліцца ў нябёсы вокам,

Заўважыць дзесьці ў хмарах ястраба цень буры

І ўскрыкне — ўміг хаваюцца ў садочак куры,

А нават гусі, павы, і лятуць ад страху

У сховак гуртам галубы з крутога даху.

Цяпер быў без драпежнікаў блакіт высокі,

Ён толькі дыхаў жарам сонечнае спёкі,

Дык птушкі халадок знайшлі ў сваім садочку,

Ляжаць на мураве, купаюцца ў пясочку.

Сярод галоў птушыных у высокім зеллі

Галоўкі дробныя дзіцячыя бялелі

І шыйкі голыя да плечак. З дзецьмі тымі

Была дзяўчына з валасамі больш даўгімі.

За дзетварой сядзеў паўлін. Нібы ў вясёлцы,

Свяціліся ў яго хвасце кругі і колцы.

Галоўкі дзетак на тым фоне цёмна-сінім

Блішчэлі асабліва, быццам на карціне,

Абведзеныя кругам воч паўліных гожа,

Што, як вяночак з зор, прасвечвалі між збожжа,

Між палак кукурузных, распусціўшых коскі,

Між траў ангельскіх, маляваных у палоскі,

І між каралаў шчыру, што з зялёным слязам

І колеры, і формы скрыжавалі разам,

Як быццам срэбра з золатам пераплялося,

Накшталт заслоны лёгкай з кветак, траў, калосся.

Над гушчаром бадылля, кветак, зеляніны

Узняўся балдахін імглісты матыліны —

Рой лёгкіх бабак, што трасуць на небе сінім

Празрыстым светлым крыллем, быццам павуцінне.

Калі яны ў паветры ўюцца лёгкім пухам,

Хоць бзыкаюць, здаецца, што вісяць без руху.

Дзяўчына ўзмахвала пучком уверх узнятым,

Як быццам з пер’я страўса, веерам багатым,

Падумаў бы, што ім дзяцей абараняла

Ад залатога матылёў дажджу. Трымала

Апроч таго ў другой руцэ прадмет якісьці

І дзецям па чарзе давала піць ці ўгрызці

Таго чагосьці залацістага крутога,

Падобнага зусім да Амальтэі рога.

Хоць так занятая, а ўсё ж не давярала

Кусту, што шалясцеў, і ў той бок пазірала.

Не ведала, што вораг абышоў здалёку

І вужам праз загоны поўз з другога боку.

Вось выскачыў з былля. Убачыла — быў блізка,

Праз град чатыры мо, і кланяўся ёй нізка.

Дык адвярнулася, рукамі узмахнула

І спуджанаю краскай з месца пырханула,

Ступнямі лёгкімі мільгнуўшы над гародам.

Тут дзеці, спуджаныя Графа надыходам

І ўцёкамі дзяўчыны, крыкнулі трывожна.

Пачула, зразумела, што ніяк не можна

Дзяцей малых пакінуць у перапалоху.

Вярталася назад, збліжалася патроху,

Як неахопны дух, прыкліканы закляццем.

Падбегла да найбольш крыклівага дзіцяці,

Прысела да яго, туліць да ўлоння стала,

Другое гладзіла, суцішвала ласкава.

Памалу сціхлі ўсе, галоўкі затулілі

У яе падол, як птушаняты маці ў крыллі.

Яна тады прамовіла: «Ну ці ж прыгожа

Крычаць так? Вас спалохацца пан гэты можа.

Пан страшыць не прыйшоў, не старац ён хаджалы,

А госць, пан добры, гляньце — вунь які удалы».

І глянула сама. Прыемна Графу стала,

Ён усміхнуўся ёй за ўсе яе пахвалы.

Агледзелася, змоўкла, апусціла вочы,

І фарба ружы ўкрыла твар яе дзявочы.

А ён і быў удалы: ростам быў высокі,

Хоць з твару і худы, а свежыя меў шчокі

І вочы сінія, а волас белаваты,

Даўгі, хоць, праўда, ў гэты час крыху калматы

І поўны лісту, цэлы бо вянок зялёны

Уплёўся Графу ў чуб, як лез ён праз загоны.

«О ты! Якім бы я цябе ні ўважыў званнем, —

Прамовіў ён, — багіняй, німфаю ці зданню,

Кажы, ці ўласнай воляй ты к зямлі прыстала,

Ці ўлада ворага цябе тут прыкавала?

Ах, здагадаўся: не інакш, любоўнік злосны

Якісьці пан-багач ці апякун зайздросны

Цябе замкнёнаю трымае ў парку гэтам!

Ты, вартая быць рыцарскіх баёў прадметам

І гераіняю раманаў, эпасаў жалосных,

Даверся мне ў сваіх цяжкіх, магчыма, лёсах,

Я буду збаўцам! Дык валодай жа ў спакоі,

Ты, сэрцаў уладарніца, маёй рукою!»

І выцягнуў руку.

Яна ў румянцы кволым,

Але з абліччам слухала яго вясёлым.

Так за малюнкам дзіцянё вачыма водзіць

І ў водблісках лічыльнікаў гульню знаходзіць,

Перш, чым пазнае вартасць іх; так слых ласкала

Ёй гутарка яго, а змест даходзіў мала.

Дык проста запытала: «Скуль пан прыбывае?

Чаго, пан дабрадзей, па градах тут шукае?»

Збянтэжыўся, здумеўся Граф, адкрыўшы вочы,

Маўчаў. Пасля сказаў, зірнуўшы ў твар дзявочы,

Інакшым тонам: «Выбачайце, перашкодзіў,

Відаць, я ў гулях! Ах, я тутка вось праходзіў

На снеданне — пара ўжо, не хацеў спазніцца.

Дарогай, ведама, прыйшлося б мне кружыцца,

А праз гарод, здалося мне, прасцей намнога».

Яна сказала: «Вось, ягомасць, тут дарога,

Але не трэба град псаваць, там ёсць ля дрэва

Сцяжынка». Граф спытаў: «Направа ці налева?»

Гароднічка, падняўшы вочкі са спакоем,

Старалася уцяміць, што тут ёсць такое,

Бо дом — за крокаў тысячу, як на далоні,

А ён пытае пра дарогу? Ды Граф сёння

Ахвоту меў пагаварыць, шукаў нагоду

Да гутаркі. «Вы жывяце тут, ля гароду?

Ці ў вёсцы? У двары, чамусьці, я не бачыў

Паненкі. Тут даўно? Прыезджая, няйначай?»

Яна крутнула галавой. «Прабач, паненка,

Ці панна там жывеш, дзе тое вунь акенка?»

І думаў: «Што ж, няхай яна не гераіня

Рамансаў, але ёсць чароўнасць у дзяўчыне.

Бывае, мысляў скарб, захованы глыбока,

Як ружа між лясоў, цвіце дзесь адзінока,

А вынесі яго на свет, дзе сонца ззяе,

Адразу тысячамі фарбаў задзіўляе!»

Гароднічка тым часам моўчкі з месца ўстала,

Малое падняла, што больш за ўсіх крычала,

Другое ўзяўшы за руку, ўсім карагодам,

Нібы за гуртам гусак, рушыла гародам.

А азірнуўшыся, сказала: «Ці не можа

Пан птушак спуджаных сагнаць назад у збожжа?»

«Я — птушак заганяць?» — спытаў Граф са здзіўленнем.

Яна тым часам знікла па-за дрэваў ценем.

Хвіліну з-за кустоў, з-паміж зялёных звояў

Яшчэ свяціла штосьці, як бы вочак двое.

Граф доўга ў садзе думаў адзінока,

Душа яго зацягвалася шэрым змрокам

I, як зямля з заходам сонца, астывала.

Хацеў памарыць, але мараў не ставала.

Прачнуўся, сам не ведаў, на каго злаваўся,

На жаль, знайшоў не многа — лішне спадзяваўся!

Бо ў час, калі к пастушцы падпаўзаў загонам,

Гарэла ў галаве, а сэрца біла звонам —

Такую прыгажосць ён у русалцы бачыў

І ўсё вакол цудоўна так тлумачыў!

А ўсё знайшоў інакш: твар, праўда, быў прыгожы,

А стан зусім яшчэ не складзены. Быць можа,

Што тая шчок акругласць і румянца жывасць,

Малюючы яе прасцяцкую шчаслівасць,

Не сведчаць, што спіць думка, сэрца спачывае

Ды вёска ж праз яе адказы праглядае!

«Няма сумнення, — крыкнуў,— я ўжо ўпэўнен цалкам

Гусей пасе мая таемная русалка!»

А са знікненнем німфы чар быў зразу зняты

З усёй карціны той: вось залатыя краты

І стужкі ўміг саломай сталі з каласкамі.

Граф з заламанымі глядзеў цяпер рукамі

На жменьку шэрай, звязанай травой мятліцы,

Што пер’ем страўсавым умела серабрыцца.

А конаўка, што ў дзеўчыны руках так ззяла,

Той Амальтэі рог, звычайнай морквай стала —

Ён бачыў, як дзіця яе жавала хціва.

Дык і расплыўся чар, развеялася дзіва.

Юнак, калі цыкорыі заўважыць кветку,

Што вабіць мяккасцю далонь, і неўзаметку

Дыхне, узяўшы ў рукі, дык з паветра рухам

Рассыплецца ўся тая кветка лёгкім пухам.

І вельмі здзівіцца дапытлівы хлапчына,

Як з кветкі застанецца голая сцябліна.

Граф, капялюш націснуўшы, назад вяртаўся,

Але дарогу ўсё ж пакараціць стараўся:

Па агародніне, праз кветкі, агрэст крочыў,

Аж уздыхнуў, як агароджу пераскочыў.

Прыпомніў, што казаў пра снеданне дзяўчыне

А можа бачыў хто яго а той хвіліне,

Як быў з ёй у гародзе? Мо пачнуць шуканне?

I што падумаюць пра гэткае спатканне?

Вярнуцца выпадала. Дык крадком за плотам,

Праз зелле меж, зрабіўшы сотні паваротаў,

Нарэшце выбраўся шчасліва на гасцінец,

Што проста ў дворны накіроўваўся дзядзінец.

Ішоў ля плоту, ды ад саду твар адводзіў,

Як злодзей ад каморы, у якой нашкодзіў,

Ці думае пабыць у ёй у зручным часе.

Хітрыў Граф, хоць за ім мо сочка не вялася.

У супроцьлеглы саду бок глядзеў — управа.

Быў скрозь травой заросшы гай стары, радкавы.

Як па кілімах, ля бярозак беластвольных

Пад навессю шатреў зялёных і прывольных

Снавалі постаці. Нагадвалі іх рухі

То танцы дзіўныя, то нейкіх дзіўных духаў

Блуканне ў блясках месяца. Адны у чорных

І цесных вопратках, другія ў больш прасторных

І белых, быццам снег. Той з голай галавою,

Той пад брылём шырокім, тыя, бы чалмою,

Як светлым воблакам, галовы агарнулі

I, як камета хвост, канцы яе цягнулі.

У кожнага свой выгляд: з месца той не сходзіць,

Адно вачыма, долу спушчанымі, водзіць,

Той, гледзячы наперад, быццам сонны, крочыць,

Як па канаце, і нікуды ўжо не збочыць.

А ўсе згінаюцца к зямлі памалу, сонна,

Зусім, як быццам адбіваючы паклоны.

Калі ж адзін супроць другога раптам стане,

Маўчаць і разыходзяцца без прывітання.

Усе ў задуме, ўсе ва ўладзе летуценняў.

Граф думаў, што ён бачыць элізейскіх ценяў,

Што хоць не ведаюць зямных клапот і ліха,

Блукаюць сумныя павольна, моўчкі, ціха.

Ды хто пазнаў бы ў гэтых марах ледзь рухомых,

У тых людзях маўклівых, нам ужо вядомых

Гасцей, сяброў Суддзі? З шумлівага снядання

Пайшлі ўсе на ўрачыстае грыбоў збіранне.

Як людзі з розумам, што ўмеюць карыстацца

І рухамі, і мовай, каб дапасавацца

Да кожнага выпадку, месца і звычаю,

Яны прад тым, як рушыць за Суддзём да гаю,

Від новы прынялі і вопраткі другія:

Плашчы кужэльныя, шырокія, даўгія

Панацягалі зверху на свае кунтушы,

Брылі-капялюшы насунулі на вушы,

Дык і бялелі, быццам тыя ў чысцы душы.

І моладзь перапранена, ’проч Талімэны

І тых-сіх моднікаў французскіх.

Гэтай сцэны

Не ўцяміў Граф, не знаў вясковага звычаю,

Дык здзіўлены надзвычай падбягаў да гаю.

Грыбы ўрадзілі. Хлопцаў просяць пакланіцца,

У песнях слаўныя, румяныя лісіцы —

Дзявоцтва сімвал, бо іх чэрві не з’ядаюць

I, дзіўна, насякомыя не абсядаюць.

Паненкі дык баравіка ўсё выглядалі,

Якога песні ў нас палкоўнікам назвалі[21].

А ўсе рыжка шукаюць; ён хоць і сціплейшы,

І менш у песнях слаўны, але найсмачнейшы

Ці солены, ці свежы, у любую пору.

А Войскі дык збірае толькі мухаморы.

І іншыя грыбы, пакінутыя ў браку

З прычыны ядавітасці ці злога смаку,

Карысць сваю даюць: звярыне служаць ежай,

Гняздом кузуркам, гай малююць фарбай свежай.

На абрусе зялёных траў лясной паляны,

Нібы сталовае суддзё парасстаўляны:

Судзіначкі чырвона-жоўтых сыраежак

З віном празрыстым, серабрыстым, ясным, свежым,

Казляк, як быццам кубка дно, пукаты, клейкі,

Як смуклыя шампанскія кілішкі — лейкі,

А белякі далёка свецяць між паляны,

Як малако ў вялікіх кубках паліваных

I, пылам шэрым поўная, сядзіць у цені,

Як перачніца, порхаўка. Другіх найменні

Мо толькі ёсць у зайчай або воўчай мове,

Іх людзі ж не хрысцілі, ган і так іх повен.

Ніхто ні зайчых, ані воўчых не збірае,

А хто, нагнуўшыся, сваю памылку заўважае,

У гневе зломіць грыб або нагой падкіне.

Не месца гэтакім слядам на зеляніне.

Людскіх ні воўчых Талімэна не збірае,

Рассеяная, нудна вокал пазірае,

Задраўшы галаву. Пан Рэент дык у гневе

Казаў, што мо прыйшла шукаць грыбоў на дрэве.

Асэсар з’едліва назваў яе ільвіцай,

Што месца выглядае, дзе б гняздом спыніцца.

Яна ж, відаць, шукала ціхай адзіноты

I, ў грамадзе хадзіць не маючы ахвоты,

Да ўзгорачка ляснога крокі скіравала,

Дзе ценю больш, дзе болып магутных дрэў стаяла.

Між дрэў прасвечваў камень; ручаёк пад глыбай

Журчаў і пырскаў, а пасля шкляною шыбай,

Як бы шукаючы цяньку, хаваўся ў зелле,

Якое над вадой буйное лісце сцеле.

Там шустры той дуронік, у траву спавіты,

Лістамі падасланы, ад вачэй закрыты,

Знячэўку пачынае ціханька шаптаці,

Падобным стаўшы да крыклівага дзіцяці,

Якому зыбку маці ахіне ў радзюжку

І макаўя, каб спала, ўложыць пад падушку.

Ахвотна Талімэна тут адпачывае

І гэты кут Святыняй думак называе.

На бераг ручая на зелень разаслала

Свой шаль кашаміровы колеру карала,

А потым, як плыўчыха, што к вадзе хінецца

Памалу, покуль першы раз не акунецца,

Укленчыла і стала нахіляцца бокам

I, схопленая тым каралавым патокам,

Апала на яго і цела распасцёрла,

Аблакацілася, рукамі твар падпёрла,

Схіліла галаву. І ў той жа міг у зеллі

Лісты французскай кнігі ярка заблішчэлі.

Над алебастрам распасцёртага рамана

Вілася косаў смоль істужкай пасплятана.

У травы смарагдзе, на крываўнікавым шалі,

У доўгай сукні — яснай пляме на карале,

З канца якой блішчэў прычоскі кок вялікі,

А на другім канцы чарнелі чаравікі

І ззяла бель між імі рук, панчошак, твару,

Яна была зусім, як вусень, што з гушчару

Павольна выпаўз на кляновы ліст. Ды толькі

Малюнка гэтага краса, прынадаў столькі

Дарма чакалі знатакоў — ніхто не гляне

Ў той бок, так захапіла ўсіх грыбоў збіранне.

Аднак Тадэвуш наглядаў, пастрэльваў вокам

І ледзь прыкметна пачынаў збліжацца бокам,

Як паляўнічы, што ў рухомай з голля будцы

Стараецца на колцах к дрофам падцягнуцца

Ці, севак ловячы, канём сябе прыкрые,

Ідзе каля сядла, або пад конскай шыяй

І быццам барануе ці мяжой праходзіць,

А сам што раз бліжэй да птушак падыходзіць.

Так краўся і Тадэвуш.

Мусіў запыніцца

Аднак, бо вось Суддзя збліжаўся да крыніцы.

Гулялі з ветрам полы апранахі белай

І хустка, што канцом на поясе вісела,

А саламяны брыль, падвязаны за вухам,

Хістаўся, як лапух, услед за кожным рухам,

То ападаючы на плечы, то на вочы.

Вось гэтак з посахам Суддзя палянай крочыў.

Перш чым прысесці, к Талімэне прыступіцца,

Нагнуўся, рукі вымыў з берага ў крыніцы,

Апёрся на слановай булдавешцы кія,

На камень сеў і словы стаў казаць такія:

«Бач, ваша, з часу, як да нас прыбыў у госці

Тадэвуш, неспакой мяне гняце чагосьці.

Я сам стары, бяздзетны, гэты ж вось хлапчына

Усяго маёй уцехі, і такім вось чынам

Майго багацця ён наследнік. З ласкі неба,

Пакіну неблагі яму кавалак хлеба.

Пара падумаць пра яго усталяванне,

Ды толькі вось на клопат мой хай ваша гляне:

Мой брат, пан Яцак, бацька Тадавушкаў, знаеш,

Які дзівак, — яго намераў не згадаеш.

Вандруе і не хоча да сваіх вяртацца,

Не хоча сыну нават, што жыве, прызнацца,

А ўсё кіруе ім. То ў легіён меў планы

Яго паслаць… Я гэтым быў засумаваны

І ледзь дабіўся згоды, каб застаўся ён тут дом

І ажаніўся. Ажаніўся б ён, вядома,

Я пару ўжо нагледзеў. У ва ўсёй акрузе

Для Падкаморага па знатнасці, заслузе

Няма раўні. Старэйшая іх дочка Ганна

На выхадзе — прыгожая, з пасагам панна,

Спытаць хацеў я». Талімэна пабялела,

Злажыла кнігу, паднялася раптам, села.

«Клянуся мамай, — мовіла, — мой пане браце,

Які ж тут сэнс? Дзе ж ваша аб жыцці паняцце?

Дык думаеш Тадэвушу стаць дабрадзеем,

Зрабіўшы юнака такога грэчкасеем?

Завяжаш свет яму, павер, клясці вас будзе!

Такія таленты ў сяле зглуміць, у брудзе!

Павер, ён здольнае дзіця, як я пазнала,

І варта, каб ён свет пабачыў многа-мала.

Брат, добра зробіш, як пашлеш яго ў сталіцу,

Напрыклад, у Варшаву. Ці мо лепш спыніцца

На Пецярбурзе? На зіму туды, быць можа,

Ізноў паеду я. Мо ў гэта падарожжа

Тадэвуша б паслаць? Я там знаёмствы маю,

Уплывы. Гэта ж на карысць было б, я знаю.

З маёй падмогай ён прыняты ўсюды будзе,

А калі важныя яго пазнаюць людзі,

Чын атрымае, ордэн. Ну тады б падацца

Мог і ў адстаўку і дамоў сабе вяртацца,

Здабыўшы і значэнне, і знаёмства свету.

А, брат, як думаеш?» «Яно, у пору гэту, —

Сказаў Суддзя, — хлапцу праветрыцца шмат значыць,

Паміж людзьмі працерціся і свет пабачыць.

Я сам у маладосці выездзіў нямала,

Быў у Пятркове, ў Дубне. То за трыбуналам

Я палястрантам вандраваў, то зноў па справе

Пабыць мне давялося нават і ў Варшаве.

І скарыстаў не мала! Дык скажу зараней,

Што хлопца выправіў бы ў свет для вандравання,

Як шлюць рамесніка, каб практыкі набраўся,

Няхай бы ён са светам трохі запазнаўся,

А не для ордэнаў і ранг! Прашу прабачыць,

Ну што той ордэн царскі ў нас сягоння значыць?

Які ж у нас з паноў, ні то пгго каб важнейшых,

А толькі так між шляхтай трохі багацейшых

Пра гэту дробязь дбае? Але ж у estymie

Яны ў людзей, бо мы шануем род і імя,

А калі чын, дык земскі, выбарам прызнаны

Грамадскім, а не з нечай ласкі дараваны».

«Тым лепш, — сказала Талімэна, — дык брат можа

Яго як ваяжыра слаць у падарожжа».

«Хацеў,— сказаў Суддзя на гэта ў задуменні, —

Ды новыя, сястра, паўсталі затрудненні.

Пан Яцак не спускае з-пад апекі сына

І мне прыслаў якраз на карак бернардына

Рабака. Ён прыбыў з-за Віслы, з-за Варшавы,

Прыяцель брата, ведае ўсе нашы справы.

Яны рашылі аб Тадэвушавым лёсе

І хочуць, каб Тадэвуш ажаніўся з Зосяй,

Васпані выхаванкай. Мелі б ва ўладанні,

Апроч маёй фартункі, Яцкавы ўкладанні

У капіталах. Ваша, ведаеш, што мае

Ён капітал, грош не малы ў мяне трымае

І можа ім распараджацца. Ваша, зможаш

Усё абмеркаваць, ці справе дапаможаш.

Іх трэба пазнаёміць. Можа ранавата

Для Зосі замуж, ды не шкодзіць гэта сватам.

Пара б ужо нам Зосі не трымаць у хаце,

Бо, мабыць, вырасла яна ўжо з дзіцяняці».

А Талімэна ў сполаху і ў задзіўленні

Прыпадымалася, устала на калені,

Перш пільна слухала, пасля далоні рухам

Пярэчыла, рукой махаючы над вухам

I, быццам мух, зганяючы за словам слова

Назад прамоўцы ў вусны.

«А вось гэта нова!

З чаго Тадэвуш будзе ў выйгрышы ці ў шкодзе, —

Сказала з гневам, — думай сам, васпан дабродзей,

Бо мне ён што? Як хочаце аб ім судзіце,

Зрабіце аканомам ці ў карчму садзіце,

Хай шынкаруе ці звярыну з лесу носіць,

З ім вы што хочаце рабіце, але… Зосі!

Васпанству што да Зосі? Я, без умяшання,

Яе рукой кірую! Што на выхаванне

Яе даваў пан Яцак грошы, што выплачваў

Ёй пенсійку, што, быццам, большую назначыў,

То не купіў яшчэ яе! Для вас сакрэту

Няма, і ведама ўсяму наўкола свету,

Што вашы шчодрасці для нас не без прычыны, —

Гарэшкам жа Сапліцы тое-сёе вінны!»

(Суддзя канец прамовы выслухаў на дзіва

Збянтэжана, у жалі і амаль гідліва,

Нібы баяўся слоў далейшых, накланіўся,

Рукой патакваў, але твар крывёй наліўся.)

«Я ёй сваячка, — Талімэна так казала, —

Я апякунка, Зосю я узгадавала,

І клопат толькі мой аб выхаванкі лёсе!»

«А мо знайшла б у тым замужжы шчасце Зося? —

Сказаў Суддзя, падняўшы зрок. — Мо Тадавушка

І ўпадабала б?» «Гэта — на вярбе ігрушка.

Палюбіць, не палюбіць — гэта мала важна!

Хоць Зося і не будзе вельмі ўжо пасажнай,

Ды не з абы сяла яна, абы шляхцянка:

Яна — з яснавяльможных і ваявадзянка

Ад маці Гарашчанкі! Мужа ўміг дастане!

Мы ж так стараліся, каб даць ёй выхаванне!

Хіба б здзічэла тут». Суддзя ўсё пільна слухаў,

У вочы гледзячы, пасля сабраўся з духам

І весела сказаў: «Ну што ж, сястрыца,

Бог бачыць, шчыра я хацеў дагаварыцца,

Прашу не гневацца. Што ж, ваша, я з тым згодзен,

Пярэчыць мае права; дык размовы годзе

Пра гэту справу. Я пытаў па просьбе брата.

Ганьбуеш, ваша, маладога, дык для свата

Цяпер пісьмом даць звестку Яцку застаецца,

Што Зося за Тадэвуша не аддаецца.

Цяпер сам буду дзейнічаць, мо з Падкаморым

Сватоўства распачнём і справу абгаворым».

Праз той час Талімэне трохі астывала

«Памалу, браце, я зусім не ганьбавала!

Брат сам казаў, што ранавата ім пабрацца,

Дык пачакайма, паглядзім, чаго ж спяшацца?

Вось пазнаёмім маладых і асцярожна

Разважым. Шчасцем іх рызыкаваць не можна.

Прашу аднак вас, пане браце, устрымацца

З намовамі яго у Зосю закахацца,

Бо сэрца не нявольнік, не прызнае пана

І ў кайданы сілком не можа быць скавана!»

Затым Суддзя ў задуме ад яе падаўся.

З другога боку пан Тадэвуш набліжаўся,

Від робячы, што грыб яго ў глыб лесу зводзіў.

І Граф у гэтым жа напрамку падыходзіў.

У той час, як Суддзя сядзеў тут з Талімэнай,

За дрэвам Граф стаяў. Задзіўлены той сцэнай,

Дастаў з кішэні алавік, лісток паперы,

Што пры сабе насіў, і, мастакоў манерай

Апёршыся на ствол, заняўся пільна маляваннем,

Гаворачы з сабой: «З такім вось згрупаваннем

Не часта стрэнешся: яна ў траве, а ў пары

З ёй ён на камені — кантраставыя твары,

Тыповыя галовы!»

Падыходзіў бліжай,

Спыняўся, цёр ларнет і вочы, гнуўся ніжай

І ўсё глядзеў: «Няўжо ўсе цені, фарбы, ўзбліскі

Загінуць, зменяцца, калі падыдзеш блізка?

Той аксаміт травы абернецца ў бацвінне,

І ўбачыш, што русалка — проста ахмістрыня?»

Хоць Граф і перад гэтым з Талімэнай знаўся,

Бо з ёю у Суддзёвым доме сустракаўся,

Ды ўвагі асаблівай не звяртаў, бывала,

Дык дзіву даўся, што яна мадэллю стала

Яго малюнку. Месца пышнасць, густ убрання

Змянілі выгляд памятны яму да-звання.

Яшчэ гарэлі вочы непатухшым гневам,

А твар, ажыўлены лясных вятроў павевам,

Размоваю з Суддзём, з’яўленнем хлопцаў гожых,

Стаў шмат свяжэйшым, больш румяным і прыгожым.

«За смеласць, — Граф сказаў,— прашу прабачыць, пані.

Прыходжу перапрошваць і нясу прызнанні:

Прашу прабачыць, што сачыў я пані крокі,

І дзякую, пгго сведкам дум быў адзінокім.

Я так зняважыў! Вінаваты вельмі многа!

Я ж перашкодзіў думкам, ды, сваёй дарогай,

Натхненне зведаў. Гневайся на чалавека,

Ды мастаку даруй, усцеш сваёй апекай!

Адважыўся на шмат, ды болыпае наважыў:

Судзі!» — укленчыў і падаў свае пейзажы.

Судзіла Талімэна малявання спробы

З прыхільнасцю мастацтвы знаючай асобы:

Хваліла скупа, а ахвоты паддавала.

«Віншую, Граф, — сказала, — таленту не мала!

Адно не закідай, пан! Асабліва трэба

Шукаць красы ў натуры. Шчаснае ты, неба

Італіі! Сады цазараў, руж прынады,

Класічныя на вечным Тыбры вадаспады

І Паўзыліпа страшныя пячоры, скалы!

Вось, Граф, дзе край мастацтва! А наш край адсталы!

Дзіця муз, зданае ў Сапліцаве на мамкі,

Памрэ напэўна. Граф, я ўстаўлю гэта ў рамкі,

Або ўлажу ў альбом. Малюнкі я збіраю

Даўно і многа іх у бюрку ўжо хаваю».

І павялі размову пра блакіты, горы,

Пра водары вятроў, пра шумы хваль у моры,

Прымешваючы ўсцяж, турыстаў злым звычаем,

То тут, то там насмешкі, жарт над родным краем.

А ў той жа час ля іх ва ўсёй красе бясконцай

Літоўскія лясы шумелі ў бляску сонца.

Чаромхі, пасплятаныя вянкамі хмелю,

Рабіны, што румянцам маладым гарэлі,

Ляшчына ў зелені жазлоў, нібы мянада,

Уся ў арэхах, як у гронках вінаграда.

А нізам песціцца з шыпшыннікам каліна,

І туліць да малін свой чорны твар ажына.

Кусты і дрэвы лісцем рукі працягнулі,

Як хлопцы і дзяўчаты, распачаўшы гулі

Навокал пары маладых. А ў гэтым коле

Ёсць пара, што ўзвышаецца над наваколлем

Высмукласцю і колераў сваіх прывабам, —

Бяроза белая, нявеста, з мужам-грабам.

А рэшта, як старыя, на дзяцей і ўнукаў

Глядзяць маўкліва: тут паважных колькі букаў,

Там цёткі-топалі і, мохам барадаты,

Дзед-дуб, што пяць вякоў усклаў на хіб гарбаты.

Стаіць ён, быццам на слупах грабніц разбітых,

На скамянелых трупах продкаў знакамітых.

Тадэвушу размова доўгая задзела

Таму, што ён не мог прымаць у ёй удзелу.

А як пачуў чужой прыродзе гімн няспынны,

Калі расхвальваліся поўдня ўсе расліны:

Лімоны, кіпарысы, апяльсін, мігдалы,

Альвасы, кактусы, магоні ды сандалы,

Павой, гарэхі, нават фігі і масліны —

За надзвычайныя іх кветкі і сцябліны,

Тадэвуш больш яшчэ стаў гневам загарацца

І ўрэшце ўжо ад злосці сіл не меў стрымацца.

Быў ён прасцяк, ды з сэрцам чулым і уменнем

Адчуць красу прыроды, дык сказаў з натхненнем:

«Не раз я ў Вільні ў батанічным агародзе

Глядзеў на тыя дрэвы, што растуць на ўсходзе

Ці дзесь пад італьянскім сонечным сугрэвам.

Якую ж з тых раслін зраўняеш з нашым дрэвам?

Ці той альвас-грамаадвод з зялёных палак,

Ці карліцу-лімон за золата тых галак,

Што ў лакавых лістах блішчаць спіной пукатай,

Як модніца старая ў вопратцы багатай?

Ці той мо кіпарыс худы і даўганогі,

Які не сум наводзіць, а нуду, трывогі?

Ён, кажуць, сумна выглядае на магіле,

Бо ён, як лёкай той, якому узлажылі

Жалобу, што ні рук ні ўзняць, ані схіліцца,

Хоць ён і так парушыць этыкет баіцца.

Ці ж горшы выгляд нашай сціплае бярозы,

Што як сялянка, калі лье па сыну слёзы,

Або ўдава па мужу — рукі заламае,

Струменні кос распусціць і стаіць нямая

І боль пастаццю ўсёй сваёю выражае!

Чаму ж пан Граф, калі мастацтва паважае,

Дрэў нашых не малюе, што вось зеляняцца?

Сапраўды, і суседзі будуць з вас смяяцца,

Што, ва ўраджайнай нашай жывучы краіне,

Малюеце ўсё скалы толькі ды пустыні».

«Мой дружа, — Граф сказаў,— уся краса ў прыродзе

Ёсць толькі формай, тлом, матэрыяй і годзе.

А творчаю душой з’яўляецца натхненне

І густу паліроўка, правілы і ўменне.

Не хопіць рэчаіснасці ці на’т запалу,

Мастак ляцець павінен к сферам ідэалу!

Не ўсё прыгожае павінна добра выйсці!

Пра гэта ў кнігах прачытаеш, пан, калісьці.

Што тычыцца мастацтва: для малюнка трэба

Ансамбля, групы, пунктаў гледжання і неба

Італіі. Таму і цвіў там жанр пейзажа,

Цвіце і будзе цвісці, гэта кожны скажа.

Бо вось, ’проч Брэйгеля, але не Ван дэр Гэлле,

А пейзажыста (бо былі аж два Брэйгелі),

І апроч Рэйсдаля, на поўначы, прызнацца,

Не знойдзеш чым у пейзажыстаў захапляцца.

Нябёс, нябёсаў трэба!» «Наш мастак Арлоўскі[22], —

Сказала Талімэна, — густ меў сапліцоўскі.

(Прашу не забываць сапліцаўскай хваробы:

Апроч Айчыны ім нішто не да спадобы.)

Арлоўскі, што жыццё правёў у Пецярбурку

(Яго эцюдаў некалькі я маю ў бюрку),

Жыў ля цара ў двары, ну проста, нібы ў раю,

А не паверыш, Граф, усё тужыў па краю.

Любіў расказваць нам з дзяцінства успаміны

І ў Польшчы ўсё хваліў: лес, неба і даліны…»

«I розум меў! — сказаў Тадэвуш з жарам жвава, —

Бо небу італьянскаму за што ў нас слава?

Пустое, сіняе яно, як шыба лёду.

Па-мойму, неба прыгажэе ў непагоду.

У нас даволі вочы ўзняць, і ў рухах хмары

Убачыш мноства фарбаў, сцэн, малюнкі, чары,

Бо хмары розныя. Асенняю парою,

Як чарапаха, хмара сунецца гарою,

Пузатая вадой, к зямлі спускае косы —

Дажджу шырокія празрыстыя палосы.

А хмара з градам сунецца аэрастатам,

Блакітна-цёмная з адценем жаўтаватым —

Вялікі шум чуваць вакол. І проста хмаркі

Цікава выглядаюць, бег іх лёгкі, шпаркі.

Яны, як лебедзі ці гусак гурт плывучы,

А вецер, быццам сокал, гоніць іх да кучы,

Дык ціснуцца, растуць, грубеюць… што за дзіва?

Вось шыі выгінаюць, распускаюць грывы

I, выставіўшы ног рады, па неба склепе

Ляцяць, як дзікіх коней табуны па стэпе —

Усе, як срэбра, белыя. Зноў замяшанне:

Праз момант з каркаў мачты, ветразь з грыў устане

Табун стаў караблём, і вось па сіняй далі

Яго пад ціхім ветрам хвалі загайдалі».

Граф з Талімэнай пазіралі пільна ўгору,

Тадэвуш хмару паказаў і ў тую ж пору

Другой рукой паціснуў ручку Талімэны.

Мінула некалькі хвілін той ціхай сцэны,

Граф ліст паперы палажыў на капялюшык

І алавік дастаў. Аж раптам рэзнуў вушы

Удар у дворны звон, і ўслед за першым рэхам

Азваўся ціхі лес гуканнем, крыкам, смехам.

Граф галавой кіўнуў, прамовіў сумным тонам:

«Вось гэтак лёс канчае ўсё на свеце звонам —

Разлікі думак нашых, уяўленні, планы,

Нявінную гульню і дружбы гарт каваны,

І сэрцаў чулых голас. Хай медзь зарыкае,

І ўсё мяшаецца і рвецца, і знікае!»

На Талімэну глянуўшы, пасля хвіліны

Спьггаў: «А што ж нам застаецца?» «Успаміны», —

Прамовіла і, каб пацешыць Графа ў смутку,

Дала яму, сарваўшы, кветку-незабудку.

Граф кветку к вуснам прыпаднёс, чапляў к жакету.

Тадэвуш кусцік расхінаў у пору гэту,

Заўважыўшы, што нешта між лістоў бялее

Што раз бліжэй. Была там ручка, як лілея.

Схапіў яе і вуснамі тануў паціху

У ёй, нібы пчала у ліліі кяліху.

Пачуў на вуснах холад, ключ заўважыў шэры

І побач, трубкай скручаны, лісток паперы.

Схапіў, схаваў, не ведае, што ключ той значыць,

Ды беленькі лісток, напэўна, растлумачыць.

А звон званіў, і з нетраў лесу разам з рэхам

Нясліся галасы з гуканнямі і смехам —

Хор розных поклічаў склікання і шукання —

Сігнал закончанага ўжо грыбоў збірання.

Не сумна звон званіў, і Граф таго не ведаў,

Што звон быў не хаўтурны, а склікаў к абеду.

Звон гэты кожны поўдзень з-пад страхі гукае

І ўсіх гасцей і чэлядзь на абед склікае.

Як адгалосак даўняга ў дварах звьлаю,

Ён захаваўся і ў Суддзі. Дык зараз з гаю

Вькодзіць гуртам госці пачалі з кашамі,

Кашолкі поўныя набраўшы, з вузялкамі.

Паненкі неслі у руках дзеля паказу

Вялізны баравік, як веер або вазу,

А побач, быццам кветкі, што растуць ля сцежкі,

Апенькі і ўсялякіх фарбаў сыраежкі.

А Войскі нёс свой мухамор. Ды толькі дрэнна

Грыбы збіралі Граф, Тадэвуш, Талімэна.

Парадкам госці увайшлі. Праз час каторы

За стол з паўкруга першы рушыў Падкаморы.

(За важны чын і ўзрост яму тут гонар гэткі.)

Ён дамам кланяўся, старым і малалеткам.

Пры ім стаў ксёндз-манах, Суддзя пры бернардыне.

Бернардын памаліўся хутка па-лаціне,

Пасля далі гарэлку, а затым паселі

І халаднік літоўскі моўчкі жвава елі.

Абед цішэйшы быў, чым іншым днём бывала.

І хоць Суддзя бадзёрыў, гутарылі вяла,

Бо тыя, хто за гончых сёння быў у звадзе,

Спынялі, пэўне, думкі на сваім закладзе,

А веліч дум, звычайна, вусны зачыняе.

Размовы толькі Талімэна не спыняе:

З Тадэвушам гаворыць, Графу слоўца кіне

І зрок спыняе на Асэсаравай міне.

Вось гэтак, на шчыглоў нарыхтаваўшы сетку,

Лавец пільнуе вераб’ёў. А на суседку

Глядзяць Тадэвуш з Графам. Кожны з іх шчаслівы,

Напоўнены надзеяй і таму маўклівы.

Граф штораз з гонарам свой зрок звяртаў на кветку,

Тадэвуш на кішэнь касіўся неўзаметку,

Ці ключык той не ўцёк, і поўны неспакою

Лісточак непрачытаны круціў рукою.

Суддзя, хоць Падкамораму віна ў кяліхі

Ўсё падліваў і кланяўся, і сам быў ціхі,

І гутарыць не меў звычайнае ахвоты,

Відаць, перажываў ён нейкія клапоты.

Міналі стравы, моўчкі сходзіў час абеду,

Аж раптам уварваўся ў нудную бяседу

Неспадзяваны госць — ляснік. Паходкай жвавай,

Нягледзячы на час абедні, з нейкай справай

Падбег да пана. Адгадаеш з рухаў, з міны,

Што пасланец ён нейкай важнае навіны.

Звярнулі вочы на яго паны і пані,

А ён, адсопшыся, сказаў: «Мядзведзь, маспане!»

І рэшту адгадалі ўсе: што з цёмнай гушчы

Звер выйшаў і што краўся з Занямонскай пушчы,

Што трэ’дагнаць яго. У момант зразумелі,

Хоць абсудзіць той справы часу йшчэ не мелі.

Супольнасць думак праявілася адразу

Праз жэсты рук, праз сэнс загаду ці наказу,

Якіх хоць многа загуло ў хвіліну гэту,

Ды ўсе яны адну на ўвазе мелі мэту.

«Ў сяло, — сказаў Суддзя, — хай сотнік скача жвава!

Паклікаць дабравольцаў, бо чуць свет — аблава!

Хто з пікай вырушыць ахвотна, без адказу,

Таму спісаць пяць дзён і дзве шарваркі зразу!»

А Падкаморы крыкнуў: «Зараз жа на Сівай

Скакаць ка мне у двор і, захапіўшы жыва

Дзве п’яўкі, слаўныя заядласцю й навукай —

Сабака Спраўнікам завецца, Страпчай — сука[23], —

У мяхі ўвапхнуць, у морды затычкі заправіць

І конна, для паспешнасці, сюды даставіць!»

«Гэй, Ванька! — закрычаў Асэсар рускай мовай, —

Цясак бруском звядзі! Каб мне было гатова

Усё! Цясак — Сангушкі князя падарунак,

Паняўў Правер і ў пасе кожную з ладунак!»

«Рыхтуйце стрэльбы!» — ўсе крычалі ўсхвалявана

Асэсар волава шукаў. «Куль трэба алавяных! —

Крычаў. — Я форму ў торбе маю!» «Да плябана, —

Сказаў Суддзя, — паслаць ганца, каб заўтра рана

Прыбыў імшу адправіць у лясной капліцы —

Святому Губерту за ўдачу памаліцца».

Пасля загадаў тых усе пазамаўкалі,

Задумаліся, быццам між сабой шукалі

Кагосьці. І міжволі ўсіх прысутных вочы

Твар Войскага старога цягне, адзіночыць.

Відаць, правадыром яго ўсе выбіралі

І моўчкі булаву яму перадавалі.

Падняўся Войскі, зразумеў сваё заданне

I, стукнуўшы рукою ў стол, сярод маўчання

Дастаў з-за пазухі ланцуг, які на вушку

Трымаў грубы гадзіннік з добрую ігрушку.

«Паўпятае, — прамовіў,— заўтра ля капліцы

Сабрацца ўсім ганцам, ды толькі не пазніцца»

Тут рушыў з-за стала, за ім без затрымання

Пайшоў ляснік. Ішлі абдумаць паляванне.

Вось так і камандзіры пры чаканні бою,

Калі байцы адпачываюць, чысцяць зброю

Ці спяць на шынялях, ці сядуць сілкавацца, —

Цішком вядуць нарады доўгія ў палатцы.

Абед спыніўся, дзень прайшоў у неспакоі, —

У клопатах пра коней, пра сабак, аб зброі.

А ў час вячэры госці вельмі мала елі

І на’т ахвоты спрэчкі прадаўжаць не мелі

За ганчакоў. Мір заключыўшы ў тым разгары,

Асэсар з Рэентам ідуць пад рукі ў пары —

Шукаюць волава. Другія пасля працы

Пайшлі спаць рана, каб на досвітку падняцца.