Поўны збор твораў у чатырнаццаці тамах. Том 10. Кніга 1

У першай кнізе дзясятага тома Поўнага збору твораў Васіля Быкава прадстаўлены аўтабіяграфічныя дыялогі з Алесем Адамовічам «Маладыя гады» (1985, 2001) і выбраная публіцыстычная і літаратурна-крытычная спадчына пісьменніка 1957–1980 гг.

Першыя публіцыстычныя працы Васіля Быкава датуюцца 1948 г. У гэты час будучы пісьменнік (пасля дэмабілізацыі ў 1947 г. з шэрагаў Савецкай Арміі і ўладкавання на працу ў абласную газету «Гродненская правда» ў якасці карэктара, а на наступны год стыльрэдактарам) піша выключна журналісцкія карэспандэнцыі. В. Быкаў прыгадваў: «Між тым самому захацелася пісаць у газэту. Схадзіў на Гарадзенскі шклозавод, напісаў невялікі нарыс „Шклавары“. Надрукавалі, акуратна выразаў і паклаў у свае паперы. Зь нецярпеньнем чакаў лятучку, калі раз на тыдзень рабілі разбор надрукаванага. Асабліва ніхто не пахваліў, але і не палаялі, і то добра».

Аднак усё-такі не «Шклавары» былі першым артыкулам — упершыню Быкаў як журналіст выступіў на старонках «Гродненской правды» 11 ліпеня 1948 г. — менавіта тады ў рубрыцы «На городские темы» была надрукавана наступная яго нататка:

Общеизвестно, какое огромное значение имеет летом водный спорт. Тысячи горожан проводят свободное от работы время на реке. Особенно велика тяга к водному спорту среди молодежи. Однако по вине руководителей физкультуры и спорта города трудящиеся Гродно фактически лишены возможности организованно заниматься водным спортом.

Когда-то в городе была водная станция, но от нее ничего не осталось после хозяйничания немецко-фашистских захватчиков. В этом году на строительство станции была отпущена солидная сумма в 35 тысяч рублей. Следовало ожидать, что сразу же развернутся работы, и жители города получат к лету водную станцию. Но не тут-то было. Перед председателем городского комитета физкультуры и спорта тов. Кукушкиным встал вопрос: где строить станцию — на Немане, в Озерах или же на территории кирпичного завода № 20? Такое раздумье длилось всю весну и половину лета. В конце концов тов. Кукушкин решил, что водная станция должна была быть на прежнем месте. Но к строительству станции не приступили и до сих пор.

Уже середина лета, купальный сезон давно в разгаре. Председатели добровольных спортивных обществ жалуются, что отсутствие вышки для прыжков в воду и оборудованного места для плавания задерживает сдачу норм на значки ГТО и БГТО.

— У меня в столе скопилось большое количество значков, которые я не могу вручить лишь потому, что невозможно принять нормы по плаванию и прыжкам, — заявляет председатель областного совета общества «Динамо» тов. Шахаров. На это же жалуются сотни юношей и девушек Гродно: сдав все нормы, они не имеют возможности ни сдать, ни готовиться к сдаче норм по плаванию и прыжкам с вышки. Задерживается развитие и гребного спорта.

— В этом году построим станцию: вот составят смету, утвердят на заседании горсовета — начнем строить, — спокойно заявляет тов. Кукушкин. А пока территория водной станции зарастает травой.

Пора бы знать тов. Кукушкину, что организация водной станции осенью никого не может порадовать.

У ліпені ў «Гродненской правде» з’явіліся ўжо інфармацыйная паведамленні за подпісам В. Быкава:

К встрече славного юбилея — 30-летию Советской Белоруссии — деятельно готовится областной Дом народного творчества. В районах области проведена работа по выявлению мастеров народного творчества: вышивальщиц, ткачих, вязальщиц, резчиков по дереву. Каждому мастеру выслан тематический план работ, методисты Дома народного творчества оказывают помощь в процессе работы.

Более 20 мастеров-самоучек готовят индивидуальные работы. Ткачиха Мария Рыбачек (Берестовицкий район) работает над плакатом-ковром «30 лет Советской Белоруссии», ткачихи Мария Мазец и Третьяк Елена (Зельвенский район) ткут ковры по узорам белорусского орнамента. Иосиф Совко — резчик по дереву — готовит барельеф Генералиссимуса Советского Союза И. В. Сталина, а коллектив молодых ткачих деревень Новоселки, Задворины и Холимоновцы ткут гобелен с изображением товарища Сталина.

Большим уважением всего заводского коллектива пользуется рабочий-волососгонщик кожевенного завода № 4 Иван Адамович Саевский. Движимый патриотическим стремлением, он 27 июня завершил свое пятилетнее задание и продолжает давать продукцию в счет 1951 года. За 16 дней июля Саевский выполнил месячный план.

Главное во всякой работе — рациональное использование рабочего времени. Иван Адамович узнал это давно. А работа волососгонщика требует только сноровки и времени. Тут уж нельзя придумать какиелибо приспособления, особые устройства. Саевский стал работать так, что ни одно движение не пропадало даром. В цех приходил за 10–15 минут до начала работы, готовил рабочее место, раскладывал сырье, приводил в порядок спецодежду. Особое внимание обращал на остроту косы. Она всегда у него в меру наточена: слишком острая будет зарезать поверхность кожи и давать брак, тупая — будет оставлять клочки шерсти.

Благодаря продуманной организации труда, Саевский обрабатывает ежедневно по 90–100 кож. Рабочие цеха обратили внимание на работу Саевского, стали перенимать его трудовую хватку. Иван Адамович охотно делился своим опытом высокопроизводительного труда, а месяца три назад взял к себе в ученики молодого рабочего тов. Горыш. Теперь ученик уже не намного отстает от учителя. Двое волососгонщиков успевают на своей операции обрабатывать все кожевенное сырье завода.

— Нет ничего хитрого в моих успехах, — говорит Иван Адамович. — Надо только любить свое дело, с душой относиться к нему.

Иван Адамович не успокаивается достигнутыми успехами. В свободное время обдумывает, как еще выше поднять производительность.

Надо максимально усовершенствовать труд, рациональней использовать время и до конца 1950 года можно выполнить еще одну пятилетнюю норму, — заявляет Иван Адамович.

У наступны раз свае нататкі Быкаў надрукаваў праз амаль тры месяцы, а ў 1949 г. напісаў карэспандэнцыю, якая ўжо вылучалася пэўнай нарысавасцю:

Кем быть?

Над этим вопросом задумываются тысячи советских юношей и девушек, вступающих в самостоятельную жизнь. У нас, в стране победившего социализма, для молодого поколения открыта широкая дорога в будущее, обеспечена интересная работа, умей только трудиться, дерзать… Труд советских людей возвеличивает силу нашей социалистической Родины.

Мише Запаскину исполнилось 16 лет. Проклятая немецкая оккупация не дала возможности окончить даже начальную школу. Отец за долгие годы подневольного труда на заводе, при панской Польше, научился немногому и ничему не мог научить сына.

Миша стал задумываться. С детства он привык трудиться. Труд был его воспитателем. Но юноша жаждал знаний, большого труда и… кто знает… может быть, и славы. Он слышал о великих людях, снискавших себе уважение и почет честным умелым трудом.

Лучшим другом Миши был Казимир Санюк. В длинные осенние вечера он приходил к Мише, и они долго просиживали вдвоем, читая газеты, книги. В стране шла гигантская стройка, из руин и пепла возрождалась Беларусь. Каждый день приносил вести с новостроек республики.

Задумчиво глядя на друга, Миша спрашивал:

— А как ты думаешь, Казя, какая профессия сейчас самая нужная?

— Конечно, профессия строителя, — отвечал Санюк. Миша соглашался.

В деревне шло собрание.

В задних рядах, на краешке скамьи, примостился Миша. Он жадно вслушивался в речи выступающих. Особенно ему нравились выступления председателя сельсовета. Каждый раз юноша ждал, что тот скажет что-либо особо значимое, доселе неизвестное.

Перед окончанием собрания председатель поднялся и сказал:

— Товарищи! Еще один вопрос.

Он рассказал, что стране нужны квалифицированные рабочие для промышленности и транспорта. Таких рабочих готовят в школах ФЗО, куда и объявлен набор. В Гродно есть школа ФЗО строителей № 44.

Миша понял сразу: это то, что он искал. Это — его мечта.

…В пасмурный декабрьский день с узелком за плечами Миша уходил из дому. С ним — Казимир Санюк. Прощание с родителями было кратким. Мать немного всплакнула и сквозь слезы растроганно напутствовала:

— Смотри, Мишенька, береги себя. В людях — не дома. Случится что — кто пожалеет?

Отец был скуп на слова и только в последний момент, пожимая сыну руку, сказал:

— Учись прилежно, Миша. Надо, чтобы мастером стал. По дороге работник школы, сопровождавший их, спросил:

— Так, значит, каменщиками хотите стать? Что ж, специальность хорошая. Советую.

Ребята переглянулись. Значит, они не ошиблись, поступили правильно. Они будут строить дома, прекрасные, высокие, многоэтажные, видеть с лемов солнечный город и строить, строить этаж за этажом, выше и выше…

В школе уже было много ребят. Им выдали черные бушлаты с петлицами, черные костюмы, ботинки. Когда юноши переоделись, Миша не узнал Казимира. Все оживленно суетились, примеряя фуражки, и тот день был похож на праздник.

А какие хорошие ребята в группе каменщиков! Вот Толя Соколов, живой светлый парнишка из-под Пскова, вот украинец Шевченко, чумазый крепкий юноша, весельчак и добряк Ваня Ардышев. Пути их были разными, по разным дорогам шли они к одной цели: овладеть знаниями, получить путевку в большую, интересную жизнь.

Пришел мастер Лаврентий Давыденко. Он молодой, но опытный каменщик, выпускник этой же школы, сам в совершенстве овладел профессией и уже обучил четыре группы учащихся.

…Потекли дни учебы.

30 юношей стояли перед мастером, который объяснял строительное дело. Оказывается, нелегко сразу все понять: дело интересное, но сложное. Кладка стен в полтора, два, три кирпича, кладка углов, карнизов, пилястров, кладка дверных и оконных проемов, колонн, фундамента, устройство изразцовых печей, плит, составление раствора, инструмент…

На теоретических занятиях в теплом уютном классе слушали внимательно, стараясь все удержать в памяти. Но самое интересное было на производственной практике.

С каким внутренним трепетом и волнением клали ребята первые кирпичи в стену настоящего здания! Начали несмело, боясь сделать не так, испортить. Ведь делается на столетия, должно быть красиво и прочно. Миша то и дело посматривал на мастера, ждал оценки. Тот вскоре подошел, посмотрел и сказал тепло и искренне:

— Хорошо, Запаскин, молодец!

А рядом стоял Санюк. Он весь ушел в работу, ловко поддевал кельмой раствор, клал кирпич, долго примерял, поправляя и постукивая правилом. Уложив ряд, отходил и издали любовался своей работой.

Выработав качество, мастер начал учить скоростной кладке. Норма 400 штук кирпича в день. Ребята дали 400, потом 450 и 500.

Мастер в числе других назвал Запаскина и Санюка лучшими учащимися группы каменщиков.

По распорядку дня вечером в школе свободное время, но у ребят занятий много. Толя Соколов углубился в чтение: Павка Корчагин борется, его жизнь — это упорство в борьбе, призыв к труду. Ваню Ардышева увлекают бессмертные подвиги Чапаева. Не овладев грамотой, нельзя овладеть и производством. Запаскин знает это и потому учится в кружке малограмотных. Опытный педагог помогает наверстать упущенное в пору детства. Книги раскрывают перед юношей новые миры. С каждым днем Миша все больше узнает о Родине, о ее бесчисленных богатствах, замечательных людях. И каждый день, когда из репродуктора доносится торжественно-величавый бой московских курантов, юноша думает:

— Какая прекрасная и могучая наша Родина…

Часто в выходной день пригородным поездом Миша и Казимир ездят домой, в Мосты. Приходят соседи, прибегают мальчишки, расспрашивают о жизни, учебе. Лица юношей светятся радостью, а Мише кажется, что он намного вырос и возмужал за эти несколько месяцев. Ласково обращаясь к матери, он говорит:

— Напрасно ты беспокоилась, мама. Я там, как в родной семье. Да, напрасно беспокоилась мать Миши Запаскина. Сын не одинок, его окружает славный, здоровый коллектив комсомольской молодежи, его учат опытные мастера, о нем заботится государство. Таких, как Миша Запаскин, Казимир Санюк, Гриша Шевченко, Толя Соколов, десятки в школе ФЗО. Многие из них пережили ужасы немецкой оккупации, потеряли родителей, но они нашли себя, за их плечами встала Родина, она обеспечила им возможность учиться, овладеть специальностью и выйти на широкую, светлую дорогу жизни.

Крытык В. Буран пазней рэзюмаваў: «У „Гродненской правде“ за 1948–1949 гады можна прачытаць яго інфармацыі, невялічкія карэспандэнцыі. Праўда, карэспандэнцыі тыя сведчаць не так пра далучэнне Быкава да журналістыкі, як пра яго нявопытнасць і, бадай, няўпэўненасць у самім сабе: нават з газетнымі допісамі выступаў зрэдку».

Аднак затым узнік вялікі перапынак, паколькі ў 1949 г. Васіль Быкаў быў зноў прызваны на вайсковую службу і накіраваны на Далёкі Усход. Пасля другой сваёй дэмабілізацыі напрыканцы 1955-га і ўладкавання на наступны год стыль-рэдактарам у «Гродненской правде» Быкаў вярнуўся да журналісцкай практыкі. «Як і ў 1947 годзе, літаратурную працу пачаў з журналістыкі. У абласным і рэспубліканскім друку сталі з’яўляцца яго замалёўкі, фельетоны, нарысы — некаторыя ў сааўтарстве з У. Пацковым. Пісьменнік як бы паўтарае той „віток“ свайго літаратурнага шляху, які зрабіў некалькі гадоў назад, але паўтарае яго інакш і ў новых умовах, што стварыліся ў краіне […]

Паездкі па вобласці з рэдакцыйнымі заданнямі, знаёмствы з перадавікамі вытворчасці ўзбагацілі жыццёвыя назіранні В. Быкава, далі матэрыял для нарысаў і ў нейкай ступені памаглі яму стварыць серыю апавяданняў пра жыццё савецкіх людзей у мірны час.

Зразумела, не ўсё з таго, што было напісана Быкавым для газеты, захавала мастацкую каштоўнасць; у некаторых нарысах адчуваецца залежнасць маладога аўтара ад ужо апрабаваных літаратурных шаблонаў. Але адна важная вартасць яго нарысаў гэтага часу дае магчымасць убачыць у Быкаве будучага мастака. Гэта — аўтарская цікавасць да чалавека-працаўніка, да людзей з нягучнай, але слаўнай працоўнай біяграфіяй, імкненне разгледзець і адлюстраваць найперш характар героя, перадаць праз яго душу пафас працы».

Вось толькі тыя быкаўскія публікацыі, якія з’явіліся ў 1956–1958 гг. у «Гродненской правде»: нарысы «Стекловары» (1956, 8 ліп.), «Практикантка» (у сааўт. з У. Пацковым; 1956, 9 верас.), «Возрождение» (у сааўт. з У. Пацковым; 1956, 14 кастр.), «Верный путь» (1956, 6 лістап.), «Две судьбы» (1957, лістап.), «Светлыя гарызонты» (1958, 31 жн.), «Агляд народных талентаў» (1958, 10 кастр.), а таксама ў іншых выданнях: На беразе Нёмана // Над краем спяваюць гудкі. Мінск, 1957; Быкаў В., Шаірка І. Так прыйшла перамога // Работніца і сялянка, 1958, № 3; Глубокае карэнне // Беларусь, 1958, № 10. Разам з тым Быкаў пісаў і фельетоны, як, да прыкладу, наступны:

Пралог

У ноч на 22 верасня многія жыхары адной з вуліц Гродна былі разбуджаны незвычайным шумам. У цішыні соннага горада пачуліся п’яная лаянка, крыкі «ратуйце!», мітусня і тупат ног. Потым усё сціхла. А раніцой дворнікі ўбачылі на маставой сляды крыві і адарваныя гузікі.

Частка 1. Аптовы тавар

Каб зразумець, што адбылося, трэба вярнуцца крыху назад. Напярэдадні той ночы дырэктар харчовага магазіна № 58 па вуліцы Ажэшка задаволена паціраў рукі. Гэты дзень прынёс гандлю нечаканую ўдачу. Самы прыбытковы тавар — «асобая маскоўская» — раптам пайшоў оптам. Упоўдзень падкаціў грузавік, дужыя хлопцы высыпалі на прылавак кучу грошай, выцягнулі са склада некалькі скрынак з гарэлкай і зніклі за вуглом. Крывая выканання магазінам фінплана адразу скокнула ўгору і дала 200 працэнтаў. Было чым задаволіцца!

Машына са скрынкамі спынілася ў двары Гродзенскага тэхнічнага вучылішча № 7. Тыя ж хлопцы спрытна разгрузілі яе. Прахожыя здзіўляліся: ці не за гандаль узялася навучальная ўстанова, бо выпіць 170 бутэлек гарэлкі не адважыліся б і «найлепшыя» п’яніцы.

Частка 2. Уступленне ў жыццё

Але тут не збіраліся гандляваць навынас. У гонар першага выпуску маладых спецыялістаў тут рашылі наладзіць выпіўку.

І вось у доўгай зале накрыты сталы, у шклянкі разліта пітво. У куце, на ганаровым месцы, — дырэкцыя, выкладчыкі, сакратар гаркама камсамола тав. Голікаў. На іх тварах — гонар: яны ўзрасцілі гэтых юнакоў, далі ім веды і пэўнае выхаванне. Першыя тосты падымаліся за навуку, за ўступленне ў жыццё, за гонар і дружбу. А калі тостаў не хапіла, пілі проста так. Калі ж большая частка бутэлек была апарожнена і ўсё заслаў п’яны чад, у шуме і гаме нарадзілася новае жаданне.

— Эй, братва! Айда ў горад! — крыкнуў чарнявы хлапец.

— Айда!

І ватага п’яных расхлыстаных юнакоў хлынула на ціхія вуліцы горада.

Частка 3. Начная баталія

Час набліжаўся да поўначы. Чацвёра грамадзян ішлі па вуліцы Горкага. Пажылы рабочы гартопа Паўтарацкі, яго жонка Ганна Афанасьеўна і іх сусед Пацкоў праводзілі на вакзал зяця Паўтарацкіх, капітана Кулікова, які пасля водпуску вяртаўся на месца службы.

Раптам з-за павароту высыпала група людзей. Яны трымаліся самкнутым радам, займалі тратуар і маставую, іх вочы змрочна блішчэлі, а наваколле напаўняла брыдкая лаянка.

— Хлопчыкі, што гэта вы? Дайце прайсці, — папрасіў адзін з прахожых.

— А-а-а! Прайсці! Лупі іх!

Злосны ўскрык з’явіўся сігналам да бойкі. Нехта зваліў афіцэра, нехта рвануў чамадан, трое населі на Пацкова. Жудасная трагедыя разыгралася ўначы на вуліцы Горкага. У цьмяным святле ліхтароў азвярэлая банда збівала ўмела і бязлітасна. Нарэшце самы вынослівы з пабітых — Пацкоў — неяк вырваўся і кінуўся на плошчу. Тут яго ахапіла радасць: ён убачыў міліцыянера.

Частка 4. Дарэмная надзея

Абліваючыся крывёю, Пацкоў дагнаў міліцыянера, які чамусьці аказаўся глухім і не чуў крыкаў.

— Таварыш, даражэнькі! Ратуй! Абарані.

Мне няма калі, — кінуў ён. Прозвішча міліцыянера Магдэнка.

Частка 5. Працяг трэцяй

Але свет не без добрых людзей. Нехта дамогся смелай міліцыі, нехта з грамадзян прыйшоў на дапамогу пабітым. Перавага ў сіле цяпер была ў другога боку. Тады раздаўся прарэзлівы разбойніцкі свіст:

— Цікай!

Калі нарад міліцыі з’явіўся на месца здарэння, ён знайшоў там толькі крывавыя сляды і капітана Кулікова, які быў у непрытомнасці. Аўтамабіль хуткай дапамогі адвёз яго ў бальніцу. Другі ж пацярпелы — Пацкоў, — сяк-так суняўшы кроў, павёў міліцыянераў па свежых слядах хуліганаў. Сляды прывялі ў двор таго ж тэхнічнага вучылішча. Пры з’яўленні міліцыі трывожны свіст зноў разануў начнае паветра. Ледзь пераводзячы дых ад хуткага бегу, уцекачы кінуліся ва ўсе цёмныя закуткі, але Пацкоў паспеў схапіць дваіх. Іх вывелі на святло і разгледзелі. Гэта былі Уладзімір Строк і Віктар Баслык.

Аднак п’яная грамада стала ў абарону затрыманых хуліганаў.

— Гэтага не можа быць. Яны ж камсамольцы, — даводзіў дырэктар.

— Мо гэтыя грамадзяне самі ўпалі і пабіліся, — усумніліся астатнія. Але маёр міліцыі Лук’янаў усё ж арыштаваў злоўленых і забараніў гулянку.

Частка 6. Дзіўны фінал

І вось нарэшце зачыншчыкі арыштаваны, у астатніх адабраны дакументы. Учарашнія «героі» ходзяць сумныя і нічога не хочуць сказаць следчаму, бо, кажуць, былі п’яныя і пра ўсё забыліся. Праўда, адзін з іх — Якіменка — трымаецца бадзёра і, відаць, мае падставы. Яго бацька працуе ў міліцыі і ўжо, здаецца, прыняў захады.

А эпілога няма. Эпілог, відаць, напіша пракурор.

Зрэшты, зварот Быкава да фельетонаў быў абсалютна невыпадковы, бо адначасова з-пад яго пяра выходзілі і сатырычныя апавяданні, якія ў далейшым былі ўключаны ў яго першую кнігу.

У той жа час Быкаў піша і літаратурныя партрэты (першы з іх быў прысвечаны А. Пушкіну і быў напісаны да 120-годдзя з дня яго смерці), і літаратурна-крытычныя рэцэнзіі: «Юнацтва ў дарозе» — на кнігу Р. Сабаленкі (Гарадзенская праўда, 1957, 26 студз.), «Кніга аб бессмяротным подзвігу» — на кнігу С. С. Смірнова (Гарадзенская праўда, 1958, 29 крас.), «Новые высоты мастерства» — на кнігу Я. Брыля (Гродненская правда, 1958, 14 кастр.), «Таленавітая аповесць» — на аповесць А. Асіпенкі (Полымя, 1964, № 7), «Улада праўды» — на раман І. Шамякіна (Літ. і мастацтва, 1965, 27 жн.) і інш. І ўжо будучы літкансультантам «Гродненской правды», робіць агляды літаратурнай творчасці самадзейных паэтаў Гродзеншчыны. Апроч таго, у беларускім і ўсесаюзным друку з’яўляюцца першыя вялікія артыкулы Быкава, яго літаратурныя анкеты і аўтабіяграфіі; ужо пазней да іх дададуцца прадмовы да кніг іншых пісьменнікаў, а таксама эсэ і ўспаміны пра беларускіх і расійскіх літаратараў і дзеячаў мастацтва.

Такім чынам публіцыстычная і літаратурна-крытычная спадчына Васіля Быкава даволі разнастайная не толькі жанрава і тэматычна, але і па сваіх мастацкіх вартасцях, і па рашэнні пэўнай часткі сябраў рэдкалегіі Поўнага збору твораў друкуецца выбарачна. Зрэшты, сам Быкаў патрабавальна ставіўся да сваёй публіцыстычнай і літаратурнакрытычнай творчасці і ў свае кнігі ўключаў толькі нешматлікія тэксты. У гэтай сувязі можна ўзгадаць, што падчас падрыхтоўкі ў 2002 г. у выдавецтве «Мастацкая літаратура» васьмітомнага Збору твораў ён меркаваў скласці апошні том з літаратурнай крытыкі, публіцыстыкі і інтэрв’ю выключна з кніг «Праўдай адзінай», «На крыжах» і «Крыжовы шлях».

Што датычыць гэтага выдання, дык тэксты (артыкулы, эсэ, прадмовы, інтэрв’ю, гутаркі, аўтабіяграфіі, выступленні) друкуюцца па аўтографах (аўтабіяграфія; выступленне на вечары з нагоды 50-годдзя), газетных і часопісных публікацыях [у тых выпадках, калі падчас публікацыі ў тэкстах прасочваецца відавочнае ўмяшальніцтва рэдактуры і вядомыя аўтарызаваныя машынапісы гэтых тэкстаў (захоўваюцца ў асабістых архівах пісьменніка ў яго жонкі Ірыны Міхайлаўны Быкавай у Мінску і малодшага сына Васіля Васільевіча Быкава ў Гродне, а таксама ў Беларускім дзяржаўным архіве-музеі літаратуры і мастацтва), яны падаюцца паводле аўтарскай рэдакцыі], па прыжыццёвых кніжных выданнях В. Быкава — зборніках публіцыстыкі і Зборах твораў: «Праўдай адзінай», «Колокола Хатыни», «Крыжовы шлях», Собр. соч.: в 4 т., т. 4; Зб. тв.: у 6 т., т. 6, а таксама паводле іншых кніжных выданняў, якія ў кожным канкрэтным выпадку ўказваюцца. Аўтабіяграфічныя дыялогі з А. Адамовічам «Маладыя гады» падаюцца паводле электроннага носьбіту з Архіва В. Быкава ў Мінску.

У квадратных дужках змешчаны назвы, дадзеныя складальнікам тома, дапісаныя словы ў аўтарскіх скарачэннях, пазначэнне неразб. у выпадку нечытэльнасці тэксту, а таксама дата пад тэкстам, вызначаная паводле вывучэння гісторыі тэксту. Прынятыя скарачэнні: кніга — кн.; зборнік — зб.; часопіс — часоп.; газета — газ.; «Літаратура і мастацтва» — «Літ. і мастацтва»; «Литературная газета» — «Лит. газета».

Тэксты размешчаны ў храналагічнай паслядоўнасці: па даце напісання (за выключэннем «Маладых гадоў»). У выпадках адсутнасці такіх звестак, творы ўмоўна датуюцца часам першай публікацыі.

Друкуецца ўпершыню паводле электроннага носьбіту з той часткі асабістага архіва В. Быкава, якая захоўваецца ў яго жонкі Ірыны Міхайлаўны Быкавай [далей — Архіў В. Быкава (Мінск)].

Датуецца сакавіком 1985 г., а таксама паводле пазнакі В. Быкава — жніўнем 2001 г.

Сустрэчы-гутаркі Васіля Быкава і Алеся Адамовіча адбыліся ў сакавіку 1985 г. з той нагоды, што ў той час Адамовіч працаваў над фотаальбомам пра сябра (выдадзены ў 1986 г. у Мінску пад назвай «Васіль Быкаў»). Гэтыя гутаркі ўпершыню цалкам былі надрукаваныя ў часоп. «Полымя» (2001, № 5, 6) пад назвай «Чалавецтва ўратуецца подзвігам духу: гутарка Алеся Адамовіча з народным пісьменнікам Беларусі Васілём Быкавым». Перадгісторыя з’яўлення публікацыі вядомая з уступнага слова Веры Адамовіч: «Працу над альбомам пра Быкава Алесь Міхайлавіч распачаў сустрэчамі з Васілём Уладзіміравічам. Гэтыя сустрэчы-гутаркі запісваліся на магнітафон. Усе касеты потым былі падпісаны рукою Адамовіча: „В. У. Быкаў. Біяграфія (ці аўтабіяграфія)“. Дзве касеты пазначаны датамі: 6.03.1985 г. і 12.03.1985 г. Усяго адбылося тры сустрэчы, звычайна ў другой палове дня. Першая — у кватэры Быкавых і дзве ў нас.

Я не была ўдзельніцай гэтых гутарак. Калі Саша прасіў, падавала ім чай. Адказвала на тэлефонныя званкі. Адным словам, не замінала, паводзіла сябе як мыш пад венікам. У час іхняй працы чуўся і смех, і былі размовы на іншыя тэмы. Фужэрам віна яны закончылі сваю трохдзённую працу.

Алесь Міхайлавіч папрасіў мяне перанесці тэкст гутаркі на паперу. Гэта было і вельмі цікавай, і адначасова цяжкай справаю. Я не валодаю стэнаграфіяй, ды і машыністка з мяне слабая. Але старалася выканаць працу як мага дакладней, як мага лепш. Многа разоў праслухоўвала тэкст, удакладняла. Не дазволіла сабе паправіць ніводнага слова. Запісвала так, як чула, з усімі асаблівасцямі гаворкі. Бо ведала, што далей будзе працаваць Алесь Міхайлавіч, а можа, і Васіль Уладзіміравіч.

У выдадзеным пазней альбоме Алесь Міхайлавіч нешта скарыстаў, працытаваў. Але значная частка запісаў так і засталася неапрацаванай, ненадрукаванай. Алесь Міхайлавіч звычайна карыстаўся дапамогай стэнаграфістак, машыністак, а тут ён не звяртаўся да іх па дапамогу. Мусіць, у яго былі на тое прычыны. І да апошняга часу пра дыялог (калі так можна сказаць) ніхто не ведаў. Ён захоўваўся ў архіве Алеся Міхайлавіча. Тэкст я аддала Васілю Уладзіміравічу Быкаву ў дзень яго нараджэння разам з кветкамі тады, калі ўжо не стала з намі Алеся Міхайлавіча.

Прайшоў час, і да мяне звярнуўся галоўны рэдактар часопіса „Нёман“, каб перадала тэкст для апублікавання. Я адказала: „Толькі са згоды Быкава“. А Васіль Уладзіміравіч сказаў: „Хай паляжыць“.

І вось новая просьба, на гэты раз з рэдакцыі часопіса „Полымя“. Галоўны рэдактар С. І. Законнікаў сказаў маёй дачцэ Наталлі, што Васіль Уладзіміравіч згадзіўся на публікацыю. Яна і перадала Сяргею Іванавічу запіс гутаркі, ці, як назваў яе Алесь Міхайлавіч, аўтабіяграфіі».

Між тым, як вынікае з уступнага слова да «Маладых гадоў», працу над гутаркай Быкаў працягваў нават пасля публікацыі ў «Полымі» — у жніўні 2001 г. Больш за тое, менавіта гэтая гутарка падштурхнула Васіля Уладзіміравіча распачаць працу над кнігай успамінаў «Доўгая дарога дадому» — сам ён распавядаў: «В прошлом году тогда еще не реорганизованный в „холдинг“ журнал „Полымя“ напечатал мою пространную беседу с покойным Алесем Адамовичем. Ввиду ее почти 20-летней давности она не удовлетворила постаревшего автора, который усердно принялся ее исправлять, сокращать, переделывать. И так втянулся в свое пережитое прошлое, что за зиму не сумел от него оторваться. (Известно, как стариков увлекают рассказы о пережитом, и я здесь не стал исключением.) К сожалению или к счастью — не знаю, но написал книгу — не очень умную и интересную, но о том, что так или иначе показалось мне важным в моей жизни и литературной судьбе».

Трэба таксама заўважыць, што калі ў 2002 г. у выдавецтве «Мастацкая літаратура» паўстала пытанне пра выданне Збору твораў Быкава ў 8-мі тамах, Васіль Уладзіміравіч хацеў распачаць яго менавіта «Маладымі гадамі», аднак Збор твораў так і не выйшаў.

У гэтым выданні гутарка друкуецца з захаваннем аўтарскага правапісу.

Стар. 5. Маладыя гады, маладыя жаданні… — Радок з верша «Маладыя гады…» Максіма Багдановіча (1891–1917), беларускага паэта, класіка беларускай літаратуры.

Стар. 5. Твардоўскі Аляксандр Трыфанавіч (1910–1971) — расійскі паэт; галоўны рэдактар часоп. «Новый мир» (1950–1954, 1958–1970).

Стар. 7. …прыйшло нейкае свята, магчыма, Сёмуха… — Сёмуха (таксама Сёдмуха, Сёмка, Троіца, Зелянец, Зялёныя Святкі) — злучальнае звяно паміж прыроднымі сезонамі, гаспадарчымі цыкламі, станамі і формамі грамадскіх стасункаў і дачыненняў. Сёмуха належыць да ліку святаў, якія не маюць выразна акрэсленай даты і адзначаюцца ў залежнасці ад Вялікадня.

Стар. 7. Уладзімір Хведаравіч Быкаў (1888–1969).

Стар. 8. …пачалася Першая сусветная вайна… — 28 ліпеня 1914 г. Стар. 8. …быў змабілізаваны ў самсонаўскую армію… — Маецца на ўвазе армія Аляксандра Самсонава (1859–1914), рускага дзяржаўнага і ваеннага дзеяча, генерала ад кавалерыі.

Стар. 8. Ну, і яшчэ бацька быў на Грамадзянскай вайне… — Грамадзянская вайна ў Расіі адбывалася ў 1917–1923 гг.

Стар. 8. Ганна Рыгораўна Быкава (у дзявоц. Скрыбатун; 1895–1984).

Стар. 8. …была яшчэ старэйшая зя мяне сястра Антуніна, але яна памерла ў пятнаццаць гадоў… — Дачка ад першага шлюбу Ганны Рыгораўны.

Стар. 8. Пасля мяне нарадзілася сястра Валя… — У 1926 г.

Стар. 10. Хата тая і дасюль стаіць, пасля вайны ў ёй жыў мой брат Мікола. — Цяпер тут жыве жонка М. Быкава Антаніна Быкава (нар. у 1938) разам з сынам Мікалаем.

Стар. 10. Гэта быў знакаміты «Гой» Міхася Лынькова… — Лынькоў Міхась (1899–1975) — беларускі пісьменнік, крытык, літаратуразнавец, грамадскі дзеяч; народны пісьменнік БССР (1962).

Стар. 10. Мне дасталася тоненькая кніжачка, казка «Царэўналягушка», а Валодзю — «Канёк-гарбунок». — «Царэўна-лягушка» — руская народная казка. «Канёк-гарбунок» — сказка Пятра Яршова (1815–1869), рускага паэта, празаіка, драматурга.

Стар. 11. …нешта пра Парыжскую камуну… — Парыжская камуна — рэвалюцыйны ўрад г. Парыжа (Францыя) падчас падзей 1871 г., калі ў выніку рэвалюцыі ўсталявалася самакіраўніцтва, якое доўжылася 72 дні.

Стар. 12. У кнігарні вісела знакамітая карціна Зайцава (рэпрадукцыя, вядома) — «Чапаеў на кані»… — Дакладней — «Чапаеў», карціна Яўгенія Зайцава (1908–1992), беларускага мастака; народнага мастака БССР (1963).

Стар. 13. …ад Жуля Верна да нашага Янкі Маўра… — Верн Жуль (1828–1905) — французскі географ і пісьменнік; класік прыгодніцкай літаратуры; адзін з пачынальнікаў навуковай фантастыкі. Маўр Янка (сапр. Фёдараў Іван; 1883–1971) — беларускі пісьменнік; адзін з пачынальнікаў беларускай дзіцячай літаратуры.

Стар. 13. «Як гартавалася сталь» — Раман Мікалая Астроўскага (1904–1936), расійскага пісьменніка.

Стар. 13. Тады я адолеў «Вайну і мір», тры тамы «Ціхага Дону», шмат што з Ганчарова, Тургенева, а таксама Зарэцкага, Гартнага, Галавача. Доўга нідзе не мог дастаць коласаўскую «Дрыгву»… — «Вайна і мір» — раман Льва Талстога (1828–1910), рускага пісьменніка, класіка рускай літаратуры. Ганчароў Іван (1812–1891) — рускі пісьменнік. Тургенеў Іван (1818–1883) — рускі празаік, паэт, публіцыст, драматург. Зарэцкі Міхась (сапр. Касянкоў Міхаіл; 1901–1937) — беларускі пісьменнік, драматург, перакладчык; у 1937 г. асуджаны пазасудовым органам НКУС як «актыўны член нацыяналфашысцкай тэрарыстычнай арганізацыі» да вышэйшай меры пакарання; у 1957 г. рэабілітаваны (пасмяротна). Гартны Цішка (сапр. Жылуновіч Зміцер; 1887–1937) — беларускі пісьменнік, грамадскі і дзяржаўны дзеяч; арыштаваны ў 1936 г.; памёр у 1937 г. у Магілёўскай псіхіятрычнай лячэбніцы. Галавач Платон (1903–1937) — беларускі пісьменнік, рэдактар; у 1937 г. асуджаны пазасудовым органам НКУС як «арганізатар тэрарыстычнай групоўкі» і за «правядзенне нямецкафашысцкай дзейнасці» да вышэйшай меры пакарання; у 1956 г. рэабілітаваны (пасмяротна). «Дрыгва» — аповесць Якуба Коласа (сапр. Міцкевіч Канстанцін; 1882–1956), народнага паэта БССР (1926), класіка беларускай літаратуры.

Стар. 14. Чытаў пераважна выданні ХІХ стагоддзя — МамінаСібірака, Караленку, Станюковіча, Памялоўскага, некалькі раманаў Шэлер-Міхайлава… — Мамін-Сібірак Дзмітрый (сапр. Мамін; 1852–1912), Караленка Уладзімір (1853–1921), Станюковіч Канстанцін (1843–1903), Шэлер Аляксандр (псеўданім Міхайлаў; 1838–1900) — рускія пісьменнікі.

Стар. 14. …ні Пушкін, ні Лермантаў… — Пушкін Аляксандр (1799–1837) — рускі паэт, празаік, драматург; класік рускай літаратуры. Лермантаў Юрый (1814–1841) — рускі паэт, празаік; класік рускай літаратуры.

Стар. 14. …прачытаў у Буніна… — Бунін Іван (1870–1953) — расійскі пісьменнік; лаўрэат Нобелеўскай прэміі па літаратуры (1933). У 1920 г. эміграваў ва Францыю.

Стар. 15. …змушаны быў чытаць Салтыкова-Шчадрына… — Салтыкоў-Шчадрын Міхаіл (сапр. Салтыкоў; 1826–1889) — рускі пісьменнік.

Стар. 17. А ў цябе ў «Знаку бяды» адтуль сітуацыя? — «Знак бяды» (1981) — раман Быкава.

Стар. 21. У трыццаць дзявятым годзе пасля ўз’яднання… — Маецца на ўвазе ўз’яднанне Заходняй Беларусі з БССР.

Стар. 22. Жывапіс выкладаў стары Лейтман… — Лейтман Леў (1896–1974) — беларускі мастак і педагог; заслужаны дзеяч мастацтваў БССР (1967). Мастацкую адукацыю атрымаў у Віцебскай школе-майстэрні Ю. Пэна. У 1931–1941 гг. выкладаў у Віцебскім мастацкім вучылішчы.

Стар. 22. …на якой недамаляваныя Ленін і Сталін… — Ленін Уладзімір (сапр. Ульянаў; 1870–1924) — савецкі палітычны і дзяржаўны дзеяч, стваральнік Расійскай сацыял-дэмакратычнай рабочай партыі (бальшавікоў), адзін з арганізатараў і кіраўнікоў Кастрычніцкай рэвалюцыі 1917 г. у Расіі, стваральнік першай у сусветнай гісторыі сацыялістычнай дзяржавы; старшыня Савета народных камісараў СССР (1922–1924). Сталін Іосіф (сапр. Джугашвілі; 1879–1953) — савецкі партыйны і дзяржаўны дзеяч, Генеральны сакратар ЦК ВКП(б) (з красавіка 1922 г.), старшыня Савета народных камісараў (з 1941 г.), затым Савета міністраў СССР (з 1946 г.); арганізатар масавых рэпрэсій у СССР.

Стар. 22. …быў музей славутага Пэна, якога незадоўга перад тым загадкава забілі. — Пэн Юдаль (1854–1937) — беларускі мастак і педагог, сярод вучняў якога М. Шагал, В. Цадкін, Л. Лісіцкі. Быў забіты невядомымі ў сваёй кватэры.

Стар. 22. Пра ягонага славутага вучня Марка Шагала, які тады жыў у Парыжы… — Шагал Марк (1887–1985) — беларускі і французскі мастак і паэт; адзін са знакаміцейшых прадстаўнікоў мастацкага авангарда ХХ ст.

Стар. 23. …праз шмат год я ўжо быў у ліку тых, хто на Пескаваціку адкрываў скульптурны помнік славутаму земляку. — Пескавацік — раён Віцебска, дзе нарадзіўся М. Шагал.

Стар. 23. Відаць, быў напалоханы з часоў нэпа. — Нэп — новая эканамічная палітыка, якая праводзілася ў СССР у 1920 гг. Мэтай нэпа было аднаўленне народнай гаспадаркі і пераход да сацыялізма.

Стар. 25. Фінская вайна — узброены канфлікт паміж СССР і Фінляндыяй у перыяд з 30 лістапада 1939 г. да 13 сакавіка 1940 г.

Стар. 26. Мы будавалі для камандуючага маршала Будзённага… — Будзённы Міхаіл (1883–1973) — савецкі военачальнік; у часы Грамадзянскай вайны камандуючы Першай коннай арміяй РККА; маршал Савецкага Саюза (1935); тройчы Герой Савецкага Саюза (1958, 1963, 1968); кавалер Георгіеўскага крыжа ўсіх ступеней.

Стар. 30. …выхаванцаў Варашылава і Цімашэнкі. — Варашылаў Клімент (1881–1969) — савецкі военачальнік, партыйны і дзяржаўны дзеяч; маршал Савецкага Саюза (1935); двойчы Герой Савецкага Саюза (1956, 1968), Герой Сацыялістычнай Працы (1960); адзін з галоўных арганізатараў сталінскіх рэпрэсій. Цімашэнка Сямён (1895–1970) — савецкі военачальнік; маршал Савецкага Саюза (1940); двойчы Герой Савецкага Саюза (1940, 1965).

Стар. 32. Пасля невялікага перадыху пачалася Кіраваградская аперацыя, за якую маршал Конеў атрымаў ордэн Леніна, як ён пісаў, палемізуючы з аўтарам «Мёртвым не баліць». На ягоную думку і думку Сталіна, то была вельмі паспяховая аперацыя. — Конеў Іван (1897–1973) — савецкі военачальнік; падчас Вялікай Айчыннай вайны камандуючы войскамі шэрагу франтоў, у тым ліку Другога Украінскага (з кастрычніка 1943-га да мая 1944 г.); маршал Савецкага Саюза (1944); двойчы Герой Савецкага Саюза (1944, 1945). Іншым разам Быкаў прыгадваў: «Маршал Конев с гневом клеймил повесть в „Военно-историческом журнале“, оспаривая авторскую концепцию на том основании, что за Кировоградскую операцию 1944 года, на фоне которой развертываются события в повести, он, как командующий фронтом, был удостоен ордена Ленина». Гэта публікацыя І. Конева ў «Военно-историческом журнале» не знойдзена, але ў сваіх успамінах маршал пазней хай і ўскосна, але, па сутнасці, прызнаў слушнасць апісаных у «Мёртвым не баліць» падзей, калі, распавядаючы пра Кіраваградскую аперацыю, засведчыў: «Гитлеровцы были окружены танковыми подвижными войсками, но, к сожалению, окружение это было недостаточно плотным, потому что не везде стрелковые соединения успевали за танковыми и механизированными корпусами, а фронт действий к этому времени значительно расширился. […] В ходе последующих двухдневных боев значительная часть этой группировки была уничтожена. Но мелкие группы ее сумели вырваться из окружения в северо-западном направлении».

Стар. 36. …былому рэдактару «ЛіМа» Нічыпару Пашкевічу. — Пашкевіч Нічыпар (1924–2003) — беларускі крытык; у 1961–1969 гг. галоўны рэдактар газ. «Літ. і мастацтва».

Стар. 36. І Сахно які-небудзь прыходзіў? — Герой аповесці Быкава «Мёртвым не баліць» (1965).

Стар. 36. І сябра я там сустрэў, аднакашніка з вучылішча. — Тут Быкаў праводзіць паралель з героем «Мёртвым не баліць» Юркам Стралковым.

Стар. 37. Была і адна санінструктарка, баявітая дзеўка накшталт маёй Каці. — Каця — гераіня аповесці «Мёртвым не баліць».

Стар. 37. Як Іваноўскі? — Герой аповесці Быкава «Дажыць да світання» (1972).

Стар. 39. І вось я не стрэліў, а ён кінуў дзверы і павярнуўся назад. — Больш падрабязна пра гэта Быкаў распавёў у эсэ «Падоранае жыцьцё».

Стар. 41. Як Дзевятаеў? — Дзевятаеў Міхаіл (1917–2002) — савецкі лётчык, гвардыі старшы лейтэнант; Герой Савецкага Саюза (1957). Збег з нямецкага канцлагера ў складзе групы савецкіх ваеннапалонных на ўгнаным бомбардзіроўшчыку «Хейнкель-111».

Стар. 42. СМЕРШ — скарочана ад «Смерць шпіёнам!». Назва шэрага незалежных адна ад адной контрразведвальных арганізацый у СССР падчас Другой сусветнай вайны. Было пераўтворана з Упраўлення асобых аддзелаў НКУС сакрэтнай пастановай Савета народных камісараў СССР ад 19 красавіка 1943 г. Галоўнымі мэтамі СМЕРШа былі барацьба са шпіёнскай, дыверсійнай, тэрарыстычнай і іншай падрыўной дзейнасцю замежных раведак у часцях і ўстановах Чырвонай Арміі; барацьба з антысавецкімі элементамі, якія праніклі ў часці і ўстановы Чырвонай Арміі; барацьба са здрадніцтвам Радзіме ў часцях і ўстановах Чырвонай Арміі; барацьба з дэзерцірствам і членашкодніцтвам на франтах; праверка ваеннаабавязаных і іншых асоб, якія траплялі ў палон, і інш.

Стар. 43. Віктар Астаф’еў (1924–2001) — расійскі пісьменнік. Стар. 45. «Праклятая вышыня» — аповесць Быкава (1967). Стар. 48. «Так сказал Заратустра» — Поўная назва: «Так сказал Заратустра. Книга для всех и ни для кого» — філасофскі раман Фрыдрыха Ніцшэ (1844–1900), нямецкага мысляра, стваральніка філасофскага вучэння.

Стар. 52. Аж да Курылаў. — Размова ідзе пра вайсковую службу Быкава на Далёкім Усходзе (1950–1955).

Стар. 53. …румыны па загаду караля Міхая… — Міхай І (нар. у 1921) — кароль Румыніі (1927–1930; 1940–1947). Падчас другога царавання вывеў Румынію з лагера саюзнікаў нацысцкай Германіі (1944), што паспрыяла разгрому гітлераўскай кааліцыі. За гэта ў 1945 г. быў узнагароджаны савецкім ордэнам «Перамога».

Стар. 56. Балатон — возера на захадзе Венгрыі, найвялікшае возера ў Цэнтральнай Еўропе.

Стар. 60. Вось ты ўбачыш фільм наш. Там Клімаў карову прашывае кулямётам, прытым кулямі трасіруючымі. — Размова ідзе пра мастацкі фільм «Иди и смотри», які быў зняты расійскім кінарэжысёрам Элемам Клімавым (1933–2003) паводле твораў А. Адамовіча «Хатынская аповесць» і «Карнікі».

Стар. 63. Гэта не тая Галя, пра якую ты ў «Літаратурцы» пісаў? Як Новы год сустракалі? — Насамрэч размова ў прыгаданым артыкуле (Быков В. Дожить до Победы // Лит. Газета, 1985, 1 янв.) ішла пра Валянціну, з якой Быкаў пазнаёміўся падчас лячэння ў вайсковым шпіталі ў снежні 1944 г.

Стар. 64. А вось трэба пачытаць успаміны рэйхсміністра па ўзбраенні, былога галоўнага нямецкага архітэктара Альберта Шпеера. — Шпеер Альберт (1905–1981) — дзяржаўны дзеяч Германіі, асабісты архітэктар Гітлера; з 1942 г. рэйхсміністр узбраенняў і боепрыпасаў, у 1943–1945 гг. рэйхсміністр узбраенняў і ваеннай вытворчасці.

Стар. 64. …два ўкраінскія франты — Маліноўскага і Талбухіна. — Маліноўскі Радзівон (1898–1967) — савецкі военачальнік і дзяржаўны дзеяч; з мая 1944 г. камандуючы 2-м Украінскім фронтам; маршал Савецкага Саюза (1944); двойчы Герой Савецкага Саюза (1945, 1958). Талбухін Фёдар (1894–1949) — савецкі военачальнік; з сакавіка 1943 г. камандуючы войскамі Паўднёвага, з кастрычніка 1943 г. — 4-га Украінскага, з мая 1944 г. — 3-га Украінскага франтоў; маршал Савецкага Саюза (1944); Герой Савецкага Саюза (1965; пасмяротна).

Стар. 65. Неяк я ўзяў у яго «Сястру Кэры» Драйзера… — Раман Тэадора Драйзера (1871–1945), амерыканскага пісьменніка.

Стар. 68. …загады Вярхоўнага галоўнакамандуючага, каб ні кроку назад. — Загад Вярхоўнага галоўнакамандуючага № 227 ад 28 ліпеня 1942 г., які пад пагрозай расстрэлу забараняў любое адступленне. На яго падставе ствараліся штрафныя батальёны і загараджальныя атрады, якія павінны былі расстрэльваць байцоў Чырвонай Арміі ў выпадках іх панічнага адступлення. Савецкая прапаганда называла гэты загад «Ні кроку назад!».

Стар. 69. Праіграўшы «Сценьку Разіна» або «Ямшчыка»… — Мусіць, маюцца на ўвазе песня «Из-за острова на стрежень» (словы Д. Садоўнікава, муз. народная) і раманс «Ямщик, не гони лошадей» (словы М. фон Рытэра, муз. Я. Фельдмана).

Стар. 69. …шквал уласаўскай прапаганды… — Маецца на ўвазе генерал-лейтэнант Андрэй Уласаў (1901–1946), які кіраваў Рускай вызваленчай арміяй, сфарміраванай падчас Другой сусветнай вайны ў асноўным з савецкіх ваеннапалонных ці эмігрантаў. Уласаўская армія ваявала супраць СССР на баку Трэцяга рэйха.

Стар. 69. …пад кіраўніцтвам Гітлера… — Гітлер Адольф (1889–1945) — заснавальнік нацыянал-сацыялізму і таталітарнай дыктатуры Трэцяга рэйха; фюрар і рэйхсканцлер Германіі (з 1934 г.).

Стар. 72. …з пяхоты, апроч хіба В. Кандрацьева… — Кандрацьеў Вячаслаў (1920–1993) — расійскі пісьменнік.

Стар. 73. Пасля той выпадак нейкім чынам паслужыў мне, калі я пісаў «Адну ноч». Хаця там іншы фон ды інакшы час. Але грамадства, а найперш нашая рэдактура не былі гатовыя прыняць падобныя тэмы, ад якіх патыхала непрымальным для іх пацыфізмам. Тагачасны рэдактар «Полымя» Максім Танк адмовіў аўтару ў публікацыі таго апавядання з прычыны «невыразнасці», як ён напісаў, ідэі. Думаецца, ідэя была выразная, як надта выразнымі былі і партыйныя адносіны да яе. — Апавяданне «Адна ноч» (1961) было надрукавана ў часоп.

«Маладосць» (1963, № 1). Танк Максім (сапр. Скурко Яўген; 1912–1995) — беларускі паэт, грамадскі дзеяч; народны паэт БССР (1968); у 1948–1966 гг. галоўны рэдактар часоп. «Полымя».

Стар. 74. Тады ж у нейкім аўстрыйскім гарадку я спаткаў правобраз сваёй будучай Джуліі. — Напрыканцы свайго жыцця, у 2003-м, Быкаў, гаворачы пра Джулію, прызнаўся, што «не было прататыпу. Гэта цалкам прыдуманы пэрсанаж».

Стар. 79. Апроч хіба абдымкаў Брэжнева з Жыўкавым. — Брэжнеў Леанід (1906–1982) — савецкі партыйны і дзяржаўны дзеяч; з 1964 г. 1-шы сакратар, з 1966 г. — Генеральны сакратар ЦК КПСС. Жыўкаў Тодар (1911–1998) — балгарскі партыйны і дзяржаўны дзеяч, у 1954–1981 гг. 1-шы сакратар, затым Генеральны сакратар ЦК Балгарскай камуністычнай партыі (да 1989 г.).

Стар. 86. Інспекцыю прыехаў прымаць сам камандуючы Адэскай вайсковай акругай маршал Савецкага Саюза Г. К. Жукаў. — Жукаў Георгій (1896–1974) — савецкі военачальнік; у часы Вялікай Айчыннай вайны камандуючы войскамі шэрагу франтоў; у 1946–1948 гг. камандуючы войскамі Адэскай акругі; маршал Савецкага Саюза (1943); чатыры разы Герой Савецкага Саюза (1939, 1944, 1945, 1956).

Стар. 89. …у Саксенхаузе… — Дакладней — Заксенхаузен, нацысцкі канцэнтрацыйны лагер, які месціўся побач з г. Араніенбургам (Германія).

Стар. 90. Ваня Пушкоў — Пушкоў Іван (1918–1986) — гарадзенскі мастак.

Стар. 91. Аднойчы разам з Андрэем Заспіцкім, скульптарам і будучым лаўрэатам… — Заспіцкі Андрэй (нар. у 1924) — беларускі скульптар; лаўрэат Дзяржаўнай прэміі СССР (1977; разам са скульптарамі І. Міско, М. Рыжанковым, архітэктарам А. Трафімчуком) за стварэнне манумента ў гонар савецкай маці-патрыёткі ў Жодзіна.

Стар. 91. Бугуруслан — горад у Расіі, у Арэнбургскай вобласці. Стар. 93. Як пачалася Карэйская вайна… — Канфлікт паміж Паўночнай і Паўднёвай Карэяй, які доўжыўся з 25 чэрвеня 1950 г. да 27 ліпеня 1953 г.

Стар. 94. Пачаў пісаць і друкавацца ў «Вожыку». — У часоп. «Вожык» былі надрукаваныя апавяданні Быкава «Ход канём» (1956, № 22), «Арганізатар» (1957, № 1), «Дапякло: скаргі раскрытыкаванага старшыні» (1957, № 23).

Стар. 94. Павел Кавалёў (1912–1995) — беларускі пісьменнік; галоўны рэдактар часоп. «Полымя» (1967–1972).

Стар. 94. Здаецца, у шасцідзесятым годзе ў бібліятэчцы гэтага часопіса выйшла кніжка сатырычных апавяданняў. — Быкаў В. Ход канём. [Без м.], 1960 (Б-ка «Вожыка». № 4).

Стар. 94. У «Маладосці» друкаваўся на маладзёжныя тэмы. — Насамрэч апавяданні Быкава на маладзёжную тэму друкаваліся не ў часоп. «Маладосць» [тут было апублікавана толькі апавяданне «Патрулі» (1957, № 5; пазнейшая назва — «Уначы»], а пераважна ў газ. «Гродзенская праўда» і «Літ. і мастацтва», часоп. «Полымя» (гл. каментары да 7-га т. дадзенага Поўнага зб. тв. Быкава). У «Маладосці» публікаваліся якраз апавяданні ваеннай тэматыкі: «Страта» (1956, № 10), «Загад» (1958, № 12), «Чацвёртая няўдача» (1961, № 2), «Адна ноч» (1963, № 1), «Ранак-світанак» (1966, № 9), «Свае людзі» (1966, № 12; пазнейшая назва — «Сваякі»).

Стар. 94. Таксама — у «ЛіМе», дзе намеснікам галоўнага рэдактара быў Раман Сабаленка. — Сабаленка Раман (1907–1975) — беларускі пісьменнік, публіцыст; у 1957–1966 гг. намеснік галоўнага рэдактара газ. «Літ. і мастацтва». У «Літ. і мастацтве» ў 1950–1960-я гг. былі надрукаваны апавяданні Быкава «Смерць чалавека» (1957, 5 кастр.), «Уначы» (1957, 14 снеж.; першапачатковая назва — «Абознік»), «Тупое пяро» (1956, 15 верас.), «Даведка» (1956, 17 лістап.), «Салдацкі лёс: дыялог з нагоды» (1966, 21 чэрв.).

Стар. 94. Адно апавяданне — пра каханне — паслаў у «Чырвоную змену», яго раскрытыкаваў Іван Калеснік. — Калеснік Іван (1932–1979) — беларускі паэт, публіцыст, перакладчык; у 1954–1961 гг. загадчык аддзела газ. «Чырвоная змена».

Стар. 94. Пасля ўзяўся за аповесці, напісаў «Трэцюю ракету», якую некалі пахваліў і малады доктар Адамовіч. — Размова, мусіць, ідзе пра крытычны артыкул «Аповесці Васіля Быкава» (Полымя, 1973, № 2), у якім А. Адамовіч пісаў у прыватнасці: «У аповесці „Трэцяя ракета“ (1961) — шчаслівы літаратурны лёс. Звычайна гэтай аповесці дастаюцца ўсе высокія ацэнкі, словы, нават пасля таго, як Быкаў напісаў творы больш дасканалыя. […]

Так, „Трэцяя ракета“ — твор, які мае вартасці немалыя: цэласнасць і яснасць думкі, завершанасць формы (калі не лічыць некаторых залішне растлумачальных уставак), востры гуманістычны, антываенны пафас. У аповесці гэтай як бы сабраны ўсе аргументы Васіля Быкава ў яго вайне супроць захопніцкай вайны. Гэта вельмі публіцыстычная (не толькі паводле выяўленчых сродкаў, але перш за ўсё пафасам) аповесць яго. Ды і адступленняў публіцыстычных, страсна-асабістых, вынашаных роздумаў у гэтай аповесці асабліва шмат. […]

Але і ў межах адной аповесці Васіль Быкаў паварочвае жыццё перад нашымі вачыма вельмі па-рознаму і рознымі бакамі: дабро і зло, святло і цені, рэальнасць вайны і светлае юначае пачуццё Лазняка да Люсі… Галоўная задача пісьменніка — даць адчуць усю жорсткасць вайны, паказаць, што нават у гэткіх умовах чалавек — калі ён чалавек (калі гэта Лазняк, Люся, Жаўтых, Папоў, Крывёнак) — астаецца ім і змагаецца за сваё права быць добрым, шчырым, велікадушным, сумленным. І ані пацыфізму, бо нянавісць да вайны ўбірае ў сябе, азначае нянавісць да таго зла, грамадскага, гістарычнага, якое вайну параджае. Гэта актыўная нянавісць да фашызму, да развязанай ім вайны — ва ўсім і ва ўсіх у аповесці (адзін Лёшка Задарожны бачыць у такім часе магчымасць чаго-небудзь „нахапаць“, у нечым падняцца над другімі, але ён жа і быў пасля вінаваты ў пагібелі гарматнага разліку і ў смерці Люсі).

Ідэйна-мастацкая задача паказаць жорсткасць і ненармальнасць вайны і ў той самы час — здольнасць і абавязак людзей, якія абараняюць ад фашысцкага здзічэння самую будучыню, захаваць, зберагчы і множыць у сабе ўсё чалавечнае, добрае, светлае, — двуадзіная задача гэта вызначыла і рэзкае раздзяленне вобразаў (супрацьстаўленне Задарожнага ўсім астатнім), і характэрны для Быкава стылёвы сплаў рэалізму з лірычнай апавядальнай стыхіяй».

Стар. 95. Аляксей Карпюк (1920–1992) — беларускі пісьменнік; сакратар Гродзенскага абласнога аддзялення СП БССР (1965–1970, 1978–1992); сябар Быкава ў гарадзенскі час яго жыцця.

Стар. 95. Мікеланджэла Буанароці (1475–1564) — італьянскі скульптар, мастак, архітэктар, паэт, мысляр; адзін з найвялікшых мастакоў эпохі Рэнесансу.

Стар. 97. «Здрада» — Аповесць Быкава (1960–1961). Стар. 97. А «Сотнікава»? — Аповесць Быкава (1969).

Стар. 97. Хемінгуэй Эрнэст (1899–1961) — амерыканскі празаік; лаўрэат Пулітцэраўскай прэміі (1953), Нобелеўскай прэміі па літаратуры (1954).

Стар. 97. Дый Горкага… — Горкі Максім (сапр. Пешкаў Аляксей; 1868–1936) — расійскі пісьменнік.

Стар. 98. Вядома, не камуністычны Мао Цзэдуна, а хутчэй старажытнага Канфуцыя. — Мао Цзэдун (1893–1976) — кітайскі палітычны і дзяржаўны дзеяч, з 1943 г. старшыня Кампартыі Кітая; у 1954–1959 гг. старшыня КНР; правёў некалькі гучных кампаній, самыя вядомыя сярод якіх «Вялікі скачок» і «Культурная рэвалюцыя» (1966–1976), якія ўнеслі жыццё мільёнаў людзей. Канфуцый (Кун цу; каля 551–479 да н. э.) — старажытнакітайскі філосаф, заснавальнік філасофскай школы канфуцыянства.

Стар. 98. А калі з заходнікаў, дык хоць бы Германа Гесэ ці Эрнеста Фенелодза. — Гесэ Герман (1877–1962) — нямецкі пісьменнік; лаўрэат Нобелеўскай прэміі па літаратуры (1946); для творчасці Гесэ характэрны рысы рамантызму, апроч таго вялікі ўплыў на яго здзейсніла захапленне псіхааналізам. Эрнест Фенелодза — мабыць, маецца на ўвазе Эрнест Феналоза (1853–1908), амерыканскі філосаф, этнограф, педагог; першы заходні спецыяліст сусветнай велічыні па кітайскім і японскім мастацтве.

Стар. 98. Напрыклад, Чарнічэнку мучыць наша сельская гаспадарка. — Чарнічэнка Юрый Дзмітрыевіч (1929–2010) — расійскі пісьменнік, публіцыст, грамадскі і палітычны дзеяч.

Стар. 98. Казько Віктар (нар. у 1940) — беларускі пісьменнік.

Стар. 99. Дастаеўскі Фёдар (1821–1881) — рускі пісьменнік беларускага паходжання (продкі па лініі бацькі валодалі часткай мястэчка Дастоева ў Пінскім павеце), класік рускай літаратуры.

Стар. 101. …я назваў бы аўтараў так званага «магічнага рэалізму», хоць бы Маркеса. — Гарсія Маркес Габрыэль (1928–2014) — калумбійскі пісьменнік; лаўрэат Нобелеўскай прэміі па літаратуры (1982).

Стар. 101. Альберт Швейцар (1875–1965) — нямецкі і французскі тэолаг, філосаф, гуманіст, музыкант і ўрач; лаўрэат Нобелеўскай прэміі міру (1952).

Стар. 101. Як ты на «Майстра і Маргарыту» глядзіш? — Раман Міхаіла Булгакава (1891–1940), расійскага пісьменніка ўкраінскага паходжання (нарадзіўся ў Кіеве).

Стар. 101. «Ціхі Дон» (кн. 1–2, 1928; кн. 3, 1929–1932; кн. 4, 1937–1940) — раман Міхаіла Шолахава (1905–1984), расійскага пісьменніка.

Стар. 101. Артэга-і-Гасэт Хасэ (1832–1955) — іспанскі філосаф і сацыёлаг.

Стар. 101. Напрыклад, маіх сяброў і выдатных маэстра слова Акуджаву, Еўтушэнку, з беларускіх — Барадуліна, Бураўкіна, Гілевіча… — Акуджава Булат (1924–1997) — расійскі паэт, бард, празаік. Еўтушэнка Яўген (нар. у 1933) — расійскі паэт і празаік беларускага паходжання (продкі па лініі маці паходзяць з в. Хамічы на Гомельшчыне). Барадулін Рыгор (1935–2014) — беларускі паэт, эсэіст, перакладчык; народны паэт Беларусі (1992). Бураўкін Генадзь (нар. у 1936) — беларускі паэт, перакладчык, публіцыст, дзяржаўны і грамадскі дзеяч. Гілевіч Ніл (нар. у 1931) — беларускі паэт, перакладчык, фалькларыст, літаратуразнавец, драматург, грамадскі дзеяч; народны паэт Беларусі (1991).

Стар. 102. …катэгарычны імператыў Канта… — Кант Імануіл (1724–1804) — нямецкі філосаф, пачынальнік нямецкай класічнай філасофіі.

Стар. 103. …у Маркса… — Маркс Карл (1818–1883) — нямецкі філосаф, сацыёлаг, эканаміст, пісьменнік, грамадскі дзеяч; яго філасофскія і навуковыя працы сталі падмуркам камуністычнага і сацыялістычнага руху і ідэалогіі і атрымалі назву «марксізм».

Стар. 104. У шасцідзесятым было лягчэй, яшчэ ліпела адліга, друкавалі Салжаніцына. — Салжаніцын Аляксандр (1918–2008) — расійскі празаік, драматург, паэт; лаўрэат Нобелеўскай прэміі па літаратуры (1970). У 1974 г. быў дэпартаваны з СССР. У 1976–1994 гг. жыў у ЗША. У маі 1994 г. вярнуўся ў Расію. «Один день Ивана Денисовича» — пад такой назвай у 1962 г. была надрукавана А. Твардоўскім у часоп. «Новый мир» (№ 11) аповесць Салжаніцына «Щ-854 (Один день одного зэка)», санкцыю на публікацыю даў асабіста М. Хрушчоў. У 1963 г. у «Новом мире» (№ 1) былі надрукаваныя апавяданні Салжаніцына «Матрёнин двор» (аўтарская назва — «Не стоит село без праведника») і «Случай на станции Кочеткова» (аўтарская назва — «Случай на станции Кречетовка»), у № 7 — апавяданне «Для пользы дела». Аднак з прыходам да ўлады Л. Брэжнева (у 1964 г.) Салжаніцын згубіў усялякую магчымасць легальна друкавацца ў СССР.

Стар. 105. Хоць і яго аўтарытэту было замала, каб абараніцца і абараніць нас ад сеўрукаў, што і згубіла яго. — Сеўрук Уладзімір (1932–2005) — адказны супрацоўнік ЦК КПСС (намеснік загадчыка, затым загадчык аддзела прапаганды і агітацыі ЦК КПСС); у далейшым — намеснік галоўнага рэдактара газ. «Известия», галоўны рэдактар газ. «Неделя»; у 1998–2003 гг. супрацоўнік апарата Савета міністраў Рэспублікі Беларусь. Кар’ерны рост У. Сеўрука, у той час аспіранта Акадэміі грамадскіх навук пры ЦК КПСС, пачаўся пасля публікацыі ў 1966 г. у газ. «Правда» яго артыкула «Правда о великой войне», у якой аповесць «Мёртвым не баліць» была названа «неудачей автора». «Об этом нужно сказать прямо и бескомпромиссно, — заключаў Сеўрук. — Эта неудача — следствие серьезных идейно-эстетических просчетов писателя». З таго часу творчасць і лёс В. Быкава знаходзіліся пад яго пастаянным наглядам.

Стар. 105. (Карпюка дык адразу выключылі і знялі з работы ды яшчэ збіраліся аддаць пад суд.) — У 1970 г. А. Карпюк быў пазбаўлены пасады старшыні Гродзенскага абласнога аддзялення СП БССР, праз два гады выключаны з КПСС. Апроч таго, на яго паспрабавалі завесці крымінальную справу, згодна з якой ён у гады вайны нібыта быў завербаваны ў канцлагеры. Прычыну пераследу Карпюк назваў у сваіх успамінах: «Спачатку паклікаў мяне сакратар абкама партыі па прапагандзе Аляксандр Восіпавіч Ульяновіч ды паставіў пытанне рубам: я, камуніст, думаю крытыкаваць „распоясавшегося“ Быкава за ачарненне савецкай рэчаіснасці ці не думаю? Абавязак гэта сакратара аддзялення СП БССР — у першую чаргу, ці ён за так грошы дзяржаўныя атрымлівае?

Пачаў я даводзіць, што Васіль ачарняць нікога і не думае. Ён сваіх герояў выводзіць аголенымі жыламі і не патрабуе аніякіх падказчыкаў. Што ў быкаўскіх аповесцях не антысаветызм, а суровая праўда жыцця ў спалучэнні з любоўю да чалавека ды болем за Радзіму. Што Быкаў сам, хоць і беспартыйны, піша з чысцейшых партыйных пазіцый. Што за ім будучыня, таму аўтара такога не крытыкаваць трэба, а вылучаць на Дзяржаўную прэмію ды яшчэ яму лепшую кватэру даць!

Сакратар абкама доўга да мяне прыглядаўся і аб нечым так глыбакадумна сам з сабой разважаў, бытта ўвесь да краёў быў нашпігаваны не абы-якімі весткамі. Нарэшце сказаў:

— Яшчэ і прэмію яму, ха! А за што, бо піша? Пішам мы ўсе — у тым ліку і я! А наконт партыйнасці мы разбіраемся, напэўна, лепш! І з кватэрай у яго — нічога страшнага! У камуналцы жыве? Ну і што — многія жывуць так!..

Яшчэ хвіліну падумаў:

— Значыць, удзельнічаць у перавыхаванні Быкава адмаўляецеся. Што ж, цяпер наракайце на сябе. І з вамі зробім тое самае, што з Клейнам. Аддзелім вас ад яго! Адлучым ад яго вас абоіх, пазбавім вашага ўплыву — адумаецца і ён!

І праўда, неўзабаве навіна — КДБ вядзе допыт знаёмых, капаецца ў маёй біяграфіі.

Зноў пачалі прыдзірацца да жонкі на рабоце, а дачку скланяць на нарадах за ўдзел у ідэйна шкодным клубе, хоць яна дарогу ведала толькі са школы — дамоў.

Папярэдзілі Максіма Танка, каб запатрабаваў ад мяне заяву аб звальненні з пасады сакратара аддзялення СП у Гродне.

Апрача „Нового мира“, усе рэдакцыі вярнулі мне рукапісы».

Друкуецца паводле газ. «Гродзенская праўда», 1957, 26 студз., дзе ўпершыню апублікавана ў рубрыцы «Крытыка і бібліяграфія». Адначасова друкавалася ў пер. на рус. мову — Гродненская правда, 1957, 26 студз. пад назвай «Юнацтва ў дарозе».

Датуецца часам першай публікацыі.

Рэцэнзія на аповесць «Юнацтва ў дарозе» (Полымя, 1956, № 11) Рамана Сабаленкі (1907–1975), беларускага пісьменніка.

Стар. 109. …наблізіўся да мовы К. Чорнага. — Чорны Кузьма (сапр. Раманоўскі Мікалай; 1900–1944) — беларускі пісьменнік, драматург, публіцыст; класік беларускай літаратуры.

Друкуецца паводле газ. «Гродзенская праўда», 1958, 29 крас., дзе ўпершыню апублікавана ў рубрыцы «Бібліяграфія».

Датуецца часам першай публікацыі.

Рэцэнзія на кнігу «В поисках героев Брестской крепости» (М., 1957) Сяргея Сяргеевіча Смірнова (1915–1976), расійскага пісьменніка.

Друкуецца паводле арыгінала рукапісу (2 арк.) за подпісам В. Быкава, які захоўваецца ў асабістай справе В. Быкава ў Саюзе беларускіх пісьменнікаў (далей — СБП). Упершыню — Шапран С. Васіль Быкаў. Гісторыя жыцця ў дакументах, публікацыях, успамінах, лістах. Мінск — Гародня, 2009.

Датуецца паводле пазнакі напрыканцы рукапісу — 7 ліпеня 1958 г.

Аўтабіяграфія напісана для ўступлення ў Саюз пісьменнікаў БССР (быў прыняты 22 студзеня 1959 г.).

Стар. 112. в. Чарапоўшчына Ушацкага раёна Віцебскай вобласці — Сапраўднае месца нараджэння Быкава — в. Бычкі Ушацкага раёна Віцебскай вобласці. Пры запаўненні першых анкет для асабістай справы ў Саюзе пісьменнікаў і напісанні некаторых аўтабіяграфіяй Быкаў часам называў месцам свайго нараджэння суседнюю в. Чарапоўшчына, відаць, з той прычыны, што Бычкі ў той час уваходзілі ў Чарапавецкі сельсавет. Сам пісьменнік, адказваючы на пытанне З. Гімпелевіч: «Василь Владимирович, я немного запуталась с местом вашего рождения. Одни источники указывают на деревню Бычки, а другие, как, например, энциклопедия В. Казака, определяют его как Череповщина», — тлумачыў: «На самом деле никакой путаницы. Я родился в Бычках, это на Витебщине, а Череповщина — ближайшая деревня, где находился ЗАГС. Вот родители и привезли меня туда, чтобы зарегистрировать, — так было положено».

Друкуецца паводле газ. «Гродненская правда», 1958, 14 кастр., дзе ўпершыню апублікавана ў рубрыцы «Критика и библиография».

Датуецца часам першай публікацыі.

Рэцэнзія на кнігу «Надпись на срубе» (Мінск, 1958) Янкі Брыля (Івана; 1917–2006), беларускага пісьменніка, літаратуразнаўцы; народнага пісьменніка БССР (1981).

Стар. 113. …поэтический рассказ «Двадцать», напечатанный недавно в «Правде»… — Брыль Я. Двадцать / пер. А. Островского // Правда, 1958, 22 июня.

Друкуецца паводле арыгінала машынапісу, які захоўваецца ў Беларускім дзяржаўным архіве-музеі літаратуры і мастацтва (далей — БДАМЛМ): ф. 12, воп. 1, адз. зах. 289, арк. 1–6. Машынапіс са значнымі рэдакцыйнымі праўкамі. Упершыню са скарачэннямі — газ. «Літ. і мастацтва», 1958, 7 мая пад назвай «Літаратурная рэцэнзія ў абласной газеце».

Датуецца часам першай публікацыі.

Стар. 117. …што ўласціва Івану Грамовічу. — Грамовіч Іван (1918–1986) — беларускі пісьменнік, сцэнарыст, перакладчык.

Стар. 118. …аб зборніку вершаў маладога паэта Б. Спрынчана «Над кручамі Сожа»… — Спрынчан Браніслаў (1928–2008) — беларускі паэт, перакладчык.

Друкуецца паводле зб.: Максім Горкі і Беларусь: зб. артыкулаў і ўспамінаў. Мінск, 1968. Упершыню — часоп. «Полымя», 1961, № 6.

Датуецца часам першай публікацыі.

Артыкул у часоп. «Полымя» пачынаецца наступным чынам: «Было гэта сямнаццаць гадоў назад».

Стар. 122. Дед засек меня до потери сознання, и несколько дней я хворал, валяясь вверх спиною на широкой жаркой постели… — Фрагмент першай часткі трылогіі «Детство» М. Горкага.

Стар. 124. …на поўдзень ад Пашкань… — Пашкані — горад у Румыніі.

Стар. 126. Яска-Кішынёўская бітва — У іншых выпадках найчасцей называецца як Яса-Кішынёўская, але ў гэтым выданні паўсюль выпраўлена (Ясы — горад у Румыніі). Яска-Кішынёўская аперацыя, ці Яска-Кішынёўскія Каны (20–29 жніўня 1944 г.) — стратэгічная аперацыя Узброеных сіл СССР супраць нацысцкай Германіі і Румыніі падчас Другой сусветнай вайны.

Друкуецца паводле газ. «Гродзенская праўда», 1961, 10 кастр., дзе ўпершыню апублікавана.

Датуецца часам першай публікацыі.

Стар. 128. …амаль левітанаўскім смуткам… — Левітан Ісак (1860–1900) — расійскі мастак.

Стар. 128. В. Савіцкі — Савіцкі Валянцін (1919–2006) — гарадзенскі мастак.

Стар. 130. А. Кох — Кох Аляксандр (1909–1972) — беларускі мастак.

Стар. 130. Д. Парахня — Парахня Данііл (1918–1980) — беларускі мастак.

Стар. 130. М. Плужнік — Плужнік Міхаіл (1914–1976) — беларускі мастак.

Стар. 130. К. Пятроў — Пятроў Канстанцін (нар. у 1926) — беларускі мастак.

Друкуецца паводле часоп. «Вопросы литературы», 1962, № 9, дзе ўпершыню апублікавана разам з адказамі іншых пісьменнікаў пад агульнай назвай «Молодые — о себе».

Датуецца часам першай публікацыі.

Стар. 132. И тут мне хочется назвать «Разгром» А. Фадеева, «Тихий Дон» М. Шолохова, «В окопах Сталинграда» В. Некрасова, а также произведения авторов моего поколения — Г. Бакланова, Ю. Бондарева, Э. Казакевича… — Фадзееў Аляксандр (1901–1956) — расійскі пісьменнік; Генеральны сакратар і старшыня праўлення СП СССР (1946–1954), сакратар праўлення СП СССР (1954–1956). Шолахаў Міхаіл (1905–1984) — расійскі пісьменнік; лаўрэат Сталінскай прэміі (1941), Ленінскай прэміі (1960), Нобелеўскай прэміі па літаратуры (1965). Някрасаў Віктар (1911–1987) — расійскі пісьменнік украінскага паходжання (нарадзіўся ў Кіеве); лаўрэат Сталінскай прэміі (1947). Бакланаў Грыгорый (сапр. Фрыдман; 1923–2009), Бондараў Юрый (нар. у 1924) — расійскія пісьменнікі. Казакевіч Эмануіл (1913–1962) — расійскі і яўрэйскі пісьменнік, перакладчык; лаўрэат дзвюх Сталінскіх прэмій (1948, 1950).

Друкуецца паводле кн.: Быкаў В. Праўдай адзінай: літ. крытыка, публіцыстыка, інтэрв’ю. Мінск, 1984. Упершыню — часоп. «Дружба народов», 1962, № 12 пад назвай «Живые — памяти павших». Друкавалась таксама ў зб.: Живая память поколений. М., 1965.

Датуецца часам першай публікацыі.

У той частцы асабістага архіва В. Быкава, якая захоўваецца ў яго малодшага сына Васіля Васілевіча Быкава [далей — Архіў В. Быкава (Гродна)] зберагаецца арыгінал машынапісу (18 арк.) артыкула «Живые — памяти павших» (назва адсутнічае), які ў асноўным супадае з публікацыяй у часоп. «Дружба народов», але месцамі значна адрозніваецца ад публікацыі ў кн. «Праўдай адзінай». Ніжэй прыводзяцца найбольш істотныя разыходжанні паміж машынапісам і абедзвюма публікацыямі. Але варта адзначыць, што ў архіве пісьменніка, які захоўваецца ў яго жонкі Ірыны Міхайлаўны Быкавай [далей — Архіў В. Быкава (Мінск)], зберагаецца тая самая публікацыя артыкула «Живые — памяти павших» у часоп. «Дружба народов», у якой Васілём Уладзіміравічам зроблены значныя скарачэнні, мусіць, з мэтай падрыхтоўкі артыкула да новай публікацыі — не выключана, што для кн. «Праўдай адзінай», прычым шэраг купюр зроблены, відаць, з прычыны цэнзурных патрабаванняў (у прыватнасці, паўсюль выкраслены неаднойчы прыгаданы культ асобы Сталіна і імя В. Някрасава). Разам з тым параўначы аналіз машынапісу з часоп. публікацыяй дае падставы меркаваць, што некаторыя палажэнні артыкула маглі быць дапісаны не Быкавым, а рэдактурай «Дружбы народов».

Стар. 133. …зразумела, і ад таленту таксама… — У машынапісе: «разумеется, и от способности автора».

Стар. 133. …да мужных разведчыкаў Э. Казакевіча. — У машынапісе: «к многотерпеливым героям В. Некрасова и мужественным разведчикам Эм. Казакевича».

Стар. 134. Мастацкі ўзровень шмат якіх твораў таксама прымушаў жадаць лепшага. — У машынапісе далей ідзе:

«По этой и другим причинам многим из авторов не удалось правдиво изобразить все довольно сложные в своей взаимообусловенности перипетии народной борьбы с врагом. Часто отсутствие достаточного личного опыта приводило даже серьезных и талантливых авторов к предвзятости идей и схематичности образов. Картины борьбы выходили бледными, лишенными убедительной достоверности. О героизме представителей разных родов войск писалось примерно так.

О героизме пограничников:

„Несмотря на значительные потери, гитлеровцы прямо под огнем пограничников принялись наводить переправу. Их было, казалось, несметное множество, в несколько раз больше, чем защитников границы, но численность эта не могла поколебать решительности и мужества советских воинов. Те, кто мог держать винтовку в руках, продолжал вести уничтожающий прицельный огонь. Скоро стало известно, что начальник заставы лейтенант Столетов пал от вражеской пули. Команду принял политрук Гайворонский, но некоторое время спустя погиб и он. Теперь командовал заставой старшина Ковальчук.

Ни шагу назад! Умрем, но не отступим! — твердым голосом крикнул он“.

О героизме артиллеристов:

„…прямо на пушку мчался вражеский танк, намереваясь раздавить ее своими гусеницами. И тогда к Коледе опять вернулись силы. Подтянувшись к пушке, он как можно спокойнее, точнее навел ее на танк. Грянул выстрел, танк сразу остановился, будто с ходу наткнулся на непреодолимое препятствие, и изо всех щелей его повалил густой дым“.

О героизме летчиков:

„…Вдруг зенитный снаряд противника угодил в его самолет. Машина загорелась. Гриневич попытался сбить огонь, но сделать это не удалось. Бомбардировщик шел на небольшой высоте, и командир понял, что ему не удастся дотянуть до своего аэродрома. Оставалось воспользоваться парашютом, но никто из экипажа и не подумал об этом. И капитан понял: вот он, последний миг… Сделав разворот, горящий бомбардировщик пошел прямо на колонну противника. Гриневич спокойно и хладнокровно, как это умеют делать только советские воины, направил машину в самую гущу вражеской техники“.

О героизме политработников:

„Комиссар прибыл на левый фланг в самый критический момент. Появление его вдохновило партизан, придало им сил и стойкости. Как раз в эту минуту гитлеровцы бросились в атаку. И тотчас навстречу им во весь рост поднялись партизанские цепи. Над полем боя прокатилось могучее „ур-ра!““.

Наконец о героизме партизан:

„Даша [идя по лесу. — В. Б.] уже готова была окликнуть, как вдруг увидела четырех грязных, оборванных фашистов, крадучись пробирающихся к небольшой поляне. Поняв, что гитлеровцы собираются напасть на женщин в надежде поживиться какою-нибудь едой, Даша вскинула автомат и громко крикнула:

— Хенде хох!

Этот неожиданный окрик как бы прижал фашистов к земле. Трое из них послушно вскинули руки, но четвертый, долговязый и тощий рыжеволосый верзила, шагнул было к Даше, недобро блеснув узенькими глазами и злобно скаля пожелтевшие редкие зубы. В ту же минуту грянула короткая очередь из автомата, и над головой гитлеровца просвистели пули, срубая ветки с деревьев. Поняв, что с ним не собираются шутить, долговязый поднял руки“.

Откуда это? Из информации фронтовой печати? Из донесений бездумных репортеров? Вовсе нет. Это из книги И. Гурского „В огне“ — толстого романа, изданного и переизданного, переведенного на русский и другие языки и аннотированного Белгосиздатом как „художественная летопись героической борьбы белорусского народа против немецко-фашистских захватчиков, сказание о партизанах“.

А ведь подобные строки — не редкость в нашей литературе. Разве мало написано о войне языком благополучно-героических штампов!»

Гурскі Ілья (1899–1972) — беларускі пісьменнік, драматург; рэдактар часоп. «Беларусь» (1944–1960).

Стар. 134. Многія з такіх твораў былі створаны па метаду… — У машынапісе гэтаму сказу папярэднічае наступны: «Как мало тут художественного и настоящего о той великой борьбе народа, которую он вел четыре года, — как мало правды!»

Стар. 134. …і разумення гісторыі і прыроды вайны… — У машынапісе: «и понимания психологии людей и природы войны».

Стар. 134. «Выхаванне подзвігам» нярэдка ператваралася… — У машынапісе гэтаму сказу папярэднічае наступны: «Разумеется, писалось так из наилучших побуждений воспитывать героические черты в нашем народе, в молодежи, не пережившей войны, раскрывать истоки мужества бойцов, показывать их волю к победе».

Стар. 134. …у замалёўкі бесшабашнай ліхасці, лёгкай перамогі над ворагам. — У машынапісе: «в зарисовки бесшабашной, наигранной лихости, легко дающихся „одолений“ несметных орд врага».

Стар. 134. Скажалася само ўяўленне аб подзвігу як моманце надзвычайнай душэўнай мэтанакіраванасці, мабілізаванасці лепшых чалавечых сіл. — У машынапісе далей ідзе: «И подчас этакий картонный молодец заслонял подлинного героя войны».

Стар. 135. Нямала кніг пра вайну стваралася пісьменнікамі або журналістамі, якія не мелі, у сілу іх абмежаванага ўдзелу ў баявых дзеяннях, ведаў і ўражанняў, неабходных для напісання добрага твора. — У машынапісе гэтаму сказу папярэднічаюць два наступныя:

«В первые послевоенные годы книг о войне, написанных непосредственными ее участниками, было у нас не так уж и много, хотя среди них были, как посмотришь, и замечательные книги. Вспоминаются „В окопах Сталинграда“ В. Некрасова, „Волоколамское шоссе“ А. Бека, повести Эм. Казакевича, Г. Березко, О. Гончара». У часоп. публікацыі: «…лучшие наши книги. Вспоминается очень правдивая книга „В окопах Сталинграда“ В. Некрасова, первая книга „Белой березы“ М. Бубеннова, повести Эм. Казакевича, О. Гончара». Бек Аляксандр (1902–1972), Бярозка Георгій (1905–1982), Бубеннаў Міхаіл (1909–1983) — расійскія пісьменнікі. Ганчар Алесь (Аляксандр; 1918–1995) — украінскі пісьменнік.

Стар. 135. Версіфікатарства і літаратурныя рэмінісцэнцыі ўжо не маглі іх спакусіць. — У машынапісе гэтаму сказу папярэднічаюць два наступныя: «Но вот прошло время, вернулись с войны и получили образование ее рядовые участники. Это были люди, многое повидавшие и многое пережившие».

Стар. 135. (Гэтыя людзі не маглі напісаць: «над галавой світсталі кулі», бо франтавік ведае, што палёт кулі з сучаснай зброі зусім не падобны на світ.) — У машынапісе адсутнічае. Замест яго: «Личный военный опыт их был в определенном смысле уникален, появилась настоятельная потребность высказаться, а главное — была окрепшая на фронтах неприязнь ко всякой фальши, равно как и долгие годы не удовлетворявшаяся потребность в правде. ХХ съезд открыл дорогу к утолению этой потребности».

Стар. 135. Я маю на ўвазе аповесці Ю. Бондарава, Р. Бакланава, невялічкую кніжачку М. Пархомава і некаторыя іншыя. — У машынапісе: «Я имею в виду повести Г. Бакланова, Ю. Бондарева, рассказы В. Некрасова, небольшую книжечку М. Пархомова, романы С. и А. Злобиных, В. Астафьева и некоторые другие». У часоп. публікацыі імёны С. і А. Злобіных, В. Астаф’ева адсутнічаюць. Пархомаў Міхаіл (сапр. Клігерман; 1914–1993) — украінскі празаік, сцэнарыст. Злобін Сцяпан (1903–1965), Злобін Анатолій (1923–1996), Астаф’еў Віктар (1924–2001) — расійскія пісьменнікі.

Стар. 135. Я не хачу тут сказаць, што цяпер трэба пісаць пра вайну толькі так, як піша Ю. Бондараў, або так, як піша Р. Бакланаў, і ніяк інакш! Але творчая манера, ды і сам матэрыял, напрыклад, Р. Бакланава, мне зразумелыя і блізкія… — У машынапісе: «Несомненно, что правда о войне, о советском характере, о подвиге советского народа в годы Отечественной войны по сути дела неисчерпаема; но творческая манера, да и сам материал, например, Г. Бакланова, мне близки своей углубленной правдивостью».

Стар. 136. …ён не замкнуўся ў сваю шкарлупіну… — У машынапісе: «он не замкнулся в свою индивидуалистическую скорлупу».

Стар. 137. Аўтар узяў больш, чым ён здолеў творча асвоіць. — У часоп. публікацыі далей ідзе: «(В некоторой степени это же относится и к роману К. Симонова „Живые и мертвые“.)

Самое важное — показать героический дух народа, ведомого бессмертной правдой ленинизма, исторический смысл его борьбы, его пребывания на фронте. Советский воин — фигура качественно новая в батальной живописи, новая своим гуманизмом, смыслом своего ратного подвига. Проявить эти качества он может и в гигантском сражении, и в малых боях. Этот качественно новый духовный мир нашего воина не должен пропадать, стушевываться в литературе о войне». Сіманаў Канстанцін (1915–1979) — расійскі пісьменнік; сакратар праўлення СП СССР (1954–1959, 1967–1979); лаўрэат шасці Сталінскіх прэмій (1942, 1943, 1946, 1947, 1949, 1950), Ленінскай прэміі (1974); Герой Сацыялістычнай Працы (1974).

Стар. 137. Праўда вайны патрабавала пакончыць з сачыніцельскай прыгажосцю, эфектнасцю, бесканфліктнасцю. — У машынапісе: «Правда войны требовала изжить сочинительскую красивость, внешнюю эффектность, расцветшие в условиях культа личности Сталина».

Стар. 137. …як сказаў на ХХІІ з’ездзе КПСС… — У машынапісе: «как это очень верно сказал на одном из партийных съездов». У часоп. публікацыі: «как это очень верно сказал на ХІІ съезде».

Стар. 137. …аповесці В. Раслякова… — У машынапісе: «повести В. Рослякова „Один из нас“». Раслякоў Васілій (1921–1991) — расійскі пісьменнік.

Стар. 137. …уласцівага нейкай частцы літаратуры пра вайну… — У машынапісе: «свойственному в значительной мере литературе периода культа личности». У часоп. публікацыі: «буйно расцветшие в период культа личности Сталина».

Стар. 138. Сотні тысяч людзей у мірны час пражылі б жыццё, так і не праявіўшы сябе з іншага боку, лічыліся б пасрэднымі работнікамі вытворчасці, калгаснікамі, членамі прафсаюза; мала хто адкрыў бы ў сабе смельчака ці баяку, тым больш праявіў бы сябе ворагам або нягоднікам. — Адсутнічае ў машынапісе, але ёсць у часоп. публікацыі.

Стар. 138. …які выстаяў у самых жорсткіх абставінах перад тварам смерці. — У машынапісе: «мужественно встречающего не только скорых на расправу начальников, с которыми столкнула его война, но и самую смерть». У часоп. публікацыі: «выстоявшего против смерти и начальственных угроз на войне».

Стра. 138. …пазбаўленага «гуманізму наогул». — Адсутнічае ў машынапісе. У часоп. публікацыі: «чуждого „гуманизму вообще“ и пацифизму».

Стар. 139. …хто ў цяжкі час стаў для яго даражэй за яго самога. — У машынапісе: «дороже брата». Далей у машынапісе ідзе з новага абзаца: «Мне хотелось бы сказать еще о праве „негероического с виду“ на подобающую оценку — наряду, разумеется, с „привычным“ героическим».

Стар. 139. Пры гэтым зразумела, што дух братэрства, узаемадапамогі, выручкі, уласцівы савецкаму воінскаму калектыву, якасна іншы, чым дух славутага «акопнага братэрства», якое так любілі апяваць некаторыя пісьменнікі Захаду. Ім было выгадна згладжваць з дапамогай прыкладаў гэтага братэрства, салдацкага зямляцтва супярэчнасці паміж людзьмі розных сацыяльных пластоў. Братэрства ж нашых салдат мацнела на прынцыпова іншай аснове: сапраўдным адзінстве іх палітычных і маральных пазіцый, вернасці Радзіме, высокім ідэалам яе будучыні. — Адсутнічае ў машынапісе, але ёсць у часоп. публікацыі, дзе гэты фрагмент заканчваецца наступным чынам: «И мы, советские писатели, пишущие о войне, призваны раскрывать это новое многообразие жизненных связей бойцов».

Стар. 139. …не была «героямі» ў вузкаканкрэтным разуменні гэтага слова. — У машынапісе: «этих звезд не получила».

Стар. 139. …а можа, и большай… — Адсутнічае ў машынапісе, у часоп. публікацыі «и большей».

Стар. 139. Кінематограф, здаецца, ужо стаіць на шляху да стварэння такога абагульненага вобраза рускага салдата мінулай вайны (успомніце Ямшчыкова і Рукавіцына з «Міру ўваходзячаму»), літаратура ж нічога падобнага яшчэ не стварыла. Замусоліўшы да хадульнасці ўсіх родаў «гераізм», літаратары нерашуча падступаюць да вобраза такога вось салдата-працаўніка. А трэба б смялей. — Адсутнічае ў машынапісе, але ёсць у часоп. публікацыі.

«Мір уваходзячаму» — савецкі мастацкі кінафільм (1961; рэж. А. Алаў і У. Навумаў). Ямшчыкоў і Рукавіцын — героі фільма «Мір уваходзячаму».

Стар. 140. Ці можна грэбаваць праўдай чалавечых паводзін перад тварам смерці? — У машынапісе: «В этом нет ничего зазорного, потому что это — правда, а мы не должны пренебрегать правдой человеческого поведения перед лицом смерти».

Стар. 140. У гэтых адносінах мае выключную цікавасць раман А. Адамовіча «Вайна пад стрэхамі». — У машынапісе: «В этом отношении интересен роман А. Адамовича „Партизаны“».

Стар. 140. У гэтым свежасць і навізна рамана «Вайна пад стрэхамі». — Адсутнічае ў машынапісе, але ёсць у часоп. публікацыі.

Стар. 140. Так, пасля выхаду ў свет «Трэцяй ракеты»… — У машынапісе: «Так, после выхода в свет моей кникжи».

Стар. 141. Мы выдатна памятаем нашы перамогі, але мы часам можа забываць нашы няўдачы, «катлы», у якія траплялі не толькі нямецкія, але і нашы дывізіі. — У машынапісе: «Вряд ли справедливо это, ибо наши неудачи — это не только потери человеческих жизней, но и моральная травма в душах живых, следы которой не исчезают совсем».

Стар. 141. І абсалютна справядліва пісаў Георгій Гулія… — Адсутнічае ў машынапісе. Гулія Георгій (1913–1989) — расійскі пісьменнік абхазскага паходжання.

Стар. 141. …тыя, у каго «пашальваюць нервішкі» і хто не трывае ўпамінанняў аб смерці, могуць выбраць сабе што-небудзь іншае. — Адсутнічае ў машынапісе, але ёсць у часоп. публікацыі.

Стар. 141. …нямецкія полчышчы наступалі на вялізным фронце ад Балтыкі да Чорнага мора… — У машынапісе: «немецкие полчища несколько месяцев безостановочно двигались на восток».

Стар. 141. Адсюль узнікаў празмерны страх здрады, якая ў той год мроілася нам на кожным кроку. — У машынапісе адсутнічае. У часоп. публікацыі: «Отсюда возникал преувеличенный страх перед предательством, изменой, которые в тот год мерещились нам на каждом углу и которых на самом деле не так много и было».

Стар. 142. …калі б мы ведалі свае слабасці і слабасці сваёй арміі… — У машынапісе: «если бы мы знали истинное положение дел и наряду с силой понимали и слабости своей армии». Пасля гэтага сказа ў машынапісе і ў часоп. публікацыі ідзе з новага абзаца: «Культа личности нет, но его инерция, его пережиточные отголоски еще, к сожалению, находят место в литературе и вообще в нашей печати, — говорил А. Твардовский в своем выступлении на ХХII съезде партии. — К таким пережиточным элементам культа личности нельзя не отнести, например, то и дело прорывающийся в нашей печати тон неумеренного хвастовства, стремление видеть в жизни только воскресные дни, красные числа и как бы упускать из виду все остальные рабочие дни, наполненные трудом, заботами и нуждами».

Стар. 142. …або наступлення на Волзе. — У машынапісе: «или наступления на Волге, под Курском и Киевом».

Стар. 142. Пэўная прадузятасць доўгі час… — У машынапісе і часоп. публікацыі: «Ведь не что иное, как закостенелые догмы известного периода вплоть до 1953 года».

Стар. 142. І з гэтай прычыны памятнае выступленне С. С. Смірнова з нарысамі аб абаронцах Брэсцкай крэпасці прагучала адкрыццём у нашай літаратуры. — У часоп. публікацыі далей ідзе: «(В этом отношении в примере С. С. Смирнова мне видится незаурядный гражданский и писательский подвиг.)».

Стар. 142. І думаецца: якія з сучасных чалавечых эмоцый па сваёй глыбіні і сіле можна параўнаць з горам людзей, жорстка абпаленых вайной? — У машынапісе і часоп. публікацыі далей ідзе: «Так может ли безучастно отнестись к этому наша литература?!»

Стар. 142. Беларуская зямля… — У машынапісе: «Русская, белорусская, украинская земля». У часоп. публікацыі: «Белорусская, да и украинская земля».

Стар. 143. Як жа можна дазволіць завянуць гэтаму братэрству… — У машынапісе далей ідзе з новага абзаца: «Тема минувшей войны современна и еще долго будет оставаться хотя бы потому, что каждая ее грань под пером настоящего таланта всякий раз сверкает по-своему, но неизменно ярко и значительно. Сколько уже написано о войне на множестве языков мира; но, несмотря на то, что писать о ней становится все трудней, появляются все новые и новые произведения, радующие, а порой и потрясающие читателя своею правдой и глубиной. И тут нет пределов, возможности этой темы безграничны».

Стар. 143. …цяпер, у час новага ўздыму германскага рэваншызму, як можна лічыць пазбаўленымі сучаснага значэння народныя слёзы, калі злачынцы не пакараны і зноў абдумваюць сваю чорную справу. […] Вельмі хацелася б, каб вечна жылі ў людзях вялікія пачуцці братэрства, любові і нянавісці, народжаныя мінулай вайной. — Гэта фрагмент адсутнічае ў машынапісе, але ёсць у часоп. публікацыі (пры перадруку ў кн. «Праўдай адзінай» у гэтым фрагменце зроблены невялікія скарачэнні).

Апроч таго, у БДАМЛМ (ф. 12, воп. 1, адз. зах. 885, арк. 14–28) захоўваецца арыгінал аўтарызаванага машынапісу гэтага артыкула з нязначнай стылёвай праўкай пад назвай «Сучаснасць — у праўдзе». На апошнім, 15-м арк. подпіс В. Быкава і памета: «14 снежня 1962 г., Гродна». Гэта, мусіць, адзін з варыянтаў артыкула «Жывыя — памяці мёртвых», які істотна адрозніваецца ад публікацыі ў кн. «Праўдай адзінай». Машынапіс быў прапанаваны пісьменнікам рэдакцыі газ. «Літ. і мастацтва», але не быў надрукаваны і ў красавіку 1963 г. здадзены ў архіў.

Сапраўды, гэта вельмі важна — вызначыць нейкія спецыфічныя рысы літаратуры нашага часу, стыль яе ў век кібернетыкі, тэрмаядзерных энергій, прарыву ў космас. Думаецца, аднак, што сцвярджэнні пра абумоўленасць развіцця мастацтва дасягненнямі навукі і нейкай якаснай эвалюцыяй чалавечай псіхалогіі наўрад ці правамерныя. Безумоўна, навука і асабліва тэхніка, нейкім чынам уплываючы на чалавека, падняліся ў сваім паступальным развіцці вельмі высока, аднак не трэба забывацца пры гэтым, што практычнае ўздзеянне большасці іх сенсацыйных дасягненняў на жыццё народаў часта вельмі нязначнае. Людзі за гэты фенаменальны ў гісторыі тэхнікі перыяд, як сказаў нядаўна Рэмарк, на жаль, не сталі адзін да другога бліжэй, а наша літаратура і мастацтва толькі яшчэ дабіраюцца да чорнага хлеба праўды, па якім так згаладаліся за шмат гадоў культу вусатай пачвары. Відаць, у гэтым галоўны парадокс нашага часу, які прымушае задумацца аб многім.

У гэтым артыкуле хацелася б падзяліцца некаторымі думкамі, звязанымі з праблемай сучаснасці, яе стылю і зместу прымяняльна да ваеннай літаратуры.

Сямнаццаць гадоў, якія мінулі пасля сканчэння вайны, многім даюць падставу лічыць ваенную тэму амаль што гістарычнай. Не так многа знаходзіцца тых, хто называе яе ў раду іншых тэм сучаснасці, большасць справядліва мяркуе, што людзі жывуць цяпер іншымі клопатамі, прагнуць міру, ды і калі кожная наступная вайна не паўтарае характару папярэдняй, то чаму, маўляў, у такім разе могуць навучыць урокі мінулай вайны? І да таго ж — столькі ўжо напісана аб ёй!

Так, напісана нямала. Не так ужо многа добра і праўдзіва, больш — пасрэдна і, вядома, нямала дрэнна або, як цяпер гавораць, — несучасна. Але чым далей адсоўвае час гэта найвялікшае з народных выпрабаванняў, тым больш настойліва адчуваецца ў літаратуры імкненне асэнсаваць многае з яго, многае зразумець і захаваць у чалавечай памяці. Урокі вайны, аказваецца, вучаць сёння вельмі і вельмі многаму, указуючы палец іх працягнуты праз галовы пакаленняў у будучыню. І з кожным годам, з кожнай новай кнігай яно, гэтае асэнсаванне, ідзе ўглыб і ўшыр, і тэма вайны гучыць усё больш сучасна. Удача ж або няўдача гэтай часткі літаратуры залежыць хутчэй ад праўдзівасці (зразумела, і ад таленту) пісьменніка, чым ад спецыфікі гэтай спрадвечнай тэмы.

Саракавыя гады далі нашай літаратуры рад выдатных вобразаў герояў. Маральную сутнасць гэтых вобразаў парадзілі тыя высокія і суровыя патрабаванні, якія вайна прад’явіла да грамадзян — абаронцаў Радзімы. Жыццёвымі прататыпамі іх з’явіліся героі з вялікай літары: А. Матросаў, М. Гастэла, В. Смірноў, А. Кашавы і тысячы другіх. Гераізм, высокая самаадданасць, любоў да Радзімы і нянавісць да ворага — вось якасці, у вельмі вялікай меры ўласцівыя гэтым людзям. І таму зразумела, што асноўным і галоўным матывам твораў тых гадоў аб вайне быў гераізм ва ўсіх яго яўных праяўленнях.

Аднак мастацкі ўзровень многіх з кніг аб вайне вымушаў жадаць лепшага. І гэта зразумела. У першы пасляваенны час пісьменнікі, ідучы па гарачых слядах падзей, не мелі парой ні часу, ні магчымасці для глыбокага асэнсавання ўсіх праяўленняў вайны і пераламленняў у ёй чалавечага лёсу. Па гэтай і іншых прычынах многім з іх не ўдалося сучасна і праўдзіва паказаць усе даволі складаныя ў сваёй узаемаабумоўленасці перыпетыі народнай барацьбы з ворагам. Часта адсутнасць дастатковага асабістага вопыту ў вайне прыводзіла нават вопытных і таленавітых аўтараў да прадузятасці ідэй і схематычнасці вобразаў. Карціны барацьбы выходзілі бледныя, пазбаўленыя пераканаўчай канкрэтнасці.

Няма патрэбы называць падобныя творы, яны не рэдкасць у нашай літаратуры. Хіба мала напісана аб вайне мовай «благополучногероических» штампаў, перанятых з узнагародных лістоў, як часта распісаны сітуацыі, калі героі прыходзяць у сябе іменна ў момант прыбліжэння танка (не пазней), метка наводзяць (а як жа інакш!) і ўраз прабіваюць браню; лётчыкі падбітага самалёта з незразумелай самаахвярнасцю адкідваюць парашуты і накіроўваюць ахопленыя полымем машыны на скапленне (абавязкова скапленне) тэхнікі ворага; камісары для падняцця духу байцоў паяўляюцца на флангах у самыя крытычныя моманты, але ні на мінуту пазней; а якая-небудзь партызанская цётка, арудуючы аўтаматам не горш, чым рагачом, бярэ ў палон чатырох эсэсаўцаў. Як мала тут мастацтва і сапраўднага ад той вялікай барацьбы народа, якую ён вёў 4 гады, а галоўнае — як мала праўды. Ды і адкуль ёй быць, калі ўсё гэта стваралася па метаду кабінетнага сацыніцельства без дастатковага ведання і разумення гісторыі і прыроды вайны, на падставе літаратурных (чытай: газетных) крыніц, гутарак на хаду з удзельнікамі партызанскага руху, той або іншай аперацыі і г. д.

У выдадзенай, больш правільна — перавыдадзенай у 1961 г. кніжцы Ц. Жураўлёва «Была вайна» (апавяданні, напісаныя ў гады вайны) выступаюць гэткія байцы-ўдальцы, якім усё хоць бы што, якім «пархатага немца» абвесці вакол пальца ўсё роўна што выкурыць цыгарку.

«— Немца обмануть — это дело нехитрое, — разважае сяржант з апавядання „Самі з вусамі“. — А вот был у нас, товариш капитан, один ефрейтор в батальоне, Егор Иванович Калина, так он, можно сказать, обманул всю немецкую дивизию. На что командир дивизии был у нас такой глазастый… а то и тот признался, что Калина глаза ему раскрыл на всю операцию»…

У апавяданні расказваецца пра гэты «падман», да сутнасці якога няцяжка дадумацца любому чатырохкласніку. А аўтар глыбакадумна апавядае, як выскачылі байцы ў траншэю ў два канцы, нібы «тридцаць три богатыря из-под земли, с Черномором, а тут уж тебе ни колючек, ни огня…». І ўсё тут ёсць: кемлівасць, хітрасць, храбрасць, доблесць — у гэтым кароценькім апавяданні, акрамя аднаго — праўды.

У першыя пасляваенныя гады кніг аб вайне, напісаных непасрэднымі яе ўдзельнікамі, было ў нас не так ужо і многа. Прыпамінаецца бязлітасна праўдзівая «У акопах Сталінграда» В. Някрасава, першая кніга «Белай бярозы» — В. Бубёнава, аповесці Эм. Казакевіча, А. Ганчара, раман І. Мележа. Большасць ваенных кніжак ствараліся або пісьменнікамі-прафесіяналамі, або ваеннымі журналістамі, якія не мелі з прычыны іх абмежаванага ўдзелу ў баявых дзеяннях ведаў і ўражанняў, дастатковых для напісання грунтоўнага твора аб вайне. Гэтым у значнай ступені тлумачацца многія з няўдач ваеннай літаратуры, бо ні вывучэнне матэрыялу, ні паказанні сведак не могуць замяніць таго, што не ўбачана і не перажыта. Відавочна для таго, каб апісаць пачуцце чалавека ў баі, у атацы, патрэба самому гэта пазнаць. Пры гэтым зразумела, што ўдзел у баі радавым не раўназначны ўдзелу ў ім у якасці камандзіра, на плячах якога велізарнай цяжкасцю, што часта падаўляе нават прыроднае пачуццё самазахавання, ляжыць асабістая адказнасць за такое цяжка сумяшчальнае, як жыццё падначаленых і выкананне баявой задачы. Маральны цяжар падобнай справы можа ўявіць сабе толькі той, хто не раз перажыў яе.

Але вось мінуў час, вярнуліся з вайны і падвучыліся яе радавыя ўдзельнікі. Гэта былі людзі, якія многае пабачылі і многа перажылі. Версіфікатарства і літаратурныя рэмінісцэнцыі ўжо не змаглі спакусіць іх. Асабісты вопыт іх быў надзвычай каштоўны па прычыне яго гістарычнай унікальнасці. Гэтыя людзі не маглі напісаць: «над галавой свісталі кулі», бо кожны франтавік ведае, што палёт куль з сучаснай зброі нават прыблізна нельга вызначыць свістам. І вось паявіліся кнігі, адразу ж прызнаныя і ацэненыя і ўдзельнікамі вайны, і тымі, хто яе ніколі не бачыў. Я маю на ўвазе перш за ўсё аповесці Ю. Бондарава, Г. Бакланава, апавяданні В. Някрасава, невялічкую кніжачку М. Пархомава і некаторыя іншыя. Упершыню чытач убачыў у іх сапраўдны твар вайны, сілаю талента аўтара быў як бы перанесены на поле бою і зноў адчуў сябе ўдзельнікам небывалай па сваім напружанні барацьбы. Мноства дакладна і правільна схопленых дэталей, падрабязнасцей бою і франтавога быту, эмацыянальная паўната і дакладнасць перажыванняў — усё гэта разам стварала шчырую праўду вайны.

Прызнаючы заслужаны поспех такіх твораў, як «Паўднёвей ад галоўнага ўдару» Г. Бакланава, «Батальёны просяць агню» Ю. Бондарава і асабліва іх жа «Пядзі зямлі» і «Апошніх залпаў», крытыка спачатку нават збянтэжылася: дзе ж герой? Прапаў герой у прывычным яго разуменні — чалавек з бяздумнай самаадданасцю, падкрэсленай гатоўнасцю да самаахвяравання; у гэтых кнігах ніхто не закрываў амбразур дзотаў і не кідаўся са звязкамі гранат пад танкі. Капітан Новікаў пры ўсёй яго сабранасці і храбрасці гіне пад залпам сваіх жа «кацюш», лейтэнант Матавілаў схільны да рэфлексіі і адчувае вайну як салдат, пазбаўлены ў яе аналізе маштабаў, уласцівых, прынамсі, начальніку штаба фронту. Аказалася таксама, што на вайне можа спалохацца нават і савецкі воін, і што і яму бывае вельмі нялёгка, і здараецца, што гіне ён пры самых няздатных для гэтага сітуацыях і нават без патрыятычных воклічаў (успомніць смерць камбата Бабіна), і што поруч з доблесцю і мужнасцю на фронце ўжываюцца таксама і подласць, кар’ерызм (Яцэнка, Іверзеў), баязлівасць і нізасць (Мезенцаў, Ішчанка).

Усё гэта было новае, непрывычнае і таму выклікала разнатолкі і розныя агаворкі нават пасля прызнання аўтарскіх удач. Паявіліся разважанні аб вузкасці бакланаўскага плацдарма ў тым сэнсе, што цяжкасці баёў, якія Г. Бакланаў з геаграфічнай дакладнасцю «прывязаў» да днястроўскіх плацдармаў Трэцяга Украінскага фронту ў 1955 г., не былі характэрныя для ўсіх франтоў у цэлым. Аўтара «Пядзі зямлі» папракалі ў згушчэнні фарбаў, у прыземленасці герояў і нават у «рэмаркізме» (кроў на хлебе).

Але мне здаецца, што некаторая прыземленасць, сапраўды ўласцівая аповесці Г. Бакланава, зусім не пашкодзіла ёй, як гэта іншым на першы погляд здалося. Яна канкрэтызавала карціны баёў і вобразы салдат і афіцэраў, напоўніла іх плоццю і пачуццямі, не выдуманымі, а рэальнымі, за кожным з імён аповесці стаіць сапраўды жывы чалавек, прытым ва ўсёй яго складанасці. Мы бачым яго і верым яму, бо ён пазбаўлен і намёку на позу, жэст, ён без фальшывага пафасу і ўвесь праўда, падмечаная мастаком-сведкам. І ад гэтага не пахіснуўся яго патрыятызм, яго вернасць воінскаму абавязку, ён не замкнуўся ў сваю шкарлупіну і хоць не вымаўляе лозунгаў, але ён мысліць, і мысліць зусім не вузка.

Ды і вузкасць плацдарма — паняцце, вядома, умоўнае. Не так важна, з якога НП (батарэі або камандарма) глядзіць на вайну герой, куды важней, як ён глядзіць, што бачыць і што адчувае прытым. Героі ж Г. Бакланава хоць і глядзяць з НП камандзіра ўзвода ўпраўлення батарэі, з варонкі, з назіральнай шчыліны танка і бачаць, можа быць, не надта шырока, але затое ўсё тое, што яны бачаць, ёсць праўда вайны; пачуцці ж іх поўны да краёў. Справа нарэшце не ў тым, паказана ў баі аддзяленне або полк, баец або камандарм, — справа ў асэнсаванні сябе і бліжніх, барацьбы, народа, ворага. Мы ведаем нямала прыкладаў, калі ў адным героі — салдаце (напрыклад, Васіліі Цёркіне) увасабляецца вельмі многа, і ведаем прыклады адваротнага парадку — калі самы шырокі размах у ахопе падзей вайны і тылу нічога не даў літаратуры з-за бегласці, скорагаворкі, коўзання па паверхні падзей.

У малым можа выдатна адбіцца вялікае, роўна як у вялікім, шырокім — нікчэмна малое або, можа, і вялікае, але адбіцца да крыўднага мелка. Вось таму здаецца мне, што «Пядзя зямлі», хоць і сапраўды ў некаторай ступені «прыземлены» твор, але гэтае прызямленне, звужэнне плацдарма не прызямліла яго так, як гэта зрабіла з іншымі раманамі аб вайне іх знарачыстая прыпаднятасць, празмерна раздутая шырыня іх плацдармаў, дзе звыш усякай меры апавяўся наступальны дух войск.

Справа, вядома, не ў наступальным духу, які, дарэчы сказаць, не сыходзіў са старонак некаторай часткі нашай літаратуры з самага першага і аж да апошніх год. Праўда вайны патрабавала адмовіцца ад сачыніцельскай прыгажосці, эфектнасці, бесканфліктнасці, якія буйнай непатрэбшчынай расквітнелі ў перыяд культу асобы Сталіна. У літаратуры, таксама як і ў чытачы, прабудзілася настойлівая патрэба ў паказе шырокіх дыяпазаноў чалавечай душы, паказу без выдумак, без пустога выхвалення, без лакіроўкі — такой, якая яна ёсць. Нам няма чаго саромецца, наша гісторыя і наша рэчаіснасць, як гэта вельмі правільна сказаў на ХХІІ з’ездзе А. Твардоўскі, «дастаткова высокая і велічная са сваімі цяжкасцямі і недасканаласцямі», а салдат «ганарыцца не толькі сваімі подзвігамі ў баі, але і тымі цяжкасцямі, што перанёс на паходзе». І таму галоўная вартасць кніг Ю. Бондарава і Г. Бакланава — у іх сучаснасці, якая вынікае перш за ўсё з іх праўдзівасці і таленавітасці. Праўда, сказаная імі да канца, атмасфера баёў і настрой, перададзеныя праз сотні самых разнастайных, але поўных вялікай значнасці падрабязнасцей, робяць цяпер проста немагчымым вяртанне да дурнога, хоць і эфектнага сачыніцельства аб вайне, уласцівага літаратуры перыяду культу асобы.

Вайна была часам небывала абвостраных адчуванняў — рэзкіх кантрастаў ва ўзаемаадносінах людзей. Нідзе і ніколі не праяўлялася з такой відавочнасцю чалавечая сутнасць, як на вайне. Сотні тысяч людзей у мірны час пражылі б сваё жыццё, так і не праявіўшы сябе, лічачыся звычайнымі работнікамі вытворчасці, калгаснікамі, членамі прафсаюза: мала хто выявіў бы ў сабе смельчака або баязліўца, тым больш праявіў бы сябе ворагам або нягоднікам. Сувязіст Мезенцаў з «Пядзі зямлі» Г. Бакланава, напэўна, бязбедна пражыў бы, іграючы на саксафоне, іспаведуючы «пра сябе» сваю філасофію «культурнага» чалавека і карыстаючыся пры людзях агульнапрынятымі лозунгамі і агульнавядомымі ісцінамі. Вайна ж выкрыла яго як прыстасаванца, ускрыла ўсю фальш яго філасофіі. Герой выдатнага апавядання Эм. Казакевіча «Пры святле дня» Віталій Мікалаевіч Нячаеў ціха жыў у Маскве, баяўся скразнякоў, прастуджваўся і сарамлівадобра ўсміхаўся, быў рассеяны, нясмелы, пабойваўся існтытуцкага начальства. Ніхто з яго знаёмых, нават жонка, не маглі разгледзець у ім незвычайную чалавечнасць і мужнасць воіна, які выстаяў супраць смерці і начальніцкіх пагроз на вайне. З глыбокім пранікненнем у псіхалогію людзей пісьменнік нарысаваў у гэтым апавяданні няўвагу да бліжняга перш за ўсё з боку інтэлігентнай і вельмі сардэчнай на першы погляд жанчыны — Вольгі Пятроўны, тым самым тонка і па-чэхаўску разумна перасцярог людзей ад самага згубнага ў іх — раўнадушнасці да чалавека.

Сапраўдны гуманізм, высокароднае пачуццё таварыства, абвостраная чалавечнасць і самаадданасць ва ўсіх іх праяўленнях пакінулі вельмі прыметны след у нашай ваеннай літаратуры, след, які будуць вывучаць і на якім будуць выхоўвацца, можа быць, многія наступныя пакаленні, бо як гераічныя прыклады, так і прыклады чалавечай нізкасці, створаныя сілаю сапраўдных талентаў у іх лепшых кнігах, не пакінуць чытача раўнадушным.

Гэта безумоўна, але тут хацелася б сказаць аб справе «негераічнага з выгляду» на належную ацэнку побач з «гераічным цалкам».

Агульнавядома, што ў мінулай вайне праявіўся масавы гераізм нашага народа на фронце, у акупіраваных абласцях, у тыле, тысячы воінаў атрымалі Залатыя Зоркі, сотні тысяч — ордэны. Асноўная ж маса воінаў — «негероі» ў канкрэтным, вузкім разуменні гэтага слова. Але ж Перамога над нямецкім фашызмам здабыта ў значнай (нават і большай) меры іхнімі рукамі, іх вялікай крывёй і потам.

Гэта ён, радавы вялікай бітвы, нічым не адметны былы калгаснік або рабочы, сібірак або разанец доўгія месяцы мёрз пад Дзямянскам, перакапаў сотні кіламетраў зямлі пад Курскам і не толькі разіў агнём немцаў, але і круціў баранку на разбітых франтавых дарогах, пракладваў і трымаў сувязь, будаваў дарогі, наводзіў пераправы. Ён многае перажыў, гэты баец: галадаў, знемагаў ад гарачыні, пабойваўся немцаў, але добрасумленна рабіў сваю непрыкметную салдацкую справу. І, прайшоўшы праз усе выпрабаванні, ён не страціў сваёй чалавечнасці, пазнаў і моцна засвоіў у вялікім калектыве спрадвечную праўду жыцця і многае іншае. Кінематограф, здаецца, ужо стаіць на шлях да стварэння такога зборнага вобраза рускага салдата мінулай вайны (успомніце Ямшчыкова і Рукавіцына з «Міру ўваходзячаму»), літаратура ж нічога падобнага пакуль не стварыла. Замусоліўшы да хадульнасці ўсіх родаў «гераізм», літаратары нерашуча бяруцца за вобраз такога салдата-працаўніка. А трэба б смялей. Не бяда, што ён прынёс з вайны толькі якіх-небудзь 2–3 медалі, што ён губляўся пры жорсткай бамбёжцы, што дзесьці ён аглядваўся назад, можа, ляскаў зубамі і заікаўся ў часе танкавай нямецкай атакі, што яго цела, падпародкаўваючыся інстынкту, імкнулася назад, у тыл, да бяспекі, а ён з намаганнем, але ўсё ж стрымаў сябе ў цесным акопчыку, сціскаючы ў руках цяжкую РПГ. Страх — цяжкападуладнае чалавеку пачуццё, аб бясстрашшы ж напісана многа хлусні, і мы не павінны пагарджаць праўдай чалавечых паводзін перад тварам смерці. У такой жорсткай вайне, якую мы перажылі, цярплівасць, вернасць свайму салдацкаму (часам вельмі скромнаму) абавязку былі не менш важныя, чым адчайная адвага храбрацоў.

У гэтых адносінах цікавыя раманы А. Адамовіча «Вайна пад стрэхамі» і І. Навуменкі «Сасна пры дарозе». Узняўшы папулярную тэму партызанскага руху ў Беларусі, аўтары А. Адамовіч, а за ім І. Навуменка абралі новы, зусім адметны ад ранейшых твораў, аспект гераічнага. Многія з іх папярэднікаў, захапляючыся бяздумым гераізаваннем «лясных салдат», не заўважалі мноства «негерояў» — падлеткаў, дзяцей, мацярок, якія, застаючыся пад роднымі дахамі на акупаванай тэрыторыі, аралі зямлю, кармілі шматтысячную партызанскую армію, хавалі лясных гасцей, працавалі сувязнымі, здабывалі медыкаменты. Яны часам рызыкавалі не менш за тых, хто граміў гарнізоны або хадзіў на «жалезку», бо сапраўды за падрыў поезда і за ўкрыццё раненага, за напад на гарнізон або за спробу ўкрасці ў паліцая гранату немцы ведалі толькі адну кару — смерць. І на гэтую смерць ішлі і знайшлі яе тысячы невядомых герояў — падлеткаў, дзяўчат, мацярок. А. Адамовіч і І. Навуменка паднялі і па-майстэрску паказалі чытачам цэлы пласт некранутай цаліны там, дзе, здавалася б, усё ўжо апісана і распрацавана літаратурай. У гэтым свежасць і навізна рамана «Вайна пад стрэхамі» і вартасць «Сасны пры дарозе».

Крытыка нярэдка схільна падштурхоўваць пісьменнікаў да «благополучных» развязак у творах на ваенную тэму. Аб творы, дзе ўсё ўладжваецца выдатна, робіцца подзвіг, які натуральна знамянуе веліч духу савецкага чалавека, і герой застаецца жывы, аб такім творы гавораць, што яго канцоўка гучыць аптымістычна, што і адпавядае канонам сацыялістычнага рэалізму. Калі такая аптымістычная струна не звініць у канцы, то аўтара папракаюць у песімізме. Яшчэ лічаць забітых адносна да жывых, і не дай бог, калі акажацца, што мёртвых больш, чым тых, хто застаецца ў жывых. У гэтым бачаць дыспрапорцыю праўды, а галоўнае, аўтар зноў падазраваецца ў песімістычных тэндэнцых. Пасля выхаду ў свет маёй першай кніжкі хтосьці з рэцэнзентаў наракаў на тое, што ў многіх маіх апавяданнях «смерць як бы стаіць у цэнтры ўвагі аўтара». Гэта не спадабалася крытыку, які, відаць, хацеў, каб апавяданні аб вайне заканчваліся толькі перамогай над ворагам — «малой кровью, могучим ударом».

На жаль, смерць на вайне была пастаянным спадарожнікам усіх — і тых, хто выжыў, перамог, і хто загінуў у баях. Смерць і абавязак у сваім няспынным змаганні былі тым вызначальнікам, які непадзельна панаваў над душамі байцоў, незалежна ад іх інтэлекту, адукацыі, узросту, таленту, бо ўсе былі аднолькава смертныя і, як грамадзяне, усе неслі на сабе аднолькавы абавязак па абароне Айчыны. Праўда, усё цяжкае хутка забываецца. Мы выдатна памятаем нашы перамогі, але мы часам схільны забываць нашы няўдачы, «катлы», у якія траплялі не толькі нямецкія, але і нашы дывізіі. А гэта ж не толькі страты, але і маральная траўма, сляды якой не знікаюць зусім. Праўда, ніхто ўжо не рве на сабе валасы, успамінаючы перажытае, але ў радасці мірнага жыцця зусім недаравальна і бяздумнае «бодрячество», забыўчывасць, наплявацельскія адносіны да памяці тых, хто мог бы быць, але каго ўжо няма сярод нас. Нельга ніколі забыць тысячы магіл адзіночных і брацкіх (такіх, як у польскім гарадку Крэйцбургу, дзе на ваенным магільніку пахавана адразу 6300 савецкіх воінаў), магіл, якія густа ўсеялі ўсю Еўропу. Іх нельга забыць таму, што ў іх ляжаць тыя, хто сумленна заслужыў права на мірныя радасці, але аддаў людзям сваё найбольшае права — жыць.

Мы сказалі многае з вялікай праўды аб вялікай вайне, але сказалі яшчэ не ўсё. І перш за ўсё гэта адносіцца да так званай «горкай праўды», не пазнаўшы якой, немагчыма праўдзіва зафіксаваць для гісторыі гэтую найвялікшую з войнаў. Замоўчванне «горкай праўды» можа саслужыць дрэнную службу народу. Усе памятаюць, наколькі ашаламляльныя былі нашы першыя няўдачы на франтах у 1941 годзе, якую траўму ў свядомасці нашых людзей пакідала тагачасная магутнасць нямецкіх армій, — мы ж прывыклі верыць, што Чырвоная Армія самая моцная ў свеце. І той факт, што нямецкія полчышчы перамагалі яе на вялізным фронце ад Балтыкі да Чарнамор’я, выклікаў страх і непаразуменне ў мноства савецкіх людзей. Адсюль шырыўся перавялічаны страх перад здрадніцтвам, якое ў той год мроілася нам на кожны рагу, у кожнай «эмцы» і якога на самай справе было не так ужо і многа. Усяго гэтага можна было б пазбегнуць, калі б мы ведалі свае слабасці і слабасці сваёй арміі яшчэ да 22 чэрвеня, а не пачулі аб іх толькі 7 лістапада з вядомага даклада Сталіна.

Так, тэма мінулай вайны сучасная, і сучасная яшчэ і таму, што кожная яе грань пад пяром сапраўднага таленту кожны раз ззяе па-свойму, аля нязменна ярка і значна. Колькі ўжо напісана аб вайне на мноствах моваў свету і, нягледзячы на тое, што пісаць аб ёй становіцца ўсё цяжэй, паяўляюцца ўсё новыя і новыя творы, якія радуюць, а часам і патрасаюць чытача сваёй праўдзівасцю і глыбінёй. І тут няма канца, магчымасці гэтай тэмы бязмежны. Калі зусім яшчэ нядаўна творы С. Смірнова, М. Пархомава і другіх адкрылі свету новых герояў і новыя віды гераізму, то кнігі Ю. Бондарава, Г. Бакланава, В. Някрасава, А. Адамовіча аб вайне раскрылі нам новыя праяўленні чалавечых характараў, выявілі новыя законы барацьбы і новыя ўзаемасувязі барацьбітоў. І яшчэ і пасля іх у перыёдыцы не-не ды і блісне сапраўдны самародак гэтай пароды, у якім нас нязменна падкупляе ўсё той жа чарадзейны сплаў праўды і мастацтва. Я маю на ўвазе аповесць В. Раслякова, раманы І. Навуменкі і А. Кулакоўскага, партызанскія запіскі А. Карпюка.

І вельмі хацелася б, каб вечна жылі ў людзях вялікія пачуцці брацтва, любві і нянавісці, народжаныя самай праклятай з чалавечых бед — мінулай вайной. Няхай ніколі не чарсцвеюць нашы сэрцы да заваёў і ранаў вайны. Нельга ладзіць будучае, не памятаючы аб мінулым, нельга пагарджаць найвялікшым з чалавечых выпрабаванняў — усенародным подзвігам, які даў людзям сучаснага і будучага векапомны ўрок свабодалюбства і велічы духу.

І ў гэтай сувязі нельга не ўспомніць аб тых свяшчэнных словах, якія ад імя расстрэленых маракоў напісаў у сваёй аповесці Міхаіл Пархомаў: «Мы знаем, за что идем на смерть. За то, чтобы наша земля была свободна. Но мы умираем не только за это, но и за то… чтобы люди не забыли о старенькой одинокой матери Петра Харитонова, которая живет где-то под Курском. Чтобы братья Бориса Бляхера никогда не услышали позорного слова „жид“. Чтобы, если выживет майор Подлесный — такие люди живучи! — никто не подал ему руки. И Валя, которую я сегодня видел, — тоже. И чтобы ни одна девушка не причинила парню столько горя, сколько испытал Сухарев…

Люди вернутся с войны. Многие придут с орденами. Другие — без. Вернутся некоторые из тех, кто был с нами в плену. Так вот, пусть их никто не упрекнет за это. Как знать, быть может, иные из этих бывших пленных воевали не хуже тех, у кого грудь в крестах?

И еще нам хочется, чтобы нас не забыли. Мы стоим лицом к лицу со смертью. За нами — голый бульвар. Что ж, посадят новые тополя. Землю, на которой мы стоим, зальют асфальтом. И по нему будут ходить люди. Так пусть они помнят, что эта земля густо обагрена нашей живой кровью…

Возможно, что когда-нибудь там, где мы стоим, поставят памятник. Так чтобы у подножия этого памятника никогда не увядали цветы. И чтобы под ним играли дети…

Мы беремся за руки. Жить остается меньше секунды. Я набираю полные легкие воздуха. И последнее, о чем я еще успеваю подумать, это о том, что…

Людям надо вот так вот крепко держаться друг друга…»

Здаецца, словы гэтыя здольны ўзрушыць кожнага. Іх немагчыма забыць, бо ў іх — запавет мёртвых жывым, запавет вялікага, амаль сімвалічнага сэнсу. І таму думаецца, што мы, літаратары, а таксама тыя, хто перажыў незабыўнае, мае што сказаць людзям і пазнаў цану чалавецтву ў самы цяжкі час ягонай гісторыі, і якіх па непарушных законах прыроды меншае з кожным годам, — мы павінны сведчыць аб сваім вопыце больш і таленавіцей, следуючы пры гэтым адзіна вартаму літаратуры стылю, імя якому толькі адно — праўда.

Стар. 133. …мы прывыклі за шмат год да мужнага і вясёлага радавога Васілія Цёркіна… — Герой паэмы «Василий Теркин» Аляксандра Твардоўскага (1910–1971), расійскага паэта.

Стар. 133. …да нязломнага ў сваёй свяшчэннай упартасці стаць у строй байцоў Марэсьева… — Герой аповесці «Повесть о настоящем человеке» Барыса Палявога (сапр. Кампаў; 1908–1981), расійскага журналіста, пісьменніка; двойчы лаўрэта Сталінскай прэміі (1947, 1949).

Стар. 133. Аляксандр Матросаў, Мікалай Гастэла, Юрый Смірноў, Алег Кашавы — Матросаў Аляксандр (1924–1943) — чырвонаармеец; Герой Савецкага Саюза (1943, пасмяротна); вядомы дзякуючы гераічнаму подзвігу, калі закрыў сабой амбразуру нямецкага дзота. Гастэла Мікалай (1907–1941) — савецкі ваенны лётчык; Герой Савецкага Саюза (1941, пасмяротна); паводле афіцыйнай версіі, падбіты палаючы самалёт экіпаж пад камандаваннем М. Гастэла накіраваў на механізаваную калону немцаў. Смірноў Юрый (1925–1944) — гвардыі малодшы сяржант; Герой Савецкага Саюза (1944, пасмяротна); цяжка паранены, патрапіў у палон, пасля катаванняў быў раскрыжаваны на сцяне бліндажа і сколаты штыкамі. Кашавы Алег (1926–1943) — адзін з арганізатараў падпольнай антыфашысцкай арганізацыі «Молодая гвардия»; Герой Савецкага Саюза (1943, пасмяротна).

Стар. 134. У выдадзенай, болей дакладна, перавыдадзенай у 1961 годзе кнізе Ц. Жураўлёва «Была вайна»… — Размова пра кнігу «Была война: фронтовые новеллы» (М., 1961) Ціхана Жураўлёва (1913–1985), расійскага пісьменніка, які падчас Другой сусветнай вайны працаваў у рэдакцыях франтавых газет.

Стар. 137. …апавядання У. Багамолава «Іван»… — Багамолаў Уладзімір (1926–2003) — расійскі пісьменнік.

Стар. 141. Так, пасля выхаду ў свет «Трэцяй ракеты» адзін з рэцэнзентаў скардзіўся на тое, што ў многіх маіх апавяданнях «смерць нібыта стаіць у цэнтры ўвагі аўтара». — Быкаў памыліўся — размова ідзе не пра кнігу «Трэцяя ракета. Здрада: аповесці» (Мінск, 1962), а пра кнігу «Жураўліны крык: аповесць і апавяданні» (Мінск, 1960), у рэцэнзіі на якую І. Кудраўцаў пісаў: «У дзесяці з адзінаццаці змешчаных у зборніку апавяданняў на ваенную тэму героі гінуць. Смерць як бы стаіць у цэнтры ўвагі аўтара. Чытаеш сёмае, восьмае, дзясятае апавяданне і… чакаеш, што хто-небудзь з асноўных герояў загіне. Ведаючы, што гэта абавязкова здарыцца, што гэта зрабілася нейкай „манерай“ пісьменніка, міжволі перастаеш хвалявацца за лёс герояў…

Ці патрэбна гэта дакучнае нанізванне смерці на смерць? Ці толькі праз смерць можна паказваць гераізм людзей, іх самаахвярнасць, цяжкасці барацьбы, нашу нялёгкую перамогу? Ці не прыводзіць такі паказ да аднастайнасці, пэўнага шаблону?» (Кудраўцаў І. Творчыя заваёвы і страты // Полымя, 1960, № 7, с. 180–181).

Стар. 142. …зусім нядаўна надрукаваны ў «Новом мире» апавяданні С. Славіча «Ты і я — нас многа», аповесць М. Бірзе «I пад лёдам рака цячэ», апавяданні I. Навуменкі і М. Лупсякова. — Славіч Станіслаў (1925–2013) — расійскі пісьменнік. Бірзе Міервалдыс (сапр. Бэрзінь; нар. у 1921) — латвійскі пісьменнік. Навуменка Іван (1925–2007) — беларускі пісьменнік, літаратуразнавец; народны пісьменнік Беларусі (1995). Лупсякоў Мікола (Мікалай; 1919–1972) — беларускі пісьменнік.

Стар. 142. … гераічна біўся з ворагам храбры чэх Ян Налепка… — Налепка Ян (1912–1943) — чэхаславацкі афіцэр, арганізатар і камандзір славацкага партызанскага атрада партызанскага злучэння генерал-маёра А. Сабурава, які дзейнічаў на акупаванай тэрыторыі Беларусі і Украіны; Герой Савецкага Саюза (1945, пасмяротна).

Стар. 143. Хойзінгер — Хойзінгер Адольф (1897–1982) — нямецкі военачальнік; генерал-лейтэнат (1943). Падчас Другой сусветнай вайны начальнік аператыўнага аддзела Генеральнага штаба сухапутных сіл Германіі, пасля вайны — генеральны інспектар бундэсвера, затым — старшыня ваеннага камітэта НАТО.