Поўны збор твораў у чатырнаццаці тамах. Том 10. Кніга 1

Міхась Савіцкі

Творчасць Міхася Савіцкага глыбока драматычная ў сваёй аснове, кожная тэма на яго палотнах набывае рысы завостранай значнасці, часам падкрэсленай трагедыйнасці. Пачынаючы з адной з першых сваіх работ «Партызаны», ён не перастае распрацоўваць тэму вайны, ідучы па шляху эпічнага даследавання ўсенароднага подзвігу.

Цыкл ягоных карцін, прысвечаных партызанам і вылучаных на атрыманне Дзяржаўнай прэміі СССР, — мабыць, самая значная з’ява ў беларускім нацыянальным жывапісе. Усяму свету вядома яго «Партызанская мадонна». Старажытны сюжэт, які стагоддзі натхняў мастакоў мінулага, загучаў на палатне Міхася Савіцкага свежа і ўсхвалявана. Маладая маці з дзіцём на руках, гаротны твар старой жанчыны, развітальны позірк партызана, які ідзе ў бой, — усё тут напоўнена драматызмам, дыханнем грознай сілы вайны. Але з гэтай бязлітаснай сілай нібыта дысаніруе задуменна скіраваны ўдалячынь позірк той, якая болей за ўсіх рызыкуе ў атмасферы небяспекі і найменш абаронена ад тае небяспекі. У гэтым пакутлівым позірку, аднак, вялікая мацярынская любоў і надзея, якіх не ў стане пазбавіць нават такая бязлітасная сіла, якой была мінулая вайна.

Мастакоўская манера Міхася Савіцкага яркая і своеасаблівая, яе немагчыма зблытаць ні з якой іншай. Кампазіцыя і каларыт — вось два самыя моцныя бакі ягонага майстэрства; дэталізацыя ж мала цікавіць мастака. «Для мяне вельмі важна пісаць не як бачыш, а як ведаеш», — кажа ён. I кожны раз нельга не здзіўляцца ягонаму веданню з’яў і падзей, якія сталі аб’ектамі яго адлюстравання.

Напэўна, таму ў ягоных палотнах так многа абагульненасімвалічнага, выкананага ў агрубленай, амаль плакатнай манеры, якая несумненна ідзе ад жадання максімальна выявіць ідэю, што амаль заўжды ляжыць у Савіцкага ў глыбіні вобраза, за рамкай карціны. На палатне ж толькі яе пластычны сімвал, выяўлены ў гранічна лаканічнай форме, але вычарпальны ў сваім вобразным змесце.

Адна з яго лепшых работ партызанскага цыклу мае ёмістую і вельмі канкрэтную назву — «Віцебскія вароты» і прысвечана падзеям у вузкім калідоры сярод нямецкай лініі фронту, праз які доўгі час ажыццяўлялася сувязь партызанскай Беларусі з Вялікай зямлёй.

Гэта вялізная карціна складаецца з паралельных сюжэтаў, кампазіцыйна надта насычаных і напружаных эмацыянальна. На агняным фоне неба чорныя галіны дрэў, пад якімі тры людскія патокі, два — туды і адзін, цэнтральны, — адтуль; у ім беларускія жанчыны з клункамі, параненыя, што ідуць на выратавальную Вялікую зямлю. Убачыўшы іх аднойчы, ужо немагчыма забыць цёмныя, спакутаваныя твары, самотна сціснутыя вусны. Ва ўсёй карціне — ніводнай лішняй дэталі, ніводнага неабавязковага мазка.

Дыханне мінулай вайны прысутнічае ў М. Савіцкага ўсюды, незалежна ад таго, што паказана на ягоных палотнах. Нават у самых мірных сюжэтах яно выразна напамінае аб сабе то ў журботным нахіле плячэй старога чалавека, то ў строгім, з пакутай, позірку немаладой жанчыны, то ў асаблівых, амаль свяшчэнных яе адносінах да бохана толькі што спечанага хлеба. Мабыць, гэта і зразумела, калі мець на ўвазе ўсе тыя небывалыя пакуты, якія перажыў народ за гады вайны, вялізарныя ахвяры сярод насельніцтва Беларусі.

Шмат якія карціны М. Савіцкага менавіта пра іх, простых сялян, рабочых, жанчын, маці. Вось яны спыніліся чамусьці пасярод жытнёвага поля, пяцёра сельскіх працаўнікоў: пажылы, працавіты, умудроны жыццём селянін, яго малады сын ці, можа, аднавясковец, дзяўчына ў камбінезоне і дзве жанчыны ў цёмных хусцінках. Яны ў дзелавой заклапочанасці вырашаюць лёс поля, ягонага ўраджаю, магчыма, успамінаючы ў гэтыя хвіліны тых, хто тут працаваў раней, а можа, і загінуў на гэтай зямлі, багата палітай чалавечым потам і крывёю. Карціна так і называецца: «У полі».

Міхась Савіцкі заўжды шмат ведае пра аб’ект свайго адлюстравання і шмат памятае аб ім. Біяграфія народа, уласная біяграфія мастака абавязваюць яго ашчадна захоўваць у памяці ўсё ім перажытае і сваім яркім талентам нястомна служыць памяці тых, хто разам з ім адстойваў Севастопаль, гінуў у Бухенвальдзе і Дахаў, хто чатыры разы ўцякаў на волю і цудам застаўся жывы. Але перш пра тых, хто аддаў жыццё ў барацьбе з фашызмам.

Савіцкім створана шмат выдатных палотнаў на тэмы вайны і міру. Ягоныя работы выстаўляліся ў дзясятках краін свету, шматлікія з іх адзначаны прэміямі, дыпломамі і медалямі. За дзесяць гадоў пасля заканчэння інстытута імя Сурыкава мастак стварыў некалькі дзясяткаў палотнаў, якія патрабавалі тытанічнай працы. Сярод іх шэраг складаных шматфігурных кампазіцый, у іх ліку і манументальны роспіс у Музеі Вялікай Айчыннай вайны ў Мінску плошчай сорак восем квадратных метраў. А зусім нядаўна масквічы і госці сталіцы на выстаўцы «На варце Радзімы» знаёміліся з новай, не менш цудоўнай работай мастака «Поле», карцінай, якая дае падставу гаварыць пра яе аўтара, як пра майстра высокай грамадзянскай адказнасці і выдатнага жывапісца нашага часу.

Як была напісана аповесць «Сотнікаў»

На канферэнцыях чытачоў, у пісьмах і асабістых размовах мне часта даводзіцца чуць пытанне: «Як вы, не маючы асабістага вопыту партызанскай вайны, рашыліся напісаць гэтую аповесць?» Прызнацца, кожны раз, адказваючы на яго, хочацца пачаць здалёк, спаслацца на прыроду мастацкага ўяўлення, законы літаратуры, прыклад вялікіх. Але, падумаўшы, знаходзіш іншы адказ, які ляжыць значна бліжэй і фармулюецца таксама ў выглядзе пытання:

— А ці ж гэтая аповесць аб партызанскай вайне?

— Не зусім. Але ж… Сапраўды, але ж…

Партызанскага вопыту вайны ў мяне сапраўды няма, і, зразумела, каб я ім валодаў у дастатковай меры, магчыма, аповесць атрымалася б больш багатай на дэталі, акалічнасці, з больш канкрэтным і змястоўным фонам. Але справа ў тым, што, беручыся за яе, я ўсё ж меў неабходныя веды, якія ўзяў з успамінаў партызанскіх кіраўнікоў, са шматлікіх вусных апавяданняў радавых удзельнікаў барацьбы, маіх землякоў. Вось, скажам, авечка, якую героі аповесці хочуць прынесці ў свой лагер. Гэты эпізод быў запазычаны мной у Аляксея Карпюка, які дасканала ведае ўсё, што датычыць своеасаблівасцей партызанскага быту. Такога роду расказаў, успамінаў багата ў кожным кутку Беларусі, і толькі лянівы або глухі можа ігнараваць іх. У гэтым сэнсе галоўная мая цяжкасць заключалася не ў недахопе інфармацыі, а хутчэй у яе празмернасці, якая абцяжарвала адбор, у «непрычасанасці» і разнастайнасці фактаў, іх нежаданні падпарадкавацца звыклым сюжэтным схемам.

Але, зразумела, я ўзяўся за аповесць не таму, што вельмі многа дазнаўся аб партызанскім жыцці, і не затым, каб дадаць да яго штосьці мною асабіста адкрытае. Перш за ўсё і галоўным чынам мяне цікавілі два маральныя моманты, якія, спрасціўшы, можна сфармуляваць так: «Што такое чалавек перад знішчальнаю сілай бесчалавечных абставін? На што ён здольны, калі магчымасці абараніць жыццё вычарпаны ім да канца і прадухіліць смерць немагчыма?»

Кожны, хто ведае пра вайну не па чутках, лёгка разумее ўсю значнасць гэтых пытанняў, што не адзін раз паўставалі перад тымі, хто змагаўся са зброяй у руках. Мне думаецца, як франтавікам, так і партызанам аднолькава памятныя выпадкі з іх уласнага баявога вопыту, калі гэтае і падобныя пытанні даводзілася вырашаць не разумова, а практычна, цаною крыві, ставячы на карту жыццё. Але ж нікому не хацелася страціць сваё адзінае і такое дарагое яму жыццё, і толькі неабходнасць да канца заставацца чалавекам прымушала ісці на смерць. У той жа час знаходзіліся людзі, якія спрабавалі сумясціць несумяшчальнае — захаваць жыццё і не паграшыць супраць чалавечнасці, што ў пэўных трагічных абставінах аказвалася неверагодна цяжкім, калі не зусім безнадзейным.

Шмат год у маёй памяці жыў адзін выпадак, які недарэчнай сваёй парадаксальнасцю настойліва бударажыў маю свядомасць.

Здарылася гэта ў жніўні сорак чацвёртага, у самы разгар Яска-Кішынёўскай аперацыі, калі нашы войскі паспяхова прарвалі абарону ворага, акружылі кішынёўскую групоўку, узялі вялікую колькасць палонных. Неяк у час наступлення за Прутам начальнік артылерыі палка, у якім я служыў камандзірам узвода, паслаў мяне за некалькі кіламетраў у тыл, каб сустрэць і павярнуць на другую дарогу затрыманы дзесь транспарт з боепрыпасамі. Удвух з разведчыкам мы прыскакалі на конях у нейкае румынскае сяло на захад ад станцыі Унгены. Тут у вялікім, абнесеным драцяной загародкай двары размяшчаўся зборны пункт для ваеннапалонных, і ў вялізным загоне стаялі, сядзелі і ляжалі на стаптанай траве сотні румын і немцаў. Праязджаючы каля іх, я няўважлівым позіркам слізгаў па іх сумных тварах, на якіх ужо не было і цені ваяўнічасці, а быў тупы выраз стомленых, размораных спёкай людзей. I раптам загарэлы няголены твар аднаго з тых, што паныла сядзелі ў канаве ля самай загародкі, здаўся мне знаёмым. Палонны таксама затрымаў на мне свой безуважны позірк, і ў наступнае імгненне я пазнаў у ім колішняга свайго саслужыўца, які з восені сорак трэцяга лічыўся забітым. Болей таго, за стойкасць, праяўленую ў цяжкім баі на Дняпроўскім плацдарме, за ўмелае камандаванне акружаным батальёнам, у якім ён быў начальнікам штаба, гэты чалавек пасмяротна быў удастоены высокай узнагароды. Аб ім расказвалі новаму папаўненню, аб яго подзвігу праводзілі гутаркі, на яго вопыце вучылі ваяваць. А ён вось сядзеў цяпер перада мной у прапацелым нямецкім кіцелі з трохкаляровым шаўронам на рукаве, на якім красамоўна паблісквалі тры знаёмыя літары «РОА».

Я прытрымаў каня, злез на абочыну каля некалькіх іржавых нітак калючага дроту і доўга не мог сказаць ані слова. Я глядзеў на яго, а ён таксама моўчкі глядзеў на мяне, але ў адрозненне ад мяне не здзівіўся. Ён ужо перастаў здзіўляцца, але, відаць, зразумеўшы, што маўчаннем не абысціся, сказаў пасля цяжкога ўздыху:

— Вось як яно атрымліваецца!

— Як жа гэта здарылася? — запытаў я.

У яго сумных вачах не было ні злосці, ні адчаю, была толькі ціхая пакора лёсу, на які ён неўзабаве спаслаўся.

— Што рабіць? Такі лёс.

Потым мы пагаварылі трохі. Ён папрасіў закурыць і коратка паведаміў сумную і адначасна страшную ў сваёй знішчальнай прастаце гісторыю. Аказваецца, у тым памятным баі на плацдарме ён не быў забіты, а быў толькі паранены і трапіў у палон. У лагеры, дзе ён апынуўся, сотнямі паміралі з голаду, а ён хацеў жыць і, надумаўшы абхітрыць немцаў, запісаўся ва ўласаўскую армію з надзеяй знайсці момант і перабегчы да сваіх. Але, як на тое ліха, здатнага моманту ўсё не было, фронт знаходзіўся ў жорсткай абароне, а за ўласаўцамі строга сачылі немцы. З самага пачатку нашага наступлення яму давялося прыняць удзел у баях супраць сваіх, хоць, зразумела, ён страляў угору: ці ж ён вораг сваім? — суцяшаў ён сябе. Урэшце аказаўся ў палоне, вядома ж, здаўся сам, інакш бы тут не сядзеў…

Я слухаў яго і верыў яму: ён гаварыў праўду. Безумоўна, ён не быў з ліку тых, якія прагнулі служыць ворагу, яго асабістая храбрасць і воінскае майстэрства былі пацверджаны высокай узнагародай. Проста, апынуўшыся ў палоне, ён вышэй за ўсё паставіў уласнае жыццё і вырашыў абхітрыць фашыстаў. I вось варты жалю вынік гэтых хітрошчаў…

Такі не вельмі складаны, хоць і не просты шлях прывёў мяне да асэнсавання той маральнай ідэі, якая паслужыла асновай аповесці «Сотнікаў». Для мастацкага ажыццяўлення яе патрабаваліся адпаведныя характары і прыдатныя для іх абставіны. Можна было б спыніцца на вышэй прыведзенай гісторыі або на падобным матэрыяле з франтавой рэчаіснасці, але мне больш прывабным здалося партызанскае мінулае з яго меншай рэгламентаванасцю, значна большай доляй выпадковага, стыхійнага, са стракатай рознахарактарнасцю яго чалавечай масы. У якасці асноўных герояў я ўзяў двух партызан, амаль таварышаў, але не сяброў, не добрых і не благіх — розных. У кожнага з іх свае прынцыпы, абумоўленыя выхаваннем, маральнай і духоўнай сутнасцю. Сотнікаў па натуры зусім не герой без «страху і дакору», і калі ён сумленна памірае, дык перш за ўсё таму, што яго маральная аснова ў дадзеных акалічнасцях не дазваляла яму зрабіць інакш, шукаць іншы канец. Рыбак таксама не нягоднік па натуры: складзіся абставіны інакш, магчыма, праявіўся б зусім іншы бок ягонага характару і ён прадстаў бы перад людзьмі ў іншым святле. Але няўмольная сіла ваенных абставін вымусіла кожнага зрабіць самы рашучы ў чалавечым жыцці выбар — годна памерці або застацца жыць подла. I кожны выбраў сваё.

У пераважнай большасці сваіх водгукаў чытачы становяцца на бок Сотнікава, хоць некаторым і не зусім па душы яго чалавечая жорсткасць, аскетычны максімалізм, якія некалькі сушаць вобраз, збядняюць яго жыццёва. Але нельга выпускаць з-пад увагі тое, як шмат давялося перажыць гэтаму яшчэ маладому чалавеку (разгром палка, палон, уцёкі, хвароба, раненне і новы палон), каб зразумець, як разцялася ягоная душа. Некаторым больш імпануе прагматычная натура Рыбака, які амаль да канца наогул цярпіма адносіцца да Сотнікава і ў жахлівых умовах палону не траціць надзеі на выратаванне, хоць, можа, і не зусім прыстойным чынам. Са свайго боку, я б мог заўважыць толькі, што «прагматызм» цярпімы, калі ён не пераступае сацыяльна-маральных асноў нашага чалавечага супольнага жыцця. Так, зразумела, цяжка патрабаваць ад чалавека высокай чалавечнасці ў абставінах бесчалавечных, але ж існуе мяжа, за якой чалавечнасць рызыкуе ператварыцца ў сваю процілегласць!

Аб гэтым аповесць.

Фон, як я ўжо казаў, мог бы атрымацца болей канкрэтны, хоць ва ўсім, што датычыць абставін, акалічнасцей, я стараўся быць максімальна дакладным. Здаецца, наогул гэта ўдалося, я пазбег прыблізнасці, тым больш недакладнасці ў дэталях і абставінах. Пасля некалькіх публікацый чытачы не знайшлі колькі-небудзь сур’ёзных пагрэшнасцей, апроч хіба адной. Чытач-астраном з Масквы паведаміў, што малады месяц, які тою парой паяўляецца ў небе вечарам, не можа свяціць і ноччу: да поўначы ён павінен зайсці. Гэта правільна, і я пасля гэта выправіў.

Аповесць гэтая, як ні дзіўна, калі мець на ўвазе вышэйсказанае, пісалася адносна лёгка. Уся работа ішла строга паслядоўна. Адштурхнуўшыся ад першага, шчасліва знойдзенага, хоць, магчыма, і не новага ў літаратуры вобраза начной зімовай дарогі і наогул ведаючы сваіх герояў, адчуваючы іх характары, я ўяўляў сабе іх мінулае, лёгка кіраваўся логікай іх паводзін, іх рэакцыяй на падзеі. Як заўсёды, галоўная цяжкасць была ўпачатку. «Адкуль пачаць?» — вось пытанне, якое звычайна займае празаіка больш за якія іншыя. Пачаць трэба так, каб гэта не было не занадта далёка, але і не занадта блізка. У першым выпадку экспазіцыя пагражае зацягнуцца, з’явяцца не заўсёды абавязковыя падрабязнасці, у другім — не паспее чытач прыгледзецца, прывыкнуць да герояў, як пачынаюцца рашаючыя падзеі. Паколькі дзеянне гэтай аповесці развіваецца няспынна (або амаль няспынна) і працягваецца якіх-небудзь двое сутак, давялося канцэнтраваць падзеі, часам фарсіраваць сюжэт, каб кожная гадзіна літаратурнага жыцця герояў была максімальна насычана сэнсам і дзеяннем.

Я не вёў запісных кніжак, папярэдне не запасаўся дэталямі, але задуму стараўся абдумаць грунтоўна і так распрацаваць сюжэт, каб да пачатку работы над аповесцю мне было ўсё аб ёй вядома. Зразумела, у ходзе работы сталі непазбежнымі некаторыя адступленні ад першапачатковага плана, з’явіліся нейкія новыя, больш выйгрышныя хады, ад нейкіх, нават вельмі зманлівых момантаў давялося адмовіцца. Так, першапачаткова ўся перадгісторыя дзяўчынкі Басі была пададзена асобным раздзелам, але потым прыйшлося гэтым раздзелам ахвяраваць — перадаць словы самой гераіні.

Як правіла, рабоце над кожным творам у мяне папярэднічае, акрамя максімальна распрацаванага плана, яшчэ і скрупулёзна прадуманы фінал. Без яснага ўяўлення аб тым, чым павінна закончыцца аповесць, я не прыступаю да яе пачатку. У тых некалькіх выпадках, калі давялося брацца за работу, адклаўшы распрацоўку фіналу «на потым», рэчы рашуча не ўдаліся менавіта па прычыне незадавальняючага фіналу. Зразумела, гэта толькі маё асабістае правіла, магчыма, што іншыя працуюць інакш і метад іх работы болей для іх паспяховы, але для мяне лепшы мой, у тым я дастаткова пераканаўся. Наогул жа, паколькі проза, як вядома, патрабуе думак, кожны сюжэтны паварот, кожны вобраз у ёй трэба асэнсоўваць максімальна, да самых малых драбніц, не спадзеючыся на ўладарную сілу няхай сабе і верна ўгаданых характараў. Наша асэнсаванне характараў і абставін і ёсць наш дыктат над літаратурнай мадэллю, у якой усё або амаль усё вызначае аўтар адпаведна са сваёй мэтай, ідэяй, мастацкім густам. Вядомую пушкінскую фразу пра свавольства Таццяны, на мой погляд, не варта разумець літаральна — яна не болей чым жарт, да якога часам схільны пісьменнікі.

У «Сотнікаве» я з самага пачатку ведаў, чаго хачу ў канцы, і паслядоўна вёў маіх герояў да сцэны пакарання смерцю, дзе адзін дапамагае вешаць другога. Не жадаючы таго, амаль пакутуючы. Але такая ўжо логіка фашызму, які, ухапіўшы сваю ахвяру за мезенец, не спыніцца да той пары, пакуль не праглыне яе цалкам.

Напісаная па-беларуску, аповесць гэтая спачатку з’явілася ў перакладзе на рускую мову і толькі праз паўгода была надрукавана ў беларускім часопісе «Полымя». Для таго было некалькі прычын, і адной з іх з’явілася праблема мастацкага перакладу, якая заўсёды востра стаіць перад нашымі брацкімі літаратурамі. Я назаўжды ўдзячны перакладчыкам, што нямала зрабілі для папулярызацыі маіх твораў сярод шматмільённага ўсесаюзнага чытача, але мой асабісты вопыт дастаткова пераканаў мяне ў тым, што перакладаць на рускую мову павінен па магчымасці сам аўтар. I справа тут не ў ступені літаратурнага майстэрства аўтара або перакладчыка, — як правіла, апошні валодае рускай мовай больш дасканала, — але ў недастаткова яшчэ вывучаных асаблівасцях перакладу на рускую мову з блізкіх да яе моваў. Уяўная лёгкасць перакладу, значнае падабенства беларускай і рускай моў уладарна трымаюць перакладчыка ў палоне прыблізнасці, нараджаючы ў выніку нешта «трацічнае», пасрэднае і бескаляровае што хоць і напісана па-руску, але нясе на сабе ўсе прыкметы сырога падрадкоўніка. Але ж самы дасканалы падрадкоўнік яшчэ не пераклад, і каб ператварыць яго ў твор рускай літаратуры, трэба нанова пераасэнсаваць вобразны строй арыгінала, надаць яму новае ўвасабленне на сучаснай рускай літаратурнай мове. Канешне, гэта цяжкая і складаная праца, і яна наўрад ці пад сілу каму, апроч самога аўтара, калі ён адчувае ўпэўненасць у тым, што ў дастатковай ступені валодае рускай мовай.

Звычайна пры рабоце над перакладам працягваецца і работа над мовай арыгінала. У перакладзе адразу, часам зусім нечакана, праяўляюцца розныя стылёвыя недасканаласці арыгінала, удакладняецца псіхалогія герояў, некаторыя матывіроўкі іхніх учынкаў. У радзе выпадкаў тая ці іншая думка або вобраз атрымлівае большую выразнасць менавіта на рускай мове, у іншых жа — наадварот: дакладнаму беларускаму выразу так і не ўдаецца знайсці вычарпальны рускі эквівалент. Асабліва гэта датычыць народных выразаў, дыялектызмаў, а таксама некаторых сінонімаў і метафар, якія ўласцівы беларускай і адсутнічаюць у рускай мове. Абедзве мовы ў працэсе аўтарскага перакладу няспынна ўзаемадзейнічаюць, уплываючы адна на адну. Зразумела, мова арыгінала застаецца пераважнай, вызначальнай, але нярэдка яна траціць сваю перавагу і сама мяняецца, прыстасоўваючыся да мовы перакладу. Гэта цікавая, часам захапляльная і яшчэ па-сапраўднаму не вывучаная галіна літаратурнай творчасці, якая на поўную сілу праяўляе сябе толькі пры аўтарскім перакладзе…

Зразумела, усё сказанае — толькі частка майго асабістага аўтарскага вопыту, некаторыя рысы з гісторыі стварэння адной невялікай аповесці. У іншых выпадках, магчыма, усё будзе выглядаць інакш, і пісьменнік можа толькі вітаць гэту «тэхналагічную» разнастайнасць, якая з’яўляецца перадумовай разнастайнасці творчай.

Сяргей Залыгін

Перш чым стаць пісьменнікам, Сяргей Залыгін займаўся навукай, працаваў у Сібіры, меў справу з гаспадарчымі і навуковымі праблемамі, якія пэўным чынам адбіліся на яго літаратурнай творчасці. Напісаная ім кніга аб літаратуры — «Літаратурныя клопаты» — плён сур’ёзнага роздуму аб ёй чалавека, не толькі спакушанага жыццём, але і рознабакова адукаванага, настойлівая і даволі паспяховая спроба асэнсаваць мастацтва з пункту погляду мастака, узброенага эстэтычнымі і тэхнічнымі ведамі нашага веку.

Літаратуразнаўчыя развагі пісьменніка мацней за ўсё ўражваюць паглыбленай здольнасцю пранікаць у галіну інтэлектуальную, у галіну ўласна мастацтва, чалавека і літаратуразнаўства. Сяргей Залыгін паказаў сябе тут не толькі вучоным-даследчыкам з ярка выражаным дарам аналітыка, але таксама і паэтам. Яго ўсхваляванае эсэ аб любімым ім Чэхаве не менш хвалюе таксама чытача. Зрэшты, гэта і зразумела. Як ужо неаднойчы здаралася ў літаратуры, перасячэнне ў адной кропцы поглядаў сапраўдных мастакоў, якія належаць да розных эпох, дае цікавы сплаў адносін, думак, пачуццяў. Колькі б мы ні ведалі аб мастаку мінулага, мы нязменна зачароўваемся тым, што ў ім з новай сілай адкрываецца праз талент, што жыве ў іншую эпоху, асабліва калі гэты талент яшчэ і наш шаноўны сучаснік.

Даследчыя здольнасці Сяргея Залыгіна ў галіне літаратуры, эстэтыкі цесна звязаны з яго не менш глыбокай здольнасцю мастацкага пранікнення ў жыццё. Як і ў літаратуразнаўчых работах, у яго прозе мы знаходзім паглыбленае даследаванне чалавечых характараў. Для нас застаюцца нязменна захапляючым і цікавым аўтарскія адносіны да ўсяго, што ён адлюстроўвае, тым больш што ўлюбёныя тэмы для творчасці Залыгін шукае, як правіла, у самых кардынальных і пераломных момантах нашай гісторыі. Так, лепшы з яго раманаў — «Салёная Падзь» — твор пра народ, які робіць рэвалюцыю, і ў той жа час пра чалавека, узнятага рэвалюцыяй да ўзроўню гістарычнай асобы, якім з’яўляецца галоўны персанаж рамана, партызанскі глаўком Яфрэм Мешчаракоў. Надзелены многімі, іншы раз супрацьлеглымі якасцямі, ён больш за ўсё ўзрушвае несакрушальнай сваёй чалавечнасцю, што нярэдка праяўляецца ў абставінах, якія, здавалася б, менш за ўсё для таго падыходзяць. «Задыхнуўся Яфрэм. Заплакаў Яфрэм. Дзіка ўзвыў і кінуў сваю мярлушкавую папаху на зямлю, на лядовыя іскры інею, што пакрываў рудаватае ржышча, а Грышка Лыткін падняў папаху і падаў яе зноў, а ён зноў кінуў, а Грышка зноў падняў, і глядзелі на гэтую бессэнсоўнасць партызаны з акопаў… I што б там ні было, на якую б ганьбу ні штурхалі белыя Яфрэма — яму трэба было ісці, прымаць на сябе бясслаўе і ўсялякі пакутны суд хоць бы ад самога сябе, нават ад свайго ўласнага, а не чужога сумлення і гонару… Трэба было ваяваць супраць баб і дзяцей зноў жа бабамі і дзецьмі, гэта значыць, праклятай арарай».

Стаўшы распараджальнікам лёсаў тысяч людзей, сібірскі селянін Мешчаракоў, сам штодзённа рызыкуючы жыццём, не страціў і каліва свайго прастадушша, цярпімасці да чужой слабасці, здольнасці да суперажывання чужому гору. Можа, яшчэ і болей — у процілегласць яго земляку, начальніку галоўнага штаба Брусянкову, пачуццё чалавечнасці ў Мешчаракова ў новым для яго становішчы абвастрылася яшчэ і таму, што нярэдка менавіта інтарэсы высокай чалавечнасці прымушалі партызанскага глаўкома на даволі рызыкоўныя ў маральных адносінах, а то і загадзя нядобрыя ўчынкі. Але ж у цяжкім сялянскім і франтавым жыцці ніхто яго асабліва не вучыў маралі, хутчэй наадварот. Навуку камандаваць палкамі на полі бою ён спазнаў сам, на ўласным вопыце, цаной рызыкі і пралітай крыві. Вераломства белых, якія ў рашаючы момант прымянілі «слёзную сценку», вымусіла Мешчаракова на крайні сродак, супраць якога ён у прастадушным пратэсце і кінуў аб зямлю сваю мярлушкавую папаху…

Калі Мешчаракоў, які нясе на сваіх плячах галоўны цяжар абароны Салёнай Падзі, нават у самыя цяжкія моманты не траціць вытрымкі і ўласцівай яму чалавечнасці, заўсёды застаючыся справядлівым і велікадушным, дык Брусянкоў — перакананы прыхільнік самых рашучых мер у адносінах да кожнага — ад свяшчэнніка, якога ён расстрэльвае, да камфронту Кракаценя, які таксама не пазбег той жа трагічнай развязкі.

У той час, як для Мешчаракова рэвалюцыйная барацьба вызначаецца галоўным чынам формулай за (за ўладу Саветаў), дык Брусянкова яна куды болей вабіць сваёй другой часткай — супраць (супраць контррэвалюцыі), тут ён адчувае сябе болей упэўнена і праяўляецца больш поўна.

Так, Мешчаракоў цудоўны ў сваёй адвазе і ў сваёй нерашучасці ў атацы на чале арары і ў начной горніцы каля сонных дзяцей — ва ўсёй нявыдуманай праўдзе сваёй натуры. Увесь ён нібы крута замешаны на гэтай яго народнай праўдзе, якая ўжо сама па сабе, апроч таго, што ісціна, яшчэ і высокая паэзія. Мешчаракоў — тое лепшае, што ўзняла з народных глыбінь рэвалюцыя, без якой ён проста не мог бы адбыцца як асоба, і ён несумненна лепшы вобраз рамана.

Галерэя рэвалюцыйных важакоў з народа, прадстаўленых у савецкай літаратуры перш за ўсё вобразамі Кожуха, Чапаева, Левінсона, у асобе Мешчаракова папоўнілася яшчэ адным выдатным характарам, таленавіта створаным нашым сучаснікам Сяргеем Залыгіным.

Літаратурны талент Залыгіна нязменна прываблівае сваёй ёмістасцю і шматграннасцю, нярэдка ўражваючы шырынёй пісьменніцкага пазнання, глыбінёй яго адчування. Залыгін умее пачуць і перадаць на сваіх старонках і гнеўны гул рэвалюцыйнага натоўпу, і ціхі спакутаваны голас жанчыны, якая асуджана марнець ад страху за жыццё малых дзяцей.

Найвялікшая ломка ў сельскай гаспадарцы, калі спрадвечная сялянская краіна Расія абагульняла свае дробныя малазямельныя гаспадаркі і прыступала да будаўніцтва загадкавага ў сваёй невядомасці калектыўнага жыцця, — гэта стала тэмай аповесці «На Іртышы». Калі ліквідоўвалася кулацтва, абнаўлялася вёска, недзе ў далёкай Сібіры «за балотам» згубіўся лёс працавітага, разумнага і ўмелага селяніна Сцяпана Чаўзава. Ці варта было праз трыццаць гадоў уваскрашаць гэты лёс, разбірацца ў яго паўзабытай драме, калі такімі выразнымі і бясспрэчнымі для ўсіх сталі поспехі некалі загадкавага калгаснага жыцця.

На самай справе, што там лёс адной сям’і, адной кінутай на лесасецы трэскі, калі секлі спрадвечны лес і адбывалася небывалае ў жыцці народа. Але справа ў тым, што ўсё ж такі гэта не трэска, а чалавек, і нават двое, апроч некалькіх малых, якім, як бы там ні было, суджана жыць у інакшым і больш справядлівым грамадстве. Зноў жа Сцяпан Чаўзаў зусім і не кулак, а серадняк, які адным з першых у сяле паверыў у бясспрэчную перавагу калгаса і сам па сваёй волі ўступіў у яго, каб будаваць новае жыццё.

Але — не атрымалася.

Хто ў тым вінаваты? Вінаваты, безумоўна, і Сцяпан, яго ўпарты мужыцкі нораў, яго самачынныя дзеянні ў адносінах да падпальшчыка калгаснага збожжа Ударцава, але больш за яго вінаваты іншыя, увогуле самі па сабе, можа, і някепскія людзі: малады Міця-ўпаўнаважаны, гарадскі жыхар-юрыст, якія не змаглі або не захацелі абараніць невінаватага. Але больш за ўсіх вінаваты Каракін, што ўзначальваў тройку «па давыяўленні» кулацтва. Гэты апошні — родны брат Брусянкова, над якім у рашучы момант не аказалася Мешчаракова, які некалі пры першым сваім паяўленні ў Салёнай Падзі вызваліў з-пад расстрэлу Власіхіна… Калектыўная справа ў вёсцы перамагла канчаткова і беспаваротна, але ў гэтай перамозе засталася адна маленькая стрэмка, адна незадача — лёс Сцяпана Чаўзава. Менавіта яна праз шмат гадоў і прымусіла пісьменнікагуманіста расказаць нам аб гэтай забытай драме, якой бы сумнай або выключнай яна ні была.

Пасля апублікавання «Сцежак Алтая», «На Іртышы» і асабліва «Салёнай Падзі» за Сяргеем Залыгіным трывала зацвердзілася рэпутацыя пісьменніка вострасацыяльнай тэмы, чыя ўвага нязменна скіравана да надзённых і кардынальных пытанняў дня сённяшняга і не надта аддаленага мінулага, урокі якога не бескарысныя для сучаснасці. Стала звыклым бачыць на яго старонках выдатна выпісаную сялянскую масу, чуць вясковых філосафаў, якія многа і разумна гавораць на сваіх сельскіх сходках. Аўтар так авалодаў іх мовай, што мову персанажаў яго твораў стала амаль немагчыма адрозніць ад аўтарскай — так арганічна яны зліліся ў адну дабротную рускую мову.

Відаць, у значнай ступені з гэтай прычыны для некаторых залыгінскіх чытачоў аказалася нечаканасцю паяўленне яго новага рамана «Паўднёва-амерыканскі варыянт» з зусім іншай праблематыкай, іншым асяроддзем адлюстравання, іншай, чым раней, «гарадской» мовай і сучасным, «тэхнічным» і ў многіх адносінах мадэрновым, стылем. Шмат хто здзівіўся: чаму раптам пісьменнік, які выдатна валодае мужчынскай псіхалогіяй, глыбока разумее мужыка-хлебароба, раптам галоўным персанажам рамана выбраў жанчыну?

Трэба прызнаць, такое здзіўленне небеспадстаўнае. Сапраўды, у ранейшых творах С. Залыгіна жаночыя вобразы не карысталіся асаблівай увагай аўтара, і мы можам успомніць з іх хіба што сімпатычную Клаўдзію Чаўзаву, Дору Мешчаракову ды Тасю Чарненка — не так ужо і многа. Але, відаць, у тым і справа, што тэма жанчыны да пары да часу заставалася нібы «ў запасе»: нявыдаткаваныя жыццёвыя назіранні, роздум, высновы патрабавалі свайго літаратурнага ўвасаблення. I вось пісьменнік іх рэалізуе ў новай раманнай ёмкасці, амаль цалкам запоўніўшы яе вобразам Ірыны Віктараўны Мансуравай.

Калі хоць бы ў агульных рысах прасачыць за эвалюцыяй першых гераінь Залыгіна да яго Ірыны Мансуравай, дык стане зразумела яе важнасць і непазбежнасць у гэтым нешматлікім шэрагу залыгінскіх жаночых вобразаў. Бясспрэчна, з часу Тасі Чарненка, Доры Мешчараковай і Клаўдзіі Чаўзавай у лёсе жанчыны змянілася многае — іншым, не падобным на ранейшае, жыццём жывуць цяпер іх зямлячкі — сібірскія калгасніцы. Але ці азначае гэта, што праблема жаночага лёсу вырашана і нішто больш не стаіць на шляху да жаночага шчасця? Нягледзячы на шматлікія перамены да лепшага ў сацыяльным жыцці народа, адно застаецца нязменна: сучасная жанчына па-ранейшаму выконвае сваю нарыхтаваную ёй прыродай ролю прадаўжальніцы чалавечага роду, выхавальніцы яго будучых пакаленняў, што ўжо само па сабе немагчыма без атмасферы любові і чалавечнасці. Сучасная жанчына ніколькі не менш, чым у свой час Ганна Аркадзьеўна Карэніна або Ганна Сяргееўна фон Дзідэрыц, занята ўсё тым жа велізарным для яе пытаннем кахання, без якога шчасце яе не можа быць поўным нават у самым сацыяльна-гарманічным грамадстве. Аказваецца, што там, дзе яго няма, гэтага злашчаснага кахання, трэба яго прыдумаць і накіраваць на аб’ект рэальны або выдуманы, бо нават каханне ўяўнае надае свету жанчыны новы змест, напаўняе яго духоўнасцю, без чаго не надта ўтульна было б на гэтай зямлі і той палавіне чалавецтва, якая па магчымасці цалкам прысвячае сябе барацьбе за навукова-тэхнічны і іншы прагрэс — мужчынам.

Але, напэўна, з часам каханне будзе каштаваць усё больш дорага. Як ужо заўважана ў жыцці, спрадвечны аб’ект жаночага кахання — мужчына, прыкметна губляе ўласцівы яму прымат больш моцнага ў параўнанні з жанчынай, а значыць, і лепшага, якім ён з’яўляўся ў мінулым, будучы воінам-абаронцам (Мешчаракоў) або клапатлівым земляробам-гаспадаром (Чаўзаў), і нярэдка становіцца такім жа, як і яна (Ірына Віктараўна), служачым, «тэхнаром», загадчыкам аддзела, які стаіць на службовай лесвіцы часам трохі вышэй за яе, а часам і ніжэй. Але як тады жанчыне кахаць таго, хто «ніжэй» і не толькі ў службовых адносінах, а ў іншых таксама, як, напрыклад, Мансураў — Курыльскі?

Можна гэтую праблему разглядаць як хочаш і тлумачыць ці то гістарычным ростам сацыяльна-грамадскай ролі жанчыны, ці зніжэннем ролі мужчыны, можна яе разумець як дабро ці наадварот, але сутнасць праблемы ад гэтага не зменіцца. Для рэалізацыі натуральнага чалавечага дару кахання патрэбны варты гэтага кахання аб’ект, інакш каханне пагражае ператварыцца ў нешта вельмі рацыянальнае, пазбаўленае і страсці, і паэзіі.

Мне думаецца, што апошні раман С. Залыгіна менавіта аб гэтым.

Ва ўсякім выпадку відавочна, што праблематыка яго ўжо сама па сабе здольна навесці на спрэчкі, і такія спрэчкі, як вядома, ужо ўзнікалі. Я дапускаю, што да рамана можна паставіцца па-іншаму, прачытаць яго інакш, але ж наватарскі твор заўжды спрэчны. I нават аспрэчваючы сацыяльнамаральную праблематыку рамана, ці варта праходзіць міма многіх яго безумоўных вартасцей — па-майстэрску выверанай формы, беззаганнага, нават віртуознага стылю, дзе амаль кожная фраза — закончаная мастацкая фігура, а ўвесь раман — суцэльны, амаль непарыўны псіхалагічны ланцуг, які складае ўнутраны свет гераіні, падрабязна даследаваны і скрупулёзна выкладзены моваю аўтара.

Наўрад ці хто адважыцца аспрэчваць зараз той факт, што наша літаратура прыкметна ўзбагацілася выдатнымі старонкамі, якія выйшлі з-пад пяра таленавітага майстра Сяргея Залыгіна. Талент таму і талент, што, прыглядаючыся да жыцця, бачыць у ім далей і чуе больш, чым многія іншыя, і таму павучальныя нават яго яўныя, а тым больш уяўныя недахопы.

Для Сяргея Залыгіна гэты год юбілейны. Яму спаўняецца шэсцьдзесят, што можна лічыць узростам творчай сталасці. Пісьменнік пастаянна ў рабоце. Вялікая грамадская і літаратурна-выкладчыцкая дзейнасць не з’яўляецца перашкодай для яго галоўнай справы — літаратуры, якой ён аддаецца нястомна, без перадыху. Ён ведае, што за яго ніхто не можа напісаць таго, што дадзена напісаць толькі яму аднаму. Следам за пісьменнікам мы можам паўтарыць яго ж словы, сказаныя ім з іншай нагоды, але яны ў аднолькавай ступені адносяцца і да таго, хто сказаў іх, — аб тым, што літаратура для яго зусім не мэта, а толькі сродак выяўлення ісціны, якая куды больш высокая і значная, чым яго мастацтва і ён сам.

Рыгор Бакланаў

Для многіх з нас, былых франтавікоў, у першыя гады пасля вайны далёка не ўсё, напісанае аб ёй, мела прыцягальную сілу. Хутчэй наадварот. Хацелася па магчымасці вызваліцца ад нядаўна перажытай ваеннай рэчаіснасці, увайсці ў мірнае жыццё, з якога мы былі так нечакана вырваны ў гады свайго ранняга юнацтва і аб якім марылі ў баях. Але дзіўная справа: мінуў час, і гэта наша ваеннае мінулае стала набываць усё больш ёмісты і хвалюючы сэнс, у якім бачылася многае не толькі з вайны.

Першая ваенная кніга Рыгора Бакланава ўразіла мяне, як не ўражвалі іншыя прачытаныя да яе кнігі пра вайну. Гэта было ў канцы пяцідзесятых гадоў, яшчэ да з’яўлення яго «Пядзі зямлі», якая зрабіла яго імя шырока вядомым у нашай літаратуры. Назва той яго, дарэчы, не самай папулярнай кнігі — «На поўдзень ад галоўнага ўдару», і расказваецца ў ёй аб некалькіх днях цяжкіх баёў ля возера Балатон у Венгрыі. Гэта таленавіта напісаная аповесць — канцэнтрат суровай праўды аб вайне, якой яна навек адбілася ў свядомасці перажыўшых яе франтавікоў, варты помнік тым многім тысячам нашых аднагодкаў, што навек засталіся ля меліярацыйных каналаў і вінаграднікаў венгерскай зямлі. Потым з’явіліся іншыя яго аповесці — славутая «Пядзя зямлі», яркая, як успышка ракеты, «Мёртвыя ганьбы не імуць», ёмісты і мудры «Ліпень 41 года», у якіх мінулая вайна паўстала ў новых, не менш праўдзівых і хвалюючых вобразах. Але гэтая першая ваенная аповесць Бакланава з’явілася для мяне надзвычай наглядным прыкладам таго, як непадмаляваная ваенная рэчаіснасць пад пяром сапраўднага майстра ўвачавідкі ператвараецца ў высокае мастацтва, поўнае хараства і праўды. Ва ўсякім выпадку, з хваляваннем прачытаўшы гэты невялікі твор, я зразумеў, як трэба пісаць пра вайну, і думаю, што не памыліўся.

Сіла бакланаўскага таленту, на мой погляд, заключаецца перш за ўсё ў яго мудрай, ёмістай памяці — на дэталі, атмасферу, псіхалагічны стан тых непаўторна адыходзячых у мінулае год. Менавіта чэрпаючы з гэтай памяці, мастак плавіць у тыглі сваёй душы высокую праўду аб вайне, умела пазбягаючы разбуральных наносаў прыгажосці, прыблізнасці, шаблоннай рыторыкі. Ва ўсім, што б ні напісаў Бакланаў, ён надзіва дакладны і канкрэтны. Так, напрыклад, у акопным артылерыйскім побыце пасля выхаду ягоных кніг проста стала цяжка знайсці свежую, не выкарыстаную ім дэталь, стварыць колькі-небудзь новы тып салдата або малодшага афіцэра. Ён намаляваў цэлую галерэю цудоўных па сваёй дакладнасці характараў франтавікоў, кожны з якіх мог бы стаць гонарам для любога аўтара — столькі ў іх вернасці натуры, псіхалагічнай і сацыяльнай ёмістасці. Пры гэтым нельга забываць, што такія характары, як Багачоў, Матавілаў, Ішчанка, Прышчаміхін, прыдумаць немагчыма, іх трэба назіраць шмат год, жыць з імі, праліць кроў і перажыць вайну, каб пасля з такой яркасцю ўвасобіць іх у літаратуры.

Вернасць факту ваеннага мінулага, рэаліям і людзям вайны зрабілі прозу Р. Бакланава такой ёмістай, дакладнай і разумнай, з’яўлення якой трудна было чакаць праз два дзесяцігоддзі пасля вайны, маючы на ўвазе колькасць аб ёй напісанага. Але ў ягоных кнігах вайна зажыла новым жыццём, у ёй з’явіліся новыя жывыя людзі з іх горам і радасцямі, прастадушшам і хітрасцю — з усёй складанасцю непрыдуманых салдацкіх натур. Да таго ж кожная яго ваенная аповесць — гэта не проста твор пра вайну наогул, гэта яшчэ і дакумент, мноствам яўных і ледзьве ўлоўных прыкмет прывязаны да канкрэтнага перыяду вайны, пэўнага месца баёў. Так, «Пядзя зямлі» — гэта адзін з днястроўскіх плацдармаў 1944 года. «Мёртвыя ганьбы не імуць» — франтавы эпізод зімы таго ж года на Украіне. «На поўдзень ад галоўнага ўдару» — Секешфехервар, Венгрыя. Адны толькі назвы шмат аб чым гавораць слыху франтавікоў, бо за кожнаю з іх крывавыя баі, раненні, смерці таварышаў. Што і казаць, бакланаўскія кнігі не для лёгкага чціва, у іх, можа быць, надта многа смерцяў, крыві, горычы баявых няўдач, затое не меней і доблесці, стойкасці, душэўнай прыгажосці і мужнасці. Ды і ці ж магчыма інакш! Хіба вялізнейшая з нашых перамог не далася нам самай вялікай цаной, якую калі-небудзь у гісторыі плаціў наш народ?

Знамянальна, што проза Бакланава, апрача таго, што яна глыбока драматычная па сваёй сутнасці, яшчэ і напоўнена тонкім, чароўным лірызмам, як бы асветлена поглядам добрага чалавека, які ўсё разумее, шчыра і па-сапраўднаму любіць людзей. Многія яе старонкі авеяны ціхім смуткам душэўнага спачування. У той жа час, напэўна, рэдка хто іншы ў нашай літаратуры такі непрымірымы да рознага роду подласці і фальшу, як Рыгор Бакланаў. Але нават у сваім асуджэнні ён нешматслоўны і стрыманы. I гэта цудоўна.

I яшчэ — галоўны герой яго кніг амаль заўжды малады чалавек.

Можа, гэта таму, што наша пакаленне вельмі маладым пайшло на тую, магчыма, апошнюю вайну і наша маладосць вызначыла ў ёй і наш лёс. Мы былі салдатамі або лейтэнантамі, адпаведным нашаму чыну аказаўся і наш вопыт — вопыт франтавікоў-акопнікаў, — салдацкі вопыт, які атрымалі на вайне мільёны. Наўрад ці хто з нас разлічваў дажыць не толькі да генеральскага чыну, але і да генеральскага ўзросту, мары такога роду былі не для нас. I калі ўсё ж лёс злітаваўся над некаторымі з нас і мы сёння маем магчымасць вітаць аднаго з нашых аднагодкаў, дык робім гэта з радасным усведамленнем таго, што сляпы выбар лёсу не аказаўся марным. Што датычыць Рыгора Бакланава, дык ён са шчодрасцю, уласцівай значнаму таленту, аплаціў гэтыя падараваныя яму вайной гады, стварыўшы нямала сапраўды цудоўных старонак аб нашым трудным і гераічным мінулым.

Что всего важнее

Юные читатели этой книги найдут в ней образы своих сверстников — тех, кого они знают и видят в школе, колхозе, на производстве, с кем они делят свои повседневные ребячьи радости, дела и заботы которых им хорошо известны. Здесь они прочтут о ребятах, которые навеки остались подростками, чья жизнь сгорела в пламени незабываемых героических огненных лет.

Наверное, ни в одной из войн прошлого не была такой трудной и героической судьба тех, кто, не принимая в них непосредственного участия, тем не менее боролся не на жизнь, а на смерть, как это имело место в минувшей Великой Отечественной войне нашего народа.

Действительно, не будучи солдатами в строгом смысле этого слова, дети, женщины, старики рисковали почти наравне с воинами, сражавшимися на фронте, потому что тоже боролись и нередко лишались жизни в этой борьбе. И все дело в том, что не бороться они не могли, а фронт их борьбы проходил тут же — и не только по полям, деревням, но и по душам и сердцам тысяч людей, населявших оккупированные территории нашего Союза.

За свободу своего Отечества сражались все: взрослые на переднем крае и в партизанских отрядах, дети и женщины дома, у порога своих жилищ, на деревенской околице. Боролись, так как понимали, что только беззаветная совместная борьба может спасти поруганную фашизмом честь Родины и вернуть временно утраченную свободу. И эта свобода была возвращена, но плата за нее в человеческих жизнях оказалась такой огромной, что мы не вправе забыть о ней ни сегодня, ни когда-либо в будущем.

Враг был силен и беспримерно жесток. За малейшую провинность или оплошность со стороны населения, а тем более за прямое неповиновение властям не было пощады ни старым, ни малым. Отвечали поголовно все. Сотни тысяч людей были лишены свободы и жизни в многочисленных концлагерях, многие тысячи расстреляны без суда и следствия, другие сожжены вместе с их жилищами. На местах сотен сельских домов остались закопченные трубы уцелевших от пожаров печей.

Хатынь — именно такая, некогда ничем не примечательная деревенька в партизанском крае на Минщине, которую постигла самая жестокая участь из всех возможных в прошлой войне. Тихим мартовским днем сорок третьего года отряд немецких карателей окружил деревню и за несколько часов сжег ее вместе со всеми жителями.

В этой книге — живой и бесхитростный рассказ о людях Хатыни, о ее беспримерной трагедии, о ребятишках этой лесной деревеньки, которые никогда уже не станут взрослыми. Кто знает, сколько бы вышло из них замечательных людей труда, науки и культуры, которыми, может быть, гордились бы последующие поколения, но вот их нет и никогда уже не будет.

Писательница собрала огромный материал об этой деревне, и хотя собрать его было нелегко, потому что до обидного мало осталось живых свидетелей довоенной жизни хатынцев да и самой страшной трагедии, повествование отличается правдивостью и достаточной полнотой. Перед глазами читателя в трудах и заботах проходит жизнь двух крестьянских семей с их нелегкой довоенной судьбой, до краев полной тревог и лишений в годы войны. Читатель увидит прямого, честного, умудренного жизнью деда Карабана, бескорыстного друга детворы и советчика старших; познакомится со скупо, но точно очерченным образом бабки Тэкли или незадачливого Пучка. Особо выделены авторским вниманием судьбы младших хатынцев — Лёксы, Адася, Антошки, и как бы в дополнение к ним приведен рассказ городской девочки Анюты о страшной жизни в оккупированном Минске — рассказ, трогающий и ужасающий детской своей непосредственностью.

Разные люди населяли эту деревню, с различными человеческими характерами, разными склонностями и привычками. Но тот мартовский день сорок третьего года объединил всех единственной и общей трагической судьбой, за которой осталась вечная память о них, свято сберегаемая согражданами. На месте сожженной Хатыни теперь огромный государственный мемориал как знак памяти о безвременно погибших людях этой деревни и многих сожженных в войну белорусских селах. Однако самый прекрасный архитектурный памятник не в состоянии во всей полноте передать нам тепло загубленных человеческих жизней, которые теперь так близки и интересны каждому. Нам хочется знать, как жили хатынцы, ощутить их людские тревоги и волнения, познать их надежды, которым не суждено было сбыться. Для того и написана эта повесть, которая помогает лучше понять и запомнить тех, кого нет с нами, по чей подвиг на века будет освещать нашу свободную жизнь, являя собой пример беззаветной любви к социалистической Родине.

Во второй части книги — повести «Голубой экспресс» — уже другая, ничем не похожая на военное лихолетье, мирная человеческая жизнь, но в ней те же деревенские и городские ребята, учащиеся железнодорожного профтехучилища, постигающие мудрость трудовой науки в сельском строительном отряде. Оказывается, это совсем не просто — построить необходимый колхозу коровник, это не только физический труд, требующий значительных усилий еще не окрепших ребячьих рук, но и сложность трудовых взаимоотношений, в которых каждый из ребят познается в своем истинно человеческом качестве. Писательница хорошо знакома с бытом, укладом и трудом такого коллектива подростков, так как сама работала в строительном отряде, постигла многотрудные сложности воспитания и ребячьих взаимоотношений. Но в этих трудностях, в борьбе каждого с собой, с производственными неурядицами, нечестностью некоторых старших товарищей, в процессе труда из обычных — прилежных, нерадивых, слабых и посильнее — характеров выковываются будущие труженики, формируется трудовой коллектив. В этом мне видится главное достоинство повести, которая, надо полагать, понравится любознательному, строгому и взыскательному молодому читателю.