Прынамсі...

Прыкметы горай ад вужых

Сіпяць старанна:

Хто на падушках спіць чужых,

Лысее рана.

Амур з чупрынай не прастак —

Засведчыць неба.

Каб не лысець,

Выходзіць так,

Што спаць не трэба!

Дзе зор,

Дзе радзімак галактыка?

Малю ў вечаровым запале,

Каб гузікі ўсе з халаціка,

Як знічкі,

З твайго апалі.

Вяселле ў нас паркалёвае.

Хай іншым —

Нуда залатога!

Тугу на зямлі ўсталёўвае

Вянчальнай сукенкі тога.

Як досвітак,

Пеўнік хахлаценькі,

Клапоты абудзіць гарласта,-

Хай гузікі на халаціку

Узыдуць

I густа,

I часта!

Неспакою прадвесце —

Прадвесне

I праз дзвесце,

Праз тысячу год

Уваскрэсне,

Галінкаю трэсне —

I запоўніць душу

Крыгаход.

На зыходзе якраз быў

Люты.

Месяц мой

На дзянькі жадзён:

Не хапіла снежнай валюты,

Каб трымацца хоць

Трыццаць дзён.

На размову

Дня ў лютым мала.

Для начлегу

Прычына ёсць.

Гаспадыня

Пасцель наслала,

Не наслала сон,

Як на злосць.

A віною ўсяму

Гаспадыня.

На бяссонне не варта злець.

Тут і мёртвага

Вас падыме,

Уздыхне маснічына ледзь.

Тут закрыцца б

Шляхетнай дужцы.

Толькі лез маладзік

Напралом.

Я варочаўся ў раскладушцы,

Як анёл...

З запасным крылом.

Хоць адыдзіся ад акна,

Ды наракай на долю злую:

Адпіхваецца ледзь яна,

Рукамі ўсё слабей вяслуе.

Налёгла заграбае ён —

Аж сэрцаў чуецца біццё.

Плывуць удвух, як i спакон,

У забыццё...

Гатоў бядак

У мак разбіцца,

Каб толькі жонку апрануць.

На неапранутую быццам

I ў думках боязна зірнуць!

Віною ён, нячысцік той,

Дальбог жа, не хлушу:

Падбіў прасіцца на пастой,

Адкрый жа мне душу!

Бадай бы чмут

Засмяг i счах,

Няўжо й яму няўцям,

Што ў веснавых тваіх вачах

Зацесна ўжо чарцям?!

Над лесам гэтак задажджыла,

Здавалася, усяму капец.

Ззалелы, вымаклы да жылы,

Ускочыў пaд страху хлапец.

У леснічоўцы — леснічоўна.

Бацькі якраз на кірмашы!

Ноч нахапілася раптоўна.

Яна i ён.

I ні душы.

Пагасла млявай зоркі плошка.

На дыбачках ідзе спалох.

Ані канапы,

Ані ложка,

На ix, дваіх,—

Адзін палок.

Адгарадзіліся падушкай

I пажадалі добрых сноў.

А сэрца, як званок пад дужкай.

I трохі страшна лесуноў!

Хаця не росна,

I не млосна,

I не кусаюць камары,

Ды невыносна,

Немілосна,

Сон не прыходзіць —

Хоць памры!

Як праглынуўшы тапарышча,

Стаіць начлежнік,

Смех i' грэх!

— То пачакай...

Блінцоў напрышчу...

— Не трэба, дзякуй за начлег...

— Упірысты такі чаго ты,

Ці наварочаўся калод?

Праводжу, адчыню вароты.

— Сам пералезу цераз плот!

— Куды табе! Патуж папружку...

Пачырванела да вушэй.—

Не пералез цераз падушку,

A бацькаў плот —

Куды вышэй!..

Важнасць растрасе тут.

Лоб,

Раўнівец строгі,

Мацай пакрысе

Ды

Важ у думках рогі.

«Абдымі суседа!» —

Паварот дарогі.

У гарах для брытвы

Не шукай разетку.

Дакажы свой спрыт ты

Пагукай суседку.

Тут не трэба тэнтаў.

А рака такая,

Як ад аліментаў,

Пад зямлю ўцякае.

Медзвядзём з бярлогу

Не вядзі разведку,

Знай адну дарогу:

«Не ўпусці суседку!»

Тварэц, быў духам малады,

Не персаналіў спраў —

Два забаронныя плады

За пазуху паклаў.

I распладзіў па свеце

Еў

На неспакой садам.

Каб кожны

Хоць вачыма еў

Спакусны плод

Адам.

Па штату — ні вартаўніка.

Падумка да пладоў

Кіруе дзёрзкасць юнака,

I пільны зрок кіраўніка,

I хіліць воз гадоў.

Смяюцца смелыя сляды

З мурожнай цішыні.

Хоць забаронныя плады

Наноў забарані!

Акно —

Паштоўкаю з Каўказа,

Хоць дасылай у край азёр.

Адразу

Тут бяры быка за

Крутыя рогі,

Фантазёр!

Малы ручай —

Сусед лавіне,

Ды не ручайся за ручай.

Захочаш—

Дзень у седлавіне

З зарой вячэрняй

Заручай!

Пенсіянеру-дубу сніцца

Чынара —

Улюбёнка гор.

Курортніцай сараматніца

Здымае

Свой хіповы ўбор.

Адпачываюць да знямогі —

У сэрцы б'е прыбой віна.

Нібыта вёслы,

Сушаць ногі

Плыўчыхі ўдачы

Да відна.

На пляжніцы

З крамяным станам

Сукенка модная ліпіць

Перапялёсістым бананам,

Што толькі пачалі лупіць.

Як бы да «бананачкі»

Папрасіцца ў наначкі?!

Адно

Паштоўкаю з Каўказа

Акно

I хітрых зор дазор.

Пісаў — даўно

Няма адказу.

Не спіць у шапку

Край азёр!

Турбот спрадвечных мліва

Жаданнем не суроч,

Для працы —

Дзень руплівы,

Для ўцехі ціхай —

Ноч.

Старайся не дарэмна,

Турбот не клянучы,

Шчырэй удзень нядрэмна,—

Ды не праспі начы!

Смутак быту саліднага:

Ёсць дзе жыць,

Што пад'есці...

Пастаяць бы

Да віднага

У цёмным пад'ездзе;

Чуць, як б'ецца, ўстрывожаны,

Сэрца пудкі пaдлетак

(Хай сабе не стрыножаны

Табуны кпін i плётак!..);

З бесклапотнай абранніцай

Шчоўкаць бы лузганцамі!

(Самі сыдуцца раніцай

Канцы з канцамі!..)

На згон зімы

Дадому муж

Такі дайшоў пад ранне.

Да жонкі ў наступ:

— Ты чаму ж

Не дзівішся з качання?

Капуста свежая!

Ў чарзе

Яшчэ б стаяў, няйначай,

Ды ў міг апошні,

Балазе,

Свайго знаёмца ўбачыў.

Засумаваў я

Па траве,

Па навіне зялёнай.

Луска ад воблы

На брыве

Блішчыць слязой салонай.

Да мужавых турбот,

Да слоў

Не мае жонка жалю:

— Скажы, калі

Начных казлоў

Карміць капустай сталі?

Дакажу я заўтра класу,

Што на ўсё хапае часу:.

На канькі,

I на кіно,

I на ўрокі заадно.

I ля дошкі паўтару:.

Сумчатыя —

Кенгуру,

Бандзікут,

Яшчэ таксама

Сумчатая наша мама.

Тут не цяжка разабрацца,

Як ідуць дахаты

З працы?

З півам тата

З мінай сумнай,

Мама

З магазіна — ў сумках.

Дачка шчырэла з году ў год,

Цягнулася да ведаў.

I тата сам бацькоўскі сход

У рэшце рэшт наведаў.

Грымотны дома,

Тут заціх.

Зычліва i талкова

Сказалі пра дзяцей усіх.

А пра дачку —

Hi слова.

У класнага кіраўніка

Няўпэўнена пытае:

— Як вучыцца мая дачка,

Старанная такая?

Вясёлы быў адказ:

— Якраз

Памылка адбылася.

Прыйшлі вы ў пяты клас,

A ў вас

Дачка ўжо ў восьмым класе.

Жыццё халасцяцкае —

Жыццё гаротнае.

Суседка гарачая

За перагародкаю.

Ваду суседка

Таўчэ ўсё ў стуле.

I час не ранні,

Яна ўсё тупае.

Настала ўрэшце

Ціша лагодная.

Масніца жаласна рыпнула.

Суседка ў прасціны халодныя

Нырнула самотнай рыбінай.

Спаць не хачу я.

Ад жонкі пісьмо чытаю.

Не спіцца суседцы,

Чую.

Таксама ўздыхае.

Палыном — вячэра,

I пярына — лубам.

На Пятра звячэе

Ноч з карчом нялюбым.

Лёг, ляны ваўчыла,

Ёлупень пляшывы

Да сцяны вачыма,

Да мяне плячыма.

Дзень, хутчэй займайся,

Як бычок, падбрыквай!

Зябка й ночкай майскай

Любаму з апрыклай.

Не забыў, магчыма...

Cпi ж, мой запальчывы,

Да сцяны вачыма,

Да яе плячыма!