Прынамсі...

Зязюлі хацелася надта

Наседзець самой антыяйкі,

Каб вывесці антыпернатых

Для антыбайкі...

Байкар

Сабраўся на Байкал

Пабачыць омуля жыўцом,

Ды па дарозе на вакзал

Сустрэўся з байкаспажыўцом.

Байкар прачнуўся ў роднай хаце,

Як дробны часцік у тамаце,

I ўславіў

Бульбу з селядцом.

Ледзь увабраўшыся ў пушок,

Надумаўся жаніцца,

Казаў вярбовы каташок

Альховай завушніцы:

— Як толькі распушуся,

З табою распішуся!

— Сустрэнемся з табою дзе ж?

Як распушышся — ападзеш...

Казалі ногі футбалістаў:

— Нам не звыкаць

Да ўдараў, свістаў.

Больш забіваць галоў

Маглі мы,

Аднак, балельшчык, не лічы,

Што ў стадыёна падхалімы.

Таму мячы

У сетку

Коцім зрэдку...

Так венік да масніцы рваўся,

Што з'ездзіла яго гульня —

Дашараваўся

Да гальня.

Цвярдзей ад усіх мой,—

Калі не мудрэй,—

Ілбоў з навуковьіх ніў.

Лічыць не адважуся,

Колькі дзвярэй

Я ім адчыніў...

Спытаўся ў Дожджыка Мураш:

— Мне можаш нарасіць міраж?

Усхліпнуў Дожджык Мурашу:

— Каму хачу,

Таму рашу.

Прывык да загадаў,

Як лозунг да клічнікаў,

I да вымоў,

Як спіна да гарчычнікаў:

Астыне стары — гарачэйшы новы.

Ад скразнякоў

Саграваюць вымовы.

Снег нарэшце з дахаў спаў.

Сон прысніўся пад вясну:

Гэтак спаў ён,

Што праспаў

Месца першае па сну.

Глынуў я ўчора кубкі два

Святой расы.

Не так баліць мне галава,

Як валасы...

Быць пераможцам кожны марыў,

Схапіліся зацята.

Пазыч мне цёмных акуляраў,

Каб атрымаць зарплату.

Вучыла так:

— Навокал зыр! —

Барона юную варону.—

Яліна можа быць з капрону,

A толькі натуральны —

Сыр!

Ёсць

Логіка вароняя.

I гэта — не іронія!

Воўк заслухаўся

Салаўямі,

I дацягваў пасля

Сола ў яме.

Спытаўся Клічнік

У Пытальніка:

— Чаго ты ў крук сагнуўся так?

— Няясна ўсё майму начальніку,

А чырванею я...

— Бядак.

Мой без мяне не даў бы рады.

Кіруем разам... праз загады!

Сустрэліся, як сваякі:

— Мне вываратку не папсуй-такі,

Во за яе даюць цану вялікую.

— Ахоўваюць цяпер мае клыкі,

I сам на ўліку я!

І запытаўся ў барда

Бард:

— Ці ўпарта

Рэжашся ў більярд?

— Мастак рабіць

Падстаўкі я.

Жыву ў паэзіі

З кія.

Са смелаю рацпрапановай

Пятроў прыйшоў да Івановай:

Стаць для Пятрова

Жонкай новай.

Нібы з апошняю вымовай

Пятроў

Ішоў

Ад Івановай...

Літфондаўскі сабака

Жук

У Доме творчасці

У лесе

Не ўдзельнічаў у літпрацэсе,

Не ціснуўся пішчом у друк.

Для байкі персанаж станоўчы

Не да пісьмовага стала —

Бліжэй трымаўся да сталоўкі,

Бо костка стымулам была.

Брахаў на лес

I слухаў шум,

У хмыз не лез

Шукаць задум.

А па душэўнай прастаце

Знаходзіў нешта

У хвасце!

Скараў прыроду чалавек:

Гнуў палазы

I жорны сек,

Валіў лясы,

Чадзіў паветра,

Машыну сніў:

Са скуры лез,—

Каб выехаць у запаветны,

У не крануты колам

Лес...

Пятрок спытаўся

У Мікіты:

— Дзе мне прыдбаць

Каўнер з бабра?

Мікіта адказаў:

— Ідзі ты!..

І ўсё.

Ні пуху ні звяра!

У вернасці кляўся

Адной толькі

Кляузе.

Цырульнік-воўк

Любіў закон,

З авечак браў падпіску:

План з воўнай выканае ён,

Калі не будзе піску.

У ружы быў паслядоўнік —

Дзядоўнік.

Зямлю былінную, лірычную

Паэт апеў, бо меў уздым:

Наведаў блінную,

Шашлычную.

Як дым кастра,

Жароўні дым...

Паэт,

У кулінарнай справе спец,

Пісаў:

«Жылі галубка й галубец.

Здавалася, не будзе ім канца.

Але галубка з'ела галубца».

Каго шкада,

Галубку,

Галубца?

Паперу, чытача ці выдаўца?

Дзе пара, там неразбярыха,

Засвоіць ісціну пара:

Хаця кусае камарыха,

Абэлка ўся на камара!

Прыйшла да антыквара

З вяселля антыпара:

— Калі ўжо антыквар ты,

Прадай нам антыквар ты...

Пайшлі.

Жахнуўся антыквар —

Прапаў ягоны антытвар!