Прынамсі...

— Ну, як, сатырык-афарыст,

Надоўга клёку хопіць?

— Ды я зусім не гумарыст,—

Апраўдваецца хлопец.

Я — лірык,

Так сказаць, у дым.

— Якраз i смехата ўся,—

Не сунімаўся друг,—

У тым,

Што ты за вершы ўзяўся!

Не да салодкай млосці на канапе!

Чакай прамоў канкрэтна ад грамоў.

Бо пераклад,

Як танец на канаце

Над прорваю між дзвюх прымоўклых моў.

А перакладчык усяму віноўнік,

Каму ў адказе быць,

Як не яму ж?

Адменны парадкоўнік —

Палюбоўнік,

Арыгінал, хаця й нягеглы,—

Муж!

— Раскашаваліся ого вы!

— Які інтэрас вас прывёў?

— Вы хто?

— Бог я.

А вы ахова

Так званых аўтарскіх правоў?

Чаго ж так людзі падубелі,

Дзе твары?

Бачу мноства рыл.

Па вобразу ж i падабенству

Свайму

Адама я стварыў.

Ці марныя мае патугі

Стварыць прыгожае

Былі?

Адкуль з'явіліся

Хапугі

I прайдзісветы на зямлі?

Вядома, еш,

Пакуль рот свеж,

Ды не ўзялі каб

Сыць i заеж.

Не покуль жвеш,

Датуль жывеш,—

Пакуль надзею ў сэрцы

Маеш.

Я дбаў,

Як быў тварбой заняты,

Пра дух,

Не забываў пра плоць.

Ды самасеем бюракраты

Бяруцца —

Ix не прапалоць!

Вядома,

Ласага па кусу

Усе хацелі б,

Каб было.

Адаму даў адну спакусу,

Адамянят раз'ела зло.

Куды ўваходзіць з прапановай,

Ёсць аўтарства,

А дзе правы?

Выломваць рабрыну

Па новай

I зноў

Засукваць рукавы?!

Ты быў дужа ашчадны

Да ўласных грошай,

Пашкадуй жа нашчадкаў —

Не ўводзь у выдаткі ix

Плітою вялізнай.

Твае радкі развалістыя

Памнажалі перакладчыкі i машыністкі,

A літары выбіваюцца

Дзедаўскім спосабам —

Уручную.

Ты ў вершах славіў мазольныя рукі,

Дык не гняві каменяроў хмурабровых.

Ты дбаў празмерна

Пра месца ўласнага прозвішча ў пераліках,

А пакуль на пліце

Пералічаць тытулы ўсе твае,

На прозвішча можа

Не стацца месца...

З кіпучай эпохай паэт заадно:

Узносіць, паносіць —

Ён першы.

Даўно

Аднаўладна трымаў бы стырно,

Ды час забіраць вершы...

Увагі замуціць ваду чым?

Чужую славу дачары!

I ўрэшце стаў паэт

Вядучым —

Вёў аўтарскія вечары.

Паэту драмаць не даваў неспакой

За лёс трывожны зямнога шара.

Паэт быў прызнаны самім сабой

I жонкаю з цешчай — у дні ганарара.

Манументальна даклады рабіў,

Граміў халтуршчыкаў брава.

Як Гогаль,

Вострае слоўца любіў.

Як Пушкін,

Меў чуб кучаравы.

Штодня «на-гара» радкі выдаваў,

На словы быў шчодры —

He жмінда.

Нашчадка на змену сабе гадаваў,

Вядома што —

Вундэркінда!

Якое дрэва,

Такі i клін.

Шчаслівыя тата i мама.

Нарэшце, заўважаны Музаю сын

За вершы ўзяўся таксама.

На самародкі штогод недарод.

I сын стараецца, не дуракуе.

Таленавіты прадоўжыцца род!

Сына дзіцячая прэса друкуе!

A ў бацькі заведзены

Тоўсты гросбух,

Які ад вершаў даўно разбух.

Тут ёсць радкі,

Што ў дашкольным узросце

Бацька драпаў цвіком на бяросце.

Пра ціхую рэчку,

Пра гоман лясоў,

Пазнейшыя ёсць —

Ca студэнцкіх часоў.

Хай вучыцца сын,

Хай бярэ, калі трэба,

Замшэлыя рыфмы на сонца, на неба.

У бацькі такога дабра не бракуе —

Хай сын,

Як уласныя, вершы друкуе!

Калісь друкаваць не ўдалося самому.

Ды зараз...

Сіла ломіць салому!

Ацэніць бацька сыночкаў пошук.

Не трапяць вершы ў рэдактарскі кошык.

У цёткі Славы салодкія ласікі.

Хай бацька i сын пагуляюць у класікі!

Ды юны талент аднойчы патух —

Забыў вундэркінд

На таўшчэзны гросбух.

У Славы шмат

Спадманлівых лаў.

Здаўна ў Алімпа крутыя вышкі:

Сын у рэдакцыю

Вершы даслаў

З апошняй бацькавай кніжкі...

Ад відна да цямна

Праціраюць штаны —

Пераніцаваныя думкі парадкаваюць.

Здаецца, што й вершы

Пішуць яны

Са сродкамі

Супрацьзачаткавымі.

Думцы i гароду шкодзіць пырнік.

Доказ трэба —

Ставера радкі!

Сыракомля — гэны

«Сельскі лірнік»,

Стайер Ставер —

«Лірнік» гарадскі.

Паперы зблоціў добры луг,

Скрамзоліў гай карандашоў,

Стаміўся ад даўжэзных пуг

I на двухстроф'е перайшоў.

Колькі вёсен,

Зім i летаў

Членам секцыі паэтаў

Ходзіць паэтычны леў,

Для Пегаса мае хлеў.

Член прафкома,

Член саюза,

Знае, як літфонд патузаць.

Проста ўсё ідзе, як быццам.

Проста ўсё, але патайна

Загрудкі бярэ пытанне:

Як

у геніі

прабіцца?!

He ў свае не сядзеш сані.

A ў павазе,

A ў пашане

Ходзяць

Класікі жывыя ж.

Тут ад зайздрасці завыеш.

Выпускай

Па мікратому

I не саступай

Нікому.

Сам лічы,

Што ты ўжо геній.

Хай адчуюць!

Тым не меней,

Бы ў глыбінцы аўтакрама,

Цягнецца самарэклама.

Ахнуць бы прымусіць свет.

А не ўдасца на літполі

Свой пакінуць вечны след,—

Хоць бы наслядзіць уволю!

Падыход шукай асобны,

Не драбні сваёй асобы!

Нос па ветру,

Горды віцязь,

Крытыка не зможа выцяць

Як прывыкнеш да авацый,

Модна фатаграфавацца

Навучыся тэрмінова:

Выгляд скажа больш,

Чым слова!

Маеш гонкі рост i пыху,

Стань за класікам паціху,

Набяры паветра ў грудзі,—

На дзве галавы аж будзеш

Ты за класіка вышэй.

Гэны

Хай маўчыць цішэй!

Паэтэс у нас не шмат.

Паэтэсам —

Першы рад.

Рада быць у першым радзе.

Колькі таленту ў паглядзе!

Госць у хату —

Пад рукою

Фота.

«Шолахаў ca мною...

Гэта —

Міршакар на пляжы...»

Славы цяжкая паклажа!

Кожны сам сабе не вораг.

Выпускаюць зборы твораў

Класікі —

Пішы прадмовы.

Ход канём найадмысловы!

I, вядома, слынны бард

Любіць рэзацца ў більярд.

Ходзіць бард,

Як нейкі Пій,

Ты — заплеччу крэйдзі кій,

Падганяй шары да лузы —

Ты ж, пакуль што,—

Служка Музы!

Як асвоіш прэферанс,

Дык падвоіш смелы шанс.

Слухай хатнія шаптушкі.

Ёсць жа ў геніяў дачушкі.

Л дачушкі — не сыны,

Не прадоўжаць род яны.

Ёсць дачка —

Бяры дачку!

Мецьмеш дачку,

Потым дачу

I заслужаную удачу.

Станеш здольным зяцем,

Татам

I найпэўней кандыдатам!

Як чарга паменее —

Кандыдат у геніі!

He драмлі,

He апрасцей,

Бегай у Саюз часцей,

Там старанна слухай,

Нюхай,

Хто не ў духу,

Хто пад мухай...

...Як жа

ў геніі

прабіцца?

Трэніруй свой кожны біцэпс!

Такуе крытык,

Атакуе,

Ды думку я таю

Такую:

Загартаванага Пятра

Ён не адцягне ад пяра.

Ох, божачкі, ох, ліхачкі:

Я ж быў ў пакосе —

першы!

Ды збілі мяне кніжачкі,

Ды сапсавалі — вершы!

Мікола Арочка.

«...Іду, туманы слаўлю...»

Пралез бы ў акадэмікі

Даўно, бы ў вулей шэршань.

Ды зблыталі палемікі,

Ды сапсавалі вершы.

Тамок вяршкоў агораю —

О свентая Марыя! —

Баюся, што ў тэорыі

Я талент свой зарыю!..

Добра ў вершы разгавецца,

Думка йдзе ў падтэкст уся!

Толькі полька-маргавіца,

Як мажная маладзіца,

Крыўдзіцца на Юрася:

— Паспытаў бы добрай пугі,

Чапялы ці качаргі,

Дык забыў бы бугі-вугі,

«Танец сэрцу дарагі»!

Ці адчуў ты юр хлапечы,

Цягу да прыморскіх паў?

Лепей бы сядзеў на печы,

Песні дзядзькавы спяваў!

Не лічы сіваваронак.

Помніш,

Будрыса сыны

Ехалі ў Літву па жонак,

Ты ж — па рогі,

Друг ля сны!

«...Божа мой, як адстаю ад часу...»

Веку электрычнасці i пары

Электронны век услед прыйшоў.

Сіла ў калектыве,

Права ў пары

Вырашыць праблему малышоў.

У сталіцы, на перыферыі,

Як на фота,—

«Ад душы без слоў»,

Цвёрда вер у метады старыя

I не спадзявайся на буслоў!

Злева паглядзела,

Паглядзела справа —

Да паэта смела

Падалася Слава:

— Быццам перад жонкай,

Ты перада мною.

Грэбуй распашонкай,

Сшытаю маною.

Гальштук заліхвацкі

Прымярай па шыі.

Смокінг кандыдацкі

Атэлье пашые.

Не для аперэты

Верш твой хмурыць бровы,

Я замест берэта

Дам

Вянок лаўровы...

Творчыя пакуты

Плён даюць па часе.

Не залей пакуль ты —

Апранайся,

Вася!

Вядзе ў прэзідыумах дазор.

У рухах, як дакладная,

Дакладны.

Час выдаваць, пэўна,

Поўны збор

Упамінанняў яго ў дакладах