Прынамсі...

Што за стук,

Што за грук?

Стрэхі крые цецярук?

Кляўся ж на таку цяцерам,

Што для кожнай зрубіць церам...

Па вясне —

Махнуў хвастом,

I прывет суседцы!

У балоце пад кустом

Цяцера нясецца...

Прыкуў Праметэя

Зеўс да скалы.

Трымалі рабоў галеры.

Усіх пакут

Пералік немалы —

Прыдумалі ix

Да халеры!

Век новы

Старыя звычкі кляне.

Я — раб

Векавога закону.

Ты новую кару

Прыдумала мне:

ПРЫКУТЫ ДА ТЭЛЕФОНА.

Хаця раптоўны гром

Прывець усмешкай ветлай.

Сарвалася са стром

Маё цярпенне — ведай!

У хітрай старане

Даўно маўчыш зацята.

Не хочаш чуць мяне —

Яго пачуй хаця ты!

Маланкамі лісты

Пішу табе здалёку.

Хоць ix ці ўважыш ты

З канвертамі аблокаў?!

Твае грахі — мае грахі.

Не варта расцвяляць спагаду.

Пайду падзённа ў пастухі

Твайго ўтрапёнага пагляду!

Я думаю ўвесь час

Не думаць пра цябе.

Лаўлю сябе якраз

На думцы, што ў журбе

Я думаю ўвесь час

Не думаць пра цябе.

Даю сабе наказ.

Каб верным быць кляцьбе,

Я думаю ўвесь час

Не думаць пра цябе!

Гэта не я прыходзіў —

Болей не мог адчай мой.

Гэта мае нецярпенне

Грукалася ўначы.

Дзякую той прыгодзе —

Радасцю залачае.

Здзіўленае ўтрапенне,

Лепей пра ўсё маўчы!

Я столькі начэй

Вачэй не звёў.

Дзе ўвагі тваёй світанне?

Пазбаў мяне ўсіх правоў —

Пакінь мне

Права чакання.

За моры бег,

Знікаў за бары,—

Не знаходжу спакою

Нідзе я.

Ты дні мае ўсе

Забяры —

Пакінь толькі

Ноч надзеі!

Пляцешся пешшу — доўжацца гадзіны.

Спякотным днём

Ані адной машыны!

Шыбуеш ноччу з дарагой,

Адзінай,—

Машыны пруць лавінай несупыннай.

Абдымеш толькі любую —

Маторы

Равуць ля вуха

Яўна не ў гуморы!

Адважышся крануцца губ губамі —

У вочы фары

Зыркімі слупамі!

Клянеш тады

Нахабністыя фары й

Падумаеш:

Чаму няма аварый?

Параяць:

Не цалуйся на дарогах!

Калі ж да весніх весніц

Метраў многа!

На бартах серабрацца луской

Дрыгатлівыя пырскі апалыя.

Мокрай цінаю,

Мокрай луской

Пахне мокрая, чорная палуба.

Гэй, цішэй, стырнавы,

Не імчы!

Хоць на працы мы тут —

Не на шпацыры.

Чуеш? —

Неўскага войска мячы

Аб крыжацкія

Вострацца панцыры.

Бачыш? —

Неўскага шабля відна.

Бачыш? —

Крочыць ён,

Бліскае латамі.

Чуеш? —

Чуды выходзяць са дна,

I рагочуць

Русалкі кудлатыя.

А на беразе поіць каня,

Там,

Дзе чайкі садзіцца меліся,

Вячка —

Полацкі грозны князь:

Трэба рупіцца ў Тарту —

Меэліс

Зачакаўся падмогі даўно

Ды шыткуе галовы тэўтонскія.

Вецер скручвае

Хваль палатно

To ў таўстыя сувоі,

To ў тонкія.

Там,

Дзе князеў буланы іржаў,

Думаў князь,

Раздзяліць неба полаг з кім,

З узбярэжжа таго баржа

Сёння мчыць

На бензіне полацкім.

Хваля ўспеніла

Цішу са дна.

I над ёй

Чайка белая войкае.

З намі шчыра рыбачыць

З відна

З Тарту хваля адна,

Сінявокая.

Промень ранішні

Прывіды сцёр.

Толькі палуба

Мокра парыпвае.

Лайнэ [³],

Ты папрасі сясцёр,

Хай напоўняць нам

Сеткі рыбаю!

Аленю здзіўлення аб скалы адчаю разбіцца ў запале.

Ледзь Вашая ўсмешка ўзыдзе — ўхвал загрыміць абвал.

Але, асмялеўшы ад страху, выводжу світальнае — Але .

Падвялае каліўе —

Нібыта ў прыску бульба.

Дажджу чакае Іўе —

Найшоў хаця адкуль бы!

Паклоны ўхабам біў я.

Начлег,

Прымі нарэшце.

Чаму,

Скажы мне, Іўе,

Загнуў на мінарэце

Маладзічок свой палец,

Kaго ён ціха кліча?

Прабіў ляхі закалец

Расток чырваналычы.

Граматыка,

Скажы мне

На рыфму для мячэці,

Дзе гром галоснай грымне,

Мычыце ці мычэце?

Мякчэць не заклікае —

Душой быць цвёрдым раіць

Мячэць.

Мараль крутая,

Як тая хата з краю.

Хай сарамлівы ранак

Патопчацца за поймай.

I ў ямачках іўянак

Буксуе неспакой мой.

Ля ліхтароў сняжынкі мак таўкуць,

I сёння лаўкі ўсе ані заняты.

А парк маўчыць.

Hi гуку ніадкуль.

Азяблы вяз

У нас з табой за свата!

Ты прытуліся да мяне бліжэй —

Я шчокі пацалункамі сагрэю,

Я вуснамі здыму з пудлівых вей

Калючы снег

З класічнага харэю...

Зірні,

Як нашы замяло сляды.

Праверыў вецер сціхлыя алеі.

Як важкія, брылістыя грузды,

Абапал сцежак урны забялелі...

Каб хоць на міг забыла злую стынь,

Кажу табе пра маладое лета.

Пра сесію, пра сумную латынь

Не думаць лепш зусім

У вечар гэты!

На цэлы парк

З табою мы адны!

За нас наспяць сябры па інтэрнату.

Сядзець бы так да самае вясны,

Во лаўкі па вясне

Усе заняты!

Сама

Ад уласнага слепне святла,

Капрызная, быццам удача.

Памерла б,

Калі б толькі ўбачыць магла,

Ці многа ўздыхальнікаў плача?

У пекле не мінеш смалы,

Хіба прычыны мала? —

Ты ад мяне дзве піялы

За пазуху схавала.

Смыліць усё.

Схавацца дзе ж?

Я прысягаю ў скрусе:

Грэх на сваю душу бярэш,

Ад смагі захлынуся...

Ты чынарышся,

Узбечка.

Я зірну —

I ўздыхну:

Твой пагляд,

Як вуздэчка

Юнаму скакуну.

Закілзаеш адчаем

На скаку —

У рыўку!

Мы на лес даручаем

Скардзіцца

Арыку.

Пазіраем патайна.

Чуем стук капытоў.

I дазволу пытаем

У капрызных гадоў.

Ты — ў збянтэжана-юных,

Я — ў разважных сваіх.

Маю, хмаратабунных,

З гакам аж —

На дваіх!

Сівізны да адвалу —

Тут не да забыцця!

Хоць пайдзі ў аксакалы

На паўстаўкі хаця!

Што з развагай станецца?

Смех,

Арэх раструшчы!

Сельскія настаўніцы

У Белавежскай пушчы.

А сталы састаўлены

Так,

Што цесна зале.

Хлопцы,

Як праталіны.

Мала заказалі?!

Рэстаран адменнейшы.

Сцены з зубрамі.

Жаніхоў меншае.

Ці шляхі забралі?

Нам нялоўка клініцца.

Пушча заманіла.

На куце ймянінніца.

П'ём за імяніны!

Ах, бібліятэкарка,

Блузачка ў палоску.

Жохі кукарэкаюць,

Падпускаюць лёсткі.

Збор няпоўны Бахуса

Ў звонкім пераплёце.

Коракі бабахаюць,

Стынуць у палёце.

Хвалім імянінніцу,

Хлопцы не манюкі.

Нам далі гасцініцу

Камянюкі.

Слаць сватоў

Спачатку б нам!

Рэй вядзём ляхою.

Сельсавет з пячаткаю

Пад адной страхою.

Асачыць козачку

Не паспелі самі.

А рагам аж козытна

Пад капелюшамі...

Быў снежань-снегатай

На кветкі не багаты.

Сама ў сябе спытай,

Кім для мяне была ты.

З данінаю вясны

Спяшаўся да цябе я.

Не думаў, што скразны

I ў сэрцы паслабее.

Скразняк не цішыў лёт,

Змушаў хіліцца ніца.

Быў дужа слізкі лёд —

I я паспеў спазніцца...

Калі ў цябе, смуглянкі,

Спытаць, ці ўдзень,

Ці ўночы,

Калі ў якой цыганкі

Ты выпрасіла вочы?

Не бойся — не сурочу!

Прыгадваеш міжволі,

Калі адмыеш вочы,

Цябе пыталі ў школе.

Дражніліся ўсім класам

Што лезла ў печ па сала

I вочы хітрым часам

Ты ў сажу закачала.

На вочы раніцою

Не шкадавала мыла.

О, як я рад за тое,

Што ты ix не адмыла!

Ад маіх бы сарака

Мінус дваццаць мінімум.

Заракацца не рука.

Закасіць бы лінію!

Пад адхон ляці, састаў

Гэнай мужняй вернасці.

Раптам я маўклівы стаў.

Як да мужнай звернешся?

Сума суму,

Меншай стань,

Страх адмінусуецца.

Ды гарыць вачмі не здань

I не міма сунецца.

Мінусіначку вядзе,

Разумее лірыку:

Словы — пугай па вадзе.

Ласкай асмялі руку!

Гэны мінус метры два.

Плюс яму, a мінус — мне

Maладому — трын-трава!

Грэцца мне ўспамінамі...

Розум,

Як ні кансультуй,—

Вочы ўслед за ікрамі.

Забяспечаны інсульт

Ці інфаркт замікраны.

Матэматыка, твае

Правілы не ў сіле ўсе.

Плюс на мінус плюс дае?

Мінус з мінусіначкай!

Сябе,

Машынаўласнік, спеш.

Канец журбе.

Пяе капеж:

— Стынь,

Згінь!

Было б

Цяпло!

Лоб

Не маршчынь!

Чало

Не хмур!

Праталься ад заган!

Каты канаюць:

— Фэр дэ мур.

Як начыталіся Саган.

— Гол!—

Носам дзед у стол

Дзяўбель.

Спіць,

Дымакур зрудзелы.

Сажмакан твар,

Як той рубель

З вясёлага аддзела.

Каму — вымова,

Каму ж — чыж

Прысніцца.

Дама з фертамі

Ідзе — ў ёй душна

Ад мужчын,

Бы ў ліфце неправетраным.

Пытае крытык:

— Хто там

Падтаў,

Адкрытым

Ротам

Запамінае «ціў»

I «кар»?

Вадзіцу замуціў

Байкар.

Завяз,

Як вяз

на

Строме.

Вяс —

на!

Усе ў настроі...

— Ты падары мне фота,

Я ж без цябе сумую.

— Не хлопец, а смяхота,

Паперу мець ахвота,—

Бяры мяне самую!

Вільнюс у вясновых галасах

Ранак

Радасны ў дыміну,

Быццам размяняў чырвонец.

Над гарою Гедыміна

Жаўранак цурчыць:

— Чурр- ллё- ніс!..

Зноў вясна,

Як семнастоўка,

Заюрыла кроў крутую.

I літоўка,

Як лістоўка,

На ўзаемнасць агітуе.

Асцярожны

Страціць пільнасць,

Як трывожна ўзыдуць вочы.

Мінск,

Чаму мне:

— Вільнюс-Вільнюс! —

Ластаўка твая свіргоча?!

Сёння зрання,

Як нарачонцы,

Я прызначыў спатканне

Жонцы.

Я чакаю,

Да ўсіх раўную

Сарамлівую,

Маладую.

Я лютую,

Крыўдую ў адчаі,—

Тую, гонкую,

Маладую,

Трапяткую,

Не прыкмячаю!

Я суцешыць сябе

Спрабую —

Можа выбегчы

У хвілю любую!

Можа, нешта ў мяне

З вачамі?

Зноўку позніцца,

Як звычайна...