Творы

СТАРШЫНА

Хоць які парадак дай,

Адно тое, братка, знай,

Што крутнёю ўсей пакруціш

I найлепшэ збаламуціш.

Льва-манарха воўк прасіў,

Каб вайтом яго зрабіў.

Бо авечкі скрозь ў бязладдзі,

Шкодзяць вельмі ў панскім садзе.

Ды і самі прападаюць,

Бо, як жыць, яны не знаюць.

I ліса за ім прасіла

(Яе жонка льва любіла).

Воўк з лісіцаю звязаўся

I, як можна, так стараўся:

Дзе прасілі, дзе ўздыхнулі,

Дзе гасцінца падаткнулі,

Каб дабіцца да медалі,

I плацілі, і прасілі, і стагналі...

Леў гаворыць: — Ходзяць толкі,

Што авец з’ядаюць воўкі.

I сазваць сказаў народ

На звярыны вольны сход,

Паспытаць усіх звярат:

— Воўк ці добры, ці ён гад?

Чыны важны ўсе прыйшлі,

Ўсё пачальства тут было.

Ды прычыны не знайшлі,

Зла аб воўку не чутно:

Пад судом ён, бач, не быў

I з начальствам добра жыў,

Дык медаль пан войт надзеў

На авечы цэлы хлеў.

А авечкі што сказалі? —

Іх на сход зусім не звалі,

А ўпісана ў пратаколе,

Што «авечкам дана воля».