Творы

Зоры паўночы кроўю пылаюць,

Снежны чырвонюць прасторы;

Людзям варожбы ліхі звяшчаюць

Зораў паўночных разоры.

Ось тры малойцы,— з асобна кожны,—

Буйныя думы гналі з укрыцця;

На поўнач кідалі ўзгляды трывожны

З мыслю, што стрэнуць у жыцці.

Той каралеўскай жадаў кароны,—

Не дбаў аб чэсць у патомных,

Каб толькі д’ядэм меці злачоны

На скронях сваіх нікчомных.

Гэты, дзе поўнач, зроджэн на цара,

Імператорам меў стацца,

Хоць баранілі народ і вера

Айчызне з грунту зменяцца.

Дала абодвым злая фартуна

Сваіх дасцігці намераў:

Першы на Польшчу кінуў цалуны,

А той расшырыў моц цараў.

Трэці, на стромкай апёршысь скалі,

Дзе вілі гнёзды саколы,

Думаў прайначыць злой долі шалі,

Не дбаў аб цяжкі мазолі.

Зоры шырока неба крывавюць,

Крывавюць землі і воды,—

Гэтак шырока твае расславяць,

Манаршэ, імя народы.

К шчасцю народаў, дзля іхнай славы

Агністо біло ў ім сэрцэ...

Будзьце ж пракляты, палі Палтавы,

I ты, народаў мардэрца!

Памерклі зоры, памеркла слава,

Русь у няволі марнее;

З гробу Кароля, з поля Палтавы

Устаньце, народаў надзеі!