Światy braci Strugackich - Czas uczniów

Nie pamiętam, czy w ogóle kiedyś nie znałem książek Strugackich: wydaje mi się, że ci pisarze i te książki byty ze mną od zawsze. Ale gdzieś w połowie lat siedemdziesiątych samo czytanie już nie wystarczało. Chciałem sam znaleźć się w tym skończonym, potężnym i zadziwiająco wiarygodnym literackim świecie — prześledzić losy bohaterów, poszukać rozwiązania nie rozwiązanych tajemnic czy na początek sporządzić przynajmniej prościutką bibliografię.

Owoce tej działalności długo istniały tylko dla mojej własnej przyjemności. Potem zaczął się czas rozkwitu KMF, powstały nowe przyjaźnie, znaleźli się ludzie, których interesowały takie rzeczy i którzy sami mieli co opowiedzieć i pokazać miłośnikowi Świata Strugackich. Zaczęliśmy współpracować. Tak narodziła się grupa, nazwana później grupą „Ludenów”.

Od tego czasu minęło sześć lat. Grupa już wiele dokonała i opublikowała. Bez tej pracy, bez tych spotkań i sporów, bez szczęśliwej możliwości kontaktowania się z Borysem Natanowiczem nie powstałby żaden Lot nad żabim gniazdem. Tekst ten początkowo miał być zwyczajnym komunikatem na kolejnym „Czytaniu Strugackich” we Władymirze. Ale interesujący mnie temat (miejsce tajemnic w Świecie Południa — „historii XXII wieku” według Strugackich) nie chciał wpasować się w ramy zwykłego referatu. Na koniec okazało się, że powstało coś nieokreślonego gatunkowo, ale służącego, jak sądzę, realizacji pomysłu literackiego: poszukajmy szkieletów w szafach, wystrzelmy salwę z nieużywanej broni i wykreślmy kilka wektorów między różnymi punktami Świata Południa. Wyszło mi, że najlepiej będzie, jeśli wszystkie tajemnice jakoś przyczepię do tej najważniejszej — zagadki Wędrowców…

Niniejsza pseudorecenzja skierowana jest w pierwszej kolejności do „Ludenów”. Właśnie oni mogą najlepiej wychwycić i docenić wszystkie aluzje, opinie i żarty. Do Lotu… włączyłem nie tylko swoje przemyślenia, ale również wyniki wspólnych badań członków grupy (na przykład stworzonej przeze mnie i S. Lifanowa szczegółowej chronologii Świata Południa) i ślady „ludenowskiego” folkloru (na przykład egzotycznej hipotezy o pokrewieństwie progresora Kornieja Jaszmy z dyrektorem NICZNIEM-a). Nawiasem mówiąc, pewne ważne wydarzenia ze Świata Południa mogą nie być wyjaśnione w Locie… tylko dlatego, że zostały już szczegółowo omówione w innym czasie i innym miejscu. Na przykład, nasze usiłowania szczegółowego wyjaśnienia wszystkich działań Lwa Abałkina i interpretacje innych niejasnych miejsc Żuka w mrowisku zostały opublikowane na początku lat dziewięćdziesiątych w specjalnym wydawnictwie grupy — „Poniedziałku”. Teraz więc te wywody są tylko zaznaczone w „recenzji”, jako coś powszechnie znanego i oczywistego.

Okazało się, jednak, że Lot nad żabim gniazdem jest pozytywnie odbierany również przez „nieludenowską” publiczność. Widocznie i ta grupa czytelników zna, szanuje i kocha prozę Strugackich tak mocno, że część tego umiłowania przechodzi i na takie utwory jak rekonstrukcja T. Wanderera. Tym właśnie tłumaczę wysoką ocenę Lotu… przez uczestników „Interpressconu-95”. Otrzymana tam nagroda uczestników konwentu to przede wszystkim nagroda dla książek Strugackich, dla ich wspaniałych światów i postaci. No i dla mnie i Tima Wanderera, za nasze poszukiwania i trochę też za naleziska.

Wadim Kazakow

Recenzja książki: Wanderer T., Plusk w ciszy Syrena, Oldenburg 2231, 240 stron

Książka Plusk w ciszy, podpisana nieco pretensjonalnym pseudonimem Tim Wanderer, pojawiła się w mizernym nakładzie pół roku temu i bez rozgłosu rozeszła się wśród miłośników quasi-historycznych rekonstrukcji i eschatologicznych utworów, a także praktycznie bez odzewu w prasie. Jedyny znany mi wyjątek to nerwowa reakcja przedstawiciela grupy „Ludenowie” Instytutu Badań Historii Kosmicznej. Wspomniana grupa, jak powiedział, nie zamierza marnować swoich wysiłków na zdementowanie kolejnych wymysłów dotyczących od dawna nieinteresującego problemu „progresorskiej działalności Wędrowców”, ponieważ grupa ta zajmowała się i zajmuje ważniejszymi sprawami.

Nie ma o czym dyskutować: spekulacje na temat Wędrowców odbierane są dzisiaj co najwyżej jako pewien nieprzyzwoity anachronizm w stylu propagandy flogistonu czy światowego eteru. Temat w świadomości społecznej bardzo zbladł po niesławnym finale „sprawy Abałkina” i definitywnie spadł poniżej poziomu krytycznej dyskusji w czasach Wielkiego Objawienia, ostatecznie usunięty w cień przez o wiele bardziej przyziemne sprawy. Autor zresztą świetnie o tym wiedział. Sam tytuł książki to wers ze starego trójwiersza Baseau o cichym odmęcie i skaczącej żabie. Bardzo prawdopodobne, że jest to aluzja do popularnego aforyzmu mówiącego, że interesujemy Wędrowców nie bardziej niż wspólnota żab z cichego stawu budowniczych pobliskiej tamy.

Tak, na wybranym przez autora temacie ciąży odium. Niemniej jednak jest w tej książce coś, co — przynajmniej podczas czytania — osłabia tak dobrze zaszczepioną nam odporność na rozmowy o wpływie Wędrowców na Ziemię. W każdym razie ze mną tak się stało.

O sobie autor nie mówi kompletnie nic. (Zauważę, że i moje próby zdemaskowania osobowości Tima Wanderera do niczego nie doprowadziły.) Tekst poprzedza (bez wskazania źródła) motto: „Sedno w tym, że nikt prócz nas nie wiedział, gdzie jest wyjście, a nawet my nie wiedzieliśmy, gdzie jest wejście”. W preambule swego utworu T. Wanderer dość pobieżnie prezentuje jakieś apokryfy z ubiegłych wieków, które mogą odnosić się do Wędrowców, jednakże sam nie przywiązuje szczególnej wagi do tych źródeł. Oczywiście, pisze Tim Wanderer, w zasobach miejskiego archiwum jakiegoś Taszlinska można, jeśli ktoś zechce, znaleźć w wątpliwych dziennikach od dawna niczego nie pamiętających świadków czy też w bełkotliwych relacjach starych siłowych resortów potwierdzenie wszystkiego: od podróży w czasie do przygotowania nowego Armagedonu. Konkretność interpretacji zależy w niemałym stopniu od wyjściowych przekonań, gustów i temperamentu badaczy i już chociażby dlatego bardzo trudno jest oddzielić ziarna od plew. Na ile poważnie można, jeśli w ogóle można, mówić o wpływie Wędrowców na stworzenie islamu tylko na tej podstawie, że pewien zagadkowy zausznik pewnego fałszywego arabskiego proroka jakoby zrealizował kontakt swojego patrona z wyższą kosmiczną siłą i nazywał się przy tym Rahhal, czyli Wędrowiec?

Autor nie zatrzymuje się też na wyjątkowych przypadkach z ubiegłego wieku (na przykład historii Saula Repnina), chociaż mogły mieć one jakiś związek z tematem Wędrowców. Nie można ich jednak nazwać masowymi akcjami. Wanderer zaczyna właściwą fabułę od wydarzeń sprzed stu lat, poprzedzających powstanie Rady Galaktycznego Bezpieczeństwa.

Zanim podążymy za Wandererem, chciałbym przedstawić kilka uwag. Plusk w ciszy pozytywnie wyróżnia się od podobnego typu „rekonstrukcji” brakiem histerycznej pogoni za sensacją, w którą zdarzało się wpadać już ojcu tego gatunku, I. Brombergowi. Autor nie nadużywa wzniosłego słownictwa, unika smacznych epitetów i pamfletowej przesady: styl książki jest dość bliski standardowemu językowi naukowego komunikatu. Znaczną część Plusku w ciszy zajmują konieczne, zdaniem autora, ale chyba niezbyt zajmujące dla szerokiego czytelnika (którego, nawiasem mówiąc, książka nie zainteresowała) łańcuszki logicznych wywodów (czasem, według mnie, bardzo dowcipnych, czasem natomiast smętnych i trywialnych), które są przytaczane, żeby powiązać nowe interpretacje dawno i dobrze znanych faktów z tłumaczeniami faktów mało znanych, ale istniejących, jak również z informacjami dostępnymi tylko autorowi. Tim Wanderer zresztą daje wyraźnie odczuć, że sprawę wyjaśniają nie tyle jego osobiste sukcesy w odgrzebywaniu tajemnic, ile wszechogólna obojętność i uprzedzenie do tematu jego poszukiwań. Niemniej jednak odsyłacze do źródeł takich informacji przez cały czas podawane są przez autora albo w sposób niezrozumiały, albo umyślnie nieprzekonujący: jaką na przykład wartość ma przytaczanie krystalokopii pewnego tajnego memorandum, omyłkowo przekazanego przez BPI postronnemu adresatowi!

Nie będę jednakże wiele mówić o nie zamierzonych czy umyślnych grzechach autorskiej argumentacji — niech jej prawdziwość ocenią znawcy. W końcu najważniejsze i najciekawsze w książce są wnioski z przeprowadzonego „śledztwa”, podsumowujące rekonstrukcje, dla których właściwie Plusk w ciszy należy przeczytać. Spróbuję w formie konspektu streścić te wydarzenia, które, jak twierdzi Tim Wanderer, zachodziły w ciągu ostatniego stulecia, wpływając na najnowszą historię pewnych zasiedlonych światów, i które — kto wie? — mogą jeszcze odezwać się w przyszłości nieoczekiwanym i niebezpiecznym echem.

Tak więc, co się tak naprawdę stało?

Na początku lat trzydziestych XXII wieku problem Wędrowców zajmował chyba tylko entuzjastów astroarcheologii i zachwyconych wyrostków — miłośników literatury przygodowej. Specjaliści uważali, że ta starożytna i potężna cywilizacja porzuciła granice naszej Galaktyki (a może i Wszechświata) setki tysięcy lat temu, pozostawiając po sobie w dziesięciu układach planetarnych, łącznie ze Słonecznym, pewną liczbę przedmiotów materialnej kultury. Porzucone miasta i sztuczne satelity były wnikliwie zbadane, znalezione artefakty w miarę możliwości opisane, bardziej lub mniej udanie zinterpretowane i przekazane do Muzeum Kultur Pozaziemskich. Nie oczekiwano żadnych sensacji.

W listopadzie 32 roku kierownictwo KOMKON-u 1 otrzymało pilną wiadomość od Beniamina Durowa, kierownika misji Ziemian na Tagorze. Temu niewątpliwie niezwykłemu człowiekowi poświęcono niemało książek i filmów, przez jakiś czas popularnością dorównywał Gorbowskiemu, ale tylko wąski krąg specjalistów znał Notatkę o Wędrowcach, utajnioną natychmiast po otrzymaniu przez Ziemię. Po dokonaniu starannej analizy informacji z mnóstwa tagoriańskich źródeł rezydent Ziemi oświadczył, że pewne wyobrażenia KOMKON-u 1 o Wędrowcach są błędne, a nawet niebezpieczne. Są podstawy, pisał Durów, by uważać Wędrowców za rasę działającą obecnie we Wszechświecie, choć mocno przekształconą. Jeden z celów Wędrowców może być określony jako uzupełnianie szeregów swojej wspólnoty kosztem mieszkańców rozumnych światów, bez ich wiedzy i zgody…

Ziemia podjęła kroki. Na dwa lata (od 33 do 35 roku) wysłano na Tagorę specjalną wielozadaniową grupę Komisji ds. Kontaktów, w skład której weszli między innymi: wybitny pilot gwiazdolotów i Tropiciel Leonid Gorbowski i wschodząca gwiazda ksenologii Giennadij Komow. Drużyna Ziemian pracowała na Tagorze intensywnie i z sukcesami, ale w sprawozdaniach KOMKON-u 1 nie znalazło się, nie wiadomo czemu, miejsce dla pewnych szczegółów, które zawarto w oddzielnym memorandum o najwyższym stopniu utajnienia. Informacja Durowa została zweryfikowana potwierdzona. Co więcej, po rozmowach z Tagoranami powstała pewna umowa o koordynacji działań Ziemi i Tagory w celu obrony planet przed nie kontrolowaną ingerencją z zewnątrz. Bezpośrednim następstwem tej umowy stało się utworzenie Rady Galaktycznego Bezpieczeństwa, chociaż oficjalne cele i zadania nowej organizacji były o wiele bardziej prozaiczne.

Autor nie bez ironii zauważa, że utworzenie zasłony dymnej wokół głównego celu RGB bardzo pomogło w ingerencji Ziemian w sprawy innych planet. Właśnie w tym czasie na zacofanych humanoidalnych planetach energicznie rozwinął pracę Instytut Eksperymentalnej Historii, wtedy właśnie zaczęły się kształtować podstawy progresorstwa. Natomiast w świadomości społecznej pracownicy Rady Bezpieczeństwa i eksperymentalni historycy szybko zlali się w coś nierozłącznego, a nazwy tych organizacji nieświadomi ludzie szczerze uważali za synonimy.

Oczywiście Rudolf Sikorski, kierownik RGB i przewodniczący Komisji ds. Kontaktów, nie zamierzał walczyć z tym bałaganem, gdyż pomagał on w utajnieniu prac wokół jego nowego dziecka.

A bez pracy członkowie RGB pozostawali krótko. Już w latach dwudziestych pracownicy Instytutu Fizyki Przestrzeni we współpracy z readerami próbowali wykryć hipotetyczne „pole łączności” — niezbędną składową najnowszej teorii wzajemnie przenikających się przestrzeni. Nadzieja na sukces stała się wyraźniejsza w połowie trzydziestych wraz z pojawieniem się kohorty szczególnie mocnych readerów i sukcesami Jana Niewstrujewa i jego współpracowników w badaniu sąsiadujących przestrzeni. W 35 roku udało się w końcu zafiksować poszukiwane pole. Wtedy, jak twierdzi autor, zbyt dosłownie potwierdziła się stara hipoteza o bliskości „pola łączności” i psychodynamicznego pola ludzkiego mózgu: jedna ze składowych właśnie odkrytego pola była określona przez ekspertów RBG jako z natury biologiczna, inicjowana przez nieludzki umysł i zawierająca pewien trwały, chociaż pozbawiony zrozumiałej wartości myślobraz.

W Radzie Bezpieczeństwa po prostu nie mogli nie pomyśleć o Wędrowcach i o tych, do których mógł być przeznaczony komunikat. Były podstawy, aby za realny uważać również odwrotny przekaz z Ziemi na zewnątrz, a to znaczy, że istniała szansa dokładnego określenia obiektów cieszących się szczególnym zainteresowaniem Wędrowców. Rudolf Sikorski wszedł do kierownictwa światowej Rady z zaleceniami przygotowania tak zwanej operacji „Zwierciadło” i przy pomocy leaderów i fizyków-przestrzeniowców zamierzano wykryć konkretne jednostki podtrzymujące międzyprzestrzenną komunikację. Przygotowania do tej gigantycznej akcji prowadzono w najgłębszej tajemnicy: podjęto nawet kroki zmierzające do ukrycia celów operacji przed readerami. Fizycy również nie do końca wiedzieli, czym właściwie się zajmują; obiecali mimo to przygotować w najbliższym czasie niezawodny i przenośny detektor nowego pola…

Operacja nie zdążyła się rozwinąć, kiedy w maju 36 roku w Instytucie Fizyki Przestrzeni miała miejsce katastrofa, której przyczyn przekonująco nie udało się wyjaśnić. Twórcy detektora — sam Niewstrujew, jego żona Helga Jaszmaa i cała grupa naukowa w pełnym składzie — ni to zginęli, ni to zniknęli, a powstała już aparatura została całkowicie zniszczona. Niemal jednocześnie Rada Bezpieczeństwa dowiedziała się, że biologiczna składowa „pola łączności” przestała być przez readerów wykrywana. Pierwsza runda zmagań, reasumuje Tim Wanderer, zakończyła się remisem.

W tym samym roku doszło do kataklizmu na Tęczy. W późniejszych komunikatach wśród ludzkich tragedii i dramatycznych szczegółów ewakuacji i restauracji jakoś niezauważalnie zaginęło pytanie: Właściwie dlaczego groźna i niezwalczona Fala zatrzymała się i uległa autodestrukcji, niemal osiągnąwszy równik planety? A niby dlaczego nie? — zapyta pozbawiony uprzedzeń Ziemianin i natychmiast powoła się albo na niemożliwe do przejścia gęstwiny ówczesnej zero-teorii, albo na najbanalniejszy, ale zupełnie dopuszczalny cud fizyczny. Ale oto Leonid Gorbowski i znany wielu ludziom Kamil już wtedy, jak sądzi autor, nie wierzyli ani w braki w teoriach fizyki, ani w dziwactwa losu. Co prawda Leonid Andriejewicz nie za bardzo chciał się dzielić swoimi wątpliwościami, a argumentacja Kamila, nawet jeśli zniżał się do niej, tylko dla niego była zrozumiała.

37 rok to znalezisko na Saule i początek sprawy „podrzutków”. Wydarzenia na Saule interesują T. Wanderera nie w aspekcie progresorskim i nawet nie w związku z zagadką Saula Repnina, ale wyłącznie z powodu znalezienia tam przez grupę Prianisznikowa zero-przejść i szosy łączącej je z pojazdami. Właściwie żadnych danych o możliwości zastosowania całej tej techniki do jakichkolwiek eksperymentów z aborygenami Ziemianie po prostu nie zdążyli zebrać. Udało się tylko potwierdzić empiryczną hipotezę odkrywców o przynależności obiektów do Wędrowców. Dosłownie na oczach obserwatorów ze specjalnej grupy Tropicieli i Progresorów system przestał pracować, pozostawiwszy po sobie dwa głębokie (ale wcale nie bezdenne) leje i pustą szosę między nimi. Czy było to odłączenie planowe czy awaryjne, czy zostało wywołane lokalnymi lub globalnymi przyczynami, czy sprzyjało mu pojawienie się Ziemian, czy strzelanie z muzealnego scorchera? Nie wiemy i pewnie nigdy się nie dowiemy. Jako kuriozum autor podaje jeszcze, że miejscowy król, butnie nazywający się „żyjącym, póki nie znikną maszyny”, umarł na atak serca, usłyszawszy o stracie. Kraj zaś na długo pogrążył się w krwawych dynastycznych sporach, a nowi władcy postanowili, że od dziś bezpieczniej będzie nazywać siebie „żyjącymi do ostatniego przybycia maszyn”.

Okoliczności sprawy „podrzutków” są po głośnych śledztwach końca lat siedemdziesiątych wystarczająco znane, dlatego autor zajmuje się tylko niektórymi znanymi mu ciekawymi aspektami. Tak więc, jeśli chodzi o przeznaczenie legendarnych „detonatorów”, Tim Wanderer skrupulatnie rozpatruje zalety i wady już istniejących wersji, dodaje jeszcze dwie inne oryginalne hipotezy i jednocześnie przekonująco udowadnia ich bezpodstawność. Nieoczekiwanie oznajmia, że w końcu nie jest to aż tak ważne, ponieważ „detonatory” wykonały jedną, ale za to najważniejszą funkcję: sprowokowały dymisję Rudolfa Sikorskiego, wstrzymanie prac Rady Galaktycznego Bezpieczeństwa i doprowadziły do całkowitej dyskredytacji w masowej świadomości samej idei walki z Wędrowcami.

Ciekawsza jest opowieść o zerwaniu i wznowieniu stosunków z Tagoranami. Wyjaśnienie zerwania kontaktu wydaje się autorowi trywialne. Wanderer wywodzi je po prostu z wcześniej podpisanego przez służby specjalne Ziemi i Tagory „obronnego paktu” przeciwko Wędrowcom. Widocznie, pisze, niewystarczająca zdaniem Tagoran surowość Ziemian w stosunku do potencjalnych agentów Wędrowców była zinterpretowana jako faktyczna odmowa realizacji paktu. Aż do przyjęcia wypływających z tego faktu dodatkowych środków bezpieczeństwa należało zamrozić stosunki z niepewnym sojusznikiem, a Ziemię uważać za potencjalny przyczółek interwencji Wędrowców. Leonid Gorbowski mógł wtedy osiągnąć co najwyżej możliwość rewizji sprawy po dwudziestu pięciu latach.

Jak wiadomo, w 63 roku Tagoranie rzeczywiście zrewidowali swoją decyzję, chociaż od tej pory nie prowadzono, rzecz jasna, nawet rozmów o wspólnym odpieraniu Wędrowców. Ale dlaczego zrewidowano decyzję? Wszystkie pokutujące w oficjalnych źródłach interpretacje tego faktu (na przykład że po wydarzeniach na Nadziei Tagora upewniła się w rozumieniu przez Ziemię powagi problemu) autor kwalifikuje do grona nie wytrzymujących krytyki. Przyczyna była zupełnie inna, oznajmia. Tagoranie po prostu uznali swój system bezpieczeństwa za doskonały. W szczególności mieli w tym czasie opracowaną i wdrożoną technologię pozwalającą na bezbłędne potwierdzenie przekształcania Tagoranina w Wędrowca, w dowolnym stadium metamorfozy. Jednakże z punktu widzenia Ziemian technologia ta miała co najmniej jeden nieusuwalny błąd: dodatni wynik testu określała śmierć badanego. Teraz Tagora mogła spokojnie reagować na dowolne ziemskie wstrząsy. Właśnie dlatego wydarzenia 78 i nawet 99 roku nie wywołały ze strony Tagory żadnego specjalnego demarche. Ludzkość Ziemi otrzymała po prostu możliwość samodzielnego układania stosunków z Wędrowcami…

Wróćmy jednakże w ślad za autorem do końca lat trzydziestych. Wciąż w tym samym 37 roku, kiedy Sikorski jeszcze nie wiedział, że niedługo spadnie nań sprawa „podrzutków”, a Gorbowski, przeczuwający niebezpieczeństwo wyczulonymi zmysłami, coś już wiedzący i wiele podejrzewający, miotał się po planetach Peryferii w poszukiwaniu czegoś dziwnego, niezwykłego, na Pandorze otrzymano decydujące, jak sądzi Wanderer, potwierdzenie ostrzeżeń Durowa i Tagoran. W pandoriańskiej dżungli w stanie krańcowego wycieńczenia został nieoczekiwanie odnaleziony biolog Michaił Sidorów, który zaginął bez śladu trzy lata wcześniej. Jego powrót do psychicznej równowagi wymagał niemało czasu, po czym Sidorów przeanalizował swoje przeżycia i przekonał się co do prawdziwości swoich wspomnień. Dopiero po czterech latach Rada Galaktycznego Bezpieczeństwa otrzymała szczegółowy raport o wydarzeniach na Pandorze, o losie jej aborygenów i jego sprawcach.

Na Pandorze trwa, pisał Sidorów, biologiczna wojna, której ziemscy obserwatorzy w ogóle nie odbierają jako wojny, a w dodatku nawet jej nie zauważają. Ale jest ona wynikiem jeszcze poważniejszych wydarzeń. Kilkadziesiąt lat temu, jeszcze przed zjawieniem się na Pandorze Ziemian, tamtejsza ludność została sztucznie rozdzielona przez pewną zewnętrzną siłę na kilka obecnie niepodobnych do siebie ras. O selekcji decydowała płeć. Większa część osobników męskich, poddana jakiemuś oddziaływaniu, dość szybko przekształciła się w coś zupełnie nieludzkiego (najprawdopodobniej w Wędrowców) i na zawsze porzuciła glob, udając się w nieznanym kierunku. Osobniki żeńskie po obróbce przekształciły się zupełnie inaczej. Pozostawszy na globie i zachowawszy zewnętrznie ludzką postać, nabyły jednocześnie cały zestaw niewiarygodnych właściwości i zdolności. Przeszły na partenogenetyczny sposób rozmnażania, podporządkowały sobie ogromne połacie dżungli i właściwie stworzyły zupełnie nową biologiczną cywilizację. Aktualnie istoty te (Sidorów nazwał je „amazonkami”) zdążyły podzielić się na kilka wojujących ze sobą grup i weszły w fazę najprawdziwszej (choć dziwnej z punktu widzenia Ziemianina), wyniszczającej wojny.

Ci, którzy z jakichś powodów nie przeszli metamorfozy, prowadzili bardzo prymitywne życie w głuchych leśnych osiedlach, ale „amazonki” nie zostawiły w spokoju tych resztek poprzedniej populacji. Kobiety za pomocą specjalnych biorobotów były planowo wyłuskiwane ze wspólnot i przekształcane w „amazonki”, a wszystkie dzieci płci męskiej w czasie równie planowych likwidacji wsi zabierali nie wiadomo dokąd jacyś „nocni pracownicy”. Jasne jest, że przy takiej zsynchronizowanej działalności „amazonek” i kontrolujących je stale Wędrowców stara cywilizacja Pandory nie miała przyszłości.

(Autor sięga również do innych fragmentów referatu Sidorowa nie dotyczących wprost Wędrowców. Charakterystyczne jest, zauważa on, że chociaż wieści na temat tej historii wypłynęły poza granice RGB, to ani w ustnych, ani w drukowanych opowieściach o przygodach dzielnego biologa na strasznej obcej planecie nie używano ani nazwiska Michaiła Sidorowa, ani nazwy Pandora, czy — tym bardziej — Wędrowcy.)

Środki zastosowane na Pandorze przez Radę Bezpieczeństwa niemal niczego nie dały. Z wielu powodów całkowita kwarantanna planety nie była możliwa; zostały paliatywy w rodzaju niezbyt udanej próby zamknięcia słynnego rezerwatu czy istotnego ograniczenia myśliwskich terenów. Nie powiodły się również próby ratowania resztek rodzimej ludności. W chwili obecnej dorosłych aborygenów płci męskiej na Pandorze zapewne nie ma, pisze autor Plusku w ciszy.

Właśnie wtedy po raz pierwszy w dokumentach RGB (a nie w napisanym znaczenie później Memorandum Bromberga) pojawiły się wnioski o nieuchronnym podziale na kilka części wszelkiej ludności, która znajdzie się na drodze Wędrowców i nie będzie potrafiła im się przeciwstawić. Dokładne dane (procent „odchodzących” i „pozostających”, związek z płcią i tak dalej) zostały uznane za szczegóły, które zależą nie od Wędrowców, lecz od biologiczno-genetycznych właściwości konkretnej cywilizacji.

Wszystkie te przypuszczenia jeszcze raz potwierdziły się pod koniec 49 roku, kiedy Sikorski dopiero zaczął dochodzić do siebie po incydencie z „detonatorami”. Jednakże wydarzenia zmusiły szefa Rady Bezpieczeństwa do porzucenia myśli o spokoju i nawet na jakiś czas oderwały go od sprawy „podrzutków”.

Progresorzy z Ziemi znaleźli się na Sarakszu na początku lat czterdziestych i oprócz poważnych problemów tej planety zetknęli się z największym — wieżami w Kraju Ojców. System wież działał już co najmniej dziesięć lat; większość populacji zdążyła popaść w swoiste narkotyczne uzależnienie od promieniowania. Progresorzy nie mieli sił i środków, żeby walczyć z masowym głodem promieniowania, zresztą obowiązująca doktryna nie pozwalała na ingerencję na taką skalę. Rezydenci Ziemi mogli tylko obserwować i szukać obrony przed promieniowaniem. Poszukiwaniem takiej obrony — powodując się własną motywacją — zainteresowane były również rządzące elity kraju.

Po upływie kilku lat pewien po trzykroć sprawdzony i bezwarunkowo lojalny technik (jednocześnie współpracownik Rady Bezpieczeństwa) został w końcu dopuszczony do najświętszych tajemnic — do profilaktycznego remontu wymiennych generatorów pola. O szczegółach dalszych wydarzeń, jak przyznaje Tim Wanderer, krążyły różne opowieści, ale jedna się powtarzała. Okazało się, że niektóre podstawowe części generatorów nie mogły być wyprodukowane na Sarakszu; po pierwsze: z braku surowca, po drugie: z powodu właściwości (na przykład zdolności do regeneracji). Poza tym całe peryferia systemu i mobilne promienniki nie zawierały niczego niezwykłego, niezawodnie były wytworem miejscowej myśli technicznej.

Staranne śledztwo RGB nie wyjaśniło, kto uszczęśliwił niegdyś Saraksz prototypem dzisiejszych generatorów. Natomiast udało się ustalić, że aktualna funkcja urządzeń (tworzenie Białego i Czarnego Pola oraz innych promieniowań) określiła się po przeróbce już posiadanych generatorów. Nazwiska „racjonalizatorów”, którzy nawiasem mówiąc, stworzyli również ruchome emitery, udało się ustalić, ale ludzi tych już od dawna nie było wśród żywych.

Tak więc do czego była przeznaczona aparatura pierwotna, według wielu oznak należąca do Wędrowców? Jeśli uwzględnimy, że również po przestrojeniu generator dysponował czułą dyspersją reakcji na bodźce w stosunku mniej więcej sto „normalnych” do jednego „wyrodka”, to możemy tylko zgadywać, jakie były cele takiej aparatury. Inna sprawa, że właściciele urządzeń nie zdołali ani doprowadzić do końca selekcji, ani wykorzystać jej wyników — na Sarakszu zaczęła się totalna atomowa rzeź…

Wydaje się, że pierwszym człowiekiem, który miał szansę spotkać się z przeciwnikiem twarzą w twarz, był Rudolf Sikorski. Istniała nadzieja, chociaż słaba, iż jakaś część pierwotnie zainicjowanych mogła przeżyć wojnę, zniszczenia i represje albo wśród aktualnej władzy, albo wśród legalnych „wyrodków”, albo w podziemiu, albo w ogóle poza granicami kontrolowanego przez Nieznanych Ojców terytorium (na przykład w krainie mutantów na Południu). Przypuszczano, że Wędrowcy mogą jeszcze powrócić i wznowić prace. Jakkolwiek było, Sikorski wymógł, żeby cała działalność Ziemian na Sarakszu, formalnie pozostająca w gestii Komisji do spraw Kontaktów, w rzeczywistości była podporządkowana Radzie Bezpieczeństwa. Tu, niestety, nie obeszło się bez zgrzytów: informacje o planecie były utajniane niekonsekwentnie, co doprowadziło do przecieku. Młody pracownik Grupy Swobodnego Rekonesansu, Maksym Kammerer, nie znalazłszy w katalogu planet zakazującego symbolu, przyjął ten świat za nie zaludniony i postanowił go odwiedzić…

To zresztą wydarzyło się później. A wcześniej, w 52 roku, Rudolf Sikorski udał się osobiście na Saraksz. Najpierw zamierzał tylko poznać sytuację na miejscu, jednakże śledztwo wciągnęło go na dobre dziesięć lat. Progresorzy rzeczywiście niewiele mogli pomóc planecie po wojnie atomowej, potrzebne tu były starania wielu resortów Ziemi przy jednoczesnym zachowaniu tajemnicy. Sikorski podjął się koordynacji tych wysiłków. Walczył z nadchodzącym głodem, pomagał zwalczać desanty podwodnych flot rozzuchwalonego ponad wszelką miarę Imperium Wyspiarskiego, wykonywał prócz tego tysiące czynności — i czekał. Czekał na to, że być może kiedyś ktoś spróbuje przedostać się do generatorów i przywrócić im zadany pierwotnie tryb pracy. A wtedy…

Należało umieścić pułapkę możliwie blisko generatorów. Trzeba było więc znaleźć się w najbliższym otoczeniu władców kraju, a w idealnej sytuacji kontrolować wszystkie opracowania związane z emiterami. Sikorski potrafił — nie bez trudu i nie od razu — zrealizować te warunki. Zresztą pracy w Komisji do spraw Kontaktów również nie porzucił, od czasu do czasu pojawiając się na Ziemi. Oficjalnie Rudolf Sikorski w ogóle Ziemi nie opuszczał, a na Sarakszu pracował skromny progresor Karl Ludwig Weizel…

(Sikorski miał wiele nazwisk zarówno przed tymi wydarzeniami, jak i po nich. Dla dobra sprawy. Nieoczekiwaną i mroczną ironią losu wydało mu się, że w istniejącej przy Nieznanych Ojcach „tabeli stanowisk” randze Sikorskiego w tamtejszej hierarchii odpowiadała nie byle jaka nazwa, a Wędrowiec. Właśnie Wędrowiec.)

Nie doczekał się na Sarakszu emisariuszy Wędrowców. Natomiast w 57 roku planetę odwiedził neofita GSR Kammerer, który wkrótce zaczął rozwiązywać problem wież zupełnie nie w duchu planów Rady Bezpieczeństwa. Zresztą ta historia jest dobrze znana. Teraz, patrząc wstecz, można się domyślać, za kogo Sikorski mógł uznać tego niezwykłego i nie dającego się ujarzmić młodego człowieka, skoro nie dysponował całą informacją i sam był już zmęczony stałą gotowością do kontrataku. Gdyby to był inspektor Rady Światowej incognito (istniała i taka wersja), też by nie ucieszył szefa RGB: Sikorski twardą ręką kierował misją na Sarakszu, nie licząc się ani z sentymentami, ani kanonami progresorstwa, lecz kierując się tylko swoim sumieniem i swoimi wyobrażeniami o spoczywającej na jego barkach odpowiedzialności…

Sikorski pozostał na Sarakszu (po zniszczeniu przez Kammerera emiterów wystarczyło tam kłopotów i bez Wędrowców), jego pomocnicy na Ziemi starannie opiekowali się rozrzuconymi po planetach Peryferii „podrzutkami”, Gorbowski kłócił się z Komowem na temat granic kompetencji Rady Bezpieczeństwa, a Wędrowcy w tym czasie, pisze autor, na początku lat sześćdziesiątych, ponownie zajęli się ziemską ludzkością. Działali jednakże zupełnie bezgłośnie i delikatnie, nie alarmując na razie RGB. Przyczyną takiej działalności była nie tylko niechęć do wzbudzenia niepokoju w resorcie Sikorskiego — przed Wędrowcami na jakiś czas stanęły problemy technologiczne.

Od końca lat trzydziestych wolą Rady Światowej zostały połączone istniejące wcześniej oddzielne procedury bioblokady (szczepienie „bakteriami życia”) i fukamizacji (odblokowanie hipotalamusa). Wszyscy fukamizowani według nowego schematu okazali się na długi czas nieprzydatni do celów Wędrowców, których potencjalny kontyngent stanowili teraz tylko ludzie urodzeni przed 38 rokiem. Ale Wędrowcy nie odstąpili od głównego swego celu, choć musieli zmienić taktykę. Na początku lat sześćdziesiątych, jak wiadomo, ostrożnie aktywizowali pierwszych kilkudziesięciu „ludenów”, wśród nich między innymi przyszłego bohatera Wielkiego Objawienia, Daniła Łogowienko.

W 63 roku Sikorski wrócił na Ziemię. Wykryty dwa lata wcześniej nad Arką wartowniczy satelita Wędrowców zwrócił uwagę Rady Bezpieczeństwa, ale Rudolfa Sikorskiego o wiele bardziej niepokoiły wydarzenia na Nadziei. Badacze i interpretatorzy mogli zażarcie się spierać, dlaczego Wędrowcy przeprowadzili niemal całkowitą ewakuację ludności planety, a następnie zaczęli wyrafinowane polowanie na ocalałe dzieci — pracownicy RGB znali ten chwyt już z Pandory. Oczywiście były też i różnice: próba selekcji albo przyspieszyła już rozpoczętą pandemię „genetycznej wścieklizny”, albo ją wywołała.

Można przypuścić, pisze T. Wanderer, że procent nadających się do metamorfozy ludzi okazał się nadzwyczaj wysoki. Dlatego Wędrowcy, nie dysponując z powodu globalnej katastrofy czasem na walkę z chorobą, zdecydowali się na rozpaczliwy krok — totalną ewakuację ludności w poprzedniej, nie zmienionej postaci. Być może nieszczęsnym aborygenom obiecano zdrowe i długie życie w innym, o wiele doskonalszym ciele. Może obiecano im wyleczenie w jakimś gigantycznym kosmicznym lazarecie. Szczegóły są sprzeczne i nie do końca wyjaśnione, los natomiast nielicznych pozostałych na planecie nie jest godny pozazdroszczenia, tak jak ich braci w nieszczęściu z Pandory.

Tak naprawdę do znanego już RGB schematu działania Wędrowcy dodali teraz tylko szczegóły nie zmieniające zasady ogólnej. Podobnie jak ziemscy progresorzy starali się podnieść możliwie dużą liczbę humanoidalnych ras do społecznego poziomu Ziemian, tak Wędrowcy odczuwali potrzebę podniesienia możliwie dużej liczby nosicieli rozumu do ich, Wędrowców, biospołecznego stadium.

Podobieństwo do ziemskiego progresorstwa wyglądało na zewnętrzne (nie na próżno autor uważa za nonsens samo sformułowanie „progresorska działalność Wędrowców”); tam — przyspieszenie i ułatwienie naturalnej socjalnej ewolucji (przynajmniej w teorii), tu natomiast — nie tylko ostry zakręt biologicznej ewolucji gatunku, ale i początek nowej ewolucji mającej tylko pozorny związek przyczynowo-skutkowy z poprzednią. Dla Rudolfa Sikorskiego równało się to gwałtownemu przymusowemu przyhamowaniu historii ludzkości, likwidacji ludzkości, do której strzeżenia został powołany.

Po powrocie do domu Sikorski zaczął wzmacniać ziemskie służby, przede wszystkim Komisję do spraw Kontroli: oczekiwał, że najważniejsze wydarzenia będą teraz zachodziły nie w kosmosie, lecz tu obok. Wkrótce w KOMKON-ie 2 znalazł się Maksym Kammerer, który tak utrudnił niegdyś życie Sikorskiemu, a następnie stał się jego pewnym (choć nie wprowadzonym we wszystkie tajemnice) pomocnikiem. Nieco później do tej organizacji przeniósł się również Michaił Sidorów, który już trzydzieści lat temu przysiągł, że dobierze się kiedyś do skóry szefom „amazonek” nie ze skalpelem w ręku, lecz z czymś konkretniejszym. Od tej pory cała uwaga Sikorskiego była zwrócona przede wszystkim na Ziemię.

Ale następnych piętnaście lat okazało się spokojne. Nowe niebezpieczeństwa nie ujawniały się, wiarygodna informacja o ingerencji Wędrowców w sprawy Ziemi nie napływała. Podwładni Sikorskiego zajmowali się rutynowymi sprawami — kontrolowali prace naukowe i zajmowali się przetwarzaniem wcześniej otrzymanych danych. A sam Sikorski wciąż oczekiwał jakiegoś podstępu, pułapki, sprowokowanego przypadku — i nie spuszczał oka z „podrzutków”. Zresztą, jak teraz wiadomo, również Leonid Gorbowski nie zaniechał poszukiwań źródła przyszłych wstrząsów, które — z jakiegoś powodu był o tym przekonany — po prostu nie mogły ominąć Ziemi.

Potem był czerwiec 78 — finał długiego oczekiwania, koniec sprawy „podrzutków”, koniec zawodowej kariery Sikorskiego, koniec jego dziecka — Rady Galaktycznego Bezpieczeństwa, i początek końca progresorstwa, w który rykoszetem uderzyła opinia społeczna starannie podgrzana przez Izaaka Bromberga i dzielnych dziennikarzy. Sikorski, któremu oficjalni i nieoficjalni śledczy wiele wypomnieli, dobrowolnie ustąpił ze wszystkich stanowisk i resztę życia spędził jako osoba prywatna, nigdy więcej nie usiłując jawnie występować zawodowo. (Mimo to, według świadectwa Kammerera i innych, eks-przewodniczący KOMKON-u 2 i RGB do końca życia często wracał myślami do zagrożenia, któremu nie mógł już teraz przeciwdziałać, i do „sprawy Abałkina”, którą nawet czasem uważał za umyślnie przygotowaną sprytną prowokację przeciwnika zakończoną całkowitym sukcesem.)

Zachowane „detonatory” przeszły, według testów, w stabilny stan uśpienia, a ocalałe „podrzutki” nigdy nie wykazały chyba żadnych właściwości wykraczających poza ludzkie wyobrażenia. W świadomości społecznej po wykryciu „syndromu Sikorskiego” problem Wędrowców ostatecznie stał się kopalnią historycznych anegdot i przypadków psychiatrycznych. Nawet wśród komkonowców nie było chętnych do otwartego i poważnego zajmowania się tym tematem, a jeśli nawet ktoś myślał inaczej — milczał.

Tak Ziemia dotarła do początku lat osiemdziesiątych.

Wszystkie kolejne wydarzenia należą właściwie do historii Wielkiego Objawienia i są dobrze zbadane. Autor oczywiście nie przepuszcza okazji do odnotowania, że przez pierwszych piętnaście lat (do 95 roku) gigantyczne igrzyska potężnych sił kosmicznych na Ziemi i wokół niej dokonywały się nie tylko zupełnie swobodnie, ale nawet towarzyszyło im całkowite lekceważenie ze strony wszystkich służb powołanych do dbania o dobrobyt i bezpieczeństwo Ziemian. Nikt, jak widać, nie chciał zostać zdiagnozowany jako przypadek „syndromu Sikorskiego”.

Wyliczając tamte wydarzenia, Tim Wanderer sięga i do samobójstwa Kamila. Autorska interpretacja oparta jest na fakcie, który wówczas nie zwrócił niczyjej uwagi. Niedługo przed śmiercią Kamil z jakiegoś powodu zatroszczył się o wykonanie mentogramu, który następnie bez jakichkolwiek wyjaśnień przesłał swojemu znajomemu — Gorbowskiemu. Leonid Andriejewicz nie zdołał już wyjaśnić sensu niezrozumiałego prezentu. Uczciwie powiadomił o dziwnym wydarzeniu pracowników KOMKON-u 2, na czym właściwie sprawa się skończyła. Dalsze losy mentogramu nie są do końca jasne, jednakże autor zapewnia, że wśród egzotycznych i niezwykłych szczegółów miał być i słynny szczyt T. Można przypuszczać, pisze T. Wanderer, że potężny intelekt Kamila potrafił prawidłowo zinterpretować zachodzące wydarzenia, a więc i pojąć sens mentogramu. Cyborgizowany organizm naturalnie nie podlegał żadnej transformacji w Wędrowca. Widocznie była to ostatnia kropla.

Uczniowie nieboszczyka Sikorskiego, Michaił Sidorów i Maksym Kammerer, postanowili ostrożnie skierować (choćby tylko częściowo) prace KOMKON-u 2 na niektóre stare zadania dopiero w połowie lat dziewięćdziesiątych, gdy do organizacji przyszedł nowy pracownik Tojwo Głumow. Wszystko, co wydarzyło się później i ostatecznie pogrzebało zainteresowanie Wędrowcami, opisano i opowiedziano nieskończenie wiele razy. Tima Wanderera nie interesuje ani Głumow (którego uważa za takiego samego niezrozumiałego bohatera-samotnika jak Sikorski i jego najbliżsi towarzysze broni z RGB), ani insynuacje związane z nazwiskiem Głumowa (których obalanie uważa za działanie poniżej godności własnej), lecz zupełnie inne postacie historii Wielkiego Objawienia.

W książce dość szczegółowo jest omawiana słynna rozmowa Komowa i Gorbowskiego z Daniłem Łogowienką z 14 maja 99 roku. Jak wiadomo, stenogram tego spotkania stał się decydującym argumentem przy określaniu polityki kierownictwa Ziemi w stosunku do tak zwanych ludenów (których autor Plusku w ciszy uważa oczywiście za kolejny etap ujawniania się

Wędrowców). Jeśli wcześniej, pisze Wanderer, Giennadij Komow i Leonid Gorbowski przeżywali jakieś rozterki i mieli wątpliwości, to w ciągu tego historycznego spotkania wyzbyli się ich. Nie sprawdzone raporty, wątpliwe hipotezy i mgliste legendy otrzymały teraz decydujące potwierdzenie: Wędrowcy istnieją i działają na Ziemi.

Nie udało się całkowicie ukryć tego faktu przed społeczeństwem — minęły czasy Rady Bezpieczeństwa. Ludzkość znajdowała się mniej niż o jeden krok od niebywałego poniżenia, od uświadomienia sobie swej całkowitej bezsilności wobec nieuniknionego, od olbrzymiego psychologicznego szoku, od kompleksu laboratoryjnego zwierzęcia, które nagle odkrywa, że przez całe życie znajdowało się na wybiegu. (Zapewne w tym momencie Leonid Andriejewicz przypomniał sobie, jakich uczuć doświadczał kiedyś, wiele lat temu, kiedy przez krótki okres czuł się taką eksperymentalną istotą po tym, jak stał się źródłem niezrozumiałych sygnałów radiowych.)

Nie istniało żadne satysfakcjonujące rozwiązanie. Ale rozwiązanie trzeba było znaleźć i wtedy Leonid Gorbowski bardzo ostrożnie, sam jeszcze nie do końca znając wszystkie szczegóły, spróbował sformułować hipotezę. Po niedługich wahaniach pomysł sprecyzował Giennadij Komow, a Danił Łogowienko uznał go za możliwy do realizacji. Skoro faktu tego nie można było ukryć, pozostawała jego interpretacja. Krótko mówiąc, wysokie strony umówiły się, że zachodzące wypadki przedstawią jako absolutnie wewnętrzną sprawę Ziemi, a kilkuset wyselekcjonowanych do tego czasu Wędrowców — za prawidłowy (choć może nie dla wszystkich przyjemny) wynik naturalnej ewolucji gatunku homo sapiens. Uczestnicy narady sądzili (jak się później okazało słusznie), że w warunkach ogólnego braku zainteresowania problemem Wędrowców najnowsze wydarzenia po prostu nie będą wiązane z tym określeniem bez specjalnej podpowiedzi, i że pytania typu: „Kto był nauczycielem pierwszego ludena?” nie będą interesowały zatroskanej o wiele bardziej istotnymi sprawami ludzkości.

Tak po raz pierwszy zabrzmiała oficjalna wersja Wielkiego Objawienia, wymyślona w celu zaspokojenia wyższych interesów Ziemi. W ten sposób przy pomocy Łogowienki i nacisku dwóch członków Rady Światowej w zapisie rozmowy powstały dziury, w których ukryto niebezpieczne aluzje i szczegóły. Przy okazji Łogowienko zatroszczył się, żeby w przyszłości Komow i Gorbowski mogli nie obawiać się ani readerów, ani dowolnie głębokiego mentoskopowania, ponieważ zapamiętali z rozmowy dokładnie tyle, ile potrzeba było dla dobra sprawy…

Czytelnik ma na końcu języka pytanie o źródła tak zadziwiającej wiedzy autora. Zresztą ostatni epizod Tim Wanderer sam uznaje za rekonstrukcję, opartą na logice wszystkich poprzednich wydarzeń i wystarczającej liczbie pośrednich dowodów. Co się tyczy całości wydarzeń… Możliwe, że tak właśnie było. Sam nie zamierzam wydawać opinii. Teraz już nie zamierzam. Od pewnego momentu magia autorskiej logiki podporządkowuje sobie czytelnika i niezauważalnie zmusza do uwierzenia — przynajmniej póki książka jest przed oczami w to, co najpierw wyglądało na co najwyżej pseudodokumentalny „straszak”. Dlatego również do zakończenia Plusku w ciszy chciałoby się ustosunkować bez lekkomyślności.

Ludenowie porzucili Ziemię, pisze T. Wanderer. W każdym razie tak się dzisiaj uważa. Ludzkość przetrwała kilka nie najprzyjemniejszych dla miłości własnej lat. Ale w końcu nieszczęście nie okazało się tak wielkie, niepokój nie tak znowu poważny, a konsekwencje — nie aż tak nieprzyjemne, jak to się wydawało na początku. Ludzkość dowiedziała się o ludenach, odchorowała tę świadomość, rozstała się z nimi i ocalała. W istocie inaczej nie mogło być, pisze autor: mieszkańcy cichego zbiornika wodnego raczej nie będą długo się zamartwiać z powodu jednej żaby, która porzuciła rodzinny staw, nawet jeśli posiadła ona nowe właściwości i umiejętności. A jeśli kogoś taka analogia obraża, to można sformułować to samo inaczej: setki czy nawet tysiące ludenów ze wszystkimi swoimi nadnaturalnymi możliwościami to siła zbyt niewspółmierna do wielomiliardowej ludzkości.

Wszystko w porządku. Ludenowie odeszli. Ludzkość została. Ale przecież i Wędrowcy zostali!

Proporcje selekcji okazały się dla nas niezwykle szczęśliwe: liczba osobników posiadających trzeci system impulsowy jest o wiele mniejsza nawet od niższej niż jeden procent liczby potencjalnych Wędrowców na Sarakszu, nie mówiąc już o przygniatającej większości społeczności Pandory czy Nadziei. Pozostało tylu, że odchodzący są niemal niezauważalni. Tak niby jest. Ale czy nie za wcześnie się cieszymy? Nie za wcześnie zapominamy o innych, drzemiących w naszych organizmach systemach, cierpliwie czekających na aktywację… Przez co? Czy kogo? Naturalny przebieg ewolucji człowieka? Nieprzewidywalny łańcuch wybuchowych mutacji? Czy znowu raz po raz będziemy musieli przechodzić przez przygotowane przez kogoś sito?

Tymi pytaniami kończy się książka. Czytelnik, któremu udało się przeczytać Plusk w ciszy do końca, pozostaje w pewnej rozterce. Co ma przed sobą? Śmiało zmontowaną mistyfikację? Swoistą przypowieść o konsekwencjach obojętności i atrofii ciekawości? Czy też opowiadanie o rzeczywistych wydarzeniach i rzeczywistych niepokojach? Sam nie potrafię odpowiedzieć z całą pewnością — po prostu nie starcza mi ani wiedzy, ani informacji.

Ale jest nadzieja na otrzymanie pewnej odpowiedzi. W przyszłym roku, jak to się dzieje po upływie stu lat, powinna być podana do publicznej wiadomości cała utajniona wcześniej informacja KOMKON-u 1 o Tagorze, następnie przyjdzie kolej i na inne archiwa, którym upłynie termin utajnienia. I jeśli rekonstrukcje znajdą potwierdzenie… Jeśli zdecydują się mówić byli pracownicy Rady Bezpieczeństwa… Cóż, wtedy być może dowiemy się całej prawdy. Chociaż wcześniej w dowolnej chwili mogą potwierdzić fakty z tej książki główne jej postacie — Wędrowcy.

Przy okazji — zupełnie zapomniałem wyjaśnić, że po angielsku pseudonim autora również znaczy Wędrowiec…