Ścieżka Sztyletów

2 Rozplątany splot

Po przekroczeniu bramy Elayne odsunęła się na bok, za to Nynaeve natychmiast przemaszerowała dziarsko przez polanę, płosząc brunatne pasikoniki z martwej trawy i rozglądając się we wszystkie strony w poszukiwaniu jakichkolwiek śladów obecności Strażników. Czy raczej jednego konkretnego Strażnika. Jakiś jasnoczerwony ptak przemknął ponad polaną i zniknął. W zasięgu wzroku nie poruszało się nic oprócz sióstr, gdzieś, pośród przeważnie bezlistnych drzew odezwała się wiewiórka, a potem zapanowała cisza. Zdaniem Elayne tych troje nie mogło przecież przejść tędy, nie wydeptując w trawie ścieżek równie szerokich jak ta, którą pozostawiła za sobą Nynaeve, a jednak nie potrafiła wypatrzyć żadnego śladu, że w ogóle wcześniej tu byli.

Niemniej jednak wyczuwała obecność Birgitte: tamta poszła gdzieś na lewo, prawdopodobnie na południowy zachód. Była dość spokojna, wyraźnie nic im bezpośrednio nie zagrażało. Careane, która współtworzyła krąg chroniący Sareithę i Czarę, przekrzywiła głowę, jakby czegoś nasłuchiwała. Najwyraźniej jej Cieryl znajdował się gdzieś na południowym wschodzie. Oznaczało to, że Lan ruszył na północ. O dziwo, to właśnie w kierunku północnym patrzyła Nynaeve, nie przestając mamrotać pod nosem. Niewykluczone, że dzięki małżeństwu wykształciła w sobie zdolność do wyczuwania na odległość obecności Lana. Znacznie bardziej jednak prawdopodobne, że zauważyła jakieś ślady; które Elayne przeoczyła. Nynaeve na leśnych podchodach znała się równie dobrze jak na ziołach.

Z miejsca, gdzie Elayne przystanęła, w przestworze bramy widać było wyraźnie Aviendhę. Omiatała wzrokiem dachy pałacu, niespokojnie, jakby oczekiwała zasadzki. Zamarła w takiej pozie, że mimo sukni do konnej jazdy, nietrudno było sobie ją wyobrazić, jak z włóczniami w ręku wskakuje w sam środek bitwy. Elayne uśmiechnęła się, myśląc o tym, jak mężnie Aviendha skryła swoje zdenerwowanie wywołane problemami z bramą i o ileż bardziej była odważna od niej. A równocześnie trochę się zmartwiła. Aviendha była naprawdę odważna, Elayne nie znała nikogo, kto by do tego stopnia umiał zachować zimną krew. Ale niestety, mogła przecież dojść do wniosku, że wymogi ji’e’toh nakazują jej walczyć, podczas gdy jedyną szansę dawała ucieczka. Otaczająca ją łuna lśniła nadzwyczaj jasno, było oczywiste, że nie jest już w stanie zaczerpnąć więcej saidara. Gdyby tam rzeczywiście pojawił się któryś z Przeklętych...

„Powinnam była zostać z nią”. Natychmiast odepchnęła od siebie tę myśl. Niezależnie od tego, jak przekonującą wymyśliłaby wymówkę, Aviendha na pewno by się połapała, a czasami była drażliwa niczym mężczyzna. Czasami... Zazwyczaj. Zwłaszcza wtedy, gdy uznała, że coś stanowi ujmę dla jej honoru. Westchnęła, a tymczasem rosnący wokół niej tłumek kobiet Atha’an Miere powoli oddalał ją coraz bardziej od bramy. Wciąż była dostatecznie blisko, by w razie czego usłyszeć krzyki rozlegające się po drugiej stronie. Dostatecznie blisko, by w mgnieniu oka skoczyć na pomoc Aviendzie. Czy też w jakiejkolwiek innej potrzebie.

Poszukiwaczki Wiatru przechodziły przez bramę w kolejności wyznaczonej hierarchią, starając się niczego nie dać po sobie poznać, ale nawet Renaile rozluźniła mięśnie ramion, kiedy jej bose stopy dotknęły wysokiej zbrązowiałej trawy. Niektóre wzdrygały się nieznacznie, natychmiast jednak opanowując, inne oglądały na otwór w powietrzu. Wszystkie co do jednej zerkały podejrzliwie na Elayne, kiedy przechodziły obok niej, a dwie czy trzy otwarły usta, być może chcąc spytać, co ona robi, względnie chcąc ją poprosić — albo jej kazać — żeby przesunęła się dalej. A ona tylko się cieszyła, że spieszą przed siebie, posłuszne szorstkim ponagleniom Renaile. Już niebawem otrzymają swoją szansę — będą mogły dyktować Aes Sedai, co mają robić, dlaczego jednak miałyby zaczynać od niej...

Wraz z tą myślą poczuła skurcz żołądka. A równocześnie aż kręciła głową, widząc, ile jest tych kobiet. Wiedza o pogodzie pozwoli im skutecznie wykorzystać możliwości Czary, jednak nawet Renaile zgodziła się — z niechęcią co prawda — że szanse na uzdrowienie pogody będą tym większe, im większa ilość Mocy zostanie przez nią przeniesiona. Strumienie trzeba będzie kierować z niesamowitą precyzją, osiągalną jedynie dla pojedynczej kobiety albo całego kręgu. W tym wypadku musiał to być krąg złożony aż z trzynastu. Wśród nich znajdą się najpewniej: Nynaeve, Aviendha, sama Elayne oraz prawdopodobnie kilka kobiet z Rodziny, ale Renaile wyraźnie zamierzała obstawać przy tej części umowy, która stwierdzała, że Aes Sedai podzielą się z nimi wszelkimi umiejętnościami, jakich będą się w stanie nauczyć. Na pierwszym miejscu było otwieranie bramy, na drugim z pewnością znajdzie się łączenie kręgu. Cud, że nie ściągnęła wszystkich Poszukiwaczek Wiatru, które przebywały w porcie. Co by to było, gdyby przyszło im mieć do czynienia z trzema albo czterema setkami! Elayne odmówiła krótką modlitwę dziękczynną, że jest ich tu tylko dwadzieścia.

Nie znalazła się jednak tutaj po to, by je liczyć. W miarę jak kolejne Poszukiwaczki przechodziły o krok od niej, oceniała siłę każdej kobiety. Wcześniej spotkała się zaledwie z garstką, a ponadto spotkania te toczyły się w atmosferze kłopotów towarzyszących przekonaniu Renaile, by w ogóle zechciała wziąć udział w wyprawie. Wyraźnie rangi Poszukiwaczek Wiatru nie miały nic wspólnego ani z wiekiem, ani z siłą, Renaile wiele brakowało, by zaliczyć ją do grona trzech czy czterech najsilniejszych, natomiast Senine, jedna z kobiet idących na samym końcu, miała przywiędłe policzki i mocno posiwiałe włosy. I co dziwniejsze, sądząc po śladach na uszach, Senine nosiła kiedyś więcej niż tylko sześć kolczyków, i to na dodatek znacznie bardziej masywnych.

Z rosnącym uczuciem zadowolenia Elayne porządkowała i zapamiętywała wszystkie twarze, łącząc z imionami, jeśli akurat je znała. Poszukiwaczki Wiatru wprawdzie zastrzegły sobie coś w rodzaju prawa do posiadania ostatniego słowa, niewykluczone też, że ją oraz Nynaeve czekały nieprzyjemne przejścia — bardzo nieprzyjemne — podczas spotkania z Egwene i Komnatą Wieży, kiedy warunki targu zostaną wszystkim ujawnione, wszelako żadna z tych kobiet nie zajęłaby szczególnie wysokiej pozycji wśród Aes Sedai. Z pewnością nie należałyby do ostatnich, ale nadzwyczaj wysoko też by nie zaszły. Próbowała zdławić to uczucie samozadowolenia — ten fakt niczego nie zmieniał w ramach zawartych porozumień — a jednak jakoś nie umiała się powstrzymać. Ostatecznie zgromadzone tutaj były najlepsze, jakie Atha’an Miere mogli wystawić. Przynajmniej tu, w Ebou Dar. A gdyby były Aes Sedai, to wówczas wszystkie co do jednej, począwszy od Kurin z jej kamiennym, czarnym spojrzeniem, a skończywszy na samej Renaile, musiałyby słuchać, gdy ona mówi, i wstawać, gdy wejdzie do izby. Gdyby były Aes Sedai i zachowywały się, jak przystało.

W tym momencie procesja dobiegła końca, Elayne zaś wzdrygnęła się, gdy minęła ją młoda Rainyn, Poszukiwaczka Wiatru z jakiegoś mniejszego statku, o twarzy z krągłymi policzkami, w zwykłych niebieskich jedwabiach, z ledwie pół tuzinem ozdób zwisających z łańcuszka biegnącego od nosa. Dwie uczennice, po chłopięcemu szczupła Talaan i wielkooka Metarra, truchtały całkiem na ostatku, z minami wyrażającymi udrękę. Nie zasłużyły jeszcze na kolczyk w nosie, a tym bardziej łańcuszek i jedynie pojedynczy cienki złoty kolczyk w lewym uchu stanowił u każdej przeciwwagę dla trzech wkłutych w prawe. Odprowadziła wzrokiem wszystkie trzy, ledwie się powstrzymując przed jawnym gapieniem. Być może zresztą nie do końca jej się udało.

Kobiety Atha’an Miere znowu zgromadziły się obok Renaile, podobnie jak ona wpatrzone zachłannie w Aes Sedai trzymającą Czarę. Ostatnie trzy kobiety stanęły z tyłu — uczennice wyraźnie niepewne, czy w ogóle mają prawo znajdować się tutaj — przy czym Rainyn splotła ręce na piersi, idąc za przykładem Renaile, jednak wyszło jej to niewiele lepiej niż pozostałym dwóm. Poszukiwaczka Wiatru z dartera, najmniejszego ze statków Ludu Morza, zapewne nie miała wielu okazji przebywania w towarzystwie Poszukiwaczki Wiatru Mistrzyni Żagli jej klanu, nie wspominając już o Poszukiwaczce Wiatru Mistrzyni Statków. Rainyn była bez wątpienia równie silna jak Lelaine albo Romanda, Metarra zaś dorównywała samej Elayne, podczas gdy Talaan... Talaan, tak potulna w bluzeczce z czerwonego lnu, z oczyma ciągle opuszczonymi, wypadała niewiele gorzej niż Nynaeve. Zaiste niewiele. A ponadto Elayne wiedziała, że nie osiągnęła jeszcze pełni swego potencjału, jak i Nynaeve. Jak blisko pełnej dojrzałości były Metarra i Talaan? Przywykła uważać, że tylko Nynaeve i Przeklęci są od niej silniejsi. No cóż... pozostawała jeszcze Egwene, ale rozwój Egwene był poniekąd wymuszony, z pewnością zaś i jej potencjał, i Aviendhy nie były mniejsze. „To tyle, jeśli chodzi o samozadowolenie” — powiedziała sobie z żalem. Lini pewnie stwierdziłaby, że sobie na to zasłużyła, biorąc za oczywiste coś, co wcale takie nie było.

Śmiejąc się z siebie w duchu, Elayne odwróciła się, by sprawdzić, jak Aviendha daje sobie radę, i spostrzegła, że kobiety z Kółka Dziewiarskiego stoją w jednym miejscu przed bramą, zupełnie jakby wrosły w ziemię, i podrygują nerwowo pod zimnymi spojrzeniami Careane i Sareithy. Wszystkie oprócz Sumeko, ona jednak też nawet nie drgnęła, nieważne,. że potrafiła patrzeć siostrom prosto w oczy. Kirstian wyglądała na bliską łez.

Stłumiwszy westchnienie, Elayne odpędziła kobiety Rodziny, by zrobić drogę stajennym, którzy dotąd czekali z przeprowadzeniem koni. Członkinie Kółka szły potulnie niczym owce — ona była pasterzem, Merilille i pozostałe wilkami — poruszałyby się szybciej, gdyby nie Ispan.

Famelle — jedna z czterech kobiet Kółka Dziewiarskiego, których włosów nie znaczyła siwizna — i Eldase, kobieta o spojrzeniu zapalczywym — oczywiście, kiedy nie patrzyła na jakąś Aes Sedai — trzymały Ispan za ręce. Wyraźnie nie mogły się zdecydować, czy zmuszać ją do stania, czy raczej starać się jej za bardzo nie ściskać, co sprawiało, że Czarna siostra szła jakby w podskokach, prawie padając na kolana, kiedy poluźniały uścisk, następnie prostując się w tym momencie, gdy już prawie leżała.

— Wybacz mi, Aes Sedai — mamrotała Famelle do Ispan głosem, w którym słyszało się ślady taraboniańskiego akcentu. — Och, przepraszam cię, Aes Sedai. — Eldase krzywiła się i pojękiwała cicho za każdym razem, gdy Ispan się potknęła. Zachowywały się, jakby zupełnie zapomniały, że Ispan przyłożyła rękę do zamordowania dwóch kobiet z ich przymierza i Światłość jedna wie, ilu jeszcze ludzi. Bawiły się w ceregiele z kimś, kto i tak miał umrzeć. A przecież same zabójstwa w Białej Wieży, przy których konspirowała Ispan, powinny wystarczyć, by uczynić ją w ich oczach potworem.

— Zaprowadźcie ją gdzieś tam — przykazała im Elayne, machając ręką w stronę polany. Posłuchały, dygając i omalże upuszczając Ispan, a potem mamrocząc słowa przeprosin, przeznaczone zarówno dla Elayne, jak i zakapturzonej więźniarki. Reanne i pozostałe spieszyły obok, z niepokojem oglądając się na siostry otaczające Merilille.

Nieomal natychmiast znowu rozgorzała walka spojrzeń, Aes Sedai piorunowały wzrokiem kobiety z Rodziny, kobiety z Kółka Dziewiarskiego, Poszukiwaczki Wiatru, a Atha’an Miere wszystkie, które im się akurat nawinęły. Elayne zacisnęła zęby. Nie będzie na nie krzyczeć. Zresztą z wrzasków słynęła Nynaeve. Miała jednak ochotę potrząsnąć nimi wszystkimi, żeby odzyskały rozsądek, tak potrząsnąć, by aż im zaszczękały zęby. Łącznie z Nynaeve, która miała przecież zajmować się organizacją, a nie gapieniem się w drzewa. A gdyby tak to Rand miał umrzeć i tylko ona mogła znaleźć sposób na jego ocalenie?

Nagle w oczach zapiekło ją od wzbierających łez. Rand miał umrzeć i nie mogła nic zrobić, żeby temu zapobiec. „Obieraj jabłko, które trzymasz w dłoni, dziewczyno, a nie to, które wisi na drzewie” — zdawał się szeptać jej do ucha głos Lini. — „Łzy zostaw na potem; wylewanie ich przedwcześnie to tylko strata czasu”.

— Dziękuję ci, Lini — mruknęła Elayne. Jej stara piastunka bywała niekiedy irytująca, nigdy bowiem nie potrafiła pojąć, że któreś z jej wychowanków może w końcu naprawdę dorosnąć, ale jej rady zawsze się przydawały. To, że Nynaeve zaniedbywała swoje obowiązki, to jeszcze nie powód, by Elayne miała zlekceważyć swoje.

Słudzy zaczęli przepędzać konie w ślad za Kółkiem Dziewiarskim, juczne szły przodem. Żadne ze zwierząt, które pierwsze przekroczyły bramę, nie dźwigało nic równie lekkiego jak ubrania. Mogli iść pieszo, gdyby się okazało, że konie do jazdy trzeba porzucić i chodzić w tym, co mieli na sobie, gdyby zaszła konieczność pozostawienia jucznych zwierząt, ale to, co dźwigały na swych grzbietach te najważniejsze konie, żadną miarą nie mogło paść łupem Przeklętych. Elayne dała znak kobiecie o pomarszczonych policzkach, która je prowadziła, by odeszła na bok, ustępując z drogi pozostałym.

Po rozwiązaniu sznurów i zdjęciu płacht sztywnego płótna, które okrywały jeden z szerokich wiklinowych koszy, jej oczom ukazało się zbiorowisko przedmiotów, z pozoru zwykłych śmieci, upchanych bezładnie, aż po krawędzie, po części owiniętych w zetlałe szmaty. Większość była prawdopodobnie bezużyteczna. Elayne objęła saidara i zaczęła to wszystko sortować. Zardzewiały napierśnik prędko powędrował na bok, razem z ułamaną nogą od stołu, popękanym półmiskiem, mocno powyginanym cynowym dzbankiem oraz zwojem przegniłej materii niewiadomego pochodzenia, która niemalże rozpadła się w jej dłoniach.

Przechowalnia, w której znalazły Czarę Wiatrów, pękała w szwach, a wśród rzeczy, dla których najwłaściwszym miejscem byłoby śmietnisko, kryła się nie tylko Czara, ale również inne przedmioty Mocy, albo w beczułkach czy skrzynkach stoczonych przez korniki, albo lekkomyślnie spiętrzone jedne na drugich. Rodzina od wielu setek lat ukrywała wszystkie znalezione skarby, bojąc się ich użyć i równocześnie bojąc przekazać je Aes Sedai. Aż do tamtego przełomowego poranka. Dopiero teraz Elayne miała sposobność przejrzeć to wszystko i zadecydować, co warte jest zatrzymania. Światłości, spraw, by Sprzymierzeńcom Ciemności nie wpadło w ręce nic ważnego — trochę zabrali, ale z pewnością mniej niż czwartą część tego, co znajdowało się w tamtej izbie, zapewne również śmieci. Światłości, spraw, żeby znalazła coś, co może im się przydać. Wyniesienie tego wszystkiego z Rahad kosztowało życie kilku ludzi.

Biorąc do ręki kolejne przedmioty, nie przenosiła, lecz jedynie obejmowała Źródło. Wyszczerbiony gliniany kubek, trzy popękane talerze, przeżarta przez mole dziecinna sukienka oraz stary but z dziurą w cholewie — po kolei poleciały na ziemię. Kamienna figurka, nieco większa od jej dłoni — w dotyku przypominała rzeźbę z kamienia, a jednak z jakiegoś powodu wcale nie wyglądała na rzeźbioną — wszystkie te głębokie, jakby niebieskawe krzywe mgliście przywodziły na myśl korzenie, czuło się, że ta figurka... rezonuje... saidarem. Takie było najbardziej trafne określenie, jakie jej przyszło do głowy. Nie miała pojęcia, do czego może służyć ten przedmiot, ale bez wątpienia był to ter’angreal. Powędrował na drugą stronę, daleko od sterty śmieci.

Sterta odpadków systematycznie rosła, ale ta druga również się powiększała, mimo że wolniej, w jej skład wchodziły bowiem przedmioty, które nie miały ze sobą nic wspólnego oprócz tego, że nieznacznie promieniowały ciepłem i otaczało je delikatne wrażenie echa Mocy. Niewielka szkatułka, która w dotyku przypominała kość słoniową, pokryta tkaniną w czerwone i zielone paski; Elayne postawiła ją ostrożnie na ziemi, nie otwierając wieka. Nigdy nie wiadomo, co może uruchomić ter’angreal. Jakiś czarny pręt, nie grubszy od jej małego palca, długi na krok, sztywny, a jednocześnie tak giętki, że chyba dałaby radę uformować z niego kółko. Maleńka, zakorkowana fiolka, może kryształowa, z ciemnoęzerwonym płynem w środku. Figurka krępego, brodatego mężczyzny z jowialnym uśmiechem i książką w ręku: wysokości dwóch stóp, wydawała się odlana z pociemniałego ze starości mosiądzu, ale Elayne musiała użyć obu rąk, żeby ją udźwignąć. I jeszcze inne rzeczy. Większość jednak okazała się bezwartościowa. I nie znalazła niczego, co naprawdę wydawałoby się przydatne. Na razie.

— Czy to naprawdę odpowiedni moment? — spytała Nynaeve. Wyprostowała się pospiesznie nad małą stertą ter’angreali, krzywiąc się i wycierając rękę o spódnicę. — Ten pręt pod dotykiem wywołuje wrażenie... bólu — mruknęła.

Kobieta o twardych rysach twarzy, która trzymała uzdę jucznego konia, zamrugała na widok pręta i cofnęła się trwożliwie.

Elayne obejrzała ter’angreal dokładnie — wrażenia, jakie Nynaeve opisywała przy badaniu niektórych przedmiotów, bywały nadzwyczaj trafne — ale nie przestała sortować. Ostatnimi czasy zaznały zbyt wiele bólu, by się dopraszać o jeszcze. Co wcale nie znaczyło, by to, co wyczuła Nynaeve, należało zawsze interpretować w prosty sposób. Pręt mógł kiedyś przypadkiem znaleźć się w miejscu, gdzie zadawano dużo bólu, niekoniecznie za jego przyczyną. Kosz był już prawie pusty; trzeba będzie przełożyć do niego część ładunku z drugiego kosza, żeby równomiernie obciążyć boki konia.

— Jeśli jest tu gdzieś jakiś angreal, Nynaeve, to chciałabym go znaleźć, zanim Moghedien klepnie którąś z nas w ramię.

Nynaeve odburknęła coś kwaśnym tonem, ale zajrzała do wiklinowego kosza.

Odrzuciwszy na bok nogę od stołu — już trzecią, żadna jednak nie pasowała do pozostałych — Elayne poświęciła jedno spojrzenie polanie. Wszystkie juczne konie już przeszły, a teraz z bramy wyłaniały się wierzchowce, w sporej wrzawie i zamieszaniu odprowadzane na otwartą przestrzeń między drzewami. Merilille i pozostałe Aes Sedai siedziały już w siodłach, ledwie skrywając zniecierpliwienie, Pol krzątała się przy sakwach jej pani, za to Poszukiwaczki Wiatru...

Pełne gracji pieszo, pełne gracji na pokładzie statku, nie miały pojęcia o konnej jeździe. Renaile usiłowała dosiąść konia z niewłaściwej strony i wybrana dla niej łagodna gniada klacz zatańczyła niemrawo wokół odzianego w liberię mężczyzny, który ściskał uzdę jedną ręką, a drugą drapał się po głowie sfrustrowany, że nie potrafi pomóc Poszukiwaczce. Dwójka koniuszych usiłowała podsadzić na siodło Dorile, która służyła pod Mistrzynią Fal Klanu Somarin, podczas gdy trzecia kobieta przytrzymywała łeb siwka, ledwo powstrzymując wybuch głośnego śmiechu. Rainyn siedziała już na grzbiecie długonogiego kasztanka, ale z jakiegoś powodu ani nie wsunęła stóp w strzemiona, ani nie ujęła wodzy, zresztą chyba nie bardzo potrafiła je znaleźć. A tym trzem oczywiście poszło najlepiej. Konie rżały, wierzgały i przewracały oczami, a Poszukiwaczki Wiatru wykrzykiwały przekleństwa tak głośno, że byłoby je zapewne słychać nawet przy porywistym wietrze. Jedna zdzieliła pięścią służącego, powalając go na ziemię, trzech innych koniuszych goniło wierzchowce, które wyrwały się spod kontroli.

Poza tym zobaczyła widok, którego należało się jak najbardziej spodziewać, skoro Nynaeve zrezygnowała już ze swej warty. Lan stał obok swego karego rumaka bojowego, Mandarba, dzieląc spojrzenia między linię drzew, bramę i Nynaeve. Z lasu wyłoniła się Birgitte, kręcąc głową, a chwilę później spomiędzy drzew wybiegł Cieryl. Cała trójka zachowywała się dosyć swobodnie. Najwyraźniej nie wykryli żadnego zagrożenia ani żadnych przeszkód.

Nynaeve obserwowała ją z wysoko uniesionymi brwiami.

— Nic nie mówię — powiedziała Elayne. Jej dłoń zamknęła się na czymś małym, owiniętym w zbutwiałą tkaninę, która kiedyś mogła być biała. Albo brązowa. Natychmiast się zorientowała, co jest w środku.

— No i bardzo dobrze — burknęła Nynaeve, niby pod nosem, ale jednak trochę zbyt głośno. — Nie znoszę kobiet, które wtykają nos w nie swoje sprawy. — Elayne puściła to mimo uszu, nawet się nie wzdrygnąwszy; była dumna z siebie, że tak łatwo jej poszło.

Po odwinięciu zbutwiałej tkaniny zobaczyła małą bursztynową broszę w kształcie żółwia. W każdym razie wydawało się, że to zwykły bursztyn, i być może kiedyś rzeczywiście nim był, ale gdy za jego pośrednictwem otwarła się na Moc, do jej wnętrza wlał się saidar, potok w porównaniu z tym, co mogłaby bezpiecznie zaczerpnąć na własną rękę. Angreal nie był znowu bardzo silny, ale lepszy taki niż żaden. Dzięki niemu mogłaby poradzić sobie z dwakroć większą ilością Mocy niż niczym nie wspomagana Nynaeve, a sama Nynaeve osiągnęłaby jeszcze więcej. Uwolniwszy dodatkowy splot saidara, z uśmiechem zachwytu schowała broszę do mieszka przy pasie, po czym wróciła do swoich poszukiwań. Gdzie był jeden, mogły też być inne. A teraz, mając jeden do dyspozycji, będzie mogła go zbadać i odkryć, jak się robi angreale. O tym właśnie marzyła z całej duszy. Z trudem się hamowała, żeby nie wyjąć broszy z powrotem i nie zająć nią od razu.

Vandene przyglądała się Nynaeve i jej od jakiegoś czasu, a teraz podjechała do nich na swym wałachu o zapadniętych bokach, po czym zsiadła na ziemię. Koniuszyna, która stała przy jucznym koniu, dygnęła, niezdarnie wprawdzie, a znacznie głębiej niżby Elayne czy Nynaeve mogły od niej oczekiwać.

— Zachowujesz ostrożność — zagaiła Vandene — i bardzo dobrze. Jednak lepiej byłoby zostawić te przedmioty w spokoju, póki nie znajdą się w Wieży.

Elayne zacisnęła usta. W Wieży? Dopóki nie zostaną zbadane przez kogoś innego, to chciała powiedzieć. Kogoś starszego i zapewne bardziej doświadczonego.

— Kiedy ja naprawdę wiem, co robię, Vandene. Przecież udało mi się stworzyć ter’angreal. Nie dokonała tego żadna z żyjących. — Nauczyła siostry podstaw tworzenia ter’angreali, ale do czasu jej wyjazdu do Ebou Dar, żadnej jeszcze ta sztuczka się nie udała.

Zielona siostra przytaknęła, machinalnie uderzając wodzami o wnętrze dłoni w rękawiczce.

— Martine Janata również wiedziała, co robi, jak przypuszczam — rzuciła zdawkowo. — Była ostatnią siostrą, która prowadziła poważne studia nad ter’angrealami. Zajmowała się tym przez czterdzieści lat z okładem, niemalże od dnia, w którym otrzymała szal. Ona też była ostrożna, przynajmniej tak mnie poinformowano. Aż pewnego dnia pokojówka Martine znalazła ją nieprzytomną na posadzce jej bawialni. Wypaliła się. — Choć wypowiedziane tonem zwykłej pogawędki, jej słowa zabrzmiały jak wymierzony z całej siły policzek. A głos nawet odrobinę nie zadrżał. — Jej Strażnik umarł pod wpływem przeżytego wstrząsu. Nic niezwykłego w takich przypadkach. Kiedy Martine doszła do siebie, trzy dni później, nie potrafiła sobie przypomnieć, nad czym pracowała. W ogóle nie mogła sobie przypomnieć żadnych wydarzeń z całego poprzedniego tygodnia. To wszystko stało się dobre dwadzieścia pięć lat temu i nikt od tego czasu nie miał odwagi dotknąć któregokolwiek z ter’angreali, które znajdują się w jej pokojach. Notatki Martine zawierają opisy wszystkich, aż do tego ostatniego, a to, co odkryła, zdawało się nieszkodliwe, niewinne, banalne wręcz, a jednak... — Vandene wzruszyła ramionami. — Natknęła się na coś, czego nie potrafiła przewidzieć.

Elayne zerknęła na Birgitte i przekonała się, że ta patrzy na nią. Niepotrzebny jej był grymas zmartwienia widoczny na jej twarzy, czuła je w swoim umyśle, zarówno w tym niewielkim jego skrawku, który należał do Birgitte, jak i w całej reszcie. Birgitte czuła jej niepokój, a ona czuła niepokój Birgitte, czasami trudno było orzec, jakie uczucie do której należy. Ryzykowała coś więcej niż tylko swoje życie. Jednakowoż naprawdę wiedziała, co robi. W każdym razie lepiej niźli którakolwiek z tu obecnych. A nawet gdyby zagrożenie ze strony Przeklętych okazało się fikcją, potrzebowały wszystkich angreali, jakie tylko uda się znaleźć.

— A co się stało z Martine? — spytała cicho Nynaeve. — To znaczy później. — Rzadko potrafiła spokojnie wysłuchać opowieści o tym, że komuś stało się coś złego, nie rwąc się natychmiast do Uzdrawiania; ona chciałaby Uzdrawiać chyba każdego.

Vandene skrzywiła się. Wprawdzie to ona wspomniała o Martine, jednak Aes Sedai nie lubiły rozmawiać o kobietach, które się wypaliły albo zostały ujarzmione. Nawet pamięć o nich sprawiała im przykrość.

— Zniknęła, kiedy już na tyle wydobrzała, by móc ukradkiem wymknąć się z Wieży — wyjaśniła pospiesznie. — Ale morał tej opowieści jest taki, że Martine była ostrożna. Nigdy jej nie poznałam, ale mówiono mi, że traktowała każdy ter’angreal tak, jakby nie miała pojęcia, do czego może być zdolny, nawet jeśli chodziło tylko o taki, którego funkcje ograniczały się do wytwarzania tkaniny na płaszcze Strażników i z którego nigdy nikt nie wykrzesał nic więcej. Była ostrożna i na nic się to zdało.

Nynaeve oparła się o prawie już opróżniony kosz.

— Może rzeczywiście powinnaś... — zaczęła.

— Nieeee! — krzyknęła przeraźliwie Merilille.

Elayne błyskawicznie się odwróciła, za pośrednictwem angreala instynktownie otwierając na Źródło, jedynie część jej świadomości zarejestrowała strumień saidara, który wypełnił Nynaeve i Vandene. Łuna Mocy wykwitła wokół każdej kobiety znajdującej się na polanie, każdej, która potrafiła objąć Źródło. Merilille pochylona w siodle, z oczyma wysadzonymi z orbit, wyciągała jedną rękę w stronę bramy. Elayne zmarszczyła brwi. Za bramą była tylko Aviendha i ostatni czterej Strażnicy, których krzyk Aes Sedai zaskoczył w trakcie przeprawy na drugą stronę; teraz rozglądali się w poszukiwaniu zagrożenia, na poły dobywszy miecze z pochew. I w tym momencie dotarło do niej, co takiego robi Aviendha — wstrząśnięta, omal nie wypuściła saidara.

Brama trzęsła się, Aviendha zaś pieczołowicie wyskubywała splot, z którego została utworzona. Otwór w powietrzu drżał i naprężał się, jego krawędzie falowały. Ostatnie pasma wyswobodziły się i brama, zamiast zamigotać i zniknąć, błysnęła szkliście, rozciągający się za nią widok na dziedziniec zaczął blaknąć, aż wreszcie wyparował niczym mgła w słońcu.

— Przecież to niesamowite! — zawołała z niedowierzaniem Renaile. Poszukiwaczki Wiatru zawtórowały jej zdumionym pomrukiem. Kobiety z Rodziny gapiły się tylko na Aviendhę, bezgłośnie poruszając ustami.

Elayne bezwiednie, powoli skinęła głową. Najwyraźniej to jednak było możliwe, choć jeszcze jako nowicjuszka, zaraz na samym początku swego pobytu w Wieży, dowiedziała się, że nigdy, przenigdy, w żadnych okolicznościach, nie wolno jej próbować tego, co właśnie zrobiła Aviendha. Mówiono jej, że nie wolno zbierać splotu, jakiegokolwiek splotu, trzeba pozwolić, by sam się rozwiał, w przeciwnym razie skończy się to nieuchronną katastrofą. Nieuchronną.

— Ty głupia dziewczyno! — warknęła Vandene z twarzą niczym chmura burzowa. Szła w stronę Aviendhy, wlokąc za sobą swego konia. — Czy ty zdajesz sobie sprawę, czego się omal nie dopuściłaś? Splot mógł ci się wymknąć... wystarczy raz! ... i nie wiadomo, w co by uderzył albo czym by się to skończyło! Mogłaś unicestwić wszystko w promieniu pięciuset kroków! Pięciuset! Wszystko! Mogłaś się wypalić i...

— Musiałam tak zrobić — przerwała jej Aviendha. Tłoczące się wokół niej Aes Sedai na koniach i Vandene zaczęły coś mówić jedna przez drugą, ale tylko spojrzała na nie spode łba i podniosła głos, chcąc je przekrzyczeć. — Wiem, czym to grozi, Vandene Namelle, jednak było to konieczne. Czy to kolejna rzecz, której wy, Aes Sedai, nie potraficie? Mądre powiadają, że można tego nauczyć każdą kobietę; jedne robią to lepiej, inne gorzej, ale potrafi kaida, pod warunkiem że ktoś ją nauczy wypruwania haftu. — Ton jej głosu nie był znowu tak całkiem szyderczy. Przynajmniej nie było to szyderstwo zupełnie otwarte.

— To nie jest haft, dziewczyno! — Głos Merilille przywodził na myśl lód samego serca zimy. — Żadną miarą nie możesz wiedzieć, z czym igrasz, niezależnie od tego, jakiego rodzaju szkolenie przeszłaś u swych krajanek! Obiecasz mi... przysięgniesz!... że nigdy więcej tego nie zrobisz!

— Jej imię powinno znaleźć się w księdze nowicjuszek — stwierdziła stanowczym głosem Sareitha, miotając groźne spojrzenia ponad Czarą, którą nadal przyciskała do łona. — Od samego początku powiadam, że trzeba ją wpisać do księgi. — Careane przytaknęła, taksując surowym wzrokiem Aviendhę w taki sposób, jakby brała wymiary na suknię nowicjuszki.

— Być może nie będzie to konieczne — powiedziała Adeleas do Aviendhy, pochylając się do przodu w siodle — pod warunkiem że pozwolisz, abyśmy tobą pokierowały. — Brązowa siostra mówiła znacznie łagodniejszym tonem niż pozostałe, a jednak jej słowa bynajmniej nie brzmiały jak zwykła propozycja.

Być może jakiś miesiąc wcześniej Aviendha mogłaby się ugiąć pod brzemieniem takiej dezaprobaty ze strony Aes Sedai, ale nie teraz. Elayne pospiesznie przepchnęła się między końmi, zanim jej przyjaciółka postanowi dobyć noża, którego rękojeść do tej pory czule gładziła. Albo zrobi coś jeszcze gorszego.

— Może ktoś jednak powinien spytać, dlaczego uznała to za konieczne — zauważyła, obejmując Aviendhę ramieniem, zarówno po to, by nie uczyniła nieprzemyślanego użytku z dłoni, jak i w geście pocieszenia.

Rozdrażnione spojrzenie, jakim Aviendha obdarzyła pozostałe siostry, jej jednak nie objęło.

— W ten sposób nic po sobie nie pozostawisz — wyjaśniła cierpliwym tonem. Zbyt cierpliwym. — Pozostałości tak dużego splotu można odczytać jeszcze przez dwa dni.

Merilille parsknęła głośno, bardzo głośno, jak na odgłos pochodzący z tak drobnego ciała.

— To rzadki Talent, dziewczyno. Nie posiadają go ani Teslyn, ani Joline. A wy, dzikuski Aielów, tego po prostu uczycie?

— Niewiele potrafi to robić — przyznała spokojnie Aviendha. — Ja jednak potrafię. — Tym oświadczeniem ściągnęła na siebie spojrzenia innego rodzaju, również spojrzenie Elayne: to był rzeczywiście bardzo rzadki Talent. Jednak Aviendha zdawała się niczego nie zauważać. — Czy gotowe jesteście przysiąc, że nie potrafi tego żaden z Tych Którzy Dusze Oddali Cieniowi? — ciągnęła. Napięcie w jej ramieniu, które Elayne wyczuwała dłonią, mówiło, że przyjaciółka wcale nie jest tak opanowana, jak się wydaje. — Czy wy naprawdę jesteście takie głupie, że zostawiacie po sobie ślady, dzięki którym wasi wrogowie mogą pójść za wami? Wróg, który potrafiłby odczytać pozostałości mojego splotu, zapewne potrafiłby też utworzyć bramę prowadzącą do tego miejsca.

Do tego trzeba byłoby wielkiej wprawy, zaiste bardzo wielkiej, niemniej na taką sugestię Merilille aż zamrugała oczami. Adeleas otwarła usta, po czym zamknęła je, nic nie powiedziawszy, a pogrążona w myślach Vandene skrzywiła się. Sareitha wyglądała na zwyczajnie zafrasowaną. Kto wiedział, jakimi Talentami, jakimi umiejętnościami dysponowali Przeklęci?

O dziwo, Aviendha utraciła całą swoją zapalczywość. Spuściła wzrok, przygarbiła się.

— Być może ryzykując, postąpiłam źle — mruknęła. — Ale ten mężczyzna mnie obserwował, więc nie potrafiłam myśleć jasno, a kiedy zniknął... — Odzyskała nieco wigoru, ale tylko trochę. — Nie sądzę, by jakiś mężczyzna potrafił odczytać mój splot — powiedziała do Elayne — ale jeśli to był jeden z Tych Którzy Dusze Oddali Cieniowi albo gholam... Ci Którzy Dusze Oddali Cieniowi wiedzą więcej niż którakolwiek z nas. Jeśli się pomyliłam, to w takim razie mam wielkie toh. Sądzę jednak, że miałam rację.

— Jaki znowu mężczyzna? — spytała napastliwym tonem Nynaeve. Miała przekrzywiony kapelusz na skutek przedzierania się między stłoczonymi końmi, co w połączeniu z tą zawziętą miną, przeznaczoną dla wszystkich zgromadzonych bez wyjątku, sprawiało, że wyglądała na gotową do bójki. Być może zresztą tak właśnie było. Gdy wałach Careane przypadkiem trącił ją barkiem, trzepnęła go z całej siły po chrapach.

— Jakiś służący — stwierdziła lekceważąco Merilille. — Nieważne, jakie rozkazy wydała Tylin, altarańską służbę tworzą ludzie wolni. Albo to mógł być jej syn, ten chłopak jest zdecydowanie nazbyt ciekawski.

Otaczające ją siostry przytaknęły, a Careane dodała:

— Żaden z Przeklętych nie stałby i nie patrzył ot, tak sobie. Sama powiedziałaś. — Klepała swego konia po karku i krzywiła się oskarżycielsko, patrząc na Nynaeve... zaliczała się do tych osób, które obdarzają swoje konie uczuciem, jakie większość ludzi rezerwuje dla dzieci w kołyskach... Nynaeve więc do niej skierowała swoje słowa:

— Może to był sługa, a może Beslan. Może. — Nynaeve parsknęła, dając do zrozumienia, że sama nie wierzy we własne słowa. Albo że chce, by były pewne, że nie wierzy, potrafiła powiedzieć ci w twarz, że jesteś ślepą idiotką, ale gdyby powiedział to ktoś inny, broniłaby cię do zachrypnięcia. Wprawdzie najwyraźniej nie była jeszcze gotowa stwierdzić, że lubi Aviendhę, ale za to zdecydowanie nie przepadała za starszymi Aes Sedai. Gwałtownym ruchem poprawiła kapelusz, nadając mu nieomal właściwe położenie, i omiotła je ponurym spojrzeniem, po czym zaczęła od nowa: — Czy to był Beslan czy sam Czarny, nie ma sensu tak tu wystawać cały dzień. Musimy się pozbierać i ruszać w drogę do farmy. No co jest? Ruszać się! — Klasnęła w dłonie tak ostro, że nawet Vandene wzdrygnęła się nieznacznie.

Kiedy siostry odprowadziły swoje konie na bok, nie zostało już wiele do zrobienia. Lan i pozostali Strażnicy nie zagrzewali gruszek w popiele, skoro się jeszcze nie upewnili, że w tym miejscu nic im nie grozi. Część służących wróciła do miasta przez bramę, zanim Aviendha ją zniszczyła, ale pozostali stali obok jakichś trzech tuzinów jucznych koni, od czasu do czasu popatrując na Aes Sedai, najwyraźniej się zastanawiając, jakie cuda sprokurują w następnej kolejności. Wszystkie Poszukiwaczki Wiatru jakoś dosiadły swych koni i teraz trzymały wodze w taki sposób, jakby się spodziewały, że ich wierzchowce lada moment staną dęba albo że wyrosną im skrzydła i poderwą się do lotu. Członkinie Kółka Dziewiarskiego również były już w siodłach, tyle że trzymały się w nich ze znacznie większą gracją, niepomne spódnic i halek zadartych ponad kolana; nadal nie spuszczały wzroku z Ispan w kapturze, przerzuconej niczym worek przez koński grzbiet. Prawdopodobnie i tak nie byłaby w stanie usiąść prosto w siodle, ale nawet Sumeko wytrzeszczała szeroko oczy za każdym razem, kiedy jej wzrok padał na nią.

Nynaeve wodziła w krąg czujnym wzrokiem i wyraźnie miała ochotę łajać wszystkich dookoła, zmuszając do robienia tego, co już zostało zrobione, ale trwało to tylko do chwili, gdy Lan wręczył jej wodze pulchnej brązowej klaczy. Twardo odmówiła przyjęcia lepszego konia ofiarowywanego przez Tylin. Pod dotknięciem dłoni Lana ręka zadrżała jej nieznacznie, a twarz zmieniła barwę, kiedy przełykała gniew, który w niej nabrzmiewał. Gdy podstawił dłoń, by mogła wesprzeć stopę, przyglądała mu się przez chwilę, jakby się zastanawiała, o co mu chodzi, po czym znowu pokraśniała, kiedy podsadził ją na siodło. Elayne tylko potrząsnęła głową. Miała nadzieję, że sama nie stanie się taką idiotką, kiedy wyjdzie za mąż. Jeśli w ogóle było jej to pisane.

Birgitte przyprowadziła jej srebrzystosiwą klacz oraz gniadego ogiera, którego miała dosiąść Aviendha, ale wyraźnie pojęła, że Elayne chce zamienić z Aviendhą słowo na osobności. Przytaknęła, jakby reagując na niewypowiedziane polecenie Elayne, wskoczyła na grzbiet swego myszowatego wałacha i podjechała do miejsca, gdzie czekali inni Strażnicy. Ci powitali ją skinieniami głów i zaczęli o czymś dyskutować zniżonymi głosami. Sądząc po spojrzeniach, które kierowali w stronę sióstr, to „coś” musiało być związane z ochroną Aes Sedai, z ochroną, którą Aes Sedai otrzymają niezależnie od tego, czy sobie jej życzą czy nie. Elayne natychmiast przyszła do głowy niewesoła myśl, że przecież w równym stopniu jej samej. to też dotyczy. Teraz jednak nie było czasu na takie sprawy. Aviendha bawiła się wodzami, gapiąc się na swojego konia niczym nowicjuszka rozglądająca się po kuchni pełnej tłustych garnków. Aviendha najprawdopodobniej nie dostrzegała większej różnicy między szorowaniem garnków a jazdą konną.

Elayne wsunęła zielone rękawice i jakby nigdy nic pociągnęła Lwicę, żeby zasłoniła je obie przed wzrokiem pozostałych, po czym dotknęła ramienia Aviendhy.

— Przydałoby się pogadać z Adeleas albo Vandene — powiedziała łagodnie. Teraz musiała zachować nadzwyczajną ostrożność, jak podczas pracy z ter’angrealem. — Przeżyły dość lat, by wiedzieć więcej, niż przypuszczamy. Musi istnieć powód, dla którego miałaś... kłopoty... z Podróżowaniem. — Tak to łagodnie ujęła. Na samym początku wyglądało, że o mało co splot Aviendhy mógł w ogóle nie funkcjonować. Ostrożnie. Aviendha była ważniejsza od wszystkich ter’angreali, jakie kiedykolwiek istniały. — Niewykluczone, że mogłyby pomóc.

— A niby jak? — Aviendha wpatrywała się uparcie w siodło na grzbiecie swojego wałacha. — One nie potrafią Podróżować. Niby jak mogłyby pomóc? — Nagle przygarbiła się i odwróciła głowę w stronę Elayne, która przeżyła wstrząs, widząc łzy wzbierające w zielonych oczach. — Nie mówię prawdy, Elayne. A w każdym razie niecałą prawdę. One nie mogą pomóc, ale... Jesteś moją prawie-siostrą; masz prawo wiedzieć. One myślą, że ja wpadłam w panikę na widok jakiegoś sługi. Gdybym poprosiła o pomoc, wszystko wyszłoby na jaw. Że kiedyś Podróżowałam, żeby uciec przed mężczyzną, mimo iż z całej duszy pragnęłam, żeby ten mężczyzna mnie złapał. Podróżowałam, uciekając jak jakiś królik. Uciekałam, mimo że pragnęłam być złapana. Czy mogłam dopuścić, żeby się dowiedziały o takiej hańbie? Nawet gdyby naprawdę potrafiły pomóc, czy mogłam?...

Elayne wolałaby o niczym nie wiedzieć. A w każdym razie wolałaby nie wiedzieć o tym łapaniu. O tym, że Rand jednak złapał Aviendhę. Prędko pozbierała płatki zazdrości, które zawirowały nagle wokół niej, wepchnęła je do worka i wcisnęła ten worek do jakiegoś zakamarka w głębi myśli. Potem jeszcze kilka razy podskoczyła w miejscu dla lepszego efektu. „Rozglądaj się za mężczyzną, kiedy kobieta udaje idiotkę”. Tak brzmiało jedno z ulubionych powiedzonek Lini. Inne z kolei mówiło: „Małe kotki poplątają ci włóczkę, mężczyźni poplątają ci w głowie, dla jednych i drugich jest to tak naturalne jak oddychanie”.

Zrobiła głęboki wdech.

— Nikomu nie powiem, Aviendha. Pomogę ci tak dalece, jak potrafię. O ile uda mi się wymyślić, jak ci pomóc. — Co wcale nie znaczyło, by miała wiele pomysłów. Aviendha potrafiła nadzwyczaj szybko się zorientować, w jaki sposób powstaje dany splot, o wiele szybciej niż ona sama.

Aviendha tylko przytaknęła i potem niezdarnie wdrapała się na siodło, z niewiele większym wdziękiem niż kobiety Ludu Morza.

— Naprawdę jakiś mężczyzna nam się przyglądał, Elayne, i to nie był żaden sługa. — Spojrzawszy Elayne prosto w oczy, dodała: — Przestraszył mnie. — Nikomu innemu na całym świecie nie przyznałaby się do tego.

— Teraz już nic nam z jego strony nie grozi, kimkolwiek był — uspokoiła ją Elayne, zawracając Lwicę tak, by wyjechać z polany śladem Nynaeve i Lana. Najprawdopodobniej to jednak był jakiś służący, ale w życiu nikomu by takiego stwierdzenia nie rzuciła w twarz, a już na pewno nie Aviendzie. — Jesteśmy bezpieczne i za kilka godzin dotrzemy na farmę Rodziny, użyjemy Czary, a potem świat znowu stanie się taki, jak należy. — No cóż, w pewnym sensie. Słońce zdawało się stać niżej niż na dziedzińcu stajennym, ale ona wiedziała, że to tylko gra wyobraźni. Przynajmniej raz udało im się zyskać sporą przewagę nad Cieniem.

Ukryty za białym ekranem z kutego żelaza Moridin przyglądał się, jak ostatnie konie znikają za bramą, a w ślad za nimi jakaś młoda kobieta i czterech Strażników. Niewykluczone, że zabrali jakiś przedmiot, który mógłby mu się przydać — na przykład jakiś angreal dostrojony do mężczyzny — ale szanse na to były niewielkie. Jeśli zaś chodzi o pozostałe ter’angreale, to wedle wszelkiego prawdopodobieństwa pozabijają się, próbując zrozumieć, do czego służą. Sammael postąpił doprawdy głupio, ryzykując tak wiele, w imię zdobycia zbioru złożonego z niewiadomych artefaktów. Ale przecież Sammael nie był nawet w połowie tak sprytny, jak mu się samemu zdawało. Moridin nigdy nie przerywałby realizacji podstawowych planów, kierując się jakimiś nieokreślonymi nadziejami na zdobycie szczątków dawno minionej cywilizacji. Tutaj przywiodła go tylko próżna ciekawość. Lubił mieć rozeznanie w tym, co innym wydawało się ważne. Ale okazało się to stratą czasu.

Już się odwracał, kiedy kontury bramy znienacka naprężyły się i zadrżały. Zafascynowany, przyglądał jej się, póki otwór w powietrzu zwyczajnie nie... stopniał. Nigdy nie należał do ludzi, którzy folgowali sobie w sprośnych przekleństwach, ale tym razem kilka przewinęło mu się przez myśl. Co ta kobieta zrobiła? Ci barbarzyńscy wieśniacy mieli na podorędziu nazbyt wiele niespodzianek. Sposób na Uzdrowienie rozerwanego połączenia ze Źródłem, nieważne, że niedoskonały. Niemożliwe! A jednak tego dokonali. Pierścienie podporządkowujące Moc jednej woli. Ci Strażnicy i więź zobowiązań, jaka łączyła ich z Aes Sedai. Znał tych ludzi od dawna, ale za każdym razem, gdy myślał, że już go niczym nie zaskoczą, ci prostacy ujawniali jakąś nową umiejętność, robili coś, o czym nikomu z jego Wieku nawet się nie śniło. Rzeczy nieznane u samego szczytu cywilizacji! Co ta dziewczyna zrobiła?

— Wielki Panie?

Moridin raczył ledwie odwrócić głowę od okna.

— Tak, Madic? — Cóż ta dziewczyna zrobiła, a żeby sczezła jej dusza!

Odziany w zielono-białą liberię łysiejący mężczyzna, który wsunął się chyłkiem do niewielkiej izdebki, skłonił się najpierw głęboko, a dopiero potem padł na kolana. Obdarzony pociągłą twarzą Madic, jeden z wyższych rangą służących w pałacu, miał w sobie pompatyczną godność, którą starał się demonstrować nawet teraz. Moridin widywał już ludzi, którzy stali wyżej, a zachowywali się znacznie gorzej.

— Wielki Panie, dowiedziałem się, co Aes Sedai przyniosły dziś rano do pałacu. Powiadają, że znalazły wielki skarb z czasów starożytnych, złoto, klejnoty i prakamień, artefakty z Shioty, Eharon i nawet z Wieku Legend. Powiadają, że to przedmioty, dzięki którym one mogą używać Jedynej Mocy. Ponoć jeden z nich kontroluje pogodę. Nikt nie wie, dokąd się wybierają, Wielki Panie. Pałac aż tętni od plotek, ale każde dziesięć języków wymienia tyleż samo miejsc ich przeznaczenia.

Gdy tylko Madic rozpoczął swoją przemowę, Moridin powrócił do obserwacji dziedzińca. Niedorzeczne opowieści o złocie i cuendillarze w ogóle go nie interesowały. Nie istniało nic, co mogłoby zmusić bramę, by zachowała się w taki sposób. Chyba że... Czyżby naprawdę rozplątała sieć? Śmierci żadną miarą się nie lękał. Na chłodno rozważał możliwość, że znalazł się w zasięgu miejsca, w którym odplątywano sieć. Gdzie skutecznie zdekonstruowano sieć. Kolejna niemożliwość, a jednak ci z tego Wieku, ot, tak sobie...

Nagle jego uwagę przyciągnęło coś, co właśnie powiedział Madic.

— Pogoda, powiadasz, Madic? — Cienie pałacowych iglic ledwie zaczęły się wydłużać, ale na niebie nie było ani jednej chmury, która przyniosłaby ulgę piekącemu się na słońcu miastu.

— Tak, Wielki Panie. Ten przedmiot nazywa się Czara Wiatrów.

Ta nazwa nic mu nie mówiła. Zaraz, zaraz... ter’angreal do kontrolowania pogody... W jego własnym Wieku pogodę pieczołowicie regulowano właśnie za pomocą ter’angreali. Jedną z zaskakujących cech, wyróżniających ten Wiek — aczkolwiek jedną z pośledniejszych, jak się zdawało — była obecność w nim ludzi zdolnych manipulować pogodą w zakresie, którego ongiś wymagałoby użycia jednego z tych ter’angreali. Wedle tego, co pamiętał, w jego rodzimych czasach nie istniało urządzenie, które dałoby radę samo oddziałać choćby na większą część jednego kontynentu. Ale nie potrafił sobie wyobrazić, czegóż te kobiety mogły dokonać za jego pomocą? A jeśli utworzą krąg?

Nie zastanawiając się, objął Jedyną Moc, w oczach zawirowały mu czarne saa. Zacisnął palce na żelaznej kracie w oknie — metal stęknął i skręcił się, nie od siły jego uścisku, ale od wici Jedynej Mocy zaczerpniętych od samego Wielkiego Władcy, wici, które oplotły kratę, podporządkowując się gniewnemu uściskowi dłoni. Wielki Władca nie będzie zadowolony. Wyswobodził się ze swego więzienia na tyle, by jego dotyk był w stanie zlikwidować pory roku. Niecierpliwił się, chciał bowiem jeszcze raz poczuć w swych dłoniach świat, bo chciał roztrzaskać spowijającą go pustkę. Nie będzie zadowolony. Moridina ogarnęła wściekłość, w uszach załomotała mu krew. Jeszcze przed chwilą zupełnie go nie obchodziło, dokąd udają się te kobiety, ale teraz... To było gdzieś daleko stąd. ludzie uciekający daleko i tak szybko, jak tylko mogli. Gdzieś, gdzie mogli poczuć się bezpieczni. Nie było sensu posyłać Madica, by się rozpytał, nie warto nikogo przyciskać do muru; nie byłyby tak głupie, by zostawiać żywych, którzy znalicel ich podróży. Na pewno nie było to Tar Valon. A więc może do al’Thora? Do bandy zbuntowanych Aes Sedai? W każdym z tych trzech miejsc miał swoich informatorów, nadto tamci nie wiedzieli, że służą właśnie jemu. Zanim nastąpi koniec, będą służyli mu wszyscy. Nie dopuści, by jakiś przypadkowy zbieg okoliczności zniszczył jego plany.

Nagle usłyszał coś jeszcze prócz dudnienia werbli swojej furii. Odgłos bulgotania. Obejrzał się z zaciekawieniem na Madica i natychmiast odsunął się od kałuży, która rozlewała się na posadzce. Na to wychodziło, że w swoim gniewie ścisnął Prawdziwą Mocą nie tylko wykuty z żelaza ekran. Niesamowite, że z ludzkiego ciała można było wycisnąć aż tyle krwi.

Bez żalu cisnął na posadzkę szczątki ciała; w rzeczy samej założył, że kiedy ciało Madica zostanie znalezione, wina spadnie na Aes Sedai. Drobny wkład do chaosu szerzącego się w świecie. Zrobił dziurę we Wzorze i korzystając z Jedynej Mocy, udał się w Podróż. Musiał znaleźć te kobiety, zanim one użyją Czary Wiatrów. A jeśli mu się nie uda... Nie znosił, kiedy ludzie ingerowali w jego starannie opracowane plany. Ci, którzy to zrobili i żyli dalej, żyli tylko po to, by zapłacić.

Gholam wsunął się ostrożnie do izby, nozdrza drgały mu od woni jeszcze ciepłej krwi. Wściekła oparzelizna na jego policzku zdawała się płonąć żywym ogniem. Z pozoru wyglądał jak zwykły szczupły mężczyzna — w tej epoce byłby nieco wyższy od przeciętnej — a jednak nigdy dotąd nie napotkał niczego, z czym nie potrafiłby się zmierzyć. Aż do chwili, gdy spotkał tego człowieka z medalionem. Obnażył zęby, może w uśmiechu, może w grymasie. Zaciekawiony, rozejrzał się po wnętrzu izby, ale nie zauważył nic oprócz zmiażdżonego trupa na posadzce. Miał też... wrażenie... czegoś. Nie Jedynej Mocy, ale czegoś, co wywoływało... swędzenie, nawet jeśli nie było to dokładnie to. Przyszedł tu powodowany ciekawością. Ktoś zmiażdżył częściowo kratę na oknie, przez co teraz cała konstrukcja wystawała z obramienia. Gholam przypomniał sobie, że już kiedyś coś wywołało w nim podobne swędzenie, ale było to niewyraźne, mroczne wspomnienie. Świat zmienił się, jak się zdawało, w mgnieniu oka. Kiedyś był to świat wojen i zabijania na wielką skalę, z udziałem broni o promieniu rażenia wynoszącym wiele mil, tysiące mil i zaraz potem pojawił się... ten świat. Za to sam gholam nie zmienił się. Nadal był najgroźniejszą bronią ze wszystkich.

Jego nozdrza znowu się rozdęły, ale to nie zapach naprowadzał na trop tych, które potrafiły przenosić. Na dziedzińcu użyto Jedynej Mocy i użyto jej też wiele mil dalej, na północy. Ścigać je czy nie? Człowieka, który go zranił, nie było z nimi, sprawdził to, zanim opuścił swoją kryjówkę, stanowiącą równocześnie świetne miejsce do obserwacji. Wydający mu rozkazy chciał śmierci człowieka, który zranił gholam, być może chciał jej tak samo bardzo, jak śmierci tych kobiet, niemniej one stanowiły łatwiejszy cel. Ale równocześnie one zostały wymienione z imienia w rozkazie nakazującym mu się powstrzymać. Od początku jego istnienia zmuszano go do okazywania posłuchu tej czy innej ludzkiej istocie, ale w umyśle miał zakodowany zasadniczy brak ograniczeń. Musiał ścigać te kobiety. Chciał je ścigać. Moment śmierci, kiedy gholam wyczuwał, że zdolność do przenoszenia zanika wraz z życiem, wywoływał ekstazę. Uniesienie. Ale teraz był głodny i nadszedł już czas. Pójdzie wszędzie tam, gdzie one. Usadowił się zwinnie obok zmaltretowanego ciała, zaczął się pożywiać. Świeża krew, gorąca krew, była mu zawsze niezbędna do życia, ale ludzka krew miała najsłodszy smak.