Sonetler

147

Eşqim qızdırmadır, od tutub tamam;

Ona əlac gərək xəstəlik kimi.

Davayla, dermanla keçinir müdam,

Əzab-əziyyətdir həbi, məlhəmi.

Ağlım bir təbibdir, loğmandır, ancaq

Onun sözlərinə baxmayır eşqim,

Ağlım atıb məni acıqlanaraq,

Xəstə sağalarmı olmasa həkim?

Ümidsiz, çarəsiz qalıb o gündən,

Batıb qərq olmuşam kədərə-aha.

Daim düşünürəm dəli kimi mən,

Gözümdə həqiqət görünmür daha.

Baxıram gözəlsən, parlaqsan, fəqət

Cəhənnəmdən bədsən, gecədən zülmət.