Sonetler

129

Qəddardır, zalımdır, quduzdur

şəhvət, Mənliyi, həyanı itirir tamam.

Nə etibar bilir, nə də sədaqət,

Saxtadır, kobuddur, qabadır müdam.

Elə ki, soyudu, dönür nifrətə,

Əvvəlki halından qalmayır nişan.

Bir azdan qərq olur dərdə, möhnətə,

Yenidən tilsimə düşür nagahan.

Görüş məqamında olur dəli tək,

Varlığı tamahla-atəşlə dolu.

Həsrəti əzablı, ümidi kövrək,

Əvvəli fərəhli, sonu yuxulu.

Bu bir cəhənnəmdir, dönür sevincə,

Bilmirik biz ondan qurtaraq necə?