Sonetler

97

Neçə də bənzəyir hicranın qışa,

Elə bil, könlümdə buz layı yatır.

Günlər qəmli-qəmli yetişir başa,

Sanki, at oynadır qarlı dekabr.

Sənin həsrətinə payız deyimmi?

Yığıb qucağına yazın varını,

Boylu, əri ölmüş bir qadın kimi,

Yetim doğacaqdır övladlarını.

Yoxsa ayrılığın hökm edir yayda,

Tutub hər tərəfi kədər, intizar.

Sənsiz, sanki, batıb günəş də, ay da.

Lal kimi susubdur budaqda quşlar.

Quşlar da oxuyur bəzən qəmindən,

Yarpaqlar saralır qışın zəhmindən.