Я не падману: вершы, песні, балады

І чаму ўсё ня так? Здэцца ўсё як тады —

Тое ж неба ў блакітных сурвэтках,

Той жа лес, і паветра, і кроплі вады…

Толькі ён не вярнуўся з разьведкі.

Хто меў рацыю з нас, хто паразу цярпеў?

Не спазнаць — мы ня скончылі спрэчкі.

Стала мне не хапаць яго толькі цяпер,

Калі ён не вярнуўся з разьведкі.

Ён маўчаў неўпапад і ня ў такт падпяваў,

Пра сябе гаварыў мала й рэдка,

Ён мне спаць не даваў, ён на золку ўставаў,

А цяпер — не вярнуўся з разьведкі.

Стала пуста цяпер — ды не той прыгавор…

Двох было нас — я раптам засьведчыў!..

Для мяне — быццам хваля накрыла касьцёр.

Гэта ён не вярнуўся — разьведчык.

Вось прарвалася, быццам з палону, вясна.

Памыліўшыся, клікнуў я ў кветкі:

«Сябра, кінь пакурыць!» — а ў адказ цішыня:

Ён ужо не вярнуўся з разьведкі.

Нашы мёртвыя нас не пакінуць зь бядой.

Хто загінуў — цяпер вартавыя…

Абмываецца лес небам, быццам вадой,

Моўчкі дрэвы стаяць векавыя.

Нам і месца ў зямлянцы хапала раней,

Нам і час працякаў неўзаметкі…

Аднаму ўсё цяпер, — толькі мроіцца мне:

Гэта я не вярнуўся з разьведкі.