Я не падману: вершы, песні, балады

Сам вінаваты — льлю сьлязу і вохкаю:

У каляіну я ўсьлізнуў глыбокую.

Я мэты прызначаў раней на выбар сам,

Цяпер жа з каляіны мне ня выбрацца.

Крутыя коўзкія краі

У гэтых брудных каляін!

Каляіна віецца зьмяёй.

Хутка лопне цярпеньне маё!

І кляну я: каб гэтак ён жыў,

Хто яе для мяне пралажыў!

Але ж чаму мне ўсё ня ў тон — нахабны я!

Умовы ў каляіне той нармальныя:

Ніхто ня стукнець, не прытрэць — ня скардзіся!

І ўперад, калі ласка, едзь — ня ўпарціся!

У каляіне хоць сьпявай:

Хапае ежы і пітва!

І я хутка сябе астудзіў:

Не адзін я сюды заблудзіў!

Кола ў кола трымай — не трасе! —

І даедзеш туды, куды ўсе!

Вось нехта выбрыкнуў-паўстаў: «А ну, пусьці!»

І з каляіны драцца стаў па дурасьці.

Да дна запас ён папаліў цяпла душы —

І паляцелі клапаны і ўкладышы!

Ды скарабаціў ён краі

І каляіну пакрывіў!

Вось яго абрываецца сьлед…

Дзівака адкульнулі ў кювет,

Каб ён заднім ня мог замінаць

Па чужой каляіне імчаць.

І да мяне прыйшла бяда — старцёр заеў!

Цяпер жа гэта не язда, а ёрзаньне!

І трэба б выйсьці, падштурхнуць — няспрытна мне.

Мо, дапаможа хто папхнуць ды й выцягне?

Не прычакаць падмогі, не —

Чужая каляіна мне!

Распляваўся б я глінай і ржой

З каляінаю гэтай чужой!

Але тым, што яе паглыбляў,

Я і ў задніх надзею адняў.

Праняў мяне халодны пот да костачкі!

І я ўзабраўся на капот, маркотненькі.

Гляджу — размылі ручаіны кволы яр.

Там выезд бачу з каляіны — вольны я!

З-пад колаў гразьзю я плюю

На каляіну не сваю!

Гэй ты, задні! Рабі, як і я!

Гэта значыць — ня трэба за мной!

Каляіна тут — толькі мая!

Выяжджай каляінай сваёй!..