Беларуская мова

Апавяданні сярэдзіны вясны

(Пераклад з расейскай Наталлі Давыдоўскай)

— Адсюль цудоўныя краявіды, — сказала Насця, калі яны з Дзімам залезлі на дах дванаццаціпавярховіка. — Я люблю сюды прыходзіць.

Дзіма паглядзеў уніз, і ў яго закружылася галава.

— Я баюся вышыні, — сказаў ён, учапіўшыся рукамі ў парапет.

— І я баюся. Але тут усё роўна файна.

Дзіма адышоў ад краю.

— А на гэтыя дахі наогул можна лазіць? — спытаўся ён. — А раптам нам штраф дадуць?

— Хто?

— Ну, я не ведаю. Супрацоўнікі ЖЭСа, напрыклад, ці міліцыя. Нельга ж, напэўна, каб усё па дахах лазілі.

— Безумоўна, нельга. Бо так можна напалохаць Карлсана. Ён тады паляціць і не вернецца.

— Што?

— Я пажартавала.

— А-а-а…

Насця паглядзела на гадзіннік.

— Поўнач! Пятнаццатага красавіка прыйшло! Самая сярэдзіна вясны! Адчуй! Зараз так пахне момантам, сапраўдным момантам!

— Клеем?

— Дзіма, не смяшы мяне! Я магу незнарок пакаціцца ад смеху! Будзеш потым мой банцік ад асфальту адшкрабаць.

— Які банцік? У цябе ж кароткія валасы.

— Я жартую! Проста мне весела! Вясна!

— Мне трэба дадому, — сказаў Дзіма, — заўтра на працу з раніцы. Паперы важныя прыйдуць.

— А віно? Мы ж узялі віно, каб сярэдзіну вясны святкаваць.

Дзіма нахіліўся і дастаў з дыпламата пакет віна. Патрымаў яго ў руках, затым паставіў на парапет перад Насцяй.

— Я не буду, — сказаў ён, — забірай сабе. Сярэдзіна вясны — гэта крута, але мне насамрэч трэба ісці.

Я нудзіўся ў чарзе ў платную прыбіральню і думаў пра тое, што яна ніколі не скончыцца. Перада мною стаялі два хлапцы. Па белых кашулях, запраўленых у чорныя штаны, востаносых бліскучых туфлях і асабліваму выразу твараў я пазнаў у іх банкаўскіх супрацоўнікаў. Хто-хто, а я з такімі тыпамі сутыкаўся. Адзін з іх пра нешта апавядаў іншаму:

— Я ёй кажу: пайшлі ў якую рэстарацыю прыстойную, я плачу. А яна мне: “Хачу на дах — і ўсё”. Я з бабамі з інтэрнэту не першы раз сустракаюся, але гэтая зусім нейкая ненармальная. Ну я з ёю і палез…

Далей я не слухаў. Звычайная гісторыя двух людзей, якія вырашылі выпаўзці насустрач адзін аднаму, ды нешта не склалася. Колькі такіх сітуацый у мяне самога было!

Калі падышла чарга, я нагнуўся да акенца, працягваючы грошы, і ўбачыў дзяўчыну. Сказаць, што я быў ашаломлены, — нічога не сказаць. Дзяўчына ў акенцы была не проста прыгожай, яна была прыўкраснай. Крыху бледны твар, цёмныя валасы і вялізныя зялёныя вочы. На грудзях вісеў бэджык з яе імем — Юля. Я забыўся, навошта прыйшоў, і стаяў, разявіўшы рот і перамінаючыся з нагі на нагу. Тым часам Юля працягнула руку з тонкім прыгожым запясцем і спрытна выцягнула з майго кулака 600 рублёў.

— Наступны, — сказала яна. Я прайшоў далей і ўжо спіною пачуў, як алкаш, што стаяў за мною, шчыра здзіўляўся: “Што такая красуня робіць у гэтай прыбіральні?”

Я выйшаў на вуліцу і паглядзеў на таблічку, дзе быў напісаны час працы ўстановы, і ўжо ў той самы вечар стаяў каля прыбіральні з букетам невядомых кветак, купленых у выпадковай бабулькі на выхадзе з метро.

Калі з’явілася Юля, я падышоў да яе і працягнуў кветкі. Яна прыняла букет без асаблівага здзіўлення і дазволіла себе праводзіць. Яна жыла непадалёку, і мы пайшлі пехатою па сухіх красавіцкіх вуліцах.

— Паслухайце, Юля. Я разумею, гэта, напэўна, вельмі недалікатнае пытанне, але тым не менш. Як вы здолелі знайсці такую працу? — нарэшце спытаўся я.

Яна адказала не адразу. Дастала з сумачкі цыгарэты, запаліла.

— Гэта ўсё размеркаванне. Я скончыла універсітэт, і мяне на два гады размеркавалі сюды адпрацоўваць грошы, якія патраціла дзяржава на маю адукацыю.

Я здзівіўся:

— А на якой спецыяльнасці вы вучыліся?

— Бюджэтаванне і кіраванне патокамі.

Я не ведаў, пра што яшчэ спытацца, і таму задаў зусім дурацкае пытанне:

— Вам падабаецца ваша праца?

— Нічога так, — адказала Юля, — я ўжо звыклася. Канечне, дах крыху зносіць. Уявіце: з раніцы да вечара прасядзець у прыбіральні. Але цярпець можна. Лепш, чым у чарнобыльскай зоне працаваць, ці ў вёсцы. Хоць часам здаецца, што маладосць так і пройдзе ўся ў прыбіральні. Цікава, праўда?

Я асмялеў:

— Можа, мы заўтра сходзім куды-небудзь разам? У кіно, напрыклад.

— Цудоўна! — узрадавалася Юля. — Я вельмі люблю фармат “Чатыры на чатыры”. Заходзьце па мяне пасля працы.

Мы дамовіліся, што я абавязкова зайду, і развіталіся.

— Што ты зараз робіш? — спытаўся Паша ў Косціка, калі скончыліся пары.

— Не ведаю.

— Ідзем піва піць?

— Давай, сёння бацькі як раз грошай падкінулі.

— Тады паехалі ў цэнтр.

На метро яны дабраліся да Нямігі, купілі піва і выйшлі да Свіслачы.

— Ну, давай за нас! — сказаў Паша. Косцік зрабіў некалькі глыткоў.

— Усё-ткі нармалёвае піва “Аліварыя”, — сказаў Паша, закурваючы. — Адзінае з беларускіх, якое піць можна.

— Я не ведаю.

— Ну так, ты ж у нас зусім нядаўна піць пачаў.

— Спойваеш ты мяне.

— А хулі, трэба бухаць, пакуль малады, пакуль першы курс. Потым калі яшчэ пабухаеш?

— Я зараз лепш бы з дзяўчынай быў, чым бухаў.

Паша засмяяўся.

— Слухай, у цябе з бабамі зусім ніяк, ці што?

— Ніяк, — прызнаўся Косцік. — Сустракаўся з адной, калі мне яшчэ семнаццаць было. Яна мяне выратавала, можна сказаць. Паабяцай, што нікому не раскажаш..

— Ну ты мяне крыўдзіш, — абурыўся Паша.

— Я ў шаснаццаць год клятву сабе даў. Я быў тады такі ж адзінокі, як зараз. Карацей, я вырашыў, што калі да васемнаццаці год у мяне не будзе ніводнай дзяўчыны, то на свой дзень народзінаў я адкуль-небудзь саскочу. Ці мала высокіх дахаў? Яна якраз з’явілася, калі два месяцы заставалася.

— І ты, дэбіл, што, рэальна скочыў бы?

— Не ведаю, галоўнае, што нават думаць пра гэта не давялося

— Ну і як яна?

— Яна файная была. Але мы з ёй проста цалаваліся. Потым праз месяц яна пераехала з бацькамі на Украіну. Мы яшчэ перапісваліся крыху.

— І што, з таго часу — нікога?

— Нікога.

— Бедалага.

Косцік адкрыў новую бутэльку.

— Сваякі жартуюць, што на мяне дзяўчаты вешаюцца. Прыходжу ў госці, і бабуля мною ганарыцца. Паўтарае пастаянна, што я высокі і прыгожы брунет. Ад дзяўчат адбіцца не магу, напэўна. А што я ёй скажу?

— Скажы, што ўсе дзяўчаты — у мяне, маленькага бландына.

Паша так гучна засмяяўся, што літаральна складваўся напалам. Косцік сумна пазіраў на яго. Паша і праўда быў значна меншага росту, аднак бландынам назваць яго можна было толькі з вялікай нацяжкай. Яго валасы былі нейкага бруднага саламянага колеру, нібыта нехта выцягнуў са стога шматок саломы. У Мінск Паша прыехаў вучыцца з Бабруйска. Косцік дрэнна ўяўляў, дзе гэта. І ўсё роўна з дзяўчатамі Паша меў куды больш прыязныя адносіны, чым ён, высокі брунет са сталіцы.

— Ведаеш, — сказаў Косцік. — Ёсць такі жарт: калі ў цябе няма дзяўчыны, значыць, у некага іх дзве.

— Не пераймайся, — сказаў Паша. — Яшчэ сустрэнеш сваю.

— Сёння ідзем у інтэрнат, — сказаў Паша Косціку на перапынку. — Пазнаёмлю цябе з бабамі. Можа, і западзеш на якую. Там і нармальныя ёсць.

Косця захваляваўся. Не кожны дзень выпадала яму знаёміцца з дзяўчатамі, а можа нават і ўразіць іх чым-небудзь. Рэшту дня ён правёў як на іголках, дакучаючы Пашы пытаннямі пра сённяшні вечар.

Па дарозе да студэнцкага інтэрната яны зайшлі ў краму. Паша купіў дзве бутэлькі гарэлкі і двухлітровы пакет апельсінавага соку.

— А віно браць будзем? — спытаўся Косцік.

— Не забывайся, куды ідзеш, — адказаў Паша. — Гэта табе інтэрнат, а не рамантычная вячэра.

Яны зайшлі ў будынак і пакінулі студэнцкія білеты у вахцёркі, а потым падняліся на трэці паверх. У пакоі іх сустрэў хлопец у спартовых штанах і тапках. Хлопца звалі Лёха, гэта быў ягоны пакой. Лёха растлумачыў, што жыве з суседам-завучкам, і таму ў звычайны дзень пры ім не разгуляешся, але сёння сусед нарэшце зваліў дадому і можна рабіць, што хочаш.

Лёха пайшоў пазваць дзевак. Паша тым часам выкладваў з заплечніка на стол гарэлку і сок.

— Яны што, праўда будуць гэта піць? — спытаўся Косцік.

— А куды яны дзенуцца? Ты што, тупы?

Вярнуўся Лёха. За ім у пакой зайшлі дзе дзяўчыны. Іх твары падаліся Косціку знаёмымі. Напэўна, бачыў ва ўніверы. Адна была вышэйшая, цёмнавалосая, уся нейкая вуглаватая. Другая — фарбаваная бландзінка з формамі. Не сказаць, каб прыгажуні, але нічога. Косця прыкінуў і вырашыў, што першая яму падабаецца больш, і таму абрадаваўся, калі яна села побач з ім на ложак. Бландзінка прымасцілася побач з Пашам, Лёха сеў на крэсла.

Паша разліў гарэлку па шклянках. Косцік дадаў у сваю соку, астатнія не разбаўлялі.

— Ну, за сустрэчу! — сказаў Паша, і яны гучна стукнуліся.

Размаўлялі ні пра што. Абмяркоўвалі выкладчыкаў, нейкія даўно прамінулыя п’янкі, расказвалі анекдоты. Косцік згадаў дарэчы некалькі смешных гісторый, якія вычытаў у Інтэрнэце. Калі ён чарговы раз сказаў “Інтэрнэт”, Лёха здзівіўся:

— Ты што, зусім адтуль не вылазіш?

— Косцік там з дзяўчынкамі знаёміцца, — сказаў Паша.

Косцік раззлаваўся. Па-першае, Паша сказаў гэта вельмі пагардліва, па-другое, яму не хацелася, каб дзяўчыны падумалі, нібыта ён яшчэ не знаёмы з усімі, хто яму патрэбен.

— Ды ідзі ты!..

— Фігня твой інтэрнэт, — гучна пачаў Паша. — Не разумею, што ты там знайшоў. Я наогул не ведаю, што там і як, а ты зусім з глуздоў з’ехаў. Кажуць, там толькі самыя страшныя бабы сядзяць. Тыя, каго так ніхто не хоча. І яны там сабе мужыкоў шукаюць, бо іх ніхто не бачыць. А яшчэ там мужыкі сядзяць пад выглядам баб і такіх прыдуркаў, як ты, разводзяць. Кідай ты гэтую справу!

— Нічога не страшныя. Такія, як і паўсюль.

— Тады навошта табе гэты галімы комп? Толькі грошы і час адбірае.

— Ды ну цябе, нічога ты не разумееш.

Настрой у Косціка сапсаваўся. Ён павярнуўся да цёмнавалосай і паспрабаваў пачаць размову.

— Ты любіш чытаць?

— У школе не любіла, а зараз чытаю, што сябры даюць.

— Ааа. І што, напрыклад?

— Ну, Данцова там, Каэльё.

— Каэльё?

— Ага, я «Алхіміка» прачытала, мне вельмі спадабалася. Я лічу, што гэта вельмі мудрая кніга.

Косціка перасмыкнула.

— А музыку ты якую слухаеш?

— Я не вельмі музыку люблю, у асноўным слухаю радыё.

Косцік паглядзеў направа. Паша ўжо схапіў бландынку за каленка.

— А фільмы табе якія падабаюцца? — працягнуў Косцік.

— Розныя, камедыі ў асноўным.

Пра што пытацца далей, Косцік не ведаў.

— Пайшлі пакурым, — сказаў яму Паша, падымаючыся з ложка.

Яны выйшлі на калідор і запалілі цыгаркі.

— Ты ведаеш, у чым твая праблема? — спытаўся Паша, гледзячы Косціку ў вочы.

— Ну скажы.

— У тым, што замест таго каб проста паспрабаваць выябаць дзеўку, ты стараешся спачатку выябаць ёй мазгі. Нахер табе ведаць, якую яна музыку слухае, якія фільмы глядзіць, якія кнігі чытае? У цябе што, не стаіць без усёй гэтай хуйні?

— Ды ладна табе, — прамармытаў Косцік.

— Прасцейшым трэба быць, разумееш? Прасцейшым.

— Паспрабую, — паабяцаў Косцік і яны вярнуліся ў пакой.

— Прыкінь, я ўчора па мордзе атрымаў ад сяброўкі, — паскардзіўся Ваня і пачасаў шчаку.

— Ад якой яшчэ сяброўкі?

— Ты яе не ведаеш. Мы з ёй проста сябруем, у кіно ходзім. Размаўляем. У яе нават нехта ёсць, напэўна. Мы сядзелі ўчора на лаўцы, віно пілі. Вясна там, сонейка, птушкі. Раздавілі ўжо пакет на дваіх, і тут бачу я — а ў яе позірк такі асаблівы. Нібыта хоча, каб я яе абняў. Ну ты ж ведаеш, я заўсёды па вачах бачу, калі дзеўкі гэтага хочуць. Ні разу не памыліўся. Ну і палез я да яе з рукамі, а яна мне як заляпіла…

Ваня зноў памацаў шчаку.

— Я калі зараз думаю, што ж гэта наогул было, то разумею, што вочы ў яе проста касыя былі. Звычайны п’яны позірк. І ў тых, што да яе, — таксама. Бухія яны ўсе былі. Проста мне шанцавала.

— Заходзь, — сказала Ліза. — Можаш не разбувацца, у нас рамонт.

Дзіма асцярожна пераступіў парог.

— Пайшлі ў мой пакой. Хаця і там не вельмі.

У пакоі Дзіма агледзеўся. Канапа ў куце была накрытая поліэтыленавай плёнкай з белымі разводамі, на акне не было фіранак. У голай празрыстасці шкла было нешта настолькі няўтульнае, што Дзіма паморшчыўся. Пустая шафа ля сцяны была расчынена, побач на падлозе валяліся кнігі.

— Што я табе павінна аддаць, кажаш? — спыталася Ліза.

— Каэльё і Муракамі.

— А, ну так!

— Дарэчы, як табе?

— Нармальна. Праўда, нічога асаблівага.

— А мне спадабалася, — сказаў Дзіма. — Вельмі лёгка чытаецца. Ведаеш, пасля працы мазгі зусім не вараць, не кожная кніжка падыйдзе.

— Ну так. А ты па-ранейшаму ўвесь у працы?

— Не пачынай.

— Ды я так. Цяпер ужо якая розніца?

— Яны замоўклі.

— Чым зараз займаешся? — спытаўся Дзіма.

— Ды нічым асаблівым. На шэйпінг хіба што запісалася, хачу добра выглядаць.

Дзіма паглядзеў на Лізіны абцягнутыя блузкай грудзі. “Як ні круці, — раптам падумаў ён, — калісьці я дакранаўся да гэтых грудзей, падабаецца ёй гэта або не”. Потым ён пачаў думаць, што чалавечая скура пастаянна абнаўляецца і, напэўна, у Лізы ўжо зусім іншыя грудзі, а тыя, што былі, больш не існуюць. І што наогул ніводзін міліметр Лізінага цела больш нічым не звязаны з ім. Яму зрабілася сумна.

— Пра што задумаўся? — спыталася Ліза.

— Ды так. Дарма мы ўсё ж расталіся. Ты была самай лепшай. Навокал зараз адны вар’яткі. На дахі цягаюць, хочуць невядома чаго.

— Ты паскардзіцца мне прыйшоў?

— Прабач.

— Не бядуй, яшчэ сустрэнеш сваю. На мне свет клінам не сышоўся.

Косцік і Паша дапівалі чарговую бутэльку піва ў Косціка дома на кухні.

— Пайшлі пакурым, прапанаваў Паша, — і яны з бутэлькамі ў руках выйшлі ў пад’езд да смеццепровада.

— Мне ўжо добра, —прызнаўся Косцік і пахіснуўся.

— Дык і не павінна быць дрэнна, — засмяяўся Паша. — Глядзі толькі не наклюкайся зноў, як у інтэрнаце.

— Ну колькі ўжо можна нагадваць?..

— Ну а што? Як налёг тады на гарэлку, дык ледзь я цябе потым да хаты дацягнуў.

— Ай!..

Паша зацягнуўся і агледзеўся.

— Часам здаецца, што каля гэтага смеццепровада ўся маладосць і пройдзе, — пажартаваў ён.

— Добра, што ты да мяне часта заходзіш, — адказаў Косцік. — Мы ж сябры.

— Так, сябры. І ведаеш, ніводная баба сяброў табе не заменіць.

— Ага.

— Ну сам мяркуй, ці зможаш ты калі-небудзь нармалёва пабухаць з бабай?

— Не, — згадзіўся Косцік.

— А ці ж баба зразумее цябе так добра, як сябар?

— Мабыць, не.

— Ну вось бачыш…

Паша схіліўся да Косцікавага вуха:

— Я табе больш скажу: бабы — гэта зло, а ўсё зло — ад баб. Галоўнае — сябры.

— Я згодзен, — сказаў Косцік. Яму зрабілаяся раптам вельмі добра. Добра і лёгка.

— Правільна, ну гэтых баб. Давай лепш вып’ем за сяброў.

— Мяне цікавяць тры рэчы, — адказала яна на маё прывітанне ў асьцы. — Якога ты росту? Ці вялікі ў цябе жывот? Ці ёсць на тваёй галаве хоць якая расліннасць? Калі адкажаш правільна на ўсе тры пытанні, у цябе будуць вялікія шанцы на знаёмства са мною. І ніяк інакш.

Я здзівіўся. Пачатак нашай размовы быў вельмі незвычайным.

— Ты пра гэта ва ўсіх пытаешся? Я сярэдняга росту, дзесьці метр семдзесят восем, жывот у мяне зусім звычайны, а на галаве ёсць валасы, праўда, даўно не стрыжаныя. Але ж гэта нам не перашкодзіць?

— Усё выдатна, хлопчык! Ты — проста бальзам на маю душу. Навокал адны маленькія, лысыя, пузатыя вычварэнцы. Спадзяюся, ты мне не хлусіш.

Так мы з ёю і пазнаёміліся. У той жа самы вечар мы вырашылі ўбачыцца і дамовіліся сустрэцца каля нулявога кіламетра.

Яе звалі Насця, мы бадзяліся з ёю па цёплых вуліцах і пра нешта гутарылі.

— Нешта мы ўсё кругамі ходзім, — сказала яна раптам. — Ты хочаш закружыць мне галаву?

Так шпацыруючы, мы падышлі да “Белай вежы”.

— Пачынаем лічыць, — сказала Насця. — Вось глядзі: адзін, другі, трэці, чацвёрты…

— Хто?

— Ну як гэта хто? Пытанні ў цябе. Маленькія, лысыя вычварэнцы. Тут іх натуральны арэол існавання, тут іх цэлыя статкі. Кыш! Кыш! — раптам замахала рукамі Насця.

Я ашалела глядзеў на яе.

— Ну добра, пайшлі далей. Усё роўна яны нікуды адсюль не падзенуцца, дарма толькі нервы трапаць з імі.

— А можа, яны ўсё ж разбегліся б?

— Не, ты што. Ёсць такія рэчы, якіх ты не можаш змяніць. Гэтым светам кіруе нешта нізкае, пражорлівае і пачварнае — гэта аснова. Ты яе ніяк не зрушыш, колькі вецер ні ганяй.

Мы дайшлі да нейкай лаўкі.

— Давай пасядзім, — сказала Насця.

Мы селі.

— Выпіць было б нядрэнна, — сказаў я раптам.

— У мяне ёсць, — адказала Насця. Яна расшпіліла свой заплечнік і дастала адтуль пакет віна.

— Ого, — здзівіўся я. — Ты да ўсіх так на першае спатканне прыходзіш?

— Не, ты што. Проста так атрымалася.

Мы адкрылі пакет і пачалі піць віно.

— Глядзі, яны не рухаюцца! — раптам паказала Насця пальцам на неба.

— Хто?

— Хмары. Яны стаяць на месцы. Чаму?

— Можа, іх проста нічога не кранае?

Насця засмяялася.

— Можа. А давай на іх дзьмуць. Раптам яны зрушацца з месца?

— Давай.

Мы набралі ў лёгкія паветра і пачалі дзьмуць на хмары.

Косцік і Паша разам са сваімі аднагрупнікамі Сяргеем і Віцем сядзелі і пілі піва.

— Ну, давайце за нас, — падняў Паша ўверх бутэльку “Крыніцы”.

Яны ў чатырох стукнуліся. Косцік глынуў.

— Вось што дзіўна, — сказаў ён. — Я раней зусім нічога не піў, а зараз — амаль кожны дзень. Я нават ужо не ведаю, ці то я заўсёды напіваюся, ці проста часам цверазею. Раблю першы глыток і разумею: я вярнуўся.

— Куды? — спытаўся Паша.

— Не ведаю. Нібыта аднекуль пайшоў, а цяпер вярнуўся. Вечары — як у тумане нейкім. І раніцай, ведаеш, прасветлена так.

— Ну ты даеш, — сказаў Сяргей. — Цябе гэта напружвае, ці што?

— Не ведаю. Так можна ўсё на свеце прапіць.

— А што яшчэ рабіць у гэтым жыцці?

— Не ведаю, ёсць, напэўна, у жыцці нейкі сэнс.

— Ніякага сэнсу ў жыцці няма, — сказаў Віця.

— Тады чаму ты самагубствам жыццё не скончыш? — спытаўся Паша.

Віця задумаўся:

— Напэўна, з-за бацькоў. Для іх жа гэта будзе гора.

— Ну так, — сказаў Сяргей. — Я таксама жыву толькі з-за бацькоў. А інакш навошта?

— Добра, — сказаў Паша. — Раз вы такія разумныя, то давайце вып’ем за бацькоў.

— Давайце нап’емся за бацькоў, — прапанаваў Косцік.

І яны напіліся.

Косцік і Ліза сядзелі на лаўцы перад універам і моўчкі курылі. Толькі што яны правалілі залік па вышэйшай матэматыцы і цяпер з тугою глядзелі на дванаццаціпавярховы будынак альма-матэр.

Ліза кінула тонкі фільтр у сметніцу і пацягнулася па новую цыгарэту.

— Я на выходныя дадому хацела паехаць, а зараз давядзецца ўсё па-новаму вучыць. І цяпер жа ўжо не спішаш.

— А я ўсё роўна спісваць ніколі не ўмеў, — прызнаўся Косцік. — Крыўдна, што адны мы з усёй групы не здалі.

— Вось табе і майскія святы. Як дура, буду сядзець у чатырох сценах з інтэграламі, пакуль усе гуляць будуць.

— А мне дык і гуляць не вельмі хочацца. Нейкая мутная вясна ў гэтым годзе. Чакаеш нечага вечна, чакаеш, спадзяешся…

— Ай, і не кажы…

Косцік задраў галаву ўверх і зацягнуўся.

— Мне дык наогул часам хочацца з даха нашага ўнівера скочыць, — сказаў ён.

— Я таксама пра гэта думала, — здзіўлена адказала Ліза. — А вось табе чаму хочацца?

Косцік задумаўся. Што ёй адказаць? Парызнацца, што самотны? Што адчувае сябе няўдачнікам па жыцці? Ды яшчэ і гэты залік правалены…

— Ну… вось хочацца часам проста так. А табе?

— І мне проста так, — сказала Ліза.

І яны засмяяліся.