Hamleto, Reĝido de Danujo

SPIRITO (sub la tero). Ĵuru!

HAMLETO Ripozu, ho, spirito malfeliĉa!Kaj nun, sinjoroj, mi min rekomendasAl vi kun mia tuta amikeco.Kaj ĉion, kion mi, malriĉa, povasAl vi alporti aman kaj amikan,Kun Dia help’ al vi mi ne rifuzos.Ni iru! Kaj denove mi vin petas,La fingron ĉiam tenu sur la buŝo!Ni vivas en terura tempo! Ve,Ke mi naskiĝis esti la punanto!Nu, venu do! Ni iros ĉiuj kune.

(Ĉiuj foriras.)

AKTO II

SCENO I

Ĉambro en la domo de Polonio. Eniras Polonio kaj Reinhold.

POLONIO Jen tiujn ĉi paperojn kaj la mononAl li transdonu!

REINHOLD Jes, sinjoro, bone.

POLONIO Sed antaŭ ol viziti lin, vi farosPrudente, se vi bone eldemandosPri la konduto lia.

REINHOLD Efektive,Mi mem intencis tion fari.

POLONIO Bone!Tre bone! Antaŭ ĉio vi demandu,Kielaj Danoj loĝas en Parizo,De kia speco, kiel ili vivas,Kun kiu kaj en kiaj societoj; Se per demandoj tiel deflankiĝajVi vidos, ili konas mian filon,Vi venos pli proksime al la celo,Ol per demandoj rektaj. Agu, kvazaŭVi konus lin nur iom, malproksime;Ekzemple: «Ha, mi konas lian patron,Kaj lian familion, eĉ lin memMi iom konas». Ĉu vi min komprenas?

REINHOLD Ho, jes, sinjoro!

POLONIO «Eĉ lin mem», vi diros,«Sed nur malmulte; se mi ne eraras,Li estas tre sovaĝa, faras tionKaj tion...» nun vi povas lin kulpigiPer plej diversaj elpensitaj faktoj;Nur ne per ia malbonaĵo, kiuAl li alporti povus malhonoron!Ho, nur ne tion! Gardu vin de tio!Nur tiajn faktojn, kiuj ordinareJunecon akompanas.

REINHOLD Nu, ekzempleLudado...

POLONIO Jes! drinkado, duelado,Insultemeco, aŭ malpacemeco,Eĉ petolado kun virinoj.

REINHOLD TamenĈu tio jam ne estos malhonoro?

POLONIO Ho, ne, se vi nur lerte ĝin esprimos.Ne diru, ke li estas tute sklavoDe volupteco; ne, prezentu liajn mankojn En tia lumo, ke ili aperuKiel makuloj nur de libereco,Esprimoj de flameco de l’ spirito,Ekboloj de senbrida juna sango.

REINHOLD Sed, ho, sinjoro...

POLONIO Kial tion fari?

REINHOLD Jes, mi dezirus scii, kia celo...

POLONIO Nu, vidu, mia plano estas tia,Kaj mi esperas, ke ĝi bone fruktos:Se vi sur mian filon tiel ĵetosLa makuletojn, tiam diligenteAtentu! Se kunparolanto viaLa junan homon iam vidis kulpanEn la malvirtoj ĵus nomitaj, tiam,Ho, kredu, li en tia manieroAl vi sin turnos: «Jes, sinjoro mia»,Aŭ «jes, amiko», aŭ «jes, estimata»,Aŭ kiel ajn en tiu lando estasLa form’ uzata de ekparolado...

REINHOLD Nu, bone.

POLONIO Kaj li poste faros tiel:Li faros... jes... kion mi volis diri?..Mi volis ion diri... Al diablo!Nu, kie do mi haltis? He?

REINHOLD Vi haltisĈe l’ vortoj «li en tia manieroAl vi sin turnos»

POLONIO Ha! Al vi sin turnos.Li turnos sin al vi: «Jes, mi lin konas,Sinjoron tiun vidis mi hieraŭ,Aŭ antaŭ kelka temp’, aŭ kiam ajn;En tia aŭ tiela societo;Li tie efektive alte ludis,Li tie estis en malsobra stato,Li tie sin batadis kun kolegoj»;Aŭ «mi lin vidis, kiam li enirisEn domon de virinoj de malĉasto»;Aŭ tiel plu. Kaj tiam vi rimarkos,Ke via kaptileto la mensogaAlkaptis la ezokon de la vero;Kaj tiel ni, sprituloj, ĉiam povasPer anguletoj kaj per artifikoj,Per kurba voj’ al rekta celo veni;Kaj tiel vi laŭ mia klarigadoFacile elesploros mian filon.Ĉu vi komprenis bone?

REINHOLD Jes, sinjoro.

POLONIO Kaj nun kun Dio iru! Bonan vojon!

REINHOLD Sinjor’...

POLONIO Vi ankaŭ mem lin elobservu,Per la rilat’ al vi.

REINHOLD Mi ĉion faros.

POLONIO Ke li nur diligente muzikadu!

REINHOLD Tre bone. Mi salutas!

POLONIO Nu, adiaŭ!

(Reinhold foriras. Eniras Ofelio.)

POLONIO Nu, kio, Ofelio? Kio nova?

OFELIO Ha, estimata patro! De teruroMi tuta tremas!

POLONIO Kio do fariĝis?

OFELIO En mia ĉambro sidis mi, kudrante,—Subite venas la reĝid’ Hamleto,Kun disŝirita vesto, sen ĉapelo,La ŝtrumpoj disligitaj kaj malpurajSenorde pendas sur la maleoloj;Tre pala, kun piedoj skuiĝantaj;Kun vido tiel plena de teruro,Kvazaŭ li venus ĵus el la infero,Por antaŭdiri ian teruregon.

POLONIO De am’ al vi li eble freneziĝis?

OFELIO Sinjoro, mi ne scias, sed mi timas,Ke tiel estas.

POLONIO Kion do li diris?

OFELIO Li prenis mian manon kaj ĝin premis,Kaj poste sin retiris kaj, tenanteLa duan manon super la okuloj,Li rigardadis sur vizaĝon mianKun tia atenteco, kvazaŭ volus Li pentri ĝin. Li tiel longe staris;Kaj fine, ekskuinte mian manon,Tri fojojn balancinte sian kapon,Ekĝemis li kun tia sopirecoKaj tia profundeco, kvazaŭ volusLi kun la ĝemo fini sian vivon.Kaj poste li min lasis iri for,Kaj ankaŭ mem foriris, sed la kaponAnkoraŭ ĉiam tenis li turniteAl mia flanko, ĝis li malaperis.

POLONIO Sufiĉe! Venu! al la reĝ’ ni iru!Ĝi estas freneziĝo de la amo;La amo ruinigas la amanton,Kondukas al decidoj malesperaj,La homon ofte ĝi turmentas pli,Ol ĉiuj la pasioj en la mondo.Bedaŭras mi la princon! Ĉu vi ebleAkceptis lin jam tro maldelikate?

OFELIO Ne, kara patro; laŭ ordono viaMi nur de li leterojn ne akceptisKaj malpermesis vizitadi min.

POLONIO Nu, tio ĉi lin certe frenezigis.Bedaŭras mi jam mian severecon.Mi pensis ja, ke li nur petoladasKaj volas pereigi vin. Ho, Dio,Ho, mia malbenita suspektado!Ni, maljunuloj, havas la kutimonTro malproksime peli la singardon,Kiel junuloj ofte tro suferasJe absoluta manko de singardo.Ni iru al la reĝo! La konfeso Ne plaĉos al la reĝo, sed pli multeLin kolerigus la kaŝado. Venu!

(Ambaŭ foriras.)

SCENO II

Ĉambro en la palaco. La reĝo, la reĝino, Rosenkranz, Güldenstern kaj korteganoj.

REĜO Ni vin salutas, nia RosenkranzKaj nia Güldenstern! Ne sole vidiNi volis vin, sed ankaŭ la bezonoDe viaj servoj igis nin vin voki.Vi aŭdis jam pri la metamorfozoDe la reĝid’ Hamleto: nek ekstereKaj nek interne li similas nunAl tio, kio li antaŭe estis.La kaŭzon, kiu, krom la patra morto,Al tia stato nun lin alkondukis,Ne povas mi diveni. Nun mi petasVin ambaŭ, kiuj tutan la juneconKun li pasigis kune kaj tre boneLin konas,—vin mi petas, volu restiTra kelka tempo en palaco nia,Penadu lin altiri al amuzojKaj ĉe okazoj esploradu lerteLa kaŭzon, kiu premas lin kaŝite.Se konos ni la kaŭzon, ni jam povosKuraci lin.

REĜINO Sinjoroj miaj karaj,Pri vi li tiel ofte paroladis,— Mi scias, li vin amas pli, ol ĉiujn.Se vi konsentos fari la komplezonAl ni kaj ĉe ni resti kelkan tempon,Por helpi al la malfeliĉo nia,Ni rekompencos la viziton vianPer plej konvena reĝa rekompenco.

ROSENKRANZ Vi havas rajton, viaj reĝaj moŝtoj,Al ni ordoni. Vi ne devas petiPri tio, kio estas nia ŝuldo.

GÜLDENSTERN Obeos ni kaj ambaŭ ni promesasLaŭ ĉiuj fortoj servi akurateAl viaj reĝaj moŝtoj.

REĜO Ni vin dankas,Ho, karaj Rosenkranz kaj Güldenstern!

REĜINO Mi dankas vin, ho, karaj GüldensternKaj Rosenkranz! Vizitu plej rapideHamleton, mian filon malfeliĉan.Kaj iu el la korteganoj iruSinjorojn akompani al Hamleto!

GÜLDENSTERN La Plejpotenca faru nian venonPor li saniga!

REĜINO Dio volu! Amen!

(Rosenkranz, Güldenstern kaj kelkaj korteganoj foriras. Venas Polonio.)

POLONIO Afabla reĝo! Jam el NorvegujoRevenis la senditoj kun sukceso.

REĜO Vi ĉiam estis patro de agrablajSciigoj.

POLONIO Ĉu ne vere, mia reĝo?Jes, kredu, mia reĝo, mi dediĉasLa tutan mian kapon kaj animonPost mia Dio nur al mia reĝo.Kaj nun mi pensas—se la cerbo miaNe ĉesis sur vojeto de prudentoSukcese ĉasi—ke la veran kaŭzonDe l’ freneziĝo de l’ reĝid’ mi trovis.

REĜO Ho, diru! Mi rapide volas aŭdi!

POLONIO Aŭskultu antaŭ ĉio la senditojn;Kaj mia bona scio al vi estuPostmanĝo al festeno la agrabla.

REĜO Nu, bone, alkonduku la senditojn! (Polonio foriras.)Li diras, ho, Gertrudo mia kara,Ke trovis li la kaŭzon de malsanoDe via filo.

REĜINO Mi la kaŭzon vidasNur en la morto de la patro liaKaj en edziĝo nia tro rapida.

REĜO Ni baldaŭ ĉion scios, mia kara.(Polonio revenas kun Voltimand kaj Kornelio.)Ni vin salutas, karaj revenintoj!Rakontu, Voltimand, kion alportisVi de la frato nia la Norvega?

VOLTIMAND Redonon de salut’ kaj bondeziroj.Tuj post’ alveno nia li elsendis Ordonon, por haltigi la preparojnDe sia nev’, pri kiu li supozis,Ke li armiĝas kontraŭ la Polujo;Li post esploro efektive vidis,Ke ĉio estis kontraŭ via moŝto.Kaj ĉagrenita, ke malsanon lianKaj maljunecon oni tiel trompis,Li sendis tuj, por voki Fortinbrason,Riproĉis lin severe, kaj la nevoSolene ĵuris, ke li plu neniamBatalos kontraŭ via reĝa moŝto.Per tio ĝojigita, la maljunaPor li asignis la salajron jaranDe tri mil kronoj kaj al li permesisKontraŭ Polujo uzi la varbitanMilitistaron; kaj por via moŝtoAl ni li donis jenan skriban peton,Ke vi permesi volu al l’ anaroTra via lando fari la traironSub la kondiĉoj, kiujn pli detaleVi legos en la jena skriba peto.

REĜO Ni trovas ĉion bona. Ni en tempoPli oportuna legos kaj pripensosKaj donos la respondon. Vin ni dankasPor viaj penoj kaj fidela servo.Nun iru vi ripozi, kaj hodiaŭAl la vespero ni vin petas veniKun ni festeni. Estu bonaj gastoj!

(Voltimand kaj Kornelio foriras.)

POLONIO Nun la negoco estas jam finita.Ho, reĝo kaj reĝino, se mi volusKomenci nun klarigojn, kio estasReĝa moŝteco, kio servemeco, Kaj kial tago estas tago, kialLa nokto estas nokto, tempo—tempo:Signifus tio perdi senutileLa tagon kaj la nokton kaj la tempon;Ĉar mallongeco estas la spiritoDe saĝo kaj multevorteco estasLa korpo kaj ekstera ornamaĵo,Mi ĉion tial diros tre mallonge.La nobla via filo freneziĝis;Mi diras «freneziĝis», ĉar en kioKonsistas freneziĝo? Ja en tio,Ke oni frenezumas. Sed ni lasuĜin flanke kaj komencu...

REĜINO Mi vin petas.Pli da enhavo, malpli da artaĵo!

POLONIO Mi ĵuras, mi parolas sen artaĵo!Li estas nun freneza,—estas vero;Kaj vere tio estas tre domaĝa,Kaj tre domaĝe, ke ĝi estas vero;Cetere mi konsentas, ke mi uzisFiguron neprudentan,—ni ĝin lasu,Kaj mi sen arto iru al l’ afero.Ni sekve diras, ke li freneziĝis;Nun restas, ke ni trovu nur la kaŭzonDe la efekto, aŭ, pli vere diri,De la difekto, ĉar neniu dubas,Ke tiu ĉi difekt-efekto havasSendube ian kaŭzon. Nun finite,—La stato de l’ afero estas tia:Atenti volu! (Li elprenas paperon el la poŝo.)Mi filinon havas—Mi havas ŝin, ĉar ŝi ja estas mia—Nun el obeo, kiun ŝi ja ŝuldas, Ŝi tion ĉi al mi transdonis. ViduKaj konsideru! (Li legas)

«Al la ĉiela, la idolo de mia animo, la ravanta Ofelio»—Tio ĉi estas malbona frazo, triviala frazo; «ravanta» estas triviala frazo.—Sed aŭskultu plu: «Al ŝia belega delikata brusto tiuj ĉi linioj» k. t. p.

REĜINO Ĉu tion ĉi Hamleto al ŝi sendis?

POLONIO Ho tuj, reĝino, mi raportos ĉion.(Li legas.) «Dubu pri la sun’ super la tero,Dubu, ĉu en steloj brilas flamo,Dubu pri vereco de la vero,Sed ne dubu nur pri mia amo.

Ho, kara Ofelio, la versofarado ne prosperas al mi; mi ne posedas la arton ritmigi miajn sopirojn; sed ke mi forte vin amas, ho plej kara mia, tion ĉi kredu al mi. Adiaŭ! Via por eterne, plej kara fraŭlino, tiel longe kiel tiu ĉi tera maŝino al li apartenas—Hamleto.» Jen tion en ŝuldata obeadoAl mi filino mia montris. AnkaŭPri ĉio, kion li al ŝi parolis,Precize laŭ la tempo kaj la lokoKaj maniero ŝi al mi raportis.

REĜO Sed kiel ŝi akceptis lian amon?

POLONIO Kiele pensas vi pri mi?

REĜO Mi pensas,Vi estas hom’ fidela kaj honesta.

POLONIO Mi tion pruvos. Kion do vi pensus,Se mi, vidante, kiel tiu amo Disvolvas sin (mi tion bone vidisAnkoraŭ antaŭ ol filino miaAl mi rakontis),—kion pensus vi,Aŭ kion pensus ŝia reĝa moŝto,Reĝino mia alte estimata,Se mi en la afero ludus rolonDe leterujo aŭ de skribotablo,Se mi silente, mute mian koronPor tio fermus kaj sen ia faroRigardus tiun amon? Kion tiamVi povus pensi pri persono mia?Ne, mi alpaŝis rekte al l’ aferoKaj tiel diris al filino mia:«Reĝida moŝt’ Hamleto estas princo,Por vi tro alta; ne kuraĝu ludi!»Kaj mi al ŝi ordonis, ke ŝi tenuSin malproksime de la princ’ Hamleto,Leterojn ne akceptu, nek donacojn.Ordonon mian patran ŝi plenumis,Kaj li, nun rifuzita (vi permesuKe mi raportu per mallongaj vortoj),Fariĝis tre malĝoja kaj li perdisLa apetiton, poste eĉ la dormon,Li baldaŭ perdis ankaŭ sian fortonKaj poste perdis ankaŭ la konscion,Kaj tiel ŝtup’ post ŝtupo li enfalisEn la frenezon, kiu nun lin premasKaj ĉiujn nin sincere malĝojigas.

REĜO (al la reĝino). Vi pensas, ke ĝi povus esti ebla?

REĜINO Tre povas esti.

POLONIO (al la reĝo). Ĉu eĉ unu fojonVi iam vidis, ke mi kun certeco Raportis: «tiel estas», kaj en veroNe estis tiel?

REĜO Ne, mi ne memoras.

POLONIO (montrante sian kapon kaj ŝultrojn). Deprenu al mi tion nun de tio,Se ne senduban veron mi raportas.Se postesigno gvidas min, mi trovosLa kernon de la vero, se ĝi sidusEĉ en la plej profunda kaŝiteco.

REĜO Sed kiel ni esplorus pli precize?

POLONIO Vi scias, ke tre ofte tutajn horojnLi promenadas en la galerio.

REĜINO Jes, efektive.

POLONIO Nun filinon mianMi tien lasos; vi kun mi vin kaŝosEkzemple post tapiŝo, por observi.Se li ne amas ŝin kaj ne per tioLi freneziĝis, tiam mi ne estuPli via kortegano-konsilanto.Mi tiam plugu kampon, paŝtu bruton.

REĜO Ni vidu. (Eniras Hamleto, legante.)

REĜINO Jen li venas, ion legas,—Kun kia malgajeco en vizaĝo!

POLONIO Mi petas vin, vi ambaŭ tuj foriru!Mi tuj al li alpaŝos, vi permesu!

(La reĝo, reĝino kaj korteganoj foriras).

POLONIO (al Hamleto).

Kiele fartas mia bona princo?

HAMLETO

Dank’ al ĉielo, bone!

POLONIO

Ĉu vi min konas, via princa moŝto?

HAMLETO

Tre bone. Vi ja estas fiŝisto?

POLONIO

Ne, mia princo.

HAMLETO

Tiam mi dezirus al vi, ke vi estu tia honesta homo.

POLONIO

Honesta, mia princo?

HAMLETO

Jes, sinjoro, esti honesta en tiu ĉi mondo signifas esti elektita inter dek mil.

POLONIO

Tute vere, mia princo.

HAMLETO

Ĉar se la suno naskas vermojn en malviva hundo... diaĵo, kiu kisas mortintaĵon... Ĉu vi havas filinon?

POLONIO

Jes, mia princo.

HAMLETO

Ne permesu al ŝi iri en la suno. Fruktoportado estas beno: sed ĉar via filino povus porti fruktojn,—gardu vin amiko.

POLONIO

Kion vi komprenas sub tio ĉi? (Flanken) Ĉiam pri mia filino. Kaj tamen li antaŭ momento ne konis min; li diris, ke mi estas fiŝisto. Li venis malproksimen, tre malproksimen! Estas vero, en mia juneco la amo ankaŭ kondukis min en tre danĝeran situacion, preskaŭ tiel same danĝere kiel lin. Mi denove ekparolos al li. (Laŭte) Kion vi legas, mia princo?

HAMLETO

Vortojn, vortojn, vortojn.

POLONIO

Sed kia estas la enhavo?

HAMLETO

Vi volas ion havi?

POLONIO

Ne, mi demandas, pri kio estas parolate en tiu ĉi libro, mia princo.

HAMLETO

Kalumnioj, mia sinjoro! La malnobla satira verkisto de tiu ĉi libro diras, ke maljunaj homoj havas grizajn barbojn, ke iliaj vizaĝoj estas sulkitaj, ke iliaj okuloj estas malsanaj, ke ili havas superfluan mankon de sprito kaj ke al tio ĉi ili havas tre malfortajn femurojn. Kvankam pri ĉio tio ĉi mi estas sincere kaj forte konvinkita, mi tamen ne aprobas, ke li pri ĉio tio ĉi skribas; ĉar vi mem, sinjoro, fariĝus tiel maljuna kiel mi, se vi povus iri returnen kiel kankro.

POLONIO (flanken).

Kvankam tio ĉi estas frenezo, ĝi tamen havas en si metodon. (Laŭte) Ĉu vi ne volas iom ŝanĝi la lokon, princo?

HAMLETO

Iri en la tombon?

POLONIO

Nu, tio ĉi estus efektive radikala ŝanĝo de la loko! (Flanken) Kiel trafaj ofte estas liaj respondoj? Estas feliĉo, ke la frenezo ofte havas ion tian, kio al la saĝo kaj al la sana prudento ne bone prosperas. Mi forlasos lin kaj tuj penos aranĝi en ia maniero renkontiĝon inter li kaj mia filino. (Laŭte) Plej afabla reĝido, permesu al mi preni la kuraĝon diri al vi adiaŭ.

HAMLETO

El ĉio, kion vi povas preni de mi, mi nenion cedos al vi tiel volonte, kiel mian vivon, mian vivon.

POLONIO

Adiaŭ, princo!

HAMLETO

La enuigaj maljunaj malsaĝuloj!

(Venas Rosenkranz kaj Güldenstern.)

POLONIO (forirante).

Vi serĉas la princon Hamleton? Jen li estas.

ROSENKRANZ (al Polonio).

Ni dankas vin, sinjoro!

GÜLDENSTERN

Estimata princo...

ROSENKRANZ

Mia kara princo...

HAMLETO

Miaj karaj bonaj amikoj! Kiel vi fartas, Güldenstern? Ha, Rosenkranz! Bonaj kolegoj, kiel vi fartas?

ROSENKRANZ

Kiel mezaj filoj de tiu ĉi tero.

GÜLDENSTERN

Ni estas feliĉaj jam per tio, ke ni ne estas tro feliĉaj; sur la ĉapo de Fortuno ni ne estas la pinto.

HAMLETO

Ankaŭ ne la plandoj de ŝiaj ŝuoj?

ROSENKRANZ

Ankaŭ tio ne, kara princo.

HAMLETO

Vi vivas sekve en la regiono de ŝia zono aŭ en la centro de ŝia favoro?

GÜLDENSTERN

Jes, efektive, ni ne estas tute fremdaj al ŝi.

HAMLETO

Sub la koro de la feliĉo? Ho, tre vere, la feliĉo estas publika virino. Kio da nova?

ROSENKRANZ

Nenio, mia princo, nur ke la mondo fariĝis pli honesta.

HAMLETO

Ha, tiam kredeble baldaŭ estos la finiĝo de la mondo! Sed via novaĵo ne estas vera. Permesu al mi demandi: per kio vi, miaj bonaj amikoj, kolerigis la Fortunon, ke ŝi vin sendis tien ĉi en la malliberejon?

GÜLDENSTERN

En la malliberejon, mia princo?

HAMLETO

Danujo estas malliberejo.

ROSENKRANZ

Tiam ankaŭ la tuta mondo estas malliberejo.

HAMLETO

Jes, granda malliberejo, en kiu ekzistas multe da apartaĵoj, ĉeloj kaj kavoj. Danujo estas unu el la plej malbonaj.

ROSENKRANZ

Ni ne pensas tiel, mia princo.

HAMLETO

Nu, tiam ĝi estas por vi io alia, ĉar per si mem nenio estas bona nek malbona; nur la pensado donas al ĉio tian aŭ alian karakteron. Por mi ĝi estas malliberejo.

ROSENKRANZ

Sendube via gloramo faras por vi el Danujo malliberejon; ĝi estas tro malvasta por via spirito.

HAMLETO

Ho, mia Dio! oni povus enfermi min en ŝelon de nukso kaj mi rigardus min kiel reĝon de vastegaj spacoj, se nur miaj malbonaj sonĝoj min ne turmentus.

GÜLDENSTERN

Tiuj ĉi sonĝoj en efektivo estas gloramo; ĉar la efektiva esenco de la gloramo estas nur la ombro de sonĝo.

HAMLETO

Sonĝo per si mem estas ombro.

ROSENKRANZ

Certe, kaj ŝajnas al mi, ke la gloramo havas esencon tiel aeran kaj senfundamentan, ke ĝi estas nur ombro de ombro.

HAMLETO

Sekve niaj almozuloj estas korpoj kaj niaj monarĥoj kaj fieraj herooj estas la ombroj de la almozuloj. Ĉu ni ne iru al la reĝo? Ĉar pro honoro, mi ne scias argumentadi.

ROSENKRANZ kaj GÜLDENSTERN

Ni volonte servos al vi.

HAMLETO

Ne, tute ne, mi ne volas alkalkuli vin al miaj ceteraj servantoj; ĉar—por paroli kun vi kiel honesta homo—mia servantaro estas abomeninda. Tamen por resti sur la ebena vojo de la amikeco, kion vi faras en Elsinoro?

ROSENKRANZ

Ni volis vin viziti, nenio plu.

HAMLETO

Mi, almozulo, estas eĉ por danko tro malriĉa. Sed mi dankas vin, kaj certe, miaj amikoj, mia danko havas la indon almenaŭ de unu groŝo. Ĉu oni ne sendis voki vin? Ĉu tio ĉi estis via propra deziro? propravola vizito? Kuraĝe, kuraĝe, estu honestaj kun mi! Nu, diru do!

GÜLDENSTERN

Kion ni devas diri, princo?

HAMLETO

Ĉion, kion vi volas,—nur ne la veron. Oni sendis vin inviti, kaj en viaj rigardoj kuŝas konfeso, por kies kaŝado via modesteco ne estas sufiĉe ruza. Mi scias, la bonaj reĝo kaj reĝino sendis peti vin.

ROSENKRANZ

Por kia celo, mia princo?

HAMLETO

Tion ĉi mi devus sciiĝi de vi. Sed mi petegas vin per la rajtoj de nia amikeco de lernejo, per la kuneco de nia juneco, per nia ĉiama reciproka amo, per ĉio pli kara ankoraŭ, kion pli bona parolisto povus meti al via koro: estu sinceraj kontraŭ mi, ĉu oni invitis vin aŭ ne?

ROSENKRANZ (al Güldenstern).

Kion vi diros?

HAMLETO (flanken).

Ha, nun mi jam finis kun vi! (Laŭte) Se vi min amas, ne mensogu.

GÜLDENSTERN

Kara princo, oni invitis nin.

HAMLETO

Kaj mi diros al vi, por kia celo; en tia maniero mia klarigo liberigos vin de perfido, kaj via tenado de sekreto rilate la reĝon kaj reĝinon ne suferos eĉ per unu haro. De mallonga tempo mi perdis—mi ne scias el kia kaŭzo—mian tutan gajecon, mi forĵetis ĉiujn miajn ordinarajn okupojn, kaj mia humoro estas efektive tiel nigra, ke la tero, tiu ĉi bonega konstruo, ŝajnas al mi nur nuda pinto; vidu, tiu ĉi belega baldakeno, la aero, tiu ĉi brava arkaĵo ĉiela, tiu ĉi majesta tegmento kun sia ora fajro: ŝajnas al mi kiel nenio alia, ol putra, pesta amaso da miasmoj. Kia majstra kreitaĵo estas la homo! kiel nobla per sia prudento! kiel senlima per siaj kapabloj! kiel granda kaj mirinda per sia formo kaj movoj! kiel simila al anĝelo per siaj agoj! kiel simila al Dio per sia komprenado! la ornamo de la mondo! la modelo por la vivantaj ekzistaĵoj! Kaj tamen kio estas por mi tiu ĉi kvintesenco de la polvo? Mi ne amas la viron (Rosenkranz kaj Güldenstern ridetas), kaj la virinon ankaŭ ne, kvankam per via rideto vi tion ĉi videble dubas.