Hamleto, Reĝido de Danujo

HORACIO Ŝi forte petas, ŝia stato estasTre kompatinda.

REĜINO Kion do ŝi volas?

HORACIO Ŝi ĉiam pri la patro nur parolas;Ŝi diras, ke la mond’ estas kruela;Ŝi ĝemas kaj la bruston al si batas;Ŝin bagatel’ ĉagrenas; ŝi parolasDelire kaj sen ia klara senco,Kaj tamen ŝiaj vortoj la aŭdantonKondukas al konkludoj. KungluanteLa sencon de la vortoj, la mienojn,La signojn, la aludojn, oni povas Ne scii difinite, sed supoziTre multe da malbono. Estus boneKun ŝi paroli, ĉar ĉe la popoloTumulton povus veki ŝiaj vortoj.

REĜINO Enlasu ŝin! (Horacio foriras.) Al la anim’ malsanaAperas ĉie signoj de danĝero;La kulpo estas tiel timoplena,Ke per kaŝado ĝi sin nur malkaŝas!

(Venas Horacio kun Ofelio.)

OFELIO

Kie estas la bela reĝino de Danujo?

REĜINO

Kiel vi fartas, Ofelio?

OFELIO (kantas.)

Mia kara, mia beloEstis brava juna dano;Portis plumojn sur ĉapeloKaj bastonon en la mano.

REĜINO

Ha, mia kara fraŭlino, kion signifas tiu ĉi kanto?

OFELIO

Kion? Mi petas vin, aŭdu: (Kantas.)

Vane estas la espero:Li jam mortis, ne revenas!Lian kapon kovras tero,La piedojn ŝtono tenas.

REĜINO

Sed diru al mi, Ofelio...

OFELIO

Mi petas vin, aŭskultu. (Kantas.)

Ĉemizeton oni metis... (Eniras la reĝo.)

REĜINO

Ha, mia edzo, rigardu!

OFELIO (kantas.)

Sur karulon inter ploroj;Sur la tombon oni ĵetisMulton el la kampaj floroj.

REĜO

Kiel vi fartas, kara fraŭlino?

OFELIO

Mi dankas! Tre bone. Oni diras, ke la strigo estis filino de bakisto. Ha, sinjoro, ni scias, kio ni estas, sed ni ne scias, kio ni povas fariĝi. Bonan apetiton!

REĜO

Ŝi ne povas forgesi la patron.

OFELIO

He, ni ne parolu pri tio ĉi; sed se oni vin demandos, kion ĝi signifas, tiam diru: (Kantas.)

En la tag’ de ValentenoMi al mia la trezoroVenis frue en mateno,Por saluti vin el koro.Tuj li levis sin kaj diris:«Venu, venu, amikino!»Ŝi eniris, sed elirisJam virino, ne knabino.

REĜO

Kara Ofelio!

OFELIO

Por kio la ĵurado? Mi tuj finos. (Kantas.)

Fi do, hontu! Tiel agi!Vi ja trompis min sen koro!Amon viroj povas pagiPer depreno de l’ honoro! Vi edziĝi min promesis,Kaj la vorton vi ne tenis.

Kaj li respondas: He, mi ŝercis kaj mi ĉesis...Kial do vi al mi venis?

REĜO

Ĉu jam longe ŝi estas en tia stato?

OFELIO

Mi esperas, ke ĉio ankoraŭ estos bona. Ni estu nur paciencaj. Kaj tamen mi ne povas deteni min de ploro, kiam mi pensas, ke ili metis lin en malvarman teron. Al mia frato mi devos ĉion raporti, kaj vin mi dankas por la bona konsilo. Donu mian kaleŝon! Bonan nokton, sinjorinoj! Bonan nokton, ĉarmaj sinjorinoj! Bonan nokton, bonan nokton!

REĜO (al Horacio). Vi sekvu ŝin kaj gardu ŝin atente.(Horacio foriras.)Ĝi estas la veneno de malĝojo;La morto de la patro ĉion kaŭzis.Gertrudo, kiam venas la suferoj,Ho ve, ne izolitaj ili venas,Sed en amaso. Ŝia patro mortis,La filo via estas forsendita—Li mem sovaĝe kaŭzis la forsendon—Kaj la popol’ tumultas en supozojPri l’ morto de l’ honesta Polonio.Ni faris neprudente, ke ni kaŝisLa veran kaŭzon de la morto lia:Jen Ofelio perdis la prudenton,Sen kiu ni ne estas pli ol bestoj,Kaj—la plej grava—ŝia frato venisSekrete el Francujo, li miregas,Indignas, kaj nun en la urbo fluas Paroloj plej venenaj jam pri l’ mortoDe Polonio. Manko de klarigoJam faris, ke sur nin la tutan kulponDe la mistera morto oni ĵetis.Gertrudo mia kara, kiel stariTrankvile kontraŭ tiom malfeliĉoj.

(Post la sceno oni aŭdas bruon.)

REĜINO Ho, kia, bruo? Kia tumultego? (Nobelo eniras.)

REĜO Rapide la gardistojn! Lasu gardiLa pordon! Kio estas?

NOBELO Mia reĝo,Rapide kuru! Savu vin, ho reĝo!La ocean’, el bordo elirinte,Ne pli sovaĝe glutas l’ ebenaĵon,Ol nun Laerto kun terura bandoAtakas vian tutan servantaron.Lin la popolo nomas reĝo; kvazaŭLa mondo nun denove komenciĝusKaj kvazaŭ malaperis nun subiteLa historio kaj la tradicioj,Kreintoj kaj subtenoj de la indo,Nun ili krias: Ni elektu reĝon!Laerto estu reĝo! Kiel tondroRebruas, ĉie flugas nun la krio:Laerto estu reĝo!

REĜINO Ili vigleAtakas laŭ malvera postesigno.Sed vi eraras, hundoj de Danujo!

(Bruo post la sceno.)

REĜO La pordoj elbatitaj!

(Venas Laerto armita kaj multaj Danoj.)

LAERTO Kie estasLi, tiu reĝo?—Iru for, sinjoroj!

DANOJ Ne, ni vin sekvos, ni vin ne forlasos!

LAERTO Mi petas.

DANOJ Bone, se vi tiel volas. (Ili eliras el la ĉambro.)

LAERTO Mi dankas vin. Vi gardu post la pordo!—Malnobla reĝo, vi al mi redonuLa patron!

REĜINO Ho, Laerto, trankviliĝu!

LAERTO Se unu gut’ de l’ sango mia restusTrankvila, tiam estus mi bastardo:Trompita edzo estus mia patro,Malĉasta estus la patrino mia,Se nun mi povus resti pli trankvila.

REĜO Laerto, kio kaŭzis tian grandanRibelon nun de via flank’? Gertrudo,Vi trankviliĝu, vi nenion timuPro la persono mia. Dio gardasLa reĝojn: kiam la perfid’ ekvidasApenaŭ tion, kion ĝi intencis,L’ intenco falas for.—Laerto, diru,Pro kio vi indignas?—Lasu lin,Gertrudo mia!—Diru, juna homo!

LAERTO La patro mia kie estas?

REĜO Mortis.

REĜINO Sed ne de lia mano.

REĜO Lasu linDemandi tiom, kiom li deziras.

LAERTO Sed kiel kaj en kia maniero?Per ruzaj vortoj vi min ne dolĉigos!For fideleco! Ĵuroj al l’ infero!Pieco, konscienco,—iru ĉioAl la diabloj en la profundaĵon!Kondamnon mi ne timas; mi renversosLa tutan mondon,—venu, kio volas!Nur venĝon mi avidas, plenan venĝonPor mia patro!

REĜO Kiu vin retenos?

LAERTO Nur mia volo, sed ne la ordonoEĉ de la tuta mondo. La rimedojnMi tiel uzos, ke nenio restos.

REĜO Aŭskultu min, Laerto! Se vi volasLa puran veron scii pri la mortoDe via patro, ĉu la venĝo viaDecidis, se vi venkos en la ludo,Egale la koleron vian verŝiSur malamikojn kaj sur la amikojn?

LAERTO Nur sur la malamikojn.

REĜO Ĉu vi volasEkkoni ilin?

LAERTO Kaj al la amikojMi vaste tuj malfermos miajn brakojnKaj mi per mia sango ilin nutros.

REĜO Tre bone! Nun denove vi parolasKiel fidela filo kaj bonegaNobelo. Ke en mort’ de via patroMi estas plej senkulpa kaj per ĝiMi estas mem tuŝita tre dolore,—Vi tion baldaŭ juĝos mem kaj vidosLa veron tute klare.

DANOJ (post la sceno). Lasu ŝin!

LAERTO He, kio? Kia bruo?

(Eniras Ofelio, fantazie ornamita per herboj kaj floroj.)

LAERTO Elsekiĝu,Vi, mia cerbo! Larmoj la plej salaj,Bruligu al mi tute la okulojn!—Je Dio! Frenezeco via estosAl ni pagita, ho, fratino mia,Pagita kare, ĝis en la pesiloFortege malleviĝos la kaliko!Ho, Maja rozo, ho, infano ĉarma,Ho, Ofelio, ho, fratino kara!Ĉielo! ĉu la saĝo de knabinoFormortas ankaŭ tiel facilege,Kiel la vivo de maljuna homo?En am’ naturo estas delikata:Ŝi sendas for post la amat’ perditaPlej karan havon, kiun ŝi posedas.

OFELIO (kantas plende).

Oni lin portis al tombo senvorte,(Ridante) Ha, ha, ha, ha, ha, ha, ha!(Plende) Kaj oni ploris tre forte, tre forte...Adiaŭ, mia kolombo!

LAERTO Se en prudento plena vi instigusAl venĝo min, ne tiel ĝi efikus!

OFELIO

Vi devas kanti: «En la teron, en la teron!» Ho, kiel la rado al tio ĉi sonoras! Ĝi estas la malfidela administratoro, kiu ŝtelis la filinon de sia sinjoro.

LAERTO

Sensenca io, tamen pli ol io.

OFELIO (al Laerto).

Jen estas rosmareno, ĝi estas por memoro: mi petas vin, kara mia koro, memoru min! Kaj jen estas miozoto, pro la fideleco.

LAERTO

Sentenco en la frenezo: fideleco kaj memoro kunigitaj.

OFELIO (al la reĝo).

Jen estas fenkolo por vi kaj akvilegio. (Al la reĝino). Jen estas ruto por vi kaj ankaŭ iom por mi.—Vi povas porti vian ruton kun ia speciala signo. (Al Laerto.) Jen estas krizantemo,—mi volis doni al vi kelke da violoj, sed ili ĉiuj velkis de la tempo, kiam mia patro mortis.—Oni diras, ke li bone finis. (Kantas.)

Ĉar karulo mia estasMia tuta ĝojo.

LAERTO Malĝojo kaj suferoj, eĉ frenezoAl ŝi nur donas ĉiam novan ĉarmon.

OFELIO (kantas).

Kaj li jam neniam revenos?Kaj li jam neniam revenos?Ho ve, li jam mortis,Lin oni forportis,Ni lin jam revidos neniam!La barbo la bela,Buklaro la hela...Li mortis, li mortis por ĉiam!Mi ploras sen celo...Ho, bona ĉielo,Pro lia animo mi petas.

Kaj pro la animoj de ĉiuj homoj. Mi preĝas. Dio vin savu! (Foriras.)

LAERTO Vi vidas? Dio!

REĜO Lasu min, Laerto,Paroli iom pri doloro via;Al mi la rajton mian ne rifuzu.Sed iru kaj inter amikoj viajElektu la plej saĝajn,—ili juĝuNun inter vi kaj mi. Se ili trovos,Ke mi en la afero estas kulpa,Mi tiam estas preta al vi doniLa regnon, kronon, mian propran vivon;Sed se ne tiel,—tiam vi konsentuAl ni oferi pli da pacienco,Ni tiam penos, kune laborante,Per venĝo trankviligi vian koron.

LAERTO Ĝi estu tiel!—Ho, la manieroDe lia mort’, kaŝita enterigo,—Sen glavo, sen insigno aŭ ornamoSuper la tombo, sen ceremonioj Kaj sen funebraj formoj kaj parado,—De l’ ter’ al la ĉiel, ĝi laŭte krias,Ke mi ne lasu ĉion sen kalkulo.

REĜO Postulu la klarigon. Sur la kaponDe la kulpul’ la puna glavo falos.Mi petas, sekvu min. (Ĉiuj foriras.)

SCENO VI

Alia ĉambro en la palaco. Horacio kaj servanto.

HORACIO Kun mi paroli iu volas? Kiu?

SERVANTO Maristoj. Ili diras, ke por viLeterojn ili havas.

HORACIO Ili venu! (La servanto foriras.)Neniu en la tuta mondo, ŝajnas,Saluton ian povus al mi sendi,Se ne Hamleto. (Eniras du maristoj.)

UNUA MARISTO

Dio benu vin, sinjoro!

HORACIO

Kaj vin ankaŭ!

UNUA MARISTO

Li tion faros, sinjoro se ĝi plaĉos al Li. Jen estas letero por vi, sinjoro. Ĝi estas de la sendito, kiu devis veturi Anglujon, se via nomo estas Horacio, kiel oni diris al mi.

HORACIO (legas).

«Horacio, kiam vi tralegos tiun ĉi leteron, penu, ke tiuj ĉi maristoj venu al la reĝo; ili havas leterojn por li. Apenaŭ ni estis du tagojn sur la maro, forte armita korsaro komencis ĉasi nin: ĉar nia ŝipo iris tro malrapide, ni vole-ne-vole devis montri kuraĝon, kaj en la daŭro de la batalo mi transiris sur la ŝipon de la korsaro; en tiu sama momento ili forlasis nian ŝipon, kaj tiel mi sola fariĝis ilia kaptito. Ili agis kun mi kiel bonkoraj friponoj, sed ili sciis, kion ili faras; mi devas pagi al ili per bona servo. Zorgu, ke la reĝo ricevu la leterojn, kiujn mi sendas, kaj venu al mi kun tia rapideco, kvazaŭ vi kurus de la morto. Mi diros al vi en la orelon tiajn vortojn, kiuj tute surdigos vin, kaj tamen ili estas ankoraŭ tro malmultepezaj en komparo kun sia enhavo. Tiuj ĉi homoj alkondukos vin al la loko, kie mi estas. Rosenkranz kaj Güldenstern daŭrigas sian vojaĝon Anglujon: pri ili mi povas multe diri al vi. Adiaŭ. Eterne, kiel vi scias, la via—Hamleto.» (Al la maristoj.)Nun venu, ni transdonos la leterojn,Kaj tiom pli rapide, ke ni iruAl tiu, kiu ilin al vi donis. (Ĉiuj foriras.)

SCENO VII

Alia ĉambro en la palaco. La reĝo kaj Laerto.

REĜO Nun via konscienco mem ja devasMin senkulpigi, kaj en vian koronVi devas min kiel amikon meti,Ĉar vi ja aŭdis per oreloj propraj,Ke tiu sama, kiu vian patronMortigis, volis min mem pereigi.

LAERTO Plu mi ne dubas. Tamen al mi diru,Pro kia kaŭzo tian grandan krimon,Intencon tre danĝeran kaj punindanVi lasis sen konvena puno, kiunPostulis via saĝo, via indo?

REĜO Pro du apartaj kaŭzoj, kiuj ebleAl vi aperos forte sensignifaj,Por mi do ili estas forte gravaj.Patrino lia amas lin varmegeKaj certe ne transvivus lian punon;Kaj, mi—ĉu el pasio aŭ el virto—Al ŝi mi estas tiel alligita,Ke, kiel stelo nur en sia rondoSin povas movi, tiel mi sen ŝiNe povas vivi. Kaj la dua kaŭzo,Pro kiu mi silentis, estas tio,Ke lin tre amas la popolamaso:La mankojn liajn la popolo trempasEn sian amon, kiu, kvazaŭ fonto,Turnanta lignon en malmolan ŝtonon,El la mallaŭdo faras laŭdon, tiel,Ke miaj sagoj, tro malmultepezajPor tia vento, ne la celon trafus,Sed al pafarko mia returniĝus.

LAERTO Kaj tiel mi la noblan patron perdis,Kaj tiel senespere nun pereisFratino mia, kiu la plej alteEn nia tempo staris, kvazaŭ lumaModelo, por elvoki imitadon.Sed venĝo venos!

REĜO Dormu nur trankvile. Ne pensu vi, ke mi kreita estasEl tia velka ŝtofo, ke mi lasosAl la danĝero pinĉi mian barbonKaj prenos ĝin por ŝerco. Baldaŭ aŭdosVi iom pli. Mi amis vian patron,Kaj ankaŭ ĉiu amas ja sin mem;El tio, mi esperas, vi komprenos...

(Eniras Sendito.)

REĜO Nu, kio nova?

SENDITO Via reĝa moŝto,Leteroj de Hamleto; jen por vi,Kaj jen por la reĝino.

REĜO De Hamleto?Sed kiu do alportis la leterojn?

SENDITO Mi aŭdis, ke maristoj; mi ne vidis.Al mi Klaŭdio ilin donis, kiuRicevis ilin de la alportintoj.

REĜO Laerto, aŭdu! (Al la Sendito.) Vi jam povas iri. (La sendito foriras. La reĝo legas.) «Potenca reĝo! Sciu, ke mi nuda estas realportita en vian landon. Morgaŭ mi petos la permeson veni antaŭ viajn reĝajn okulojn, kaj tiam mi havos la honoron raporti al vi la kaŭzon de mia subita kaj stranga reveno.—Hamleto.» Nekompreneble! Ĉu ili revenis?Kio fariĝis? Kiel? Povas esti,Ke ĉio estas trompo?

LAERTO Ĉu vi konasLa skriban karakteron de l’ letero?

REĜO Ĝi estas mano de Hamleto. «Nuda!»Videble sola, sen siaj gardantoj!Ĉu vi al mi konsili ion povas?

LAERTO Ne, mi nenion scias. Sed li venas!Pli freŝa nun fariĝas mia koro,Mi ĝojas, ke mi rekte al li irosKaj diros al li: «tion ĉi vi faris!»

REĜO Se tion vi decidis—kaj alieVi ja ne povas agi—ĉu vi volas,Ke mi al la renkonto vin preparu?

LAERTO Jes, mia reĝo, se nur ne al pacoVi volas min prepari.

REĜO Nur al pacoKun via propra saĝo kaj animo.Se li revenis laca de vojaĝoKaj plu ne volos ree forveturi,Mi inklinigos lin al unu provo,De mi jam tre mature pripensita,Ĉe kiu li pereon ne evitos;Kaj lia morto estos tiel glata,Ke eĉ ne estos ombro de suspekto.Eĉ la patrino ruzon ne divenosKaj nomos ĝin nur bato de la sorto.

LAERTO Mi vin obeos, reĝo, tiom pli,Se vi aranĝos la aferon tiel,Ke li per mi ricevu sian morton.

REĜO Jes, ĝuste tiel. Kiam vi forestis,La famo multe gloris vin pro io, Per kio vi laŭ famo multe brilas.Hamleto aŭdis vian gloron; ĉiujTalentoj viaj kune kolektitajĈe li envion tian ne elvokis,Kian elvokis tiu unu solaTalento, kiun mi ne multe ŝatis.

LAERTO Pri kia do talento vi parolas?

REĜO Ludilo bagatela de l’ juneco,Kaj tamen ankaŭ grava, ĉar la plumojKaj la rubandoj al la junularoKonvenas en ne malpli alta grado,Ol la manteloj kaj la varmaj peltojKonvenas al maturaj maljunuloj.—Jen antaŭ du monatoj nin vizitisel Normandujo unu kavaliro.Mi bone konas francojn el milito,Mi scias, kiel bone ili rajdas;Sed tiu ĉi bravulo certe povusKonkuri eĉ kun la diablo mem:Li kvazaŭ mem alkreskis al la seloKaj kun ĉevalo sia elfaradisLi tiel miregindajn artifikojn,Ke oni povus pensi, ke li memPrezentas vivan parton de l’ ĉevalo.Kaj la imago mia mem ne povisElpensi eĉ en pura fantazioPli lertajn kaj mirindajn artifikojn,Ol tiuj, kiujn li al ni prezentis.

LAERTO Kaj li normando estis?

REĜO Jes, normando.

LAERTO Mi estas preta ĵuri, ke ĝi estisLamordo.

REĜO Jes, li mem.

LAERTO Mi konas lin.Li estas efektive la juveloDe la nacio sia.

REĜO Li rakontisAl ni pri vi, kaj li vin forte laŭdisPro via majstra arto en skermado,Precipe per rapiroj. Li certigis,Ke estus tre belege, se troviĝusAnkoraŭ unu homo, kiu povusKun vi kuraĝi stari al batalo.Li ĵuris, ke en lia tuta landoSkermantoj la plej bonaj ne posedasEĉ la duonon de lerteco via.Raportoj liaj vekis en HamletoEnvion tiel grandan, ke de tiamEn tago kaj en nokto li senĉeseNur sopiradis, ke vi la plej baldaŭRevenu, por ke li kun vi ekprovuBatalon. Nun konkludo plej natura...

LAERTO Konkludo? Kia?

REĜO Diru nun, Laerto,Ĉu via patro estis al vi kara?Aŭ kiel la malĝojo sur pentraĵoVi estas nur vizaĝo, sed sen koro?

LAERTO Por kio la demando?

REĜO Mi ne tialDemandas vin, ke mi eĉ iom dubusPri via amo al la patro; tamenMi scias, ke la amo ofte estasNur sklavo de la tempo: ĝi naskiĝasPer tempo, kaj la sperto ankaŭ montras,Ke tempo ĝin tre ofte moderigasKaj eĉ estingas ĝian tutan flamon.Jes, en la mezo de la ama flamoTroviĝas preskaŭ ĉiam ia specoDe meĉa debrulaĵo, kiu baldaŭLa helan flamon forte mallumigas.Nenio restas en bonec’, eterna:Boneco tro matura baldaŭ mortasDe l’ prem’ de sia propra troforteco.Se oni volas agi, oni aguEn la minutoj de la volo, ĉarLa volo povas baldaŭ malfortiĝi,Trovante tiom da malhelpoj, kiomTroviĝas langoj, manoj kaj okazoj.Kaj tiam la deziro kaj la devoFariĝas nur sopiro fanfarona,Sopiro sen plenumo faciliga.Sed nun al la afero! Jen HamletoRevenos baldaŭ. Kion vi intencasNun fari, por vin montri inda filoDe via kara patro, sed per farojPli ol per nudaj vortoj?

LAERTO Lin mortigi,Se eĉ en la preĝejo.

REĜO Mi konsentas,Ke la krimulo en nenia loko Rifuĝon devas trovi kaj la venĝoNe devas scii limojn. Sed, Laerto,Se tion ĉi vi faros, tiam viJa devos mem vin kaŝi en la domo.Hamleto, reveninte, devas scii,Ke vi jam estas tie ĉi. Ni faros,Ke oni antaŭ li vin forte laŭdosKaj la lertecon vian en skermadoAl li oni prezentos en kolorojAnkoraŭ pli brilantaj kaj pli helaj,Ol tion faris eĉ la franco mem.Per unu vorto—ni aranĝos tiel,Ke vi batalos ambaŭ, kaj ni farosKonkursan veton pri la kapoj viaj.Kun sia karaktero la sincera,Libera, nobla kaj nesupozema,Li ne esploros certe la rapirojn;Vi dume povos ŝanĝi la rapirojn,Anstataŭ la malakra preni akranKaj per ekbato lerta inde pagiAl li por morto de la patro via.

LAERTO Mi faros ĝin, kaj eĉ por tiu celoMi ŝmiros per veneno mian glavon.Ĉar unu ĉarlatano al mi vendisRimedon tian, ke se oni trempasEn ĝin nur la pinteton de tranĉiloKaj gratas nur sangeron el la haŭto,—Nenia sanigilo en la mondoPlu povos savi de senduba morto.Per tiu ĉi veneno mi nun ŝmirosLa pinton de la glavo mia tiel,Ke se mi eĉ facile lin ekgratos,Li tuj pereos per senduba morto.

REĜO Mature ni pripensi ankaŭ devasDiversajn cirkonstancojn, kiuj povas Al la ating’ de nia celo helpi.Se nia entrepreno ne prosperusAŭ se per nelerteco en plenumoMontriĝus nia penso kaj intenco,—Pli bone tiam estus ne komenci.Kaj tial nia plano devas haviEliron en rezervo por l’ okazo,Se la unua provo ne prosperos.Ni ĝin pripensu! Jen, kion ni faros:Ni en solena formo faros vetonPri tiu, kiu el vi ambaŭ venkos.Kaj kiam vi de la batalo estosTre varmigitaj kaj soifaj (penu,Ke tio estu) kaj li volos trinki,Mi tiam lasos doni al li glasonDa vino jam tiele preparita,Ke se li nur eĉ guton de ĝi trinkos,Li ne evitos plu la morton, kiunLa bato via eble ne alportis.Sed aŭdu! Kia bruo? (Eniras la reĝino.)

REĜO Nu, reĝino?

REĜINO Unu malĝojo sekvas tuj la duan!Laerto, la fratino via mortis!

LAERTO Fratino mia mortis? Kiel? Kie?

REĜINO Saliko staras super la riveroKaj speguliĝas en la pura akvo;Ŝi tie plektis fantaziajn kronojnEl plej diversaj floroj de la kampo. Ŝi rampis sur la arbon, por dispendiSur la branĉaro siajn kronojn; tiamSub ŝi rompiĝis la malforta branĉo,Kaj kune kun la kronoj ŝi rapideEn la riveron falis. Ŝiaj vestojSin disetendis kaj malgrandan temponKvazaŭ sirenon ŝin ankoraŭ portis,Dum ŝi kantadis melodiajn kantojn,Danĝeron sian tute ne sentante,Kvazaŭ la akvo estus ŝia hejmo.Sed baldaŭ ŝiaj vestoj, penetritajPer peza akvo, ŝin malsupren tiris,La malfeliĉan, al terura morto.

LAERTO Kaj ŝi droniĝis?

REĜINO Jes, ho ve, droniĝis!

LAERTO Vi havas nun tro multe jam da akvo,Fratino malfeliĉa.—tial larmojnMi nun retenas! Tamen la naturoKonservas sian moron, kion ajnLa honto dirus. Ili nur foriru—En ni montriĝos tuj la virineco.—Adiaŭ, reĝo! Flamaj vortoj volasEl mi eksplodi, se malsaĝaj larmojNur ilin ne estingos. (Foriras.)

REĜO Ni lin sekvu!Kun granda malfacilo kvietigisMi lian furiozon! Nun mi timas,Ke ĝi denove blinde ne eksplodu,—Ni tial sekvu lin rapide! (Ambaŭ foriras.)

AKTO V

SCENO I

Tombejo. Eniras du tombistoj kun fosiloj.